Πάω να γευθώ Ανάσταση, πάω να γευθώ Ζωή!

 

Λίγο έξω απ΄την μικρή την πόλη της Ναΐν
συναπαντιέται η Ζωή με μια νεκροπομπή!
Ο θάνατος πολύ σκληρά χτύπησε τούτη τη φορά:
Μάνα κηδεύει το παιδί κι είναι ο γιος μονογενής
κι η μάνα είναι χήρα!
Ακόμα κι η Ζωή πονά και συγκινείται
κι αφήνει να φανερωθεί το μεγαλείο κι η δύναμή της!
"Σήκω, παιδί μου!"... κι ο νεκρός ξυπνά!!!!
Και παραδίνεται στη χήρα μάνα που τρέμει σύγκορμη
από την απροσδόκητη χαρά και του Θεού την παντοδυναμία!

Τότε και σήμερα η Ζωή περιδιαβαίνει
στου κόσμου τις ρύμες,τα στενά, τα μονοπάτια,
κι επιζητεί τον γιο, τον μονογιό, που είναι νεκρός, να συναντήσει!
Θα πει σε μένα και σε σένα, θα πει στον πονεμένο τον καθένα:
"Σήκω, παιδί μου! Ανάστα! Στο θάνατο δεν είσαι χαρισμένος!
Πάρε ζωή! Πάρε Ζωή αληθινή! Ζωή ως τα τρίσβαθα της ύπαρξής σου!
Γύρνα και δες τη δόλια μάνα σου με τι λαχτάρα καρτερά!
Η Εκκλησία, μια ανοιχτή αγκαλιά, να σε καλοδεχτεί
αναστημένο κι όμορφο, λαμπρό, ασπροφορεμένο!
Σήκω, παιδί μου! Ανάστα!"

Στη λειτουργία της Κυριακής την αναστάσιμη
η Ανάσταση, η Ζωή με περιμένουν! 
Εγώ ο γιος, ο μονογιός της χήρας της Ναΐν
πάω να τις βρω, τι είμαι νεκρός και λαχταρώ ζωή!
Πάω να γευθώ Ανάσταση, πάω να γευθώ Ζωή!

Δάσκαλε!

Δάσκαλε που σου έλαχε 

τις παιδικές ψυχούλες να σμιλέψεις,

μην αποκάμεις απαλά τη σμίλη να χτυπάς.

Θέλει δουλειά, θέλει πολλή υπομονή,

θέλει καρδιά, μα θέλει ...

θέλει προσευχή και προσοχή!

Για νάναι αυτό που απ' τα χέρια σου θα βγει

έν' αριστούργημα,

μια εικόνα ομορφοπλασμένη!

Πρέπει να μάθουν γράμματα, 

γράμματα και σπουδάματα οι νεαροί βλαστοί,

μα πρέπει πιότερο να μάθουν  

της αγάπης και της σωφροσύνης τα πατήματα,

να νιώσουν δυνατοί κι ωφέλιμοι, 

ν' αγκαλιαστούν θερμά 

για να μπορέσουνε κι αυτοί με τη σειρά τους ν' αγκαλιάσουν.

Να μάθουν να κοιτούν ψηλά, 

ν' αναγνωρίζουν το Δημιουργό τους.

Να μάθουν να κοιτούν και χαμηλά, 

για να μην υπεραίρεται ο νους τους.

Να μάθουν ν΄αγωνίζονται σωστά 

και τίμια στη ζωή να προχωρούν.

Να μάθουν σεβασμό.

Να μάθουν ν΄αγαπούνε την πατρίδα.

Να πληρωθεί το είναι τους 

με πίστη, ελπίδα κι αισιοδοξία.

Πόση δουλειά έχεις, δάσκαλε!

Κράτα γερά!

Το μέλλον μας σε σένα ακουμπά! 

Γίνε το φως!

Μόνο το φως νικάει το σκοτάδι! (Σ.Κ.)

Το τρομακτικό πείραμα σε συνθήκες ιδανικής κοινωνίας. «Σύμπαν 25»

Το τρομακτικό πείραμα σε συνθήκες ιδανικής κοινωνίας. «Σύμπαν 25»

• Home
• Το τρομακτικό πείραμα σε συνθήκες ιδανικής κοινωνίας. «Σύμπαν 25»

By: e-team Posted on 06/08/2020

Η δημιουργία μιας ιδανικής κοινωνίας, οι συνθήκες ιδανικής ζωής απειλούν τελικά την επιβίωση του ανθρώπινου είδους; Το πείραμα που ακολουθεί θα σας αφήσει άφωνους για το πώς συμπεριφέρονται οι κοινωνίες σε ιδανικές συνθήκες επιβίωσης.

