Ο ανώνυμος πλούσιος και ο επώνυμος πτωχός!

 "...ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν 

καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων 

εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ·

 ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη..."

Ο ανώνυμος πλούσιος και ο επώνυμος πτωχός! 

Ο Λάζαρος πέρασε τούτη τη ζωή ηλκωμένος, πένης και πεινών.

Ο πλούσιος ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς.

Ο πλούσιος απέθανε και ετάφη.

Ετάφη... ένας τάφος σφράγισε, έκλεισε την ανούσια ζωή του!

Ο Λάζαρος απεφέρθη: μετεφέρθη υπό των αγγέλων 

στον κόλπο του Αβραάμ,

στη χώρα των δικαίων, των υπό του Θεού εκλεκτών δεδικαιωμένων.

Η πρόσκαιρη επίγεια οδύνη έγινε αιώνια ηδονή 

των καθορώντων του Σου προσώπου το κάλλος το άρρητον!

Η πρόσκαιρη επίγεια ηδονή έγινε αιώνια οδύνη

των εστερημένων της Σης όψεως και γλυκύτητος!

Ο πλούτος ήταν η καταδίκη; Η πτωχεία ήταν η σωτηρία;

Πλούτος και φτώχεια είναι η δοκιμή, 

είναι η πρόκληση, είναι ο πειρασμός!

Η στάση τους, οι επιλογές τους, 

το βόλεμα ή η υπομονή τους έκριναν την αιωνιότητά τους!

Η στάση μας, οι επιλογές μας,

το βόλεμα ή η υπομονή μας θα κρίνουν τη δική μας αιωνιότητα!

Πρόσφατη παραγωγή

Λίγη ψυχοθεραπευτική ζωγραφική!!!

ekinakis για την Μακρίνα!!!

   

Μια τριάδα για την κουζίνα!

Είναι μικρούλα, αλλά φορτωμένη έγνοιες!!!

