Τους τρεις μεγίστους φωστήρας

     Νεότερη ως μαθήτρια κι αργότερα για χρόνια πολλά ως δασκάλα, πάντα τιμούσα κι αγαπούσα αυτή την εορτή. Την εορτή των προστατών Αγίων μας, των Τριών Ιεραρχών.
     Είναι πολύ κρίμα που κάποιοι  την προσπερνούν αδιάφορα ή τη θεωρούν απλά σαν μια ακόμη σχολική αργία χωρίς να αναλογίζονται ποια πρόσωπα φέρνει αυτή η γιορτή στο προσκήνιο της μνήμης της Εκκλησίας μας. Τι "γίγαντες" ήσαν οι Τρεις στον νου, στην άσκηση, στη θεία φώτιση, στο έργο το κοινωνικό, το συγγραφικό, το φιλανθρωπικό, το λειτουργικό.
     Αστέρες πολύφωτοι του νοητού στερεώματος, μέγιστοι φωστήρες, τα του φωτός δοχεία, αι φεγγοβόλοι αστραπαί, πηγαί βλύζουσαι νάματα, ουρανομύσται, κήρυκες ορθοδοξίας, ιεροφάντορες ονομάζονται από τον υμνωδό, ο οποίος μένει εκστατικός μπροστά στη μεγαλοσύνη τους.
     Όποιος θέλει να γευτεί θησαυρό σοφίας μπορεί να ανατρέξει στους λόγους τους, οι οποίοι παραμένουν επίκαιροι και συναρπαστικοί. Με την ευκολία πρόσβασης που μας χαρίζει το διαδίκτυο απλά αδικούμε τους εαυτούς μας, αν δεν "εκμεταλλευόμαστε" τον πλούτο που άφησαν ως παρακαταθήκη αιώνια στην Εκκλησία.
     Κάνω έναν απειροελάχιστο ερανισμό από λόγους των Τριών Πατέρων σχετικούς με τη φιλανθρωπία:

"Εἶναι τοῦ πεινασμένου τὸ ψωμὶ ποὺ σὺ κατακρατείς. Τοῦ γυμνοῦ τὸ ροῦχο ποὺ φυλάγεις στὶς ἀποθῆκες σου. Τοῦ ξυπόλυτου τὸ ὑπόδημα, ποὺ τὸ ἔχεις καὶ σαπίζει. Αὐτοῦ ποὺ ἔχει ἀνάγκη εἶναι τὰ χρήματα, ποὺ ἔχεις στὴ γῆ κρυμμένα. Ὥστε τόσους ἀδικεῖς, ὅσους μποροῦσες νὰ ευεργετήσεις και δεν το έκαμες" (Μεγάλου Βασιλείου εις το "καθελώ μου τας αποθήκας")

     "Μη νομίζεις ότι, με το ν' αποκτήσεις πολλά, απο­κτάς και αληθινή ηδονή. Ηδονή και ευχαρίστηση και ηρεμία έχεις με το να μη θέλεις να πλουτίζεις. Αν κυ­νηγάς τον πλούτο, ποτέ δεν θα πάψεις να βασανίζε­σαι. Γιατί η επιθυμία του πλούτου είναι έρωτας ανικανοποίητος. Όσο μακρύτερο δρόμο διανύσεις, τό­σο περισσότερο απομακρύνεσαι από τον τελικό σκοπό σου. Όσο περισσότερα χρήματα επιθυμείς, τόσο με­γαλύτερη γίνεται η αγωνία σου.
      Ο Θεός σ' έκανε πλούσιο για να βοηθάς όσους έχουν ανάγκη, για να βρεις τη συγχώρηση των αμαρ­τημάτων σου με τη φιλανθρωπία. Δεν σου έδωσε χρή­ματα για να τα φυλάς και να καταστραφείς, αλλά για να τα μοιράζεις και να σωθείς. Γι' αυτό το λόγο έκα­νε και τον πλούτο αβέβαιο, πρόσκαιρο, ασταθή, για να ελαττώσει τη μανία σου για χρήματα. Αν, λοιπόν, τώ­ρα, που η διατήρηση του πλούτου είναι αβέβαιη, αλλά και γεμάτη κινδύνους, επιβουλές και φόβους, τόσο λυσσασμένα τον λαχταράς, πόσα και πόσα εγκλήματα δεν θα έκανες αδίσταχτα, αν είχες τη βεβαιότητα ότι θα τον διατηρούσες!"  (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου)

            "Γιατί, στ’ αλήθεια, τίποτε από τ’ ανθρώπινα δεν είναι βέβαιο, τίποτε δεν είναι σταθερό. Η ζωή μας γυρίζει σε κύκλο, έναν κύκλο που φέρνει πολλές μεταβολές, συχνά μέσα σε μια μέρα, κάποτε και μέσα σε μιαν ώρα. Πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται κανείς τον άνεμο, που κινείται ακατάπαυστα, πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται τη γραμμή, που αφήνει πάνω στα νερά ένα ποντοπόρο πλοίο, πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται τ’ απατηλά όνειρα μιας νύχτας, που η απόλαυσή τους κρατάει τόσο λίγο, πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται όσα χαράζουν τα παιδιά πάνω στην άμμο, όταν παίζουν, παρά την ανθρώπινη ευτυχία.
             Είναι, λοιπόν, συνετοί εκείνοι, που, μην έχοντας εμπιστοσύνη στα τωρινά, φροντίζουν να εξασφαλιστούν για το μέλλον. Επειδή η ανθρώπινη ευημερία είναι άστατη και μεταβλητή, αγαπούν την καλοσύνη που δεν χάνεται, για να κερδίσουν  τη συμπάθεια του Θεού. Όντας φιλάνθρωποι απαιτούν από το Θεό σαν οφειλόμενη τη φιλανθρωπία, την οποία έδειξαν πρώτα εκείνοι στους φτωχούς, ενεργώντας έξυπνα". (Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου περί Φιλοπτωχείας)
  
      Πρώτοι οι αριστεροί θα έπρεπε να τιμούν τους Τρεις Ιεράρχες γιατί προέταξαν με θάρρος στήθη μπροστά στο πλούσιο κατεστημένο της εποχής τους. Δεν άφηναν σε ησυχία τους κατέχοντας μέχρι ν'ανοίξουν τις αποθήκες και τα μπαούλα τους και να μοιράσουν τ'αγαθά τους στους κακοπαθούντες.     
       Αλλά  το κυριότερο ...οι ίδιοι έδωκαν παράδειγμα έσχατης πτωχείας και αυταπάρνησης. Ο Μέγας Βασίλειος μοίρασε στους πτωχούς πολύ μεγάλη πατρική περιουσία για να μείνει με τα τριμμένα ράσα του και τα βιβλία του. Ο Άγιος Ιωάννης υπερασπιζόμενος το ποίμνιό του και την πίστη του έναντι της αυτοκράτειρας εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος στα βάθη της Μικρασίας. Ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ακτημοσύνη και την ασκητική ζωή στις σπηλιές του Περιστρέμματος και στον Πόντο.
        Έγιναν πολύ μεγάλοι  γιατί δεν κράτησαν τίποτα για τον εαυτό τους παρά μόνο την πίστη και την αφοσίωσή τους στο Θεό. Εκείνος τους εμεγάλυνε. Εμείς ας τους τιμήσουμε για να έχουμε τις ευχές και την ευλογία τους.

