Α΄Θέση

Η Κυρία, καλοντυμένη, με στυλ, ανεβαίνει στο αεροπλάνο για υπερατλαντικό ταξίδι. Αναζητά τη θέση της, αλλά όταν τη βρίσκει απογοητεύεται "φριχτά"! Πρέπει να καθίσει δίπλα ...σ' έναν μαύρο και να τον έχει τόσο κοντά της επί δέκα ώρες που διαρκεί η πτήση!
Την πιάνει κάτι σαν υστερία και φωνάζει την αεροσυνοδό: "Σας παρακαλώ, της λέει -εννοώντας "σας διατάζω"-, θα ήθελα να αλλάξω θέση γιατί μου δημιουργεί πρόβλημα η τόση εγγύτητα με έναν μαύρο". Η αεροσυνοδός κρύβει πολύ καλά την έκπληξή της και πολύ ήρεμα της λέει: "Μην ανησυχείτε, κυρία μου, θα ψάξω να βρω μια άλλη θέση. Αν δεν υπάρχει εδώ, γιατί είναι μάλλον πλήρης η Β΄θέση, θα βρω στην Α' θέση. Σίγουρα δεν είναι σωστό να ταξιδεύει κάποιος υπό τόσο δυσάρεστες συνθήκες".
Στο πρόσωπο της ξεχωριστής αυτής Κυρίας διαγράφεται ένα θριαμβευτικό χαμόγελο. Ο μελαψός κύριος δίπλα της αισθάνεται καταρρακωμένος, αλλά υπομένει αμίλητος και στωικός αυτή την ταπεινωτική σκηνή. Οι άλλοι επιβάτες που λαμβάνουν γνώση του περιστατικού εξανίστανται και με την αλαζονική κυρία και με την αεροσυνοδό που είναι πρόθυμη να της κάνει το ανόητο χατίρι μετακομίζοντάς την ακόμη και στην Α΄θέση.
Η αεροσυνοδός λείπει για δέκα περίπου λεπτά κι όταν επιστρέφει πασιχαρής, αναγγέλλει στην κυρία ότι με άδεια του κυβερνήτη η Α΄θέση είναι διαθέσιμη, γιατί βέβαια δεν μπορεί να κάνει κανείς τόσο μακρύ ταξίδι υπό δυσάρεστες συνθήκες. Η Κυρία σηκώνεται ολοφάνερα "δεδικαιωμένη", αλλά η αεροσυνοδός χαμογελαστή την αγνοεί και καλεί τον μελαψό κύριο να την ακολουθήσει: "Ελάτε, κύριε! Δεν είναι δυνατόν να κάνετε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι δίπλα σε κάποιο πρόσωπο που σας προκάλεσε τόσο δυσάρεστα συναισθήματα".

*Το περιστατικό είναι αληθινό. Το συγκεκριμένο πλήρωμα βραβεύθηκε για "άριστη διαχείριση κρίσης".

*Παρεμπιπτόντως, πώς θα αισθανόσαστε στη θέση του κυρίου δεξιά, ακόμα κι αν είχατε την καλύτερη διάθεση;

Η κηπουρική χρειάζεται συντακτικό...

Τι χρειάζεται για έναν άψογο κήπο;
Κατά τη γνώμη και την εμπειρία της αδελφής Ολυμπιάδος, ηγουμένης της Μονής Αγίου Αθανασίου Σφηνίτσας πρέπει να ξέρεις καλό συντακτικό για να πετύχεις έναν κήπο σαν αυτόν. Δείτε τις φωτογραφίες και συνεχίζουμε:

