Οι ευλαβείς εγωισμοί σκοτώνουν!

 «…Πιστέψαμε ότι είμαστε υπεράνθρωποι, κρύψαμε την προσβολή μας από τον ιό και οδηγηθήκαμε στον τάφο, αντί να ομολογήσουμε το λάθος μας και να σαλπίσουμε το ορθό. Δεν είναι ταπεινωτικό να παραδεχθείς ότι ως άνθρωπος κι εσύ πάσχεις. Αλαζονικό είναι να το κρύψεις, μόνο και μόνο για να μη διαψευστεί δημόσια ο εγωισμός σου. Όταν επικρέμεται θάνατος, τότε, καλά ειπώθηκε, "μαγκιές" δεν επιτρέπονται. Οι ευλαβείς εγωισμοί… σκοτώνουν!», επιτέλους βροντοφώναξε ο Άνθιμος Αλεξανδρουπόλεως!

Συγκλονιστικός ο λόγος. Κυριολεκτικά τσακίζει κόκαλα!

Πολλοί ιερωμένοι και μοναχοί ανέλαβαν ως μη όφειλαν να βάλουν στην άκρη τους λοιμωξιολόγους και να κηρύξουν με αλαζονία, (ναι!) και φανατισμό ότι ακόμη και η σκόνη του ναού είναι αγιασμένη, ότι η μάσκα στο ναό καταργεί τη χάρη του Βαπτίσματος, ότι τα χέρια των ιερέων με τα οποία προετοιμάζονται και μεταδίδονται τα Τίμια Δώρα δεν μπορεί να μεταδίδουν ιό, ότι τα εικονίσματα δεν μπορεί να είναι εστίες μόλυνσης κτλ. Πολλοί πιστοί παρασύρθηκαν. Πολλοί ναοί έγιναν δυστυχώς εστίες υπερμετάδοσης λόγω του συνωστισμού -όχι λόγω της Θείας Κοινωνίας, θέλω να είμαι ξεκάθαρη.  Πολλοί ιερείς, αρχιερείς, ιεροψάλτες, μοναχοί και μοναχές ασθενούν και μάλιστα βαρύτατα. Κάποιοι αναχώρησαν κιόλας για την Άνω Ιερουσαλήμ. Και δυστυχώς, το πιο λυπηρό, επήλθε βαθύτατη διχόνοια μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας με αφορμή τα μέτρα προστασίας, ειδικά τη μάσκα στο ναό.

Ας συνέλθουμε!  Μόνο μετάνοια βαθιά μας χρειάζεται! Πολύ ταπεινά να δεχθούμε ως θεϊκό μήνυμα τις επιπτώσεις του ιού στην λειτουργική μας ζωή. Ο Θεός επέτρεψε να κλείσουν οι εκκλησιές μας. Για να δούμε μέσα μας. Για να ξεβολευτούμε. Για να καταλάβουμε πόσο ρηχή είναι η πίστη μας. Γιατί χωρίς πόνο και δάκρυ, δεν υπάρχει πνευματικό κέρδος. Γιατί και για πολλούς εκκλησιαστικούς ταγούς και λειτουργούς όλα έγιναν τύπος και λόγια και εντυπωσιασμός. Και γιατί όλοι είμαστε θνητοί και φθαρτοί άνθρωποι. Όλοι υποκείμεθα στους νόμους της φθοράς και στις ασθένειες είτε εντός του ναού βρισκόμαστε, είτε εντός του super market. 

Για πολλούς ίσως είναι ήδη αργά. Για τους υπόλοιπους ας γίνει αυτή η δοκιμασία αφορμή ταπείνωσης και προσευχής, έμπονης προσευχής. Αλλά όσοι επέμεναν στα ψευτοευλαβιστικά τους κηρύγματα οφείλουν μια δημόσια συγνώμην, γιατί πήραν πολλούς στο λαιμό τους. Ούτε φαντάζονται πόσους έστειλαν στο νοσοκομείο ή και στον άλλον κόσμο.