Τόμυ και Μαρία

            Θυμάστε τα ιπποτικά μυθιστορήματα του 13ου αιώνα: "Βέλθανδρος και Χρυσάντζα", "Καλλίμαχος και Χρυσορρόη", "Λίβιστρος και Ροδάμνη" ή τον "Ρωμαίο και Ιουλιέττα" του Σαίξπηρ. Μυθικά ζευγάρια που τα έδεσε η απόλυτη αφοσίωση και η αγάπη που κυριολεκτικά έσχισε βουνά για να τους φέρει κοντά ή σφραγίστηκε με τραγικό τέλος και τα κατέστησε αιώνια υποδείγματα.
            Τόμυ και Μαρία λοιπόν ένα ακόμη ζεύγος -σύμβολο αφοσίωσης. Μόνο που υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: ο Τόμυ είναι ο γερμανικός ποιμενικός που επί 12 χρόνια αφοσιώθηκε στην κυρία του, τη Μαρία. Την ακολούθησε και στην κηδεία της που έγινε στον ναό του Σαν Ντονάτσι κοντά στο Μπρίντεζι της Ιταλίας. Από εκείνη την ημέρα πήγαινε στο ναό κάθε πρωί και όλη την ώρα της Λειτουργίας στεκόταν χωρίς να ενοχλεί μπροστά στο ιερό, στο σημείο που είχε τοποθετηθεί το φέρετρο της αγαπημένης του κυρίας ως την ημέρα που έφυγε κι αυτός για τον άλλο κόσμο των ...σκύλων.
             Μακάρι να βρίσκαμε και στους ανθρώπους τέτοια ανιδιοτελή αφοσίωση ...

             

Το έγκλημα της Συρίας

Μόνο ο Θεός ξέρει τι ακριβώς γίνεται στη Συρία, αλλά μάλλον διαπράττεται μια φοβερή γενοκτονία υπό το σκαιό βλέμμα των ύπουλα σιωπώντων Δυτικών.

Μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα από την ομιλία του Υπουργού Εξωτερικών της Συρίας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ στη Γενεύη. Έφτασε εκεί πληρώνοντας με δικά του χρήματα τα καύσιμα του αεροπλάνου που τον μετέφερε. Για να μιλήσει, να πει τι γίνεται, να  βγει προς τα έξω η κραυγή αγωνίας του συριακού λαού. 

Ας τον ακούσουμε. Θα δούμε στη συνέχεια και μια άλλη συγκλονιστική μαρτυρία που τον επιβεβαιώνει:

  

 

 

 

 

 

“Κυρίες και Κύριοι στο όνομα της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας …… Είναι λυπηρό κ.κ ότι παρακαθήμενοι ανάμεσά μας είναι εκπρόσωποι χωρών που έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα Σύριων: Στην Συρία κ.κ ξεκοίλιασαν εγκύους και σκότωσαν τα έμβρυα,γυναίκες βιάστηκαν νεκρές ή ζωντανές … Στην Συρία κ.κ άνδρες σφαγιάσθηκαν μπροστά στα παιδιά τους στο όνομα αυτής της επανάστασης και, κάτι χειρότερο ακόμα, αυτό έγινε ενώ τα παιδιά των ξένων δραστών τραγουδούσαν και χόρευαν. Στην Συρία πώς μπορούν να λέγονται επαναστάτες αυτοί που καννιβαλίζουν την καρδιά ενός ανθρώπου και διακηρύσσουν ότι προωθούν την ελευθερία, την δημοκρατία και μία καλύτερη ζωή;
Στα πλαίσιο της “Μεγάλης Συριακής Επανάστασης” πολίτες, κληρικοί , γυναίκες και παιδιά σκοτώθηκαν, τα θύματα ήταν πεταμένα στους δρόμους και στα κτίρια ανεξάρτητα από την πολιτική τους άποψη ή την ιδεολογία. Βιβλία και βιβλιοθήκες πυρπολήθηκαν,τάφοι συλλήθηκαν και κειμήλια εκλάπησαν. Στο όνομα της επανάστασης, παιδιά δολοφονήθηκαν μέσα στα σχολεία τους και οι φοιτητές στα πανεπιστήμιά τους ,γυναίκες βιάστηκαν στο όνομα του jihad al – nikah, τα τζαμιά βομβαρδίστηκαν ενώ οι πιστοί προσεύχονταν γονυπετείς, κεφάλια κόπηκαν και κρεμάστηκαν στους δρόμους, άτομα κάηκαν ζωντανά σ'ένα πραγματικό ολοκαύτωμα που η Ιστορία και πολυάριθμες χώρες θ΄αρνηθούν χωρίς να κατηγορηθούν για αντισιμητισμό. Στο όνομα της επανάστασης “για να ελευθερώσουν τον συριακό λαό από την καθεστωτική καταπίεση και για την επαναφορά της δημοκρατίας”, ένας πατέρας αυτοανατινάχθηκε με την γυναίκα και τα παιδιά του για να μην επιτρέψει στους ξένους εισβολείς να μπούν στο σπίτι του. Οι περισσότεροι από εμάς σ΄αυτήν την αίθουσα είναι πατεράδες. Σας ρωτάω λοιπόν, είναι ένας πατέρας υποχρεωμένος να σκοτώσει την οικογένειά του για να την προστατεύσει από την εχθρική βουλιμία των τεράτων; Γιατί αυτό συνέβη στην Adra… δολοφονίες , πλιάτσικο , αποκεφαλισμοί , σφαγές, βιασμοί. Έκαψαν ανθρώπους ζωντανούς. ………ανθρώπινα πλάσματα εμποτισμένα με την μισερή γουαχαμπίτικη ιδεολογία. Κάποιοι γείτονες άναψαν φωτιές στην Συρία ενώ άλλοι στρατολόγησαν τρομοκράτες απ΄όλον τον κόσμο: 83 εθνικότητες μάχονται στην Συρία. Κανείς δεν το καταγγέλλει, κανείς δεν το καταδικάζει, κανείς δεν τους επαναφέρει στην τάξη …. Επέβαλαν τιμωρίες στην τροφή μας,στο ψωμί μας, και στο γάλα των παιδιών μας, για να πεινάσει ο πληθυσμός βυθίζοντάς τον στις επιδημίες και στον θάνατο….Συγχρόνως λεηλάτησαν και έκαψαν εργοστάσια, παραλύοντας την διατροφική και φαρμακευτική βιομηχανία μας. Νοσοκομεία και κέντρα υγείας καταστράφηκαν, οι σιδηρόδρομοί μας και το δίκτυο ηλεκτροδότησης ακόμη και οι τόποι λατρείας χριστιανών και μουσουλμάνων δεν ξέφυγαν από την τρομοκρατία τους… Η Δύση διατείνεται δημόσια ότι πολεμάει την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα είναι αυτή που μυστικά την τροφοδοτεί. Εμείς ήρθαμε εδώ …για να σταματήσουμε τους αποκεφαλισμούς,τον καννιβαλισμό και το σφαγείο….. για να σταματήσουμε την επέλαση των Τατάρων και των Μογγόλων στην περιοχή μας…ήρθαμε για να προστατεύσουμε το μετριοπαθές Ισλάμ και να προστατεύσουμε τους Χριστιανούς της Ανατολής. Ήρθαμε για να σταματήσουμε την τρομοκρατία…. Είμαστε όλοι χριστιανοί όταν επιτίθενται στο Xριστιανισμό… Ενώ, στρεφόμενος στον Βan ki Moon που του αφαίρεσε το λόγο, δήλωσε: Ήρθα εδώ μετά από 12 ώρες που βρισκόμουν μέσα σ΄ένα αεροπλάνο και έχω ακόμη ελάχιστα λεπτά για να ολοκληρώσω το λόγο μου. Εσείς μένετε Ν.Υόρκη εγώ μένω στην Συρία".

