Ξαφνιάσματα της φύσης!

Γυναίκες Ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης,

εχθρέ, γιατί δεν ρώτησες, ποιον πας να πολεμήσεις;

Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; 

τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη...

(Παροιμίαι Σολομώντος)

Τέτοια διαμάντια ήταν εκείνες οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

Τα ρούχα τους τριμμένα ή ξεσχισμένα,

τα πρόσωπα σκαμμένα, πρόωρα ρυτιδιασμένα,

τα χέρια ροζιασμένα και τραχιά

κι οι ψυχές ολόρθες, γενναίες, ελεύθερες,

άπαρτες σαν τα ψηλά βουνά όπου ανηφόριζαν

ζαλικωμένες σαν τα ζώα,

σκυφτές απ΄το βάρος που κουβαλούσαν,

ατρόμητες σε διαδρομές επικίνδυνες...

Μπορούμε να ακούσουμε ένα σχετικό απόσπασμα
από το μουσικό αφιέρωμα στο έπος του 40
από το "Νεανικό Χορωδιακό Σύνολο Έλενας Καντάρη" εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=HJqNQUo3urA

Χρυσανθέμων άνοιξη!

Τα λουλούδια

έχουν μια εποχή ανθοφορίας…

τις άλλες τρεις αποζητούν τη σιωπή της αποσύνθεσης

σε αθέατα χώματα.

Έτσι ξαποσταίνουν

από τον θαυμασμό

των θεατών της άνοιξης την πυρωμένη λάμψη τους.

Η απόσυρση στο παρασκήνιο της ζωής
κυοφορεί την καινούρια παράσταση..

*Κλεμμένο από το υπέροχο blog "Ψυχή μου"

(Μπορείς να το βρεις εδώ: http://animusanimus.blogspot.gr)
Για τα αγαπημένα χρυσάνθεμα το φθινόπωρο είναι η άνοιξή τους!

Εκδρομή στον Κίσσαβο

       Ένας θησαυρός της πατρίδας μας -αγνοημένος μάλλον και περιφρονημένος- είναι τα πανέμορφα ορεινά χωριά της. Για πολλοστή φορά βεβαιωθήκαμε γι' αυτό στην εκδρομή μας στα Αμπελάκια το περασμένο Σάββατο. Ο φθινοπωρινός ήλιος ήταν φιλικός συνοδοιπόρος μας, οι εκδρομείς κεφάτοι και φιλομαθείς και η περιήγησή μας στο ιστορικό χωριό του Κισσάβου -και όχι μόνο- μας ενθουσίασε.

Παναγία η Αμπελακιώτισσα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής

Στον αυλόγυρο της Αγίας Παρασκευής μια παρέα εκδρομέων

Από τα Αμπελάκια του Κισσάβου φαίνεται απένατι, στον Κάτω Όλυμπο, η Ραψάνη, 

άλλο περίφημο και πανέμορφο αρχοντοχώρι. 

Πρέπει οπωσδήποτε κάποια στιγμή να το επισκεφθούμε.

Ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ που βρήκε τραγικό τέλος στην Έξοδο του Μεσολογγίου ή καταγόταν από τα Αμπελάκια ή υπηρέτησε εδώ ως ιερέας. Βρήκαμε την προτομή του σε δύο σημεία του χωριού. Εδώ βρισκόμαστε στον αυλόγυρο του Αγίου Γεωργίου.

Το εξαιρετικό τέμπλο του Αγίου Γεωργίου

Η υπομονή, το μεράκι, η άψογη αισθητική χαρακτηρίζουν τα έργα των Ελλήνων διαχρονικά...

Πόσων ετών να είναι ο γερο-πλάτανος πίσω από το ιερό του Αϊ-Γιώργη! 

Ο σχισμένος του κορμός μας κάνει να μετράμε κάποιες εκατοντάδες...

Ο παππούς στη γωνιά του με το τσιμπούκι του...

Η γιαγιά απέναντί του... τα χέρια γνέθουν το μαλλί, τα πόδια κουνούν τη σαρμανίτσα όπου κοιμάται το μωράκι...  Για τη γυναίκα δεν υπάρχει ξεκούραση ...οι δουλειές είναι άπειρες. Δεν μιλάμε για σήμερα, αλλά μέχρι δυο γενιές πριν , τότε που όλα έπρεπε να γίνουν με τα χέρια και με άπειρο κόπο...