Έλληνες αεί παίδες!

Τα μέτρα παραβιάζουν την ελευθερία μας!!!!

Οι μάσκες στο ναό προσβάλλουν το Άγιο Πνεύμα!!!!

Διώκουν την Ορθόδοξη Εκκλησία!!!

Υπερβολές! Εγώ δεν ξέρω κανέναν ασθενή με covid!!

Συνωμοσία για να μας τσιπάρουν με τα εμβόλια!!!

Όλα για το χρήμα!!!

Η Νέα Τάξη μας δολοφονεί!!!

Και τι δεν διαβάσαμε και τι δεν ακούσαμε όλους αυτούς τους μήνες! Στο πρώτο κύμα τα πήγαμε καλά, δεν θρηνήσαμε πολλούς νεκρούς, δεν τρομάξαμε, δεν πεισθήκαμε! Το καλοκαιράκι μάς έστρωσε κάπως τη διάθεση. Ξεχαστήκαμε. Θαρρείς όλα τέλειωσαν. Ο εφιάλτης απομακρύνθηκε. Ας μας έλεγαν οι ειδικοί πως θα 'ρθει το δεύτερο κύμα χωρίς αμφιβολία. Ας μας συνιστούσαν μάσκες, αποστάσεις, πλύσιμο χεριών. Ας είχαν πάρει μέτρα για τον συνωστισμό, για την εγγύτητα των τραπεζιών στην εστίαση και στα μπαρ, τον αριθμό των εκκλησιαζομένων, των θεατών στις συναυλίες και όσα άλλα μας έλεγαν. Πέρα βρέχει!!! Νεαροί και μεγαλύτεροι, όπως λέμε, τον χαβά μας! Φυσικά όλοι απευχόμασταν ένα νέο lockdown. Θα ήταν καταστροφικό για την οικονομία. Η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος χορτάτος! Οικονομία σε πλήρη ανάπτυξη. Τα μέτρα ξεχασμένα, μάλλον διαγεγραμμένα. Δεν θα ξεχάσω την "κυρία" που ποδοπατούσε τις μάσκες και γύρω της ζητωκραύγαζαν οι ανεγκέφαλοι. Ούτε τα άπειρα ρεπορτάζ από τους οικονομικά κατεστραμμένους επιχειρηματίες γιατί τους πήγε πολύ πίσω το πρώτο κλείσιμο. Φυσικά και λυπάμαι βαθύτατα για όσους επλήγησαν οικονομικά. Μέσα σ'αυτούς είναι και παιδιά μου. Αλλά από τη μια υπήρχε η γενική απαίτηση-ανάγκη να δουλέψει η οικονομία, από την άλλη δεν δίναμε καμιά σημασία στα μέτρα για να μην ξαναχρειαστεί να κλείσει η οικονομία. Αυτό το οξύμωρο ζήσαμε!

Τώρα μας έπιασε σύγκρυο. Τώρα απαιτούμε μερικές χιλιάδες ΜΕΘ. Απαιτούμε άπειρους γιατρούς και νοσηλευτές. Απαιτούμε ατελείωτα κρεβάτια. Απαιτούμε από τον υπουργό να μας διαβεβαιώσει πως το σύστημα ό,τι και να γίνει θα αντέξει! 

Έλληνες αεί παίδες!!! Και μάλιστα κακομαθημένοι!

Απαιτούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να υφιστάμεθα τις συνέπειες των πράξεών μας. Ανώριμοι πάντα. Μάθαμε να έχουμε δίπλα μας μια μαμά να μας αγκαλιάζει και να μας γλιτώνει από την τιμωρία του μπαμπά, του δασκάλου, του προϊσταμένου, του δικαστή. Τώρα πρέπει μια μαμά να μας γλιτώσει από τον covid χωρίς εμείς να αλλάξουμε στο ελάχιστο τη συμπεριφορά μας. Τώρα μαλώνουμε αν πήραμε εγκαίρως τα μέτρα, αν υπάρχει προσωπική ευθύνη, αν όλη την ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί κτλ.

