Αλλαγή του χρόνου ή της ζωής μας!

Αφουγκράζομαι το χρόνο που φεύγει.
Τα βήματά του δύσκολα "σαν να πονούν τ' αρθριτικά του".
Τον φαντάζομαι κυρτό και λευκασμένο.
Έχει σοφία και πόνο.
Κάθε χιλιοστό του κορμιού του έχει πονέσει από την αγωνία,
τις στερήσεις, την οργή των ανθρώπων που έζησαν μαζί του.
Ο πόνος όμως τον έκανε σοφό.
Στη Σιβήρια -γράφει ο Ντοστογιέφσκι - μου ήρθαν οι καλύτερες σκέψεις.
Ήμουν στο κάτεργο και σκεφτόμουν καθαρά, έβλεπα καθαρά.
Κι ο γερο-Χρόνος από τον πόνο απόκτησε σοφία.
Αφουγκράζομαι το χρόνο που έρχεται.
Τι ανάλαφρα βήματα!
Σαν της Δανάης της τρίχρονης που όλο χορεύει.
Ξένοιαστη... άμαθη ...άπραγη ...ευτυχισμένη!
Μόνο αν δεν ξέρεις, είσαι ευτυχισμένος κι ανάλαφρος.
Αν ξέρεις, πονάς κι απ' το φόρτο κουτσαίνεις.
Ώρα καλή, γερο Χρόνε! Αναρωτιέμαι αν τη θέλω τη σοφία σου!
Καλώς ήρθες Καινούργιε! Αναρωτιέμαι αν επιθυμώ την ελαφρότητά σου!
Μα ο χρόνος που φεύγει δεν με ρωτά.
Αποθετεί σε μένα το φορτιό του και φεύγει.
Κι ο καινούργιος γοργά, σαν να μπήκε στ' αλώνι,
την ξεγνοιασιά του σκορπά στων ανέμων τη δίνη κι ολοένα βαραίνει...




Ακόμα μια συμβατική αλλαγή στη ζωή μας.
Πότε θα γίνει η ουσιαστική, η κοσμογονική αλλαγή της βιοτής μας;

Ας πούμε όμως "Καλή χρονιά!"
Κι ας ερμηνεύσει την ευχή ο καθένας όπως θέλει κι όπως μπορεί.

Οσία Μελάνη και τέλος του ενιαυτού

Όχι μέλαινα

ως η κλήσις φανεροί,

αλλ' ολόφωτος, 

λαμπρά και λευκή!

Όταν έρχεται του θανάτου η θλίψη

άλλος πέφτει σε βαρύ μαρασμό

κι άλλος παίρνει θάρρος απίστευτο

κι ατενίζει μ' ελπίδα τον ουρανό.

Δυο παιδιά και τον άντρα της

εστερήθηκε η Οσία Μελάνη

κι ως να ήταν αυτό λιγοστό 

σύντομα εκήδευσε

και τους δύο γονείς.

Το πολύβουο, το πλούσιο αρχοντικό 

μένει τώρα νεκρό και βουβό.

Της αγάπης της οι καρποί και οι ρίζες

ανεχώρησαν όλοι για αιώνιες πατρίδες!

Μα εκείνη 

"τη ελπίδι τη κρείττονι έχαιρε,

και την θλίψιν υπέμενε,

τη προσευχή προσεκαρτέρει"!

Στη θέση των χαμένων παιδιών της

αγαπά και φροντίζει

τα ορφανά και φτωχά

της πρωτεύουσας Ρώμης.

Τους αρρώστους φροντίζει,

και τους ξένους ξενίζει.

Σε φριχτές φυλακές

των απόκληρων τούτης της γης

το μαρτύριο κουφίζει.

Μάνα ήτανε δύο παιδιών 

και γίνεται όλων η ΜΑΝΑ,

μι' ανοιχτή αγκαλιά

μια πηγή της αγάπης ακένωτη.

Και στη δύση του βίου της

σε κελί πενιχρό

στην Ιερουσαλήμ την επίγεια

μετανοούσα η οσία στενάζει

και μικρόν ασθενήσασα

στην Ιερουσαλήμ την ουράνια

ολόφωτεινη, λαμπρή,

πεντακάθαρη 

τον Νυμφίο Χριστό

συναντάει!

Η μνήμη της οσίας μητρός Μελάνης

τον κύκλο του ενιαυτού κατακλείει

και υπόδειγμα άριστο

βιοτής μας αφήνει. (Σ.Κ.)