 

Πριν λίγες μέρες είδα ένα φιλμάκι στο οποίο ο ελληνικής καταγωγής ψυχίατρος της ΝΑSA, Γεώργιος Τάουϊλ, γνώστης προσώπων και πραγμάτων της αμερικανικής και διεθνούς πολιτικής (δηλαδή του αμερικανικού και διεθνούς εγκλήματος), κατέθετε τη μαρτυρία του μετά από επίσκεψή του  στη Συρία στα πλαίσια ανθρωπιστικής βοήθειας. Σας μεταφέρω το περιεχόμενο των λόγων του:

"Ο Σαουδάραβας βασιλιάς έχει αυτοανακηρυχθεί βασιλιάς όλων των Μουσουλμάνων. Οι Αμερικανοί τον αποδέχθηκαν -για να έχουν εξασφαλισμένα τα πετρέλαιά τους για χρόνια- και του πουλούν όπλα υπερσύγχρονα. (Διπλό το όφελος!! τι μας νοιάζουν τα υπόλοιπα;) Οι Σαουδάραβες, ως φανατικοί μουσουλμάνοι ορκισμένοι στο jihad al – nikah, θέλουν να εξαφανίσουν τους Χριστιανούς από τη Μέση Ανατολή.  Για να πετύχουν το σκοπό τους έχουν στείλει στη Συρία, όπου το 18% του πληθυσμού είναι ελληνορθόδοξοι, εγκληματίες από χώρες μουσουλμανικές και μισθοφόρους έναντι αδρότατης αμοιβής, 1500 ευρώ την ημέρα- 160.000 συνολικά από Σομαλία, Λιβύη, Τσετσενία, Αλβανία, Λατινική Αμερική -με τη διαταγή να σκοτώνουν με οποιοδήποτε τρόπο! Γι'αυτό γίνονται φριχτά, απίστευτα εγκλήματα. Δεν είναι επανάσταση κατά του Άσαντ, αλλά αποφασισμένη εξόντωση των Χριστιανών. Να ξέρουμε επίσης πως ο Άσαντ δεν είναι καθαρός μουσουλμάνος. Ανήκει σε μια αίρεση η οποία πλησιάζει πολύ το Χριστιανισμό, δέχεται κάποιους Αγίους κτλ". (Δείτε στο You Tube τη συγκλονιστική μαρτυρία του γιατρού στο "Ο Γέρων Παΐσιος μου είπε πόσο θα διαρκέσει η κρίση").

Το τέλος στο δράμα της Συρίας πρέπει να είναι αίτημα προσευχής όλων μας, όπως και η ευχή να μην εξαπλωθεί η απίστευτη αυτή εγκληματική πρακτική των μουσουλμάνων.

Και βέβαια είναι μια ακόμη τρανή απόδειξη πως η Δύση βυθίζεται και χάνεται κολλημένη και πουλημένη στη μοναδική της ελπίδα, στο μοναδικό θεό της: το κέρδος και το χρήμα!!!

Ταπείνωση

          Σε μια επιστολή του Αγίου Πορφυρίου προς πνευματικά του παιδιά , διαβάζουμε: "Από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό μάτι και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πει: "Τι θέλεις εσύ εδώ;". Έγώ ένα έχω να του πω: "Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη Σου, ας κάνει για μένα".

          Ο τάφος του ταπεινός όπως κι εκείνος, απόηχος του τραγουδιού που αγαπούσε και σιγοτραγουδούσε:

 

    "Νάταν τα πεύκα της πλαγιάς να μού 'διναν
απ΄τα κλαδιά τους τ' άμετρα μια στίβα
νά 'φτιαχνα σε μιαν άκρη δίπλα τους
τη φτωχική μου κι έρημη καλύβα.

   Νάταν το καλοκαίρι να μου δίνανε
τα φύλλα να πλαγιάζω τα ξερά τους,
μαζί τους να το λέω το τραγούδι τους,
μαζί τους τ' αυγινό το σφύριγμά τους.

   Κι ύστερα τίποτ' άλλο. Κι όταν θά 'σβηνε
έτσι η ζωή μου, από χαρά γεμάτη,
λίγα κλαδιά τους πάλι να μου δίνανε,
να γίνουν το στερνό μου το κρεβάτι..."

*Από το βιβλίο  "Όσιος Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης"
του καθ. Γεωργίου Κρουσταλλάκη

Πόσες ψυχές χωρούν και αναπαύονται δίπλα στον ταπεινό
και πώς κανένας δεν χωρά δίπλα στον κενόδοξο και τον εγωιστή!!!

Παρθένοι λογισμοί

Κάποιοι έχουν το χάρισμα
να ισιώνουνε
ακόμα και λογισμούς στραβούς.

Και κάποιοι άλλοι
ακόμα και τα ίσια
τα βλέπουνε στραβά.

Θυμάμαι
κι εκείνο το φοιτητή
που πήγε στον π. Παΐσιο,
με λογισμό καθαρό,
απλό κι αθώο.

Πέφτει πάνω στο Γέροντα, ενώ τον αγνοούσε.
-Θα ήθελα τον π. Παΐσιο.
-Τι τον θέλεις, ρε παιδί;
-Είναι πολύ καλός γέροντας, θέλω να ωφεληθώ.
-Μπα, δεν είναι καλός, του απαντά ο ίδιος ο π. Παΐσιος, για να διακρίνει πόσο αθώο είναι το παιδί.
-Είναι, πάτερ μου. Πώς δεν είναι!
-Πάντως τώρα δεν είναι εδώ, είναι στις Καρυές.
-Θα τον περιμένω. Το αξίζει.
-Ξέρεις τι κάνει στις Καρυές, ο π. Παΐσιος; Πάει να πάρει τσιγάρα.
-Δεν πειράζει, πάτερ. Θα τον περιμένω, κι ας πάρει και τσιγάρα. Κάποιο λόγο θα έχει.
-Μα θα τα καπνίσει κι όλας!
-Δεν πειράζει. Εγώ θέλω να πάρω μια συμβουλή και να ωφεληθώ.

Κι ο γέροντας εδάκρυσε
μπροστά στην τόση αγνότητα
του νέου.

Αγνότητα
όχι οπωσδήποτε κορμιού,
μα κυρίως
καρδιάς και λογισμού.

ΥΓ. Ώσπου να γίνει κι αυτός ο νεαρός, "κανονικός" χριστιανός. Να "στρώσει" σαν το καινούργιο Fiat μου, που πήγα μέχρι Βόλο. Τότε, πριν χρόνια.
Και ξέρεις πώς θα "στρώσει"

: κάνοντας παρέα με μένα και με σένα.

π. Ανδρέας Κονάνος

*Κάπως έτσι "κόπηκε" ο π.Ανδρέας από τους "στρωμένους"...

Αθανάσιος ο Μέγας, ο συνώνυμος της αθανασίας και της αρετής

"Αθανάσιον επαινών, αρετήν επαινέσομαι".

Πάντα είχα την απορία γιατί έπρεπε ο Χριστός να υποστεί σταυρικό θάνατο.

