Ποιητική αφορμή αυτοκριτκής

Κι είμαστε όλοι μας γονείς
και μεγαλώνουμε παιδιά
και τους χαλάμε τη ζωή
με παλιοπράγματα...

Στίχοι Σώτιας Τσώτου
που τους τραγουδούσε-απάγγελνε ο Κώστας Χατζής
με τον μοναδικό του τρόπο.

Κι ας κάνει ο κάθε γονιός την αυτοκριτική του...
ασυνεπής δική μας ζωή, χαοτικές ή διαλυμένες οικογένειες, ανηθικότητες, έλλειψη στόχων και ιδανικών, κακότητες, μικρότητες, σκληρότητα κι ό,τι άλλο βρει ο καθένας μας στο ενεργητικό του.
Άραγε μπορούμε να διορθώσουμε κάτι;

Αλήθεια και λήθη

-Τι να θυμάμαι; Τι να λησμονώ;
-Θυμήσου την Αγάπη και την Πρόνοια του Θεού.
Θυμήσου τη Θυσία του Υιού.
Θυμήσου τις ουράνιες δωρεές του Πνεύματος του Αγίου.

Λησμόνησε τα λόγια τα πικρά και το θυμό του αδελφού σου.
Λησμόνησε τα λάθη, τα κενά, την απρονοησία των άλλων.

Θυμήσου τις δικές σου αστοχίες.
Θυμήσου τη δική σου αγνωμοσύνη και σκληρότητα.

Λησμόνησε τις άπειρες δικές σου επιθυμίες.
Λησμόνησε για λίγο τα δικά σου.

Θυμήσου τις ανάγκες των φτωχών
και των βασανισμένων αδελφών τον πόνο.

Θυμήσου ό,τι σε ωφελεί και την ψυχή σου ξελαφρώνει.
Λησμόνησε ό,τι σε πονεί ή τον εγωισμό σου γιγαντώνει. (Σ.Κ.)

"Ίνα ώσιν εν"