*Κάπως έτσι, μεταξύ ουράνιας βιοτής των Αγίων μας 

και οδυνηρής πραγματικότητας, απληστίας και συγκρούσεων,

ανθρώπινου πόνου και ουράνιας παρηγορίας

διανύσαμε το 2015!

Μακάρι στο 2016 να υπερισχύσει μέσα μας το κομμάτι του ουρανού!!!

Απόψε πάλι Χριστούγεννα! και ...μια πρόταση

Απόψε πάλι Χριστούγεννα!
Έτσι όρισαν οι Πατέρες:
οι γιορτές οι μεγάλες
δεν κρατούν μία μέρα!

Απόψε πάλι Χριστούγεννα!
Ψάλλονται πάλι οι υπέροχοι ύμνοι του Εσπερινού:

Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, η πολυαρχία των ανθρώπων επαύσατο...

Λαθών ετέχθης υπό το σπήλαιον, αλλ' ουρανός σε πάσιν εκήρυξεν...

Ανέτειλας, Χριστέ, εκ Παρθένου, νοητέ Ήλιε της δικαιοσύνης...

Σήμερον τίκτει η Παρθένος τον ποιητήν του παντός, Εδέμ προσφέρει σπήλαιον...

Του Κυρίου Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εξ ανατολών ελθόντες μάγοι προσεκύνησαν Θεόν ενανθρωπήσαντα...

Ποιον ύμνο να πρωτοσχολιάσεις!

Λογοτεχνική θεολογία!

Θεολογική ποίηση άφθαστη!

Αντιθέσεις που δεν χωρούν στον ανθρώπινο νου, 

εικόνες θεσπέσιες που ζωγραφίζουν μπροστά μας 

ανοιχτό τον ουρανό,

και τα σύμπαντα ολόφωτα!

Κι αύριο πάλι Χριστούγεννα!

Θα ψάλουμε στον Όρθρο:

Δεύτε ίδωμεν, πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός...

Ο αχώρητος παντί πώς εχωρήθη εν γαστρί...

Χριστός γεννάται! δοξάσατε...

Νεηγενές μάγων λεγόντων παιδίον άναξ...

Πόθου τετευχώς και Θεού παρουσίας ο χριστοτερπής λαός ηξιωμένος...

Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών...

Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου, 

σήμερον ο άναρχος άρχεται και ο λόγος σαρκούται...

Μια εξαιρετική ευεργεσία που απολαμβάνουμε οι Ορθόδοξοι είναι αυτός ο άφθαστος, 

ο απερίγραπτος λειτουργικός πλούτος. Είναι μια νερομάνα με πεντακάθαρο άφθονο νερό που δροσίζει, αναπαύει, καθαρίζει την ψυχή. Είναι  μια πανδαισία που χορταίνει τον εσώτερο άνθρωπο με τροφή αιωνιότητας. Είναι ένας πανίσχυρος ελκυστήρας που μας ξεκολλάει από τη γη και μας εκτινάσσει στον ουρανό!

Κάποιοι, πολλοί ίσως, θα πουν πως η γλώσσα είναι αρχαία, πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί κι οι ψάλτες με τα "τσαλίμια" του μέλους δεν αφήνουν ν' ακουστεί ο λόγος των τροπαρίων.

Λίγο δίκιο θα τους δώσω. 

Ξέρω ανθρώπους του Δημοτικού αλλά της Εκκλησίας που έχουν μπει πολύ καλά στο νόημα των κειμένων και των τροπαρίων.

Ξέρω επίσης πως όλοι οι νεοέλληνες σκοτώνονται να μάθουν ξένες γλώσσες - γέμισαν τα παιδιά μας πτυχία - αλλά για τη γλώσσα της λατρείας μας που στο κάτω-κάτω είναι η γλώσσα μας κανένα ενδιαφέρον.

Ξέρω τέλος πως στην εποχή μας έχουμε πολύ εύκολη πρόσβαση στον γραπτό λόγο. Πληκτρολογούμε στο GOOGLE "Ακολουθία Χριστουγέννων" και παρουσιάζεται σ' ένα δευτερόλεπτο ολόκληρη στην οθόνη. Στο YouTube θα ακούσουμε τα περισσότερα τροπάρια να ψάλλονται.

Ο ζητών ευρήσει και ο αιτών λαμβάνει!

