Χριστούγεννα

 Μη δεν μπορούσε σαν Θεός να γεννηθεί σ' ένα πανέμορφο παλάτι,

τα Χερουβείμ να Τον υπηρετούν,

ανάστατη γι' Αυτόν να τρέμει όλη η πλάση;

Μη δεν μπορούσε σα Θεός τη φοβερή Του δύναμη στα σύμπαντα να δείξει,

κι ο άνθρωπος, το πλάσμα Του,

σιωπηλός κι εκστατικός να πέσει να Τον προσκυνήσει;

Μη δεν μπορούσε σα Θεός τις εξουσίες του κόσμου αυτού να αφανίσει,

άρχοντες, βασιλιάδες, στρατηγούς

μ' ένα Του νεύμα διαπαντός να καταργήσει;

Στ' αλήθεια -ποιος θα τό ΄λεγε- στ' αλήθεια δεν μπορούσε!

Η αγάπη Του , η άπειρη, η ακατάληπτη,

η αγάπη Τον εμπόδιζε, η αγάπη Τον κρατούσε, η αγάπη Τον ταπείνωσε!

Για μας τους άσημους θνητούς, τα χωματένια σκεύη,

για μας τους επιλήσμονες αχάριστους, τους κούφιους αλαζόνες,

σάρκα εντύθη χοϊκή, ως βρέφος εσπαργανωμένο στην αγκαλιά της Παναγιάς μας ώφθη!

Αγάπη ανώτερη απ' τη δύναμη που τον Θεό ταπείνωσες,

έλα και βρες μας, φώλιασε στην άφιλη ψυχή μας.

Αλλοίωσε την ύπαρξη, κατάργησε τα πάθη

και μην αφήνεις ίχνος, σπιθαμή του εγωισμού,

να κυβερνά, να διαφεντεύει τη ζωή μας! (Σ.Κ.)

Τὴν ἀπαρχὴν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανός σοι προσεκόμισε,

 τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι᾿ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας·

οὕς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ᾿ ἐσχάτη πτωχεία· 

τί γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; 

τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; 

ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. 

Κύριε δόξα σοι.

Ἥλιε Υἱέ, πῶς σε κρύψω τοῖς σπαργάνοις; 

πῶς σε γαλουχῶ, πάσης φύσεως τροφέα; 

πῶς σε χερσὶ κατέχω, τὸν κρατοῦντα τὰ σύμπαντα; 

πῶς σοι ἀδεῶς ἐνατενίζω, ᾧ οὐ τολμᾷ ἐνατενίζειν τὰ πολυόμματα; 

ἡ Ἀπειρόγαμος Χριστόν κρατοῦσα ἐφθέγγετο.

Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία...

Τεράστιο το μυστήριο!

Κι εμείς το έχουμε ευτελίσει σε φωτάκια, δεντράκια και ρεβεγιόν....

Ελπίδα

 

Βρέχει ο ουρανός μου δάκρυα

κι ανθίζουν σπάνια λουλούδια!

Στον αργαλειό του πόνου υφαίνονται 

τα πιο μελωδικά τραγούδια!

Στης σκοτεινιάς την παγωνιά

 ζεσταίνεται η ελπίδα,

πως θά 'ρθει μιαν Ανατολή,

μια θεϊκή λιαχτίδα! (Σ.Κ.)

(*Ο Μιχάλης Βακάρος είναι εξαίρετος διαδικτυακός φίλος και καταπληκτικός φωτογράφος κυρίως των Ιωαννίνων και της περιοχής. Μπορείτε να περιηγηθείτε στο site του  http://photoioannina.blogspot.com/)

Άγιος Πέτρος Αλάσκας

 Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Αγίου ενδόξου νεομάρτυρος Πέτρου του Αλεούτου, του εν Αλάσκα

Βίος

Για τον Άγιο Πέτρο έχουμε την παρακάτω αναφορά στο βιβλίο «Ο Άγιος Γερμανός της Αλάσκας» από την σειρά «Φιλοκαλία των Ρώσων Νηπτικών» σε μετάφραση - επιμέλεια Πέτρου Μπότση.

«…Μιαν άλλη φορά, συνεχίζει ο Γιανόφσκυ, του ’λεγα (του αγίου Γερμανού) πως οι Ισπανοί αιχμαλώτισαν στην Καλιφόρνια 14 Αλεούτους.

Οι Ιησουίτες τους πίεζαν ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών, εκείνοι όμως δε δέχονταν με τίποτα. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν.

Οι Ιησουίτες αντέτειναν: «Όχι, είστε αιρετικοί και σχισματικοί. Αν δεν υποκύψετε, θα σας βασανίσουμε μέχρι θανάτου».

Τελικά τους έβαλαν στη φυλακή ανά δύο. Το βράδυ ήρθαν στη φυλακή οι Ιησουίτες με λάμπες και αναμμένα κεριά και άρχισαν πάλι να τους πιέζουν για ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών.

«Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν οι Αλεούτοι, «δεν αλλάζουμε την πίστη μας».

Οι Ιησουίτες άρχισαν να βασανίζουν τον έναν, μπροστά στα μάτια των άλλων. Έσπαζαν μια άρθρωση των ποδιών του, μετά μια άλλη και στη συνέχεια τις αρθρώσεις των δαχτύλων, τη μια μετά την άλλη. Μετά κομμάτιασαν τα πόδια και τα χέρια του. Το αίμα έτρεχε, ο μάρτυρας όμως υπόμενε κι επαναλάμβανε σταθερά την απάντηση:

«Είμαι χριστιανός». Τελικά, από τα βασανιστήρια και την απώλεια του αίματος, πέθανε.

Την άλλη μέρα οι Ιησουίτες απείλησαν πως θα βασανίσουν το φίλο του με τον ίδιο τρόπο. Την ίδια νύχτα όμως έλαβαν εντολή από το Μόντερεϊ να μεταφέρουν όλους τους αιχμαλώτους Αλεούτους εκεί. Έτσι, την άλλη μέρα, όλοι εκτός από κείνον που θανατώθηκε, έφυγαν. Αυτό μου το διηγήθηκε ο φίλος εκείνου που μαρτύρησε. […].

Όταν τελείωσα την περιγραφή, ο π. Γερμανός με ρώτησε:

–Ποιο ήταν το όνομα του Αλεούτου;

–Πέτρος, απάντησα, αλλά δε θυμάμαι το επώνυμό του.

Ο Γέροντας σηκώθηκε όρθιος, στάθηκε μπροστά στην εικόνα, έκανε μ’ ευλάβεια το σταυρό του και είπε:

–Άγιε νεομάρτυρα Πέτρο, πρέσβευε υπέρ ημών».

Η πλατιά αγκαλιά

 

Η πλατιά αγκαλιά φυλλορροεί

με το πρώτο κέντημα του χειμώνα...

Δρόσισε τα καυτά απομεσήμερα του καλοκαιριού,

σκίασε τη γραφική ρεματιά,

ομόρφυνε το κάτασπρο ξωκλήσι μας,

φιλόξενα δέχτηκε στα πόδια της γέρους και νέους,

έγινε φωλιά για τα πουλιά,

σκεπή του ανοιχτού ναού μας...

Τελευταία της προσφορά

τα φύλλα τα ξερά...

Θα βρουν κι αυτά τον προορισμό τους!(Σ.Κ.)

Οι ευλαβείς εγωισμοί σκοτώνουν!

 «…Πιστέψαμε ότι είμαστε υπεράνθρωποι, κρύψαμε την προσβολή μας από τον ιό και οδηγηθήκαμε στον τάφο, αντί να ομολογήσουμε το λάθος μας και να σαλπίσουμε το ορθό. Δεν είναι ταπεινωτικό να παραδεχθείς ότι ως άνθρωπος κι εσύ πάσχεις. Αλαζονικό είναι να το κρύψεις, μόνο και μόνο για να μη διαψευστεί δημόσια ο εγωισμός σου. Όταν επικρέμεται θάνατος, τότε, καλά ειπώθηκε, "μαγκιές" δεν επιτρέπονται. Οι ευλαβείς εγωισμοί… σκοτώνουν!», επιτέλους βροντοφώναξε ο Άνθιμος Αλεξανδρουπόλεως!

Συγκλονιστικός ο λόγος. Κυριολεκτικά τσακίζει κόκαλα!

Πολλοί ιερωμένοι και μοναχοί ανέλαβαν ως μη όφειλαν να βάλουν στην άκρη τους λοιμωξιολόγους και να κηρύξουν με αλαζονία, (ναι!) και φανατισμό ότι ακόμη και η σκόνη του ναού είναι αγιασμένη, ότι η μάσκα στο ναό καταργεί τη χάρη του Βαπτίσματος, ότι τα χέρια των ιερέων με τα οποία προετοιμάζονται και μεταδίδονται τα Τίμια Δώρα δεν μπορεί να μεταδίδουν ιό, ότι τα εικονίσματα δεν μπορεί να είναι εστίες μόλυνσης κτλ. Πολλοί πιστοί παρασύρθηκαν. Πολλοί ναοί έγιναν δυστυχώς εστίες υπερμετάδοσης λόγω του συνωστισμού -όχι λόγω της Θείας Κοινωνίας, θέλω να είμαι ξεκάθαρη.  Πολλοί ιερείς, αρχιερείς, ιεροψάλτες, μοναχοί και μοναχές ασθενούν και μάλιστα βαρύτατα. Κάποιοι αναχώρησαν κιόλας για την Άνω Ιερουσαλήμ. Και δυστυχώς, το πιο λυπηρό, επήλθε βαθύτατη διχόνοια μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας με αφορμή τα μέτρα προστασίας, ειδικά τη μάσκα στο ναό.

Ας συνέλθουμε!  Μόνο μετάνοια βαθιά μας χρειάζεται! Πολύ ταπεινά να δεχθούμε ως θεϊκό μήνυμα τις επιπτώσεις του ιού στην λειτουργική μας ζωή. Ο Θεός επέτρεψε να κλείσουν οι εκκλησιές μας. Για να δούμε μέσα μας. Για να ξεβολευτούμε. Για να καταλάβουμε πόσο ρηχή είναι η πίστη μας. Γιατί χωρίς πόνο και δάκρυ, δεν υπάρχει πνευματικό κέρδος. Γιατί και για πολλούς εκκλησιαστικούς ταγούς και λειτουργούς όλα έγιναν τύπος και λόγια και εντυπωσιασμός. Και γιατί όλοι είμαστε θνητοί και φθαρτοί άνθρωποι. Όλοι υποκείμεθα στους νόμους της φθοράς και στις ασθένειες είτε εντός του ναού βρισκόμαστε, είτε εντός του super market. 

Για πολλούς ίσως είναι ήδη αργά. Για τους υπόλοιπους ας γίνει αυτή η δοκιμασία αφορμή ταπείνωσης και προσευχής, έμπονης προσευχής. Αλλά όσοι επέμεναν στα ψευτοευλαβιστικά τους κηρύγματα οφείλουν μια δημόσια συγνώμην, γιατί πήραν πολλούς στο λαιμό τους. Ούτε φαντάζονται πόσους έστειλαν στο νοσοκομείο ή και στον άλλον κόσμο.

Έλληνες αεί παίδες!

Τα μέτρα παραβιάζουν την ελευθερία μας!!!!

Οι μάσκες στο ναό προσβάλλουν το Άγιο Πνεύμα!!!!

Διώκουν την Ορθόδοξη Εκκλησία!!!

Υπερβολές! Εγώ δεν ξέρω κανέναν ασθενή με covid!!

Συνωμοσία για να μας τσιπάρουν με τα εμβόλια!!!

Όλα για το χρήμα!!!

Η Νέα Τάξη μας δολοφονεί!!!