Βρήκα την απάντηση στο "Λόγο περί ενανθρωπήσεως του Λόγου 

και της διά του σώματος επιφανείας Αυτού" του Μεγάλου Αθανασίου

και παραθέτω το απόσπασμα για όποιον έχει την ίδια απορία

και ως ένδειξη τιμής κι ευγνωμοσύνης στον εορταζόμενο Άγιο. 

Συγχωρέστε μου το μακρόν της ανάρτησης.

*Πρόκειται για μια εξαιρετική ομιλία που αποδεικνύει τη μεγαλοσύνη, 

δηλαδή τον θείο φωτισμό του Αγίου Πατρός.

**Με την ευκαιρία ας πούμε χρόνια πολλά στους Αθανάσιους, χρόνια ευλογημένα!

Και μια παράκληση: Ας μην αλλάζουν το υπέροχο όνομά τους, 

το συνώνυμο της αθανασίας, με το όνομα του θανάτου. 

Απορώ πώς επεκράτησε το Θανάσης αντί του Αθανάσιος. 

Μάλλον δεν καταλαβαίνουμε τι λέμε.

                 "Γιατί, λοιπόν, θα ρωτούσε κάποιος, εφόσον ήταν αναγκαίο Αυτός να θανατωθεί για χάρη όλων, δεν πέθανε με φυσικό θάνατο, αλλά έφτασε μέχρι το σταυρικό θάνατο; Διότι φαίνεται πιο σωστό Αυτός να είχε έναν αξιοπρεπή θάνατο παρά να υποφέρει έναν τέτοιο ατιμωτικό (σταυρικό) θάνατο. Πρόσεξε πάλι μήπως αυτή η ένσταση εκφράζει ανθρώπινη άποψη· ενώ αυτό που έκαμε ο Σωτήρας, ήταν για πολλούς λόγους θείο επίτευγμα και αντάξιο στη θεότητά του.
                   Πρώτα βέβαια, διότι ο συνηθισμένος θάνατος έρχεται στους ανθρώπους λόγω φυσικής αδυναμίας· δεν μπορούν να μείνουν για πολύ στη ζωή και φθείρονται με το χρόνο. Γι’ αυτό το λόγο τούς βρίσκουν αρρώστιες, εξασθενούν και πεθαίνουν. Ο Κύριος όμως δεν είναι αδύναμος, αλλά η Δύναμη του Θεού· είναι ο Λόγος του Θεού, η Αυτοζωή. Εάν, λοιπόν, πέθαινε ιδιωτικά και συνηθισμένα όπως οι άνθρωποι σ’ ένα κρεβάτι, θα θεωρούνταν ότι κι αυτός πέθανε έτσι από φυσική ασθένεια· δεν θα διέφερε σε τίποτε από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Επειδή όμως ήταν η Ζωή και ο Λόγος του Θεού και έπρεπε να υποστεί το θάνατο για χάρη όλων, γι’ αυτό, όντας η Ζωή και η Δύναμη, έδινε δύναμη στο σώμα που είχε περιβληθεί. Επομένως ο συνηθισμένος θάνατος αποκλειόταν.
                   Εάν πάλι, χωρίς καμία ασθένεια και κανένα πόνο, μόνος κάπου σε μια γωνία ή σ’ έναν έρημο τόπο, ή σε σπίτι ή οπουδήποτε αλλού έκρυβε το σώμα του και μετά το εμφάνιζε ξαφνικά και έλεγε ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς, όλοι θα νόμιζαν ότι λέει παραμύθια. Και πολύ περισσότερο, δεν θα τον πίστευαν αν μιλούσε για την ανάστασή του· διότι δεν θα υπήρχε κανένας αυθεντικός μάρτυρας του θανάτου του. Καθώς πρέπει να προηγείται ο θάνατος από την ανάσταση· επειδή, δεν μπορεί να υπάρξει ανάσταση, αν δεν προηγείται ο θάνατος. Έτσι, λοιπόν, αν πέθαινε στα κρυφά, χωρίς να γίνει γνωστός ο θάνατός του και χωρίς να υπάρχουν μάρτυρες, τότε είναι επόμενο και η ανάστασή του να είναι άγνωστη και χωρίς μάρτυρες. Και πώς οι μαθητές του θα είχαν το θάρρος να κηρύξουν για την ανάστασή του, αν δεν έλεγαν πρώτα ότι πέθανε; Ή πώς θα τους πίστευαν, όταν θα έλεγαν ότι πρώτα πέθανε και έπειτα αναστήθηκε, εάν αυτοί στούς οποίους έκαναν κήρυγμα με θάρρος, δεν ήταν και μάρτυρες του θανάτου (του Χριστού); Διότι, εάν και ο θάνατος και η ανάστασή του έγινε φανερά μπροστά σ’ όλους, κι όμως οι Φαρισαίοι δεν θέλησαν να πιστέψουν και μάλιστα εξανάγκασαν και τους αυτόπτες μάρτυρες της αναστάσεως να την αρνηθούν· τότε, στην περίπτωση που όλα αυτά γίνονταν στα κρυφά, πόσες προφάσεις για απιστία δεν θα πρόβαλαν; Και πώς άραγε θα εκπλήρωνε το χρέος του θανάτου και τη νίκη σε βάρος του,εάν μπροστά σ’ όλους δεν προσκαλούσε το θάνατο και δεν τον απόδειχνε νεκρό και καταργημένο, εξαιτίας της αφθαρσίας που είχε το σώμα του;
              Ίσως κανείς θα έλεγε και το εξής: Εάν ο θάνατός του έπρεπε να γίνει μπροστά στα μάτια όλων και ενώπιον μαρτύρων, για να γίνει πιστευτό το κήρυγμα της αναστάσεως, έπρεπε τουλάχιστον να επινοήσει για τον εαυτό του ένδοξο θάνατο και ν’ αποφύγει τον ατιμωτικό σταυρικό θάνατο.
Αλλά, εάν έκανε κάτι τέτοιο, θα παρείχε την υποψία σε βάρος του, ότι δεν είχε δυνατότητα να νικήσει κάθε είδους θάνατο, αλλά μόνον εκείνον που αυτός θα επινοούσε· αυτό θα έδινε μεγαλύτερη αφορμή για ν’ απιστούν στην ανάστασή του. Έτσι, λοιπόν, ο θάνατός του προήλθε όχι από τον εαυτό του, αλλά τον επέβαλε η κακία των ανθρώπων· μ’ αυτόν τον τρόπο, το θάνατο στον οποίο αυτοί οδήγησαν τον Σωτήρα, εκείνος τον νίκησε και κατάργησε. Συνέβη όπως μ’ ένα γενναίο παλαιστή, που είναι πολύ συνετός και ανδρείος: δεν επιλέγει αυτός τους αντιπάλους του, για να μη δώσει υποψία σε ορισμένους ότι είναι δειλός· αλλά αφήνει την επιλογή στη γνώμη των θεατών. Και μάλιστα, αν τύχει και είναι εχθρικοί σ’ αυτόν, τους επιτρέπει να επιλέξουν, για να πειστούν ότι είναι ο πιο δυνατός, αφού θα συντρίψει όποιον αυτοί του προτείνουν να συγκρουστεί.
                      Έτσι έκανε και ο Κύριός μας Χριστός Σωτήρας, η Ζωή όλων μας: δεν διάλεξε το σωματικό θάνατο που του άρεσε, για να μη φανεί ότι δειλιάζει. Δέχτηκε να υποστεί πάνω στο σταυρό το θάνατο που του επέβαλαν οι άλλοι· και μάλιστα εκείνον που οι εχθροί του θεωρούσαν φοβερό, ατιμωτικό και αποκρουστικό. Έτσι ώστε, και εκείνον τον νίκησε και ο ίδιος έγινε πιστευτός ότι είναι η Αυτοζωή· διότι κατάργησε τελειωτικά την εξουσία του θανάτου. Συνέβη λοιπόν κάτι αξιοθαύμαστο και παράδοξο· ο θάνατος που του επέβαλαν και τον θεωρούσαν ατιμωτικό, αυτός να γίνει το τρόπαιο της νίκης ενάντια στον ίδιο το θάνατο. Γι’ αυτό, ούτε υπέστη το θάνατο του Ιωάννη με αποκεφαλισμό ούτε πριονίστηκε σαν τον Ησαΐα· κι αυτό, για να διατηρήσει και στο θάνατο ακέραιο και ολόκληρο το σώμα του· να μη δοθεί αφορμή στους κακόβουλους να διαιρούν την Εκκλησία.
 Αυτά λοιπόν αρκούν για τους μη χριστιανούς, που συνεχώς βρίσκουν αρνητικά επιχειρήματα. Αν όμως κάποιος δικός μας, όχι από αμφισβήτηση αλλά από φιλομάθεια, ζητεί να μάθει για ποιό λόγο υπέστη σταυρικό θάνατο και όχι κάποιον άλλο, ας πληροφορηθεί κι αυτός ότι δεν συνέφερε σε μας κάτι τέτοιο· καλώς σταυρώθηκε για χάρη μας ο Κύριος. Διότι, αφού ήλθε να φορτωθεί ο ίδιος την κατάρα που μας επιβλήθηκε, πώς αλλιώς θα γινόταν κατάρα παρά μόνον αν δεχόταν καταραμένο θάνατο; Και αυτό είναι ο σταυρικός θάνατος. Διότι, έτσι λέει η Αγία Γραφή: «Καταραμένος
να είναι όποιος κρεμιέται στο ξύλο». Έπειτα, εφόσον ο θάνατος του Κυρίου αποτελεί τη λύτρωση όλων, και με το θάνατό του καταργείται η μεσοτοιχία που χώριζε Θεό και ανθρώπους και
προσκαλούνται οι ειδωλολάτρες, πώς θα μας καλούσε, αν δεν σταυρωνόταν; Διότι μόνο πάνω στο σταυρό πεθαίνει κάποιος έχοντας απλωμένα τα χέρια. Γι’ αυτό έπρεπε να υπομείνει ο Κύριος το σταυρικό θάνατο και ν’ απλώσει τα χέρια του, ώστε με το ένα να τραβήξει τον παλαιό λαό, τους Ιουδαίους, και με το άλλο τους ειδωλολάτρες· να τους ενώσει και τους δύο με τον εαυτό του. Και αυτό ο ίδιος το είπε, δηλώνοντας με τί είδους θάνατο επρόκειτο να τους λυτρώσει όλους: «Όταν θα με σηκώσουν ψηλά (στο σταυρό), όλους θα τουςτραβήξω κοντά μου».
                      Και πάλι όμως ο εχθρός μας διάβολος, πέφτοντας από τον ουρανό, τριγυρνά  εδώ κάτω στον αέρα· εξουσιάζει τους δικούς του δαίμονες που είναι το ίδιο  μ’ αυτόν ανυπάκουοι (στο Θεό). Με αυτούς δημιουργεί στους πλανεμένους φαντασιώσεις και προσπαθεί να εμποδίζει όσους επιχειρούν ν’ ανέβουν προς το Θεό. Γι’ αυτό λέει ο Απόστολος: «Σύμφωνα με τον άρχοντα που εξουσιάζει τον αέρα και ενεργεί ενάντια στα παιδιά που επαναστάτησαν στον Θεό-Πατέρα τους». Ήλθε, λοιπόν, ο Κύριος να νικήσει το διάβολο, να καθαρίσει τον αέρα και να ανοίξει το δρόμο για την άνοδο στον ουρανό, όπως το είπε ο Απόστολος: «(το πέτυχε) με το καταπέτασμα, δηλαδή τη σάρκα του»· κι αυτό έπρεπε να συμβεί με το θάνατό του. Ποιός άλλος θάνατος θα τα έκαμε αυτά παρά μόνον αυτός που συμβαίνει στον αέρα, εννοώ το σταυρικό θάνατο; Διότι στον αέρα πεθαίνει μόνον εκείνος που θυσιάζεται στο σταυρό. Δικαιολογημένα λοιπόν τον υπέμεινε ο Κύριος. Έτσι, λοιπόν, υψώθηκε στο σταυρό ο Κύριος και καθάρισε τον αέρα από τις κακόβουλες παγίδες του διαβόλου και των δαιμόνων λέγοντας: «Είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή». Ετοίμασε και ανακαίνισε το δρόμο της
ανόδου στον ουρανό, όπως το λέει πάλι: «Οι άρχοντές σας ν’ ανοίξουν τις πόρτες· ανοίξτε πύλες της αιωνιότητας». Διότι ο Λόγος δεν είχε ανάγκη να του ανοίξουν τις πόρτες, αφού είναι ο Κύριος όλων· ούτε ήταν αποκλεισμένος ο δημιουργός από κάποιο δημιούργημά του. Εμείς ήμασταν που είχαμε ανάγκη· κι εμάς ανέβασε με το σώμα του στον ουρανό. Διότι, όπως το πρόσφερε με το
θάνατό του για χάρη όλων, έτσι πάλι μ’ αυτό ετοίμασε το δρόμο της ανόδου στον ουρανό.
 Διότι έτσι φανέρωσε τον εαυτό του πάνω στο σταυρό.Και έκανε την κτίση να δίνει πολύ εντονότερα τη μαρτυρία της παρουσίας του Δημιουργού της..."

Πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση για τον Άγιο Πορφύριο

Εξ οικείων τα βέλη..., ως είθισται.

Σταμάτησαν την εκπομπή "Αθέατα περάσματα" στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας.
Να είναι καλά οι άνθρωποι!!!

Αναλυτικά η ανακοίνωση του π. Ανδρέα, όπως την δημοσίευσε στο προφίλ του στο Facebook:

"Έπειδή στο προφίλ αυτό μπαίνουν κάθε μέρα χιλιάδες φίλοι και γνωστοί, εκ των οποίων οι περισσότεροι ακούνε την εκπομπή μας στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας, για να αποφύγω προσωπικές συζητήσεις και απαντήσεις στον καθένα χωριστά, θεωρώ χρέος μου να τους ενημερώσω για τα εξής:

Πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο η κοπέλλα που σηκώνει τα τηλέφωνα του ραδιοφώνου τής Πειραϊκής Εκκλησίας (με τιμά που δεν το ανέθεσαν σε κάποια καθαρίστρια, μετά από τα 7 χρόνια συνεργασίας!) και μου ανακοίνωσε την απόφαση του διευθυντή του σταθμού, του κ. Λυκούργου Μαρκούδη, στο εξής να σταματήσει η εκπομπή "Αθέατα Περάσματα". Η τηλεφωνήτρια, μου τόνισε ότι η απόφαση αυτή έχει και την έγκριση του Σεβασμιωτάτου.
Η μοναδική λιτή εξήγηση που μου δόθηκε για την διακοπή: "Λόγω ανανέωσης του προγράμματος. Ευχαριστούμε για τη μέχρι τώρα συνεργασία. Χαίρετε".
Και η απάντησή μου, αυτολεξί: "Εντάξει. Χαίρετε". Ούτε λέξη παραπάνω. Τι φταίει άλλωστε η κοπέλλα; Εντολή εκτελούσε.

