Αναπηρίες...

Δυο εικόνες με χίλια μηνύματα.
Η πρώτη είναι παρμένη από κάποια Special Olympics. Νέοι με αναπηρία (άλλος έχει τεχνητό μέλος, άλλος κουτσαίνει πολύ, άλλος δεν έχει χέρια, άλλος βλέπει ελάχιστα κτλ) αγωνίζονται σε κάποιο αγώνισμα δρόμου. Ένας από αυτούς σκοντάφτει και πέφτει. Τον παίρνει το παράπονο. Το αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Κόβουν ταχύτητα. Σταματούν. Γυρίζουν πίσω. Τον βοηθούν να σηκωθεί και όλοι μαζί, ενωμένοι σας ένας, περπατούν προς το τέρμα καταχειροκροτούμενοι από όλους τους θεατές που όρθιοι, με δάκρυα στα μάτια θαυμάζουν και τιμούν το μεγαλείο της ψυχής τους.
Η δεύτερη είναι μια μάλλον συνηθισμένη σκηνή σε σχολείο αρτιμελών παιδιών. Κάποια παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο. Παίζουν με όλο τους το είναι. Δεν καταλαβαίνουν, δεν νοιώθουν τίποτ' άλλο. Ένα παιδί κλοτσά την μπάλα άστοχα. Καρφώνεται στα κλαδιά ενός δέντρου. Το παιχνίδι αναγκαστικά σταματά. Τα παιδιά θυμωμένα ξεσπούν με μανία στον άστοχο σουτέρ. Κανονικό ξυλοφόρτωμα, βρισιές, εκβιασμοί ("Αύριο θα φέρεις λεφτά για καινούργια μπάλα, αλλιώς να μην πατήσεις στο σχολείο"). Ο θυμός και το μίσος ξεχειλίζουν από παιδικές ψυχές που κάποτε τις θεωρούσαμε "αθώες, αγνές".
Αναπηρίες σώματος και μεγαλείο ψυχής. Υγεία σώματος και αναπηρία ψυχής.
Πολλοί γονείς πονούν για τα ανάπηρα παιδιά τους.
Πόσοι θα έπρεπε να θρηνούν για τα θυμώδη, ανεγκρατή και απαιδαγώγητα παιδιά τους;
Και πόσοι γονείς θυμούνται ότι τα παιδιά έχουν ψυχή που χρειάζεται φροντίδα και αγωγή και υγιή τροφή για να μην καταστεί ανάπηρη;

Επαγγελματική εξουθένωση

Μια που μελετώ την "Αδικία που πληγώνει" του Δ. Καραγιάννη ας κλέψω κάτι ακόμη ενδιαφέρον.
Από το κεφάλαιο "Επαγγελματική εξουθένωση":
"Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να σκέφτεται ακραία ανταγωνιστικά στην εργασία του και να είναι συνεργατικός με τη σύντροφό του.
Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να έχει χάσει κάθε έννοια ηθικής στην υπηρεσία του κέρδους και να είναι τίμιος στη συντροφική του σχέση.
Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να στέκεται αδίστακτος στις επαγγελματικές του σχέσεις και να μη μεταφέρει την στάση αυτή και στις σχέσεις με τα παιδιά του.
Δεν είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος να έχει χάσει το ενδιαφέρον στην εργασία του, να νοιώθει ότι σκουριάζει, να μην κάνει κάποια ενέργεια για να επαναπροσδιοριστεί και να μπορεί να γυρνά σπίτι του ευχαριστημένος και να έχει σχέσεις ζωντανές με τους δικούς του.
Δεν μπορεί κάποιος να εθίζεται στην παραίτηση και στην γκρίνια στη διάρκεια της ημέρας στο εργασιακό του περιβάλλον και το βράδυ να μεταβάλλεται σε έναν δημιουργικό άνθρωπο που παράγει λύσεις και που εμπνέει τους αγαπημένους του.
Η διάβρωση εισχωρεί παντού. Είναι ύπουλη. Η μεταφορά της κούρασης και της αίσθησης αδικίας και αποτυχίας από τον επαγγελματικό στον προσωπικό χώρο καθίσταται μοιραία..."