Και τι δεν διαβάσαμε και τι δεν ακούσαμε όλους αυτούς τους μήνες! Στο πρώτο κύμα τα πήγαμε καλά, δεν θρηνήσαμε πολλούς νεκρούς, δεν τρομάξαμε, δεν πεισθήκαμε! Το καλοκαιράκι μάς έστρωσε κάπως τη διάθεση. Ξεχαστήκαμε. Θαρρείς όλα τέλειωσαν. Ο εφιάλτης απομακρύνθηκε. Ας μας έλεγαν οι ειδικοί πως θα 'ρθει το δεύτερο κύμα χωρίς αμφιβολία. Ας μας συνιστούσαν μάσκες, αποστάσεις, πλύσιμο χεριών. Ας είχαν πάρει μέτρα για τον συνωστισμό, για την εγγύτητα των τραπεζιών στην εστίαση και στα μπαρ, τον αριθμό των εκκλησιαζομένων, των θεατών στις συναυλίες και όσα άλλα μας έλεγαν. Πέρα βρέχει!!! Νεαροί και μεγαλύτεροι, όπως λέμε, τον χαβά μας! Φυσικά όλοι απευχόμασταν ένα νέο lockdown. Θα ήταν καταστροφικό για την οικονομία. Η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος χορτάτος! Οικονομία σε πλήρη ανάπτυξη. Τα μέτρα ξεχασμένα, μάλλον διαγεγραμμένα. Δεν θα ξεχάσω την "κυρία" που ποδοπατούσε τις μάσκες και γύρω της ζητωκραύγαζαν οι ανεγκέφαλοι. Ούτε τα άπειρα ρεπορτάζ από τους οικονομικά κατεστραμμένους επιχειρηματίες γιατί τους πήγε πολύ πίσω το πρώτο κλείσιμο. Φυσικά και λυπάμαι βαθύτατα για όσους επλήγησαν οικονομικά. Μέσα σ'αυτούς είναι και παιδιά μου. Αλλά από τη μια υπήρχε η γενική απαίτηση-ανάγκη να δουλέψει η οικονομία, από την άλλη δεν δίναμε καμιά σημασία στα μέτρα για να μην ξαναχρειαστεί να κλείσει η οικονομία. Αυτό το οξύμωρο ζήσαμε!

Τώρα μας έπιασε σύγκρυο. Τώρα απαιτούμε μερικές χιλιάδες ΜΕΘ. Απαιτούμε άπειρους γιατρούς και νοσηλευτές. Απαιτούμε ατελείωτα κρεβάτια. Απαιτούμε από τον υπουργό να μας διαβεβαιώσει πως το σύστημα ό,τι και να γίνει θα αντέξει! 

Έλληνες αεί παίδες!!! Και μάλιστα κακομαθημένοι!

Απαιτούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να υφιστάμεθα τις συνέπειες των πράξεών μας. Ανώριμοι πάντα. Μάθαμε να έχουμε δίπλα μας μια μαμά να μας αγκαλιάζει και να μας γλιτώνει από την τιμωρία του μπαμπά, του δασκάλου, του προϊσταμένου, του δικαστή. Τώρα πρέπει μια μαμά να μας γλιτώσει από τον covid χωρίς εμείς να αλλάξουμε στο ελάχιστο τη συμπεριφορά μας. Τώρα μαλώνουμε αν πήραμε εγκαίρως τα μέτρα, αν υπάρχει προσωπική ευθύνη, αν όλη την ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί κτλ.

Αλλά ο covid, αυτός ο δαιμόνιος ιός, δεν κατανοεί την ανωριμότητά μας. Τώρα έχει εξαπλωθεί για τα καλά και αλωνίζει. Τώρα η ελπίδα μας είναι στον Θεό και στους Αγίους. Ας είναι κλειστές για τον κόσμο οι εκκλησίες. Η λειτουργία που γίνεται έστω και χωρίς πιστούς είναι μια ασπίδα προστασίας για όλη την ενορία. Κι εμείς όλοι στο σπίτι μας ας πάρουμε στα χέρια το κομποσχοίνι, ας ψάλουμε παρακλήσεις, ας γονατίσουμε ταπεινά χωρίς δικό μας θέλημα, μόνο με παράδοση στο σχέδιο του Θεού. Κάποιοι θα δοκιμαστούμε σκληρότερα. Ας προετοιμαζόμαστε. Δεν είναι πια καιρός για μουρμούρα και διαμαρτυρίες. Τώρα θα πιούμε το ποτήρι που ετοιμάσαμε.

*Υπάρχει ένα ελαφρυντικό. Δεν γνωρίζουμε τι θα πει λοιμός! Δεν γνωρίζαμε τι θα πει λοιμός. Δεν έχει καμιά γενιά από τις εν ζωή λάβει πείραν του θέματος. Αντίθετα γνωρίζαμε πολύ καλά τι θα πει συνωμοσία και σχέδια της Παγκοσμιοποίησης από τις ταινίες που είδαμε και τα βιβλία που διαβάσαμε. Γι' αυτό ο νους μας πίστεψε τα δεύτερα κι αρνήθηκε τον πρώτο. Από φέτος θα ξέρουμε καλύτερα. Μακάρι να μας βοηθήσει αυτή η γνώση, να μας ωριμάσει.

Όλα είναι δώρα του Θεού

 Αύριο είναι Κυριακή. Ένας πόνος διαπερνά την καρδιά μας. Κυριακή με κλειστούς ναούς για τους πιστούς. Πάλι εκδόθηκε αυτή η απαγορευτική ΚΥΑ που μας προκαλεί θυμό και στενοχώρια.

Αλλά... υπάρχουν μερικά αλλά.

Ζήσαμε, στην Ελλάδα ιδιαίτερα, πολλά χρόνια πνευματικής και λειτουργικής υπεραφθονίας. Χιλιάδες εκκλησιές και μοναστήρια, πνευματικοί πατέρες, άγιοι πατέρες και άγιες μητέρες, εξαιρετικά βιβλία μας πρόσφεραν πνευματική υπερτροφή. Λειτουργίες, αγρυπνίες, παρακλήσεις, ομιλίες ζωντανές και διαδικτυακές, ευκαιρίες για εξομολόγηση, εκδρομές προσκυνηματικές, όμορφες συντροφιές με ωφέλιμες συζητήσεις...Αλήθεια εκτιμήσαμε όλα αυτά τα δώρα; Μήπως τα δεχόμασταν ως  "αυτονόητα" και "δεδομένα" για μας; Μήπως θεωρήσαμε ότι δικαιωματικά μας ανήκαν; Τα αξίζαμε; Τα αξιοποιήσαμε; Μας πλούτισαν; Μας βάθυναν; Μας ύψωσαν; Μήπως απλά τα είχαμε εντάξει στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο της ζωής μας, και τώρα πρέπει να ξεβολευτούμε;

Ο Χριστός μας προσφερόταν σε κάθε Θεία Λειτουργία, ίσως και κάθε μέρα. Εμείς δικαιωματικά Τον λαμβάναμε; Και τώρα που προς ώρας μάς στερούν αυτή την δυνατότητα, φωνάζουμε και αντιδρούμε σαν να μας στερούν ένα δικαίωμα;  Ο Χριστός, Αυτός προσφέρεται. Αυτοπροσφέρεται. Ο Χριστός αν θέλει αναστέλλει την προσφορά Του. Εκείνος κανονίζει. Φαίνεται πως παίρνει απόφαση ο Πρωθυπουργός ή ο Υπουργός Πολιτικής Προστασίας. Όχι! Εκείνοι χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, εκτελούν τη θεϊκή βούληση. Ο Θεός είναι ο δωρεοδότης. Και κάποια στιγμή για το καλό μας -δεν εννοώ εδώ το σωματικό καλό, την υγεία του σώματός μας- κάνει μια παύση. Για κάποιες εβδομάδες ή μήνες ή και χρόνια. Όπως έκανε εβδομήντα χρόνια!! στη Σοβιετική Ένωση και στα άλλα κομμουνιστικά κράτη. "Κύριος έδωκεν, Κύριος αφείλετο", λέει ο Ιώβ όταν χάνει τα πάντα, περιουσίες, παιδιά, την υγεία του. "Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον απο του νυν και έως του αιώνος". Και λέει και κάτι άλλο: "Ει τα καλά εδεξάμεθα παρά του Θεού των κακών ουχ υποίσωμεν;" (Αν καλοδεχθήκαμε τις ευεργεσίες του Θεού, τα δεινά δεν θα τα υποφέρουμε;").

Η στέρηση αναδεικνύει την αξία του προσφερομένου. Ο πόνος της στέρησης είναι το καλύτερο σχολείο. Και σ' αυτό το σχολείο παραδίδονται εξαιρετικά μαθήματα!...ταπείνωσης, υπακοής, υπομονής, έμπονης προσευχής, συμπάθειας, μετάνοιας. Ας δεχτούμε με χαρά να φοιτήσουμε σ' αυτό. Κι ας ευχαριστήσουμε τον Θεό για όλα τα δώρα Του, όσα μας προσφέρονται και όσα για λίγο ή και για πολύ μας αποστερούνται.

Μεγάλες ψυχές πίσω από θολωμένες προσωπίδες

 "ΜΕΓΑΛΕΣ ΨΥΧΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΘΟΛΩΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΔΕΣ"

Της Κατερίνας Χατζηνικολάου

    Ξημερώνει του αγίου Δημητρίου. Είμαι για έκτη ημέρα θετική στον κορωνοϊό. Ανεβάζω ξαφνικά πυρετό, ενώ τα αρχικά μου συμπτώματα είχαν υποχωρήσει. Πηγαίνω κατευθείαν στο ΑΧΕΠΑ. Ξέρω καλά ότι τέτοιες μέρες (5η έως 7η) συνήθως εμφανίζονται οι πνευμονίες του ιού. Εφημερεύει η Α' Παθολογική κλινική. Είμαστε καμιά δεκαριά "θετικοί" σε ένα από τα αμφιθέατρα του νοσοκομείου. Όλοι, νεότεροι από μένα. Με τη σειρά υποβαλλόμαστε σε κλινική εξέταση, αιματολογικό έλεγχο ακτινογραφία θώρακος και αξονική (όταν χρειάζεται). Περιμένουμε αρκετές ώρες υπομονετικά να βγουν τα αποτελέσματά μας. Τελικά μου ανακοινώνεται ότι πρέπει να νοσηλευτώ, διότι έχω πνευμονία. Η κλινική έχει γεμίσει, οπότε όσοι δεν χωράμε (είμαστε περίπου 30) φιλοξενούμαστε στη Γ' Χειρουργική κλινική.

   Τώρα πια ζω από κοντά αυτά, που μόνο στις ειδήσεις έβλεπα. Είμαι συνεχώς με ορούς και οξυγόνο και με την αγωνία του τι θα μου συμβεί. Ξέρω καλά πως ο ιός είναι ύπουλος και απρόβλεπτος. Η διπλανή μου στο δωμάτιο, νοσηλεύτρια της καρδιολογικής, δυσκολεύεται αρκετά με την αναπνοή της. Σε κοντινά δωμάτια νοσηλεύονται η προϊσταμένη της και συνάδελφοί της. Έπεσαν στην εκτέλεση του καθήκοντος. Γιατροί και νοσηλευτές, μπαινοβγαίνουν διαρκώς. Ελέγχουν τα ζωτικά μας σημεία, κάνουν τις απαραίτητες αιμοληψίες, αλλάζουν ορούς κ.λ.π. Μας λένε μια καλή κουβέντα θέλοντας να μας ενθαρρύνουν. Πίσω από τα προστατευτικά γυαλιά και τις προσωπίδες που είναι πάντα σχεδόν θολωμένα, διακρίνω το ενδιαφέρον, την αγάπη, την έννοια, τη συμμετοχή στην αγωνία και στον πόνο μας. Οι στολές δυσβάσταχτες. Τα γάντια, τρία ζευγάρια απανωτά. Οι λεπτές κινήσεις γίνονται με δυσκολία. Η κούραση αφόρητη. Αλλά όλοι στο πλευρό μας!

Κάθε φορά που ο Α.(ο γιατρός) μπαίνει στο δωμάτιο,  με τον καλό του λόγο, αισθάνομαι ότι ανέτειλε ο ήλιος, ότι όλα θα αλλάξουν. Κάθε πρωί που μπαίνει η Μ.(η γιατρός) με τα μεγάλα εκφραστικά χαρούμενα μάτια της, αισθάνομαι ότι υπάρχει ελπίδα. Δεν θα ξεχάσω, ένα πρωινό, μόλις είχε τελειώσει η γενική εφημερία του νοσοκομείου, μπήκε η Μ. στο δωμάτιο, διαλυμένη με δακρυσμένα μάτια. Ένιωσα τον πόνο και την κούραση της, θέλησα να την αγκαλιάσω με όλη μου την ύπαρξη και να της πω, πόσο σημαντικός άνθρωπος είναι. Δεν μπόρεσα να πω τίποτε...