Την απόφαση αυτή είχε πάρει ο κ. Μαρκούδης και παλαιότερα (2008), ένα μόλις χρόνο αφού είχε αρχίσει η εκπομπή μας (2007), και μου έδωσε πάλι την ίδια εξήγηση : "Φέτος, δεν θα παίζεται η εκπομπή σας, πάτερ, λόγω ανανέωσης του προγράμματος".

Ρώτησα τότε, "Έχω αρχίσει μόλις ένα χρόνο την εκπομπή, και φεύγω κι όλας;.. Μα τι συνέβη; έκανα κάτι λάθος;"
Μετά από συζήτηση μαζί μου, απεκάλυψε τον πραγματικό πρόβλημα που είχε: "Πάτερ, παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο στο σταθμό και σε ζητούν, και σε θαυμάζουν, και μιλούν για σένα, αντί να μιλάνε για το Θεό. Γίνεται προσωποκεντρική η εκπομπή σου, κι αντί να οδηγεί στο Χριστό οδηγεί σε σένα".
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι οι άνθρωποι με αγαπούν πολύ! Άρα, πρέπει να το σταματήσουμε αυτό.
Το 2008, τελικά, δεν ίσχυσε η απόφαση του κ. Μαρκούδη, διότι δεν του επετράπη να τη θέσει σε εφαρμογή.
Τώρα, όμως, θα ισχύσει.

Δεν θα πω περισσότερα (λεπτομέρειες, παρασκήνια κλπ ιστορίες), αν και έχω αρκετά, με ονόματα και στοιχεία. Είναι αυτό που λέει ο κόσμος, "Καλύτερα να μην ανοίξω το στόμα μου, διότι αν το ανοίξω, θα πω πολλά".

Ευχαριστώ το Θεό για όλα.
Οι εκπομπές που υπάρχουν ήδη στο διαδίκτυο, θα είναι προσβάσιμες για όποιον θέλει. Κι αν κάνω κάποια καινούργια ομιλία, θα την αναρτώ στο διαδίκτυο.
Μα κι εκεί να μην υπήρχαν, δεν θα πάθαινε κανείς τίποτε, ούτε θα έχανε κάτι.
Αυτό που θλίβει δεν είναι η παύση τής εκπομπής.
Μα ο τρόπος που γίνεται αυτή η παύση.
Και το ήθος που βγάζει μια τέτοια κίνηση, από ανθρώπους που νοιάζονται για την ωφέλεια και στήριξη των απλών πιστών!
Κανένας διάλογος, καμία συζήτηση, καμία συνεργασία ή δημοκρατία.
Απόφαση, διαταγή, εκτέλεση, τέλος.

Χριστέ μου, αυτά ήταν το όνειρό σου όταν έχυνες το Αίμα Σου, άραγε;!..
Δόξα τω Θεώ για όλα.

Δεν θα μπω τώρα σε κουβέντες και σχόλια με τους φίλους, διότι δεν βγάζουν πουθενά. Ούτε θα ανοίξω διάλογο.
Ήθελα απλά να γνωρίζεις τις εξελίξεις, που σ' ένα βαθμό, σε αφορούν.

Και η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

Και ο θάνατος τυλίγει τα πάντα σ' αυτό τον κόσμο και μας περιμένει όλους.
Ο μόνος εχθρός. Το μόνο κύριο πρόβλημα.
Όλα τ' άλλα, είναι "τρίχες"!..

Ο λόγος του Θεού υπάρχει, ο Χριστός, το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία υπάρχουν, κηρύγματα γίνονται παντού, πατέρες υπάρχουν, βιβλία πατερικά κλπ, άπειρα.

Όλα καλά!"

Τα έργα των χειρών σου μη παρίδης (2)

Είχα πει πως  θα επανέλθω με λίγα ακόμη εργόχειρα και κρατώ το λόγο μου. 

Καθένα έχει την ιστορία του, τον κόπο και την αγάπη μου. 

Καθώς τα βλέπω τώρα αναπολώ τις ώρες που πέρασα μαζί τους 

και φέρνω στο νου μου γεγονότα με τα οποία τα έχω συνδέσει.

Χαίρομαι που τα έφτιαξα, αλλά δεν είμαι σίγουρη πως ήταν η καλύτερη επιλογή ης ζωής μου. Σίγουρα πήραν πολύ χρόνο που ίσως να έπρεπε αλλού να τον διαθέσω,

 ιδίως σε πρόσωπα, σε επικοινωνία, σε μελέτη, σε έργα αγάπης...

Ίσως όμως και να ήταν καταφύγιο ηρεμίας και εσωτερικής ισορροπίας και χαράς 

και προστασία από άσκοπα γυρίσματα και σπατάλη χρόνου...

 Το σχέδιο είναι παρμένο από χαλί. 

Δυσκολεύθηκα πολύ να το ταιριάσω γιατί τα μεσαία μοτίφ δεν χωρούσαν 

κι έπρεπε να τροποποιήσω το σχέδιο χωρίς να το παραμορφώσω.

 Τι να θυμηθώ γι'αυτό το καρέ! Ιδιαίτερα απαιτητικό, όλο ριζοβελονιά κι ανεβατό

 και συνεχείς εναλλαγές χρωμάτων. Μέχρι να το τελειώσω, μάλλον είχα αγανακτήσει.

Ένα μικρό, αλλά χαριτωμένο και αγαπημένο εργόχειρο 

πάνω στον σοφρά του καθιστικού.

 

Κουρτίνα για την κουζίνα στο ίδιο χρώμα (βεραμάν) με τα ντουλάπια.

Την έπλεξα μετά την πρώτη εγχείριση που με κράτησε για δυο μήνες σε περιορισμένη κινητικότητα.

Τι να πω; Ακόμα και τις ασθένειες μας τις στέλνει ο Θεός κατά την καρδία και τις δυνάμεις μας...

Το πλεχτό καρέ ασορτί με την κουρτίνα για το τραπέζι της κουζίνας.

 Έγινε στην επόμενη εγχείριση...

 Κι άλλο καρέ μετρητό σε καμβά που εκτελεί χρέη σκεπάσματος σε κάποια ραφιέρα. 

Φυσικά θα μπορούσε και να λείπει από το συγκεκριμένο μέρος, αλλά να... η παλιά συνήθεια, να σκεπάζουμε όλες τις επιφάνειες με εργόχειρα. 

Τα νέα παιδιά μάς ...κοροϊδεύουν και δεν έχουν άδικο.

Κουκουλάρικα, μεγάλη αγάπη...

Κι ένα κέντημα πολύ διαφορετικό και πολύ εύκολο!

Αυτή η πολύ όμορφη μπάντα είναι έργο της κόρης μου.

Το σχέδιο παρμένο από χαλί, φτιαγμένο με μάλλινη κλωστή και ιδιαίτερη βελονιά.

Μου τη χάρισε για να μου θυμίζει τη μεγάλη χάρη που μου έκανε 

να στρωθεί και να την κεντήσει ...

Την ευχαριστώ κι εύχομαι να είναι καλά και να δημιουργεί και να εκφράζεται 

με όποιον άλλον τρόπο την ευχαριστεί και τη γεμίζει.