Λίγες ώρες πριν από τη σύλληψή Του ο Κύριός μας απευθύνει στον Πατέρα Του θερμή, "αιματηρή" προσευχή. Βλέπει τα γεγονότα που έρχονται και παρακαλεί τον Πατέρα Του να τον ενισχύσει. Βλέπει και κάτι άλλο και παρακαλεί και γι' αυτό τρεις φορές: "ίνα ώσιν έν". Βλέπει τις διχόνοιες, τα σχίσματα, τις εμπάθειες που διαιρούν τους ανθρώπους και παρακαλεί για τους μαθητές Του να μείνουν ενωμένοι, να γίνουν ένα.
Πώς μου ήρθε τώρα να γράψω για την ενότητα; Διάβαζα σ΄ένα βιβλίο που εξιστορεί το βίο και τα έργα του Μεγάλου Κωνσταντίνου (Ολυμπιάδος Ντίτορα, ο Πατήρ της Ρωμιοσύνης) ότι ο Κωνσταντίνος είχε πιστέψει πως η αγάπη που διεκήρυττε ο Χριστιανισμός θα κατάφερνε - αν επικρατούσε στο απέραντο κράτος του ο Χριστιανισμός - να βοηθήσει στην ενότητα των λαών της αυτοκρατορίας του. Απογοητεύθηκε βαθύτατα όταν ξέσπασε η πρώτη θύελλα με την αίρεση του Αρείου. Η εκκλησία σπαράχτηκε από εμπαθείς έριδες, όχι μόνο για δογματικά αλλά και για προσωπικά ζητήματα. Επίσκοποι που είχαν ζήσει τους διωγμούς αλληλοκατηγορούνταν για ανηθικότητες. Ο Κωνσταντίνος θέλησε να επαναφέρει την ενότητα της Εκκλησίας. Πίστευε στην ενότητα, ήλπιζε στην ενότητα κι ας ήταν ακόμη ειδωλολάτρης. Για να μην επιβάλει αυθαίρετα τη δική του γνώμη - αν και μπορούσε ως αυτοκράτορας να το πράξει - επειδή είχε επίγνωση ότι δεν γνωρίζει καλά τα της χριστιανικής πίστεως, συγκαλεί την Α΄Οικουμενική Σύνοδο, ώστε οι επίσκοποι να καταλλαγούν μεταξύ τους και να ενωθούν. Συντάσσει ο ίδιος το Διάταγμα με το οποίο συγκροτεί τη Σύνοδο. Το συνοδεύει με προσωπικές επιστολές και το αποστέλλει σε όλους τους επισκόπους στους οποίους διαθέτει μεταφορικά και οικονομικά μέσα για να μεταβούν στη Νίκαια. Η Σύνοδος αρχίζει με ενωτικό λόγο του αυτοκράτορα. Μόλις τελειώνει παίρνουν το λόγο οι επίσκοποι, οι οποίοι δυστυχώς αρχίζουν να αλληλοκατηγορούνται. Πάλι παίρνει το λόγο ο Κωνσταντίνος και τους παρακαλεί να του καταθέσουν γραπτά υπομνήματα με τις κατηγορίες για να τα μελετήσει. Αφού συγκεντρώθηκαν οι λίβελλοι, παρουσιάστηκε πάλι στη Σύνοδο ο Κωνσταντίνος. "Όσα γραπτά μου παραδώσατε υποσχέθηκα να τα εξετάσω. Αλλά δεν θα το κάμω. Θα τα ρίξω στην πυρά που τώρα εδώ μπροστά σας θα αναφθεί και θα παρακαλέσω με τον ίδιο τρόπο να κάψετε κι εσείς στη φωτιά της λήθης τις μεταξύ σας αντιπαλότητες, ώστε να μείνει η εκκλησία ενωμένη και δυνατή". Η Α' Οικουμενική Σύνοδος κατάφερε να κρατήσει την ενότητα της Εκκλησίας χάρη στην επιμονή του Κωνσταντίνου.
Κάποιος πρέπει να πολεμάει για την ενότητα. Δεν είναι αυτονόητη. Αυτονόητη είναι η διαίρεση, η απομάκρυνση, τα σχίσματα, η ψυχρότητα. Η ενότητα είναι κατόρθωμα σε όλα τα επίπεδα, στους μικρόκοσμους και στα έθνη. Κάθε βήμα προς την ενότητα ενέχει αυταπάρνηση και θυσία,την οδύνη της αποποίησης του δικού μας, του εαυτού μας, του βολέματός μας, μιας επιδίωξής μας. Η ενότητα είναι ένας πόνος κι ένας ματωμένος μακρύς δρόμος που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού.