Αν αναζητούσαμε κάποιον θησαυρό δεν θα καταβάλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια, δεν θα κάναμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τον εντοπίσουμε, για να τον βρούμε, για να τον ασφαλίσουμε στην αγκαλιά μας;

Γι' αυτόν τον θησαυρό, τον ασύγκριτα ωραίο και σπουδαίο και πολύτιμο, δεν αξίζει μια μικρή προσπάθεια;

Πρόταση: Για να άρει η Εκκλησία το δήθεν εμπόδιο της γλώσσας, ας κάνει στις ενορίες μαθήματα λειτουργικής γλώσσας και κειμένων.

Οι σημερινοί Άγιοι

Στις 29 του μηνός Δεκεμβρίου
μνήμη πάντων των Χριστιανών
που πέθαναν μαρτυρικά για τη Δόξα του Χριστού,
από πείνα, δίψα, κρύο και μαχαίρι...


Μεταξύ των άλλων τιμωμένων Αγίων - των 14.000 αναιρεθέντων νηπίων υπό του Ηρώδη, του Οσίου Αθηνόδωρου, του Οσίου Μαρκέλλου και άλλων- η Εκκλησία αφιερώνει τη σημερινή ημέρα στους άγνωστους μάρτυρές της που πέθαναν για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού από πείνα ή δίψα ή από την έκθεση στην παγωνιά ή από το μαχαίρι του δημίου. Ποιος ξέρει πόσοι να είναι αυτοί; Τα καταγεγραμμένα συναξάρια αφορούν σε χιλιάδες μάρτυρες, αλλά και πόσοι ακόμη είναι οι άγνωστοι, οι αμέτρητοι, οι άγραφτοι, οι ατίμητοι από τους ανθρώπους; Η Εκκλησία δεν γνωρίζει τα ονόματα όλων. Μα ο Θεός δεν ξεχνά κανέναν. Τις τρίχες του κεφαλιού μας έχει μετρημένες. Δεν θα έχει μετρημένους τους Αγίους Του; Και θα τους τιμά με τρόπο πνευματικό κι ασύλληπτο για το δικό μας τιποτένιο μυαλουδάκι!
Αλλά και πόσοι νέοι μάρτυρες προστίθενται καθημερινά στη χορεία αυτών των Αγίων; Πόσοι να είναι οι σύγχρονοι μάρτυρες στη Συρία, στο Ιράκ, στις χώρες της Αφρικής; Κάποιους αποκεφαλισμούς έχουμε δει στις οθόνες μας. Φοβάμαι πως έχουν συμβεί πολύ περισσότεροι. Αλλά και διωγμοί έγιναν στο Κομπάνι και αλλού. Πολλοί έχουν χάσει τη ζωή τους από την ταλαιπωρία της πείνας, της δίψας, της άπειρης κόπωσης, του καύσωνος ή του ψύχους, του τρόμου...
Ας αφιερώσουμε τη σημερινή ημέρα σ' αυτούς τους νεομάρτυρες κι ας ικετεύσουμε θερμά τον Κύριό μας να κοιτάξει σπλαχνικά τα πονεμένα του παιδιά στις εμπόλεμες περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, να φωτίσει τους ισχυρούς, να ανακόψει τους φανατισμένους!

Το αξίωμα των Χριστουγέννων

"Εψές γεννήθηκε ο Χριστός
κι ο κόσμος δεν το νιώθει"
Κάλαντα Θράκης
 

Πέρασε σχεδόν ένα δεκαήμερο σιωπής! Τόσο πυκνό, τόσο φορτωμένο!
Αδρά θα περιγράψω το "φορτίο" των ημερών!
Προετοιμασία για τα Χριστούγεννα: ακολουθίες, δουλειές στο σπίτι, ψώνια, κάποιες γιορταστικές εκδηλώσεις
Αυτά τα Χριστούγεννα!!! Το τεράστιο, το πολυσήμαντο γεγονός!
Η αναχώρηση-κοίμηση του φίλου μας Λάζαρου, ο αποχαιρετισμός, η αναστάσιμη κηδεία! Ναι, έτσι ονομάζω την κηδεία που μου αφήνει τη βεβαιότητα της Ανάστασης, που δεν έχει θρήνους και κοπετούς, αλλά ένα αξιοπρεπές χαροποιό πένθος!
Η βάφτιση του μικρού μας Ραφαήλ Λεονάρντο, ο οποίος είναι η διαρκής ζωντανή υπόμνηση της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού!
Και κάμποσοι γάμοι -δεν ήταν δυνατόν να παραστούμε σε όλους- και τραπέζια γιορτινά και συνευρέσεις συγγενών και φίλων και φιλοξενία!
Πόσα μπορούν να χωρέσουν σε λίγες ημέρες!
Θα ήθελα να είχα κάνει αρκετές αναρτήσεις.
Οι αφορμές πάρα πολλές, ο χρόνος ανύπαρκτος, τα γεγονότα με προσπέρασαν.

