Αληθινό κέρασμα

Κοπιάστε να σας κεράσω στον "Κήπο της Αρκούδας", μια μοναδική ταβέρνα στην Επισκοπή Ρεθύμνου. Κάθε της γωνιά ...μια αποκάλυψη!

Το πανέμορφο τζάκι

Τραπέζια και τοίχοι ζωγραφισμένοι, καρέκλες πολύχρωμες, σε μια πανδαισία χρωμάτων που τη συμπληρώνουν ακόμη και τα τραπεζομάντιλα και οι χαρτοπετσέτες και τα πιάτα.

Οι πίνακες είναι του πολύ διάσημου ζωγράφου Αλεξάκη.

Το ταβάνι πολύχρωμο και τα ξερά κρεμμύδια γίνονται θαυμάσιος διάκοσμος

Σαλάτα με 44 είδη λαχανικών και φρούτων

Φάβα εξαιρετική με πολύ άνηθο

Πανσέτες με καραμελωμένους ξηρούς καρπούς και μέλι

και πολλά άλλα εξαιρετικά πιάτα που διαφημίζουν την κρητική κουζίνα.

Ας κάνουμε και μια βόλτα στα στενάκια της παλιάς πόλης των Χανίων και στην κλειστή τους αγορά.
Προϊόντα της πλούσιας κρητικής γης, μυρωδικά, βότανα, σαπούνια από ελαιόλαδο
και όλα τα σχετικά

Ωραία αναμνηστικά για τους τουρίστες σε μια πεντακάθαρη κλειστή αγορά

Ξεχωριστή γραφικότητα στα στενά της παλιάς πόλης
που το καλοκαίρι σφύζουν από ζωή

Άπειρα φαναράκια φτιαγμένα από κογχύλια κι άλλα θαλασσινά

Ο χαρακτηριστικός Φάρος του παλιού λιμανιού φωτισμένος σαν να αιωρείται
πάνω από τη σκοτεινή θάλασσα

Επέτειος δύο χρόνων

Πριν δυο χρόνια λίγο πριν αναχωρήσω για ολιγοήμερο ταξίδι στη Λήμνο, στα νιόπαντρα τότε παιδιά μου Αλίκη και Κωστή, είχα ξεκινήσει αυτό το ιστολόγιο - με προτροπή και βοήθεια του αδελφού Αντώνη ("Γοργά Παρεστιγμένα"). Έτσι εξηγείται και το ψευδώνυμο "Λήμνος" που χρησιμοποιώ. Πριν πέντε ημέρες λοιπόν έκλεισε δυο χρόνια αυτό το ιστολόγιο. Το σκέφτομαι ενώ βρίσκομαι πάλι στα δυο μου παιδιά, στα Χανιά αυτή τη φορά, όπου υπηρετούν ως εκπαιδευτικοί.
Αισθάνομαι πως μεγάλωσε ένα μου παιδί. Όταν το ξεκίνησα ήμουν πολύ διστακτική. Δεν ήξερα τι να γράφω. Δεν διάβαζε μάλλον και κανείς ό,τι έγραφα, εκτός από τον αδελφό μου. Σιγά-σιγά το αγάπησα, το εμπιστεύθηκα, αρκετές φορές του "ακούμπησα" την ψυχή μου. Κάποιες αναρτήσεις κρύβουν πόνο, άλλες ελπίδα, άλλες μοναξιά, άλλες ευχαριστία. Έτσι μάλλον ήταν και η ζωή μου στα δυο αυτά χρόνια. Έγινε λοιπόν αυτό το bloggάκι μια πολύτιμη προσωπική ιστορία που εκτέθηκε σε κοινή θέα και ανάγνωση.
Η "έκθεση" της ψυχής απαιτεί αρκετό θάρρος. Ωστόσο είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνειδητοποιήσει ο γράφων ή η γράφουσα όσα αισθάνεται και βιώνει, αλλά και να ζήσει την κοινωνία με τους άλλους. Η αυτοαποκάλυψή μας, που πολλές φορές γίνεται με πόνο, μας φέρνει κοντά. Αν κρατήσουμε την ψυχρή ατσαλάκωτη αξιοπρέπειά μας γινόμαστε μουσειακά απλησίαστα είδη.
Δεν μετανιώνω λοιπόν, χαίρομαι γι' αυτό το άνοιγμα. Ξέρω ότι τώρα αρκετοί φίλοι, συνάδελφοι και συγγενείς διαβάζουν ό,τι αναρτώ. Κάποιοι σχολιάζουν γραπτά, άλλοι προφορικά. Πολλοί συμμερίζονται τα γραφόμενα ή στηρίζονται από κάτι που κι εμένα με στήριξε και γι' αυτό το κατέθεσα.
Ελπίζω να συνεχίσω την "κατάθεση" έστω αραιά , έστω αδύναμα ...

