Παναγία Φανερωμένη, η Μηχανιώτισσα

Από καιρό ήθελα να επισκεφθώ την  Παναγιά της Μηχανιώνας.
Για κάποιο λόγο ιδιαίτερα την αγαπώ. Ίσως είναι κάποιες παιδικές μνήμες  -που όσο μεγαλώνουμε γίνονται πιο ζωντανές. Παραθερίζαμε στη Μηχανιώνα όταν ήμασταν μικρά παιδιά και θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε το ξενύχτι των πιστών μέσα στον μικρό παλιό ναό το βράδυ της παραμονής της μνήμης της. Σαν να ξενυχτούσαν έναν δικό τους νεκρό, έμεναν όλη τη νύχτα στο ναό οικογένειες με τα μωρά τους και τα παιδιά τους εκπληρώνοντας ίσως κάποιο τάμα ή επιζητώντας μια θαυματουργική επέμβαση της Παναγιάς της Φανερωμένης. Κι ήταν τότε ο κόσμος φτωχός κι οι μετακινήσεις δύσκολες, αλλά η πίστη κι η ευλάβεια, που ήταν ολοφάνερες, ζωντανές, ξεπερνούσαν όλα τα εμπόδια..

.
Ο πρώτος ναός της Παναγίας στη Μηχανιώνα

Με σύμμαχο τον σημερινό υπέροχο καιρό εκπλήρωσα το μύχιο τάμα μου. Με την αστική συγκοινωνία για να βάλω έναν τόσο λίγο-λιγουλάκι κόπο στο προσκύνημά μου, έφθασα στον λαμπρό ναό της Παναγίας. Ό,τι και να γράψω είναι λίγο και φτωχό.



(Ο μεγαλοπρεπής ναός θεμελιώθηκε το 1975 και εγκαινιάσθηκε το 1984
Οι αγιογραφίες ολοκληρώθηκαν βέβαια αργότερα)



Όσοι τον έχετε επισκεφθεί πιστεύω πως θα συμμεριστείτε τον θαυμασμό μου και την εκτίμησή μου πως πρόκειται για ένα αριστούργημα, κυρίως ο εσωτερικός του διάκοσμος.

Στο παρεκκλήσι δυτικά του κυρίως ναού βρίσκεται η ιστορική εικόνα της Παναγίας της Φανερωμένης φερμένη από τους πρόσφυγες το '23 από τη Μηχανιώνα της Κυζίκου. 

Μάλιστα πρέπει να κάνουμε αυτή τη διευκρίνιση: Λίγο πιο κάτω από τη Μηχανιώνα στην Κύζικο υπήρχε το μοναστήρι της Φανερωμένης, το οποίο φιλοξενούσε άλλη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας με την ίδια προσωνυμία, η οποία βρίσκεται σήμερα στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι. (Στα ερείπια αυτού του μοναστηριού λειτούργησε φέτος ο Οικουμενικός Πατριάρχης). 

Οι δύο εικόνες αποκαλούνταν "αδελφές".

Δεύτερη λοιπόν Φανερωμένη είναι αυτή της Μηχανιώνας, την οποία μετέφερε προστατευμένη μέσα σ΄ένα πάπλωμα η χήρα καντηλανάφτισσα του ναού Κατίγκω Μαουτσίδου με τη βοήθεια δύο δεκαπεντάχρονων. 

Κι οι Μηχανιώτες πρόσφυγες μόλις εγκαταστάθηκαν στη νέα πατρίδα μαζί με τα φτωχά σπιτάκια τους ανήγειραν κι έναν μικρό ναό για να στεγάσουν την αγαπημένη Παναγία τους, τη Μάνα τους, με την ελπίδα και την έγνοια να φτιάξουν έναν ναό αντάξιό της. Και τα κατάφεραν! Κι έχουν σήμερα στο κέντρο της πόλης τους έναν υπέροχο ναό, ένα αληθινό κόσμημα!

Σ΄ένα από τα τέσσερα κυρτά τρίγωνα που στηρίζουν τον τρούλο απεικονίζεται η Γέννηση του Χριστού

Η  εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης χωρίς το αργυρόχρυσο πουκάμισό της.

