Αλλαγή

Αφουγκράζομαι το χρόνο που φεύγει.
Τα βήματά του δύσκολα "σαν να πονούν τ' αρθριτικά του".
Τον φαντάζομαι κυρτό και λευκασμένο.
Έχει σοφία και πόνο.
Κάθε χιλιοστό του κορμιού του έχει πονέσει από την αγωνία,
τις στερήσεις, την οργή των ανθρώπων που έζησαν μαζί του.
Ο πόνος όμως τον έκανε σοφό.
Στη Σιβήρια -γράφει ο Ντοστογιέφσκι - μου ήρθαν οι καλύτερες σκέψεις.
Ήμουν στο κάτεργο και σκεφτόμουν καθαρά, έβλεπα καθαρά.
Κι ο γερο-Χρόνος από τον πόνο απόκτησε σοφία.
Αφουγκράζομαι το χρόνο που έρχεται.
Τι ανάλαφρα βήματα!
Σαν της τρίχρονης Δανάης που όλο χορεύει.
Ξένοιαστη... άμαθη ...άπραγη ...ευτυχισμένη!
Μόνο αν δεν ξέρεις, είσαι ευτυχισμένος κι ανάλαφρος.
Αν ξέρεις, πονάς κι απ' το φόρτο κουτσαίνεις.
Ώρα καλή, γερο Χρόνε! Αναρωτιέμαι αν τη θέλω τη σοφία σου.
Καλώς ήρθες Καινούργιε! Αναρωτιέμαι αν επιθυμώ την ελαφρότητά σου.
Μα ο χρόνος που φεύγει δεν με ρωτά.
Αποθετεί σε μένα το φορτιό του και φεύγει.
Κι ο καινούργιος γοργά, σαν να μπήκε στ' αλώνι,
την ξεγνοιασιά του σκορπά στων ανέμων τη δίνη κι ολοένα βαραίνει...

Ακόμα μια συμβατική αλλαγή στη ζωή μας.
Πότε θα γίνει η ουσιαστική, η κοσμογονική αλλαγή της βιοτής μας;

Ας πούμε όμως "Καλή χρονιά!"
Κι ας ερμηνεύσει την ευχή ο καθένας όπως θέλει κι όπως μπορεί.

Υπάρχει και ο Ιωσήφ

 

     Συνήθως τον παραβλέπουμε. Η προσοχή μας κι η αγάπη μας προσφέρεται στο Βρέφος το τεχθέν και την Παναγία μητέρα του.
     Κι όμως ο Ιωσήφ είναι πολύ τραγικό αλλά και μεγαλειώδες πρόσωπο.
     Προστατεύει μια νεαρή ανύπαντρη κοπέλα που μόλις γέννησε ένα παιδί που δεν ξέρει την σπορά του. Κι αναλαμβάνει την προστασία αυτού του παιδιού και της μητέρας υπό συνθήκες φτώχειας, διωγμού, προσφυγιάς. Θα μπορούσε να εκθέσει τη Μαρία, την οποία θα περίμενε η κοινωνική κατακραυγή, ίσως και ο θάνατος κατά τα ήθη της εποχής. Θα μπορούσε να τους εγκαταλείψει και θα είχε κάθε δικαιολογία. Κι όμως "ξεβολεύεται" απολύτως και μπαίνει σε μια πρωτοφανή περιπέτεια. Σπήλαιο, φυγή στην Αίγυπτο, επιστροφή όχι στην πατρίδα, αλλά στη Ναζαρέτ, συντήρηση και επιμέλεια δύο επιπλέον ανθρώπων.
   

Έχει θεϊκά σημάδια, έχει αγγελικές προτροπές για όσα κάνει, αλλά σίγουρα έχει και μια εκλεκτή, γλυκύτατη ψυχή. Δεν έχει το απόλυτο και άτεγκτο του ανδρός, δεν έχει προκαταλήψεις και κοινωνικά ταμπού, δεν επιζητεί το δικό του βόλεμα, δεν ακολουθεί τα δικά του πλάνα και σχέδια. Είναι υπέροχο πρότυπο ανδρός. Πράγματι του αξίζει η αφιέρωση της σημερινής ημέρας.