Προσευχὴ τῶν συζύγων καὶ τῆς οἰκογενείας (Γέροντος Σωφρονίου) Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὁ τῇ σῇ ἀναβάσει ἐπὶ τὸν Γολγοθᾶν ἐξαγοράσας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου καὶ ἀποκαταστήσας τὴν πεπτωκυῖαν εἰκόνα σου, ὁ ἐκτείνας ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους χεῖράς Σου, ἵνα τὰ ἐσκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ ἐπισυναγάγῃς εἰς ἕν, καὶ καλέσας τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς ἑνότητα πάντας, Σύ, ὁ Ὤν, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα, πρὸ τῆς ἐξόδου Σου ἐπὶ τὴν μεγάλην ταύτην καὶ κοσμοσωτήριον ἱερουργίαν ἐδεήθης τοῦ Πατρός Σου, ἵνα πάντες ἓν ὦμεν, καθὼς Σὺ εἶ μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου. Παράσχου τοίνυν ἡμῖν χάριν και σοφίαν τοῦ ἐκπληροῦν τὴν ἐντολὴν ταύτην καθ᾿ ἑκάστην, καὶ ἐνίσχυσον ἡμᾶς εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀγάπης, ἣν Σὺ ἐνετείλω ἡμῖν εἰπών· Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς. Δώρησαι ἡμῖν διὰ τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος τὴν δύναμιν τοῦ ταπεινοῦν ἑαυτοὺς ὁ εἷς ἐνώπιον τοῦ ἑτέρου, ἐν τῷ κατανοεῖν ὅτι, ἐάν τις πλεῖον ἀγαπᾷ, πλεῖον καὶ ταπεινοῦται. Δίδαξον ἡμᾶς εὔχεσθαι ὁ εἷς ὑπὲρ τοῦ ἄλλου, ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζειν ἐν ὑπομονῇ καὶ ἕνωσον ἡμᾶς τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀκαταλύτου ἀγάπης ἐν τῷ Ὀνόματί Σου τῷ Ἁγίῳ, χαριζόμενος ἡμῖν ὡσαύτως τοῦ ὁρᾶν ἐν ἑκάστῳ ἀδελφῷ καὶ ἑκάστῃ ἀδελφῇ ἡμῶν τὴν εἰκόνα τῆς ἀῤῥήτου δόξης Σου καὶ μὴ ἐπιλανθάνεσθαι ὅτι «ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐστι». Ναί, Κύριε, ὁ τῇ Σῇ εὐδοκίᾳ ἐπισυναγαγὼν ἡμᾶς ἐπὶ τὸ αὐτό, ποίησον ἡμᾶς γενέσθαι ἐν ἀληθείᾳ μίαν οἰκογένειαν, ζῶσαν ἐν μιᾷ καρδίᾳ, μιᾷ θελήσει, μιᾷ ἀγάπῃ, ὡς εἷς ἄνθρωπος, κατὰ τὴν περὶ τοῦ προπάτορος Ἀδὰμ προαιώνιον βουλήν Σου. Ἐπισκίασον τὸν οἶκον ἡμῶν τῷ τοῦ φόβου Σου πνεύματι καὶ σκέπασον αὐτὸν τῇ σκέπῃ τῆς Παναχράντου Σου Μητρός, (τῶν ἁγίων ὧν φέρομεν τὰ ὀνόματα καὶ ὧν εὐλαβούμεθα) καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Σου, εὐλογῶν καὶ ὑπερασπιζόμενος ἕνα ἕκαστον τῶν ἐνθάδε διαμενόντων(μνημονεύομεν τὰ ὀνόματα τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας), διαφυλάττων ἡμᾶς ἐκ φθοροποιῶν λογισμῶν, ἀναρμόστων λόγων ἢ κινήσεων καρδίας, ἐπιβλαπτόντων τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ὁμόνοιαν, ὅπως οἰκοδομηθῇ ὁ οἶκος οὗτος ἐπὶ τὴν πέτραν τῶν εὐαγγελικῶν Σου ἐντολῶν, εἰς τόπον προσευχῆς, ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας δι᾿ ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ διὰ πάντας τοὺς ἐπισκεπτομένους ἡμᾶς, τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφὰς ἡμῶν, ἵνα πάντες εὕρωμεν ἀνάπαυσιν ἐν Σοί, τῷ πράῳ καὶ ταπεινῷ Βασιλεῖ ἡμῶν, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Μια όμορφη ψυχή

