Καταλλάγηθι τοις σε λυπούσι

Κλαδί ελιάς κρατώ και σου προσφέρω.
Μην τ' αρνηθείς!
Πάρ' το κι αγκάλιασέ το.

Χίλια μικρά μας διαιρούν
μα δυο χιλιάδες μας ενώνουν.
Ξέχνα και σβήνε ό,τι πονά,
κράτα και φύλαε τρυφερά
ό,τι χαρά και ειρήνη σου χαρίζει.


*Φεύγω για τη Ρουμανία αύριο ξημερώματα.
Ελπίζω να επιστρέψω με νέα και φωτογραφίες.

Δεκαπενταύγουστος στην Αγία Παρασκευή

Σε μια λαγκαδιά καταπράσινη, που χωρίζει το - πάλαι ποτέ - χωριό μας στη μέση, χαμένο μέσα σε πλατάνια, κυπαρίσσια, πεύκα και είδη καστανιάς, βρίσκεται το πανέμορφο εξωκλησάκι μας προς τιμήν της Αγίας Παρασκευής. Εδώ ψάλαμε για μια ακόμη χρονιά τις Παρακλήσεις στην Παναγιά μας. (Για μένα ήταν η τριακοστή όγδοη χρονιά, αν μετρήσω από τα δεκατέσσερά μου χρόνια που με πολύ ζήλο ανέλαβα χρέη ψάλτριας ειδικά στις Παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου). Ευχαριστώ την Παναγία που μας αξίωσε και φέτος να την ψάλουμε και την Αγία Παρασκευή που μας πρόσφερε και πάλι την πανέμορφη φιλοξενία της.

Ο σεβαστός μας πατήρ-Γεώργιος κυριολεκτικά με τα χέρια του έχει πλάσει αυτόν το χώρο με απαράμιλλο γούστο και σεβασμό στη φύση και σε ό,τι παλιό προϋπήρχε.

Προσευχή και αγαλλίαση αισθήσεων σμίγουν κάθε απόγευμα και μας ενώνουν με το Θεό και τους Αγίους αλλά και μεταξύ μας. Όλοι οι χωριανοί παρόντες, πρόθυμοι, προσηνείς, συμμετέχουν, συμψάλλουν, ανταλλάσσουν και τα νέατους.
Τι ευλογία! Χαίρομαι απέραντα που είμαι κομμάτι αυτού του συνόλου.

Μετά την Παράκληση ευκαιρία για επικοινωνία και αναψυχή.

Ο πατήρ-Γεώργιος, ο αριστοτέχνης, αλλά πολύ ταπεινός Λευίτης μας, ο πρεσβύτης πατήρ Κωνσταντίνος που διακόνησε για πολλά καλοκαίρια στον Άγιο Αθανάσιο και στην Αγία Παρασκευή μας. ο κυρ-Τάκης επί εξήντα χρόνια κραταιότατος ψάλτης μας και ο κυρ-Γιώργος, σεμνός και καίριος βοηθός των ιερέων τα τελευταία έτη

Είναι δύναμη η αδυναμία!

Πόσο παρήγορο είναι να αισθάνεται κανείς αδύναμος!

Πόσο ανθρώπινο είναι να είναι κανείς αδύναμος!



Είμαι άνθρωπος και κάνω λάθη.

Έχω αδυναμίες, τι περιμένεις λοιπόν από μένα;

Επειδή είμαι αδύναμη μόνη μου γι' αυτό χρειάζομαι εσένα.

Όχι γιατί είσαι εσύ παντοδύναμος και αλάνθαστος και τέλειος.

Έχεις κι εσύ πολλές αδυναμίες.

Αλλά αλλού υστερώ εγώ και αλλού εσύ.

Κι εσύ χρειάζεσαι εμένα. Μαζί γινόμαστε δυνατοί.

Μες στην ενότητα και τον συνδυασμό μας βρίσκεται η ισχύς.

Όταν αισθανθείς πολύ δυνατός, όταν αισθανθώ πολύ δυνατή,

μπορεί εωσφορικά να θελήσουμε να αυτονομηθούμε.



Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, μακάριοι οι ταπεινοί τη καρδία!