Δύο τινά

Ακούω τις ειδήσεις και στέκομαι σε δυο σημεία, τραγικά κατά τη φτωχή μου γνώμη:
Πρώτη είδηση: Σε δυο τμήματα ΤΕΙ, τα οποία δεν κατονομάζονται, εισάγονται υποψήφιοι με ΜΟ βαθμολογίας ...೦,9!!! Προφανώς οι μαθητές αυτοί έδωσαν λευκή κόλλα σχεδόν σε όλα τα μαθήματα κι όμως εισάγονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μάλλον δεν ξέρουν όχι να γράφουν, αλλά ούτε και να διαβάζουν (εννοώ να αναγινώσκουν), πόσο μάλλον να μελετούν επιστημονικά, να ερευνούν κτλ. Δεν ξέρω αν τελικά θα εγγραφούν στο ΤΕΙ για να σπαταλήσουν άσκοπα τις οικονομίες και το υστέρημα των γονιών τους και το χειρότερο τη νιότη τους, τα πιο παραγωγικά τους χρόνια που θα 'πρεπε να κάνουν επιλογές σύμφωνες με τις δυνατότητες και τις κλίσεις τους. Λυπάμαι που η πολιτεία για κάποιες ακατανόητες σκοπιμότητες "παίζει" με τα νέα παιδιά παρέχοντάς τους τάχα πρόσβαση σε μια κάποια σχολή που εκ προοιμίου είναι αδύνατον να τελειώσουν. Δεν είναι όλοι για σπουδές. Δεν είναι όλοι για γράμματα. Κάποιοι θα γίνουν τεχνίτες, εργάτες, αγρότες. Και μπορεί να σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά με επιτυχία και χωρίς πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Οι ώριμοι και νουνεχείς ιθύνοντες πρέπει να βοηθήσουν τα νέα παιδιά προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεύτερη είδηση: Θα γίνει απογραφή των συνταξιούχων, όπως έγινε των δημοσίων υπαλλήλων, με την ελπίδα ότι θα γλιτώσουμε από το φαινόμενο να καταβάλλεται η σύνταξη σε ανθρώπους που έχουν πεθάνει εδώ και ...10 χρόνια! Ανακαλύφθηκε σε κάποιο έλεγχο περίπτωση τεθνεώτος από το 1999 του οποίου η σύνταξη ερχόταν κανονικότατα μέχρι σήμερα. Και δεν είναι ο μόνος. Σε πρόχειρο έλεγχο βρέθηκαν εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις. Μπράβο κράτος! Όλα αυτά τά ποσά δεν πρέπει να ζητηθούν πίσω εκ μέρους του Δημοσίου ως αχρεωστήτως καταβληθέντα συν τους τόκους, συν τα πρόστιμα, συν ποινικές καταδίκες; Κι αν ήταν συντάξεις των 500 ευρώ, μικρότερο το κακό. Αν ήταν παχυλές των 3000 και βάλε;
Ας ελπίσουμε ότι πλησιάζει η ώρα που θα λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι ελεγκτικοί και οι τιμωρητικοί μηχανισμοί στο κράτος μας. Όσο κι αν μας κακοφαίνεται δεν λειτουργούμε έντιμα και με συνέπεια αν δεν κρέμεται πάνω απ΄το κεφάλι μας μια ισχυρή απειλή.

Η Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά: αρχή μιας νέας εποχής;

"Όποιος είναι βέβαιος για την πίστη του δεν φοβάται την ελευθερία της πίστης. Όποιος είναι βέβαιος για τις σκέψεις του, για τις ιδέες του δεν φοβάται την ελευθερία της σκέψης, την ελευθερία των ιδεών".
Ομολογώ πως ο Ερντογάν με εντυπωσίασε. Η γειτονική μας χώρα έχει έναν αξιόλογο ηγέτη.
Η Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά δεν είναι τυχαίο ή ευκαιριακό γεγονός, παρόλο που εξυπηρετεί και σκοπιμότητες. Πιστεύω ότι σηματοδοτεί μια νέα νοοτροπία, ένα άλλο πολιτιστικό και ιδεολογικό είναι και φαίνεσθαι της Τουρκίας.
"Οψόμεθα" ελπίζοντες...

Ω, Παναγιά μου Δέσποινα!

Χρυσοπλοκώτατε πύργε και δωδεκάτειχε πόλις,
ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα του Βασιλέως,
Ακατανόητον θαύμα! Πώς γαλουχείς τον Δεσπότην;

*Υπέροχο βλέμμα πόνου, λατρείας, ελπίδας, γλυκύτητας...
βλέμμα μητρικό.
Τα έχει όλα, όπως τα έχει κι η ψυχή της.
Γι'αυτό τη νιώθουμε πολύ κοντά μας.
Την παρακαλούμε και μας παρακαλεί (παρηγορεί).
Μας συμπονά και πρεσβεύει για μας
χαρίζοντάς μας ελπίδα και θάρρος.

Λίγες ακόμη φωτογραφίες από την Πόλη

Ο τρούλλος της Αγια-Σοφίας, που για δεκαετίες κρυβόταν από τις σκαλωσιές, επιτέλους αποκαλύφθηκε, δυστυχώς με τα αραβουργήματα στο κέντρο. Στα τέσσερα σφαιρικά τρίγωνα τα εξαπτέρυγα Σεραφίμ.