Ήλιε μου, γιε μου

"Ήλιε μου, γιε μου, πώς να κρύψω τη λαμπρότητά Σου μ' αυτά τα κουρέλια;
πώς να θηλάσω Εσένα που διατρέφεις όλη την κτίση;
πώς να κρατήσω στην αγκαλιά μου Εσένα που κρατάς και συντηρείς τα σύμπαντα;
πώς ν' αντικρίσω άφοβα Εσένα που δεν τολμούν να Σ' αντικρίσουν τα πολυόμματα ;"
Έτσι αναρρωτιόταν και σάστιζε η Απειρόγαμος
καθώς είχε στα χέρια της ως βρέφος τον άπειρο Θεό.

(Ελεύθερη απόδοση προεόρτιου τροπαρίου)

Ας έχουμε ευλογημένα Χριστούγεννα!

Ας απαντήσουμε μ' ένα θερμό, ζωντανό, βιωματικό "Ευχαριστώ"
στην άκρα συγκατάβαση του Θεού μας.

Χιόνι

Όλα σκεπάστηκαν από το χιόνι.

Θαρρείς ομόρφηναν, καθάρισαν,

καινούρια φάνηκαν.

Το χιόνι έλυωσε, αλλού πατήθηκε,

πέτρωσε, μαύρισε.

Κι όλα ξανά βρώμικα κι άσχημα,

παλιά φανήκαν.

Ευχαριστώ!

Δρόμο μακρύ ξεκίνησα

κι έσερνα τα βαριά,

τ' ασήκωτα τα βήματά μου-

βαριά γιατί τη θλίψη κουβαλούσαν της ψυχής μου.

Ήθελα να βρεθώ στη Φάτνη

κι εκεί μπροστά στην Παναγιά και τον Υγιό της

γονατιστή να καταθέσω λίγο από το βάρος,

όπως Εκείνος μου το ζήτησε σαν είπε:

"Ελάτε προς με οι κουρασμένοι".



Έφτασα κάποτε και μπήκα.

Ο τόπος πάμφτωχος κι ελεεινός.

Κι απ' τους φτωχούς φτωχότερος μου φάνηκε.

Μα Εκείνος ...έλαμπε σαν ήλιος.

Η ζεστασιά Του μ' έλουσε, με τύλιξε το φως Του.

Γονάτισα και κοίταζα.

Τον κοίταζα και πάσχιζα να θυμηθώ τι ήρθα να Του πω,

γιατί τόσο κουράστηκα να' ρθω να Τονε βρω.



Λόγια δεν βρήκα.

Τα 'χα όλα μονομιάς ξεχάσει.

Ο πόνος μου είχε παύσει.

Αντί για θλίψη, άπειρη χαρά ξεχείλιζ' η ψυχή μου.

Τον κοίταζα, Τον κοίταζα

και λέξη άλλη καμιά δεν βρήκα να ψελλίσω.

Μονάχα ... "Ευχαριστώ!".