Αλλά ο covid, αυτός ο δαιμόνιος ιός, δεν κατανοεί την ανωριμότητά μας. Τώρα έχει εξαπλωθεί για τα καλά και αλωνίζει. Τώρα η ελπίδα μας είναι στον Θεό και στους Αγίους. Ας είναι κλειστές για τον κόσμο οι εκκλησίες. Η λειτουργία που γίνεται έστω και χωρίς πιστούς είναι μια ασπίδα προστασίας για όλη την ενορία. Κι εμείς όλοι στο σπίτι μας ας πάρουμε στα χέρια το κομποσχοίνι, ας ψάλουμε παρακλήσεις, ας γονατίσουμε ταπεινά χωρίς δικό μας θέλημα, μόνο με παράδοση στο σχέδιο του Θεού. Κάποιοι θα δοκιμαστούμε σκληρότερα. Ας προετοιμαζόμαστε. Δεν είναι πια καιρός για μουρμούρα και διαμαρτυρίες. Τώρα θα πιούμε το ποτήρι που ετοιμάσαμε.

*Υπάρχει ένα ελαφρυντικό. Δεν γνωρίζουμε τι θα πει λοιμός! Δεν γνωρίζαμε τι θα πει λοιμός. Δεν έχει καμιά γενιά από τις εν ζωή λάβει πείραν του θέματος. Αντίθετα γνωρίζαμε πολύ καλά τι θα πει συνωμοσία και σχέδια της Παγκοσμιοποίησης από τις ταινίες που είδαμε και τα βιβλία που διαβάσαμε. Γι' αυτό ο νους μας πίστεψε τα δεύτερα κι αρνήθηκε τον πρώτο. Από φέτος θα ξέρουμε καλύτερα. Μακάρι να μας βοηθήσει αυτή η γνώση, να μας ωριμάσει.

Όλα είναι δώρα του Θεού

 Αύριο είναι Κυριακή. Ένας πόνος διαπερνά την καρδιά μας. Κυριακή με κλειστούς ναούς για τους πιστούς. Πάλι εκδόθηκε αυτή η απαγορευτική ΚΥΑ που μας προκαλεί θυμό και στενοχώρια.

Αλλά... υπάρχουν μερικά αλλά.

Ζήσαμε, στην Ελλάδα ιδιαίτερα, πολλά χρόνια πνευματικής και λειτουργικής υπεραφθονίας. Χιλιάδες εκκλησιές και μοναστήρια, πνευματικοί πατέρες, άγιοι πατέρες και άγιες μητέρες, εξαιρετικά βιβλία μας πρόσφεραν πνευματική υπερτροφή. Λειτουργίες, αγρυπνίες, παρακλήσεις, ομιλίες ζωντανές και διαδικτυακές, ευκαιρίες για εξομολόγηση, εκδρομές προσκυνηματικές, όμορφες συντροφιές με ωφέλιμες συζητήσεις...Αλήθεια εκτιμήσαμε όλα αυτά τα δώρα; Μήπως τα δεχόμασταν ως  "αυτονόητα" και "δεδομένα" για μας; Μήπως θεωρήσαμε ότι δικαιωματικά μας ανήκαν; Τα αξίζαμε; Τα αξιοποιήσαμε; Μας πλούτισαν; Μας βάθυναν; Μας ύψωσαν; Μήπως απλά τα είχαμε εντάξει στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο της ζωής μας, και τώρα πρέπει να ξεβολευτούμε;