Ο χώρος στέψης των βυζαντινών αυτοκρατόρων περίπου στο κέντρο της Αγια-Σοφιάς. Τιμή και δόξα για όποιον στάθηκε σ' αυτό το σημείο, αλλά και πόσες πλεκτάνες, ραδιουργίες, δολοφονίες, εξορίες και αναγκαστικοί εγκλεισμοί σε μοναστήρια για να κερδηθεί αυτή η θέση!




Μουσείο Πάγου στην Πόλη με αρκετά παγοεκθέματα, όπως αυτό το πλοίο των Βίκινγκς. Το συνιστούμε για τις πολύ θερμές ημέρες. Θα δροσιστείτε με -5ο Kελσίου. (Στο εμπορικό κέντρο Istanbul Forum στην περιοχή Bairampasa).

Εκατοντάδες διακοσμητικά φαναράκια. Μια όμορφη γωνιά στο Καπαλ ι(πολύ κλειστό το ι, σχεδόν άφωνο) Τσαρσί.

Τα χαλιά είναι για πούλημα σ' ένα γραφικό στενό κοντά στο Yerebatan Seray.


Αυτή η φωτογραφία είναι μόνο για το φίλο μας το Νίκο. Νοερά ας απολαύσει το Iskender στο Gelik (το λεγόμενο "Σπίτι της Λωξάντρας").

Σχέδιο "Ίρις"

Από τον Οκτώβριο σε τρία Δημοτικά σχολεία της Οξφόρδης θα αρχίσει πιλοτικά η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Κρίνει το Υπουργείο Παιδείας του Ηνωμένου Βασιλείου ότι θα είναι πολύ καλό να μπορούν οι σύγχρονοι Βρετανοί να μελετούν από το πρωτότυπο κείμενα που επηρέασαν, μάλλον δημιούργησαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όπως τα έργα των τραγικών ποιητών ή τα συγγράμματα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Μάλιστα σε μια δημοσκόπηση 80% των ερωτηθέντων απάντησαν θετικά σε ερώτηση γι' αυτήν την πρωτοβουλία.
Μια δημοσιογράφος (Mary Beard) ωστόσο σχολιάζει πικρόχολα ότι τα σπουδαία έργα της αρχαιοελληνικής γραμματείας δεν μπορούν να βοηθήσουν στη λύση των σύγχρονων προβλημάτων όπως δεν κατάφεραν να αποτρέψουν από την καταστροφή τη σύγχρονη Ελλάδα.
Βέβαια μπορούμε να της απαντήσουμε ότι ελάχιστοι από τους σύγχρονους Έλληνες πολίτες και πολιτικούς έχουν ασχοληθεί με την αρχαιοελληνική γραμματεία, επομένως πώς να μας βοηθήσει η σοφία των προγόνων μας.
Ποιος ας πούμε σύγχρονος Έλληνας θυμάται να εφαρμόσει τα λόγια του Περικλή (Επιτάφιος,37) ""...ανεπαχθώς τα ίδια προσομιλούντες, τα δημόσια διά δέος μάλιστα ου παρανομούμεν, των τε αιεί όντων ακροάσει και μάλιστα αυτών όσοι επ' ωφελεία των αδικουμένων κείνται και όσοι άγραφοι όντες αισχύνην ομολογουμένην φέρουσιν...".
"Στις ιδιωτικές μας συναναστροφές είμαστε ανεπαχθείς (χαρούμενοι,όχι σκυθρωποί και μίζεροι) και όσον αφορά στα δημόσια, στην πολιτική μας ζωή, δεν παρανομούμε όχι από φόβο αλλά από σεβασμό υπακούμε στους άρχοντες όταν μάλιστα θεσπίζουν νόμους επ' ωφελεία των αδυνάτων. Μάλιστα σεβόμαστε αυτούς τους άγραφους νόμους που η παράβασή τους επιφέρει ντροπή και καταισχύνη".
Τα κείμενα είναι πράγματι εξαιρετικά και σοφά και σωτήρια. Αλλά ...ούτε οι αρχαίοι Έλληνες δεν τα εφάρμοζαν κι ας τα άκουγαν ζωντανά από τον Περικλή και το Σωκράτη και το Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Πόσο μάλλον οι σύγχρονοι που έχουν και το άλλοθι ότι δεν τα καλοκαταλαβαίνουν. Μάλλον η θεωρία πολύ απέχει από την πράξη. Μάλλον οι άνθρωποι είμαστε επιρρεπείς προς το κακό και την αδικία. Μάλλον δεν αρκεί η γνώση και ο σεβασμός, ίσως να χρειάζεται και κάποιος φόβος...