(Οι σκηνές από το πλούσιο και πολύ κατατοπιστικό Λαογραφικό Μουσείο των Αμπελακίων)

Το Μουσείο στεγάζεται σε διατηρητέο αρχοντικό. 

Τοίχοι και ταβάνια μαρτυρούν τον πλούτο και το γούστο των δημιουργών του.

Λαδοφάναρα, φλασκί για το νερό και δοχείο μεταφοράς φαγητού (τάπερ) πάνω στο ράφι.

Κεντημένα ασπρόρουχα!!! Κόπος άπειρος κι ασύλληπτος για μας, από χέρια άξια κι ευλογημένα!

Κι όμως έχει λείψει στις μέρες μας η χαρά της δημιουργίας τέτοιων αριστουργημάτων!

Το αρχοντικό του Γεωργίου Μαύρου ή Σβαρτς, όπως τον έλεγαν οι Γερμανοί, 

επιβλητικότατο στην είσοδο του χωριού καλωσορίζει τους επισκέπτες!

Παντού, όπου κοιτάξεις, όμορφα δρομάκια πλακόστρωτα κι ανθοστόλιστα.

Οι ορτανσίες ευδοκιμούν ιδιαιτέρως.

Ακολούθησε η επίσκεψή μας στη Μονή Τιμίου Προδρόμου Ανατολής στα 1100 μέτρα πάνω στον Κίσσαβο. Μετά από πανέμορφη διαδρομή μέσα σε δάσος με έλατα και καστανιές ...

βρήκαμε τη Μονή που φιλοξενεί μοναχές από όλον τον κόσμο και είναι μια πρότυπη και

 απολύτως αυτάρκης βιολογική γεωργοκτηνοτροφική μονάδα. 

Κάναμε το γύρο του Κισσάβου. Οι ανατολικές του πλαγιές κατάφυτες. Λίγες πορτοκαλοκόκκινες πινελιές μας προϊδέασαν για τη φθινοπωρινή του ομορφιά. Βλέπουμε τις πανέμορφες παραλίες του Αγιόκαμπου και της Βελίκας που το καλοκαίρι σφύζουν από ζωή, τώρα έρημες και λίγο μελαγχολικές. 

Κάνουμε στο πούλμαν την Παράκληση στην Παναγία μας.

Με παιχνίδια, συζητήσεις και προτάσεις για την επόμενη εκδρομή 

παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Ευλογημένο δώρο του Θεού  κι αυτή η "εκδρομική" ευκαιρία!

Δυο ιστορίες πίστης και αγάπης

       Όλοι γνωρίσαμε την Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών, μέσα από 'Tο νησί' της Victoria Hislop, το οποίο μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση ως σήριαλ. Ήταν τόπος καταραμένος, θα έλεγε κανείς, τυλιγμένος με πέπλο σιωπής και φόβου. Όποιος ασθενής πατούσε το πόδι του εκεί ήξερε πως ήταν καταδικασμένος να μην επιστρέψει ποτέ στον έξω κόσμο. Και βέβαια οι υγιείς -εκτός από ελάχιστους που έπαιρναν δρακόντεια μέτρα, όπως κάποιοι ιατροί και νοσηλευτές και ένας-δυο προμηθευτές των αναγκαίων- ούτε διανοούνταν να πλησιάσουν.

   Ωστόσο ένας ιερέας από την Ιεράπετρα αποφάσισε κάποια στιγμή να επισκεφθεί το νησί και να λειτουργήσει στο εγκαταλειμμένο και ρημαγμένο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα. Κανένας ασθενής δεν πάτησε στη λειτουργία. Χτυπημένοι όλοι από την φοβερή αρρώστια που τους είχε παραμορφώσει και εξορίσει από τα σπίτια και τους οικείους τους ήταν θυμωμένοι με τον Θεό. Παρέμειναν στα άθλια παραπήγματά τους κι άκουγαν τις ψαλμωδίες. Ο ιερέας δεν αποθαρρύνθηκε.

   Λίγες μέρες αργότερα ξαναήρθε στο νησί για μια ακόμη Θεία Λειτουργία. Αυτή τη φορά ένας χανσενικός πλησίασε στο κατώφλι της μικρής εκκλησιάς.

   -Παπά, ήρθα να λειτουργηθώ, αλλά με έναν όρο: Θα με κοινωνήσεις, κι αν ο Θεός σου είναι παντοδύναμος κι αν η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο, θα σε δω να την καταλύεις.