Αλλά θ΄αφήσω έστω καθυστερημένα τον οβολό μου, ερανισμένο από τα "Προσανάμματα" της Μαρίας Μουρζά*:

"Χριστούγεννα σημαίνει πορεία
Πορευόμαστε να βρούμε ο ένας τον άλλο
Ερχόμαστε ο ένας στον άλλο
Εσύ είσαι η δική μου Βηθλεέμ
Σε σένα με στέλνει ο Χριστός
Να σου πω ότι έφταιξα
Ότι έσφαλα ενώπιόν σου
Σε σένα με στέλνει ο Χριστός
Να σου βάλω μετάνοια
Για να πέσουν τα τείχη που ανάμεσά μας ορθώσαμε
Για να μην υπάρχει τίποτα που να με κάνει
να μη θέλω να σε βλέπω
Για να μην υπάρχει σύννεφο
που να μου εμποδίζει τη θέα σου.
......................................................
Χριστούγεννα σημαίνει
πως έχω για σένα μια βαθιά συγνώμη
και μια βαθιά ομολογία
ότι δεν έφταιγες μόνο εσύ
Είχα κι εγώ το μερτικό μου
Έκανα κι εγώ τα δικά μου λάθη
Κι έχω κι εγώ ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων
τις δικές μου ευθύνες.
...........................................
Χριστούγεννα σημαίνει
πως σε περιμένω, αδελφέ μου, να 'ρθεις
να παραγράψουμε όλα τα χρέη,
για να παραγράψει  κι ο Χριστός τα δικά μας.
.........................................................................
Πρόκειται για αξίωμα:
Ο Χριστός μού είναι τόσο Ξένος όσο κι εσύ
Τόσο Οικείος όσο κι εσύ
Μου δίνει τόση λύπη ή τόση χαρά όση κι εσύ
Είναι αξίωμα:
Απέχω από τον Χριστό
όσο απέχω από σένα...."

*Πρόκειται για εξαιρετική ποιητική συλλογή των Εκδόσεων "εν εσόπτρω".

Βονιφάτιος και Αγλαΐα

Ζητών Bονιφάτιος οστά Mαρτύρων,

εαυτόν εύρε Mάρτυρα τμηθείς ξίφει.

Eννεακαιδεκάτη Bονιφάτιος αυχένα κάρθη.

Βονιφάτιος, ο πόρνος και μέθυσος...

Τι είδε στην καρδιά του ο πανελεήμων Κύριος;

Τι θησαυρό ανακάλυψε κάτω απ' την πορνική ζωή του;

Η άγνοια και η ειδωλική κουλτούρα

είχαν καλύψει μια ελεήμονα καρδιά,

μια πάσχουσα φιλανθρωπία.

Μα ο ετάζων καρδίας και νεφρούς γνωρίζει

κάθε εκατοστό, κάθε χιλιοστό της ύπαρξής του. 

Βραβείο στου δούλου τη φιλανθρωπία

δίνει ο Θεός τη θεϊκή την κλήση!

Αναζητώντας λείψανα για φυλαχτό, για γούρι

φθάνει στης Κιλικίας τα αιματοβαμμένα μέρη.

Μάρτυρες, μάρτυρες, στρατιές μαρτύρων

ταράζουν τη συνείδηση,

τραβούν της αμαρτίας τον μανδύα

και μένει ο Βονιφάτιος γυμνός,

μόνος αυτός και η ευαίσθητη καρδιά του.

Κι εκεί του αποκαλύπτεται η αγάπη του Χριστού!

ΑΥΤΟΣ είναι η μόνη αλήθεια!

Όλη η ζωή του η αμαρτωλή, ψεύτικη και φθηνή

φαντάζει πια μπροστά του!

"Είμαι κι εγώ Χριστιανός", φωνάζει στους δημίους

και δέχεται ιλαρά του αίματος το βάπτισμα

με ανείπωτα, ανελέητα μαρτύρια...

.................................................................

Στη Ρώμη τον περιμένει η Αγλαΐα

η ερωμένη και κυρία.

Μ' αυτήν είχε για χρόνια ζήσει τις ηδονές τις πορνικές,

Αυτή τον είχε στείλει να φέρει λείψανα ιερά

να τάχουν λέει για φυλαχτά...

.............................................................

Κι έρχεται λείψανο ιερό!