Μια γυναίκα, ιδιοκτήτρια μιας μικρής επιχείρησης ενοικιαζομένων δωματίων, διηγείται μια ιστορία που της άλλαξε τη ζωή.
«Το σπίτι μας ήταν ακριβώς απέναντι από την είσοδο του Νοσοκομείου Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη. Ζούσαμε στον κάτω όροφο και στον πάνω όροφο είχαμε φτιάξει δωμάτια που τα νοικιάζαμε σε ανθρώπους που ήθελαν να επισκεφτούν την κλινική.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ, ετοιμάζαμε το τραπέζι για να φάμε όταν χτύπησε ξαφνικά η πόρτα. Όταν την άνοιξα είδα μπροστά μου έναν πραγματικά πολύ παράξενο ηλικιωμένο άνθρωπο. «Είναι τόσο ψηλός όσο ο 8χρονος γιος μου» σκέφτηκα καθώς κοιτούσα το σκυφτό, ζαρωμένο του σώμα. Αλλά το πιο φρικτό πράγμα πάνω του ήταν το πρόσωπό του. Πρησμένο, κόκκινο και γεμάτο πληγές. Ήταν τρομακτικός αλλά η φωνή του ακούστηκε πολύ ευγενική όταν μου είπε:
«Καλησπέρα σας. Θα ήθελα ένα δωμάτιο για μία μόνο νύχτα. Είχα πάει για θεραπεία το πρωί στο νοσοκομείο αλλά δεν υπάρχει άλλο λεωφορείο σήμερα για να γυρίσω πίσω στην ανατολική ακτή. Έτσι αναγκαστικά πρέπει να βρω κάπου να μείνω για ένα βράδυ.»
Μου είπε ότι από το μεσημέρι προσπαθούσε να νοικιάσει κάποιο δωμάτιο, χωρίς όμως επιτυχία. «Είναι παράξενο αλλά δεν υπήρχε κανένα ελεύθερο. Ίσως να φταίει το πρόσωπο μου» μου είπε προσπαθώντας να χαμογελάσει. «Ξέρω ότι φαίνεται τρομακτικό αλλά ο γιατρός μου είπε ότι με τις θεραπείες θα γίνω πάλι όπως παλιά.»
Για μια στιγμή δίστασα, αλλά η επόμενη φράση του με έπεισε: «Θα μπορούσα να κοιμηθώ σε αυτή την κουνιστή πολυθρόνα στη βεράντα σας. Το λεωφορείο μου φεύγει πολύ νωρίς το πρωί.»
Του είπα ότι μπορεί να καθίσει για να ξεκουραστεί στην βεράντα μέχρι να του ετοιμάσουμε το δωμάτιο. Μπήκα μέσα για να σερβίρω το δείπνο. Όταν τα είχα όλα έτοιμα βγήκα στην βεράντα και τον ρώτησα αν επιθυμεί να έρθει να φάει μαζί μας. «Όχι, σας ευχαριστώ. Έχω αρκετό φαγητό» ήταν η απάντηση του δείχνοντας μου μια καφέ χάρτινη σακούλα που κρατούσε στο χέρι του.
Όταν έπλυνα τα πιάτα, βγήκα στη βεράντα για να μιλήσω για λίγο μαζί του. Δεν μου πήρε πολύ χρόνο για να καταλάβω ότι αυτός ο ηλικιωμένος έκρυβε μια τεράστια καρδιά μέσα σε αυτό το μικροσκοπικό σώμα.
Μου είπε ότι ήταν ψαράς. Δούλευε όλη μέρα και όλη νύχτα για να ζήσει την κόρη του, τα πέντε παιδιά της και τον σύζυγό της, ο οποίος είχε μείνει ανάπηρος εξαιτίας ενός τραγικού ατυχήματος.
Δεν παραπονέθηκε για τη ζωή του ούτε μια φορά. Το αντίθετο μάλιστα. Σε κάθε πρόταση του έβρισκε ένα λόγο να νιώθει ευτυχισμένος.
Ήταν χαρούμενος γιατί αν και είχε καρκίνο του δέρματος δεν ένιωθε πόνο. Ήταν χαρούμενος γιατί δεν είχε χάσει τις δυνάμεις του και έτσι μπορούσε ακόμη να δουλέψει. Ήταν χαρούμενος γιατί είχε μια όμορφη οικογένεια που τον αγαπούσε πολύ.
Μιλήσαμε για λίγη ώρα ακόμη και στη συνέχεια τον συνόδεψα στο δωμάτιο του για να κοιμηθεί.
Όταν σηκώθηκα το πρωί, τα σεντόνια ήταν τακτοποιημένα, διπλωμένα και ο μικρόσωμος ηλικιωμένος κάθονταν έξω στη βεράντα. Αρνήθηκε να πάρει μαζί μας πρωινό, αλλά λίγο πριν φύγει για το λεωφορείο του, μου είπε διστακτικά:
«Θα μπορούσα σας παρακαλώ να μείνω πάλι σε εσάς την επόμενη φορά που θα έρθω για θεραπεία; Δεν θα σας βάλω σε κόπο. Μπορώ να κοιμηθώ και σε μια καρέκλα. Δεν έχω πρόβλημα.»
