1."Μη πεποίθατε επ' άρχοντας επί υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία." μας λέει η Αγία Γραφή και διαχρονικά δικαιώνεται αυτή η ρήση. Τα ανθρώπινα είναι αδύναμα, είναι εφάμαρτα, είναι ατελέστατα. Και οι άρχοντες έχουν να αντιμετωπίσουν εκτός από την κοινή ανθρώπινη αδυναμία και τον φοβερό πειρασμό της εξουσίας. Κι αυτό έχει εκφρασθεί πολύ ωραία από τους δικούς μας σοφούς προγόνους -σοφούς ως προς τις ρήσεις, ασόφους ως προς τις πράξεις πολλάκις- "Αρχή άνδρα δείκνυσι", δηλαδή στην εξουσία δοκιμάζεται η αξιοσύνη του ανδρός, η τιμιότητα, η ανδρεία κτλ.
Επομένως όταν κρίνουμε τους άρχοντες κι όταν καλούμαστε να επιλέξουμε άρχοντες, λαμβάνουμε υπόψη μας ότι ανθρώπους κρίνουμε. Ούτε παντοδύναμοι είναι, ούτε πάνσοφοι, ούτε πανάγαθοι!
2. Η πατρίδα μας δεν ζει μόνη και ανεπηρέαστη στο σύμπαν. Ανήκει σε πολιτικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς με τους οποίους πρέπει να συνεργασθεί. Στην περίπτωσή μας μάς επιβλήθηκε όχι απλώς συνεργασία, αλλά απόλυτη εξάρτηση έως δουλεία. (Πολλοί θα πουν: οι κακοί οι ξένοι, η παγκοσμιοποίηση, ο Σόρρος, οι Αμερικάνοι, ο Αντίχριστος κτλ. Μπορεί κι όλα αυτά να ισχύουν, αλλά κι εμείς ως λαός δεν έχουμε καθαρή συνείδηση και τίμια απολογία. Αλλά δεν θέλω ν' ανοίξω τώρα αυτή τη κουβέντα). Όλες λοιπόν οι κυβερνήσεις από την αρχή της κρίσης ως σήμερα ελέγχονται και περιορίζονται από εξωτερικούς ισχυρότατους παράγοντες οι οποίοι μια και δυο μας "τραβούν το αυτί". Ο ΣΥΡΙΖΑ που πίστεψε -δέχομαι ότι με αφέλεια το πίστεψε, δεν του καταλογίζω κακή προαίρεση- ότι μπορεί να ξεφύγει από την σκληρή εποπτεία κατάφερε μόνο 100 δισ. επιπλέον χρέος το οποίο όλοι μας βέβαια φορτωθήκαμε. Καλό λοιπόν είναι να δεχθούμε ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Καλές οι επαναστάσεις, αλλά καταλήγουν σε χειρότερα αδιέξοδα. Κι αν κάποιος μου μιλήσει για το 1821, θα του θυμίσω ότι μετά τα δύο πρώτα χρόνια του ενθουσιασμού και των επιτυχιών ήρθαν τα δίσεκτα χρόνια του εμφυλίου και δεν θα γινόμασταν ποτέ κράτος ανεξάρτητο, αν τα συμφέροντα των Άγγλων δεν συμβάδιζαν κάποια στιγμή με τη δική μας ανεξαρτησία. Και την περίφημη γαλλική επανάσταση σφράγισε το σκληρότατο Διευθυντήριο και η μοναρχία του Ναπολέοντα. Ίσως είμαι πολύ προσγειωμένη. Συγχωρέστε με οι ιδεολόγοι, πιστεύω πως πρέπει να κινούμαστε στα όρια και στα επίπεδα των επιλογών που έχουμε. Ή, όποιος έχει τα κότσια και μπορεί να τραβήξει μπροστά και να οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό -και ποιον λαό, τον ελληνικό- εκτός μνημονίων, εκτός κηδεμονίας, εκτός ελέγχου, τι να πω, ας βγει μπροστά. Η ιστορική του ευθύνη θα είναι τεράστια!!!
3. Μετά από αυτές τις βασικές παρατηρήσεις έρχομαι και στην νεοσχηματισθείσα κυβέρνηση. Είδα ανθρώπους καλοβαλμένους, πολύ μορφωμένους, ευπρεπείς, σεμνούς -τουλάχιστον εξωτερικά. Όλοι ορκίστηκαν στο Ευαγγέλιο. Κάτι δείχνει αυτό. Τουλάχιστον δεν έχουμε δηλωμένους άθεους (Την πίστη του καθενός και τα βιώματα δεν είμαστε εμείς που θα τα κρίνουμε, εννοείται). Ο Πρωθυπουργός δεν άφησε περιθώρια έπαρσης και πανηγυρισμών. Τους κάλεσε όλους σε σκληρή δουλειά. Στα πρόσωπα των νέων υπουργών έβλεπα ζωγραφισμένη την επίγνωση της ευθύνης και των δυσκολιών που τους περιμένουν. Εύχομαι από τα βάθη της κατρδιάς μου να πετύχει στο έργο της η νέα κυβέρνηση. Το ίδιο είχα ευχηθεί και στον Τσίπρα και το έχω δημοσιευμένο. Εύχομαι για το καλό της Ελλάδας, για το μέλλον των παιδιών μας, για την ιστορική συνέχεια του έθνους μας, να βάλουν λίγα λιθαράκια στέρεα στο όλο οικοδόμημα της πατρίδας μας. Έχουν άπειρη δουλειά σε όλους τους τομείς. Αλλά κι εμείς όλοι έχουμε την προσωπική μας ευθύνη. Να βοηθήσουμε όσο μπορεί ο καθένας στο χώρο του για την οικοδόμηση μιας υγιούς Ελλάδας, βασικά για την επανασύσταση του κράτους- επιτρέψτε μου, δεν νομίζω πως σήμερα υπάρχει ελληνικό κράτος. Με την απόλυτη συνέπεια στον εργασιακό μας χώρο, με τιμιότητα, με νοικοκυροσύνη, με ενδιαφέρον για τα κοινά που δεν σταματά στην κάλπη, μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε. Απευθυνόμενη ειδικά στους πιστούς Χριστιανούς τους καλώ σε μια συστράτευση προσευχής. Αφήνοντας κατά μέρος κρίσεις και κατακρίσεις και προφητικές αρνητικές εκτιμήσεις, να ζητήσουμε από τον Θεό φώτιση για τους άρχοντες και για όλους μας. Και να καταθέσουμε την προσωπική μας μετάνοια. Γιατί κι όλα τα δεινά του κόσμου αν πέσουν επάνω μας, μπορούμε τελικά να βγούμε ωφελημένοι βαθύτατα και ουσιαστικότατα, αν οδηγηθούμε από τις δυσάρεστες καταστάσεις και εμπειρίες στη μετάνοια και στην αγκαλιά του Θεού!
