Μερικοί άνθρωποι αφήνουν δυνατό το αποτύπωμά τους στον χώρο και το χρόνο του βίου τους. Ανάμεσά τους κι ο πολύ αγαπητός, καλλιφωνότατος και κραταιότατος ιεροψάλτης του Αγίου Αθανασίου Παλαιοκάστρου που τιμήθηκε σήμερα για την υπερεβδομηκονταετή διακονία του στο αναλόγιο του ναού μας, ο κ.Δημήτριος Κούντης!
Τον γνώρισα γύρω στα 1968 όταν πρωτοήρθαμε ως κατ' έτος παραθεριστές στο Παλαιόκαστρο. Θα ήταν τότε περίπου τριάντα ετών. Η φωνή του ήταν απίστευτη!! Χροιά συμπαθέστατη και ένταση -χωρίς μικρόφωνο τότε- ισχυρότατη. Από τότε δεν υπήρξε λειτουργία, πανήγυρις, κηδεία, γάμος, βάπτιση στο χωριό, στην οποία να παραβρέθηκα, και να μην έτερψε τα ώτα και την καρδία μου η ψαλμωδία του κ.Δημήτρη -αν και πολλές φορές αναρωτιόμουν προς τι τα μεγάφωνα που στο μεταξύ καθιερώθηκαν, αφού η φωνή του χωρίς αυτά ήταν υπεραρκετή. Πολλοί ιερείς διακόνησαν όλα αυτά τα χρόνια στον Άγιο Αθανάσιο. Θα θυμηθώ τον π.Αναστάσιο, τον π.Ευριπίδη, τον π.Νικόλαο, τον π.Ηλία, τον π.Ιωάννη, τον π.Γεώργιο, τον π.Δημήτριο, τον νυν εφημέριο π.Εμμανουήλ -ίσως κάποιον ξεχνώ. Αλλά ο ψάλτης μας εδώ, σταθερός. Το σημείο αναφοράς της ενορίας μας. Καμιά φορά πήγαινα κοντά του να τον βοηθήσω. Μου έκανε εντύπωση πόσο σχολαστικά πρόσεχε το τυπικό. Μου υπεδείκνυε κάτι υποσημειώσεις, κάτι "αόρατους" αστερίσκους. Τίποτα δεν του ξέφευγε! Αγαπημένα του: το Δύναμις στον Τρισάγιο Ύμνο, το αργό "Τη υπερμάχω" στους Χαιρετισμούς, το τροπάριο της Κασσιανής και φυσικά το "Σε τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον..." της Μεγάλης Παρασκευής. Στις κηδείες το "Μετά των Αγίων ανάπαυσον, Χριστέ", όπως το έψαλλε αργά και εκφραστικά γινόταν το ολόψυχο κατευόδιο, ο τιμητικός και πονεμένος αποχαιρετισμός των κηδευομένων! Η παρουσία του και η φωνή του γέμιζαν τον ναό.
Τελευταία, μετά και την αναχώρηση της συζύγου για την άλλη ζωή, έσπασε αρκετά! Η ψυχή του δυνατή, αλλά το σώμα κουράστηκε. Ο χρόνος ο παναδαμάτωρ, δεν περνά χωρίς να αφήσει σημάδια φθοράς και κόπωσης. Ποιος μπορεί να του ξεφύγει; Έρχεται για όλους η ώρα που πρέπει να αποχαιρετήσουμε ακόμη και την πιο αγαπημένη μας ασχολία, ακόμη κι αυτό με το οποίο κυριολεκτικά ταυτισθήκαμε. Ο κύριος Δημήτρης μας, με ιδιαίτερη τιμή από τον Μητροπολίτη μας, ολοκλήρωσε σήμερα την σταδιοδρομία του ως ιεροψάλτης. "Άξιος!" φώναξαν όλοι οι εκκλησιαζόμενοι ευγνώμονες για την συνεπέστατη διακονία του.
Ευτυχώς η ψαλτική μπορεί έστω και ερασιτεχνικά και με άνεση να ασκείται κι έτσι ευελπιστούμε πως θα τον έχουμε κοντά μας όσο χρόνο του χαρίσει ακόμα ο Κύριος.
Σ' ευχαριστούμε, κ.Δημήτρη!
Και λέγω "Χαίρε!" και πάλιν ερώ "Χαίρε!" γιατί σε αξίωσε ο Κύριος τόσα χρόνια να τον ψάλλεις και να Τον δοξολογείς!!!!
Ο επίσκοπός μας απονέμει στον ιεροψάλτη μας
το "Χρυσό Σταυρό του αρχιερέως Διονυσίου"
Ο κ.Δημήτρης στη θέση του και σήμερα στο δεξιό αναλόγιο,
μαζί με τον μαθητή και διάδοχό του κ.Βαγγέλη.
*Πόσο όμορφος "χωροχρόνος" είναι η εκκλησία! Ο μικρός ευλογημένος ναός μας χωράει το παρελθόν και το παρόν και το άπειρο και το επέκεινα και το ατελεύτητο!!!!