Όπως στο συντακτικό τα πράγματα είναι ξεκάθαρα "αυτή ηλέξη είναι υποκείμενο, αυτή είναι αντικείμενο, προσδιορισμός κτλ", δεν μπερδεύονται, έτσι και στον κήπο πρέπει να είναι ξεκάθαρα τα είδη των λουλουδιών και τα χρώματα.
Στον Άγιο Αθανάσιο φθάσαμε την ώρα του εσπερινού μετά από μια πολύ όμορφη εκδρομή που ξεκίνησε με θεία λειτουργία στον Άγιο Διονύσιο του Ολύμπου και την πολύ ουσιαστική ομιλία του πατρός Μαξίμου πάνω στο ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής που είναι αφιερωμένη στους Νεομάρτυρες. ("Σημασία για το Χριστό δεν έχει πόσο χρόνο είμαστε κοντά Του, αλλά πόσο ισχυρά, καρδιακά Του έχουμε δοθεί έστω και για λίγο χρόνο. Γι' αυτό αμείβει αυτόν που εργάσθηκε από την πρώτη ώρα όμοια μ' αυτόν που μόλις την ενδεκάτη μπήκε στον αμπελώνα Του, αλλά έδωσε την ψυχή του") Ακολούθησε ξενάγηση στο αξιολογότατο μουσείο της Μονής με τα πολλά λείψανα Αγίων, τον Εσταυρωμένο του Φώτη Κόντογλου και πολλά χειρόγραφα, άμφια, ευαγγέλια κτλ.
Ανηφορίσαμε μετά στα Πριόνια. Το δάσος καταπληκτικό! Οξιές, καρυδιές, κουμαριές, έλατα, πεύκα, ρόμπολα αλλού σφιχταγκαλιασμένα αδιαπέραστα, αλλού λίγο πιο αραιά. Μπροστά μας στο βάθος οι κορυφές με ελάχιστο χιόνι. Υπέροχος Όλυμπος, τόσο κοντά μας, τόσο ξεχωριστός κι όμως για πολλούς εντελώς άγνωστος. Οι πιο πολλοί μπήκαμε στην καρδιά του για πρώτη φορά. Άλλοι περπατούν στο πανέμορφο δάσος, άλλοι απολαμβάνουν το καφεδάκι τους.
Πολύ ευχαρίστως θα μέναμε εδώ περισσότερη ώρα, αλλά έχουμε συμφωνήσει να φάμε μεσημεριανό σε μια ταβέρνα στο Βαρικό. Κι αυτή είναι περιποιημένη, με όμορφο κήπο και κυρίως τέλειο φαγητό (ταβέρνα "Ελληνικό" στο Βαρικό). Τρώμε και πίνουμε αρκετά, μένουμε όλοι πολύ ευχαριστημένοι κι αναχωρούμε λίγο απρόθυμα για να προλάβουμε τον Εσπερινό στον Άγιο Αθανάσιο. Η ζέστη είναι αρκετή. Έχουμε λίγο κουραστεί. Κάποιοι λαχταρούν έναν μεσημεριανό ύπνο στο κρεβατάκι τους. Αλλά ο Άγιος Αθανάσιος με τον πανέμορφο κήπο του μας αποζημιώνει.
Γλυκύτατη και η γερόντισσα Ολυμπιάδα που μας δέχεται σαν παλιούς γνώριμους. Βρίσκει εξάλλου πολλούς γνωστούς και γνωστές στο γκρουπ.


Η επιστροφή μας ευχάριστη. Αποχαιρετιόμαστε με τη βεβαιότητα ότι για όλους η εκδρομή ήταν ενισχυτική και χαλαρωτική συνάμα, ισχυρό αντίδοτο στον οικονομοκαταστροφολογικό καταιγισμό των τελευταίων μηνών και δίνουμε την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε σε ανάλογα ταξίδια. Καλό καλοκαίρι!

Ούτω γαρ ηγάπησε ο Θεός τον κόσμον...

Ζούσε κάποτε ο Γιόχαν. Δούλευε στα τρένα. Ήταν κλειδούχος σε μια γέφυρα η οποία κάποιες φορές τη μέρα έπρεπε να ανοίγει για να περνούν τα ψηλά ποταμόπλοια κι ύστερα πάλι να κλείνει για να περνούν με ασφάλεια τα τρένα.
Ο Γιόχαν είχε έναν γιο, τον εφτάχρονο Εμάνουελ. Ήταν το μοναδικό δικό του πρόσωπο σ' αυτόν τον κόσμο. Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από λίγα χρόνια.
Ο Γιόχαν λάτρευε τον Εμάνουελ. Περνούσαν μαζί κάθε στιγμή της ζωής τους. Ο Εμάνουελ έμαθε να ζει στο ρυθμό των τρένων. Τα τρένα ήταν και των δυο η ζωή.
Μια μέρα ο Γιόχαν μπήκε στο μικρό δωμάτιο όπου ήταν το χειριστήριο της γέφυρας. Η γέφυρα ήταν ανοιχτή γιατί μόλις είχε περάσει ένα πλοίο. Πλησίαζε ωστόσο η ώρα που θα περνούσε το μεγάλο επιβατικό τρένο με τους πάνω από πεντακόσιους επιβάτες. Έπρεπε να κατεβάσει τον μοχλό, ώστε να πέσουν τα δυο σκέλη της γέφυρας, να κλείσει, για να περάσει το τρένο που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα. Ο Εμάνουελ έπαιζε έξω κυνηγώντας τη γατούλα του. Ο Γιόχαν κοιτά το ρολόι του. Είναι ακριβώς η ώρα. Πιάνει το μοχλό κι αρχίζει να τον κατεβάζει. Εκείνη τη στιγμή, τη φοβερή στιγμή, βλέπει τον γιο του να σκύβει ακριβώς στο σημείο όπου θα δίπλωνε η γέφυρα. Αν κατεβάσει το μοχλό θα λυώσει το παιδί του. Αν δεν τον κατεβάσει θα σκοτώσει πεντακόσιους ανθρώπους. Περνά αφόρητη οδύνη. Σπαράζει η ψυχή του, διαλύεται... Κατεβάζει το μοχλό... Το τρένο περνά με μεγάλη ταχύτητα. Κάποιοι ελάχιστοι επιβάτες τον χαιρετούν.Είναι άγνωστοι, είναι ξένοιαστοι. Οι πιο πολλοί δεν τον αντιλαμβάνονται. Δεν ξέρουν την ύπαρξή του. Δεν τους ενδιαφέρει. Φυσικά κανείς δεν λέει "ευχαριστώ".
Κι ο Γιόχαν σέρνεται ώς το δίπλωμα της γέφυρας για να βρει το παιδί του ...συντετριμμένο, θυσιασμένο..."


Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή έδωκεν ...
Έτσι μας αγάπησε ο Θεός κι έτσι εμείς τον προσπεράσαμε αδιάφοροι, ξένοι, αγνώμονες...