Η ευλάβεια των πιστών ντύνει τις εικόνες με ό,τι πολυτιμότερο, το χρυσό και το ασήμι!



Στα Εννιάμερα της Παναγίας στις 23 Αυγούστου τιμάται με ιδιαίτερη λαμπρότητα και πολλή αγάπη και ευλάβεια η μνήμη της


Στέκομαι αρκετή ώρα μπροστά στην Παναγία και της ακουμπώ τον πόνο μου κι εκείνη, όπως ξέρει και μπορεί, τον αίρει, τον ελαφρύνει και μου χαρίζει τη γλυκύτατη παρηγοριά της.
Αναχωρώ για το δίωρο (και βάλε...) ταξίδι μου πολύ αναπαυμένη.
Ακούω τις στάσεις "Πευκάκια" αριστερά μου η παραλία όπως τη θυμάμαι από τότε που κατεβαίναμε μικρά για μπάνιο το πρωί και το απόγευμα για λουκουμάδες και μετά "Παγοποιείο"...Για φαντάσου υπάρχει ακόμα ως όνομα... ερχόμασταν και παίρναμε τον πάγο για την παγωνιέρα μας...ή μας τον έφερναν γιατί δεν είχαμε ΙΧ εν έτει 1966 και 1967 και πιο κάτω οι καλαμιές... ναι,θυμάμαι πως στις βόλτες μας βγαίναμε δυτικά σε μια περιοχή με πολλές καλαμιές...

Τι όμορφο προσκύνημα στην Παναγιά και στις παιδικές μου μνήμες....!!!

Κύριε, δίδαξον ημάς προσεύχεσθαι

Του π. Ανδρέα Κονάνου

---

Όσες φορές προσεγγίζεις το χώρο της προσευχής, βλέπεις : φως, ηρεμία, γαλήνη.
Η προσευχή, πάντα πιάνει, "δουλεύει", αγγίζει.
Αρκεί να μην είναι πράξη τυπική.

Απόδειξη: μετά την προσευχή, νιώθεις ξεκούραση, χαρά, ανανέωση ανάσταση, μετάνοια.
Φρέσκια σκέψη, διαύγεια νου, έμπνευση.

Η προσευχή γίνεται ¨τοις πάσι τα πάντα¨.
Αν πας στο αφεντικό για τη δουλειά σου, θες η προσευχή να σου δώσει δύναμη.
Αν κάνεις ομιλίες, η προσευχή θα σου δώσει φώτιση.
Αν πας να παντρευτείς, η προσευχή θα σου δώσει τόνωση κι αντοχές.

Προσευχή: Καταρράκτες θείας χάρης.
Η μαραμένη σου ψυχή, ανθίζει, όταν προσεύχεσαι.
Και χαμογελάς πάλι.

"Είδα στη Θεία Λειτουργία να κάθεται δίπλα μου ένας εχθρός μου, μα ήταν η ώρα του Χερουβικού, και τον είδα αλλιώς" , είπες.
Στην προσευχή, φεύγουν τα κουτάκια κι οι ταμπέλες που λένε: εχθρός, νύφη, πεθερά, καλός, κακός, του τάδε κόμματος, δικός μας, αντίπαλος.
Μπαίνεις σε άλλο κλίμα, ευρύτερης αγάπης, πλαταίνεις, κι η ψυχή σου αποκτά θεία ευρυχωρία.

Είμαι απλό καπάκι από ένα κονσερβοκούτι. Μα όταν εκτίθεμαι μπροστά στον Ήλιο - Χριστό, λάμπει και το ευτελές αυτό καπάκι, εγώ!! (άγ. Παΐσιος αγιορείτης)

Προσευχή: εναγκαλισμός με το Χριστό.
Κι ευθύς, νιώθεις σπουδαίος. Αισθάνεσαι την ωραιότητα της ύπαρξής σου, το μεγαλείο της ψυχής σου, το βάθος του είναι σου.

Με την προσευχή αποκτάς προσωπικότητα, αξία, σημασία, ομορφιά, δύναμη, ελευθερία.
Καταξίωσον Κύριε… Δος μου αξία, Εσύ, Κύριε. Προσεύχομαι γαρ…

Προσευχή: και σε τυλίγουν στέφανα Φωτός, κι ακτίνες θείας χάρης!
Σκύβει πάνω σου ο ίδιος ο Θεός. Δια της προσευχής.