Φθάνει στα χέρια της νεκρός, 

σκληρά βασανισμένος

και αποκεφαλισμένος,

ο σύντροφος ο αμαρτωλός...

Στην αγκαλιά της υποδέχεται

αυτόν που χρόνια είχε στην κλίνη της

ακόλαστο εραστή.

Μα τώρα πιά....!

Το άγγιγμά του γίνεται φωτιά καθαρτική.

Κι αντί για του θανάτου την οσμή

απλώνεται ολόγυρα απίστευτη ευωδιά!!

Με δάκρυα τον λούζει η Αγλαΐα

και τον νεκροστολίζει 

και γίνεται γι' αυτήν το λείψανό του

μετάνοιας και μεταστροφής η αφορμή.

Τον πλούτο της απλόχερα μοιράζει σε φτωχούς,

την πολυτέλεια του βίου απαρνιέται

και ζει με προσευχή, εν μετανοία, ασκητικά...

Τον κόσμο τούτο αφήνει αργότερα ειρηνικά

κι ανάλαφρη πετά κοντά στον μάρτυρά της!

Ω! Πόση ευσπλαχνία έχεις, Κύριε!

Πώς κυνηγάς την κάθε μια ψυχή!

Πώς χίλιους τρόπους μηχανεύεσαι

για να "συλλάβεις" το αγαπημένο θήραμα!

Πώς αλλοιώνεις τις καρδιές!

Πόσα βραβεία ξέρεις να χαρίζεις!

Μέχρι την τελευταία μας πνοή,

καιρός υπάρχει και ...κάποιος τρόπος μετανοίας! (Σ.Κ.)

Το Συναξάρι των Αγίων μπορείτε να το βρείτε εδώ

Σεβαστιανός

                               Σεβαστιανὸς τῶν πλάνης σεβασμάτων
                                 καταφρονήσας τύπτεται τὸ σαρκίον.
                              Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ Σεβαστιανὸς ῥοπαλίσθη.

"Γίνου πιστός άχρι θανάτου  και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής!" Τούτος ο λόγος κατέκλυσε τον νου και την καρδία του νεαρού Σεβαστιανού. Αν και το αξίωμα του πραιτοριανού από τον αυτοκράτορα  με ιδιαίτερη τιμή και εύνοια του εδόθη, την ιδιότητα του Χριστιανού ασύγκριτα ανώτερη και προσφιλή εθεώρει. Πτωχών προστάτης  ασθενών και ορφανών, διωκομένων  θαρραλέος παραστάτης. Των νιάτων την ανεμελιά δεν γνώρισε, τις ηδονές σαν σκύβαλα αγνόησε. Με ομολογία σθεναρή του μαρτυρίου αξιώθηκε να λάβει την τιμή. Βέλη και ρόπαλα, το δυνατό  και γυμνασμένο σώμα μωλωπισμένο, αιμόφυρτο, σχεδόν νεκρό σωριάζουνε στο χώμα. Μα ο Θεός ακόμη τον κρατά και υγιή με τρόπο θαυμαστό τον αποκαθιστά. Το εισιτήριο για την αιώνια ζωή μια ακόμη υπογραφή αιμάτινη θα λάβει. Των μαστιγίων οι βαθιές τον μάρτυρα ξεσχίζουν χαρακιές... άχρι θανάτου...; άχρι ζωής... της όντως, της αληθινής! (Σ.Κ.) *Στον αγαπημένο μας Σεβαστιανό, μοναχό,  ευχόμαστε να τον έχει στην αγκαλιά της η Παναγία μας,  να τον σκεπάζει η ευλογία του Αγίου του  και να προοδεύει κατά Θεόν.

Άγιος Νικόλαος, ο αγαπημένος!

Ο αγαπημένος μου Άγιος Νικόλαος! 

Τον παρακαλούσα και τον παρακαλώ ιδιαίτερα για ένα παιδί μου 

κι εκείνος βρίσκει πάντα τον τρόπο να προστρέχει με αγάπη. 

Μεταξύ των άλλων -συμπτωματικά;- αυτό το παιδί μου παντρεύτηκε 

σ' ένα εκκλησάκι στη μνήμη του πάνω από το λιμάνι της Μύρινας

και το πρώτο εγγονάκι μας έχει το όνομά του, Νικόλας ο αγαπημένος!

Με αξίωσε ο Θεός να προσκυνήσω τον τάφο του Αγίου 

στα Μύρα της Λυκίας, 

στον παμμέγιστο ναό τον αφιερωμένο στη μνήμη του, 

αλλά και τα λείψανά του στο Μπάρι της Ιταλίας.