Σύμπαν 25

"Το πείραμα ονομάστηκε «Σύμπαν 25» και αποτελεί ένα από τα τρομακτικότερα πειράματα στην ιστορία της επιστήμης.

Μέσα από τη συμπεριφορά μιας αποικίας ποντικιών, γίνεται μια απόπειρα για να εξηγήσουν οι επιστήμονες τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Ο Αμερικανός επιστήμονας John Calhoun, έφτιαξε έναν «ιδανικό κόσμο» μέσα στον οποίο θα ζούσαν και θα αναπαράγονταν εκατοντάδες ποντίκια.

Ο Calhoun δημιούργησε έναν «Παράδεισο ποντικιών», σ’ έναν ειδικά σχεδιασμένο χώρο όπου τα τρωκτικά είχαν αφθονία σε φαγητό και νερό, καθώς επίσης και έναν μεγάλο χώρο για να ζουν.

Στην αρχή, τοποθέτησε τέσσερα ζευγάρια ποντικιών που σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισαν να αναπαράγονται, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός τους να μεγαλώνει με ταχύτατους ρυθμούς.

Ο Calhoun παρατήρησε πως έπειτα από 315 ημέρες ο πολλαπλασιασμός τους άρχισε να μειώνεται αισθητά.

Όταν ο αριθμός των τρωκτικών έφτασε στο 600, σχηματίστηκε μια ιεραρχία ανάμεσά τους και τότε έκανε την εμφάνισή της μια ομάδα ποντικιών που τους ονόμασε οι «άθλιοι».

Τα μεγαλύτερα αρσενικά άρχισαν να επιτίθενται απέναντι σε αυτή την ομάδα, με αποτέλεσμα πολλά αρσενικά να αρχίσουν να «καταρρέουν» ψυχολογικά. Αυτό είχε ως συνέπεια να μην προστατεύουν τα θηλυκά και αυτά με τη σειρά τους να γίνουν επιθετικά απέναντι στα μικρά τους.

Όσο πέρναγε ο καιρός, τα θηλυκά έδειχναν όλο και περισσότερο επιθετική συμπεριφορά, στοιχεία απομόνωσης και έλλειψη διάθεσης αναπαραγωγής. Παρατηρήθηκε υπογεννητικότητα και, παράλληλα, αύξηση θνησιμότητας στα νεότερα τρωκτικά.

Τότε, εμφανίστηκε μια νέα κατηγορία αρσενικών τρωκτικών, τα  «όμορφα ποντίκια» όπως τα ονόμασε ο Calhoun. Τα «όμορφα ποντίκια» αρνιόντουσαν να ζευγαρώσουν με τα θηλυκά ή να πολεμήσουν για τον χώρο τους. Το μόνο που τα απασχολούσε ήταν το φαγητό και ο ύπνος.

Στην επόμενη φάση τα «όμορφα αρσενικά» και τα απομονωμένα πλέον θηλυκά αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Όσο πέρναγε ο καιρός, η θνησιμότητα των νεαρών έφτασε στο 100% και η αναπαραγωγή στο μηδέν. Ο πληθυσμός πλέον ήταν υπό εξαφάνιση και ταυτόχρονα παρατηρήθηκε ομοφυλοφιλία, ενώ αυξήθηκε ο κανιβαλισμός, παρά το γεγονός ότι υπήρχε άφθονο φαγητό.

Μετά από  1.780 ημέρες από την αρχή του πειράματος, πέθανε και το τελευταίο ποντίκι.

Ο John Calhoun επανέλαβε το ίδιο πείραμα άλλες 25 φορές και κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.

Το επιστημονικό έργο του John Calhoun χρησιμοποιήθηκε ως μοντέλο ερμηνείας της κοινωνικής κατάρρευσης και η έρευνά του λειτουργεί ως άξονας μελέτης της αστικής κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας".

Ομολογώ πως μέσα στην εκφυλισμένη και καταρρέουσα κοινωνία των ποντικιών είδα πολλά στοιχεία που προσομοιάζουν ή ταυτίζονται με στοιχεία των σύγχρονων κοινωνιών του ανεπτυγμένου κόσμου. Οδεύουμε άραγε προς το τέλος αναπόδραστα; Η ευμάρεια όχι μόνο δεν έλυσε τα προβλήματα του ανθρώπου, αλλά τορπίλισε αυτή  την επιβίωσή του; Η απογραφή πληθυσμού που ξεκινά αυτόν τον μήνα, φοβάμαι, πως θα επιβεβαιώσει αυτό το σενάριο της κατάρρευσης. Ας πάρουμε βαθιές ανάσες!