Αλλά και ο διευθυντής της κλινικής και ο υπεύθυνος λοιμωξιολόγος και όλοι οι υπόλοιποι πάντα κοντά μας, στην προσπάθεια να αφουγκραστούν τη δυσκολία μας.

   Έτσι κάπως κύλησαν δέκα δύσκολες μέρες. Βελτιώθηκα. Ήρθε η ώρα να φύγω. Αναθάρρησε και η διπλανή μου, αλλά την ίδια μέρα διαπιστώθηκε ότι είχε επιβαρυνθεί η αναπνευστική της λειτουργία. Έπρεπε να κάνει αρκετή υπομονή ακόμη. Ξέσπασε σε ένα βουβό κλάμα, γεμάτο απογοήτευση!

   Τώρα βρίσκομαι στο σπίτι μου. Αδύναμη, αλλά αναπνέω χωρίς βοήθεια. Η καρδιά μου όμως έμεινε στο ΑΧΕΠΑ. Στους αρρώστους που αγωνίζονται να αναπνεύσουν, στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που πασχίζουν να διακρίνουν μέσα από τις θολωμένες προσωπίδες τις αγωνίες και τους φόβους των αρρώστων τους. Αναρωτιέμαι αν κάποια στιγμή συναντήσω αυτούς τους αφανείς ήρωες στο δρόμο θα μπορέσω να τους αναγνωρίσω; Έχω δει μόνο τα μάτια τους. Είμαι πάντως σίγουρη ότι η καρδιά μου θα τους αναγνωρίσει. Και φυσικά δεν θα πάψω να δοξάζω συνεχώς το Θεό, γιατί υπάρχουν γύρω μου η αγάπη και η θυσία προσωποποιημένες σε τόσο ωραίους ανθρώπους!

Αϊ-Δημήτρης

Ο αγαπημένος Άγιος!
Τα νιάτα του, η ανδρεία και το θάρρος,
η απόλυτη μέχρι μαρτυρικού θανάτου αφοσίωση στον Κύριο,
η συνεχής παρουσία του στην πόλη μας,
η ακοίμητη προστασία,
η ολοφάνερη βοήθεια προς όλους τους Θεσσαλονικείς
τον έχουν βάλει στην πρώτη θέση της καρδιάς μας.

"Εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ, πόλις Θεσσαλονίκη, 

ἀγάλλου καὶ χόρευε, πίστει λαμπροφοροῦσα, 

Δημήτριον τὸν πανένδοξον ἀθλητήν 

καὶ Μάρτυρα τῆς ἀληθείας, 

ἐν κόλποις κατέχουσα ὡς θησαυρόν, 

ἀπόλαβε τῶν θαυμάτων τὰς ἰάσεις καθορῶσα 

καὶ βλέπε καταράσσοντα τῶν βαρβάρων τὰ θράση 

καὶ εὐχαρίστως τῷ Σωτῆρι ἀνάκραξον· Κύριε δόξα σοι!"

Μιαν αγκαλιά χρυσάνθεμα προσφέρω σου, Άγιέ μου!

Της πόλης μου ακοίμητε προστάτη και φρουρέ

και της καρδιάς μου εκλεκτέ φίλε και αδερφέ!

Μιαν αγκαλιά χρυσάνθεμα προσφέρω σου, Άγιέ μου!

Στη μνήμη σου μ' ευλάβεια ήρθα να προσκυνήσω

για τις πολλές σου δωρεές θερμά να ευχαριστήσω. 

Μιαν αγκαλιά χρυσάνθεμα, δέξου τα, Άγιέ μου!

Λίγο πριν το φθινόπωρο μας αποχαιρετήσει

σε σένα άνθη ευωδιαστά πρόλαβε να χαρίσει!!!!(Σ.Κ.)

Κυριακή με τον ιό!!!

 Σάββατο βράδυ. Ξημερώνει η Κυριακή. Παραδοσιακά και ενσυνείδητα κάθε Κυριακή πρωί εκκλησιάζομαι με λαχτάρα. Ωστόσο τον τελευταίο καιρό επί τη προόψει του εκκλησιασμού με συνέχει ένας προβληματισμός που γίνεται σκανδαλισμός και στεναχώρια! Δυστυχώς σε πολλούς ναούς δεν φορούν οι πιστοί μάσκα, είτε από δική τους αμέλεια, αδιαφορία ή πεποίθηση, είτε κατόπιν προτροπής κάποιου ιερέως ή γέροντος ή πνευματικού, πάντως με την ανοχή ή και σύμφωνη γνώμη των εφημερίων του ναού.

Το επιχείρημα εναντίον της μάσκας είναι ότι βλασφημείται το Άγιο Πνεύμα γιατί ο ναός είναι αγιασμένος τόπος.

Θα καταθέσω μερικές σκέψεις: Μαζί με την αιμορρούσα γυναίκα που πλησίασε τον Χριστό και ακούμπησε το ιμάτιό του και θεραπεύθηκε, ένα πλήθος άλλων ανθρώπων κύκλωνε τον Κύριο, τον ακουμπούσε, άκουγε με λαχτάρα τον λόγο του κτλ. Πάρα πολλοί από αυτούς θα είχαν σωματικά και ψυχικά νοσήματα. Δεν θεραπεύθηκαν όλοι διά μιας και διά μαγείας επειδή ήταν δίπλα στον Κύριο, δίπλα στον Θεό. Το θαύμα, η υπέρβαση της φθοράς και των φυσικών νόμων μπορεί να γίνει από τον Θεό ανά πάσα στιγμή, αλλά γίνεται μόνο στις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις που η βαθιά πίστη του ανθρώπου συναντά τη θεϊκή βούληση και ευσπλαχνία που θέλει την σωτηρία του συγκεκριμένου ανθρώπου ίσως και μέσω της σωματικής θεραπείας. Η παρουσία του Κυρίου μας δεν κατήργησε αυτόματα την φθορά της ανθρώπινης φύσης. Και μέσα στους ναούς δεν αναιρούνται οι φυσικοί νόμοι και η φθορά. Ακόμα και τα Τίμια Δώρα αν δεν καταλυθούν υφίστανται τη φθορά των υλικών πραγμάτων.

Ο Κύριος ρητά απέρριψε την προτροπή του Σατανά να πέσει από το πτερύγιο του Ναού παραμένοντας άτρωτος, αν είναι Υιός του Θεού, λέγοντας "Ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν Σου". Δεν μας επιτρέπει ο Θεός να εκτεθούμε σε κίνδυνο λέγοντας "ο Θεός θα με σώσει", αγνοώντας τους φυσικούς νόμους και την λογική. Η βαρύτητα θα με σκοτώσει αν πέσω από ψηλά. Μπορεί ο Κύριος να με διασώσει αν η πτώση μου δεν οφείλεται σε δική μου προκλητική ενέργεια. Δεν είναι δυνατόν όμως να πηδώ από τον πέμπτο όροφο και να λέω, "Θεέ μου, σώσε με". Όταν τρέχω με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα, δεν μπορώ να πω, "Θεέ μου, σώσε με". Αν όμως μια νταλίκα έρχεται επάνω μου ενώ εγώ οδηγώ με προσοχή, θα φωνάξω "Παναγία βόηθα" και ίσως η Παναγία να με προστατέψει. Αν είμαι καπνιστής αμετάπειστος δεν μπορώ να παρακαλάω τον Θεό να μη με βρει καρκίνος στον πνεύμονα. κτλ.. Αν δεν φορώ την μάσκα με συνέπεια και προσοχή, δεν μπορώ να ελπίζω στην εξ Ύψους βοήθεια. Και δυστυχώς θα πάρω στο λαιμό μου κι άλλους.

Υπάρχει ένας κανόνας απαράβατος στη σχέση μας με τον Θεό. Η συνέργεια! Ο Θεός κάνει αυτό που ξεπερνά τον άνθρωπο. Αυτό που μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος δεν το κάνει ο Θεός. Ο μακαρίτης ο Παναγόπουλος, ο φωτισμένος ιεροκήρυκας, έφερε σε μια ομιλία του το εξής παράδειγμα: Στην Ανάσταση του Λαζάρου ο Κύριος φωνάζει στο νεκρό, "Λάζαρε, δεύρο έξω". Γίνεται το συγκλονιστικό, το μείζον, το ασύλληπτο από τον Θεό, η ανάσταση. Κι ύστερα λέει ο Χριστός στους παρισταμένους. Λύστε του τα χέρια. Αυτό το λίγο που μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποι τους βάζει να το κάνουν. Το ελάχιστο ζητάει από μας ο Θεός σε κάθε περίσταση. Αυτό το ελάχιστο δεν θα το κάνει ο Θεός. Αν για μια ασθένεια ή δυσκολία υπάρχει κάτι που μπορούμε εμείς να κάνουμε, ο Θεός περιμένει να το κάνουμε. Δεν θα το κάνει Εκείνος. Στον πονοκέφαλο μπορώ να πάρω ένα παυσίπονο. Αυτό θα κάνω. Αν είμαι σε μια ερημία και δεν υπάρχει τρόπος βοήθειας ίσως να επέμβει ο Θεός. Αν πάθω καρκίνο θα ακολουθήσω κάθε ενδεικνυόμενη θεραπεία κι αν όλα τα ανθρώπινα στηρίγματα τελειώσουν, ίσως τότε να με αναλάβει ο Θεός. Αλλά δεν μπορώ να πω απ' την αρχή, "εγώ έχω πίστη, ο Θεός θα με θεραπεύσει". Στην παρούσα περίσταση για να προστατευθώ από τον ιό, μπορω να βάλω μια μάσκα. Θα την βάλω, θα πάρω και όλα τα υπόλοιπα μέτρα κι ύστερα θα σταυρώσω τον εαυτό μου και τότε θα μπορώ να πω, "Θεέ μου, βοήθησέ με, ας γίνει το θέλημά Σου".

Καλώ τους απείθαρχους "Χριστιανούς" να αναλογιστούν: Φορούν τα παιδάκια του νηπιαγωγείου μάσκες για να προστατευτούν κυρίως οι οικείοι τους. Και κάποιοι από αυτούς τους οικείους σαν να μην τρέχει τίποτα εκκλησιάζονται χωρίς μάσκα. Αν αυτό δεν είναι εγωσμός, τι είναι; Πού είναι η αγάπη, πού είναι η προσωπική ευθύνη;

Χιλιάδες επαγγελματίες στενάζουν οικονομικά, κλείνουν επιχειρήσεις, εργαζόμενοι μένουν χωρίς δουλειά, χωρίς μέλλον. Δεν τους νοιαζόμαστε εμείς οι Χριστιανοί που φερόμαστε σαν να μην υπάρχει ιός; "Ιερείς, μοναχοί, γεροντάδες που προτρέπετε τους πιστούς να μην φορούν μάσκα, ποιος θα ταΐσει όλους αυτούς τους ανθρώπους;"

Οι Χριστιανοί έπρεπε να είμαστε υπόδειγμα υπακοής και συμμόρφωσης. Μας το ζητάει ο Απόστολος Παύλος. "Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Υπό Θεού γαρ εισί τεταγμέναι". Και δεν μιλάει για καμιά άγια εξουσία. Μιλάει για εξουσίες ειδωλολατρικές και αντίθεες. Εφόσον η εξουσία επιβάλλει έναν νόμο οφείλουμε να υπακούσουμε, εκτός αν αυτός ο νομός μας ζητά να αμαρτήσουμε. Δεν μπορώ, αδυνατώ να βρω ίχνος αμαρτίας στη μάσκα!!! Είναι άσκηση αγάπης και υπακοής.

Συγχωρέστε μου το ύφος. Με πόνο γράφω. Γιατί είναι πολύ κοντά ένα πολύ αυστηρότερο μέτρο, το κλείσιμο όλων των χώρων συνάθροισης, άρα και των ναών. Και τότε θα πούμε ότι το κράτος είναι εχθρικό, το κράτος πολεμάει την Εκκλησία. Όχι!! Εμείς εκθέτουμε την Εκκλησία! Εμείς θα ξανακλείσουμε τους ναούς!!! Ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του και όσοι έχουν θέσεις ηγεσίας, όπως οι επίσκοποι για όλη την επισκοπή τους και οι εφημέριοι των ναών για τις ενορίες τους, ας αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Και είναι μεγάλη η ευθύνη τους. Είναι ευθύνη για όλο το ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος!