Ας αποθέσουμε τα βάρη μας

    Κάποτε ένας δάσκαλος προσπαθούσε να βοηθήσει τους μαθητές του να καταλάβουν ότι αν συγχωρούν όποιον τους έχει πικράνει θα λυτρώνονται από ένα βάρος. Θα κάνουν καλό στον εαυτό τους κι όχι χάρη σ' εκείνον που συγχωρούν. Οι μαθητές ωστόσο επέμεναν στην μνησίκακη συμπεριφορά. Έτσι ο δάσκαλος σκαρφίστηκε μια πολύ έμπρακτη διδασκαλία.
Χωρίς να εξηγήσει τίποτα στα παιδιά κουβάλησε στο σχολείο ένα σακί πατάτες. Έδωσε στους μαθητές του από μια νάυλον σακούλα. Κάθε φορά που μάλωναν και θύμωναν και δεν αλληλοσυγχωριόντουσαν έπαιρνε μια πατάτα έγραφε πάνω της το όνομα του παιδιού που είχε εμπλακεί στον καβγά και το έριχνε στη σακούλα του παιδιού που δεν ήθελε να συγχωρήσει. Κάθε μεσημέρι έβαζε τους μαθητές του να κουβαλούν τη σακούλα στο σπίτι και την άλλη μέρα πάλι στο σχολείο κτλ. Οι μέρες περνούσαν.Οι σακούλες κάποιων παιδιών γέμιζαν και βάραιναν. Μερικές πατάτες πήραν να χαλούν κι άρχισαν να μυρίζουν πολύ άσχημα. Τα παιδιά κουράστηκαν από το βάρος και αγανάκτησαν από τη δυσοσμία. Ζήτησαν επίμονα από τον κύριό τους να σταματήσει αυτή η ιστορία.
Κι ο δάσκαλος πήρε μια καλή αφορμή να τους μιλήσει για τη λύτρωση της συγχώρησης, για την ανάσα που παίρνει η ψυχή κάθε φορά που διαγράφει τα οφειλήματα των άλλων.
"Τα χέρια σας κουράστηκαν να κουβαλούν ένα- δυο κιλά βάρος. Η ψυχή μας δεν κουράζεται όταν κουβαλάει τόνους μνησικακίας, αδιαλλαξίας, εκδικητικότητας, θυμού, οργής. Αποθέστε τα βάρη της ψυχής σας. Χαρίστε ολόψυχα τη συγνώμη. Ξεχάστε τον κακό λόγο που σας είπε ο συμμαθητής σας, την απρεπή πράξη του, το άσχημο πείραγμα. Μην συνεχίζετε τη διελκυστίνδα του κακού. Αφήστε το να "πέσει κάτω". Απαντήστε με καλοσύνη στο κακό. Λυτρώστε την ψυχή σας".
Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν. Μακάρι να έμεινε για πάντα στο νου τους και στην καρδιά τους και στη ζωή τους το μάθημα του σοφού δασκάλου τους.

