Επιτέλους!

        

    

    Επιτέλους σήμερα διαβάστηκε στους ιερούς ναούς εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου αναφερόμενη στους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής οι οποίοι μαρτυρούν για την πίστη τους δεχόμενοι απίστευτες βαρβαρότητες και ανείπωτα δεινά εκ μέρους των φανατικών τζιχαντιστών. Την περίμενα μήνες. Περίμενα την εκ μέρους της επίσημης Εκκλησίας μας πρόσκληση ημών, των Ελλήνων Χριστιανών, να θυμηθούμε στην προσευχή μας και να μνημονεύουμε τους μάρτυρες αδελφούς μας. Και γιατί περίμενα επίσημη πρόσκληση; Δεν μπορούσα να το κάνω αυτοβούλως; Ποιος με εμπόδιζε; Φυσικά κανείς και, όποτε θυμόμουν, το έκανα. Ωστόσο η πρόσκληση αυτή για κοινή δέηση υπέρ των αδελφών μας μέσα στη Θεία Λειτουργία  έχει, νομίζω, πολλαπλή σημασία και αξία.

    Πρώτον, ο Κύριος μας προέτρεψε να Τον επικαλούμαστε με κοινή προσευχή. "Όπου εισίν δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών". Η κατ' εξοχήν κοινή προσευχή είναι η Θ. Λειτουργία.

   Δεύτερον, είναι ανάγκη να καταλάβουμε όλοι ότι ήρθε ξανά για τους Χριστιανούς εποχή διωγμών και μαρτυρίου. Οι θηριωδίες που διαβάζουμε στα Συναξάρια και λέμε "δεν μπορεί, είναι υπερβολές και παραμύθια" ζωντανεύουν και λαμβάνουν χώρα κυριολεκτικά δίπλα μας. Δεν επιτρέπεται πλέον χλιαρότητα στην πίστη μας και επανάπαυση. (Ποτέ δεν επιτρεπόταν, αλλά τώρα έρχεται η ώρα του "κοσκινίσματος"). 

    Τρίτον, η προσευχή υπέρ αυτών των ανθρώπων θα μας βοηθήσει να τους νιώσουμε αδελφούς. Δεν είναι κάποιοι άγνωστοι που δεν σημαίνουν τίποτα για μας. Μέσα στην προσευχή και διά της προσευχής ενεργείται η αγάπη. Θα μπουν ζωντανά στην καρδιά μας. 

    Τέταρτον, πήραν θέση οι εκκλησιαστικοί ηγέτες μας -επιτέλους. Είναι σημαντικό για το ποίμνιο να αισθάνεται ότι οι ποιμένες αγρυπνούν, ότι έχουν γνώσιν οι φύλακες, ότι είναι σε ετοιμότητα για να το προστατέψουν και να το καθοδηγήσουν σωστά. Βέβαια περιμένουμε ταχύτερα αντανακλαστικά (!!!).

    Μπορείτε να διαβάσετε εδώ όσα συγκλονιστικά εγράφησαν πριν από δεκατέσσερις μήνες περίπου για τη Συρία.

*Η φωτογραφία είναι η πιο αναίμακτη κι αθώα που βρήκα στο λήμμα "Συρία". Όποιος αντέχει ας μπει να δει αποκεφαλισμούς, πτώματα, αιματοχυσία, ερείπια, πόνο, πόνο, πόνο!!!

Μαρία Αιγυπτία: «εκ του θηρίου…θεός»

Από τον τυφώνα των παθών

στη θύελλα της κάθαρσης.

Ποιος μπορεί να περιγράψει

τα χτυπήματα της σαρκός,

τις φιλήδονες εικόνες του νου

την απαίτηση της συνήθειας

τις κρούσεις του πονηρού;

Και ποιος θα διηγηθεί

την εξαϋλωτική νηστεία

τη μάχη με το ψύχος και τον καύσωνα

τη στέρηση του οίκου

την αίσθηση της εγγύτητας των θηρίων

την απόλυτη μόνωση

την απελπισία εκ του βορβόρου των έργων…

«…πυκτεύουσα ταις αλόγοις επιθυμίαις ως θηρσίν

έως ότου το φως εκείνο το γλυκύ εμέ περιέλαμψεν

και τους λογισμούς τους ενοχλούντας εδίωξε».

Τότε και ο νους και η ψυχή και το σώμα εθεώθησαν.