Δεν υπάρχουν στεγανά στον άνθρωπο. Οι ποικίλες σχέσεις μας (συζυγικές, γονεϊκές, επαγγελματικές, κοινωνικές) είναι αλληλένδετες, αλληλοεπηρεαζόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες. Τα βιώματα που αντλούμε από τις μεν, ενθαρρύνουν ή υποσκάπτουν τις δε.
Αν μπορούμε να αντλούμε χαρά και πληρότητα και δικαίωση από την εργασία μας - την όποια εργασία μας, δεν χρειάζεται να είναι κάτι μοναδικό και ξεχωριστό - θα 'μαστε χαρούμενοι και πλήρεις σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας και θα μεταδίδουμε τη χαρά, τη δημιουργικότητα, το ενδιαφέρον μας σε όλους όσοι μας συναναστρέφονται.
Αλλά δυστυχώς και το αντίθετο. Αλλοίμονο στα μικρά παιδιά, στους νέους που στα πρόσωπα των γονέων τους αντικρύζουν την κούραση, την απογοήτευση, τα στίγματα της αξεπέραστης αδικίας που βιώνουν στο εργασιακό τους περιβάλλον. Πριν ακόμη τα ίδια δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, πριν αγαπήσουν την εργασία που θα κληθούν να κάνουν, πικράθηκαν. Οι εργασιακές σχέσεις ζωγραφίστηκαν μέσα τους μαύρες και οδυνηρές. Η σχέση τους με την εργασία προκαθορίστηκε αρνητικά. Τι κρίμα! Πόσο κακή η αρχή της ζωής τους!

Ουρανού ισοστάσιον και θεία κλίμαξ

Η εύρεση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη

Πώς μ' αρέσει ο εσπερινός και ο όρθρος της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού!
Εκείνο το υπέροχο Εξαποστειλάριο:

"Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης, σταυρός, η ωραιότης της εκκλησίας,
σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα, σταυρός, πιστών το στήριγμα,
σταυρός, αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα".

Και τα τροπάρια των Αίνων,όπως:

"Ω του παραδόξου θαύματος! ως βότρυν πλήρη ζωής ο βαστάσας τον ύψιστον, από γης υψούμενος Σταυρός οράται σήμερον. Δι' ού προς Θεόν πάντες ειλκύσθημεν και κατεπόθη εις τέλος θάνατος. Ω ξύλον άχραντον! υφ' ού απολαύομεντης εν Εδέμ αθανάτου βρώσεως Χριστόν δοξάζοντες"

Καθημερινές δικτατορίες

Μου άρεσαν πάρα πολύ και "κλέβω" από το βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη "Η αδικία που πληγώνει" τα εξής:
"Στην καθημερινότητα των οικογενειών είναι συχνές οι καταστάσεις όπου κάποιο μέλος αγανακτεί για την συμπεριφορά των άλλων και δεν συνειδητοποιεί ότι είναι αυτός που αδικεί με τη συμπεριφορά του ή με τις απόψεις του. Εν ονόματι τέλειων καταστάσεων βασανίζει ψυχές και σώματα (Αυτό είναι δικό μου).
Ας αναφέρουμε μερικές καθημερινές δικτατορίες: η καθαριότητα που μολύνει, η αυτονομημένη αισθητική, η αναίσθητη ευαισθησία, η λογική που σκοτώνει, οι ψευδείς ύπουλες θυσίες, η τυραννία του σωστού.
(Για καθεμιά προχωρεί σε πολύ λεπτές, εύστοχες παρατηρήσεις. Αντιγράφω κάποιες σχετικές με την πρώτη "δικτατορία").

