Αλλαγή

Αφουγκράζομαι το χρόνο που φεύγει.
Τα βήματά του δύσκολα "σαν να πονούν τ' αρθριτικά του".
Τον φαντάζομαι κυρτό και λευκασμένο.
Έχει σοφία και πόνο.
Κάθε χιλιοστό του κορμιού του έχει πονέσει από την αγωνία,
τις στερήσεις, την οργή των ανθρώπων που έζησαν μαζί του.
Ο πόνος όμως τον έκανε σοφό.
Στη Σιβήρια -γράφει ο Ντοστογιέφσκι - μου ήρθαν οι καλύτερες σκέψεις.
Ήμουν στο κάτεργο και σκεφτόμουν καθαρά, έβλεπα καθαρά.
Κι ο γερο-Χρόνος από τον πόνο απόκτησε σοφία.
Αφουγκράζομαι το χρόνο που έρχεται.
Τι ανάλαφρα βήματα!
Σαν της τρίχρονης Δανάης που όλο χορεύει.
Ξένοιαστη... άμαθη ...άπραγη ...ευτυχισμένη!
Μόνο αν δεν ξέρεις, είσαι ευτυχισμένος κι ανάλαφρος.
Αν ξέρεις, πονάς κι απ' το φόρτο κουτσαίνεις.
Ώρα καλή, γερο Χρόνε! Αναρωτιέμαι αν τη θέλω τη σοφία σου.
Καλώς ήρθες Καινούργιε! Αναρωτιέμαι αν επιθυμώ την ελαφρότητά σου.
Μα ο χρόνος που φεύγει δεν με ρωτά.
Αποθετεί σε μένα το φορτιό του και φεύγει.
Κι ο καινούργιος γοργά, σαν να μπήκε στ' αλώνι,
την ξεγνοιασιά του σκορπά στων ανέμων τη δίνη κι ολοένα βαραίνει...

Ακόμα μια συμβατική αλλαγή στη ζωή μας.
Πότε θα γίνει η ουσιαστική, η κοσμογονική αλλαγή της βιοτής μας;

Ας πούμε όμως "Καλή χρονιά!"
Κι ας ερμηνεύσει την ευχή ο καθένας όπως θέλει κι όπως μπορεί.

Υπάρχει και ο Ιωσήφ

 

     Συνήθως τον παραβλέπουμε. Η προσοχή μας κι η αγάπη μας προσφέρεται στο Βρέφος το τεχθέν και την Παναγία μητέρα του.
     Κι όμως ο Ιωσήφ είναι πολύ τραγικό αλλά και μεγαλειώδες πρόσωπο.
     Προστατεύει μια νεαρή ανύπαντρη κοπέλα που μόλις γέννησε ένα παιδί που δεν ξέρει την σπορά του. Κι αναλαμβάνει την προστασία αυτού του παιδιού και της μητέρας υπό συνθήκες φτώχειας, διωγμού, προσφυγιάς. Θα μπορούσε να εκθέσει τη Μαρία, την οποία θα περίμενε η κοινωνική κατακραυγή, ίσως και ο θάνατος κατά τα ήθη της εποχής. Θα μπορούσε να τους εγκαταλείψει και θα είχε κάθε δικαιολογία. Κι όμως "ξεβολεύεται" απολύτως και μπαίνει σε μια πρωτοφανή περιπέτεια. Σπήλαιο, φυγή στην Αίγυπτο, επιστροφή όχι στην πατρίδα, αλλά στη Ναζαρέτ, συντήρηση και επιμέλεια δύο επιπλέον ανθρώπων.
   

Έχει θεϊκά σημάδια, έχει αγγελικές προτροπές για όσα κάνει, αλλά σίγουρα έχει και μια εκλεκτή, γλυκύτατη ψυχή. Δεν έχει το απόλυτο και άτεγκτο του ανδρός, δεν έχει προκαταλήψεις και κοινωνικά ταμπού, δεν επιζητεί το δικό του βόλεμα, δεν ακολουθεί τα δικά του πλάνα και σχέδια. Είναι υπέροχο πρότυπο ανδρός. Πράγματι του αξίζει η αφιέρωση της σημερινής ημέρας.

Ήλιε μου, γιε μου

"Ήλιε μου, γιε μου, πώς να κρύψω τη λαμπρότητά Σου μ' αυτά τα κουρέλια;
πώς να θηλάσω Εσένα που διατρέφεις όλη την κτίση;
πώς να κρατήσω στην αγκαλιά μου Εσένα που κρατάς και συντηρείς τα σύμπαντα;
πώς ν' αντικρίσω άφοβα Εσένα που δεν τολμούν να Σ' αντικρίσουν τα πολυόμματα ;"
Έτσι αναρρωτιόταν και σάστιζε η Απειρόγαμος
καθώς είχε στα χέρια της ως βρέφος τον άπειρο Θεό.

(Ελεύθερη απόδοση προεόρτιου τροπαρίου)

Ας έχουμε ευλογημένα Χριστούγεννα!