«Τρέφομαι και σκέπομαι ρήματι Θεού,

του διακρατούντος τα σύμπαντα»

Ο Τριαδικός Θεός ενεργεί,

ψυχή και σώμα δέχονται την ενέργεια…

οι ανάγκες τελειώνουν… συντελείται η θέωση.

Κοντάκιον

Ἦχος γ'. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ πορνείαις πρότερον μεμεστωμένη παντοίαις, 

Χριστοῦ νύμφη σήμερον τῇ μετανοίᾳ ἐδείχθης, 

Ἀγγέλων τήν πολιτείαν ἐπιποθοῦσα, 

δαίμονας Σταυροῦ τῷ ὄπλῳ καταπατοῦσα, 

διά τοῦτο βασιλείας ἐφάνης νύμφη, Μαρία πάνσεμνε.

Εδώ μπορείς να βρεις τον Βίο της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας:
http://www.saint.gr/156/saint.aspx

Φως στο σκοτάδι μας

     

     Τελικά το πιο αβυσσαλέο και σκοτεινό κομμάτι του σύμπαντος παραμένει η ψυχή του ανθρώπου. Η πολιτιστική εξέλιξη σε όλους τους τομείς είναι επιδερμική, επιφανειακή. Εσωτερικά ο άνθρωπος ελάχιστα έως καθόλου έχει αλλάξει-βελτιωθεί. Και φυσικά παραμένει απρόβλεπτος.
      Κλωθογυρνάμε στο σκοτάδι μας, σκουντουφλάμε, νομίζουμε πως ανάβουμε μια σπίθα και χαιρόμαστε. Κι όμως, αν ανοίξουμε τα μάτια μας, θα καταυγαστούμε από Φως Αλήθειας και Αγάπης μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Φως στην ψυχή του ανθρώπου μπορεί να "ανάψει" μόνο "το Φως το αληθινόν, το Φως του κόσμου", είτε θέλουμε να το αποδεχθούμε είτε όχι, είτε νομίζουμε εμείς με το φτωχό μας μυαλό κάπως αλλιώς. Και φυσικά ο φωτισμός μας είναι προσωπική υπόθεση, προσωπικός αγώνας, προσωπικό "διακύβευμα".Δεν έχει να κάνει με πρωτόκολλα πτήσεων, με νομοθετήματα, με παγκόσμιες στρατηγικές, με ακαδημαϊκά μαθήματα.
    (Αφορμές του σχολίου: η τρέλα του "συγκυβερνήτη", η σκληρότητα των συμμαθητών του Βαγγέλη, η απίστευτη ωμότητα του ISIS, τα νεκρά παιδιά μέσα στην κατάψυξη, το ξεκοίλιασμα της εγκύου και όσα άλλα γίνονται καθημερινά γνωστά και μας σοκάρουν).

Ταπείνωση

Σήμερα 17 Μαρτίου εορτάζει ο Άγιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού, ο απίστευτα ταπεινός. Πρόσφερε στον Θεό την εκούσια πτωχεία, την ξενιτεία, την άκρα ταπείνωση και έλαβε την  την ουράνια δόξα. Εμείς καλούμαστε να γίνουμε μιμητές του. Πώς όμως θα ξεκινήσουμε αυτόν τον σωτήριο δρόμο της ταπείνωσης; Πώς θα κάνουμε τα πρώτα βηματάκια;
Ας ακούσουμε τον π.Παΐσιο, που έγινε κι αυτός πρωταθλητής του αθλήματος:

