Κωνσταντίνου Πόλεως επισκέψεως χρονικόν (2)

 Κυριακή 18 Αυγούστου 2024

Εγερτήριο στις 7.30 και αναχώρηση στις 8. Το πρωινό το παίρνουμε μαζί μας σε πακέτο. Κατηφορίζουμε προς Besiktas. Περνάμε μπροστά από το γήπεδο της ομώνυμης ομάδας και πίσω από τα περίφημα ανάκτορα του Dolma Bachce. Προορισμός μας είναι ο Ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Pasa Bachce στην ασιατική ακτή. Θα περάσουμε από τη δεύτερη γέφυρα του Βοσπόρου. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Δεν έχει καθόλου κίνηση Κυριακή πρωί. Απολαμβάνουμε τη θέα της Πόλης καθώς τρέχουμε με άνεση και ακούμε την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του Μεγάλου και  Αγίου Κωνσταντίνου. (Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να την βρει ΕΔΩ). Μπαίνουμε στη γέφυρα Fatih Sultan Mehmet. Όλοι τεντώνουμε τα μάτια του σώματος και της ψυχής μας για να ρουφήξουμε το υπερθέαμα του Βοσπόρου. "Δεν υπάρχει" αυτή η ομορφιά και δεν χορταίνεται!!! Δεξιά μας στην ευρωπαϊκή ακτή το Rumeli Hisari, το κάστρο που έκτισε ο Πορθητής μέσα σε ένα μήνα για να αποκλείσει κάθε δυνατότητα βοήθειας στην πολιορκούμενη Πόλη από τη Μαύρη Θάλασσα και απέναντι στην ασιατική ακτή το Anadolu Hisar που είχε χτίσει ο πατέρας του.

Rumeli Hisari και γέφυρα του Fatih Sultan

Anadolu Hisari

Σ΄ όλη τη διαδρομή βλέπουμε περιποιημένα πάρκα και παρτέρια και τα παραθαλάσσια Yalia από την πίσω μεριά. Φθάνουμε στο Pasa Bachce. Το λεωφορείο μας αφήνει στην πλατειούλα του και ανηφορίζουμε προς την ρωμέικη εκκλησία.

Στην είσοδό της μας περιμένει ο κ.Θανάσης Αγγελίδης, ο μοναδικός Ρωμιός της περιοχής που φροντίζει το ναό, ξάδερφος του αρχηγού μας. Η συγκίνησή του δεν περιγράφεται. Ο αγαπημένος του ναός θα γεμίσει επιτέλους πιστούς, όπως τον παλιό καλό καιρό που στην Πόλη και στα περίχωρά της άνθιζε το ελληνικό στοιχείο. Η λειτουργία είναι πολύ συγκινητική. Ο ιερέας που εξυπηρετεί αυτόν και άλλους τρεις ναούς, ο π.Ιωάννης, θα μας πει μετά πόσο ιδιαίτερη ήταν και γι' αυτόν η σημερινή Θ. Λειτουργία. Στο αναλόγιο ο Γρηγόρης, ο Νίκος, ο Ευθύμης ψάλλουν με την καρδιά τους.

Μετά την απόλυση στο όμορφο προαύλιο του ναού μάς περιμένουν τραπέζια στρωμένα με άσπρα τραπεζομάντηλα. Καθόμαστε όλοι και παίρνουμε το πρωινό που ετοίμασε το ξενοδοχείο (σάντουιτς και χυμό) και τα κουλουράκια που μας κερνάει ο κ.Θανάσης, γλυκά και αλμυρά, από το Νηχώρι. Κάνουμε και τα γενέθλια του μικρού Κωνσταντίνου που κλείνει τα οχτώ σήμερα. 

Ο π. Ιωάννης συγκινημένος μας ευχαριστεί για την σημερινή Θεία Λειτουργία.

Λουλούδια και ζωάκια, όλα στη φροντίδα του κ.Θανάση, φτιάχνουν μια παραδεισένια γωνιά, που λίγοι υποψιάζονται ότι υπάρχει σ' αυτήν τη γειτονιά.