Μακάριοι όσοι μπορούν να είναι και να χαίρονται που είναι αδύναμοι!



Χαιρετίσματα ιδιαιτέρως στον εν Αμερική ξάδερφο Ιωάννη που μου έκανε την τιμή να δηλώσει αναγνώστης μου.

...carry each other...

Άκουγα ένα αγγλικό τραγούδι στο ραδιόφωνο. Δεν ξέρω ποιος το τραγουδούσε. Δεν είμαι καθόλου καλή σ' αυτά. Επίσης δεν καταλάβαινα όλους τους στίχους γιατί και τα αγγλικά μου είναι λίγα. Μου έκανε όμως πολλή εντύπωση το ρεφραίν: "carry each other". Ο ένας να κουβαλάει τον άλλον. Μάλλον θα μιλάει για ένα ζευγάρι. Μου άρεσε πάρα πολύ σαν σύνθημα ζωής. Με αφορμή αυτό το τραγούδι αφιερώνω τις παρακάτω σκέψεις στο σύζυγό μου που ...κουράστηκε να με κουβαλάει:

Κουβαλώ εσένα που είσαι θυμώδης και δύστροπος,
που είσαι σχολαστικός και γκρινιάρης.
Κουβαλάς εμένα που είμαι αναβλητική,
που είμαι ακατάστατη και αμφιθυμική.
Κουβαλάμε μαζί ένα φορτίο που το φτιάχνουμε οι δυο μας,
που το βαραίνουν οι αδυναμίες μας.
Θέλουμε να το ξεφορτωθούμε γιατί λυγίσαμε από το βάρος.
Αν το θελήσουμε, είναι απλό: Χωρίζουμε.
Μα δεν το θέλουμε. Δώσαμε υπόσχεση στο Θεό και την τηρούμε...
Σε παρακαλώ λοιπόν, κουβάλα με, μα μη βαρυγκομάς.
Κι εγώ υπόσχομαι να κουβαλώ αδιαμαρτύρητα εσένα.
Μες στον ιδρώτα και την κούρασή μας
παρηγοριά ας είναι τα λόγια της Γραφής:
"Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Θεού"
Αυτό το φορτίο θα μας δικαιώσει...

Ο παλιάτσος και η Άνιμα

Μελετώ αυτές τις ημέρες ένα εξαιρετικό βιβλίο που μου χάρισε η κόρη μου Αλίκη. Επιγράφεται "Ο παλιάτσος και η Άνιμα" και το συνέγραψε η Μάρω Βαμβουνάκη, στην οποία αξίζουν συγχαρητήρια (Εκδόσεις "Ψυχογιός").
Ερανίζομαι κάποια πολύ εύστοχα σημεία και τα μεταφέρω:

"Ο καταθλιπτικός αδρανεί διότι δεν βρίσκει κίνητρο να δράσει. Και δεν βρίσκει κίνητρο γιατί έχει χάσει την ελπίδα. Κι όποιος δεν έχει ελπίδα, χάνει την ευχαρίστηση. Δεν έχει λόγο να ξεκινήσει τίποτα μια και δεν έχει κανένα τέρμα να ονειρεύεται, κανένα σταθμό να τον σαγηνεύει. Γι' αυτό είναι μάταιη η μακροχρόνια χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Η θεραπεία είναι αλλού... Είναι αναγκαία η εσωτερική ανακαίνιση που θα τον ωθήσει να χρησιμοποιήσει το νου, την καρδιά, την όλη προσωπικότητά του. Η μεταμόρφωση που θα τον κάνει να δει τον κόσμο, και τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αλλιώς. Η κατάθλιψη έχει να κάνει με τη στάση ζωής, με την προσωπική φιλοσοφία γύρω από το "υπάρχω". Κάθε ψυχή στο βυθό της διψάει για την αλήθεια. Πρώτα για την αλήθεια τη δική της και ύστερα για την Αλήθεια. Ο Αριστοτέλης έλεγε: "Πίσω από κάθε πόνο σου κρύβεται ένα λάθος σου". Και ο γερο Παΐσιος χαριτωμένα: "Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει". Αν το καλοσκεφτούμε δεν απέχουν πολύ αυτές οι δύο διαπιστώσεις. Για το χριστιανισμό λάθος είναι η αστοχία, η αμαρτία. Και ετυμολογικά αμαρτία σημαίνει αποχωρισμός. Το να αποκόβεσαι και να βρίσκεσαι μακριά από την Αιτία σου, από τον Λόγο σου. Να περνάς δηλαδή στην γκρίζα περιοχή μιας εξορίας που την βιώνεις σαν ερημιά, σαν μόνωση, σαν μοναξιά γεμάτη λύπη και τρόμο".