"Τι θα βοηθούσε, Γέροντα, πρακτικά να αποκτήσω ταπείνωση;
– Πώς αποκτά ταπείνωση κανείς; Όταν του λένε μια κουβέντα, εκείνος να λέει δυο; Να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του; Ευλογημένη, όταν σου δίνεται ευκαιρία για ταπείνωση, να δέχεσαι την ταπείνωση.
Έτσι αποκτιέται η ταπείνωση. Το φάρμακο το δικό σου είναι να κινείσαι απλά, ταπεινά, να δέχεσαι όπως η γη και την βροχή και το χαλάζι και τα σκουπίδια και τα φτυσίματα, εάν θέλεις να ελευθερωθείς από τα πάθη σου. Οι εξωτερικές ταπεινώσεις βοηθούν τον άνθρωπο να ελευθερωθεί πολύ γρήγορα από τον παλιό εαυτό του, όταν τις δέχεται.
– Εγώ, Γέροντα, έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωση.
– Να πας να αγοράσεις. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση και μάλιστα δωρεάν, αρκεί να την θέλεις…
– Ποιοι είναι αυτοί, Γέροντα; 
– Είναι οι άνθρωποι που, όταν δεν έχουν καλή πνευματική κατάσταση, φέρονται αδιάκριτα και με την συμπεριφορά τους μας ταπεινώνουν. Η ταπείνωση δεν αγοράζεται από τον μπακάλη όπως τα ψώνια. Όταν λέμε: «Δώσ’ μου, Θεέ μου, ταπείνωση», ο Θεός δεν θα πάρει την σέσουλα και θ’ αρχίσει: «πάρε ένα κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό εσύ», αλλά θα επιτρέψει να έρθει λ.χ. κάποιος άνθρωπος αδιάκριτος να μας φερθεί σκληρά ή θα πάρει από άλλον την Χάρη Του και θα έρθει να μας βρίσει. Έτσι θα δοκιμασθούμε και θα εργασθούμε, εάν θέλουμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση. Αλλά εμείς δεν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνη ο αδερφός μας κακός, για να βοηθηθούμε εμείς, και θυμώνουμε με τον αδελφό. Και, ενώ ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, δεν δεχόμαστε τις ευκαιρίες που μας στέλνει, για να ταπεινωθούμε, αλλά δυσανασχετούμε.Κανονικά θα έπρεπε να χρωστάμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν που μας ταπεινώνει, γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας. Όποιος ζητάει στην προσευχή του ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει.
Όταν ήμουν στην μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε από λαϊκό ακόμη. Μια Κυριακή είχα κατεβεί να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Την στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο Ιερό, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλεις, βάλε με σε μια ακρούλα». Όταν πλησίασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας ενώ αυτός ο παπάς πάντα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, γύρισε προς το μέρος μου και φώναξε δυνατά: «Βγες από το Ιερό να κοινωνήσεις απ’ έξω τελευταίος, γιατί είσαι ανάξιος». Βγήκα έξω, χωρίς να πω τίποτε. Πήγα στο αναλόγιο και άρχισα να διαβάζω την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Ύστερα, καθώς πήγαινα τελευταίος να κοινωνήσω, είπα μέσα μου: «Ο παπάς φωτίσθηκε από τον Θεό και μου αποκάλυψε ποιος είμαι. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με, το κτήνος». Μόλις κοινώνησα, αισθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα. Όταν τελείωσε η θεία Λειτουργία, με πλησιάζει ο παπάς συντετριμμένος: «Συγχώρεσέ με! μου λέει. Πώς το έκανα αυτό! Εγώ μπροστά σου δεν έβαζα ούτε τα παιδιά μου ούτε την παπαδιά, ούτε τον εαυτό μου. Τι ήταν αυτό που έπαθα!». Έπεφτε κάτω, μου έβαζε μετάνοια. Μου ζητούσε συγνώμη, προσπαθούσε να μου φιλήσει τα χέρια. «Παπά μου, του λέω, μη στενοχωριέσαι. Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω. Σε χρησιμοποίησε ο Θεός εκείνη την στιγμή, για να δοκιμάσει εμένα». Ο παπάς δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγα και τελικά, νομίζω, δεν τον έπεισα. Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας της προσευχής που είχα κάνει.
Κι εσείς, όταν βλέπετε μία αδελφή να παραφέρεται και να σας μιλάει άσχημα, να ξέρετε ότι τις περισσότερες φορές η αιτία είναι η προσευχή που κάνετε. Επειδή δηλαδή ζητάτε από τον Θεό να σας δώση ταπείνωση, αγάπη, κ.λπ., παίρνει ο Θεός για λίγο την Χάρη Του από την αδερφή και σας ταπεινώνει και σας στενοχωρεί. Έτσι σας δίνεται η ευκαιρία να δώσετε εξετάσεις στην ταπείνωση, στην αγάπη. Αν ταπεινωθείτε, θα ωφεληθείτε. Όσο για την αδερφή, θα λάβει διπλή την Χάρη του Θεού˙ και γιατί της πήρε ο Θεός την Χάρη, για να δοκιμάσει εσάς, και γιατί ταπεινώθηκε με το σφάλμα της και ζήτησε συγχώρεση από τον Θεό. Οπότε και εσείς εργάζεσθε στην ταπείνωση και εκείνη γίνεται καλύτερη".
 
Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΆΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»