Ο Χριστός μας προσφερόταν σε κάθε Θεία Λειτουργία, ίσως και κάθε μέρα. Εμείς δικαιωματικά Τον λαμβάναμε; Και τώρα που προς ώρας μάς στερούν αυτή την δυνατότητα, φωνάζουμε και αντιδρούμε σαν να μας στερούν ένα δικαίωμα;  Ο Χριστός, Αυτός προσφέρεται. Αυτοπροσφέρεται. Ο Χριστός αν θέλει αναστέλλει την προσφορά Του. Εκείνος κανονίζει. Φαίνεται πως παίρνει απόφαση ο Πρωθυπουργός ή ο Υπουργός Πολιτικής Προστασίας. Όχι! Εκείνοι χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, εκτελούν τη θεϊκή βούληση. Ο Θεός είναι ο δωρεοδότης. Και κάποια στιγμή για το καλό μας -δεν εννοώ εδώ το σωματικό καλό, την υγεία του σώματός μας- κάνει μια παύση. Για κάποιες εβδομάδες ή μήνες ή και χρόνια. Όπως έκανε εβδομήντα χρόνια!! στη Σοβιετική Ένωση και στα άλλα κομμουνιστικά κράτη. "Κύριος έδωκεν, Κύριος αφείλετο", λέει ο Ιώβ όταν χάνει τα πάντα, περιουσίες, παιδιά, την υγεία του. "Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον απο του νυν και έως του αιώνος". Και λέει και κάτι άλλο: "Ει τα καλά εδεξάμεθα παρά του Θεού των κακών ουχ υποίσωμεν;" (Αν καλοδεχθήκαμε τις ευεργεσίες του Θεού, τα δεινά δεν θα τα υποφέρουμε;").

Η στέρηση αναδεικνύει την αξία του προσφερομένου. Ο πόνος της στέρησης είναι το καλύτερο σχολείο. Και σ' αυτό το σχολείο παραδίδονται εξαιρετικά μαθήματα!...ταπείνωσης, υπακοής, υπομονής, έμπονης προσευχής, συμπάθειας, μετάνοιας. Ας δεχτούμε με χαρά να φοιτήσουμε σ' αυτό. Κι ας ευχαριστήσουμε τον Θεό για όλα τα δώρα Του, όσα μας προσφέρονται και όσα για λίγο ή και για πολύ μας αποστερούνται.

Μεγάλες ψυχές πίσω από θολωμένες προσωπίδες

 "ΜΕΓΑΛΕΣ ΨΥΧΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΘΟΛΩΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΔΕΣ"

Της Κατερίνας Χατζηνικολάου

    Ξημερώνει του αγίου Δημητρίου. Είμαι για έκτη ημέρα θετική στον κορωνοϊό. Ανεβάζω ξαφνικά πυρετό, ενώ τα αρχικά μου συμπτώματα είχαν υποχωρήσει. Πηγαίνω κατευθείαν στο ΑΧΕΠΑ. Ξέρω καλά ότι τέτοιες μέρες (5η έως 7η) συνήθως εμφανίζονται οι πνευμονίες του ιού. Εφημερεύει η Α' Παθολογική κλινική. Είμαστε καμιά δεκαριά "θετικοί" σε ένα από τα αμφιθέατρα του νοσοκομείου. Όλοι, νεότεροι από μένα. Με τη σειρά υποβαλλόμαστε σε κλινική εξέταση, αιματολογικό έλεγχο ακτινογραφία θώρακος και αξονική (όταν χρειάζεται). Περιμένουμε αρκετές ώρες υπομονετικά να βγουν τα αποτελέσματά μας. Τελικά μου ανακοινώνεται ότι πρέπει να νοσηλευτώ, διότι έχω πνευμονία. Η κλινική έχει γεμίσει, οπότε όσοι δεν χωράμε (είμαστε περίπου 30) φιλοξενούμαστε στη Γ' Χειρουργική κλινική.

