Θεέ μου, γίναμε όλοι Ηρώδης!!!!

"Ὢ τῆς Ἡρῴδου πορώσεως! κατὰ Θεοῦ ἐμμανείς, τοῦ σαρκὶ νηπιάσαντος, Βηθλεὲμ τοῖς βρέφεσι τὸν θυμὸν ἐπαφίησι, καὶ ξίφει πάντα, δημίων δίδωσι, ζωῆς στερῆσαι τὸν ζωῆς αἴτιον, τούτων οἰόμενος, τῆς σφαγῆς τῷ αἵματι, ὁ λυμεών, τοῦ καρποῦ τῆς φύσεως, ὁ ἀπηνέστατος".

Σήμερα η Εκκλησία μνημονεύει τα βρέφη τα υπό του Ηρώδου σφαγιασθέντα. Δεκατέσσερις χιλιάδες βρέφη από διετούς και κατωτέρω εσφάγησαν μέσα σε λίγες ώρες από έναν τρελό βασιλέα που έτρεμε για τον θρόνο του. Ο Ηρώδης έμεινε στην ιστορία ως συνώνυμος της φρίκης και της κακουργίας. Ποιος δεν ανατριχιάζει και δεν αγανακτεί με την βρεφοκτονία!

Αλλά, ώ της υποκρισίας μας! Για τη σύγχρονη βρεφοκτονία διά των εκτρώσεων όχι μόνο δεν αγανακτούμε, όχι μόνο δεν αποστρέφουμε το πρόσωπό μας αγανακτισμένοι, αλλά έχουμε νομιμοποιήσει το έγκλημα, το χρυσοπληρώνουμε, δεν κατονομάζουμε κανέναν ένοχο, αντίθετα κατακεραυνώνουμε όποιον τολμήσει να αγγίξει το θέμα, θεωρούμε ανέγγιχτο δικαίωμα της γυναίκας τον φόνο του εμβρύου...! Θεέ μου, γίναμε όλοι Ηρώδης!!!!

Επίκαιρο

 Ετέχθη ο Κύριος, κ. (;) Μόσιαλε. Αληθώς ετέχθη! Αυτό γιορτάζουμε οι Χριστιανοί σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ετέχθη Εκείνος που όχι μόνο συγχωρεί, αλλά φορτώνεται πάνω Του τις αμαρτίες όλων μας και την δική σας βλασφημία. Ετέχθη ο Κύριος που προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του, που άπλωσε τα χέρια του στο Σταυρό για ν'αγκαλιάσει όλους μας, κι εσάς. Είναι αυτός που μας δίδαξε να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να ευλογούμε αυτούς που μας καταριούνται. Γι'αυτό δεν κινδυνεύει το κεφάλι σας. Αν τολμούσατε, ας προσβάλατε ένα ιερό πρόσωπο των Μωαμεθανών. Θα ήσασταν ήδη προγραμμένος, ίσως και μακαρίτης. Πάντως υπάρχει για όλους χρόνος και τρόπος μετανοίας... Ο τεχθείς Βασιλεύς είναι μακρόθυμος και πολυεύσπλαχνος, μανικός "εραστής" του κάθε ανθρώπου. Εύχομαι να συναντηθείτε!!!!

Χριστούγεννα

 

«Τὴν ἀπαρχὴν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανὸς σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι᾿ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ' ἐσχάτη πτωχεία· τὶ γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τὶ δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι».

Σε Σένα που ήσουν ένα μωρό ακουμπισμένο στο παχνί,  ο ουρανός πρόσφερε την αφρόκρεμα των εθνών, προσκαλώντας με το υπέλαμπρο αστέρι τους μάγους. Κι εκείνους κατέπλητταν όχι τα βασιλικά σκήπτρα και οι θρόνοι, αλλά η έσχατη φτώχεια σου. Τι πιο ευτελές από μια σπηλιά; Τι πιο ταπεινό και φτωχικό από τα κουρέλια; Κι όμως μέσα σ’ αυτά έλαμψε, Κύριε, ο πλούτος της θεότητός Σου.