Καλή Κυριακή!!!!

Λίγη ιστορία

 Ενδιαφέρον το σημερινό μάθημα ιστορίας που μας πρόσφερε η επίσκεψή μας στο Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων στο χωριό Γέφυρα δίπλα στον ποταμό Αξιό, και πολύ επίκαιρο μια που είμαστε κοντά στην επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης μας από τον τουρκικό ζυγό. Μας ξεναγεί ο ευγενής οπλίτης Χ., μορφωμένο και συμπαθέστατο παλικάρι. Σταχυολογώ μερικά ελάχιστα σημεία της ξενάγησης. Τα περισσότερα μπορείτε να τα δείτε-ακούσετε αυτοπροσώπως. Ανοιχτό τα πρωινά, 9.00-14.00.

ΣΥΝ ΘΕΩ γράφει στην προμετωπίδα του κεντρικού κτιρίου. Κάποτε οι Έλληνες ζητούσαμε την βοήθεια του Θεού. Τον βάζαμε Μπροστάρη!!!

Το ιστορικό κτίριο, βίλα του Γιακό Μοδιάνο χτισμένη το 1906, φιλοξένησε το Επιτελείο του ελληνικού στρατού μετά την διέλευση του Αξιού ποταμού στις 24 Οκτωβρίου του 1912. Εδώ διεξήχθησαν οι διαπραγματεύσεις -αρκετά σκληρές- για την παράδοση της Θεσσαλονίκης μεταξύ του διοικητή της πόλης, Χασάν Ταχσίν Πασά και του διαδόχου αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου. Μετά από δύο αποχωρήσεις του Πασά από τις διαπραγματεύσεις η παράδοση υπογράφηκε στις 26 Οκτωβρίου. Οι Θεσσαλονικείς ευγνωμονούμε και τον Άγιό μας για την μεσιτεία του.

Αναπαράσταση των διαπραγματεύσεων σε μια από τις αίθουσες του Μουσείου

Το δωμάτιο όπου φιλοξενήθηκε ο Αρχιστράτηγος



Τραγικό πρόσωπο ο Ταχσίν Πασάς. Συνθηκολόγησε άνευ όρων και παρέδωσε την Θεσσαλονίκη και 25.000 αιχμαλώτους στον ελληνικό στρατό. Καταδικάστηκε από τους Οθωμανούς ερήμην εις θάνατον ως προδότης. Προστατευόμενος του Ε.Βενιζέλουκ Σχολής των Ιωαννίνων. Η ελληνική του παιδεία τον ώθησε να προκρίνει την παράδοση της Θεσσαλονίκης στους Έλληνες και όχι στους Βουλγάρους. Η γυναίκα του ήταν εξισλαμισμένη Ελληνίδα και ο γιος του γνωστός ζωγράφος, ο Κενάν Μεσαρέ.

Ο Κενάν Μεσαρέ

Υπήρξε υπασπιστής του πατέρα του. Ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις παράδοσης της Θεσ/νίκης και συνέταξε το Πρωτόκολλο παράδοσης στα γαλλικά. Μιλούσε άπταιστα αλβανικά, τουρκικά, περσικά, αραβικά, γαλλικά και ελληνικά. Μετά τον πόλεμο παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη και πήρε ελληνική υπηκοότητα. Αργότερα μετοίκησε στα Γιάννενα. Αποτύπωσε στα έργα του τοπία της λίμνης Παμβώτιδας. Υπήρξε ο εικονογράφος της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και των Ιωαννίνων, ενώ δούλεψε και στην χαρτογράφηση των νέων συνόρων της Ελλάδας.

Στις 18 Οκτωβρίου ο υποπλοίαρχος Νικόλαος Βότσης, κυβερνήτης  τορπιλλοβόλου, με τη βοήθεια δύο Ελλήνων ψαράδων από την Κατερίνη που γνώριζαν καλά τον Θερμαϊκό εισέδυσε με μυστικότητα και μαεστρία στο ναρκοθετημένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης χωρίς να γίνει αντιληπτός και έβαλε από απόσταση 150 μ. δύο τορπίλλες κατά του τουρκικού θωρηκτού Φετίχ Μπουλέντ που βυθίστηκε παρασύροντας στον υγρό τάφο τον ιμάμη του πλοίου και τους ναύτες του. 

Το κατάρτι του Φετίχ Μπουλέντ έγινε ο ιστός της σημαίας του Λευκού Πύργου

Η ναυμαχία της Έλλης, η τεράστια νίκη του ελληνικού στόλου υπό τον Παύλο Κουντουριώτη εναντίον του Τουρκικού λίγο έξω από τα στενά του Ελλησπόντου. 

Ο Ελληνικός στόλος με ορμητήριο το λιμάνι του Μούδρου της Λήμνου -η οποία πρώτη ελευθερώθηκε από τους Τούρκους- απελευθέρωσε το Άγιον Όρος, τη Θάσο, τη Σαμοθράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο, τον Άγιο Ευστράτιο, τη Μυτιλήνη, τη Χίο. Ο τουρκικός στόλος παρέμενε στα στενά χωρίς να επιχειρεί έξοδο στο Αιγαίο. Στις 3 Δεκεμβρίου του '12έγινε η μεγάλη ναυμαχία της Έλλης, η οποία έκρινε την κυριαρχία στο Αιγαίο με την συντριβή του τουρκικού στόλου και τον αποκλεισμό του θαλάσσιου δρόμου για τον τουρκικό στρατό προς ενίσχυση των μαχομένων  της Μακεδονίας και Θράκης.

Όπλα, χάρτες και απεικονίσεις μαχών, πορτρέτα των πρωταγωνιστών των Βαλκανικών πολέμων, στρατιωτικές φορεσιές Ελλήνων, Τούρκων, Σέρβων, Βουλγάρων, Μαυροβουνίων, περιγραφές των συγκρούσεων σε στεριά και θάλασσα και πολλά λαογραφικά στοιχεία, όπως η κουζίνα της εποχής με το τζάκι, το νεροχύτη, τα ράφια της, το δωμάτιο υπηρεσίας, η παγωνιέρα, δύο τουαλέτες με νιπτήρες πορσελάνης, έναν μεγάλο καθρέφτη γαλλικό στην είσοδο ο οποίος λένε πως ράγισε αιφνιδίως και άνευ προφανούς λόγου την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ και πολλά πολλά άλλα μπορεί κανείς να δει στην περιήγηση. 

Μια βουτιά στο παρελθόν, ένα βύθισμα στο χρόνο είναι όλο το σκηνικό. Γίνονται και προβολές για τα γκρουπ των επισκεπτών.

Μόλις μπαίνουμε στη βίλα Μοδιάνο, δηλαδή στο Μουσείο βρισκόμαστε σε μια εσωτερική αυλή η οποία δίνει φως σε όλα τα δωμάτια και κοσμείται μ' αυτό το μικρό σιντριβάνι.

Πληροφοριακά αναφέρω πως μια άλλη έπαυλη της οικογένειας Μοδιάνο στην παραλιακή λεωφόρο στεγάζει το Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας.

Ο Σαούλ Μοδιάνο -πατέρας του Γιακό- ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων σε όλην Οθωμανική αυτοκρατορία.

 

 

Στον περίβολο του Μουσείου μια ενδιαφέρουσα πυργοειδής κατασκευή κεντρίζει το ενδιαφέρον μου.

 

Είναι ένας περιστερώνας για τα ταχυδρομικά περιστέρια του στρατού

Το εσωτερικό του περιστερώνα με τα πολλά σημεία κουρνιάσματος των περιστεριών

 

Περιστέρια: Οι προπάτορες των drones!!!!!!

(Διαβάστε το κείμενο, πολύ ενδιαφέρον)

Αρκετά έγραψα. Τα υπόλοιπα θα τα γνωρίσετε από κοντά με μια επίσκεψή σας!!!

Οι Χριστιανοί και η μάσκα

 Από τον π.Λουκά Τσιούτσικα, ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης και ιατρό έλαβα το παρακάτω εμπεριστατωμένο πόνημα. Ας το μελετήσουμε προσεχτικά οι πιστοί κι ας ξεφύγουμε από την δαιμονική διχόνοια, αλλά ας κάνουν τον κόπο και οι κληρικοί, που παροτρύνουν τους πιστούς στην μη χρήση της μάσκας εντός των ιερών ναών, να εντρυφήσουν και να δουν το θέμα πιο καθαρά και χωρίς φανατισμούς και υπερβολές.

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ Η ΜΑΣΚΑ 

Βρισκόμαστε στην εποχή του κορονοϊού (ή κοροναϊού), εποχή συγχύσεως φόβου και αγωνίας. Σχετικά νέος και εν πολλοίς άγνωστος ο ιός SARS-Cov-2 για τον οποίο οι γνώσεις μας αν και αυξάνουν και εξελίσσονται, στον τομέα της θεραπείας της νόσου που προκαλεί, της COVID-19 (Coronavirus Disease 2019) και δη του Σοβαρού Οξέος Αναπνευστικού Συνδρόμου (SARS), προς το παρόν τουλάχιστον, είναι πενιχρές και φαίνεται πως το καλύτερο που πρέπει να κάνει κάποιος για να προλάβει την ασθένεια είναι η αποφυγή της έκθεσης στον εν λόγω ιό.

Όμως ενώ κάπως έτσι φαίνεται να έχουν τα πράγματα ή τουλάχιστον κάπως έτσι μας παρουσιάζονται από τον ΠΟΥ, τις Κυβερνήσεις των κρατών και τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, κάποιοι εκδηλώνουν αντιδράσεις. Αντιδράσεις μέχρι και την αμφισβήτηση της υπάρξεως του ιού και της νόσου ιδιαίτερα δε εναντίον ενός των βασικών προληπτικών μέτρων, της μασκοφορίας.

Ειδικοί και άσχετοι, αρμόδιοι και αναρμόδιοι παρουσιάζονται με αντικρουόμενες απόψεις και οι μεν θεωρούν το φόρεμα της μάσκας απαραίτητο και επιβεβλημένο μέτρο, οι δε άχρηστο ή και επιζήμιο. Σε αυτή δε τη διαμάχη εντάσσουμε εαυτούς και εμείς οι χριστιανοί, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, λαϊκοί, μοναχοί και κληρικοί και  διαφωνούμε μεταξύ μας ενώ θα έπρεπε, καθώς έχουμε με το ένα και το αυτό Πνεύμα ποτιστεί (Α΄ Κορ. 12,13) «τῷ αὐτῷ στοιχεῖν κανόνι, τὸ αὐτὸ φρονεῖν» (Φιλ. 3,16, βλ. και Ρωμ. 15,5, Β΄ Κορ. 13,11, Φιλ. 2,2). Και αυτό το φρόνημα και αυτός ο κανόνας αναδεικνύονται από τον λόγο του Θεού, καθώς αυτός, πάντα κατά την ταπεινή μας γνώμη, κάνει έμμεσες αλλά και άμεση αναφορά στο εν λόγω θέμα της μασκοφορίας. Και εξηγούμεθα.

1.   Έμμεσες αναφορές.

 α) Όσον αφορά την πνευματική ηγεσία·

«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε. αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες. ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες» (Ἑβρ. 13,17).

β) Όσον αφορά την πολιτική ηγεσία·

«Υπομίμνησκε αὐτοὺς ἀρχαῖς καὶ ἐξουσίαις ὑποτάσσεσθαι, πειθαρχεῖν» (Τίτ. 3,1).

«Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω. οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ. αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν. ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν. οἱ δὲ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται…ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν. διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους τελεῖτε. λειτουργοὶ γὰρ Θεοῦ εἰσιν εἰς αὐτὸ τοῦτο προσκαρτεροῦντες (Ρωμ. 1-2, 5-6).

