Στις μέρες μας έχουν έρθει όλα τα πάνω κάτω. Έχουμε χάσει το
μέτρο και τον μπούσουλα σε όλα τα θέματα και σε όλα τα επίπεδα και φυσικά και
στην ανατροφή των παιδιών μας. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτή την παραζάλη
και δεν θα γράψω τα παρακάτω ως δήθεν ικανή και επιτυχημένη παιδαγωγός και μητέρα.
Μόνο να προβληματιστούμε και να ελεγχθούμε μαζί θα ήθελα και να προλάβουμε ίσως
κάποια καταστροφική πρακτική της οποίας το μέγεθος δεν μπορούμε να συλλάβουμε
μέσα στο τρέξιμο και την κούραση του καθημερινού αγώνα μας.
Παίρνω αφορμή από την παρακάτω αληθινή ιστορία:
«Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλει αίτηση για μια
διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη ,
έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη. Ο
διευθυντής μελέτησε το βιογραφικό του και εντυπωσιάστηκε από τις πολύ καλές
σπουδές του.
«Πώς κατάφερες να
κάνεις αυτές τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;» ρώτησε.
«Όχι!» του απάντησε ο νεαρός.
«Ο πατέρας σου κατέβαλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά
ο διευθυντής.
«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους. Η μητέρα
μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» απάντησε ο νέος.
« Πού εργάζεται η μητέρα σου;»
«Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα
για άλλους».
Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια
του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.
«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»
«Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο
το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα
και καλύτερα από μένα».
Ο διευθυντής ζήτησε κάτι παράδοξο: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι.
Όταν πας στο σπίτι σου σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου
και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί».
Ο νεαρός θεώρησε ότι οι πιθανότητες να πάρει τη θέση, ήταν
πολύ μεγάλες. Όταν πήγε πίσω στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να του
επιτρέψει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα
άπλωσε τα χέρια της προς το γιο της.
Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά,
ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά
που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν
τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές,
που η μητέρα του βογκούσε όταν τις άγγιζε.
Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά
τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα
δίδακτρά του. Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα πλήρωνε
για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της χωρίς ποτέ να τον αφήσει
να υποψιαστεί το παραμικρό.
Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε
να πλένει σιγά-σιγά όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας
«Μάνα, συγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα! Μάνα συγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα!»…
ενώ δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του.
Εκείνο το βράδυ, μητέρα και γιος έκατσαν και κουβέντιασαν
για αρκετή ώρα.
Την άλλη μέρα το πρωί ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή
συγκινημένος και βουρκωμένος. Εκείνος βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε.
«Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες;
Έμαθες κάτι καινούργιο»
Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά
και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο! Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα
την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που
είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια
που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία
που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία».
Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα
συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο το εαυτό του,
που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά
των άλλων, για να επιτευχθούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα
χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί!»
Αυτό το νεαρό άτομο εργάστηκε πολύ σκληρά, έλαβε αξιώματα
στην επιχείρηση και απολάμβανε το σεβασμό των υφισταμένων του. Κάθε εργαζόμενος
που είχε, εργάστηκε επιμελώς και ως ομάδα με τους υπόλοιπους. Οι επιδόσεις της
εταιρείας βελτιώθηκαν σημαντικά».
Η ζωή είναι πολύ σκληρή και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Όσο κι
αν ως γονείς –με τις καλύτερες προθέσεις και διαθέσεις, και με υπερβάλλοντα
ζήλο και αγώνα- προσπαθούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας, κάποια στιγμή θα
βρεθούν μόνα τους μπροστά σε μια αδυσώπητη πραγματικότητα. Ας πάρουμε το πιο
αυτονόητο, το πιο σύνηθες: η αναζήτηση εργασίας, ιδίως στις μέρες μας, είναι
ένας Γολγοθάς και οι απαιτήσεις των εργοδοτών απίστευτες και συχνά απάνθρωπες.
Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα υπερπροστατευμένο περιβάλλον και απολαμβάνει
ό,τι θελήσει, τη στιγμή που θα το θελήσει, δεν γίνεται απλά ένα κακομαθημένο
παιδί. Γίνεται ένα αδύναμος, ένας ανάπηρος άνθρωπος. Πιστεύει πως όλα του
οφείλονται, πως όλοι πρέπει να τον υπηρετούν, πως δικαιωματικά αξίζει την
καλύτερη αντιμετώπιση. Πώς αυτός ο άνθρωπος θα δεχτεί μια πιθανή σκληρή
συμπεριφορά στην εργασία του; Πώς θα συνεργαστεί με τους άλλους εργαζόμενους;
Οι εργασιακές, αλλά και όλες οι σχέσεις θέλουν υπομονή και ενσυναίσθηση. Κι αν
τα καταφέρει και εξελιχθεί πώς θα αντιμετωπίζει τους συνεργάτες ή τους
υφισταμένους του αν δεν έμαθε να αναγνωρίζει και να εκτιμά τον κόπο των άλλων;
Μπορεί το παιδί μας να μεγαλώνει σ’ ένα όμορφο και άνετο
σπίτι, να έχει το φαγητό της αρεσκείας του, να του προσφέρουμε άφθονα
παιχνίδια, να του μαθαίνουμε πιάνο και χορό, να του προσφέρουμε όλες τις
ανέσεις και να μην του χαλάμε χατίρι, αλλά... Στην πραγματικότητα το παιδί μας
θα γίνει ένας αδύναμος , ένας ανάπηρος ψυχολογικά άνθρωπος. Ας αλλάξουμε ρότα.
Ας βάλουμε τα παιδιά μας από πολύ μικρά στη δουλειά. Δεν χρειάζεται να τα
εξοντώνουμε -αν και κάποιες φορές, για λίγο, ακόμα και μια πιο έντονη και
κοπιώδης προσπάθεια θα τους έκανε πολύ καλό. Όταν π.χ. σκαλίζουμε ή καθαρίζουμε
τον κήπο μας ας ζητήσουμε να σκύψει και να δουλέψει δίπλα μας. Όταν στρώνουμε
το τραπέζι για φαγητό ας το καλέσουμε να βοηθήσει, ας πλύνει πιάτα, ας το πάρουμε
μαζί μας στα ψώνια κι ας κουβαλήσει βάρος.
Ας λέμε συχνά στα παιδιά μας πως όλα
έχουν κόπο και κόστος. Τίποτα δεν χαρίζεται. Πρέπει τα παιδιά μας να μάθουν, να
αναγνωρίσουν, να τιμήσουν τον αγώνα των γονιών τους κι έτσι θα μπορούν στη δική
τους ζωή να εκτιμούν την αξία όλων των πραγμάτων γύρω τους, όλων των ευκαιριών
που τους δίνονται, και κυρίως όλων των ανθρώπων με τους οποίους σχετίζονται. Προσφέρουμε
ανεκτίμητα εφόδια στα παιδιά μας όταν τα αφήνουμε να νιώσουν από μικρά τις
δυσκολίες της ζωής κι όταν τα μάθουμε να αγωνίζονται, να παλεύουν και να είναι
ευγνώμονα για την παραμικρή βοήθεια που δέχονται από κάθε άνθρωπο και κυρίως για τα δώρα του Θεού.
Αν είμαστε εκείνοι οι γονείς που μπαίνουμε συνεχώς ως
ασπίδες μπροστά στα παιδιά μας για να μην τα αγγίξει κάτι δυσάρεστο, νομίζω πως
καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη μας τα παραπάνω.
