Μαθητές του Παύλου

 "Εθνών σε κήρυκα και φωστήρα τρισμέγιστον, Θεσσαλονικέων διδάσκαλον, οικουμένης αγλάισμα, ευφροσύνως γεραίρομεν. Τους αγώνας τιμώμεν και τας βασάνους διά Χριστόν, το σεπτόν σου μαρτύριον. Άγιε Παύλε Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών".

 

Οι Θεσσαλονικείς τον αποκαλούμε "διδάσκαλο Θεσσαλονικέων", οι Αθηναίοι "διδάκαλο Αθηναίων", οι Βεροιείς "διδάσκαλο Βεροιέων", οι Κορίνθιοι "διδάσκαλο Κορινθίων". Για όλους τους Έλληνες ο Απόστολος Παύλος είναι ο πνευματικός πατέρας, η αφορμή της αναγεννημένης εν Χριστώ ζωής μας.
Ποιος μπορεί να διηγηθεί τους κόπους και τα μαρτύρια που υπέμεινε για την αγάπη του Χριστού και για τον δικό μας ευαγγελισμό; Είμαστε παιδιά του αγαπημένα, όχι απλά μαθητές του. Πόνεσε πολύ για μας. Μας κέρδισε στην πίστη του Χριστού με πολύ ακριβό αντίτιμο.
Γράφει ο ίδιος στην Β΄προς Κορινθίους επιστολή: "Πέρασα αμέτρητους κόπους, δέχθηκα στο σώμα μου αναρίθμητες πληγές, φυλακίστηκα κι έμεινα στη φυλακή περισσότερο από κάθε άλλον, ήρθα αντιμέτωπος με τον θάνατο πολλές φορές, πεντάκις μαστιγώθηκα από τους Εβραίους με "τεσσαράκοντα παρά μίαν", τρεις φορές χτυπήθηκα με ράβδους, λιθοβολήθηκα, τρεις φορές ναυάγησα και θαλασσόδερνα ένα μερόνυχτο. Πέρασα μακρές οδοιπορίες, πέρασα κινδύνους από πλημμυρισμένα ποτάμια, κινδύνους από ενέδρες ληστών, κινδύνους από την εχθρότητα των ομοεθνών μου Εβραίων αλλά και των εθνικών, κινδύνους μέσα σε πόλεις, σε ερημικές τοποθεσίες, στη θάλασσα. Κοπίασα, μόχθησα, ξαγρύπνησα, πείνασα, δίψασα, στερήθηκα, πάγωσα, βρέθηκα σε βαρυχειμωνιές με λιγοστά ενδύματα, "κουβάλησα" τη στεναχώρια των αδελφών μου και τη φροντίδα για όλες τις εκκλησίες. Ποιος αθενεί και δεν συμπάσχω κι εγώ μαζί του; Ποιος σκοντάφτει στον αγώνα του τον πνευματικό και δεν συντρίβομαι κι εγώ μαζί του;...". Και λίγο αργότερα έλαβε και τον στέφανο του μαρτυρικού τέλους...

Γι' αυτό κι έχει κάθε δικαίωμα να μας νουθετεί, να μας ελέγχει, να μας παιδαγωγεί με στοργή αλλά και αυστηρότητα μέσα από τις επιστολές του.
Οφείλουμε ως πνευματικά του παιδιά να γνωρίσουμε τον Απόστολο Παύλο, να μελετήσουμε την ιερή παρακαταθήκη του, αλλά κυρίως να μιμηθούμε την άγια ζωή του, ακολουθούντες την προτροπή του: "Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού" (Α΄ Κορ. ια΄ 1).

Spencer West- συνώνυμο των λέξεων: θέληση, αγώνας, πίστη στη ζωή

Ο τριαντάχρονος σήμερα Spencer από το Τορόντο του Καναδά γεννήθηκε με αγενεσία του ιερού οστού, μια γενετική διαταραχή που δεν επέτρεπε τη φυσιολογική ανάπτυξη του κάτω τμήματος της σπονδυλικής του στήλης, αφού κρατούσε τα πόδια του μονίμως σταυρωμένα. Οι γιατροί ακρωτηρίασαν τα πόδια του κάτω από τα γόνατά του όταν ήταν 3 ετών και δύο χρόνια αργότερα τα αφαίρεσαν εντελώς στο ύψος της λεκάνης.