Ο δικός μας θησαυρός

Κάνουμε μάθημα Γλώσσας στην Στ΄Δημοτικού. Συναντάμε σε κάποιο κείμενο τη λέξη "βοήθεια". Με τσιμπάει ο οίστρος ο ετυμολογικός και λέω στα παιδιά: "Ξέρετε τι κρύβει ή μάλλον τι φανερώνει η λέξη βοήθεια; Τις λέξεις βοή (που θα πει φασαρία, κραυγές και θόρυβος μάχης) και τη λέξη θέω (που θα πει τρέχω). Δηλαδή με μια λέξη ξετυλίγεται μπροστά μας ολόκληρη σκηνή. Κάποιος, κάποιοι βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη ή δυσκολία. Φωνάζουν, ζητούν συμπαράσταση. Και κάποιος, κάποιοι τρέχουν για να συνδράμουν. Μια λέξη, μια ιστορία. (Η αντίστοιχη αγγλική "help" τι μπορεί να φανερώνει;)
Ύστερα βρίσκουμε τη λέξη "ενθουσιασμός". Πάλι προσπαθούμε να διεισδύσουμε. Η λέξη περιέχει την πρόθεση "εν" (μέσα) και "θεός". Μέσα μας μπαίνει κάτι θεϊκό. Ανάταση ψυχής. Ξεφεύγουμε από την ανθρώπινη διάσταση.
Ο ενθουσιασμός με κυριεύει.
"Παιδιά, η γλώσσα η ελληνική είναι ένας ασύλληπτος θησαυρός. Επιστήμονες γλωσσολόγοι απεφάνθησαν ότι η καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας προκάλεσε "πακτωλό ιδεών" στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Οι άνθρωποι μπόρεσαν να σκεφτούν βαθύτερα και λεπτότερα και πολυπλοκότερα χάρη στην ελληνική γλώσσα. (νους και λόγος: αλληλένδετα, απολύτως αλληλοεξαρτώμενα, ο λόγος έκφραση και καλλιέργεια του νου, ο νους εκπορεύει τον λόγο). Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο δυσκολοέκφραστες έννοιες, οι θεολογικές, διατυπώθηκαν στην ελληνική γλώσσα από τους Πατέρες της Εκκλησίας. Αυτή η γλώσσα είναι η βάση του παγκόσμιου πολιτισμού κι είναι δική μας. Είναι ένας από τους θησαυρούς μας. Δεν αποτιμάται η αξία του σε ευρώ ή δολάρια. Όλα αυτά είναι φθηνά κι ελάχιστα, τιποτένια.
Έχουμε κι άλλους θησαυρούς. Έχουμε μια ιστορία που κάποιες της στιγμές ήταν τρομακτικά μεγαλειώδεις, όπως η μάχη του Μαραθώνα (από την οποία φέτος γιορτάζουμε τα 2.500 χρόνια κι έπρεπε όλος ο κόσμος να γονατίσει ευγνώμων μπροστά μας).
Έχουμε μια φυσική ομορφιά μοναδική με ορεινά και θαλασσινά τοπία σπάνιας ομορφιάς κι ένα κλίμα που κάνει τον Παπαρρηγόπουλο να αποκαλεί τον ουρανό της Ελλάδας "φιλάνθρωπο".
Έχουμε μια πίστη που γέμισε την πατρίδα μας αγίους, που την καταστόλισε με εκκλησιές και εξωκλήσια.
Έχουμε μια λαογραφική παράδοση που φανερώνει την επιδεξιότητα, την καλλιτεχνία, την φιλοκαλλία, την επίμονη εργατικότητα, την ευρηματικότητα της φυλής μας στην αρχιτεκτονική, τη λαϊκή φορεσιά, τις καθημερινές εργασίες, την επεξεργασία όλων των βασικών προϊόντων κτλ.
Έχουμε μια άπειρη παρακαταθήκη συγγραφών από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη Ελλάδα.
Έχουμε και τι δεν έχουμε κι όμως αισθανόμαστε φτωχοί κι εξαθλιωμένοι και ταπεινωμένοι και καταδεχόμαστε να ζητιανεύουμε από το ΔΝΤ και να εισπράττουμε τα περιφρονητικά σχόλια του κόσμου όλου.
Δεν φταίνε οι άλλοι. Φταίμε εμείς που περιφρονήσαμε και ξεχάσαμε τους ανεκτίμητους θησαυρούς μας. Και λιμπιστήκαμε τα ευρώ και τα δολάρια. Και μετρήσαμε μ' αυτά τη ζωή και την ευτυχία μας. Η δική μας η γενιά η "φτηνότερη" απ' όλες.
Ανακαλύψτε, παιδιά, τους αληθινούς θησαυρούς μας και μην αισθάνεστε φτωχοί και περιφρονημένοι. Νάστε περήφανοι που είστε Έλληνες και σεις να ξανακάνετε την Ελλάδα μας μεγάλη".
Τα παιδιά σάστισαν και ικανοποιήθηκαν. Μάλλον είχαν πολύν-πολύν καιρό ν' ακούσουν για την πατρίδα μας έναν επαινετικό λόγο. Και πάλι αισθάνθηκα βαριά ενοχή. Εκτός από όσα άσχημα διαπράξαμε, τι μηνύματα έχουμε περάσει στα παιδιά μας; Πόσο τα έχουμε βαρύνει μ' όλα όσα καθημερινά λέμε, γράφουμε κι αισθανόμαστε; Τι ελπίδες τους έχουμε αφήσει; Πόση αγάπη και εκτίμηση στην πατρίδα μας τους καλλιεργήσαμε;

Λίθων θεολογία...

Απέμειναν κάποιοι ακόμα που έχουν μεράκια και κάνουν ασύλληπτα πράγματα όπως ο π. Γεώργιος, ο ταπεινός ιερέας, που, αντί να λέει μεγάλα λόγια, με τα χέρια του κάνει θαύματα: Αποκαθιστά ναούς παλιούς πετρόχτιστους, που κάποιοι αδαείς κι απλοϊκοί τους είχαν ντύσει με σοβά, στην παλιά τους αίγλη.
Και καθώς μια-μιά καθαρίζει και γυαλίζει τις πέτρες και τις χαϊδεύει και τις μιλά, φιλοσοφεί και θεολογεί:
"Δες, στο χτίσιμο χρειάζονται οι μεγάλες πέτρες που θα στήσουν τον τοίχο, αλλά και οι μικρές και οι ελάχιστες που θα γεμίσουν τα κενά που αφήνουν οι μεγάλες. Και πώς θα δέσουν και θα συγκρατηθούν όλες αυτές οι χιλιάδες πέτρες; Με τον αρμό που όπως το όνομά του μαρτυρεί θα αρμόσει, θα συνταιριάξει μεταξύ τους τις ανόμοιες πέτρες και θα φτιάξει ένα κατάγερο, αθάνατο κατασκεύασμα.
Κάπως έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άλλοι μεγάλοι, εντυπωσιακοί, με πολλά προσόντα και έργα, σε υψηλές θέσεις, αυτοί που τους γράφει η ιστορία και τους ξέρουν όλοι κτλ. κι άλλοι μικροί και άσημοι, ελάχιστοι, περνούν σχεδόν απαρατήρητοι. Όμως όλοι χρειάζονται για να συγκροτηθεί το σύνολο. Κι η πιο ανεπαίσθητη παρουσία βρίσκει θέση. Κι όλοι θα συναρμοσθούν με τη Χάρη του Θεού, που είναι ο αρμός, με το Άγιο Πνεύμα που όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας.