Δεν θέλουμε να φύγουμε, αλλά το πρόγραμμά μας έχει πολλά ακόμη ενδιαφέροντα. Κατηφορίζουμε προς το λεωφορείο και διασχίζουμε το όμορφο Beykoz. Η κίνηση αισθητά αυξημένη. Οικογένειες χαίρονται τα πάρκα και  ετοιμάζουν το pic-nic τους. Ανηφορίζουμε σε καταπράσινα υψώματα που ανήκουν στο στρατό και βγαίνουμε στο βορειότερο άκρο της ασιατικής πλευράς του Βοσπόρου στο Anadolu kavagi, ένα ψαροχώρι που έχει αποκτήσει τουριστικό ενδιαφέρον χάρις κυρίως στο κάστρο που είναι λίγο πιο πάνω το Yoros kalesi, το Ιερό κάστρο του Ιουστινιανού που επιτηρούσε την είσοδο του Βοσπόρου από τη Μαύρη Θάλασσα. Μας αφήνει το λεωφορείο και φεύγει έξω από το χωριό. Παίρνουμε ταξί -πειρατικά- και ανεβαίνουμε στο λόφο του κάστρου με 100λίρες το αγώγι. Υπάρχουν και οι γενναίοι που ανεβαίνουν με τα πόδια!!! Ανηφόρα και ήλιος και ζέστη, δεν το λες και εύκολο. Μπράβο τους!!! Η θέα από το κάστρο δικαιώνει τον κόπο και τον χρόνο που διαθέσαμε. Από τη μια ο Εύξεινος Πόντος -εδώ ήταν και οι Συμπληγάδες πέτρες της Αργοναυτικής εκστρατείας κατά τον Ευριπίδη και τον Στράβωνα- και η τρίτη κρεμαστή γέφυρα κι από την άλλη η θέα των στενών, όσο παίρνει το μάτι. Η ατμόσφαιρα είναι διαυγέστατη. Πάνω στο ερειπωμένο κάστρο διαβάζουμε: τα 4Β, Βασιλεύ Βασιλευόντων Βοήθει Βασιλεί και Φως Χριστού φαίνει πάσιν.

Επιστρέφουμε στo χωριό Anadolu Kavagi και αναζητούμε δροσιά και φαγητό στα παραθαλάσσια εστιατόρια. Δοκιμάζουμε το σάντουιτς με σκουμπρί, μύδια, νοστιμότατα καλαμάρια, σαλάτα, παγωτά, ό,τι προαιρείται ο καθένας.

Η αναχώρηση από το Kavagi αποδεικνύεται άθλος για τον οδηγό μας και τον ξεναγό μας που τρέχει πάνω κάτω για να κόψει την κυκλοφορία και να μπορέσουμε να φύγουμε. Επιστρέφουμε προς το Beykoz. Οι στενές παραλίες είναι γεμάτες τώρα. Κάτω από τα μικρά πευκάκια οι οικογένειες περνούν την Κυριακή τους. Κάποιοι λίγοι βουτούν. Είναι επικίνδυνα τα νερά του Βοσπόρου, όλο ρεύματα και δίνες. Το κολύμπι απαγορεύεται, αλλά πάντα και παντού βρίσκονται κάποιοι θαρραλέοι και απερίσκεπτοι... Το ψάρεμα πάντως επιτρέπεται και είναι η αγαπημένη συνήθεια πολλών σ' ολες τις προσιτές ακτές του Βοσπόρου και του Κερατίου.

Η επόμενη επίσκεψή μας στο Μουσείου Γυαλιού και Κρυστάλλων στο Beykoz. Σε ένα τοπίο μαγευτικό, πολύ περιποιημένο, καταπράσινο έχει στηθεί το Μουσείο αυτό σε κτίρια που ήταν στάβλοι ενός Πασά. Η έκταση και τα κτίρια έχουν παραχωρηθεί στο τουρκικό δημόσιο για 45 χρόνια (μόνο!!!) κι έχει γίνει αυτό το καταπληκτικό Μουσείο. Περπατάμε προς το εκθετήριο κάτω από μια δενδροστοιχία πλατανιών πολύ ιδιαίτερα κλαδεμένων. Μια παιδική χαρά  με κάθε λογής παιχνίδια γεμάτη παιδιά, καφετέριες με πλήθος κόσμου. Παντού ζωντάνια και ομορφιά!!!!