Σαφώς λοιπόν οι χριστιανοί, κατά τον Απ. Παύλο -ο οποίος, ας σημειωθεί ότι όταν έγραφε την προς Ρωμαίους και την προς Τίτον επιστολή (55-59 και 61-66 μ.Χ. αντίστοιχα) ήταν αυτοκράτορας ο γνωστός μας και πολύς Νέρων (54-68 μ.Χ.)- πρέπει να υποτάσσονται και στις πνευματικές και στις πολιτικές τους εξουσίες, μετά διακρίσεως βέβαια και με την προϋπόθεση ότι το επιτασσόμενο δεν έρχεται σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού, δεν είναι εμφανώς αμαρτία, οπότε, στην περίπτωση αυτή, επιτρέπεται και επιβάλλεται να αντιτάσσουν το «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πραξ. 5,29).

Αλλά, εν προκειμένω, η για προφύλαξη χρήση της μάσκας μπορεί να θεωρηθεί αμαρτία; Είναι αμαρτία ότι ανέκαθεν την χρησιμοποιούν ιατροί χειρουργοί, οδοντίατροι και πολλοί άλλοι επαγγελματίες, για να προφυλάξουν ή και να προφυλαχθούν από δυνητικά βλαβερούς παράγοντες;

Η απάντηση είναι προφανής. Επομένως και στην περίπτωση αυτή της μασκοφορίας, εφ’ όσον τόσο η υπεύθυνη εκκλησιαστική όσο και η υπεύθυνη πολιτική ηγεσία τη συνιστούν ή και την επιβάλλουν, η εφαρμογή των ανωτέρω λόγων του Απ. Παύλου είναι αυτονόητη, και για λόγους συνειδήσεως και πιστότητας στην εντολή του Θεού επιβεβλημένη.

2. Άμεση αναφορά.

Στο Λευϊτικό της Παλαιάς Διαθήκης, στα κεφ. 13 και 14 γίνεται εκτενής και λεπτομερής αναφορά στη λέπρα του ανθρώπου, τη διάγνωση, τη βιοτή κατά τη διάρκειά της, την κάθαρση και την ελευθεροκοινωνία των λεπρών.

Ας σημειωθεί ότι η αρρώστια αυτή είναι μεν λοιμώδης, κολλητική, αλλά μεταδίδεται σχετικά δύσκολα και γενικώς δε θεωρείται θανατηφόρος· δηλαδή είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνη από την COVID-19. Παρ’ όλα αυτά τα προς αποφυγή της μετάδοσής της μέτρα ήταν αυστηρά.

Μεταξύ άλλων στο 13,45-46 διαβάζουμε·

45 Καὶ ὁ λεπρὸς ἐν ᾧ ἐστιν ἡ ἁφή, τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἔστω παραλελυμένα καὶ ἡ κεφαλὴ αὐτοῦ ἀκάλυπτος, καὶ περὶ τὸ στόμα αὐτοῦ περιβαλέσθω, καὶ ἀκάθαρτος κεκλήσεται· 46 πάσας τὰς ἡμέρας, ὅσας ἐὰν ᾖ ἐπ᾿ αὐτὸν ἡ ἁφή, ἀκάθαρτος ὢν ἀκάθαρτος ἔσται, κεχωρισμένος καθήσεται, ἔξω τῆς παρεμβολῆς αὐτοῦ ἔσται ἡ διατριβή.

Και σε μετάφραση ·

45 Ο λεπρός (εις τον οποίον υπάρχει η πληγή της λέπρας)  πρέπει να φοράει (λυμένα και)  σκισμένα ρούχα, να μην έχει κάλυμμα στο κεφάλι, να σκεπάζει το κάτω μέρος του προσώπου του και να φωνάζει «ακάθαρτος, ακάθαρτος!» 46 Όσον καιρό διαρκεί η αρρώστια του, θα θεωρείται ακάθαρτος και θα ζει μακριά από τους άλλους· η κατοικία του θα είναι έξω από το στρατόπεδο (καταυλισμόν των ανθρώπων)4.

Να που μεταξύ των άλλων, προς αποφυγή μεταδόσεως της νόσου, επιβάλλεται και η «μάσκα» διότι τι άλλο παρά μασκοφορία είναι η κάλυψη του κάτω μέρους του προσώπου; Και το σημαντικότερο, ότι την επιβάλλει ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος ομιλεί και νομοθετεί ως Άσαρκος Λόγος στην Παλαιά και ως Ένσαρκος Λόγος στην Καινή  Διαθήκη! Και όταν την επιβάλλει ο Χριστός για τη λέπρα ποιος χριστιανός μπορεί να έχει αντίρρηση για την εφαρμογή της σε μια σοβαρότερη κατάσταση όπως αυτή της COVID-19;

Τέλος, έστω, ας δούμε το θέμα και με την κοινή λογική.

Αν, ας υποτεθεί, δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως μας τα παρουσιάζουν και «εις κενόν» βάζουμε τη μάσκα, τι έχουμε να χάσουμε στην περίπτωση αυτή και ποιος μπορεί να μας κατηγορήσει για αυτό; Αν όμως κάπως έτσι είναι, έστω και μερικώς αληθεύουν, και εμείς, με την πείσμονα άρνησή μας γινόμαστε αιτία να βλαφθεί η υγεία μας ή και το χειρότερο να αρρωστήσει ή και να πεθάνει κάποιος άλλος -που μπορεί να είναι και συγγενικό μας πρόσωπο- δε θα είμαστε, στην περίπτωση αυτή, υπόλογοι ενώπιον Θεού και ανθρώπων; Πώς θα μπορούμε να κοινωνούμε ή και να λειτουργούμε; Είναι συνετό να διακινδυνεύουμε τόσο σημαντικά πράγματα; Τι λόγο θα δώσουμε εν ημέρα Κρίσεως;

(π. Λουκάς Τσιούτσικας, ιεροκήρυκας Ι.Μ. Λαγκαδά, Λητής, Ρεντίνης, ιατρός)

Σταυρός

 ΣΤΑΥΡΟΣ

Ακουμπισμένος πάντα στα βασιλικά

ευωδιαστός και αγιασμένος...

μα είναι ΣΤΑΥΡΟΣ!

Σταυρός θα πει πόνος ασύλληπτος!

Μαλαμοκαπνισμένος ή κι ολόχρυσος

άριστα καλλιτεχνημένος...

μα είναι ΣΤΑΥΡΟΣ!

Σταυρός θα πει αίμα και δάκρυ!

Αγαπημένος, λατρευτός,

χιλιοπροσκυνημένος...

μα είναι ΣΤΑΥΡΟΣ!

Σταυρός θα πει ταπείνωση ακροτάτη!

Μα του Χριστού μας ο ΣΤΑΥΡΟΣ

 μια αγκαλιά απέραντη,

χέρια ολάνοιχτα για να χωρέσει όλη η Πλάση,

ΣΤΑΥΡΟΣ πού 'γινε γέφυρα

τον άνθρωπο στα ουράνια ν' ανεβάσει! (Σ.Κ.)

Οι μάσκες ως αφορμή και μέσον παιδαγωγίας

 Πολύς ο λόγος περί της αναγκαιότητας της χρήσης της μάσκας στις σχολικές αίθουσες. Πολλοί γονείς εξανίστανται και κατεβαίνουν σε πορείες. Άλλοι είναι επιφυλακτικοί ως προς το ρεαλιστικόν του εγχειρήματοςκ.τ.λ. Δεν θα μπω σε κανενός είδους αντιπαράθεση, ούτε καν στην ουσία του θέματος.

Απλά θα το δω ως εκπαιδευτικός (τέως, συγχωρέστε με, ο νους και η καρδιά μου δεν έχουν συνταξιοδοτηθεί) αλλά και μητέρα και γιαγιά, θα δω τι οφέλη μπορώ να αποκομίσω από αυτήν τη νέα πραγματικότητα.

Η μάσκα είναι μια πρακτική δυσκολία, ένα ξεβόλεμα για μεγάλους και μικρούς. Κάθε δυσκολία μας καλεί σε εγρήγορση, σε ενδυνάμωση, σε μια νίκη εναντίον της ραστώνης, του ωχαδελφισμού μας, της καλοπέρασής μας, του χαρίσματος στην αδυναμία μας. Τα παιδιά μας, τα περισσότερα, είναι καλομαθημένα, χωρίς ευκαιρίες σκληραγώγησης. Τους γίνονται πολλά χατίρια, τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Έχουν γίνει απαιτητικά και ανυπόμονα. Να μια ευκαιρία για λίγη άσκηση, για λίγη, ελάχιστη σκληραγωγία. Απευθύνομαι σε όλους τους γονείς (και ιδιαίτερα σ' αυτούς τους Χριστιανούς γονείς που έχουν συνδυάσει την όλη στρατηγική κατά του ιού με μια τεράστια συνωμοσία εναντίον της ορθοδοξίας): Δεν θέλουμε τα παιδιά μας λίγο ψημένα; Δεν θέλουμε να μάθουν να αντέχουν στις δυσκολίες που θα φέρει η ζωή; Δεν τα θέλουμε αγωνιστές; Να μια ωραιότατη άσκηση υπομονής και εγκράτειας! 

Η χρήση της μάσκας στα σχολεία αποφασίσθηκε ως μέτρο πρόληψης και προστασίας όχι μόνο των παιδιών, αλλά και όλης της κοινωνίας, δηλαδή των ευπαθών ατόμων που συνοικούν με τα παιδιά, ιδίως των παππούδων και των γιαγιάδων. Ποιο παιδάκι, αν του εξηγηθεί από το γονιό και τον δάσκαλό του όμορφα και ήρεμα, πως φορώντας τη μάσκα με πειθαρχία και σύνεση προστατεύει την γιαγιά και τον παππού του, δεν θα αποδεχθεί με προθυμία αυτήν τη μικρή δυσκολία; Προτείνω στους γονείς να εφοδιάσουν το παιδάκι με μια φωτογραφία του αγαπημένου παππού και της γλυκιάς γιαγιάς, να την βλέπει και να ενθαρρύνεται στην προσπάθειά του. Άσκηση αγάπης λοιπόν η χρήση της μάσκας!

Η πολιτεία με συμβουλές και καθοδήγηση των επαϊόντων, δηλαδή των ειδικών λοιμωξιολόγων, πήρε και παίρνει κάποιες αποφάσεις. Δεν είναι εύκολο να παίρνεις αποφάσεις. Είναι μια τεράστια ευθύνη σε αντίθεση με την δική μας ανεμελιά που πληκτρολογούμε από τον καναπέ μας εκ του ασφαλούς ό,τι κατεβάσει η "κούτρα" μας. Η πολιτεία λοιπόν αποφασίζει και οι πολίτες οφείλουμε υπακοή στους νόμους και τα διοικητικά μέτρα εφόσον δεν καταλύεται το Σύνταγμα. Η χρήση της μάσκας μέσα στην τάξη από εκπαιδευτικούς και μαθητές είναι μια άριστη άσκηση υπακοής στους νόμους, αυτό που λέμε αγωγή του πολίτη. Θυμίζω πως ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο για να μην φανεί απειθής στους νόμους της πολιτείας και ο Απόστολος Παύλος μας καλεί: "Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γαρ εστίν εξουσία ει μη υπό Θεού. Αι δε εξουσίαι πάσαι υπό Θεού τεταγμέναι εισίν"(Προς Ρωμαίους). 

Ασκητική λοιπόν και παιδαγωγία διά της μάσκας

Παρακαλώ πολύ τους γονείς να μην έρθουν σε αντιπαράθεση με τους εκπαιδευτικούς γι' αυτό το θέμα, ακόμα κι αν έχουν άλλη άποψη. Είναι ό,τι πιο καταστρεπτικό για τα παιδιά τους να τους προκαλέσουν εσωτερικό διχασμό. Το παιδί, ιδίως το μικρότερο, εμπιστεύεται τον δάσκαλο ή τη δασκάλα του και τον-την αγαπά. Κι αυτή η εμπιστοσύνη και αγάπη είναι στοιχείο αναγκαίο και για την ψυχική του ισορροπία και για την διαδικασία της μάθησης. Φανταστείτε σε τι ψυχική φόρτιση θα οδηγήσουμε το παιδί μας αν από το σπίτι το παροτρύνουμε να μην φοράει τη μάσκα, ενώ στο σχολείο θα υπάρχει η απαίτηση για το αντίθετο. Ας μην κάνουμε τα παιδιά μας θύματα της δικής μας μισαλλοδοξίας.