Αύριο τιμούμε την πολύ μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ο Κύριος μεταμορφώθηκε μπροστά στους μαθητές του και τους φανέρωσε ελάχιστη από τη δόξα Του. Το πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο και τα ρούχα Του έγιναν λευκά σαν φως. Τέτοια δόξα μπορεί να χαρίσει και σε μας, τέτοια χαρά, τέτοια φωτεινότητα. Αυτή είναι η απάντηση στη μιζέρια μας, στην καταθλιπτική μας στάση, στις ψυχικές μας εναγώνιες αναζητήσεις, στις φοβίες και ανασφάλειές μας. Αύριο και κάθε μέρα ας αναζητήσουμε με λαχτάρα το ματαμορφωμένο μας Ιησού κι ας Του ζητήσουμε να μας χαρίσει και τη δική μας μεταμόρφωση και ανακαίνιση.

Μετάνοια

Πόσο δύσκολα αλλάζει ο άνθρωπος!

Πόσο σκληρά και σφιχτά τη ζωή του έχει κλειδώσει!

Εγώ! Πάλι εγώ! Πάλι εγώ!

Και ανία και πλήξη και τέλμα και φόβος!

Απογοήτευση! Αυτό είν' η ζωή;

Χωρίς το Πνεύμα το Άγιο μόνο σκότος και πνεύμα θανάτου,

αγριάδα, θυμός, πείσμα, πίκρα και μνησικακία!

Η ψυχή πληγωμένη, ασθενής, αδυνατεί να αναστρέψει.

Θέλει βοήθεια. Κραυγάζει σιωπηλά και στεντόρεια.

Ποιος θα τρέξει να μας πιάσει απ' το χέρι;

Ποιος θα σκουπίσει τα δάκρυα

για να δουν καθαρά οι οφθαλμοί μας;

Ποιος θα ξυπνήσει τη ληθαργούσα ψυχή μας;

Ποιος θα γυρίσει το κλειδί της σκοτεινής φυλακής μας;

Η νιογέννητη Αγάπη με τα σπάργανα,

η Αγάπη της φάτνης και των άλογων ζώων,

μόνο αυτή ξέρει ευγενικά και αθόρυβα,

διακριτικά να πλησιάζει.

Μας χαϊδεύει απαλά, μας ξυπνά σαν δροσιά ευλογημένη.

Εισχωρεί σαν τροφή, σαν ανάσταση.

Μεταβάλλει την ουσία της ύπαρξης.

Απ' το ζώο που είμαστε, ένα θεό παλεύει να φτιάξει.

Απ' το χώμα, τη δόξα. Απ' το λίγο, το μέγιστο.

Απ' το έρεβος, φως και λαμπρότητα.

Μην την διώξεις, εαυτέ , την Αγάπη!

Έστω αυτό, μόνο αυτό αξιώσου να κάνεις:

Ένα ΝΑΙ! Κι αυτό φθάνει

μια για πάντα τις πληγές σου να γιάνει!

Ξέθαψα αυτό το ποίημα που είχα γράψει πριν εφτά χρόνια παραμονές Χριστουγέννων. Είναι λίγο εκτός εποχής, αλλά συγχρόνως πάντοτε επίκαιρο γιατί

πάντα έχουμε ανάγκη μετανοίας και αποφασιστικής κίνησης προ το Θεό.

Η περίοδος του Δεκαπενταύγουστου είναι μια ακόμη ευκαιρία ν' αφήσουμε όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν και μας κρατούν σερνόμενους στο χώμα και να στραφούμε προς την αληθινή Ζωή και Αγάπη.

Εύχομαι να μην πάει χαμένη.