 Μπαίνοντας φοράμε καλύμματα παπουτσιών. Βλέπουμε εκτεθειμένα εκατοντάδες αντικείμενα κατασκευασμένα από γυαλί και κρύσταλλο, από ποτήρια και φλιτζάνια μέχρι πολυελαίους, τεράστια βάζα, γυάλινο πιάνο και γυάλινη άμαξα. Πολλά από αυτά είναι κατασκευασμένα στην Τουρκία-Οθωμανική αυτοκρατορία και πολλά έχουν έρθει από την Ευρώπη. Εδώ στην περιοχή Pasa bachce - Beykoz υπήρχε περίφημο εργοστάσιο γυαλιού που παρήγε κάθε είδους γυάλινα προϊόντα. Και στην ελληνική αγορά τα βρίσκουμε. Τώρα το εργοστάσιο έχει μεταφερθεί αλλού, αλλά διαλέχθηκε ο τόπος ως συνδεόμενος ιστορικά για να φιλοξενήσει αυτό το πολύ ενδιαφέρον και καλοστημένο μουσείο. Παίρνουμε μια μικρή ιδέα από τις φωτογραφίες που ακολουθούν. Στο τέλος πίνουμε και τον καφέ μας.

Για το κλείσιμο της σημερινής μας περιήγησης διαλέξαμε την επιστροφή μας με το πλοίο της γραμμής. Φεύγει στις 6 παρά τέταρτο από το Beykoz. Αναχωρούμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από το Μουσείο και περπατάμε λίγο για να βρούμε το λεωφορείο μας και τον οδηγό μας που μας περιμένει υπομονετικά. Μας μεταφέρει στο λιμανάκι του Beykoz. Ο ξεναγός μας κόβει για όλους εισιτήρια (μπιπ). Ανεβαίνουμε, άλλοι στο κατάστρωμα, άλλοι μέσα και απολαμβάνουμε το ταξίδι μας στα γαλήνια νερά του Βοσπόρου μη ξέροντας πού να πρωτοκοιτάξουμε, την ομορφιά του καταπράσινου τοπίου, τα πανέμορφα Yalia από μπροστά τώρα, κάθε ένα με την ιδιαίτερη ομορφιά του και τη βαρκούλα του, κτίρια στιβαρά που φιλοξενούν ναυτικές και στρατιωτικές σχολές.

Χορτασμένοι ομορφιά κατεβαίνουμε στο Uskudar το Σκούταρι των Βυζαντινών κι αμέσως επιβιβαζόμαστε σε άλλο καράβι για να περάσουμε πολύ σύντομα απέναντι στο Besiktas. Πέφτουμε πάνω σ' ένα "τρελοκομείο". Παίζει η ομώνυμη ομάδα στο στάδιό της και γίνεται ο χαμός. Ασπρόμαυρος χαμός σαν τον δικό μας ΠΑΟΚ. καταφέρνουμε να βρούμε το λεωφορείο μας και να επιβιβαστούμε για να μας ανεβάσει ως το ξενοδοχείο που είναι πολύ κοντά, αλλά με την κίνηση κάνουμε αρκετή ώρα, ικανή για να κάνουμε τη βραδινή μας προσευχή. Φθάνουμε γύρω στις 8 και βέβαια οι περισσότεροι μετά από ένα μπάνιο και λίγη ξεκούραση βγαίνουν πάλι στο Taksim  και την Istiklal. Εδώ που τα λέμε, πώς να ησυχάσεις, όταν βρίσκεσαι στην Πόλη!!! Βόλτα έξω μέχρι τελικής πτώσεως!!!! Περιμένει και το iskender kebab, και το kunefe και το mualebi και ο μπακλαβάς!!!! Καληνύχτα σας!!!

(Συνεχίζεται)

Κωνσταντίνου Πόλεως επισκέψεως χρονικόν

 Σάββατο 17 Αυγούστου 2024

Λίαν πρωί, όρθρου βαθέως ξεκινάμε από την Πλατεία Αριστοτέλους το ταξίδι μας για την Πόλη. Σαράντα τέσσερις φίλοι, γνωστοί κι αγαπημένοι από παλιότερες εκδρομές - αλλά και νέοι που προστέθηκαν στην παρέα μας- με αρχηγό τον Κώστα Κουμενίδη και οδηγό τον Κώστα Mπουλογιώργο από το πρακτορείο Liotsis Travel θα συνταξιδέψουμε για μια ακόμη φορά προς την αγαπημένη Πόλη των Πόλεων. Προσκυνηματικός αλλά και ψυχαγωγικός ο χαρακτήρας της εκδρομής. Αρχίζουμε με την πρωινή μας προσευχή και το καλωσόρισμα του αρχηγού. Με απαλή μουσική υποδεχόμαστε την ανατολή του ήλιου λίγο πριν από τη λίμνη Βόλβη. 