Το κέντημα ήταν της δικής μας γενιάς η απασχόληση (και των προηγούμενων βέβαια). 

Η νέα γενιά έχει βρει τους δικούς της τρόπους έκφρασης και δημιουργίας.

*Έχω να σας δείξω ακόμη κάτι ενδιαφέρον. Το κρατώ για μια άλλη φορά.

Ο φιλάνθρωπος ουρανός μας!

   


    Ακούω στις ειδήσεις πόσο δοκιμάζονται άλλες χώρες από ακραία καιρικά φαινόμενα και τρομάζω. Η Βρετανία ταλαιπωρείται με χιόνια και πλημμύρες ακόμη πριν από τα Χριστούγεννα μέχρι τώρα. Στις ΗΠΑ το ψύχος είναι πολικό. Σαν να έχει μετατεθεί ο Βόρειος Πόλος. Στην Αυστραλία, απ' τη μια μεριά πλημμύρες κι απ' την άλλη φοβερός καύσωνας και φωτιές αδάμαστες...
    Κι εμείς εδώ...! Τι καιρός! Δόξα να΄χει ο Πανάγαθος! Με μια ζακετούλα κι έσκασα σήμερα καθώς έκανα την καθιερωμένη βόλτα με την μικρή Δανάη κι από περιέργεια μόλις γύρισα έβγαλα το θερμόμετρο να δω πόσο θα δείξει: 26 βαθμούς  Κελσίου, αν το πιστεύετε -στον ήλιο βέβαια!
    Και μου ήρθε στο νου κάτι πολύ αληθινό που είχα κάποτε διαβάσει στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Παπαρρηγόπουλου: "Οι όροι του φυσικού βίου και του πνευματικού που αναπτύσσεται κάτω από αίθριο και φιλάνθρωπο ουρανό, από κλίμα εύκρατο, πάνω σε εύφορη γη που απαλλάσσεται από τη μονοτονία με τα όρη, τις κοιλάδες και τις πεδιάδες και περιβρέχεται από θάλασσα με όρμους και λιμάνια, δεν μπορούν να είναι ίδιοι με τους όρους του βίου τον οποίο ζουν οι άνθρωποι σε τόπους στερημένους από θάλασσα ή σε ακτές χωρίς λιμάνια και σε μονότονες πεδινές εκτάσεις ή σε κλίματα που περιορίζουν ή και νεκρώνουν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα".
    Ο φιλάνθρωπος ουρανός μας! Το συνειδητοποιούμε! Τον χαιρόμαστε! Είμαστε ευγνώμονες γι'αυτό το δώρο! Κι αν όλα γύρω μας πάνε στραβά και μας ταλαιπωρούν και μας δοκιμάζουν, πάνω απ' τα κεφάλια μας απλώνεται ο φιλάνθρωπος ουρανός μας. Αυτόν κανείς δεν μπορεί να μας τον κλέψει, να τον υπεξαιρέσει, να τον υποθηκεύσει, να τον κατάσχει. Ας τον χαρούμε, ας χαρούμε για κάτι...

Φώτα

       Πώς θυμάμαι τα Φώτα όταν ήμουν μικρή: παγωνιά, κρύο που μου περόνιαζε τα ακάλυπτα μέρη του σώματος και ξεροβόρι που με πάγωνε εκεί, στην αυλή των Αγίων Αποστόλων που έβλεπε προς το βοριά. Πάνω στην εξέδρα το μεγάλο δοχείο του Αγιασμού κι οι ευχές ακατανόητες και μακρές. Κι έλεγα πότε θα τελειώσει, ν' ακούσουμε το "Εν Ιορδάνη ..." -πάντοτε μου άρεζε αυτό το τροπάριο, ίσως γιατί σήμαινε το τέλος ενός ...μαρτυρίου - να πάρουμε αγιασμό μέσα σ' έναν πανικό σπρωξίματος, φωνών, τσαλαπατήματος και "δροσίσματος" με παγωμένο νερό -θυμάμαι τα χέρια των επιτρόπων, που μοίραζαν με τις κανάτες των αγιασμό, κατακόκκινα, φαίνονταν κρυσταλλιασμένα - και να πάμε στη ζεστασιά του σπιτιού μας.   

    Κι όμως κι αυτό είχε μια γλύκα κι άφησε στην ψυχή μας ένα γερό αποτύπωμα.

    Και πάνω σ'αυτό το αποτύπωμα, όταν με τα χρόνια και τον κόπο του βίου και του στοιχειώδους  πνευματικού αγώνος άνοιξε λίγο, μια σχισμάδα ο νους και μπήκε λίγο-λιγουλάκι φως, είδα το θησαυρό, είδα το μεγαλείο αυτής της ημέρας και λέω να μην τελειώσει, να μη χάσω ούτε λέξη απ' τα τροπάρια των Ωρών, του Εσπερινού και του Όρθρου και τις ευχές της Λειτουργίας και του Μεγάλου Αγιασμού. Αυτά τα κείμενα αν μπορεί κανείς να τα έχει μπροστά του, να τα μελετήσει! Δεν θα θέλει τίποτα άλλο. Γεμίζει η ψυχή! Ολοκληρώνεται η ύπαρξη! Λες: Αυτό είναι! Βρήκα γιατί ζω, γιατί υπάρχω, γατί χαίρομαι! Είμαι στην Κιβωτό, είμαι στη σωτηρία, είμαι στην όντως Ζωή!
    "Το ύδωρ το καθάρσιον, η δωρεά της ευσπλαγχνίας του Θεού ραίνεται εφ'ημάς. Ο Ήλιος ο άδυτος σήμερα ανατέλλει και ο κόσμος καταυγάζεται από το φως του Κυρίου. Σήμερα οι νεφέλες με βροχή δικαιοσύνης δροσίζουν την ανθρωπότητα. Σήμερα με μυστικά ρυάκια ποτίζεται όλη η κτίση. Μες στα νερά του Ιορδάνη σβήνονται τα πταίσματα των ανθρώπων. Σήμερα τα άνω, τα ουράνια, συνεορτάζουν και συνομιλούν με τα κάτω, τα γήινα. Σήμερα η γη και η θάλασσα μοιράστηκαν του κόσμου τη χαρά κι ο κόσμος πλημμύρισε ευφροσύνη. Ο Ιορδάνης στράφηκε εις τα οπίσω γιατί είδε τη φωτιά της Θεότητας με σωματική υπόσταση να βυθίζεται σ' αυτόν. Ο Ιορδάνης στράφηκε εις τα οπίσω γιατί είδε το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεριού να κατέρχεται και να πετά γύρω από το κεφάλι Σου. Ο Ιορδάνης στράφηκε εις τα οπίσω γιατί είδε τον αόρατο να γίνεται ορατός, τον Κτίστη να παίρνει σάρκα υλική, τον Δεσπότη να παίρνει δούλου μορφή. Ο Ιορδάνης στράφηκε εις τα οπίσω και σκίρτησαν τα όρη και τα νέφη έβγαλαν φωνή θαυμάζοντας γι' αυτό που ξετυλιγόταν μπροστά τους: ήρθε το Φως από το Φως, ο αληθινός Θεός από τον αληθινό Θεό και με τη βύθισή Του στον Ιορδάνη μας χάρισε τη σωτηρία αφού συνέτριψε τον εκ της παρακοής μας θάνατο και το κεντρί της πλάνης και το σύνδεσμό μας με τον Άδη. 
Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων Σου. Εσύ με τη βούλησή Σου από την μη ύπαρξη δημιούργησες τα σύμπαντα και με τη δύναμή Σου συγκρατείς την κτίση και με την Πρόνοιά Σου διοικείς τον κόσμο. Σε τρέμουν όλες οι νοερές αγγελικές δυνάμεις, Σε υμνεί ο ήλιος, Σε δοξάζει η σελήνη, για Σένα υπάρχουν τα άστρα, σε Σένα υπακούει το φως, φρίττουν μπροστά Σου οι άβυσσοι, δούλες Σου είναι οι πηγές. Εσύ άπλωσες σαν δέρμα τον ουρανό, Εσύ στερέωσες τη στεριά πάνω στα ύδατα, Εσύ περιετείχισες με αμμουδιά τη θάλασσα, Εσύ μας χάρισες τον αέρα για να αναπνέουμε. Εσύ..., Εσύ..., Εσύ το παν... και όμως ...ήρθες λαβών δούλου μορφήν, έλαβες σώμα ανθρώπινο κι έσωσες το γένος μας που τυραννούνταν υπό του διαβόλου. Ομολογούμε την τεράστια αυτή δωρεά, κηρύττουμε παντού το έλεός Σου, δεν κρύβουμε την ευεργεσία Σου ... όλη η κτίση υμνεί την Φανέρωσή Σου. Αξίωσέ μας λοιπόν του αγιασμού Σου και χάρισε σε όσους από το αγιασμένο νερό με πίστη μεταλάβουν και ραντιστούν υγεία ψυχής και σώματος...".
    Ας γίνουν τα φετινά Φώτα φως, δυνατό και διαρκές, της ψυχής μας!