Παρακαλώ επίσης τους γονείς να επιδείξουν λίγη συμπάθεια προς τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι εκτός από όλες τις άλλες δυσκολίες του έργου τους θα έχουν φέτος αυτό το πρωτόγνωρο σκηνικό, κι αυτή την πρωτόγνωρη υποχρέωση. Να υποδεχθούν τα παιδιά βλέποντας μόνο τα ματάκια τους! Να επιτηρήσουν την δύσκολη εφαρμογή ενός πρωτόγνωρου μέτρου! Να περάσουν στα παιδιά, που έχουν δεχθεί καταιγισμό άγχους και φοβίας τους τελευταίους μήνες, μηνύματα ελπίδας, αισιοδοξίας, θάρρους και να προχωρήσουν και στην διδακτέα ύλη με όλες τις ελλείψεις της περυσινής κουτσουρεμένης χρονιάς. Σταθείτε δίπλα τους ως βοηθοί, όχι ως κριτές και εισαγγελείς.

Τέλος δεν μπορώ να μην κάνω αναφορά στα παιδάκια που λόγω παθήσεων -πολλάκις πολύ επώδυνων και θανατηφόρων- φορούν συνεχώς μάσκα. Αν το παιδάκι μας μάς παραπονεθεί πως δεν αντέχει την μάσκα γιατί ιδρώνει, γιατί, γιατί, γιατί... ας του δείξουμε μια φωτογραφία από μια παιδοογκολογική κλινική. Ας τη δούμε κι εμείς με ενσυναίσθηση κι ας δοξάσουμε τον Θεό που το παιδί μας πρέπει να φοράει μόνο προληπτικά τη μάσκα. Και ασκητική της ενσυναίσθησης και της δοξολογίας λοιπόν με αφορμή τη μάσκα...!

Καλή σχολική χρονιά!

Τη 24η του αυτού μηνός μνήμη του Αγίου πατρός ημών Κοσμά του Αιτωλού και Φιλοθεΐτου, του Ιερομάρτυρος, Εθνομάρτυρος και Ισαποστόλου

«Κοσμᾶν καὶ θανόντα ζῆν λέγω·
Οἱ γὰρ δίκαιοι ζῶσι καὶ τεθνηκότες· 

καὶ Κοσμᾶν ἐπαινῶν ἀρετὴν ἐπαινέσομαι». 

Τα σύγχρονα χρόνια της κρίσης δεν είναι τα χειρότερα για την πατρίδα μας. Ο 18ος αιώνας επεφύλασσε για τους υπόδουλους Έλληνες μεγάλη φτώχια, πικρή σκλαβιά και απίστευτη απαιδευσιά. Μαζικές εξωμόσεις και άθλια καθημερινότητα κρατούσαν τους ραγιάδες ανέλπιδους, αμόρφωτους, κυριολεκτικά στο σκοτάδι. Σαν φως στο σκοτάδι εμφανίστηκε εκείνα τα χρόνια ο ιερομάρτυς και εθναπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779). Ταπεινός καλόγερος με φτωχική εξωτερική εμφάνιση, αλλά φλογερή ψυχή αφού μαθήτευσε στον ιεροδιάκονο Ανανία τον Δερβισάνο και στην Αθωνιάδα Σχολή και αφού ασκήτεψε στην ιερά Μονή Φιλοθέου, πήρε ευλογία από τον Πατριάρχη και ξεκίνησε περιοδείες -τέσσερις συνολικά- στον ελλαδικό χώρο για να σπείρει τον σπόρο της πνευματικής λευτεριάς αλλά και της εθνικής. Μιλώντας την απλὴ γλώσσα του λαου, που χειριζόταν θαυμάσια, συμβούλευε την αγάπη, την ομόνοια, την αφιλοκέρδεια, την παύση της κερδοσκοπίας των εμπόρων και των πλουσίων και προ πάντων στηλίτευε τους εξισλαμισμούς. Μοίραζε ελεημοσύνες, ίδρυε εκκλησίες και σχολεία καὶ κυρίως φρόντιζε τὸν κόσμο πούβλεπε πεσμένο θρησκευτικά και ηθικά. «Τούς ἀγρίους ἡμέρευε, τοὺς λῃστὰς κατεπράϋνε, τοὺς ἀνελεήμονας ἔδειχνε ἐλεήμονας, τοὺς ἀνευλαβεῖς εὐλαβεῖς, τοὺς ἀμαθεῖς ἐμαθήτευε». Εβραίοι συκοφάντησαν τὸν Πατρο-Κοσμά στον Κουρτ-Πασά και ζήτησαν τον θάνατό του. Με δόλο πλησίασαν τον Άγιο οι απεσταλμένοι του Χότζα δήμιοι και του έκαναν γνωστή τη διαταγὴ που είχαν. Ο Πατροκοσμάς δέχθηκε με χαρά  την θανατικὴ απόφαση, γονυκλινὴς προσευχήθηκε στον Θεό, ευλόγησε σταυροειδώς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και οδηγήθηκε στην αγχόνη. Οι δήμιοί του εγύμνωσαν το ιερό λείψανο και το πέταξαν στον ποταμό. Το ανέσυρε ο παπα-Μάρκος που το είδε να πλέει όρθιο στο νερό σαν να ήταν ζωντανό. Το έφερε στην εκκλησία κι αφού απέδωσαν τις πρέπουσες τιμές το έθαψαν κοντά στον ναό στο χωριό Καλλικόντασι στη σημερινή Βόρεια Ήπειρο (στην Αλβανία).

 

«Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήϊνη καὶ μάταιη, εἶναι ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Ἄρτης καὶ ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν Ἀπόκουρο. Ὁ πατέρας μου, ἡ μητέρα μου, εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Εἶμαι, λοιπόν, κι᾿ ἐγὼ ἀδελφοί μου, ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, χειρότερος ἀπ᾿ ὅλους. Εἶμαι ὅμως δοῦλος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου, καὶ ὄχι πὼς ἐγὼ εἶμαι ἄξιος νὰ εἶμαι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς ποὺ μὲ καταδέχεται διὰ τὴν εὐσπλαχνίαν Του. Τὸν Χριστό μας, λοιπόν, ἀδελφοί μου πιστεύω, δοξάζω καὶ προσκυνῶ. Τὸν Χριστόν μας παρακαλῶ νὰ μὲ καθαρίση, ἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν ψυχικὴν καὶ σωματικήν. Τὸν Χριστὸ παρακαλῶ νὰ μὲ δυναμώσῃ νὰ νικήσω τοὺς τρεῖς ἐχθρούς: τὸν κόσμον, τὴν σάρκα καὶ τὸν πειρασμόν. Τὸν Χριστόν μου παρακαλῶ νὰ μὲ ἀξιώση νὰ χύσω καὶ ἐγὼ τὸ αἷμα μου, διὰ τὴν ἀγάπην Του.

Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, ἦτο δυνατὸν ν᾿ ἀνέβω εἰς τὸν οὐρανόν, νὰ φωνάξω μίαν φωνὴν μεγάλη, νὰ κηρύξω σ᾿ ὅλον τὸν κόσμον πὼς μόνον ὁ Χριστός μας εἶναι Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ζωὴ τῶν πάντων, ἤθελα τὸ κάμει. Καὶ ἐπειδὴ δὲν δύναμαι νὰ πράξω ἐκεῖνο τὸ μέγα, κάμω τοῦτο τὸ μικρὸν καὶ περιπατῶ ἀπὸ τόπον εἰς τόπον καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφούς μου κατὰ δύναμιν, ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ᾿ ὡς ἀδελφός. Διδάσκαλος μόνον ὁ Χριστός μας εἶναι.»

1.Καὶ διὰ τοῦτο πρέπει νὰ στερεώνετε σχολεῖα ἑλληνικά, νὰ φωτίζωνται οἱ ἄνθρωποι· διότι διαβάζοντας τὰ ἑλληνικὰ τὰ ηὕρα ὁποὺ λαμπρύνουν καὶ φωτίζουν τὸν νοῦν τοῦ μαθητοῦ ἀνθρώπου. Καθὼς φωτίζει ὁ ἥλιος τὴν γῆν, ὅταν εἶνε ξαστεριά, καὶ βλέπουν τὰ μάτια μακρυά, ἔτσι βλέπει καὶ ὁ νοῦς τὰ μέλλοντα· ἀπεικάζουν ὅλα τὰ καλὰ καὶ τὰ κακά, φυλάγονται ἀπὸ κάθε λογῆς κακὸν καὶ ἁμαρτίαν· διατὶ τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὴν ἐκκλησίαν, μανθάνομεν τί εἶνε Θεός, τί εἶνε ἡ Ἁγία Τριάς, τί εἶνε ὁ ἄγγελος, τί εἶνε ἡ ἀρετή, τί εἶναι οἱ δαίμονες, τί εἶνε ἡ κόλασις. Τὰ πάντα ἀπὸ τὸ σχολεῖον τὰ μανθάνομεν.

2.Μᾶς ἐχάρισεν ὁ πανάγαθος Θεὸς τὰ ὀμμάτιά μας νὰ τηράζωμεν εἰς τὸν οὐρανόν, νὰ βλέπωμεν τὰ ἄστρα, τὸν ἥλιον, τὸ φεγγάρι, τὰ πάντα, νὰ δοξάζωμεν τὸν Θεὸν καὶ νὰ λέγωμεν: Θεέ μου, ἐὰν αὐτὸς ὁ ἥλιος εἶνε τόσον λαμπρός, ὁποὺ εἶνε κτίσμα, ἀμὴ ἐσύ, ὁποὺ ἔκαμες τὸν ἥλιον, πόσον εἶσαι λαμπρότερος! Ἄχ, Θεέ μου, ἀξίωσέ με νὰ σὲ ἀπολαύσω. Αὐτὸ εἶνε τὸ χρέος μας, ἀδελφοί μου. 

3.Μᾶς ἐχάρισεν ὁ Θεὸς τὰ ποδάρια μας. Ἔχομεν χρέος νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, νὰ στεκώμεθα μὲ εὐλάβειαν καὶ νὰ περιπατῶμεν εἰς τὸν καλὸν δρόμον. 

4.Μᾶς ἐχάρισεν ὁ Θεὸς πλοῦτον. Ἔχομεν χρέος νὰ τρώγωμεν καὶ νὰ πίνωμεν τὸ ἀρκετόν μας, τὰ ρουχαλάκια μας τὰ ἀρκετά, καὶ τὰ ἐπίλοιπα νὰ τὰ ἐξοδιάζωμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς διὰ τὴν ψυχήν μας. Καὶ δὲν μᾶς ἔδωκεν ὁ Θεὸς τὸν πλοῦτον διὰ νὰ πολυτρώγωμεν καὶ νὰ κάμωμεν πολύτιμα φορέματα καὶ παλάτια ὑψηλά, νὰ χορεύουν τὰ ποντίκια αὔριον, καὶ οἱ πτωχοὶ νὰ ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖναν. 

5.Νὰ κάμης μίαν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ Προδρόμου, νὰ ἔχῃς καὶ τὸν ἅγιον τοῦ παιδιοῦ σου. Καὶ ὅταν τὸ παιδίον σηκώνεται ἀπὸ τὸν ὕπνον καὶ σοῦ γυρεύη ψωμί, νὰ τὸ βάλης ἐμπρὸς εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τοῦ εἰπῆς: Ἐγώ, παιδί μου, δὲν ἔχω ψωμί· ὁ Χριστὸς ἔχει. Σήκω νὰ κάμης τὸν σταυρόν σου, νὰ παρακαλέσωμεν τὸν ἅγιόν σου νὰ παρακαλέση τὸν Χριστὸν νὰ σοῦ τὸ δώσῃ. Καὶ ἔτσι τὸ παιδίον παρακινεῖται διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ ψωμιοῦ καί, εὐθὺς ὁποὺ ξυπνᾶ, τὸν ἅγιόν του βλέπει. Βλέποντας τότε ὁ διάβολος τὸ παιδίον πὼς ἔχει τὴν ἐλπίδα του εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὸν ἅγιόν του κατακαίεται καὶ φεύγει. Καὶ ἔτσι νὰ συνηθίζετε τὰ παιδιά σας, νὰ τὰ παιδεύετε ἀπὸ μικρά, διὰ νὰ συνηθίζουν εἰς τὸν καλὸν δρόμον.