Λίγες φωτογραφίες από την Πόλη

Το Σαράι Μπουρνού, το ακρωτήριο όπου καταλήγει το ιστορικό κέρας της βυζαντινής Πόλης. Δεσπόζουν τα παλάτια Τοπ-Καπ(ου) του Σουλτάνου Μωάμεθ Β΄του Πορθητή. Η θέα από εκεί είναι ασύλληπτη. Εδώ συναντώνται ο Μαρμαράς, ο Βόσπορος και ο Κεράτιος. Πάντα φυσά θαλασσινό αεράκι. Οι μεγάλες σημαίες απαντώνται σε πολλά σημεία της Τουρκίας.

Περνάμε κάτω από την πρώτη κρεμαστή γέφυρα του Βοσπόρου, έργο Ιαπώνων οι οποίοι πραγματοποίησαν με διαφορά 25 αιώνων το όνειρο του Ξέρξη. Το πλεονέκτημα της γιγαντούπολης: Η απόσβεση στα τεράστια συγκοινωνιακά έργα γίνεται σε ελάχιστο χρόνο και τα κέρδη των κατασκευστικών εταιριών και του κράτους είναι τεράστια.


Το εσωτερικό του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Πασά-Μπαξέ. Έγινε πλήρης ανακαίνιση χάρη στην ακούραστη φροντίδα του Θανάση Αγγελίδη. Όλα αστράφτουν φρεσκοβαμμένα και συντηρημένα. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες Ρωμιοί κάνουν ό,τι μπορούν. Η ολιγανθρωπία όμως πληγώνει. Δύο άνθρωποι διπλασιάσαμε το εκκλησίασμα. Στην επόμενη γενιά τι θα γίνει;
Ο κήπος του Ναού με το καμπαναριό. Μια όαση πράσινου και γαλήνης σε μια φτωχική γειτονιά. Όταν του το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις του ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έρχεται χωρίς επισημότητες και πολυάνθρωπες ακολουθίες να περάσει λίγες ήσυχες στιγμές και να πιει ένα τσάι σ' αυτή την πανέμορφη γωνιά.


Τα όμρφα παραθαλάσσια σπίτια του Νηχωριού. Πολλά ήταν ρωμέικα όταν το Νηχώρι φιλοξενούσε κυρίως Έλληνες μέχρι τη δεκαετία του '60.

Ένα κιόσκι-ιχθυοπωλείο δίπλα στο Βόσπορο. Τα ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά είναι πολύ δελεαστικά.


Στο Αγίασμα της Αγίας Παρασκευής στο Νηχώρι αρκετοί Ρωμιοί περιμένουν τον Πατριάρχη που θα τελέσει την Παράκληση στην Αγία. Όλα πολύ περιποιημένα και κεράσματα και μουσική με μια λατέρνα και χορούς είχε το πρόγραμμα, αλλά μας τα χάλασε μια καλοκαιρινή μπόρα.
Ο Πατριάρχης έρχεται κι όλος ο κόσμος προσβλέπει σ' αυτόν σαν σε Μεσσία. Μετά την Παράκληση αντί άλλου λόγου διάβασε ένα ωραίο κείμενο -δεν ανέφερε τον συγγραφέα-που μιλούσε για το πόσο σαγηνευτική είναι η Πόλη και για τους μόνιμους κατοίκους της, Ρωμιούς, αλλά και για κάθε Έλληνα. Πράγματι η Πόλη μας μαγεύει και μας πιάνει στα δίχτυα της ακαταμάχητης γοητείας της (μοναδικές φυσικές ομορφιές, εναλλαγή τοπίου, έργα ανθρώπινα, ιστορία, θρύλοι, πολιτισμοί τόσο διαφορετικοί που συνυπάρχουν κτλ).

