Λέοντος Τολστόι

   

    Από τον γίγαντα της ρωσικής λογοτεχνίας Τολστόι έχει γραφεί το εξής:
    "Τρία είναι τα χαρακτηριστικά του σοφού ανθρώπου: πρώτον, κάνει ο ίδιος αυτά που συμβουλεύει τους άλλους να κάνουν, δεύτερον, δεν κάνει κάτι που αντιβαίνει στην αλήθεια και τρίτον, είναι υπομονετικός με τις αδυναμίες των άλλων".
    Θεωρώ πως η ανωτέρω ρήση μπορεί να γίνει ένας αλάθευτος οδηγός ζωής για τον καθένα μας.
    Θα έβαζα πρώτο το δεύτερο.  Η αλήθεια! Για πολλούς είναι μια σχετική και αόριστη έννοια. Ο Πιλάτος, όταν ανέκρινε τον Χριστό, εκφράζοντας την απορία όλων των ανθρώπων όλων των γενεών, τον ρώτησε "Τι εστίν αλήθεια;". Ο ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αναφέρει την απάντηση του Χριστού στο ερώτημα του Πιλάτου. Σε άλλη περίσταση όμως ο Χριστός είχε ξεκάθαρα πει: "Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή".  Η αλήθεια λοιπόν είναι μία και ξεκάθαρη και είναι συγχρόνως η οδός που αν την βαδίσουμε θα βρούμε την όντως ζωή. Η αλήθεια δεν είναι μια αόριστη έννοια, αλλά ένα πρόσωπο, ολοφώτεινο κι αγαπημένο, που μας καλεί συνεχώς κοντά του και μας αγαπά υπερβολικά. Ακολουθώντας, μάλλον ζώντας τον Χριστό και τη διδασκαλία του και τον τρόπο του, βρισκόμαστε μέσα στην αλήθεια.
    Το να κάνουμε οι ίδιοι αυτά που ως σωστά συμβουλεύουμε τους άλλους να κάνουν, θα μπορούσε να είναι κάτι αυτονόητο. Ωστόσο πολύ συχνά η ραθυμία και τα πάθη μας, μας τυφλώνουν όταν στρέφουμε το βλέμμα μας προς εμάς, όταν ασχολούμαστε με τον εαυτό μας. Πρέπει να γυρίσουμε ανάποδα τα "σακκούλια του Αισώπου" για να αναγνωρίσουμε τα δικά μας σφάλματα και να τα διορθώσουμε με οδηγό την Αλήθεια. Κι αυτή η διόρθωση είναι επίπονη σε αντίθεση με τα λόγια και τις συμβουλές που εύκολα απευθύνουμε στους άλλους.
    Όσο για το τρίτο χαρακτηριστικό ...αυτό κι αν είναι κρίσιμο και δυσκολοκατόρθωτο! Πόσο λίγο ανεχόμαστε τις αδυναμίες των άλλων! Τις κάθε είδους αδυναμίες. Μέτρο γίνεται ο εαυτός μας και κριτής και κατακρίνων. Κι όμως σύμφωνα με την Αλήθεια του Ευαγγελίου: Αν έχουμε κι εμείς ανάλογες αδυναμίες, εφαρμόζεται σε μας το "O αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω", αν θεωρούμε τους εαυτούς μας δυνατούς κι ανώτερους, εφαρμόζεται το "Οφείλομεν ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν και μη εαυτοίς αρέσκειν". 'Οπως και να το δούμε, απέναντι στις αδυναμίες των άλλων, δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε σκληροί και ανυπόμονοι.
    
 