Ας απαντήσουμε μ' ένα θερμό, ζωντανό, βιωματικό "Ευχαριστώ"
στην άκρα συγκατάβαση του Θεού μας.

Χιόνι

Όλα σκεπάστηκαν από το χιόνι.

Θαρρείς ομόρφηναν, καθάρισαν,

καινούρια φάνηκαν.

Το χιόνι έλυωσε, αλλού πατήθηκε,

πέτρωσε, μαύρισε.

Κι όλα ξανά βρώμικα κι άσχημα,

παλιά φανήκαν.

Ευχαριστώ!

Δρόμο μακρύ ξεκίνησα

κι έσερνα τα βαριά,

τ' ασήκωτα τα βήματά μου-

βαριά γιατί τη θλίψη κουβαλούσαν της ψυχής μου.

Ήθελα να βρεθώ στη Φάτνη

κι εκεί μπροστά στην Παναγιά και τον Υγιό της

γονατιστή να καταθέσω λίγο από το βάρος,

όπως Εκείνος μου το ζήτησε σαν είπε:

"Ελάτε προς με οι κουρασμένοι".



Έφτασα κάποτε και μπήκα.

Ο τόπος πάμφτωχος κι ελεεινός.

Κι απ' τους φτωχούς φτωχότερος μου φάνηκε.

Μα Εκείνος ...έλαμπε σαν ήλιος.

Η ζεστασιά Του μ' έλουσε, με τύλιξε το φως Του.

Γονάτισα και κοίταζα.

Τον κοίταζα και πάσχιζα να θυμηθώ τι ήρθα να Του πω,

γιατί τόσο κουράστηκα να' ρθω να Τονε βρω.



Λόγια δεν βρήκα.

Τα 'χα όλα μονομιάς ξεχάσει.

Ο πόνος μου είχε παύσει.

Αντί για θλίψη, άπειρη χαρά ξεχείλιζ' η ψυχή μου.

Τον κοίταζα, Τον κοίταζα

και λέξη άλλη καμιά δεν βρήκα να ψελλίσω.

Μονάχα ... "Ευχαριστώ!".

Ας αποθέσουμε τα βάρη μας

    Κάποτε ένας δάσκαλος προσπαθούσε να βοηθήσει τους μαθητές του να καταλάβουν ότι αν συγχωρούν όποιον τους έχει πικράνει θα λυτρώνονται από ένα βάρος. Θα κάνουν καλό στον εαυτό τους κι όχι χάρη σ' εκείνον που συγχωρούν. Οι μαθητές ωστόσο επέμεναν στην μνησίκακη συμπεριφορά. Έτσι ο δάσκαλος σκαρφίστηκε μια πολύ έμπρακτη διδασκαλία.
Χωρίς να εξηγήσει τίποτα στα παιδιά κουβάλησε στο σχολείο ένα σακί πατάτες. Έδωσε στους μαθητές του από μια νάυλον σακούλα. Κάθε φορά που μάλωναν και θύμωναν και δεν αλληλοσυγχωριόντουσαν έπαιρνε μια πατάτα έγραφε πάνω της το όνομα του παιδιού που είχε εμπλακεί στον καβγά και το έριχνε στη σακούλα του παιδιού που δεν ήθελε να συγχωρήσει. Κάθε μεσημέρι έβαζε τους μαθητές του να κουβαλούν τη σακούλα στο σπίτι και την άλλη μέρα πάλι στο σχολείο κτλ. Οι μέρες περνούσαν.Οι σακούλες κάποιων παιδιών γέμιζαν και βάραιναν. Μερικές πατάτες πήραν να χαλούν κι άρχισαν να μυρίζουν πολύ άσχημα. Τα παιδιά κουράστηκαν από το βάρος και αγανάκτησαν από τη δυσοσμία. Ζήτησαν επίμονα από τον κύριό τους να σταματήσει αυτή η ιστορία.
Κι ο δάσκαλος πήρε μια καλή αφορμή να τους μιλήσει για τη λύτρωση της συγχώρησης, για την ανάσα που παίρνει η ψυχή κάθε φορά που διαγράφει τα οφειλήματα των άλλων.
"Τα χέρια σας κουράστηκαν να κουβαλούν ένα- δυο κιλά βάρος. Η ψυχή μας δεν κουράζεται όταν κουβαλάει τόνους μνησικακίας, αδιαλλαξίας, εκδικητικότητας, θυμού, οργής. Αποθέστε τα βάρη της ψυχής σας. Χαρίστε ολόψυχα τη συγνώμη. Ξεχάστε τον κακό λόγο που σας είπε ο συμμαθητής σας, την απρεπή πράξη του, το άσχημο πείραγμα. Μην συνεχίζετε τη διελκυστίνδα του κακού. Αφήστε το να "πέσει κάτω". Απαντήστε με καλοσύνη στο κακό. Λυτρώστε την ψυχή σας".
Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν. Μακάρι να έμεινε για πάντα στο νου τους και στην καρδιά τους και στη ζωή τους το μάθημα του σοφού δασκάλου τους.