Κοντεύουμε να τις συνηθίσουμε κι αυτό θα είναι τραγικό για όλη την κοινωνία. Γιατί όμως τόσες πολλές, γιατί τόσο συχνά πλέον;
Λίγες σκέψεις, μπορεί και άστοχες.
Είναι κυρίως θέμα σωματικής ισχύος. Αν οι γυναίκες ήταν πιο ισχυρές σωματικά, θα είχαμε ανδροκτονίες. Συγκρούονται οι εγωισμοί με τρομακτική σφοδρότητα. Ο νους θολώνει. Μόνο ορμή και θυμός κι όποιον πάρει ο Χάρος...
Είμαστε ανάπηροι άνθρωποι. Περιμένουμε από τον άλλον την ολοκλήρωσή μας. Ζητάμε αγάπη, σεβασμό, ικανοποίηση, χρήματα, εξασφάλιση, εκδούλευση, υπηρεσία, όλα από τον άλλον. Αν δεν μπορεί ή δεν θέλει να μας τα δώσει αισθανόμαστε λειψοί, γι' αυτό απεγνωσμένα τον σφίγγουμε πάνω μας να μη μας φύγει και χάσουμε τα πάντα. Οι περισσότεροι φόνοι έγιναν, γίνονται όταν το ένα μέλος-συνήθως η γυναίκα- ζητάει τον χωρισμό. Το άλλο μέλος, ο άντρας συνήθως, χάνει τη γη. Χάνει τη βολή του, χάνει την υπηρέτρια, χάνει τον υπήκοο, χάνει το δεκανίκι του. Ο εγωισμός πληγώνεται θανάσιμα και η αναπηρία του συναισθηματική και πρακτική χάνει το θεωρούμενο αυτονόητο και δεδομένο στήριγμά της.
Οι οικογένειες σε μεγάλο ποσοστό είναι άρρωστες. Υπάρχει συμβίωση χωρίς αγάπη και αλληλοσεβασμό. Μάλλον παλαίστρες και ρινγκ θυμίζουν. Βίος αβίωτος. Είναι θέμα χρόνου και άτυχου timing να συμβεί το μοιραίο.
Δεν υπάρχει φόβος Θεού. Δεν υπάρχει σχέση με τον Θεό. Ο αδύναμος και θυμώδης άνθρωπος που όμως έστω μια φορά κάθε βράδυ θα σταυρώσει τον ευατό του και θα πει ένα ταπεινό "Κύριε ελέησον!" ασφάλισε τον εαυτό του από την κακιά την ώρα. Θα τον συγκρατήσει ο Θεός, θα τον φωτίσει έστω την ύστατη στιγμή.
Δεν ξέρω αν γενικά υπάρχει επιστροφή. Ξέρω μόνο πως πρέπει να εντείνω την προσευχή και τον αγώνα μου. Να δεηθώ και να αγωνιστώ για ταπείνωση, για ειρήνη, για εκούσια παραίτηση από το θέλημά μου. Να δεηθώ για τις οικογένειες των παιδιών μου και όλου του κόσμου. Αυτή νομίζω πως είναι η δική μου συμβολή στην ανατροπή του φονικού σκηνικού που έχει στηθεί στην κοινωνία μας.