6.Καὶ ἂν θέλης νὰ ζήση τὸ παιδίον, ἐγὼ νὰ σὲ εἴπω πῶς νὰ κάμης· νὰ κάμης τοῦ παιδιοῦ σου ἕνα φόρεμα καὶ ἄλλο ἕνα ἐκείνου τοῦ πτωχοῦ παιδιοῦ· καὶ διὰ τὸ χατίρι ἐκείνου τοῦ πτωχοῦ παιδιοῦ χαρίζει ὁ Θεὸς τὴν ζωὴν τοῦ παιδιοῦ σου. Καὶ νὰ ἀγαπᾶς τὰ πτωχὰ τὰ παιδιὰ καλύτερα ἀπὸ τὰ ἐδικά σου· εἰ δὲ καὶ νὰ ζητᾶς πῶς νὰ δίνης τοῦ παιδιοῦ σου νὰ τρώγη καὶ νὰ πίνη καλά, νὰ ἔχῃ εὔμορφα φορέματα, καὶ δι᾿ ἐκεῖνο τὸ πτωχὸ νὰ μὴ σὲ μέλη, αὔριο βλέπεις τὸ παιδί σου ἀποθαμένο καὶ καίγεται ἡ καρδιά σου. Καὶ ἐνῶ τὸ πτωχό, τὸ ξυπόλητο, τὸ γυμνό, τὸ πεινασμένο, τὸ καταφρονεμένο τὸ βλέπεις θρεμμένο καὶ εἶνε ὡσὰν γουρουνόπουλο, καὶ τὸ ἐδικό σου γίνεται ὡσὰν χτικιασμένο.

7.Καὶ ἐκείνην τὴν ἡμέραν, ὁποὺ εἶνε ὁ ἅγιος τοῦ παιδιοῦ σου, ἂν θέλης νὰ κάμης κούρμπανο  νὰ ἑορτάσῃς τὸν ἅγιον, πῶς πρέπει νὰ κάμης, ἐγὼ σὲ λέγω. Γίνεται τὸ κούρμπανο θεϊκόν, γίνεται καὶ διαβολικόν. Θεϊκὸν κούρμπανον εἶνε· τώρα θέλεις νὰ δώσῃς τρία γρόσια νὰ πάρης ἕνα πρόβατο· δόσε τὸ ἕνα γρόσι τοῦ παπᾶ σου νὰ σοῦ διαβάση τόσες Λειτουργίες, τὸ ἄλλο γρόσι πάρε κερί, λιβάνι καὶ λάδι καὶ σύρ᾿ τα εἰς τὴν ἐκκλησίαν νὰ τὰ κάψουν ἐμπρὸς εἰς τὸν ἅγιον καὶ τὸ ἄλλο γρόσι μοίρασέ το μὲ τὸ χέρι σου κρυφὰ ἐλεημοσύνην, νὰ μὴ σὲ ξεύρη κανένας. Αὐτὸ εἶνε τὸ θεϊκὸ κούρμπανο. Καὶ νὰ διαβάσῃς τὸ συναξάρι τοῦ ἁγίου  νὰ ἀκούη τὸ παιδί σου. Καὶ νὰ τοῦ εἰπῆς: Ἀκούεις, παιδί μου, τί ἔκαμνεν ὁ ἅγιός σου; Ἔτσι νὰ κάμης καὶ σύ. Ἀκούοντας τὸ παιδίον τέτοια θαύματα ζηλεύει καὶ λέγει; Ἄχ, πότε νὰ γίνω καὶ ἐγὼ ὡσὰν τὸν ἅγιόν μου! Διαβολικὸν κούρμπανο εἶνε νὰ πάρης ἕνα πρόβατο, νὰ τὸ μαγειρέψης καὶ νὰ κράξης τοὺς φίλους σου, τοὺς συγγενεῖς σου, νὰ τρώγετε, νὰ πίνετε, νὰ μεθᾶτε, νὰ ξερνᾶτε ὡσὰν τοὺς σκύλους. Αὐτὸ εἶνε τὸ διαβολικὸν κούρμπανο.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών!

Τρέχοντα δεινά

"Πολλά τα δεινά, κούδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει". Ο Σοφοκλής βέβαια χρησιμοποιεί τη λέξη δεινόν, ως αυτό που προκαλεί δέος, δηλαδή θαυμασμό. Στις μέρες μας η λέξη δεινόν έχει την έννοια του δυστυχήματος. Μ' αυτή την έννοια λοιπόν μας εκύκλωσαν πολλά δεινά, φυσικά και ανθρωπογενή κι έτσι δικαιολογείται και ο χαρακτηρισμός του ανθρώπου ως φοβερού δυστυχήματος ή προξένου δυστυχήματος.

Πρώτο δεινό, ο κορωνοϊός και η συμπεριφορά μας! Είτε είναι ένα φυσικό κακό, είτε είναι στημένο, είτε τα πράγματα είναι όντως δύσκολα είτε κάποιοι θέλουν να τα εκμεταλλευτούν, είτε ό,τι άλλο βάλει ο νους μας -αυτό η ιστορία μόνο θα το δείξει, "σοφότατον χρόνος, ανευρίσκει γαρ πάντα"-, τα τρία πράγματα που μας ζητούνται σήμερα είναι πολύ απλά και εφαρμόσιμα: απόσταση, πλύσιμο-απολύμανση χεριών και μάσκες σε κλειστούς χώρους και όπου αλλού δεν είναι δυνατόν να κρατηθούν οι αποστάσεις. Και στους ναούς. Κι έρχεται η μικρόνοια και η μικροψυχία μας, ημών των Χριστιανών, να στήσουν σκηνικό πολέμου, διωγμών, βλασφημίας, αιρέσεως και να προκαλέσουν διχασμό μέσα στην Εκκλησία. Εκτοξεύονται ύβρεις εναντίον των αρχιερέων που δέχονται την υπουργική απόφαση. Άλλοι ναοί δέχονται τους πιστούς μόνο με μάσκες, άλλοι ιερείς αδιαφορούν, άλλοι κατακρίνουν το μέτρο. Όσοι πιστοί δεν φορούν μάσκα θεωρούν τους φορούντας άπιστους ή βλάσφημους, οι δε φορούντες τους μη φορούντες αδιάφορους, απρόσεχτους, προξένους πιθανής διασποράς του ιού κτλ. Λίγη απλότητα και καλός λογισμός δεν θα έβλαπτε! Μου ζητείται από την πολιτεία, η οποία έχει την ευθύνη των αποφάσεων σχετικά με την δημόσια υγεία, να υποστώ μια θυσία, να βάλω μια μάσκα όχι καρναβαλιού, αλλά προστασίας δικής μου και του διπλανού μου. Με εμποδίζει αυτή η μάσκα να προσευχηθώ; Μήπως δεν βλέπει ο Θεός το πρόσωπό μου και μπερδεύεται; Μήπως η καρδιακή μου σχέση με τον Θεό επηρεάζεται από την μάσκα; Απλά, ταπεινά, με διάθεση υπακοής ας κάνουμε αυτό που μας ζητείται κι ας αφήσουμε πάσαν την ζωήν μας και τις αμφιβολίες μας και τους φόβους μας στα χέρια του Θεού  «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν» (Προς Ρωμαίους) . Δεν μας ζητείται ομολογία πίστεως αυτή τη στιγμή, μόνο υπακοή στην πολιτεία! Ας κρατήσουμε πίστη και  θάρρος ομολογίας για την ώρα του αληθινού διωγμού..

Δεύτερο δεινό: η τουρκική προκλητικότητα. Μας έτυχε πολύ δύστροπος γείτονας. (Μάλλον πολλοί δύστροποι γείτονες, αλλά τώρα μας απασχολεί κυρίως ο Τούρκος) Ο άνθρωπος που ως μονάρχης κυβερνά την Τουρκία χρησιμοποιώντας μια απαράμιλλη επιρροή στις μάζες του λαού του, αφενός έχει ο ίδιος αγγίξει τα όρια της ύβρεως, αφετέρου οδηγεί τη χώρα του κι εμάς με μαθηματική ακρίβεια σε πολύ δυσάρεστες περιπέτειες. Ευτυχώς στη δική μας χώρα φαίνεται να υπάρχει νηφάλια ηγεσία. Φυσικά η νηφαλιότητα δεν πρέπει να γίνει υποχωρητικότητα και παραίτηση. Αλλά ας μην προκριθεί εύκολα η σύγκρουση. Ακούγονται και σε μας ασυλλόγιστες φωνές υπέρ μιας "σθεναρής"=συγκρουσιακής στάσης. Με τρομάζουν. Με τρομάζει η πιθανότητα πολέμου! Ναι , είναι πολύ ωραία να διαβάζουμε στην ιστορία τα πολεμικά κατορθώματα, τους ηρωισμούς των παλικαριών! Πόσα δάκρυα και πόσος πόνος όμως δεν αναφέρονται σε κανένα βιβλίο ιστορίας! Κι ένα παλικάρι μας να χαθεί σε μια έστω σύντομη σύρραξη, θα πονέσουν γονείς, αγαπημένη, γυναίκα, αδέλφια, παιδιά! Πριν από λίγο καιρό είχα επισκεφθεί τα στρατιωτικά κοιμητήρια στο Ζέιτενλικ. Σταυροί, σταυροί, άπειροι σταυροί, ταφόπλακες βαριές που σκέπασαν ασήκωτο ανθρώπινο πόνο και δυστυχία! Δεν τον θέλω τον πόλεμο! Δεν θέλω τους ηρωισμούς! Γιατί η ανθρωπότητα οδηγείται κατά διαστήματα σε πολέμους; Ποια ανάγκη ή ποια τρέλα σπρώχνει τους λαούς στην καταστροφή; Φύλαξέ μας, Παναγία μου, απ' τον τρελό, τον αλαζόνα, τον άπληστο γείτονά μας! Από κάθε τρελό, αλαζόνα,άπληστο!

Τρίτο δεινό: η μανία της φύσης. Αυτό που έγινε στην Εύβοια είναι πραγματικά μια βιβλική καταστροφή. Έτσι θα ήταν ο κατακλυσμός που αναφέρεται στη Βίβλο επί εκατό φορές σε διάρκεια. Οι φυσικές δυνάμεις, τα φυσικά φαινόμενα μπορεί να είναι τόσο ισχυρά, απρόβλεπτα και ανεξέλεγκτα που μπορούν να μας εξαφανίσουν. Μια γιαγιά πόντια  μας έλεγε σε τέτοιες περιστάσεις: "Θα μας χάσει ο Θεός!". Ο άνθρωπος αποδεικνύεται ελάχιστος, ανήμπορος, ένα τιποτένιο άθυρμα. Αλλά, έχει βάλει κι αυτός το χεράκι του στην καταστροφή του! Βλέπω την γεωμορφολογία της πατρίδας μας. Βουνά ατέλειωτα και λίγη γης στους πρόποδες των βουνών όπου φυσικά χτίζονται οι πόλεις  και τα χωριά μας και καλλιεργούμε τα χωράφια μας. Αν τα βουνά είναι δασωμένα συγκρατούνται τα νερά της βροχής και της πιο δυνατής βροχής. Ακόμα και τα πουρνάρια κάνουν καλή δουλειά. Αν τα βουνά είναι γυμνά όλη η ποσότητα των υδάτων θα φτιάξει χειμάρρους και θα κυλήσει προς τους πρόποδες, δηλαδή στους οικισμούς μας. Τα νερά είχαν από αιώνες φτιάξει το δρόμο τους, τα ρέματα, τις κοίτες των ποταμών. Έλα όμως που πολλά ρέματα περνούν κοντά ή και μέσα από τους οικισμούς μας. Έλα που η απληστία και η απρονοησία των ανθρώπων κλέβει λίγο-λίγο από την κοίτη των ρεμάτων ή τα γεμίζει με σκουπίδια και μπάζα ή τα κάνει δρόμους ή χτίζει μέσα σ' αυτά ασύδοτα και παράνομα. Έλα που η απληστία, η αδιαφορία, η απρονοησία μας έκαψε και κάθε χρόνο φροντίζει να καίει χιλιάδες στρέμματα δάσους. Κι έρχεται η φοβερή βροχή και γίνονται αυτά που βέπουμε και τρέμουμε. Δασωμένες πλαγιές και καθαρά ρέματα. Αυτό είναι το δίπτυχο της σωτηρίας μας. Κάθε περιφέρεια, κάθε δήμος, κάθε χωριό και με εθελοντική δουλειά πρέπει να φροντίσει αυτό το δίπτυχο. Αλλιώς κάθε λίγο θα θρηνούμε ανθρώπινες ζωές, ερείπια, χαμένες περιουσίες και θα τα βάζουμε με το ανεπαρκές κράτος. Σήμερα πρέπει να γίνει αυτό. Σήμερα, αφού δεν προλάβαμε το χθες!