 Οι ειδικοί είπαν τότε στο γενναίο αγόρι ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ενεργό μέλος της κοινωνίας, κάτι που ο ίδιος δεν πίστεψε ποτέ και αποφάσισε να διαψεύσει τους γιατρούς. και το κατάφερε! Με μια απίστευτη θέληση για τη ζωή κι ένα φοβερό πείσμα ο Spencer κατάφερνε πάντοτε να πετυχαίνει αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο, ακόμα και σε αρτιμελείς ανθρώπους. Πριν λίγες μέρες, στις 12 Ιουνίου, κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή του όρους Κιλιμάντζαρο (5.890μ.), συνοδευόμενος από τους καλύτερούς του φίλους, David Johnson και Alex Meers.

Είναι ένας άθλος που οι περισσότεροι αρτιμελείς άνθρωποι θα δυσκολεύονταν να φέρουν εις πέρας. Δεν είναι εύκολο άλλωστε να αναρριχάται κανείς σε μία από τις ψηλότερες κορυφές του πλανήτη.
Ο Spencer West όμως το κατάφερε. «περπατώντας» μόνο με τα χέρια του, ολοκληρώνοντας επιτυχώς ένα εξαντλητικό οδοιπορικό. 

Επί ένα χρόνο προπονούνταν για τον άθλο του, να ανέβει στην υψηλότερη κορυφή της Αφρικής
Η αναρρίχηση διήρκεσε επτά μέρες. Ο Spencer έκανε το 80% της διαδρομής με τα χέρια του και χρησιμοποίησε το αναπηρικό του καροτσάκι μόνο στα σημεία που το επέτρεπε το έδαφος.

Ο Spencer περιέγραψε τη στιγμή που έφτασε στην κορυφή ως «απίστευτο συναίσθημα».
«Το έβαλα σκοπό να ανέβω στο Κιλιμάντζαρο μόνο για να επαναπροσδιορίσω τι μπορώ να κάνω εγώ ο ίδιος και για να εμπνεύσω άλλους να υπερπηδήσουν τα εμπόδια που εμφανίζονται μπροστά τους και να προκαλέσουν τους εαυτούς τους και να προσφέρουν σε κοινότητες που έχουν ανάγκη. Οι πληγές και οι φουσκάλες που απέκτησα δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλα αυτά» είπε ο ίδιος.

Με τον άθλο του αυτόν κατάφερε να συγκεντρώσει 371.000 ευρώ για την φιλανθρωπική οργάνωση «Free The Children», που προσφέρει τα μέσα σε παιδιά της Κένυας για να αντιμετωπίσουν την ξηρασία. 

 

 Απίστευτος άνθρωπος! Μεγαλειώδης!

Πριν με κρίνεις...

Διάβασα ένα πολύ σοφό motto σ' ένα πολύ χαριτωμένο ιστολόγιο που παρακολουθώ,
το "Ένα κάθε μέρα": (http://enakathemera.blogspot.gr/) 

Πριν κρίνεις τη ζωή μου,
το παρελθόν μου,
το χαρακτήρα μου,
περπάτησε με "τα παπούτσια μου",
πέρνα από το "μονοπάτι που ταξίδεψα",
ζήσε με "την ψυχή μου, τις αμφιβολίες,
τους φόβους, τον  πόνο και το γέλιο μου"...
Όταν κι εφόσον ζήσεις τη ζωή μου,
τότε θα σου δώσω το δικαίωμα να με κρίνεις...!