Με πολλή ευγνωμοσύνη τιμώ την πανίερη μνήμη του

κι εύχομαι θερμά σε όλους όσοι φέρουν το όνομά του 

-και ιδιαίτερα στον εγγονό μας- 

να τον μοιάσουν στην πίστη της οποίας ήταν ο κανόνας, 

στην πραότητα της οποίας ήταν εικόνα,

στην εγκράτεια της οποίας ήταν διδάσκαλος

στην ταπείνωση διά της οποίας εκτήσατο τα υψηλά,

στη σοφία διά της οποίας εκτήσατο τα αληθώς πλούσια.

Κι όλοι να τύχουμε διά των πρεσβειών του της σωτηρίας.

"Ευωδία και φως και θαυμάτων πληθύς

της αγιότητός σου τα άφθονα δώρα!

Οι πιστοί υμνωδοί σου

μετρούν της αγάπης σου

τα αμέτρητα έργα.

Όπου πόνος εσύ,

όπου φτώχεια εσύ,

όπου θλίψη κι ανάγκη

να προφθάσεις εσύ.

Των Μυρέων ποιμένας καλός,

ευεργέτης του κόσμου παντός." (Σ.Κ.)

(Υπέρθυρη αγιογραφία Αγ. Νικολάου 
στο Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Τσαμαντά Θεσπρωτίας
φωτογραφία του φίλου Μιχάλη Βακάρου)

"Πάτερ Νικόλαε, τοῦ παναγίου Πνεύματος μυροθήκη ὑπάρχων, 

ὡς ἔαρ μυρίζεις εὐφρόσυνον, τῶν θείων ἀρωμάτων Χριστοῦ· 

τῶν Ἀποστόλων γὰρ μιμητὴς γενόμενος, 

τήν οἰκουμένην περιπολεύεις, 

διὰ τῶν λόγων τῶν θαυμάτων σου. 

Ὅθεν καὶ τοῖς πόρρω ὡς ἐγγύς, δι' ὀνείρων ὀπτανόμενος, 

ἐκ θανάτου λυτροῦσαι, τοὺς ἀδίκῳ ψήφῳ θνῄσκειν μέλλοντας, 

διασῴζων παραδόξως, ἐκ κινδύνων πολλῶν, 

τοὺς ἐπικαλουμένους σε.

Διὸ καὶ ἡμᾶς τῶν ἐπεμβαινόντων δυσχερῶν, 

ἐλευθέρωσον σαῖς πρεσβείαις, τοὺς ἀεὶ ἀνευφημοῦντάς σε". 

(Από την Λιτή της εορτής)

Κόσμος

Τι είναι ο κόσμος μας, μάνα;

Το εργόχειρο του Θεού, παιδί μου.

(https://www.facebook.com/mgvakaros?fref=ts)

Γιατί ο κόσμος πονά, μάνα;

Πολυτραυματίας, παιδί μου,

απ' τις φοβερές συγκρούσεις των εγωισμών.

Γιατί ο Θεός δεν σταματά τον πόνο, μάνα;

Κρατά τα χέρια Του δεμένα η ελευθερία που μας χάρισε, παιδί μου.

Αν την καταργήσει θα κρατά στα χέρια του παιχνιδάκια, playmobil.

Πώς θ' αλλάξει ο κόσμος μας, μάνα;

Κρατήσου καθαρός και προσευχόμενος, παιδί μου,

κι αυτή θα είναι η άριστη συμμετοχή σου

στην αλλαγή του κόσμου.

Ιωάννης ο Δαμασκηνός

      Πώς να προσπεράσει κανείς τη σημερινή ημέρα χωρίς να σταθεί με σεβασμό και θαυμασμό μπροστά στον Άγιο Ιωάννη! Το εξαιρετικό παιδί της Παναγίας που έγινε ο άξιος εκφραστής της ενανθρωπήσεως του Λόγου και υιού της και της αειπαρθενίας της όχι όμως χωρίς πολύ κόπο και πόνο!

      Ο Ιωάννης, γιος του Σέργιου από τη Δαμασκό που ήταν λογοθέτης -υπουργός των οικονομικών- του Χαλίφη Αμπτ-Ελ-Μαλέκ, μετά τον θάνατο του πατέρα του, από τον οποίο είχε λάβει εξαιρετική μόρφωση και παιδαγωγική φροντίδα και την θερμή χριστιανική πίστη, αναγκάσθηκε μετά από πολλές πιέσεις να τον διαδεχθεί στην υπηρεσία του Χαλίφη.