Σταμάτησε για μια στιγμή και στη συνέχεια πρόσθεσε:
«Τα παιδιά σας με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Συνήθως οι ενήλικοι ενοχλούνται από το πρόσωπό μου, αλλά τα παιδιά φαίνεται ότι έχουν πιο καθαρό μυαλό».
Του είπα ότι όποτε θελήσει θα είναι ευπρόσδεκτος να έρθει και πάλι.
Είχαν περάσει αρκετές μέρες μέχρι να τον δούμε και πάλι. Ήρθε λίγο μετά τις 7 το πρωί και έφερε μαζί του και δώρα. Ένα μεγάλο ψάρι και μισό κιλό από τις μεγαλύτερες γαρίδες που είχα δει ποτέ μου.
Μου είπε ότι ήταν φρέσκα γιατί τα είχε βγάλει την νύχτα πριν μπει στο λεωφορείο για να έρθει. Εγώ όμως ήξερα ότι το λεωφορείο του έφυγε στις 4 τα ξημερώματα. Αυτός ο άνθρωπος ή δεν κοιμήθηκε καθόλου ή κοιμήθηκε ελάχιστα. Μόνο και μόνο για να φέρει αυτά τα ψάρια σε μας!
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο ηλικιωμένος ήρθε και έμεινε στο δωμάτιο μας πάρα πολλές φορές. Ποτέ δεν ήρθε όμως με άδεια χέρια. Πάντα έφερνε μαζί του ψάρια, γαρίδες ή λαχανικά από τον κήπο του. Όταν αργούσε να έρθει για θεραπεία, δεν ήθελε να μας αφήσει χωρίς τα δώρα του. Έτσι μας τα έστελνε σε ειδικά συσκευασμένα πακέτα με το ταχυδρομείο.
Γνωρίζοντας ότι έπρεπε να περπατήσει τρία χιλιόμετρα για να πάει στο ταχυδρομείο αλλά και ότι ήταν σε τρομερά δύσκολη οικονομική κατάσταση, ένιωθα ότι τα δώρα του ήταν για εμάς ακόμη πιο πολύτιμα.
Όταν μου τα έφερναν στην πόρτα μου, πάντα είχα στο μυαλό μου το σχόλιο του γείτονα όταν είδε τον ηλικιωμένο εκείνο το πρώτο βράδυ:
«Μην μου πεις ότι τον κράτησες αυτόν τον απαίσιο άντρα; Εγώ τον έδιωξα. Μπορεί να χάσεις εξαιτίας του, τους πελάτες σου».
Ναι, ίσως και να έχασα ένα πελάτη. Μπορεί και δυο. Αλλά αν ξόδευαν λίγο από τον χρόνο τους για να γνωρίσουν αυτόν τον άνθρωπο, αποκλείεται να έφευγαν εξαιτίας του.
Εγώ ξέρω ότι η οικογένεια μου είναι ευτυχισμένη που τον γνώρισε. Χάρη σε αυτόν μάθαμε πόσο σημαντικό είναι να δέχεσαι τις άσχημες στιγμές που θα σου φέρει η ζωή χωρίς παράπονο. Μάθαμε να μην απογοητευόμαστε και να μην τα παρατάμε. Να μην κρίνουμε τον άλλον από την εμφάνιση του. Μα πάνω από όλα, αυτός ο άνθρωπος μας δίδαξε πως να είμαστε μια δεμένη οικογένεια. Μια οικογένεια που τα μέλη της θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον.
Πρόσφατα είχα πάει επίσκεψη σε ένα φίλο μου, ο οποίος έχει θερμοκήπιο. Όπως μου έδειχνε τα λουλούδια του, φτάσαμε στο πιο όμορφο απ όλα: Ένα μεγάλο χρυσάνθεμο, γεμάτο με άνθη. Αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη, πρόσεξα ότι μεγάλωνε σε ένα παλιό, σκουριασμένο κουβά. Του είπα: «Εάν αυτό το χρυσάνθεμο ήταν δικό μου, θα το έβαζα στην ωραιότερη γλάστρα που είχα.»
Ο φίλος μου όμως μου άλλαξε γνώμη: «Έχω πολύ όμορφες γλάστρες» μου είπε. «Γνωρίζοντας πόσο όμορφο είναι αυτό το λουλούδι σκέφτηκα ότι δεν θα το πείραζε να μεγαλώσει σε ένα παλιό δοχείο. Είναι μόνο για λίγο, μέχρι να το πάω έξω στο κήπο.»
Μάλλον ο φίλος μου αναρωτήθηκε όταν με είδε να γελάω τόσο δυνατά. Γέλασα γιατί σκέφτηκα τον ηλικιωμένο ψαρά. Για λίγο καιρό φύλαγε μια υπέροχη καρδιά σε ένα άσχημο, μικροσκοπικό, καμπουριασμένο σώμα. Ώσπου κάποιος πήρε την όμορφη καρδιά του για να την φυτέψει στον τεράστιο κήπο του εκεί ψηλά στον ουρανό. Αυτό ακριβώς δηλαδή που ήθελε να κάνει και ο φίλος μου με το χρυσάνθεμο".