 Eίναι από τις πιο ακριβές αλήθειες και συνάδει απόλυτα με τη χριστιανική πεποίθηση ότι ό μόνος δίκαιος Κριτής είναι ο Θεός, όχι τόσο ή μόνο γιατί δεν ξεφεύγει τίποτα άστοχο και αμαρτωλό δικό μας από την πανγνωσία Του, αλλά γιατί Αυτός θα δικαιώσει τον καθένα μας, επειδή ακριβώς ξέρει τη ζωή μας, τα "παπούτσια που φορούσαμε", το "μονοπάτι που ταξιδέψαμε", την "ψυχή που κουβαλούσαμε", τους φόβους, τους πόνους, τις αδυναμίες μας, το κάθε λεπτό του αγώνα και της αγωνίας μας σ' αυτή τη ζωή.

Έχουν τις ευχές μας και τις προσευχές μας

Ήταν η πρώτη ορκωμοσία κυβέρνησης κατά την παρακολούθηση της οποίας (από τηλεοράσεως βέβαια) αισθάνθηκα την ανάγκη να σηκωθώ όρθια και με δάκρυα να παρακαλέσω το Θεό να φωτίσει και να δυναμώσει τους υπουργούς και όλους μας. Νομίζω πως όλος ο ελληνικός λαός εύχεται και πολλοί ελπίζω πως προσεύχονται να πετύχει αυτή η κύβερνηση. Να υπάρξει κατ' αρχήν ομόνοια και συνεννόηση μεταξύ των τριών συνεργαζόμενων κομμάτων και στη συνέχεια να γίνουν βήματα προόδου, να ξεκολλήσουμε επιτέλους από τον πάτο, να πάρουμε στα χέρια μας με δουλειά, με αποφασιστικότητα, με ελπίδα το μέλλον της πατρίδας μας.
Το τροπάριο που ψάλλεται στην τελετή μιλάει για τον φωτισμό και την "μετάλλαξη" των αγράμματων αλιέων σε πανσόφους τη ενεργεία και επιφοιτήσει του Αγίου Πνεύματος. Μακάρι να συμβεί κάτι ανάλογο. Να μείνουν οι νέοι υπουργοί έξω από τη διαφθορά και τη διαπλοκή και να νοιαστούν, να πονέσουν τον ελληνικό λαό και όχι την τσέπη τους.
Με βρίσκουν σύμφωνη δύο προτάσεις του πρωθυπουργού: η μείωση κατά 30% του υπουργικού μισθού και η έντονη προτροπή του να αποφεύγουν οι υπουργοί την έκθεση στα παράθυρα των καναλιών. (Άραγε αυτές οι ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις στα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια βοηθούν τάχα στην ενημέρωσή μας ή ρίχνουν συνεχώς "λάδι στη φωτιά", μας οδηγούν σε διχόνοια και υποσκάπτουν κάθε κυβερνητική προσπάθεια; Αναρρωτιέμαι).

"Αυτοεπιστρατεύθηκα"

       Έχω ξαναγράψει για το συγχωριανό μας τον κ.Βαγγέλη που έχει δενδροφυτεύσει με προσωπικό κόπο και έξοδα μια ολόκληρη πλαγιά στο βουνό Σιβρί ("Η πλαγιά του κυρ-Βαγγέλη").
       Σήμερα τον συνάντησα στο λεωφορείο και πιάσαμε την κουβέντα:
       "-Τι κάνεις,κυρ-Βαγγέλη; Πώς πάνε τα φυτά σου στο βουνό;
        -Τώρα που σταμάτησαν οι βροχές θέλουν κάθε μέρα πότισμα. Ανεβαίνω κατά τις 6π.μ. και μέχρι τις 8.30-9.00 κάθε πρωί τους ρίχνω λίγο νεράκι.Ό,τι και να έχω να κάνω, ανεβαίνω πρώτα στο βουνό, στα δεντράκια μου. Έταξα τον εαυτό μου σ' αυτό το σκοπό. Αυτοεπιστρατεύθηκα..."
        Πόσο μου άρεσε αυτή η αυτοεπιστράτευση! Αναλογίστηκα πόσο σπουδαίο είναι, και συγχρόνως τόσο απλό, να κάνουμε κάτι που ξεπερνάει το στενό δικό μας ιδιωτικό χώρο, να προσφέρουμε στα κοινά "αυτοπροαιρέτως" (όπως θα έλεγε ο Κ.Παλαιολόγος)! Στην καθαριότητα κοινόχρηστων χώρων, στην κηπουρική και τη δενδροφύτευση, ας πούμε.
        Πόσο θα άλλαζε η όψη του περιβάλλοντός μας, αλλά και το νόημα της καθημερινότητάς μας!
        Ένα βήμα έξω από τα όριά μας. Μια μικρή υπέρβαση του εγωκεντρισμού μας. Μια ελπίδα να ξαναστήσουμε τον κοινωνικό ιστό  που έχει κουρελιαστεί τις τελευτίες δεκαετίες της ξέφρενης ιδιοτέλειας.