    Εκείνο τον καιρό αυτοκράτορας των Ρωμαίων έγινε ο Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος που έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος αρξάμενος χειρών αδίκων εναντίον των εικόνων. Ξεσπά η Εικονομαχία. Η Εκκλησία διχάζεται και συγκλονίζεται. Ο στολισμός των ναών, οι αποτυπωμένες σε ξύλο ή στον τοίχο ή σε άλλα υλικά μορφές του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων καταστρέφονται με μανία και οργή.
     Ο Ιωάννης στη Δαμασκό πληγώνεται κατάκαρδα. Αισθάνεται στο σώμα  και στην ψυχή του, θαρρείς, τα χτυπήματα και τις προσβολές εναντίον των εικόνων. Και κάθεται και γράφει επιστολές υπέρ της προσκύνησης των εικόνων τις οποίες αποστέλλει σε γνωστούς και φίλους του που ζουν στη Βασιλεύουσα. Τεκμηριώνει τις σκέψεις του, τις εξηγεί δογματικά. "Η προσκύνησις των εικόνων διαβαίνει επί το πρωτότυπον".
    Ελέγχει με παρρησία και γλώσσα σκληρή τον αυτοκράτορα στου οποίου τα χέρια φθάνουν κάποιες επιστολές. Προσβάλλεται και θυμώνει εκείνος και καταστρώνει δαιμονικό σχέδιο για να εκδικηθεί τον Ιωάννη. Καλεί τους γραμματικούς του και τους διατάζει αντιγράφοντας το ύφος και την έκφρασή του και τον γραφικό του  χαρακτήρα να συντάξουν μια επιστολή με την οποία δήθεν τον προσκαλεί αυτός, ο Ιωάννης, να επιτεθεί στο Χαλιφάτο της Δαμασκού, γιατί η πόλη είναι ανοχύρωτη και ο στρατός της αδύναμος και εύκολα θα πέσει στα χέρια των Ρωμαίων. Αυτή την επιστολή ο Λέων την αποστέλλει με κολακείες υπέρ της φιλίας τους στον Χαλίφη για να εκθέσει τον Λογοθέτη Ιωάννη.
     Ο χαλίφης, εξοργισμένος, χωρίς να λάβει υπόψη του την εντιμότητα, το εξαιρετικό ήθος, την λαμπρή προσφορά του Ιωάννη, την διαβεβαίωσή του ότι δεν είναι δική του η πλαστή επιστολή, διατάζει την υποδειγματική του τιμωρία: Να αποκοπεί το χέρι που έγραψε την επιστολή και να κρεμαστεί σε δημόσιο χώρο (σαρία). Η απάνθρωπη διαταγή εκτελείται!
     Ο Ιωάννης υποφέρει φριχτούς πόνους! Το βράδυ κάποιος από τους υπηρέτες του καταφέρνει να περιμαζέψει το κομμένο χέρι, το  οποίο, αφού όλη την ημέρα κρεμόταν για παραδειγματισμό του λαού, τώρα σερνόταν πεταμένο σαν σκουπίδι. Το φέρνει στον κύριό του,  ο οποίος μετά τον ακρωτηριασμό του είχε μεταφερθεί στην οικία του. Ο Ιωάννης παίρνει το αποκομμένο χέρι που όχι μόνο δεν είχε ίχνος ζωτικότητας, αλλά από την ταλαιπωρία όλης της ημέρας και την έκθεση στον ήλιο έμοιαζε με φριχτό απόρριμμα, και γονατίζει μπροστά στην εικόνα της Παναγίας βάζοντάς το δίπλα στο κολοβωμένο του μπράτσο και προσεύχεται με άπειρο πόνο σώματος και ψυχής:

     "Δέσποινα Πάναγνε Μήτερ, η τον Θεόν τεκούσα,
διά τας θείας εικόνας η δεξιά μου εκόπη.
Ουκ αγνοείς την αιτίαν δι' ήν εμάνη ο Λέων.
Πρόφθασον τοίνυν ως τάχος και ίασαί μου την χείρα.
Η δεξιά του Υψίστου η υπό σου σαρκωθείσα,
πολλάς ποιεί τας δυνάμεις διά της σης μεσιτείας                                                                    
Την δεξιάν μου ταύτην και νυν ιασάτω λιταίς σου,
ως αν, Σους ύμνους, ους δοίης και του εκ σου σαρκωθέντος,
εν ρυθμικαίς αρμονίαις συγγράψηται, Θεοτόκε,
και συνεργός χρηματίση της Ορθοδόξου λατρείας".