   Τώρα πια ζω από κοντά αυτά, που μόνο στις ειδήσεις έβλεπα. Είμαι συνεχώς με ορούς και οξυγόνο και με την αγωνία του τι θα μου συμβεί. Ξέρω καλά πως ο ιός είναι ύπουλος και απρόβλεπτος. Η διπλανή μου στο δωμάτιο, νοσηλεύτρια της καρδιολογικής, δυσκολεύεται αρκετά με την αναπνοή της. Σε κοντινά δωμάτια νοσηλεύονται η προϊσταμένη της και συνάδελφοί της. Έπεσαν στην εκτέλεση του καθήκοντος. Γιατροί και νοσηλευτές, μπαινοβγαίνουν διαρκώς. Ελέγχουν τα ζωτικά μας σημεία, κάνουν τις απαραίτητες αιμοληψίες, αλλάζουν ορούς κ.λ.π. Μας λένε μια καλή κουβέντα θέλοντας να μας ενθαρρύνουν. Πίσω από τα προστατευτικά γυαλιά και τις προσωπίδες που είναι πάντα σχεδόν θολωμένα, διακρίνω το ενδιαφέρον, την αγάπη, την έννοια, τη συμμετοχή στην αγωνία και στον πόνο μας. Οι στολές δυσβάσταχτες. Τα γάντια, τρία ζευγάρια απανωτά. Οι λεπτές κινήσεις γίνονται με δυσκολία. Η κούραση αφόρητη. Αλλά όλοι στο πλευρό μας!

Κάθε φορά που ο Α.(ο γιατρός) μπαίνει στο δωμάτιο,  με τον καλό του λόγο, αισθάνομαι ότι ανέτειλε ο ήλιος, ότι όλα θα αλλάξουν. Κάθε πρωί που μπαίνει η Μ.(η γιατρός) με τα μεγάλα εκφραστικά χαρούμενα μάτια της, αισθάνομαι ότι υπάρχει ελπίδα. Δεν θα ξεχάσω, ένα πρωινό, μόλις είχε τελειώσει η γενική εφημερία του νοσοκομείου, μπήκε η Μ. στο δωμάτιο, διαλυμένη με δακρυσμένα μάτια. Ένιωσα τον πόνο και την κούραση της, θέλησα να την αγκαλιάσω με όλη μου την ύπαρξη και να της πω, πόσο σημαντικός άνθρωπος είναι. Δεν μπόρεσα να πω τίποτε...

Αλλά και ο διευθυντής της κλινικής και ο υπεύθυνος λοιμωξιολόγος και όλοι οι υπόλοιποι πάντα κοντά μας, στην προσπάθεια να αφουγκραστούν τη δυσκολία μας.

   Έτσι κάπως κύλησαν δέκα δύσκολες μέρες. Βελτιώθηκα. Ήρθε η ώρα να φύγω. Αναθάρρησε και η διπλανή μου, αλλά την ίδια μέρα διαπιστώθηκε ότι είχε επιβαρυνθεί η αναπνευστική της λειτουργία. Έπρεπε να κάνει αρκετή υπομονή ακόμη. Ξέσπασε σε ένα βουβό κλάμα, γεμάτο απογοήτευση!

   Τώρα βρίσκομαι στο σπίτι μου. Αδύναμη, αλλά αναπνέω χωρίς βοήθεια. Η καρδιά μου όμως έμεινε στο ΑΧΕΠΑ. Στους αρρώστους που αγωνίζονται να αναπνεύσουν, στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που πασχίζουν να διακρίνουν μέσα από τις θολωμένες προσωπίδες τις αγωνίες και τους φόβους των αρρώστων τους. Αναρωτιέμαι αν κάποια στιγμή συναντήσω αυτούς τους αφανείς ήρωες στο δρόμο θα μπορέσω να τους αναγνωρίσω; Έχω δει μόνο τα μάτια τους. Είμαι πάντως σίγουρη ότι η καρδιά μου θα τους αναγνωρίσει. Και φυσικά δεν θα πάψω να δοξάζω συνεχώς το Θεό, γιατί υπάρχουν γύρω μου η αγάπη και η θυσία προσωποποιημένες σε τόσο ωραίους ανθρώπους!