Στέλιος Κυριακίδης, ένας άγνωστος ήρωας

Έφτασε στο mail μου η βιογραφία που ακολουθεί.

Με εντυπωσίασε η σεμνότητα και ο ηρωισμός του ανδρός.

Την παραθέτω γιατί αναπτερώνει τις τσακισμένες μας ελπίδες

-υπήρχαν και σίγουρα υπάρχουν  Έλληνες απίστευτα μεγάλοι κι όχι μόνο πρωταθλητές τη διαφθοράς και της ιδιοτέλειας που κατά κόρον γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια-, 

για να έχουμε πρότυπα ζωής,

γιατί οφείλουμε να γνωρίζουμε και να ευγνωμονούμε...

*Ευχαριστώ τη Μαρία. Πάντα ανακαλύπτει "διαμάντια".

 

Γεννήθηκε στην Πάφο, στις 4 Μαΐου του 1910. Ήταν φτωχόπαιδο. Από πιτσιρίκι του άρεζε να τρέχει. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Πήρε μάλιστα ως δρομέας μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936 με την ελληνική εθνική ομάδα. Το 1934 ήρθε στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε στο Χαλάνδρι κι έπιασε δουλειά στη ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία). Ήρθε ο πόλεμος, η πείνα, η αθλιότητα. Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές να λιμοκτονούν ή να πέφτουν θύματα του κατοχικού στρατού. Ακολούθησε και η φρίκη του Εμφυλίου. Στο μεταξύ παντρεύθηκε και απόχτησε παιδιά. Ο αθλητισμός ξεχάστηκε.

Το 1946 παίρνει την απόφαση να ξανατρέξει. Στοχεύει πολύ ψηλά: στον φημισμένο Μαραθώνιο της Βοστώνης! Ελπίζει ότι με τη συμμετοχή του θα ευαισθητοποιήσει τους Αμερικανούς, θα τους παρακινήσει να βοηθήσουν τον ελληνικό λαό που σβήνει. Αρχίζει προπονήσεις υπό συνθήκες αθλητικά απαράδεκτες, με φαγητό ελάχιστο, πολλές φορές από τους γείτονες και τους φίλους εξασφαλισμένο.

Πουλάει τα έπιπλα του σπιτιού του για να αγοράσει ένα απλό εισιτήριο για την Αμερική. Τα λεφτά δεν του φθάνουν για να αγοράσει «μετ’ επιστροφής». Μοναδικός σκοπός ζωής η συμμετοχή του στο Μαραθώνιο δίπλα στους ξακουστούς αθλητές: τον «τεράστιο» Άγγλο Κένεθ Μπέιλι και τον Αμερικανό νικητή της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι.

Όταν περνάει από τους γιατρούς, πριν από τον αγώνα, του απαγορεύουν να τρέξει επειδή είναι πολύ αδύνατος. «Θα πεθάνεις στο δρόμο από την εξάντληση του λένε. Δεν θα αντέξεις ούτε λίγα χιλιόμετρα». Αναλαμβάνει εκείνος την ευθύνη και υπογράφει μια υπέυθυνη δήλωση πως ο ίδιος αναλαμβάνει όλους τους κινδύνους ενός τέτοιου εγχειρήματος. «Έκανα τόσο ταξίδι μόνο γι’ αυτό. Θα τρέξω κι ας πεθάνω!», τους λέει.

