Πότε θα σκεφτούμε την ουσία και το νόημα της παρούσας και της μέλλουσας ζωής;

Πολύ μικρός για να σκεφτεί...

Πολύ ξένοιαστη για να σκεφτεί...

Πολύ σίγουρος για να σκεφτεί...

Πολύ ευτυχισμένος για να σκεφτεί...

Πολύ απασχολημένος για να σκεφτεί...

Πολύ μπερδεμένος για να σκεφτεί...

Πολύ γέρος για να σκεφτεί...

Πολύ αργά για να σκεφτεί...



Σκέψεις ...σεισμογενείς

Είναι το πιο συγκλονιστικό συμβάν που έχουμε ζήσει. Είναι ασύλληπτο. Και μάλλον έχουμε δει και αντιληφθεί ένα ελάχιστο ποσοστό της καταστροφής. Μήπως μπαίνουμε στην αντίστροφη μέτρηση ενός παγκόσμιου ολέθρου; Δεν μ' αρέσει να κινδυνολογώ ή να υπερβάλλω. Κι αν το θέτω ως πιθανότητα είναι μόνο για να ετοιμαζόμαστε και να πετάμε σιγά-σιγά από την πολυάσχολη ζωή μας όσα είναι άσκοπα, όσα είναι κούφια και ματαιόδοξα, όσα μας κρατούν αγκιστρωμένους σ' αυτόν τον ευάλωτο κόσμο και ν' αρχίσουμε να ελπίζουμε και να ποθούμε τον αληθινό κόσμο, τη Βασιλεία του Θεού...

Μακάρι να χαρούν και φέτος οι Ιάπωνες τις υπέροχες ανθισμένες κερασιές τους.

Μακάρι να επουλωθούν οι πληγές τους.

Η σκέψη μας και οι προσευχές μας ας είναι κοντά τους.

Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες

"Μη γαρ ιμάτιον αποδυόμεθα, αλλά τον παλαιόν άνθρωπον αποτιθέμεθα,

τον φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης...

Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος.

Αλγεινή η πήξις, αλλ' ηδεία η ανάπαυσις...

Μιας νυκτός όλον αιώνα ανταλλαξώμεθα.

Καυθήτω ο πους, ίνα διηνεκώς μετ' αγγέλων χορεύη,

απορρυήτω η χειρ, ίνα έχη παρρησίαν

προς τον Δεσπότην επαίρεσθαι.

Μη εκκλίνωμεν, ω συστρατιώται,

μη δώμεν νώτα τω διαβόλω.

Σάρκες εισίν μη φεισώμεθα.

Επειδή δει πάντως αποθανείν, αποθανώμεν, ίνα ζήσωμεν..."

(Από τον Λόγο του Μεγάλου Βασιλείου "εις τους σαράντα Μάρτυρας")

"Θανόντες έζησαν" και μας δείχνουν το δρόμο του θάρρους, της αγάπης στον Χριστό και της πίστης.

Το μήνυμά τους διαχρονικό: Ας μη λυπόμαστε τόσο τη σάρκα.

Ας μη καμπτόμαστε από τις δυσκολίες και τους "χειμώνες". Υπάρχει η αιωνιότητα, όχι σαν μια αόριστη παρηγοριά,

αλλά σαν μια απόλυτη βεβαιότητα, μια ζωντανή πραγματικότητα που επισκιάζει και ξεθωριάζει

όλες τις δυχέρειες και τα βάσανα του παρόντος αιώνος.

Κατανυκτικός εσπερινός

"Μην αποστρέψης το πρόσωπόν Σου από του παιδός Σου,
ότι θλίβομαι ...".

Μακριά απ' το Θεό μας περιμένει η θλίψη, η κατάθλιψη.
Σαν τον Αδάμ που κάθισε απέναντι απ' τον Παράδεισο κι αναλογιζόμενος την χαμένη τρυφή έκλαιγε πικρά.
Μα τώρα, εμείς έχουμε την ξεκάθαρη διαβεβαίωση,
την υπόσχεση του ενανθρωπήσαντος Χριστού:
"Θα είμαι μαζί σας έως της συντελείας του αιώνος".
Εκείνος δεν θ' αποστρέψει ποτέ το πρόσωπό του.
Όσο ελεεινοί και δύσμορφοι και σπιλωμένοι κι αν είμαστε,
θα μας αναγνωρίζει ως αγαπημένα Του παιδιά,
θα έχει για μας υλικά κι ουράνια αγαθά,
θα μας φροντίζει, θα μας νοιάζεται.
Μόνο εμείς να μείνουμε κοντά Του,
μόνο εμείς να μην γυρίσουμε τα νώτα μας
στην πηγή της ζωής και της χαράς μας.

Καλή Σαρακοστή!

Οι προστάτες του Θεού!!

Προστάτες του Θεού! Παράξενος όρος! Τον άκουσα σε μια ομιλία (π. Βαρνάβα Γιάγκου). Είμαστε εμείς, οι ηθικοί, οι εκκλησιαστικοί, οι "του κατηχητικού" που φοβόμαστε να μη θιγεί ο Θεός από την αμαρτία του κόσμου. Λες κι ο Θεός είναι ένα αδύναμο πλάσμα που καταφεύγει στη δική μας βοήθεια.
Ω ανόητοι και βραδύνοες και καημένοι! Είμαστε ηθικοί, αλλά στεγνοί, άπνοοι, άτολμοι, εγκιβωτισμένοι, απολύτως στερεότυποι. Και προσπαθούμε τάχα εμείς να είμαστε σωστοί, όχι γιατί αγαπούμε αληθινά τον Θεό, όχι γιατί ποθούμε να μας μεταμορφώσει το Φως του Χριστού, αλλά γιατί έτσι μάθαμε, βρεθήκαμε σ' αυτό το χώρο από μικροί, συνηθίσαμε, αναλάβαμε το ρόλο του τιμητή της κοινωνίας. Και βέβαια, μέσα μας - όχι και πολύ βαθιά - έχουμε τη βεβαιότητα ότι "ουκ εσμέν ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων...".
Εκ του ασφαλούς, βέβαια. Γιατί την ώρα της δοκιμασίας, της κρίσεως, του σταυρού, είμαστε έτοιμοι να λακίσουμε, να μελαγχολήσουμε, να καταθλιβούμε, σαν να μην υπάρχει Ανάσταση, πρόνοια του Θεού, αιωνιότητα, αγαθά πνευματικά.
Επιτρέπει όμως ο Θεός να έρθει για τον καθένα ένας σεισμός, ένα σημείο "μηδέν", ένα τέλειο άδειασμα. Μέσα από την απόλυτη εξουδένωση μπορεί να γεννηθεί κάτι καθαρό, ανυπόκριτο κι αληθινό, όπου θα ποιήσει "Μονήν" το Πνεύμα το Άγιον.
Αυτή είναι η ευλογία της κάθε κρίσης, της κάθε δυσκολίας.