*Η συνέχεια στο επόμενο...

Είσαι λίγο στραβός...εγώ θα σε διορθώσω.

Ο μικρός Γρηγόρης τακτοποιούσε τις εικόνες στο άλμπουμ του. Έκανε συλλογή από φωτογραφίες ποδοσφαιριστών. Αγαπημένο αγορίστικο θέμα. Κολλούσε, ξεκολλούσε, τακτοποιούσε κι ύστερα καμάρωνε τις σελίδες που γέμιζαν. Στα χέρια του έπεσε μια φωτογραφία αγαπημένου ποδοσφαιριστή που όμως ήταν λίγο τσακισμένη. Προσπάθησε να την ισιώσει με τα δαχτυλάκια του, αλλά την έσκισε. Νευρίασε, θύμωσε κι άρχισε να την τσαλακώνει. Στο τέλος την πέταξε κάτω κι άρχισε να την ποδοπατάει για να ξεθυμάνει. Κι ύστερα έβαλε τα κλάματα. Κατάφερε μετά από καιρό να γεμίσει όλο το άλμπουμ, εκτός από τη θέση εκείνης της φωτογραφίας. Δεν την ξανάτυχε ποτέ του. Αγωνίστηκε να τη βρει. Ρώτησε όλους τους φίλους και συμμαθητές του. Δεν μπόρεσε.
Ο Γρηγόρης έγινε νεαρό παλικάρι. Σπουδάζει. Είναι όμορφο παιδί, αλλά και συνετό, μετρημένο. Ζυγίζει τις καταστάσεις και φιλοσοφεί. Σήμερα σκαλίζει το γραφείο του. Σ' ένα συρτάρι έχει τις παιδικές του αναμνήσεις. Ενθύμια από το σχολείο, από κατασκηνώσεις, από εκδρομές, από φίλους, φωτογραφίες. Έχει κρατήσει και τα άλμπουμ των παιδικών συλλογών. Τα ξεφυλλίζει και θυμάται λεπτομέρειες. Φτάνει στην κενή θέση εκείνης της σχισμένης φωτογραφίας κι αναθυμάται όλο το σκηνικό. Ήταν λίγο τσακισμένη κι ο ίδιος την κουρέλιασε κι έμεινε η θέση της κενή. Εκείνη η λίγο τσακισμένη φωτογραφία ήταν τελικά αναντικατάστατη. Έκλεισε το άλμπουμ κι απόμεινε να σκέφτεται.
Το ίδιο βράδυ βγήκε με τη φίλη του, την Έφη. Ήταν μια πολύ συμπαθητική κοπέλα με πολλά χαρίσματα. Είχε κάτι ωστόσο που τον ενοχλούσε. Ήταν πολύ αυθόρμητη. Δεν ζύγιζε τα πράγματα όπως αυτός. Προσπαθούσε να τη διορθώσει εδώ και καιρό. Την αγαπούσε. Δεν ήθελε να την χάσει. Αλλά πάντα σκάλωνε σ' αυτό το "ελάττωμά" της. Κι εκείνη αδιόρθωτη, πάντα αυθόρμητη, μια ζωντάνια ατιθάσευτη, κάτι σαν χείμαρρος . Τελευταία αυτή η πλευρά της φίλης του του είχε γίνει εμμονική ιδέα. Κάθε φορά που συναντιόντουσαν ο Γρηγόρης ήταν σφιγμένος και πάντα εντόπιζε και υπογράμμιζε μέσα του αυτόν τον αυθρμητισμό της. Είχε αφήσει όλα της τα καλά κι ασχολιόταν μ' αυτό που τον ενοχλούσε.
Απόψε ωστόσο έχει στο νου του την εμπειρία του άλμπουμ που τον έχει συνεπάρει. Κι όπως πίνουν τον καφέ τους κάνει έναν συσχετισμό, έναν παραλληλισμό που τον διαλύει. "Συμπεριφέρεται με τη φίλη του, όπως τότε με εκείνη τη φωτογραφία". Είναι λίγο "τσακισμένη", ή μάλλον αυτού του φαίνεται λίγο τσακισμένη κι αυτός προσπαθεί να την ισώσει, να τη διορθώσει. Αναλογίζεται την κατάντια της φωτογραφίας και το αναντικατάστατο κενό. Κινδυνεύει να στραπατσάρει μια υπέροχη κοπέλα ή να την παρατήσει ως άχρηστη, ως ανάξια της αγάπης του. Κι ύστερα να θρηνεί για ένα κενό, το οποίο ο ίδιος θα έχει δημιουργήσει.
Την αγκαλιάζει τρυφερά και της ζητά συγνώμην. Κι εκείνη γελά και παίζει μαζί του, ξένοιαστη, αγνοώντας τις σκέψεις και τους συνειρμούς του...