Πρέπει να κεράσω κάτι για τα γενέθλια. Τι θα λέγατε για λίγες φωτογραφίες από τα Χανιά;

Οι τάφοι των Βενιζέλων στο Ακρωτήρι

Θέα των Χανίων από το μνημείο των Βενιζέλων

Γραφική πλατειούλα πίσω απ'ο τον Άγιο Νικόλαο Σπλάντζιας

Το μοναστήρι των Τσαγκαρόλων έξω από τα Χανιά από το 1611


Βενετσιάνικες οχυρώσεις στο Κουμ-Καπί


Χαλάσματα και βοκαμβίλιες


Γραφικό στενάκι στην παλιά πόλη

Εργασία ή δουλειά;

Κάναμε μια άσκηση γραπτής έκφρασης στην τάξη. Σε μια πρόταση χρησιμοποιήσαμε το ρήμα "δουλεύω". Κάποιος μαθητής (έκτης δημοτικού) έκανε την εξής παρατήρηση: "Κυρία, καλύτερα να γράψουμε "εργάζομαι". Το "δουλεύω" έχει σχέση με τη δουλεία και το δούλο". Του έδωσα συγχαρητήρια για την ευστοχότατη παρατήρηση και άλλαξα το ρήμα και φυσικά πήρα αφορμή για μια γρήγορη συζήτηση με τα παιδιά.
Πράγματι το ρήμα δουλεύω βγαίνει από το δούλος και η δουλειά με τη δουλεία έχουν απόλυτη συνάφεια. Το ρήμα εργάζομαι βγαίνει από το έργο, εργάζομαι θα πει παράγω έργο, καταγίνομαι με κάποιο έργο. Η διαφορά είναι τεράστια. Μεταφέρω τα δύο ρήματα στην πραγματικότητα. Αναρρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι δουλεύουν και πόσοι εργάζονται.
Δουλεύουν όσοι πηγαίνουν το πρωί στη δουλειά και σκέφτονται το σχόλασμα, όσοι ξεκινούν τη Δευτέρα με την ελπίδα της Παρασκευής, όσοι τηρούν σχολαστικά το ωράριό τους, όσοι απεργούν μόνο για οικονομικά αιτήματα κι όσοι μετρούν τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια για τη σύνταξη. Εργάζονται όσοι βάζουν την ψυχή τους σ' αυτό που επιτελούν, αλλά δεν ελαττώνονται, αισθάνονται πλήρεις και ευτυχείς, ξεχνούν την κούραση, υπερβαίνουν το ωράριο, κάνουν όνειρα και σχέδια για την εργασία τους και δεν θέλουν να μάθουν πόσα χρόνια τους μένουν μέχρι τη σύνταξη.
Και νομίζω πως μια αιτία της μιζέριας που βλέπουμε και βιώνουμε στη σημερινή Ελλάδα είναι το ότι μάλλον δουλεύουμε παρά εργαζόμαστε. Θα μπορέσουμε άραγε να αλλάξουμε τα ρήματα στη ζωή μας, όπως τα αλλάξαμε στη γλωσσική μας άσκηση;

Καστοριανές εντυπώσεις

Ένα Σάββατο στην Καστοριά! Πολύ ωραία ιδέα! Την πραγματοποιούμε μια παρέα συναδέλφων από το σχολείο μας. Από την Εγνατία φθάνουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Επίσκεψη στο Δισπηλιό και ξενάγηση στο νεολιθικό λιμναίο οικισμό

και το μουσείο του. Καφεδάκι στη λίμνη. Γαλήνη κι ομορφιά!


Προσκύνημα στη Μητρόπολη στο κενοτάφιο-μνημείο προς τιμήν του Γερμανού Καραβαγγέλη και του Παύλου Μελά. Προσκύνημα και στον τάφο του ήρωα στον ιστορικό ναό των Ταξιαρχών.


Επίσκεψη και ξενάγηση στην Κουμπελίδικη,
το χαρακτηριστικό βυζαντινό εκκλησάκι της πόλης.


Ωραίο φαγητό στο "Κελάρι" στους Αμπελόκηπους και η έκπληξη για το τέλος... το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων, Λαογραφίας και Προϊστορίας στο Μαυροχώρι.



Η ανθρώπινη δημιουργικότητα στο αποκορύφωμά της!

Εύγε και πάλιν εύγε και πολλάκις εύγε στους ακούραστους δημιουργούς.


Κι ένα θερμό "ευχαριστώ" στον πολύ αγαπητό εκ Καστοριάς συνάδελφο κ. Ζήση που μας υποδέχθηκε και μας ξενάγησε και μας αφιέρωσε μια ολόκληρη μέρα.