Καλές οι κοινωνικές και εκκλησιαστικές δικτυώσεις και γνωριμίες.
Μα το πιο σπουδαίο: η δικτύωση με τον κόσμο του Θεού, τους αγίους Του, τη χάρη Του.
Δια της προσευχής όλα αυτά.

Προσεύχεσαι;
Κλείσε τα παράθυρα των έξω αισθήσεων, και κάνε το δώρο αυτό στον εαυτό σου. Να μπει μέσα σου φως Χριστού.
Δεν είναι υποχρέωση.
Κανένα ¨πρέπει¨ δεν μπορεί να σε ζωντανέψει.
Δεν ¨πρέπει¨ να φιλήσεις τον άνθρωπό σου, να φας, να πιεις, να ανασάνεις!
Είναι ανάγκη, όχι καθήκον. Είναι ζωή, όχι πράξη τυπική.

Πώς; Νιώσε την άκτιστη χάρη του Θεού να τυλίγει τα πάντα σου. Τη ζωή σου, το κορμί σου, τα έργα σου, τα προβλήματά σου, τον άνθρωπό σου, το παιδί σου.
Νιώσε νοερά ότι την ώρα που προσεύχεσαι ο Χριστός είναι δίπλα σου, μέσα σου. Και μετά, στείλε Τον παντού.

Ο άγιος Σιλουανός, μας διδάσκει την προσευχή, με τις θερμές του προσευχές για τον Νικόλα, τον εργάτη της μονής τους.
Πολλή προσευχή. Λίγο άγχος. Πολλή ελευθερία και χαρά.
Και μετά όλα πάνε ρολόι στη ζωή… Όλα ρέουν εν Θεώ.

Η προσευχή δεν είναι απραξία, μα έργο. Διότι είναι αγάπη. Αποστολή θείων δυνάμεων.
Προσευχή για καρκινοπαθείς. Στοργή βγάζεις. Δάκρυ στάζεις. Αγγέλους στέλνεις. Δεν είναι θεωρία αυτά. Είναι έργα.
Η καρδιά βγάζει ικεσία, καλοσύνη, έλεος.

Όταν προσεύχεσαι, γίνεσαι αυθεντικός άνθρωπος.
Κι η ανθρωπιά σου αυτή, είναι θεϊκή.
Διότι είναι ένθεη, ενοποιός, και εν Χριστώ.

Άσωτοι άντρες, γυναίκες με ορμονικά θέματα και νεύρα, μαθητές που δίνουν εξετάσεις, άρρωστοι, αιχμάλωτοι, ταξιδεύοντες, πρόσφυγες, άνεργοι.
Προσευχή, για να τους νιώσω όλους.
Για να νιώσω ΕΝΑ με όλους.

Άγιε Πορφύριε, προσευχήσου μαζί μας, και πες στο Χριστό για μας.

Με την προσευχή αποκτάς ενσυναίσθηση. Μπαίνεις στην ψυχή του άλλου, και τον νιώθεις.
Γίνεσαι συμπαντικός (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ), παγκόσμιος, οικουμενικός άνθρωπος. Με την προσευχή.

Γίνε πλούσιος με την προσευχή. Ο πιο μεγάλος πλούτος θα σου δοθεί αν μάθεις να αφιερώνεις λεπτά, ώρες, χρόνο πολύ στην προσευχή.

Όλα τα άλλα περνούν και χάνονται.
Με την προσευχή, όλα σώζονται και μένουν, και γίνονται χαρά και ευλογία.

Κύριε, δίδαξέ μας να προσευχόμαστε.

