Με ευγνωμοσύνη στη μνήμη της κ.Αικατερίνης Λέτη-αδελφής Αρσενίας

    

     Τελέστηκε σήμερα το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της αδελφής Αρσενίας, κατά κόσμον Αικατερίνης Λέτη στη μονή  "Πρός Εμμαούς". Παραθέτω όσα ειπώθηκαν από την αγαπημένη  συνάδελφο Βασιλική Σουγκάκη ως ελάχιστη κατάθεση ευγνωμοσύνης και τιμής εκ μέρους όλων των συναδέλφων εκπαιδευτικών των Εκπαιδευτηρίων μας.

     "Σας ευχαριστώ γιατί μου δίνετε την ευκαιρία  εκ μέρους και πολλών άλλων συναδέλφων να εκφράσω  την ευγνωμοσύνη  μου στο πρόσωπο της αδ. Αρσενίας, της αγαπημένης μας κ. Λέτη.   Θεωρούμε χρέος μας να καταθέσουμε σήμερα στη μνήμη της ( ό,τι ζήσαμε κοντά της.)

   Η κ. Λέτη ήταν η υπεύθυνη των εκπαιδευτηρίων « Απ. Παύλος». Για μας όμως ήταν ο άνθρωπος του Θεού, που ενέπνευσε τη ζωή μας αλλά και τη ζωή όλων των μαθητών του σχολείου. Ήταν αυτή που χάραξε την πορεία των Εκπαιδευτηρίων και έμεινε αμετακίνητη  στις αρχές αυτού του ιερού έργου που εμπνεύστηκε και ίδρυσε ο σεβαστός σε όλους μας π. Λεωνίδας.

   Ήταν αυτή που με τη θυσιαστική της αγάπη και ανιδιοτέλεια πρόσφερε ολόκληρο τον εαυτό της αλλά και την σεβαστή πατρική της περιουσία για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Πόσο είχα συγκινηθεί  όταν έμαθα ότι χάρισε όλο το εφάπαξ που πήρε με τη συνταξιοδότησή της  για να περαστεί καλοριφέρ στις αίθουσες διδασκαλίας που μέχρι τότε θερμαινόντουσαν με ξυλόσομπες, τις οποίες άναβε κάθε πρωί ο π. Λεωνίδας, για να βρίσκουν τα λίγα τότε παιδιά θαλπωρή και ζεστασιά.

   Αλλά πρόσφερε και όλα τα ταλέντα της στην υπηρεσία αυτού του σκοπού. Αξιοποίησε το συγγραφικό της τάλαντο γράφοντας σενάρια για θεατρικές παραστάσεις που σκηνοθετούσε μόνη της. Ακόμη μένουν χαραγμένες στη μνήμη των μαθητών οι υπέροχες γιορτές που ετοίμαζε μέσα από τις οποίες ήθελε να μεταδώσει στις ψυχές των παιδιών την αγάπη στον Χριστό και στην Ελλάδα. Είχε την επιμέλεια του περιοδικού του σχολείου «Ορίζοντες Αγωγής» όπου αρθρογραφούσε και η ίδια, γιατί ήθελε τα ελληνορθόδοξα μηνύματα να μεταφερθούν και στις οικογένειες των μαθητών, για μια πιο ολοκληρωμένη χριστιανική αγωγή.
   Συχνά  μας έλεγε η αδελφή Ελένη, πιστή συνεργάτρια της αδελφής Αρσενίας: «Πάλι η κ. Λέτη δεν  έσβησε το φως της όλη τη νύχτα». Πώς να το σβήσει αφού είχε να προσευχηθεί για τόσους μαθητές; Είχε να προετοιμάσει τα μαθήματά της αφού δίδασκε σαν καθηγήτρια στο Γυμνάσιο και αργότερα στο Λύκειο; Αφού  ετοίμαζε ακόμη και το πρόγραμμα των γυμναστικών επιδείξεων τα πρώτα χρόνια που δεν υπήρχε Γυμναστής. Δίδασκε τις ασκήσεις, τους χορούς τα τραγούδια που όλα είχαν πάντοτε ένα χριστοκεντρικό και πατριωτικό περιεχόμενο. « Αυτός είναι ο λόγος  για τον οποίο ιδρύθηκε  το σχολείο» μάς έλεγε. « Όχι για να προσθέσουμε ένα ακόμη , στα τόσα που υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη». ‘Ηθελε το σχολείο  να είναι  ένας φάρος φωτεινός, που θα σκορπίζει το φως του Χριστού. Πόσο καμάρωνε τις Κυριακές στο ναό του Αγίου Βασιλείου τους μαθητές, όταν εκκλησιάζονταν  με τους γονείς τους και με υποδειγματική τάξη προσερχόντουσαν στο θείο ποτήρι!

    Για να στερεωθούν και για να ασφαλιστούν τα παιδιά στην πίστη, ενδιαφέρθηκε για τη λειτουργία σχολικής κατασκήνωσης . Άλλοτε στην αυλή του σχολείου και άλλοτε στην πλαγιά του Μπέλλες στα Σούρμενα ή στα βουνά της Ελαφίνας.  Η ίδια δεν ήταν λίγες οι φορές που ζωνόταν το λέντιο για να διακονεί  τις παιδικές ψυχές.

   Αλλά και στη συνεργασία με το διδακτικό προσωπικό τη διέκρινε μια ταπείνωση συνδυασμένη με μια ανωτερότητα, μια αρχοντιά. Ήξερε να σέβεται την αξιοπρέπεια των συνεργατών της. Με πόση ευγένεια και διακριτικότητα μας καθοδηγούσε στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής μας σταδιοδρομίας! Με πόση λεπτότητα προσπαθούσε να συμπληρώσει τις ελλείψεις μας  και να διορθώσει τα λάθη μας. Μας στήριζε και μας ενεθάρρυνε, γιατί μας έβλεπε σαν παιδιά της. Συμμετείχε πάντα στις χαρές, αλλά μας συμπαραστεκόταν σε κάθε δύσκολη στιγμή. Αγωνιούσε και προσευχόταν για την πνευματική πρόοδο τόσο των μαθητών όσο και του προσωπικού του σχολείου. Ήθελε και μεις να είμαστε φως χριστού με τα λόγια και τη ζωή μας.

   Μετά την αποχώρησή της από τα Εκπαιδευτήρια νιώσαμε ορφανοί. Φυσικά η αποχώρησή της  ήταν μόνο σωματική. Κάθε φορά που τη συναντούσα ή επικοινωνούσα μαζί της ένα ήταν το θέμα της. Τα εκπαιδευτήρια! Τα εκπαιδευτήρια  που αγάπησε και διακόνησε με όλη τη θέρμη της ψυχής της! Τα εκπαιδευτήρια στα οποία αφοσιώθηκε μ΄ ολόκληρη την ύπαρξή της! Τα εκπαιδευτήρια  για τα οποία δεν έπαψε ποτέ να προσεύχεται και  συνεχίζει να πρεσβεύει τώρα που βρίσκεται ντυμένη στο φως της Αναστάσεως,  αφού ο Κύριος την κάλεσε  Κυριακή των Μυροφόρων.  Πιστή μυροφόρα κι αυτή διακόνησε τον Κύριο και το έργο του με αυταπάρνηση και αγάπη.

   Η μνήμη της ας είναι αιώνια το δε παράδειγμά της οδηγός ζωής".