Περνάμε την Ασπροβάλτα, το Στρυμόνα, το καταπράσινο Παγγαίο -που θα γίνει παρανάλωμα πυρός λίγες ημέρες αργότερα. Μια στάση για τα αναγκαία λίγο πριν από την Μεσορρόπη, το χωριό της συνταξιδιώτισσάς μας Ευανθίας. Καβάλα, Ξάνθη, Βιστωνίδα και έξω από την Κομοτηνή παραλαμβάνουμε τον Γρηγόρη και τη Μαρία που συμπληρώνουν το γκρουπ μας. Ακούμε θρακιώτικα τραγούδια με τον Χρόνη Αηδονίδη, το αηδόνι της Θράκης. Από την Κομοτηνή μέχρι την Αλεξανδρούπολη και τα σύνορα, η θέα των καμένων εκτάσεων είναι πολύ θλιβερή. Στα σύνορα δεν ταλαιπωρούμαστε. Περνάμε γρήγορα. Βλέπουμε όμως στο ρεύμα εξόδου από την Τουρκία προς την Ελλάδα πολύ μεγάλη ουρά κι αυτό μας βάζει σε ανήσυχες σκέψεις για την επιστροφή μας. Ωστόσο τις αφήνουμε για αργότερα. Τώρα έχουμε μπροστά μας πολλά όμορφα κι ενδιαφέροντα να χαρούμε. Ο Έβρος δεν έχει πολύ νερό. Η ανομβρία έχει χτυπήσει κι εδώ σκληρά. Χαιρετάμε τους Έλληνες φαντάρους μας και την ελληνική σημαία. Από δω και πέρα αντικρύζουμε τις τούρκικες με την ημισέληνο σε κάθε βήμα, είναι αλήθεια. 

Μπαίνουμε στα Ύψαλα το πρώτο χωριό επί τουρκικού εδάφους. Τρέχουμε σε πολύ καλό δρόμο, τον Ε84, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Κάθε δέκα περίπου χιλιόμετρα υπάρχουν κυκλικοί κόμβοι που επιτρέπουν την αναστροφή. Ελάχιστα φανάρια συναντούμε, ωστόσο η κίνηση είναι μεγάλη γιατί είναι Σάββατο κι ο κόσμος μετακινείται προς τα θέρετρα της Προποντίδας. Ηλιοχώραφα, θερισμένα στάχυα, καλαμπόκια φτιάχνουν το κιτρινωπό τοπίο της Ανατολικής Θράκης. Θυμόμαστε τη Βιζύη και τον Γεώργιο Βιζυηνό και ακούμε το ποίημά του "Τα ψάρια της Ζωοδόχου πηγής". Θα τα δούμε λίγες ημέρες αργότερα στο Μπαλουκλί. Αφήνουμε δεξιά μας την Κεσάνη, την πόλη - σταυροδρόμι. Από δω φεύγει ο δρόμος προς το Chanakale, το πέρασμα του Ελλησπόντου. Ο οδηγός μας πληροφορεί ότι το 2022 εγκαινιάστηκε στην Καλλίπολη η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα του κόσμου με βασικό άνοιγμα 2.023μ. η οποία ονομάστηκε "1915" για να θυμίζει τη νίκη των Τούρκων κατά των συμμαχικών δυνάμεων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Θα διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασιν τα τεράστια έργα οδοποιίας που έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται την Τουρκία). Συνεχίζουμε προς την Ραιδεστό, το Tekirdag. Η  Ραιδεστός είναι όμορφη παραθαλάσσια φροντισμένη πόλη, ωστόσο την περνάμε περιφερειακά. Σε μια άπειρη συνεχή γραμμή δεξιά μας αμέτρητα παραθαλάσσια τουριστικά συγκροτήματα, μάλλον μέτριας έως άσχημης αρχιτεκτονικής. 

Θέλουμε να προλάβουμε σήμερα δύο επισκέψεις: η πρώτη στη Σηλυβρία, την πατρίδα του Αγίου Νεκταρίου και η δεύτερη στη Μονή της Χώρας στην Πόλη όπου σήμερα για τελευταία ημέρα μπορούμε να μπούμε χωρίς το εισιτήριο-χαράτσι των 25 ευρώ. Για να δούμε, πώς θα τα καταφέρουμε. Καθώς πλησιάζουμε προς τη Σηλυβρία ακούμε από την Κατερίνα Χ. τον βίο του Αγίου Νεκταρίου και χαρακτηριστικά περιστατικά από την ζωή του Αγίου όπως την αποδίδει πολύ όμορφα ο Σώτος Χονδρόπουλος στο βιβλίο του "Ο Άγιος του 20ου αιώνα".  Έξω από την Σηλυβρία αφήνουμε τον Ε84 και μπαίνουμε σε στενότερο δρόμο. 