Ο αγώνας έγινε στις 20 Απριλίου του 1946. Ο Στέλιος στην αρχή ήταν πίσω. Κρατούσε δυνάμεις. Στα 40 χιλιόμετρα έπιασε τον πρωτοπόρο Κέλι και τερμάτισε πρώτος κάνοντας πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Παραμιλούσε γι΄αυτόν όλη η Αμερική.

Ο ίδιος ο Πρόεδρος Τρούμαν κάλεσε τους  πρώτους νικητές-αθλητές στον Λευκό Οίκο για να τους συγχαρεί. Πρώτα απευθύνθηκε στον Κέλι, ο οποίος 15 φορές βγήκε στην καριέρα του μέσα στην πρώτη πεντάδα του Μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δρομέας για τον περασμένο αιώνα. Τον ρώτησε πώς ηττήθηκε από αυτόν τον «κοκκαλιάρη» κι εκείνος του απάντησε:  «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία...».

Τότε ο Πρόεδρος χαμογελώντας στράφηκε πρός τον Κυριακίδη και του είπε:  «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».

Η απάντηση του Στέλιου Κυριακίδη ήταν συγκλονιστική: « Σας ευχαριστώ, κ. Πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για μένα. Ζητώ όμως να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στους 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Γι’ αυτό έτρεξα. Βοηθήστε το λαό μου που υποφέρει».

Ακολούθησε μια απίστευτη κινητοποίηση του αμερικανικού καού. Μαζεύτηκαν από δωρεές τόνοι τροφίμων, φαρμάκων και ρουχισμού. Με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού ναυλώθηκαν έξι καράβια για να μεταφέρουν τη βοήθεια στην Ελλάδα, το «πακέτο Κυριακίδη», όπως ονομάστηκε. Συγκεντρώθηκν και 250.000δολάρια, ποσό τεράστιο για την εποχή- για να δοθούν στους ταλαιπωρημένους Έλληνες. Ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία και επέβλεπε την συγκέντρωση και την αποστολή της βοήθειας. Όλες οι εφημερίδες των ΗΠΑ τον είχαν πρωτοσέλιδο.

Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά χάρη σ’ αυτόν τον τεράστιο Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαΐου, ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί. Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος και θεωρήθηκε το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους Έλληνες.

Αργότερα ο γιος του χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα. Ανάμεσα σ' αυτά και το μετάλλιο από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο τεράστιας αξίας, που ήταν συλλεκτικό από την πρώτη στιγμή, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι!  Ο Στέλιος Κυριακίδης παραμένει άγνωστος στους πιο πολλούς Έλληνες ακόμη και τους φιλάθλους, ενώ στην Αμερική έχουν γραφτεί πολλά για το κατόρθωμά του, έχουν γυριστεί ντοκυμαντέρ κι ετοιμάζουν και το γύρισμα μιας ταινίας. Ήταν άνθρωπος προσφοράς, με φρόνημα ηρωικό και υψηλά ιδεώδη. Σήκωσε στους ώμους του τη βαριά εθνική κληρονομιά. Θα μπορούσε η μορφή του στις  δύσκολες μέρες μας να γίνει πρότυπο ζωής, να μας ξαναδώσει ελπίδες και ιδανικά Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορείτε να παρακολουθήσετε από το βίντεο εδώ:    http://istologio.org/?p=2914 Στη Βοστώνη σε ανάμνηση του θριάμβου του, οι Αμερικανοί φιλοτέχνησαν γλυπτό στο οποίο εμφανίζεται ο πρώτος σύγχρονος ολυμπιονίκης του μαραθωνίου, Σπύρος Λούης, να δείχνει στον Στέλιο Κυριακίδη το δρόμο προς τη νίκη. Ο παλαιότερος οδηγεί τον νεότερο σε δρόμο δυσκολότατο, αλλά νικηφόρο.