Μνήμη Αγίου Ευαγγελιστού Λουκά

 

Απόστολε Άγιε, και Ευαγγελιστά Λουκά, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

Ακέστωρ σοφώτατος, Ιερομύστα Λουκά, ζωγράφος πανάριστος, της Θεοτόκου Μητρός, εδείχθης Απόστολε, έγραψας μάκαρ, λόγους, δια πνεύματος θείου, έδωκας εννοήσαι, συγκατάβασιν άκραν, Χριστού της παρουσίας, διο πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Άλαλα τα χείλη των ασεβών,
των μη προσκυνούντων, την εικόνα σου την σεπτήν,
την ιστορηθείσαν, υπό του Αποστόλου,
Λουκά ιερωτάτου, την οδηγήτριαν. 

 Ο άγιος Λουκάς έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ.. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας κι έλαβε εξαιρετική μόρφωση και ελληνιστική παιδεία. Ήταν ειδωλολάτρης και δεν γνωρίζουμε κάτι για την μεταστροφή του στον Χριστό.

Του οφείλουμε πολλά. Του χρωστάμε το τρίτο, κατά τον κανόνα της Καινής Διαθήκης, Ευαγγέλιο, όπου περιγράφονται η ζωή, τα θαύματα, η διδασκαλία, το πάθος και η Ανάσταση του Κυρίου μας, και τις Πράξεις των Αποστόλων στις οποίες με πολύ γλαφυρό τρόπο περιγράφεται ο αγώνας των Αποστόλων, ιδιαιτέρως του Πέτρου και του Παύλου, για την εξάπλωση του ευαγγελικού μηνύματος. Ο ίδιος συνοδεύει τον Απόστολο Παύλο από τη δεύτερη περιοδεία του και μετά. 

Του χρωστάμε όμως και την πιστή απεικόνιση της μορφής της Παναγίας μας. Είχε ο Λουκάς το χάρισμα του ζωγράφου και κατά θεία έμπνευση ένιωσε την επιθυμία να ζωγραφίσει την Παναγία μας. Της το ζήτησε κι εκείνη έδωσε την "ευλογία" της. Άγγελος Κυρίου του έδωσε τρία ξύλα, πάνω στα οποία έφτιαξε τις τρεις πρώτες εικόνες της. Όταν τελείωσε την πρώτη, την παρουσίασε στην Παναγία. Εκείνη του είπε πως ήταν πολύ καλή, αλλά είχε μια μεγάλη έλλειψη: εικονιζόταν μόνη της, χωρίς τον Υιό και Θεό της. Τη δεύτερη εικόνα ο Λουκάς έφτιαξε με κερί και μαστίχα. Σ' αυτήν απεικόνισε την Παναγία να βαστά ως βρέφος τον Κύριο. Την τρίτη εικόνα την κάλυψε με χρυσό και ασήμι. Και τις τρεις εικόνες η Παναγία τις ευλόγησε λέγοντας: "Η χάρις του εξ εμού τεχθέντος δι' εμού μετ' αυτών". Οι τρεις εικόνες διασώζονται με τρόπο και ιστορίες θαυμαστές. Η μία είναι η Παναγία Σουμελά, η άλλη η Παναγία της Μονής Κύκκου και η τρίτη η Μεγαλοσπηλαιώτισσα. Κατά την παράδοση ο Άγιος Λουκάς συνέχισε να αγιογραφεί. Περίπου εβδομήντα εικόνες της Παναγίας θεωρούνται έργα του.