Στην είσοδο σχεδόν της Πόλης παραλαμβάνουμε τον ξεναγό μας, τον Τανέρ, που θα αποδειχθεί ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό ς! Κατευθυνόμαστε προς το παλιό κάστρο της πόλης που βρίσκεται σε ευάερο ύψωμα. Κατηφορίζουμε προς τον χώρο όπου βρίσκονται τα ερείπια της οικίας του Αγίου Νεκταρίου. Από εδώ ξεκίνησε μικρό παιδάκι, πάμφτωχο, με μοναδικό του θησαυρό την πίστη στο Θεό, την άγια ζωή του. Συγκινημένοι ψάλλουμε το απολυτίκιό του "Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον...".  Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το οίκημα όπου στεγάζεται η Μητρόπολη Σηλυβρίας. 

Περπατάμε μέχρι εκεί κι ύστερα ανηφορίζουμε προς το πάρκο του Κάστρου. Είναι όμορφο με πολύ ωραία θέα μέρους της πόλης και της Προποντίδας. Οικογένειες με τα παιδάκια τους το χαίρονται. Εμείς βρίσκουμε αυτά που μας ενδιαφέρουν άμεσα, τουαλέτα και καφέ.

Πίσω στο λεωφορείο και αγώνας για να προλάβουμε τη Μονή της Χώρας η οποία δέχεται τους τελευταίους επισκέπτες στις 6.15. Η ώρα κοντεύει 5. Βγαίνουμε στον Ε80. Η κίνηση προς την Πόλη όσο πάει αυξάνεται. Ωστόσο το ρεύμα εισόδου δεν είναι φρακαρισμένο, όπως βλέπουμε να είναι το ρεύμα εξόδου προς τα παραθαλάσσια θέρετρα. Ευτυχώς! Περνάμε τις δυο λιμνοθάλασσες, το Buyuk και το Kucuk Cekmece. Από το δεύτερο σχεδιάζεται να ξεκινήσει "ο δεύτερος Βόσπορος", δηλαδή μια μεγάλη διώρυγα που θα ενώσει τον Εύξεινο με την Προποντίδα. Το έργο είναι πολύ φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο. Φαντάζει εξωπραγματικό! (Αλλά στην Τουρκία έχουν γίνει πολλά εξωπραγματικά έργα!!!) Αν γίνει αυτή η διώρυγα θα μειωθεί η κίνηση στα στενά του Βοσπόρου και κυρίως θα προσπορισθεί το τουρκικό κράτος τεράστια ποσά από την διέλευση των πάσης φύσεως πλεούμενων, τα οποία στερείται τώρα λόγω της Συνθήκης του Μοντρέ (1936) που έχει κατοχυρώσει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα των μη στρατιωτικών πλοίων στο πέρασμα του Βοσπόρου. Αρχίζουν τα τρομακτικά μεγάλα συγκροτήματα. Θεόρατες πολυκατοικίες με σαράντα και πάνω ορόφους! Σε μας που ζούμε στην ολιγάνθρωπη Ελλάδα το θέαμα είναι ασύλληπτο. Και  τι έχουμε ακόμα να δούμε!!!!

Μπαίνουμε στην κυρίως Πόλη, φθάνουμε στα βυζαντινά τείχη του Θεοδοσίου, περνάμε το Τέμενος της Μιχριμάχ. Το λεωφορείο μας αφήνει κοντά στη Μονή της Χώρας το σημερινό  Kariye Camii. Η ώρα είναι 6μ.μ. περίπου. Κατηφορίζουμε προς τη Μονή που έγινε κι αυτή τζαμί το 2020. Οι γυναίκες πρέπει να σκεπάσουμε το κεφάλι μας με μαντήλι ή εσάρπα. Οι άντρες πρέπει να φορέσουν μακριά παντελόνια. Έχουμε προνοήσει κατόπιν συμβουλής του οδηγού και του ξεναγού μας.

Η Μονή της Χώρας!!!Ποια είναι η Χώρα; Είναι η Χώρα των ζώντων, δηλαδή ο Χριστός, αλλά και η Χώρα του Αχωρήτου, δηλαδή η Παναγία! Στη Μονή της Χώρας συναντώνται και τιμώνται εξίσου ο Χριστός και η Παναγία!