Ασφαλιστικό: η μάχη των γενεών στη χώρα των στρουθοκάμηλων

     

      Αυτά που θα γράψω δεν με συμφέρουν. Είμαι συνταξιούχος. Μάλιστα μου δόθηκε το δικαίωμα να βγω με πλήρεις οικονομικές απολαβές στη σύνταξη στα 55 μου χρόνια. Παρόλο που αγαπούσα πολύ τη δουλειά μου και το εργασιακό μου περιβάλλον έκανα χρήση αυτού του δικαιώματος και επειδή είχα -και έχω- προβλήματα υγείας αλλά και για να αποτραπεί η απόλυση νεότερων συναδέλφων.
       Παρότι συνταξιούχος ωστόσο και παρότι, αν μειωθούν οι συντάξεις, θα αντιμετωπίσω αρκετή δυσκολία, δεν μπορώ να μην πάρω μια δίκαιη στάση απέναντι στην προ των πυλών ασφαλιστική μεταρρύθμιση.
       Το ασφαλιστικό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Κατ' εμέ είναι άλυτο! Είναι κάτι σαν τον τετραγωνισμό του κύκλου. Ή σαν να θέλουμε την πίτα ολάκερη και χιλιάδες σκύλους χορτάτους.
       Στην τροπή που παίρνει η λύση του βλέπω  τη σύγκρουση δύο γενεών.      
       Απ' τη μια είναι η δική μου γενιά -και οι λίγο μεγαλύτεροι από εμένα- η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου η οποία αποδείχθηκε άπληστη και άμυαλη. Έζησε πολύ καλά με δανεικά τα οποία φόρτωσε στην επόμενη γενιά. Πήρε μισθούς που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας. Αντί να κάνει επενδύσεις έκαμε ασύστολη κατανάλωση και κατέστρεψε όλες τις παραγωγικές δομές της χώρας. Πήρε "εφάπαξ" αστρονομικά -ιδίως όσοι εργάστηκαν σε ΔΕΚΟ. Κατασπατάλησε με κομπίνες και υπερτιμολογήσεις τις ιατρικές παροχές. Διέφθειρε όλο το πολιτικοοικονομικό σύστημα με μίζες, φακελάκια, δωράκια, διαπλοκές κ.ο.κ. Εξανέμισε τα αποθεματικά των ταμείων παίζοντάς τα στο χρηματιστήριο. Αγνόησε εντελώς το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. (Η υπογεννητικότητα έχει μεγάλη συμμετοχή στο ασφαλιστικό αδιέξοδο, αλλά κανένας δεν μιλάει γι΄αυτήν στη χώρα των "στρουθοκάμηλων").
      Τώρα θέλει και να μη θιγούν οι συντάξεις της. Όπερ σημαίνει: η γενιά που ακολουθεί, δηλαδή τα παιδιά μας που είναι φορτωμένα με ένα τεράστιο χρέος -δεν το χωράει ο νους μας πόσο είναι!-, που είναι άνεργα ή δουλεύουν σαν σκλάβοι για 500 ευρώ, που θα πληρώνουν ΕΝΦΙΑ για το πατρικό σπίτι και για το χωράφι στο χωριό, που προσπαθούν να στήσουν ένα μαγαζί -στο οποίο δεν πατάει και κανένας- ή μια επιχειρησούλα για να επιβιώσουν, αλλά το κράτος τους παίρνει με χίλιους τρόπους τα 60-70%, τα παιδιά μας που δεν μπορούν ούτε οικογένεια να σκεφτούν να κάνουν, τα παιδιά μας που βλέπουν μόνο στην ξενιτιά ελπίδα σωτηρίας, τα παιδιά μας που από τώρα ξέρουν ότι δεν πρόκειται να δουν σύνταξη ούτε στα 100 τους χρόνια, τα παιδιά μας λοιπόν να επωμισθούν το βάρος των δικών μας αμείωτων συντάξεων.
    Ε, όχι! Ας μην είμαστε τόσο εγωιστές! Ή μήπως Après nous le déluge!

Αυτοθαυμασμός

Σαν μέλισσα ερούφηξες των λουλουδιών τη γλύκα,

σαν πεταλούδα εστόλισες πολύχρωμα φτερά!

Μα αγάπησες πολύ την τέλεια εικόνα σου,

κι εγίνηκες αγέρωχη απ΄την πολλή ομορφιά! (Σ.Κ.)

Πώς περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα!!!