   -Έτσι ακριβώς θα γίνει, είπε ταπεινά ο ιερέας και συνέχισε τη λειτουργία.

   Από τα γειτονικά σπιτάκια άλλοι ασθενείς που άκουσαν τη συζήτηση πλησίασαν στο εκκλησάκι περίεργοι να δουν τη συνέχεια.

   Στο "Μετά φόβου Θεού..." ο πρώτος χανσενικός πλησίασε και κοινώνησε. Ο ιερέας έκαμε την απόλυση κι ύστερα μπροστά στα μάτια όλων των ασθενών κατέλυσε χωρίς φόβο την υπόλοιπη Θεία Κοινωνία. Ύστερα με δάκρυα στα μάτια στάθηκε στην Ωραία Πύλη και μίλησε στοργικά στα πονεμένα παιδιά του Θεού.

   Το συμβάν έγινε το θέμα της καθημερινής συζήτησης στη μικρή κοινότητα της Σπίνα Λόγκα. Όλοι περίμεναν πως σε λίγο καιρό ο ιερέας θα ξαναγύριζε ως ασθενής αυτή τη φορά. Πέρασε ένας μήνας. Ο ιερέας επέστρεψε για να τελέσει πάλι τη Θεία Λειτουργία. Ήταν απόλυτα υγιής. Χτύπησε πάλι η καμπάνα του Αγίου Παντελεήμονα. Αυτή τη φορά το εκκλησάκι γέμισε από περίεργους αλλά και προβληματισμένους ανθρώπους. Κοινώνησαν τρεις-τέσσερις κι ύστερα ο ιερέας πάλι με δάκρυα στα μάτια έκαμε την κατάλυση και τους μίλησε με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον.

   Από τότε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια, ως το 1957 που έκλεισε το λεπροκομείο, ο ιερέας αυτός έγινε ο πατέρας τους. Λειτουργούσε τακτικά, οι χανσενικοί κοινωνούσαν κι ύστερα άκουγαν το λόγο του Θεού που έπεφτε σαν δροσιά στις φρυγμένες τους ψυχούλες. Δεν ασθένησε ποτέ από την καταραμένη αυτή νόσο και συνέχισε να επισκέπτεται το άδειο πλέον νησί ως το 1962 για να μνημονεύει όσους είχαν πεθάνει εκεί μέχρι να συμπληρωθούν πέντε χρόνια από τον τελευταίο θάνατο.

   Ο πατήρ Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, πολύ γνωστός και αγαπημένος ιεροκήρυκας και πρώην Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, κάποια μέρα λειτουργούσε στο Σανατόριο της Εξοχής Θεσσαλονίκης -βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι το Νοσοκομείο Παπανικολάου και φιλοξενούσε ασθενείς με φυματίωση.

   Την ώρα της Θείας Κοινωνίας πολλοί ασθενείς μετέλαβαν. Κάποιος από αυτούς συνέβη να βήξει και να κάνει αιμόπτυση τη στιγμή της Θείας Μετάληψης, ενώ το Άγιο Ποτήριο ήταν κυριολεκτικά μπροστά στο στόμα του.

   Όλοι οι παρόντες ασθενείς, συγγενείς, νοσηλευτές κοκάλωσαν. Πώς θα κατέλυε τη Θεία Κοινωνία ο π.Λεωνίδας και ...τι άλλο μπορούσε να κάνει; Περίμεναν με αγωνία την απόλυση. 

      Ο πατήρ Λεωνίδας πολύ φυσικά, χωρίς κανέναν δισταγμό έκαμε κανονικά την κατάλυση κι ύστερα βγήκε στην Ωραία Πύλη:"Διαβάζω τη σκέψη σας, είπε στοργικά αλλά και αποφασιστικά, ως άνθρωπος έπρεπε να φοβηθώ αυτή τη δύσκολη αρρώστια που μεταδίδεται με τα πτύελα των ασθενών, αλλά η Θεία Κοινωνία είναι το υπερφάρμακο, είναι ο ίδιος ο Θεός. Την μεταδίδουμε "εις ίασιν ψυχής και σώματος". Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο δισεκατομμύριο να γίνει μέσο μετάδοσης νοσημάτων. Αν δεν το πιστεύουμε αυτό, ούτε εσείς να κοινωνείτε, ούτε εγώ να λειτουργώ πλέον".