     Ώρες ο Ιωάννης παρακαλεί και βρέχει με δάκρυα το κομμένο του χέρι. Αποκοιμιέται κατάκοπος με το όνομα της Παναγιάς στα χείλη. Κι Εκείνη ...κατεβαίνει από το εικόνισμα κι έρχεται δίπλα στον μάρτυρα. Πιάνει τα αποκομμένο μέλος και το συνδέει με το κολοβωμένο λέγοντας τρυφερά: "Κοίταξε, έγινες καλά! Αυτό το χέρι το χρειάζομαι για την πιο μεγάλη διακονία στην οποία σε καλεί ο ίδιος ο Θεός. Θα γράψεις ύμνους δογματικούς που αρμόζουν σε με, τροπάρια που θα μείνουν στους αιώνες και θα μιλούν για το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Λόγου και δικής μου αειπαρθενίας".
       Όταν ο Ιωάννης ξυπνά ψηλαφεί με αγωνία το χέρι του. Η σάρκα του έχει μια βαθιά ουλή που ακόμα αιμορραγεί, αλλά το χέρι του είναι γερό, το κινεί, έχει δύναμη, είναι καλά, είναι καλά...
"Σου η τροπαιούχος δεξιά θεοπρεπώς εν ισχύι δεδόξασται..."!
Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου και ουδείς αίνος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων Σου!
    Από εκείνη την ώρα ο Ιωάννης γίνεται αστείρευτος ποταμός ποίησης, υμνογραφίας. Δεν γράφει απλώς όμορφα και καλόηχα τροπάρια. Διατυπώνει τα δόγματα μέσα στους ύμνους του με τον πιο ξεκάθαρο και φωτισμένο τρόπο. Είναι ο πρώτος "καθηγητής δογματικής".
Είναι ο Χρυσορρόας, ο ποιητής της Οκτωήχου, αλλά και της νεκρώσιμης ακολουθίας και εξήντα τουλάχιστον λαμπρών κανόνων, όπως ο Κανόνας της Αναστάσεως, αλλά και όλοι οι αναστάσιμοι κανόνες των Κυριακών.
     Ο Ιωάννης είναι ένα αγαπημένο παιδί της Παναγιάς μας. Έδωσε αίμα και έλαβε Πνεύμα και χάρισμα και μας καλεί με τους ύμνους του να τιμήσουμε κι εμείς την κοινή μας Μητέρα όπως της πρέπει κι όπως είναι και για μας ωφέλιμο και σωτήριο.

Για τους καρπούς της ακακίας

       "...Όταν ήταν μικρή στα Τρίκαλα, υπήρχε ένας ζητιάνος που κυκλοφορούσε ρακένδυτος κουβαλώντας ένα λερό σακί, όπου μάζευε σκουπίδια και τα βράδια κοιμόταν στο παγκάκι της πλατείας κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του το σακί του. Η Άννα τον λυπότανε, όπως τον έβλεπε κυρτωμένο κάτω απ' το βάρος του σάκου. Κάποτε τον πλησίασε για να τον βοηθήσει. Αλλά εκείνος την κοίταξε άγρια σφίγγοντας σας ατίμητο θησαυρό το βρόμικο βαρύ σακί. Λέγανε γι' αυτόν ότι καταγόταν από πολύ πλούσια οικογένεια. Θα μπορούσε να ζει σαν πρίγκιπας, όμως αυτός τό 'χε σκάσει από το σπίτι του και δεν ήθελε να γυρίσει. Όσες φορές προσπάθησαν να τον πάνε σε κάποιο ίδρυμα, να ζήσει καλύτερα, αυτός το έσκαγε πάλι. Προτιμούσε να γυρνά βρόμικος και κουρελής, φορτωμένος το λερό σακί με τα σκουπίδια.
'Ετσι ένιωσε η Άννα μ' όσα της είπε ο παπα-Χαρίτωνας. Ένας άστεγος πρίγκιπας που, τόσο πολύ έχει συνηθίσει τη μιζέρια αυτής της ζωής, ώστε πίστεψε πως από τον Ουρανό, καλύτερο σπίτι είναι το παγκάκι του πάρκου. Κι οι αμαρτίες της ένα ασήκωτο, βαρύ φορτίο, που ως τώρα δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της, όπως ο ζητιάνος το σακί του..."

*Από το πολύ όμορφο, εξαιρετικό βιβλίο της Σταματίας Καραγεωργίου-Πάπιστα "Για τους καρπούς της ακακίας" το οποίο συνιστώ θερμά.