Η παραπάνω ιστορία, λίγο αληθινή, λίγο φτιαχτή, εξηγεί πολλές δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις. Στην προσπάθειά μας να διορθώσουμε στους άλλους - παιδιά, συζύγους, φίλους - κάτι που μας ενοχλεί, αλλοιώνουμε την μοναδική ομορφιά που έχει ο κάθε άνθρωπος με τα καλά του και με τα στραβά του. Αυτός ο άλλος πιεζόμενος θα ενεργεί πιθανόν ακόμα πιο αλλοπρόσαλλα και εκνευριστικά και θα μας κάνει να θυμώνουμε και να τα βάζουμε μαζί του ακόμα πιο έντονα , με ακόμη μεγαλύτερο θυμό. Και θα του φορτώνουμε ευθύνη για το δικό μας θυμό, για τη δική μας απογοήτευση. Για όλα φταίει ο άλλος, ο στραβός ο άλλος.
Κι όμως δεν θα ήταν πιο απλό και ενώπιον Θεού ευχαριστιακό και ταπεινό, να πούμε "Έτσι είναι ο αδελφός μου, έτσι θα τον αγαπήσω, έτσι θα τον δεχτώ. Έτσι αυτός με συμπληρώνει, με ολοκληρώνει. Ακριβώς επειδή είναι διαφορετικός, ακριβώς επειδή είναι λίγο "τσακισμένος";

Ω Πόλις, πόλις πόλεων πασών οφθαλμέ...

...άκουσμα παγκόσμιον, θέαμα υπερκόσμιον!