Τα πανδοχεία της ζωής μας

    "Βίος  ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος" γνωστή η ρήση.
    Καθώς η Εκκλησία μας είναι ο καλύτερος καρδιογνώστης, έχει συλλάβει την ανάγκη των ανθρώπων να έχουν κάτι σημαντικό να προσδοκούν, ν' απαντέχουν, να στήνουν γύρω από αυτό προεόρτια και μεθέορτα, να πλέκουν ύμνους, να ετοιμάζουν τα σώματα και τις ψυχές και τα σπίτια τους.
    Γέμισε λοιπόν τον κύκλο του ενιαυτού με εορτές που κάθε μια μ΄έναν δικό της τρόπο μας συγκινεί, μιλά στην ψυχή μας, πλουτίζει το πνεύμα μας, φέρνει στη ζωή μας αύρα θεϊκή που μας δροσίζει, μας παρηγορεί, μας στηρίζει, ζωντανεύει γεγονότα από τη ζωή του Θεανθρώπου Χριστού μας, προβάλλει μπροστά μας πρότυπα θεϊκά ή ανθρώπινα -που όμως είχαν του Θεού το Φως και τη Χάρη - κι έτσι βήμα-βήμα πορευόμαστε μέσα στον χρόνο της Εκκλησίας από "πανδοχείο σε πανδοχείο", από γιορτή σε γιορτή, και γίνεται ο βίος μας όχι απλά ανεκτός, αλλά επιθυμητός, παρήγορος, γλυκύς.
    Τα Χριστούγεννα κράτησαν έντεκα ημέρες -από τις 20 τα προεόρτια ως τις 31 που έγινε η απόδοση- κι ύστερα την 1η Ιανουαρίου ήρθε η Περιτομή του Χριστού.
    "Ο των όλων Κύριος περιτομήν υπομένει και βροτών τα πταίσματα ως αγαθός περιτέμνει ...Συγκαταβαίνων ο Σωτήρ τω γένει των ανθρώπων κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν, ουκ εβδελύξατο σαρκός την περιτομήν ...έδωκεν εαυτόν τύπον και υπογραμμόν πάσι προς σωτηρίαν". Συνέχεια της ταπείνωσης και συγκατάβασης του Θεού μας, της υποταγής του στον χωροχρόνο του ανθρώπου και στον Νόμο...
    Και μαζί η μνήμη του Μεγάλου Ιεράρχου Βασιλείου, ενός γίγαντα της Εκκλησίας. Νους φωτισμένος, διάνοια ευφυέστατη, λόγος συναρπαστικός, βίος ασκητικότατος, αγάπη έμπρακτη, πάλη αντιαιρετική, ιεραρχία θυσιαστική, έργο συγγραφικό ασύλληπτο. Το ακρότατο σημείο συνάντησης της ανθρώπινης υπεραξίας και του θεϊκού μεγαλείου.
    "Πάντων των αγίων ανεμάξω τας αρετάς, πατήρ ημών Βασίλειε. Μωυσέως το πράον, Ηλιού τον ζήλον, Πέτρου την ομολογίαν, Ιωάννου την θεολογίαν. Ως ο Παύλος εκβοών ουκ επαύσω "τις αθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;" ...Όλος ιερωμένος Θεώ και ολοτρόπως εκ παιδός ανακείμενος, σοφίας της υπερσόφου καταυγασθείς ταις αυγαίς την των όντων γνώσιν διετράνωσας, λαμπρώς εξηγούμενος και σοφώς διηγούμενος ...".
    Κι αμέσως μετά τα προεόρτια των Θεοφανείων. Ανοίγουν οι ουρανοί. Η Χάρις "χύνεται" στους ανθρώπους. Αγιάζονται τα ύδατα. Αγιαζόμαστε όλοι, όσοι στραφούμε προς τον Κύριο της δόξης. Ο κεκρυμμένος πολέμιος, ο άρχων του σκότους απόλλυται, ο κόσμος λυτρούται εκ των παγίδων του. Οι δούλοι γινόμαστε υιοί του Θεού.
    "Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις και ρήγνυται ο Ιορδάνης ...
Ίδε ο λυτρούμενος τον κόσμον παραγέγονεν εκ φθοράς. Ίδε ρύεται ημάς εκ θλίψεως. Ιδού ο αμαρτημάτων άφεσιν χαριζόμενος επί γης εκ Παρθένου αγνής ελήλυθε δι'έλεον και αντί δούλων υιούς Θεού εργάζεται. Αντί δε σκότους φωτίζει το ανθρώπινον διά του ύδατος του θείου βαπτισμού αυτού...
Σώσαι βουλόμενος τον πλανηθέντα άνθρωπον, ουκ απηξίωσας δούλου μορφήν ενδύσασθαι. Έπρεπε γαρ σοι τω Δεσπότι και Θεώ αναδέξασθαι τα ημών υπέρ ημών. Συ γαρ βαπτισθείς, Λυτρωτά, της αφέσεως ηξίωσας ημάς...".
    Και οι γιορτές και τα πανδοχεία συνεχίζονται ... κι οι κουρασμένοι στρατοκόποι του βίου βρίσκουν τόπον εν τω καταλύματι, βρίσκουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό, ποτήριον ύδατος ή οίνου, βρίσκουν ασφάλεια από του καιρού την αγριάδα και των ληστών την κακοβουλία ... και συνεχίζουν το ταξίδι τους ωσότου φτάσουν στη μακαρία ανάπαυση, στο ποθητό τέρμα που θα ΄χει κάτι απ'όλων των πανδοχείων τη ζεστασιά και τη φροντίδα, αλλά θα είναι απίστευτα μεγαλειωδέστερο, φωτεινότερο, ασφαλέστερο και ατελεύτητο...
   "Καλό μας ταξίδι λοιπόν και στη νέα χρονιά!"