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου Ασβεστοχωρίου όπως έχει αποκατασταθεί
μετά την αφαίρεση του σοβά.
"Παρθενώνα" τον αποκαλεί ο ανακαινιστής του.

Ο πατήρ Γεώργιος μας εξηγεί πώς καθάρισε, έτριψε, γυάλισε,

ανέδειξε μια-μια τις πέτρες.

Καινουργιοκατασκευασμένη πόρτα μασίφ.

Θα στολιστεί με χοντρά καρφιά όπως γινόταν και παλιά.

Το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής σε μια απίθανη τοποθεσία απ' όπου αγναντεύεις όλο το Ασβεστοχώρι. Κι αυτό το εξωκλήσι είχε την "τύχη" να πέσει στα χέρια του π. Γεωργίου.

Αυτά που κάνουμε θα μείνουν για αιώνες. Θά 'ρχονται οι πιστοί να λατρεύουν
τον Θεό και θα αισθάνονται πληρότητα κι ευφροσύνη.

Έτσι απλά μας διδάσκει ο π. Γεώργιος με τα τριμμένα ασβεστωμένα ράσα και τα σκληρά από τη δουλειά χέρια. Και κάπου σε μια απίθανη άκρη του έργου γράφει: "π.Γ.Μ.". Κι ο Θεός θα ξέρει ποιος δούλεψε σιωπηλά, με ανιδιοτέλεια και χαρά.

Αληθινό κέρασμα

Κοπιάστε να σας κεράσω στον "Κήπο της Αρκούδας", μια μοναδική ταβέρνα στην Επισκοπή Ρεθύμνου. Κάθε της γωνιά ...μια αποκάλυψη!

Το πανέμορφο τζάκι

Τραπέζια και τοίχοι ζωγραφισμένοι, καρέκλες πολύχρωμες, σε μια πανδαισία χρωμάτων που τη συμπληρώνουν ακόμη και τα τραπεζομάντιλα και οι χαρτοπετσέτες και τα πιάτα.

Οι πίνακες είναι του πολύ διάσημου ζωγράφου Αλεξάκη.

Το ταβάνι πολύχρωμο και τα ξερά κρεμμύδια γίνονται θαυμάσιος διάκοσμος

Σαλάτα με 44 είδη λαχανικών και φρούτων

Φάβα εξαιρετική με πολύ άνηθο

Πανσέτες με καραμελωμένους ξηρούς καρπούς και μέλι

και πολλά άλλα εξαιρετικά πιάτα που διαφημίζουν την κρητική κουζίνα.

Ας κάνουμε και μια βόλτα στα στενάκια της παλιάς πόλης των Χανίων και στην κλειστή τους αγορά.
Προϊόντα της πλούσιας κρητικής γης, μυρωδικά, βότανα, σαπούνια από ελαιόλαδο
και όλα τα σχετικά

Ωραία αναμνηστικά για τους τουρίστες σε μια πεντακάθαρη κλειστή αγορά

Ξεχωριστή γραφικότητα στα στενά της παλιάς πόλης
που το καλοκαίρι σφύζουν από ζωή

Άπειρα φαναράκια φτιαγμένα από κογχύλια κι άλλα θαλασσινά

Ο χαρακτηριστικός Φάρος του παλιού λιμανιού φωτισμένος σαν να αιωρείται
πάνω από τη σκοτεινή θάλασσα