Η μητέρα (υπάρχουν και άνδρες σ' αυτήν την κατηγορία) που ασχολείται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα δεν συνειδητοποιεί το πλήθος των ψυχικών μικροβίων που καλλιεργεί στην καθημερινή ζωή της οικογένειας.
Τη στιγμή που διαμαρτύρεται για το ρόλο της ως υπηρέτριας, που πιστοποιείται από την συνεχή ενασχόλησή της με τον καθαρισμό του σπιτιού, δεν συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει ένας δικτάτορας που ενοχοποιεί τη ζωή. ("Η ζωή και η δημιουργικότητα παράγουν ακαταστασία και σκουπίδια. Η απραξία και η νέκρα διαφυλάττουν την άψογη καθαριότητα" κι αυτό είναι δικό μου).
Θεωρεί ότι ταλαιπωρείται εξαιτίας των παιδιών της και δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή τα ταλαιπωρεί αφόρητα με το να τους στερεί το δικαίωμα να είναι φυσιολογικά παιδιά και όχι προγραμματισμένα ρομπότ.
Αναπτύσσει μια αυτιστική στάση, κατά την οποία τα άψυχα αντικείμενα του σπιτιού έχουν την προτεραιότητα έναντι των έμψυχων όντων. Αντί να είναι η οικοδέσποινα που δημιουργεί το θερμό κλίμα του σπιτικού, περιορίζεται στο να είναι ο φύλακας του άψυχου σπιτιού.
Η μητέρα που ασχολείται διαρκώς με την καθαριότητα και βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τα παιδιά της δεν συνειδητοποιεί ότι το σπίτι κατοικείται από ζωντανές υπάρξεις. Άραγε σκέφτεται ότι πολλές μητέρες παραπληγικών παιδιών θα εύχονταν να μπορούσαν τα παιδιά τους να τους αναστατώνουν το σπίτι;
Εκείνος που εκνευρίζεται με τους άλλους που δεν τηρούν τους κανόνες της καθαριότητας , τους οποίους ο ίδιος έχει θέσει, δεν συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα και αυτός θα επιθυμούσε να δραπετεύσει από την πεντακάθαρη φυλακή του. Γι' αυτό και οργίζεται μ' εκείνους που το τολμούν...".

"Δεύτε πρός με πάντες οι ασθενείς, καγώ θεραπεύσω υμάς"