Αγια-Σοφιά κι αριστερά ο τρούλος της Αγίας Ειρήνης

Μια ακόμη επίσκεψη στην πιο συναρπαστική πόλη του κόσμου κάναμε εν μέσω καύσωνος και υγρασίας που άγγιζε το 90%! Ο ιδρώτας δεν στέγνωσε πάνω μας ούτε μια στιγμή, αλλά τα μάτια κι η ψυχή μας δροσίστηκαν απ' όσα είδαμε κι όσα βαθύτερα μυστικά μέσα μας νιώσαμε. Δεν θα γράψω για βυζαντινά μεγαλεία και μεγαλοϊδεατικές προσδοκίες.
Μια φράση τριγυρνά στο νου μου και νομίζω πως περιγράφει άριστα τη σημερινή Πόλη:
Είναι η πόλη που τα χωρά όλα.
Χωρά 17 εκατομμύρια κατοίκους που με τους περιτριγυρίζοντες τουρίστες μπορεί να φτάνουν τα 20. Το φρακάρισμα στους δρόμους μηδαμινό σε σύγκριση μ' αυτό της Θεσσαλονίκης. Μετρό, τραμ, αστικά και δημοτικά λεωφορεία, καραβάκια, ντολμούς, ταξί, τρένα σε επαρκέστατους συνδυασμούς και συχνότητες. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεράστιο συγκοινωνιακό έργο ξεκινά το επόμενο και ολοκληρώνεται σε χρόνο ρεκόρ. Δυο κρεμαστές γέφυρες ενώνουν την ευρωπαϊκή με την ασιατική ακτή. Τώρα κατασκευάζεται υποθαλάσσια αρτηρία-ζεύξη της παλιάς ιστορικής Πόλης με το Σκούταρι.
Χωρά τα παλιά μαυρισμένα και μισοερειπωμένα ξύλινα σπίτια, τους σύγχρονους ουρανοξύστες, τα πλούσια "γιαλιά" -παραθαλάσσιες βίλες- τα παλάτια, τις βυζαντινές εκκλησιές, τις ρωμέικες εκκλησιές, τα περιποιημένα πάρκα, τα τσαρσιά
και τα υπερσύγχρονα εμπορικά κέντρα, τα τζαμιά με τους μιναρέδες που τρυπούν τον ουρανό αλλά και την μοναδική Αγια-Σοφιά που "κάθεται" με μια θεϊκή σιγουριά αιώνες τώρα στις παρυφές του πρώτου λόφου της Επτάλοφης
Οι θάλασσές της χωρούν αμέτρητα πλεούμενα. Από τα θηριώδη κρουαζιερόπλοια που μεταφέρουν χιλιάδες τουρίστες που αφήνουν ζεστό χρήμα χωρίς κανένας να τα μποϋκοτάρει, τα πλοία της γραμμής πάντα γεμάτα και πάντα στην ώρα τους, τα πολυτελή κότερα, τις μικρές βαρκούλες, ως τα τεράστια εμπορικά που διαπλέουν τα Στενά με συχνότητα ένα κάθε λεπτό.
Αλλά και όλοι οι άνθρωποι έχουν θέση στην Πόλη. Πλούσιοι κι αναγκεμένοι. Το μεροκάματο θα βγει με χίλιους τρόπους κι όλοι θα είναι ευτυχισμένοι, χωρίς άγχος κι αχορτασιά. Κουκουλωμένες γυναίκες με μαύρα τσαντόρ ή καμπαρντίνες μες στο κατακαλόκαιρο, αλλά και μοντέρνες αεράτες κοπέλες.
Τα πάρκα γεμάτα από νέους, γέρους και παιδιά που χαίρονται απλοϊκά.
Στο λεωφορείο ακόμα σηκώνονται οι νέοι για να καθίσουν οι ηλιωμένοι και οι γυναίκες, κι όλοι θα βοηθήσουν κάποιον που κουβαλά βαριά πράγματα ή παιδικό καροτσάκι.
Αλλά και τα ζωντανά του Θεού χωρά. Οι γάτες θα είναι το λιγότερο δυο εκατομμύρια (δική μου η εκτίμηση).
Είναι τεράστια και δεν παύει να είναι ανθρώπινη, ζεστή, μια ανοιχτή αγκαλιά. Είναι θλιβερό αυτό που θα ομολογήσω. Το λέω με λύπη αλλά και με βεβαιότητα: Αυτοί που έχουν τώρα την Πόλη την αγαπούν, την τιμούν,την χαίρονται, της δίνουν αξία, τους αξίζει.

"Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω".

Ο Πατριάρχης μας γλυκύτατος, προσηνής και ευκολοπλησίαστος

Ρωμέικο εστιατόριο στο Νηχώρι, όχι απλά παραθαλάσσιο, μάλλον επιθαλάσσιο

*Προσεχώς περισσότερες φωτογραφίες