Αποχαιρετισμός

      Μόλις παρέλαβα το καινούργιο μου laptop. Το απολαμβάνω και συγχρόνως παιδεύομαι μέχρι να μπω στο νόημα των πιο εξελιγμένων windows.
      Αποχαιρέτησα το "καβουρντιστήρι" μου. Μου το είχε χαρίσει η κόρη μου γιατί παρουσίασε διάφορα προβληματάκια, αλλά για μένα ήταν αρκετό και μου έκανε καλή παρέα για πέντε χρόνια περίπου.
       Με βοήθησε στη διδασκαλία μου τα τελευταία χρόνια της εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας. Ήταν απαραίτητο εξάρτημα, όπως η τσάντα μου, και καθημερινό φορτίο -το βάρος του τουλάχιστον διπλάσιο από αυτό που έχω τώρα μπροστά μου.
       Μαζί του έμαθα να ταξιδεύω στον απέραντο κόσμο του internet - email, blogs, social media, εύκολη και ταχύτατη πρόσβαση σε γνώσεις εγκυκλοπαιδικές, σε sites μαγειρικής και χειροτεχνιών, σε υπηρεσίες.
       Έγινε το γραφείο μου και η γραφίδα μου και το "επιτέλους τακτοποιημένο" αρχείο με τους φακέλους μου. Ομιλίες, ποιήματα, θεατρικά για το σχολείο, ταξιδιωτικές αναμνήσεις, θέματα σεμιναρίων, επιστολές, ενθύμια σχολικών τάξεων. Πλούσιο άλμπουμ φωτογραφιών και βιντεοθήκη και δισκοθήκη και εργαλείο αντιγραφής ψηφιακών αρχείων ήχου και εικόνας...πόσες στ' αλήθεια οι χρήσεις αυτού του μαγικού μηχανήματος!
      Τους τελευταίους μήνες μου θύμιζε ηλικιωμένο άνθρωπο: αργούσε, κολλούσε (not responding), αντανακλαστικά τελειωμένα, για δουλειά πέντε λεπτών χρειαζόμουν μισή ώρα, αλλά δεν εννοούσα να το αποχωριστώ μέχρι τη στιγμή που ...εξέπνευσε...
      Το παρέδωσα για "θεραπεία", μάλλον για "ανάσταση" στο γιο μου τον ειδήμονα και για δεκαπέντε ημέρες έτρεφα κάποιες ελπίδες μήπως διορθωθεί και ξαναγυρίσει στα χέρια μου. Η πιστοποίηση του θανάτου έγινε προχθές. "Μάνα, πάρε ένα καινούργιο. Θα σου βρω ένα καλό και οικονομικό"..."Καλά, παιδί μου! Σώσε μόνο τα αρχεία!..."
      Με κάποια πράγματα δενόμαστε πολύ σ' αυτή τη ζωή. Γίνονται μια προέκταση του εαυτού μας...
      Κάπως έτσι βρίσκομαι σήμερα μ' ένα ολοκαίνουργιο ASUS -το προηγούμενο ήταν ACER, για την ιστορία. Κι επιτέλους επιστρέφω στον ψηφιακό και διαδικτυακό κόσμο που ομολογουμένως μου είχε λείψει... κι εσείς, φοβάμαι, πως θα ξαναβρείτε τον μπελά σας μαζί μου...
 

Θέλω να γίνω άγγελος...

     Το ΄λεγε ο μικρούλης Αντρέας: "Θέλω να γίνω άγγελος, να είμαι με τον παππού Αντρέα στον ουρανό!".
     Άκουσε ο Θεός την επιθυμία του - ίσως επειδή ήταν τόσο αγνή, από μια πεντακάθαρη ψυχούλα - και τον πήρε κοντά Του πολύ βιαστικά - ποιος ξέρει; ...ίσως για να μην το μετανιώσει...
     Κι έφυγε ο πεντάχρονος Αντρέας ...πέταξε να βρεθεί στην αιωνιότητα, να ξεφύγει απ' τους πόνους και τις λύπες αυτής της ματαιότητας - μόνο ο Κύριος ξέρει τι τον περίμενε στο διάβα της ζωής του...
     Έμεινε η μανούλα κι ο πατέρας  κι η αγαπημένη αδελφή με άδεια αγκαλιά, με τις χαρούμενες φωνές του να ηχούν στ' αυτιά τους, με το γλυκό του προσωπάκι να τους κάνει καμωματάκια παιδικά, με τα όνειρα και τις ελπίδες τους γι' αυτόν ματαιωμένες... Αλλά και με την ελπίδα, τη βεβαιότητα της Αναστάσεως, την αίσθηση της αιωνιότητας, την πίστη στην σοφή πρόνοια του Θεού για κάθε Του πλάσμα, στην αγάπη Του που είναι άπειρη, αν και συχνά οδυνηρή. Και είπαν παλικαρίσια:
    "Κύριος έδωκε, Κύριος αφείλετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος!".
    Κι έχουν τώρα τον μικρό Αντρέα μεσίτη και άγγελο να πρεσβεύει γι' αυτούς, να ανταποδίδει "υπέρ εκ περισσού" τις δικές τους προσευχές, τις δικές τους δεήσεις...