Σε μια πολύ όμορφη και πλούσια χώρα ενέσκηψε λοιμός, πολύ παράξενος λοιμός. Όλοι οι κάτοικοι της χώρας ασθένησαν. Η αρρώστια αυτή δεν είχε εξωτερικά συμπτώματα πολύ φανερά. Ούτε πυρετό, ούτε καταρροή, ούτε διάρροια, ούτε εξανθήματα, ούτε κάτι τέλος πάντων εξωτερικά εύκολα αναγνωρίσιμο. Αλλά κατέβαλε εσωτερικά τους ανθρώπους και σιγά-σιγά τους οδηγούσε στην παράνοια και ύστερα στον θάνατο.
Στην αρχή οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τι τους συνέβαινε. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί δεν μπορούσαν πια να σκεφθούν, να συνεννοηθούν μεταξύ τους, γιατί δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις δουλειές τους, γιατί ήταν μελαγχολικοί, γιατί αισθάνονταν απελπισμένοι. Κι όταν άρχισαν και οι θάνατοι - πιο συχνοί και σε νεαρές ηλικίες - τότε πια απογοητεύθηκαν. Οι επιστήμονές τους δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Ήταν κι αυτοί θύματα της ίδιας ασθένειας. Κάποιοι νεαροί έστειλαν e-mail σ' όλο τον κόσμο και ζητούσαν βοήθεια από όποιον μπορούσε να προσφέρει.
Πέρασε λίγος καιρός. Σε μια χώρα μακρινή ένας περίφημος επιστήμονας-ερευνητής που είχε αναλώσει τη ζωή του μελετώντας ιώσεις και λοιμώξεις κάθε είδους, κορυφή στο είδος του, ενδιαφέρθηκε για την παράξενη αυτή ασθένεια. Εγκατέλειψε την εξασφαλισμένη του άριστη εργασία, πήρε μαζί του ό,τι βιβλία και φάρμακα θα μπορούσαν να του φανούν χρήσιμα και ταξίδεψε στη χώρα αυτή, ας την πούμε Μάνια (βγαίνει από το man που θα πει άνθρωπος και το μανία που θα πει τρέλα). Φυσικά ήξερε, ήταν σίγουρο ότι κι αυτός θα κολλούσε αργά ή γρήγορα, αλλά αποδέχθηκε το ενδεχόμενο. Ήθελε μόνο να προλάβει πριν τον καταβάλει η ασθένεια να την μελετήσει και να βρει τη λύτρωση.
Μόλις έφτασε στη Μάνια στρώθηκε στη δουλειά. Άνοιξε ένα ιατρείο στο οποίο εξέταζε χιλιάδες ασθενείς και κατέγραφε τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους. Ύστερα άρχισε να δοκιμάζει τα φάρμακά του και ό,τι μπορούσε να σκεφτεί με την τεράστια πείρα του ως πιθανά βοηθητικό. Τρία χρόνια δούλεψε υπερεντατικά. Κατέληξε σε κάποιο τρόπο θεραπείας που αποδείχτηκε σωτήριος. Ήταν μακροχρόνιος και βασιζόταν και σε φάρμακα, αλλά και σε γενικότερη αλλαγή του τρόπου ζωής.Ο διάσημος γιατρός νόσησε και ο ίδιος. Πάνω στον οργανισμό του όμως δοκίμασε εμβόλια και θεραπείες που αποδείχτηκαν σωτήριες. Ο ίδιος οδηγούνταν στο θάνατο αλλά πρόλαβε - με διεθνή βοήθεια - να παραγάγει μεγάλες ποσότητες εμβολίων και φαρμάκων, να χτίσει νοσοκομεία, τα εξόπλισε και κάλεσε όλο το λαό της χώρας να έρθει για να θεραπευτεί. Όσοι αποφάσισαν να μπουν στα νοσοκομεία έπρεπε να εγκαταλείψουν όλες τις παλιές συνήθειες, να απαρνηθούν τον μέχρι τότε τρόπο ζωής και να πιστέψουν στο γιατρό και τη θεραπεία που τους υποσχόταν. Να προσέξουν πολύ τη διατροφή τους, να ησυχάζουν με μελέτη και περισυλλογή, να μη μεριμνούν με άγχος για τη ζωή τους, να συγχωρήσουν όποιον τους είχε βλάψει και να παίρνουν πολύ τακτικά τα φάρμακα που θα τους χορηγούνταν. Αν τα έκαναν όλα αυτά θα γίνονταν καλά. Αν δεν τα έκαναν με συνέπεια δεν θα θεραπεύονταν κι ας ήταν μέσα στα νοσοκομεία. Όσοι τέλος δεν έμπαιναν στα νοσοκομεία δεν θα είχαν καμιά απολύτως πιθανότητα να γιατρευτούν.
Πολλοί κάτοικοι της Μάνια πίστεψαν στο γιατρό και τις επαγγελίες του και ζήτησαν τη θεραπεία στα νοσοκομεία του. Και πάρα πολλοί όμως έμειναν αδιάφοροι και συνέχισαν την ταλαίπωρη ζωή τους. Δεν ήταν κι εύκολο να απαρνηθούν τις μέχρι τώρα συνήθειές τους. Και φυσικά ήταν αδύνατο κάποιος να θέλει να είναι και στο νοσοκομείο και έξω. Αυτό θα ήταν το πιο εξωφρενικό απ' όλα...

Πώς μου ήρθε η ιδέα γι' αυτή την ιστορία το πρωί την ώρα της Θείας Λειτουργίας!
Μάλιστα έμεινα σ' αυτό το τελευταίο: Ή μέσα ή έξω.
Δεν μπορείς να είσαι και του Χριστού και του κόσμου.