Για τη ζωή και τη δράση του μετά τον θάνατο του Αποστόλου Παύλου δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Κατά την παράδοση κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Δαλματία, Γαλλία, Ιταλία και Μακεδονία και Αχαΐα. Κατά τον Συμεών τον Μεταφραστή έφθασε ως τη Λιβύη και την Αίγυπτο όπου χειροτονήθηκε επίσκοπος Θηβαΐδας. Εκεί και απέθανε. Άλλοι συγγραφείς αναφέρονται στη Θήβα της Βοιωτίας, όπου και τιμάται ιδιαιτέρως η μνήμη του.

«Τίποτε δεν είναι τυχαίο…»

Tίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία. Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ό,τι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.
Να! Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα του σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου. Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά… Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου. Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα. Μα θα μου πεις -συνέχισε ο Γέροντας- είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας; 
Ε! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ, και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου εκεί χαμηλά.
- Ναι, μα είναι κακό, Παππούλη, να είναι κάποιος ευαίσθητος; 
- Ναι, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;
- Όχι…
- Ε, μάθε το τώρα από μένα…

Aγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Πάω να γευθώ Ανάσταση, πάω να γευθώ Ζωή!

Λίγο έξω απ΄την μικρή την πόλη της Ναΐν
συναπαντιέται η Ζωή με μια νεκροπομπή!
Ο θάνατος πολύ σκληρά χτύπησε τούτη τη φορά:
Μάνα κηδεύει το παιδί κι είναι ο γιος μονογενής
κι η μάνα είναι χήρα!
Ακόμα κι η Ζωή πονά και συγκινείται
κι αφήνει να φανερωθεί το μεγαλείο κι η δύναμή της!
"Σήκω, παιδί μου!"... κι ο νεκρός ξυπνά!!!!
Και παραδίνεται στη χήρα μάνα που τρέμει σύγκορμη
από την απροσδόκητη χαρά και του Θεού την παντοδυναμία!

Τότε και σήμερα η Ζωή περιδιαβαίνει
στου κόσμου τις ρύμες,τα στενά, τα μονοπάτια,
κι επιζητεί τον γιο, τον μονογιό, που είναι νεκρός να συναντήσει!
Θα πει σε μένα και σε σένα, θα πει στον πονεμένο τον καθένα:
"Σήκω, παιδί μου! Ανάστα! Στο θάνατο δεν είσαι χαρισμένος!
Πάρε ζωή! Πάρε Ζωή αληθινή! Ζωή ως τα τρίσβαθα της ύπαρξής σου!
Γύρνα και δες τη δόλια μάνα σου με τι λαχτάρα καρτερά,
η Εκκλησία, μια ανοιχτή αγκαλιά, να σε καλοδεχτεί
αναστημένο κι όμορφο, λαμπρό, ασπροφορεμένο!
Σήκω, παιδί μου! Ανάστα!"

Στη λειτουργία της Κυριακής την αναστάσιμη
η Ανάσταση, η Ζωή με περιμένουν!
Εγώ ο γιος, ο μονογιός της χήρας της Ναΐν
πάω να τις βρω, τι είμαι νεκρός και λαχταρώ ζωή!
Πάω να γευθώ Ανάσταση, πάω να γευθώ Ζωή!