Ο Θεός, λέει, δοκιμάζει τους ανθρώπους με δυο τρόπους: Ή με δεινά, αρρώστιες, θανάτους, πολέμους, ένδεια, κάθε είδους δυσχέρεια που προκύπτει στη ζωή του καθενός, ή με αφθονία αγαθών, με τον πλούτο και την ευμάρεια.
Δεν ξέρω ποια δοκιμασία είναι πιο εύκολη, δηλαδή ποια θα την περάσουμε πιο εύκολα.
Συνήθως στη δοκιμασία των δεινών παρά το σοκ που περνά ο άνθρωπος βαθύτερα "οργώνεται" από τον πόνο και μαλακώνει και καρπόν πολύν φέρει σε πολλές περιπτώσεις και βγαίνει από τη δοκιμασία με επιτυχία κι ακούει από τον Κύριο το:"Ευ, δούλε, αγαθέ και πιστέ!". Εξάλλου στην ένδεια φανερώνεται με θαυμαστό τρόπο η αγάπη και ο άπειρος πλούτος του Θεού.
Η δοκιμασία του πλούτου φαίνεται πολύ ευχάριστη, τόσο που ξεχνάμε ότι κρινόμαστε δι' αυτής. Επαναπαυόμαστε και λέμε με λόγια και έργα "Ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά. Αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου". Ξεχνάμε ότι είμαστε διαχειριστές του πλούτου και όχι δικαιωματικά κύριοί του. Στρογγυλοκαθόμαστε πάνω στα υλικά αγαθά, μάλλον τα θεοποιούμε. Ξεχνάμε ότι την ίδια ώρα που εμείς υπεραπολαμβάνουμε, κάποιοι στερούνται τα στοιχειώδη. Θεωρούμε αυτονόητα όσα έχουμε κι ούτε σαν σκιά δεν περνά από το νου μας η υποψία ότι κάποια στιγμή μπορεί όλα να χαθούν, να πάνε στα χέρια κάποιου άλλου για να δοκιμαστεί κι αυτός με τη σειρά του. Λίγοι άνθρωποι περνούν με επιτυχία τη δοκιμασία του πλούτου.
Μακάρι και στον πλούτο και στην ένδεια να κρατιόμαστε από το χέρι του Θεού και να ζητούμε το δικό Του φωτισμό. Να πορευόμαστε χωρίς έπαρση ή απελπισία, χωρίς παράπονο ή αναλγησία, αλλά με την αμεριμνησία και την ειρήνη του ανθρώπου που αισθάνεται κάθε στιγμή γεμάτος από την αγάπη του Θεού.