Αν ερχόταν σήμερα ο Χριστός πού θα γεννιόταν άραγε; Σ΄ένα βρώμικο τσαντήρι Ρομά, σ’ έναν καταυλισμό προσφυγικό, σε μια λατινοαμερικάνικη φαβέλα, σε μια αφρικανική καλύβα; Πάντως όχι στα σπίτια μας ή στα μαιευτήριά μας! Βέβαια η θεότητα δεν μπορούσε να κρυφτεί και να σκεπαστεί. Ο πλούτος της θεότητος είναι άλλης υφής, άλλης ποιότητας. Πάνω και πέρα από τα υλικά. Αλλά και τα μάτια που θα αναγνωρίσουν την θεότητα πρέπει να είναι μάτια άλλης ποιότητας, αγνά, καθαρά, φωτισμένα, με πόθο αναζήτησης της θεϊκής ελεύσεως και παρουσίας. Δεν φανερώθηκε σε όλους ο νεογέννητος Χριστός. Δεν Τον είδαν πολλοί. Τον είδαν τα αθώα μάτια των βοσκών και τα ερευνητικά μάτια των μάγων. Οι πρώτοι Τον βρήκαν εύκολα. Ο Χριστός γεννήθηκε κοντά τους, κυριολεκτικά δίπλα τους. Οι δεύτεροι κουράστηκαν πολύ για να Τον βρουν. Έκαναν μακρύ ταξίδι. Στο δρόμο τους μπερδεύτηκαν και ταλαιπωρήθηκαν. Χάθηκαν. Ζήτησαν τη βοήθεια των κοσμικών αρχόντων. Κόντεψαν να πέσουν στην παγίδα τους. Ναι,  στο τέλος  βρήκαν τον Χριστό και Του πρόσφεραν τα πολύτιμα δώρα τους. Ως αντίδωρα έλαβαν απείρως λαμπρότερα δώρα, την αίσθηση της θεϊκής παρουσίας, τον θείο φωτισμό, την πληρότητα της επιτυχίας μιας εξαιρετικά δύσκολης και επικίνδυνης αποστολής. Το «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" ίσχυσε για τους αγαθούς ποιμένες. Για τους μορφωμένους και αυτούς που ερευνούν πολύ, ο δρόμος είναι πιο δύσκολος!

Χριστούγεννα (2)

 

Β) Η συγκατάβασις του Θεού δεν είναι μετάβασις εκ του ουρανού στη γη. «Όλος ην εν τοις κάτω και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος.

Συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε».

Ο Χριστός χωρίς να απεκδυθεί τη θεότητά του, την κρύβει μέσα στην ανθρώπινη σάρκα την οποία αναλαμβάνει. Αυτό στη θεολογική γλώσσα λέγεται «κένωσις». Η κένωσις του Θεού Λόγου γίνεται από την άπειρη αγάπη Του και το σεβασμό προς το πλάσμα Του. Αν ερχόταν στη γη με φανερή τη θεότητά του, κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σταθεί μπροστά Του, πολύ περισσότερο να αντισταθεί. Θα καταργούνταν το αυτεξούσιο του ανθρώπου, διότι μπροστά στη δόξα του Θεού ο άνθρωπος θα έσβηνε, θα κατέρρεε, δεν θα μπορούσε να επιλέξει ελεύθερα, δεν θα κινούνταν αυτοπροαίρετα προς τον Θεόν. Αλλά ο Θεός αυτό ζητεί από τον άνθρωπο, την ελεύθερη αγάπη του: «Όστις θέλει…». Παρόλο που γνωρίζει ότι το πλάσμα Του, ο άνθρωπος, μόνο κοντά Του θα είναι ευτυχισμένο και ζωντανό και αιώνιο, δεν το αναγκάζει να Τον αγαπήσει, δεν παραβιάζει την ελεύθερη βούληση και επιλογή του. Κρύβει λοιπόν τη θεότητά Του και μπαίνει στον χώρο και τον χρόνο των ανθρώπων τόσο αθόρυβα και ταπεινά, όσο δεν πάει άλλο, θα λέγαμε απλοϊκά. Για τη Γέννησή Του καταστρώνει σχέδιο ανατρεπτικό. Διαλέγει τον πιο άσημο λαό, τον Ιουδαϊκό, που τον προετοιμάζει όμως επί πολλούς αιώνες με τους Πατριάρχες, τους Προφήτες, τη θαυμαστή Έξοδο από τη δουλεία των Αιγυπτίων, τη Βαβυλώνεια αιχμαλωσία κτλ.. Διαλέγει ως γενέτειρα την πιο άσημη πόλη, τη Βηθλεέμ, η οποία προκύπτει εκ της απογραφής που διέταξε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Για τους Ιουδαίους η πληθυσμιακή απογραφή απαγορευόταν ρητά στο Δευτερονόμιο, γιατί ο Θεός δεν ήθελε να καμφθεί το φρόνημα του λαού του λόγω της ολιγαριθμίας του, αλλά να έχει την πεποίθηση στον Κύριό του. «Τω Κυρίω μου, πέποιθα». Αλλά με την διαταγή της απογραφής, η οποία προέρχεται κατά παραχώρηση Θεού από τον ειδωλολάτρη Καίσαρα, ο Ιησούς θα γεννηθεί σε μια ξένη πόλη, όπου δεν θα υπάρχει «τόπος εν τω καταλύματι». Αν γεννιόταν στη Ναζαρέτ όπου ζούσε ο Ιωσήφ, θα υπήρχε γι’ Αυτόν ένα φιλόξενο σπίτι, μια συγγενική φροντίδα. Μέσα στο σχέδιο του Θεού ο Υιός και Λόγος Του γεννάται κυριολεκτικά στο πουθενά, σ’ ένα βρώμικο σπήλαιο, και μπαίνει νεογέννητος στο παχνί των ζώων για να βρει λίγη ζεστασιά κι είναι τυλιγμένος σε λίγα κουρέλια –αυτό θα πει σπάργανα.