Για κάθε ειρηνική στιγμή της πατρίδας μας, για κάθε βράδυ που πέφτουμε να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας, για κάθε πρωί που ξυπνάμε όρθιοι και στεγνοί στο σπίτι μας, για κάθε αναπνοή που μπορούμε ελεύθερα, χωρίς αναπνευστήρα να παίρνουμε,  και για χιλιάδες άλλα που ίσως τα θεωρούμε αυτονόητα, ας λέμε εκ βαθέων "Δόξα τω Θεώ"!!

Αυτή η γερόντισσα σώθηκε γιατί κρατήθηκε επί ώρες πάνω στον τοίχο με τους τσιμεντόλιθους δεχόμενη κατακλυσμιαία βροχή! Δεν ξέρω πού την βρήκε τόση δύναμη! Τι περιπέτεια την περίμενε στη δύση του βίου της!

*Δεν αναφέρθηκα στο Λίβανο. Εκεί η πραγματικότητα ξεπέρασε την πιο διεστραμμένη φαντασία! Κι εκεί το κακό είναι ανθρωπογενές. Εγκληματική αδιαφορία μεγατόνων! Ακόμα κι αν οι υπέυθυνοι βρεθούν, δικαστούν, καταδικαστούν σε τι θα ελαφρώσει  ο εφιάλτης των κατοίκων της Βηρυτού;

Μεταμόρφωση ή αποκάλυψη

Πώς να ιδούν το φως τα κλειστά μάτια;

Πώς να δουν τον Θεό τα ανθρώπινα μάτια;

Το Φως, το άπλετο Φως, το φωταγωγούν πάσαν κτίσιν.

Φως ο Πατήρ, Φως ο Υιός, Φως και το Πνεύμα το Άγιον!

Το άστεκτον της θεϊκής φωτοχυσίας,

το ανυπόφορο, το αβάσταχτο θεϊκό Φως

έγινε για λίγο ορατό!

Άνοιξαν για λίγο τα ανθρώπινα μάτια!

Επέτρεψε το Φως ν' ανοίξουν!

Μπήκαν μέσα στο Φως οι τρεις

και είδαν...

Είδαν και έπεσαν χαμαί!

"Ου μη ίδωσιν το πρόσωπόν μου και ζήσονται...!"

Αλλά και γλυκάθηκαν και αναπαύθηκαν.

"Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι!"

Εδώ να μείνουμε! 

Εδώ είναι όμορφα!

Είναι ζεστά, 

Είναι φωτεινά, 

Είναι ειρηνικά!

Εδώ στο Φως να μείνουμε!

Εδώ να μείνουμε για πάντα!

Ο γλυκασμός, η ανάπαυση!

Προηγήθηκε όμως η ανηφόρα.

Η ανηφόρα εις το όρος το υψηλόν!

Άξιζε όμως τον κόπο!

Αν άξιζε, λέει!!!

  Η μεταμόρφωση του Σωτήρος                                                                                                      Ψηφιδωτό εξαιρετικής τέχνης από τον Ναό των Αγίων Αποστόλων Θεσσαλονίκης                      Παρόλο που το χρυσό του φόντο έχει αφαιρεθεί, είναι εξαιρετικά φωτεινό και αποδίδει μοναδικά το άστεκτον της θεϊκής φωτοχυσίας

Εξ αφορμής...

Ακούω και διαβάζω διάφορα σχόλια για την απόφαση του Τούρκου Πρέδρου να μετατρέψει την Αγια Σοφιά σε τζαμί. Από κορώνες εκδίκησης και "φοβερών" αντιποίνων και  οργισμένη επίθεση κατά της ολιγωρίας και ατολμίας των δικών μας πολιτικών μέχρι ψύχραιμες ιστορικοπολιτικές εκτιμήσεις και φιλοσοφικές εμβαθύνσεις. Θα καταγράψω κι εγώ -έτσι για την δική μου προσωπική ιστορία, για το ημερολόγιό μου- τις "εφημερεύουσες" σκέψεις μου (Από τον φίλο Ιάκωβο Μαρτίδη κλεμμένος ο επιθετικός προσδιορισμός).

1. Αν έχει το δικαίωμα ο Ερντογάν; Από τη στιγμή που δύναται, εφόσον έχει την ισχύ, έχει και το δικαίωμα. Ιστορικά αυτό δεν συμβαίνει; Όποιος έχει τη ισχύ, επικρατεί. Με το "σας" και με το "σεις" δεν γράφτηκε η ιστορία. Με συγκρούσεις, αυθαιρεσίες και καταπατήσεις. (Δυστυχώς, αλλά αυτό έτσι είναι).

2. Το ότι έκανε πρώτο παγκόσμιο ζήτημα την αλλοίωση του χαρακτήρα του μνημείου δείχνει πολλά. Πρώτον ότι πρόκειται για το νούμερο ένα μνημείο της χώρας του. Έχουν χτιστεί χιλιάδες τζαμιά στους "μουσουλμανικούς" αιώνες , αλλά με την Αγία Σοφία κανένα δεν συγκρίνεται, κανένα δεν την φθάνει, όσα πλούτη κι αν δαπάνησαν οι Σουλτάνοι. 

Δεύτερον ο Ερντογάν έχει προ πολλού προσπεράσει και βάλει στη γωνία τον Κεμάλ Ατατούρκ και θεωρεί τον εαυτό του απευθείας διάδοχο των Οθωμανών, όχι πια των Νεοτούρκων. Αν του επιτρέψει ο Αλλάχ, τα σχέδιά του μάλλον περιλαμβάνουν ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Λίαν επικίνδυνο!!! Εμείς είμαστε οι πρώτοι που θα καταπιεί! Δεν ξέρω τι μπορεί να μας σώσει! Μπορεί τα χρηματοοικονομικά του να είναι φτωχά, αλλά έχει έναν λαό σφριγηλό -το δικό μας δημογραφικό θα μας καταστρέψει-, υποδομές εξαιρετικές, εγχώρια παραγωγή των πάντων και τις "Μεγάλες" Δυνάμεις υποστηρικτικές ή ανεκτικές για τους δικούς τους λόγους.

Τρίτον το μεταναστευτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ο τέλειος Δούρειος Ίππος. Δεν θα χρειαστεί πόλεμος, όπως τον ξέρουμε. Η μουσουλμανοποίηση της Ελλάδας έχει ήδη ξεκινήσει και αν το βλέπουμε εμείς τώρα πλέον ολοφάνερα, λέτε να μην το έχει ήδη ο Ερντογάν συμπεριλάβει στα ισχυρά του όπλα;

Τέταρτον ωστόσο έχει περάσει πλέον στον χώρο της "ύβρεως" και μάλλον θα προκαλέσει τη θεϊκή επέμβαση. Μόνο εκεί ελπίζουμε και φυσικά αυτή είναι μια τεράστια ελπίδα!!!

3. Στο καθ' ημάς χρέος τώρα: Πρέπει να διαμαρτυρηθούμε σε όλους τους τόνους, αλλά φυσικά γνωρίζουμε ότι εις αέρα πυκτεύουμε και εις ώτα μη ακουόντων κραυγάζουμε.

Αλλά μαζί με τις διαμαρτυρίες ας κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Την Αγία Σοφία, όπως και την Πόλη και την Αυτοκρατορία την χάσαμε οριστικά το 1453 εξαιτίας της διαφθοράς, των διενέξεων και της καλοζωΐας. Όποιος διαβάζει ιστορία, φρίττει από όσα συνέβησαν και προ του 1204 και προ του 1453. Δυστυχώς παρά τις απώλειες και τα δεινά της σκλαβιάς, παραμένουμε αμετανόητα ίδιοι. Διενέξεις, διχόνοια, σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις, πολλή διαφθορά και τρυφηλός βίος μας χαρακτηρίζουν - ιδιαίτερα σήμερα ο τελευταίος. Δεν ομονοούμε να χαράξουμε μια εθνική στρατηγική, μια σταθερή εξωτερική πολιτική με στόχους και με όραμα. Επίσης έχουμε διαγράψει από τη ζωή μας την αγωνιστικότητα, την σκληραγωγία, τον έντιμο ας είναι και λίγο στερημένο βίο. Πάνω απ' όλα "να περάσουμε καλά"! Αυτό είναι το σύνθημα και η ευχή μας!.Και το χειρότερο δεν αγαπούμε την πατρίδα μας, ούτε τιμούμε και σεβόμαστε την πίστη μας. Μας έπιασε ο πόνος για την ΑγιαΣοφιά. Η Αγία Σοφία είναι το σύμβολο της πίστης μας και του Βυζαντινού πολιτισμού. Πόσοι Έλληνες πιστεύουν ζωντανά; Και πόσοι θεωρούν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία ένδοξο κομμάτι της ιστορίας μας; Πόσα βυζαντινά μνημεία στον ελλαδικό χώρο είναι άγνωστα, περιφρονημένα και απαξιωμένα! Πόσο φαρμάκι δήθεν "απομυθοποίησης" έχει χυθεί εναντίον των Βυζαντινών και όχι μόνο, από τους δικούς μας ιστορικούς! Κι αν την είχαμε δική μας την Αγία Σοφία δεν ξέρω πόσο θα την τιμούσαμε και θα την εκτιμούσαμε. Κάτι ξέρει ο Θεός περισσότερο από εμάς και την παρέδωσε σε χέρια αλλοθρήσκων. Ίσως να έχουν περισσότερο σεβασμό και φόβο Θεού κι ας μην θεωρηθεί προκλητικός ή ασεβής αυτός ο λόγος.

4. Με αξίωσε ο Θεός πολλές φορές να προσκυνήσω στην Αγία Σοφία! Δεν πήγα ως τουρίστρια. Πήγα ως προσκυνήτρια. Προσευχήθηκα εσωτερικά, σιγοέψαλα, εμνήσθην ημερών αρχαίων κραταιών και ενδόξων, πόνεσα πολύ, αλλά και θαύμασα γιατί η Αγία Σοφία είναι ΔΕΟΣ!!!! Ένιωσα αυτό που αισθάνθηκε και ο Προκόπιος: "Εν αυτώ ο νους προς τον Θεόν επαιρόμενος αεροβατεί, ου μακράν που ηγούμενος Αυτόν είναι! Τούτου του θεάματος ουδείς έλαβε πώποτε κόρον, αλλά παρόντες μεν άνθρωποι τοις ορωμένοις γεγήθασιν, απιόντες δε τοις υπέρ αυτού διαλόγοις αποσεμνύνονται!" (Αυτό το απόσπασμα το θυμάμαι από την ιστορία της Β΄Γυμνασίου. Τότε μας έβαζαν οι καθηγητές μας να απομνημονεύουμε ρητά και κείμενα. Τώρα κάτι τέτοιο θεωρείται άδικος βασανισμός του παιδικού μυαλού, το οποίο αρκεί να παραγεμίζουμε με ό,τι επιπόλαιο και σαχλό θεωρήσαμε αναγκαιότερο. Δείγμα κι αυτό της παρακμής μας και σοβαρότατη αιτία όσων δεινών μας έχουν επισωρευθεί).

Δεν έχω δει γλυκύτερες μορφές από αυτές της Δέησης στον γυναικωνίτη της Αγίας Σοφίας. Και μόνο αυτές αν είχαν διασωθεί θα πρόδιδαν την ασύγκριτη καλλιτεχνική αλλά κυρίως πνευματική της αξία!!

Και κατά θαυμαστό τρόπο -δεν μπορεί να είναι απλά τυχαίο- διασώθηκε οριακά η υπέροχη μορφή της Παναγίας που προδίδει μητρικό πόνο, υποταγή αλλά και παρρησία στον Υιό και Θεό της, ξεχείλισμα αγάπης κι εμπιστοσύνης σ' Εκείνον! Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι!!!!

Σπανιότατη παράσταση από το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας προ της Αλώσεως.