   

   Διάβαζα κάπου για πολλοστή φορά-γιατί είναι ο αγαπημένος μου και ο απόλυτα σεβαστός Κυβερνήτης- σχετικά με τη ζωή, το έργο και τις ρήσεις του Ιωάννη Καποδίστρια. Μεταξύ των άλλων διαβάζω το εξής -κάτι που είναι μαρτυρημένο και απόλυτα βεβαιωμένο πως το έκαμε και πράξη:
     "Εφ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν".
    Και φέρνω στο νου μου την σύγχρονη πραγματικότητα στην χειμαζόμενη Ελλάδα, σκέφτομαι τους συνταξιούχους βουλευτές που ζητούν αναδρομικά, τους δικαστικούς που δικαιώνουν εαυτούς και αρνούνται τις μειώσεις στους μισθούς τους, τους εκατομμυριούχους υπουργούς που τους διαφεύγουν έτσι απλά κάποια εκατομμύρια από το "πόθεν έσχες" τους και δεν τρέχει και τίποτα μοσχοπαίρνουν και τους παχυλούς μισθούς τους και άπειρες άλλες περιπτώσεις απληστίας και υπερβολικού πλουτισμού και δεν μπορώ να μην αναστενάξω και να μην πω:
    "Μας έστειλε ο Θεός τον καλύτερο στην ανατολή της ζωής μας ως ανεξάρτητου κράτους. Εμείς τον καθαρίσαμε μέσα σε τρία χρόνια. Πώς περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα!!!".

Ο του Βασιλέως αρχιερεύς και διάκονος, Βασίλειος

Βασίλειος, ο του βασιλέως,
ο του Βασιλέως Χριστού αρχιερεύς και διάκονος!
Ως αρχιερεύς εποίμανε τους πιστούς της Καισαρείας
και Καππαδόκων χώρας.
Τους προστάτεψε από τους λύκους των αιρέσεων
προτάσσοντας τον δογματικό του λόγο
αλλά και την άγια ζωή του.
Ως διάκονος υπηρέτησε
σε όλες τις ανάγκες του ποιμνίου του.
Επισυνήγαγε ορφανούς και πτωχούς,
ξένους και ασθενείς στη Νέα Πόλη,
τη Βασιλειάδα, όπως την αποκάλεσαν
-όχι αυτός, αλλά οι Καππαδόκες Χριστιανοί.
Ο ίδιος κράτησε για τον εαυτό του
το πιο "βρώμικο" διακόνημα,
την περιποίηση των λεπρών,
τον καθαρισμό των κολοβωμένων μελών τους.
Τα έβαλε με το εκκλησιαστικό, το πολιτικό,
το κοινωνικό κατεστημένο,
με θάρρος, με ανύστακτη εγρήγορση, με απόλυτη αυταπάρνηση.
Την εξαιρετική του ευφυΐα,
την οποία με πολλές ανώτερες σπουδές καλλιέργησε και ανέδειξε,
ταπεινά αλλά και αποφασιστικά την κατέθεσε
μαζί με όλες του τις σωματικές δυνάμεις στην Εκκλησία.
Στην Εκκλησία που ακόμη δεν είχε εκφρασθεί πλήρως
δογματικά, λατρευτικά, ηθικά.
Αυτός ο νους ο εξαιρετικός αλλά και αγιασμένος, του Βασιλείου,
θα διατυπώσει με σαφήνεια τα δόγματα, το ήθος, τους κανόνες,
τις προσευχές και ακολουθίες, τη Θεία Λειτουργία
-η οποία με μικρές παραλλαγές από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο,
τον άλλο γίγαντα της Εκκλησίας- τελείται αδιάκοπα μέχρι σήμερα.
Η άσκηση, η έμπονη προσευχή, η λιτότατη διατροφή,
ο νυχθήμερος κόπος κατέβαλαν το ασθενικό του σώμα.
Μόλις στα σαράντα εννιά του χρόνια
ανεχώρησε για την αιωνιότητα αφήνοντας πίσω του
ένα έργο τεράστιο
και το λαό του Θεού να θρηνεί
τον αγαπημένο του προστάτη και πατέρα.
Ο λόγος μας φτωχός κι αδύναμος
ουκ εξαρκέσει προς ύμνον του Αγίου, του Μεγάλου.
Άραγε γιατί αυτή η εξαίρετη μορφή
πρέπει να συγχέεται -στο μυαλό των παιδιών και όχι μόνο-
με τον χοντρούλη, καλοζωισμένο, ασπρομάλλη  Santa Claus;