«Τὴν ἀπαρχὴν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανὸς σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι᾿ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν,

 οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ' ἐσχάτη πτωχεία· τὶ γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου;

τὶ δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι».

Από τους πιο φτωχούς γίνεται ο φτωχότερος κι από τους τελευταίους αυτής της γης  ο τελευταίος, για να αναλάβει, για να σηκώσει πάνω του όλη την αθλιότητα και τη φτώχεια, αλλά και την αμαρτία της ανθρωπότητας. Η τέλεια κένωση και μάλιστα μυστικά, λάθρα. Ο ουρανός έκανε πανηγύρι, αλλά ελάχιστοι άνθρωποι, λίγοι αγραυλούντες ποιμένες, πληροφορήθηκαν το γεγονός. Ήρθε ο Κύριος κρυφά και τόσο ταπεινά, με σεβασμό στην εικόνα Του, για να μην την τρομάξει. Ήρθε για να σώσει, όχι για να απωλέσει. Ήρθε για να προσλάβει την εικόνα του ανθρώπου και να την θεώσει αφού αυτή η εικόνα του δεν κατάφερε να προσλάβει την εικόνα του Θεού.

«Φέρεις Πατρικήν ὁμοίωσιν Υἱέ μου, καὶ πῶς τοῦ δούλου τὸ ὁμοίωμα πτωχεύσας ἀνέλαβες; πῶς ἐν φάτνῃ ἀνακλίνω σε ἀλόγως τὸν ῥυόμενον ἅπαντας ἀλογίας; ὑμνολογῶ σου τὸ εὔσπλαγχνον".

Είσαι κατά πάντα όμοιος με τον Πατέρα σου, Υιέ μου, και πώς άδειασες από την θεότητα κι έγινες όμοιος με τον δούλο; πόσο παράλογο να σε ξαπλώνω στο παχνί Εσένα που όλους μας λυτρώνεις από τον παραλογισμό της αμαρτίας μας; Υμνολογώ την ευσπλαχνία Σου".

Χριστούγεννα (1)

 Λίγες σκέψεις για τα Χριστούγεννα (από ομιλίες πατέρων)

Α) Τα Χριστούγεννα θα τα δούμε σε άμεση συνάφεια με τη δημιουργία του ανθρώπου και την πτώση του. Ο άνθρωπος πλάσθηκε με άπειρη αγάπη από τον Θεό κατ’ εικόνα Του. Του δόθηκε θεϊκή μαγιά, θεϊκό μπόλι, η πνοή του Θεού. Του δόθηκε και το αυτεξούσιο. Χωρίς το αυτεξούσιο θα ήταν ένα παιχνίδι στα χέρια του Πλάστη Του. Το αυτεξούσιο θα τον οδηγούσε στη θέωση, δηλαδή στο «καθ’ ομοίωσιν» ή στην απώλεια. Το αυτεξούσιο είναι συνώνυμο της ευθύνης και του αγώνα. Ο Θεός βάζει στον άνθρωπο ένα αγώνισμα εγκρατείας και υπακοής. Ο άνθρωπος αποτυγχάνει. Και χάνει την παραδείσια χαρά. Ποια ήταν η παραδείσια χαρά; Ήταν η θέα και η συμμετοχή στη δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού, την οποία υμνούν ακατάπαυστα κι αχόρταγα κι ακούραστα οι άγγελοι, είναι φως και χαρά και γνώση και ζωή ατελεύτητη. Σ’ αυτήν μετείχαν ο Αδάμ και η Εύα. Συνεχής επικοινωνία και μέθεξη του Θεού, αυτός ήταν ο Παράδεισος. Κι όπου υπάρχει ο Θεός δεν υπάρχει ούτε φθορά, ούτε αμαρτία ούτε θάνατος. Άρα όλα αυτά δεν άγγιζαν τον άνθρωπο.