 Η Μονή της Χώρας, γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί, χτίστηκε με βεβαιότητα κάπου το 12ο αι. και το 14ο αι. δέχθηκε ριζική ανακαίνιση με χρηματοδότη τον Θεόδωρο Μετοχίτη στον οποίο οφείλεται η κατασκευή του διπλού νάρθηκα και του νότιου παρεκκλησίου, τα οποία διακοσμήθηκαν με ψηφιδωτά και τοιχογραφίες. 

Ο Θεόδωρος Μετοχίτης προσφέρει την ανακαινισμένη Μονή στον Χριστό, τη Χώρα των ζώντων.

Πρόκειται για έργα που αποτελούν την κορυφαία έκφραση της παλαιολόγειας τέχνης της πλουσιότατης καλλιτεχνικά βασιλείας του Ανδρονίκου Β΄. (Αντίστοιχης ηλικίας και αξίας ο Ναός των Αγίων Αποστόλων στη Θεσσαλονίκη, που λίγοι το γνωρίζουμε). Ο κυρίως ναός λειτουργεί πλέον ως τζαμί και δεν μπορούμε να εισέλθουμε. Ευτυχώς το νότιο παρεκκλήσιο με τις εξαιρετικές νωπογραφίες (Ανάσταση, Μέλλουσα κρίση κτλ.) 

και οι δύο νάρθηκες με τα μοναδικά ψηφιδωτά έχουν συντηρηθεί και  είναι προσβάσιμα ως μουσείο πλέον. Ό,τι και να πούμε είναι φτωχό και λίγο. Ο Τανέρ κάνει πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση και θεολογική προσέγγιση των εικόνων. Μπράβο του! Στον έσω νάρθηκα με τα περίφημα ψηφιδωτά η βόρεια πλευρά είναι αφιερωμένη στον Χριστό και η νότια στην Παναγία. Δεν μπορώ να περιγράψω!!! Οι φωτογραφίες μιλούν. 

Ο τρούλος του Χριστού

Το εξωτερικό της Μονής

Ο κυρίως ναός πριν γίνει τζαμί. Τώρα τα ψηφιδωτά αυτά έχουν καλυφθεί. 

Υπάρχει και ένα ακόμη εξαιρετικό ψηφιδωτό, η Κοίμηση της Παναγίας πάνω από την δυτική είσοδο. 

Η ορθομαρμάρωση του κυρίως ναού είναι επίσης εξαιρετική

Πολύς κόσμος μπαινοβγαίνει -γιατί όπως είπαμε, είναι η τελευταία δωρεάν ημέρα- και πολλοί μουσουλμάνοι. Η περιοχή γύρω από τη Μονή είναι πολύ γραφική. Σώζονται παλιά ξύλινα σπιτάκια όπου λειτουργούν καφέ ή πουλιούνται διάφορα, από μαντήλες μέχρι αναμνηστικά. Ανηφορίζουμε προς το λεωφορείο. Σκοτεινιάζει. Ονειρευόμαστε λίγη ξεκούραση. Βγαίνουμε στον Κεράτιο Κόλπο και από τη Γέφυρα του Γαλατά περνάμε στο Πέραν. Τα τζαμιά και οι γέφυρες άρχισαν να φωτίζονται. Η Πόλη ντύνεται τη νυχτερινή της φορεσιά και μας υποδέχεται. Είναι πανέμορφη, είναι συναρπαστική! Έχει τον τρόπο να σε σκλαβώνει.

Το ξενοδοχείο μας (The Green Park Taksim) βρίσκεται στην πιο καίρια θέση, στο Ταξίμ, δίπλα στην Πλατεία! Τακτοποιούμαστε στα δωμάτια. Πολύ ευρύχωρα! Με ένα μπάνιο και λίγη ξεκούραση ανακτούμε δυνάμεις και ξεκινάμε για μια πρώτη γνωριμία με την Istiklal, το δρόμο σύμβολο της Πόλης (Ένδοξη και θλιβερή ιστορία για το ρωμέικο στοιχείο, συναπάντημα φυλών και εθνών, μαγαζιά που πουλούν ό,τι βάλει ο νους, ένας δρόμος που ποτέ δεν ησυχάζει) Μπορείτε να την γνωρίσετε πατώντας εδώ.

Ο ύπνος είναι κάτι παραπάνω από ...ευπρόσδεκτος στα πολύ αναπαυτικά μας στρώματα! (Συνεχίζεται)