Με την πτώση ο άνθρωπος απογυμνώνεται, δηλαδή χάνει τη θεϊκή στολή, τη θεϊκή προστασία, τη θεϊκή κάλυψη. Ο χιτώνας του είναι πια το δερμάτινο σαρκίο του που κουβαλάει τα πάθη, τη φθορά, το θάνατο. Είναι γυμνός και ντρέπεται. Είναι ορφανός και φοβάται. Είναι απροστάτευτος, εκτεθειμένος στη μανία της φύσης, στους πόνους μιας σκληρής ζωής, στην ακατάπαυστη βιοπάλη. Μα ο Θεός τον αγαπά, τον αγαπά με μανία, τον καταδιώκει.

Απεργάζεται νέο σχέδιο σωτηρίας. Ο Αδάμ δεν μπόρεσε να γίνει Θεός. Αλλά ο Θεός μπορεί να γίνει άνθρωπος. Και γίνεται. Μπαίνει μέσα στον χρόνο και στον χώρο με σάρκα, με ανθρώπινη υπόσταση, ζει όπως εμείς, χωρίς μόνον αμαρτίας, και μας καλεί να Τον αναγνωρίσουμε, να τον δεχτούμε, να Τον αγαπήσουμε, να Τον ακολουθήσουμε, να γίνουμε ένα μαζί Του για να θεωθούμε.

«Ἰδὼν ὁ Κτίστης ὀλλύμενον τὸν ἄνθρωπον χερσίν ὃν ἐποίησε, κλίνας οὐρανοὺς κατέρχεται, τοῦτον δὲ ἐκ Παρθένου θείας Ἁγνῆς, ὅλον οὐσιοῦται, ἀληθείᾳ σαρκωθείς, ὅτι δεδόξασται».

*Βλέποντας ο Κτίστης τον άνθρωπο, που με τα χέρια Του έπλασε, να χάνεται, κλίνει τους ουρανούς και κατεβαίνει και σαρκώνεται στ' αλήθεια παίρνοντας όλη την ανθρώπινη ουσία από την θεία και Αγνή Παρθένο, και γι' αυτό είναι δοξασμένος!

(Συνεχίζεται)

Έρχονται Χριστούγεννα!

Περιμένουμε με λαχτάρα τα Χριστούγεννα! Έρχονται! 

Έρχονται; Τι έρχεται; 

Έρχονται στολισμοί. Έρχονται κοινωνικές συνάξεις. Έρχονται ταξίδια για κάποιους. Έρχονται διακοπές για τα παιδιά.  Έρχονται ψώνια, ψώνια, ψώνια. Έρχεται αγωνία για την αύξηση των κρουσμάτων από τον covid...

Χριστούγεννα έρχονται; Πού είναι ό Χριστός; "Εκκωφαντικά" απών. 

Οι ευχές μας είναι πλέον "Καλές γιορτές". Ούτε το όνομά Του....

Κι όσο εξοβελίζουμε τον Χριστό από τη ζωή μας, τόσο αυτή ευτελίζεται, διασύρεται, πληγώνεται, νεκρώνεται. Στις καθημερινές ειδήσεις είναι πλέον σύνηθες να πληροφορούμαστε αφενός για δολοφονίες και μάλιστα συντροφοκτονίες, αλλά και εγκληματικές συμπεριφορές ανηλίκων και αφετέρου για εγκλήματα που έχουν σχέση με το σεξ και τη γενετήσια αξιοπρέπεια κτλ. Οι κλοπές και οι ληστείες έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, έχουν χάσει την αίγλη τους μπροστά στα χειρότερα, ούτε ακούγονται πλέον. Ηθική σήψη, όχι απλά παρακμή!

Γιατί όμως συνδέονται με αντίστροφη σχέση ο Χριστός στη ζωή μας και η ηθική σήψη;

Γιατί όπου Χριστός εκεί αγιότητα, καθαρότητα, αλήθεια, φως, ζωή, αγάπη. Πώς να υπάρξει παρόντος του Χριστού στη ζωή και στην καρδιά μας χώρος, περιθώριο, δυνατότητα εγκληματικής ενέργειας; Το Φως διαλύει το σκοτάδι, η Αγάπη ακυρώνει το μίσος, η Καθαρότητα αποκλείει την ηθική ρυπαρότητα, η Ζωή καταργεί τον θάνατο της αμαρτίας. 

Ο άνθρωπος όταν παλεύει στη ζωή μόνος του, χωρίς ασφαλείς οδοδείκτες, χωρίς προστατευτικές μπάρες, χωρίς ηθικούς φραγμούς, διολισθαίνει σιγά-σιγά στην ανηθικότητα. Κι ούτε καταλαβαίνει πώς βρίσκεται ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος. Βέβαια εκείνο που πονάει πολύ είναι η κοινωνική έκθεση, το ρεζίλεμα! Όμως έχει ήδη προηγηθεί η έκθεση ενώπιον του Θεού. Αυτή την έκθεση δεν την υπολογίζουμε καθόλου. Ούτε που τη λογαριάζουμε. Θεωρούμε τις ιδιωτικές μας στιγμές απροσπέλαστες. Κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς αιδώ, χωρίς όρια, χωρίς αναστολές. "Όμως ουδέν κρυπτόν, ό ου μη φανερόν γενήσεται". Κάποια στιγμή όλα φανερώνονται γιατί "Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι". Θα γίνει η λάθος κίνηση που θα αποκαλύψει τη γύμνια του βασιλιά. Το επιτρέπει ο Θεός για να υπάρξει μετάνοια μέσα από τον κοινωνικό εξευτελισμό.

Πώς θα περιορίσουμε αυτά τα σηπτικά φαινόμενα στην κοινωνία μας; Υπάρχει ο δρόμος, αλλά δεν ξέρω ποιος είναι διατεθειμένος να τον ακολουθήσει. Η χριστιανική ηθική -ο τρόπος ζωής που πηγάζει από το Ευαγγέλιο του Χριστού- πετροβολήθηκε και περιφρονήθηκε ως αναχρονιστική. Κι όμως η χριστιανική ηθική είναι "οι ασφαλείς οδηγίες χρήσης", το manual μιας ειρηνικής κι ευτυχισμένης ζωής. Δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από την ηθική ζωή μας. Δεν θίγεται Εκείνος από την δική μας ασωτεία και παρεκτροπή. Εκείνος πονάει. Εκείνος κλαίει! Εμείς καταστρεφόμαστε. Για μας πονάει. Για μας κλαίει! Όταν γκρεμίσαμε κάθε όριο στις σεξουαλικές σχέσεις, όταν τα δεκατετράχρονα παιδιά θεωρείται αυτονόητο ότι θα κάνουν σεξ, όταν η μοιχεία δεν θεωρείται καν ατόπημα, όταν κάθε διαστροφή έχει γίνει αποδεκτή ως δικαίωμα, όταν επιβραβεύονται με υψηλή θεαματικότητα όλες οι τηλεοπτικές αηδίες που βρίθουν σεξουαλικών σκηνών και ανώμαλων προτύπων, δεν θίγεται ο Χριστός! Ο Χριστός πονάει για μας, ο Χριστός κλαίει για μας! Εμείς καταστρεφόμαστε! 

Ωστόσο παρά τη δική μας αδιαφορία και περιφρόνηση έρχονται Χριστούγεννα, δηλαδή έρχεται κοντά μας ο Χριστός. Έρχεται να μας βρει. Να μας αγκαλιάσει. Πάντα ο Χριστός έχει την αγκαλιά Του ανοιχτή για μας. Πάνω στο Σταυρό τα χέρια Του τα ματωμένα είναι ολάνοιχτα. "Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν". Το "ου γαρ οίδασι" περιλαμβάνει κι εμάς όλους, όχι μόνο τους σταυρωτές Του. Είναι πάντα πρόθυμος να μας αγκαλιάσει και να σφογγίσει τα δάκρυα της πονεμένης μας ύπαρξης και της διαλυμένης ζωής μας, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε το χάλι και την κατρακύλα μας και να γυρίσουμε να Τον κοιτάξουμε. Αν συναντηθούν τα βλέμματά μας δεν θα μείνει ανέγγιχτη κι ασυγκίνητη η καρδιά μας. Κι αν γίνει αυτή η συνάντηση, όλα θ' αλλάξουν.  

Αυτή ας είναι η ευχή μας για τα Χριστούγεννα που έρχονται. Αυτή ας είναι κυρίως η ευλογημένη κίνηση της καρδιάς και της ζωής μας!