Επέτειος δύο χρόνων

Πριν δυο χρόνια λίγο πριν αναχωρήσω για ολιγοήμερο ταξίδι στη Λήμνο, στα νιόπαντρα τότε παιδιά μου Αλίκη και Κωστή, είχα ξεκινήσει αυτό το ιστολόγιο - με προτροπή και βοήθεια του αδελφού Αντώνη ("Γοργά Παρεστιγμένα"). Έτσι εξηγείται και το ψευδώνυμο "Λήμνος" που χρησιμοποιώ. Πριν πέντε ημέρες λοιπόν έκλεισε δυο χρόνια αυτό το ιστολόγιο. Το σκέφτομαι ενώ βρίσκομαι πάλι στα δυο μου παιδιά, στα Χανιά αυτή τη φορά, όπου υπηρετούν ως εκπαιδευτικοί.
Αισθάνομαι πως μεγάλωσε ένα μου παιδί. Όταν το ξεκίνησα ήμουν πολύ διστακτική. Δεν ήξερα τι να γράφω. Δεν διάβαζε μάλλον και κανείς ό,τι έγραφα, εκτός από τον αδελφό μου. Σιγά-σιγά το αγάπησα, το εμπιστεύθηκα, αρκετές φορές του "ακούμπησα" την ψυχή μου. Κάποιες αναρτήσεις κρύβουν πόνο, άλλες ελπίδα, άλλες μοναξιά, άλλες ευχαριστία. Έτσι μάλλον ήταν και η ζωή μου στα δυο αυτά χρόνια. Έγινε λοιπόν αυτό το bloggάκι μια πολύτιμη προσωπική ιστορία που εκτέθηκε σε κοινή θέα και ανάγνωση.
Η "έκθεση" της ψυχής απαιτεί αρκετό θάρρος. Ωστόσο είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνειδητοποιήσει ο γράφων ή η γράφουσα όσα αισθάνεται και βιώνει, αλλά και να ζήσει την κοινωνία με τους άλλους. Η αυτοαποκάλυψή μας, που πολλές φορές γίνεται με πόνο, μας φέρνει κοντά. Αν κρατήσουμε την ψυχρή ατσαλάκωτη αξιοπρέπειά μας γινόμαστε μουσειακά απλησίαστα είδη.
Δεν μετανιώνω λοιπόν, χαίρομαι γι' αυτό το άνοιγμα. Ξέρω ότι τώρα αρκετοί φίλοι, συνάδελφοι και συγγενείς διαβάζουν ό,τι αναρτώ. Κάποιοι σχολιάζουν γραπτά, άλλοι προφορικά. Πολλοί συμμερίζονται τα γραφόμενα ή στηρίζονται από κάτι που κι εμένα με στήριξε και γι' αυτό το κατέθεσα.
Ελπίζω να συνεχίσω την "κατάθεση" έστω αραιά , έστω αδύναμα ...

Πρέπει να κεράσω κάτι για τα γενέθλια. Τι θα λέγατε για λίγες φωτογραφίες από τα Χανιά;

Οι τάφοι των Βενιζέλων στο Ακρωτήρι

Θέα των Χανίων από το μνημείο των Βενιζέλων

Γραφική πλατειούλα πίσω απ'ο τον Άγιο Νικόλαο Σπλάντζιας

Το μοναστήρι των Τσαγκαρόλων έξω από τα Χανιά από το 1611


Βενετσιάνικες οχυρώσεις στο Κουμ-Καπί


Χαλάσματα και βοκαμβίλιες


Γραφικό στενάκι στην παλιά πόλη

Εργασία ή δουλειά;

Κάναμε μια άσκηση γραπτής έκφρασης στην τάξη. Σε μια πρόταση χρησιμοποιήσαμε το ρήμα "δουλεύω". Κάποιος μαθητής (έκτης δημοτικού) έκανε την εξής παρατήρηση: "Κυρία, καλύτερα να γράψουμε "εργάζομαι". Το "δουλεύω" έχει σχέση με τη δουλεία και το δούλο". Του έδωσα συγχαρητήρια για την ευστοχότατη παρατήρηση και άλλαξα το ρήμα και φυσικά πήρα αφορμή για μια γρήγορη συζήτηση με τα παιδιά.
Πράγματι το ρήμα δουλεύω βγαίνει από το δούλος και η δουλειά με τη δουλεία έχουν απόλυτη συνάφεια. Το ρήμα εργάζομαι βγαίνει από το έργο, εργάζομαι θα πει παράγω έργο, καταγίνομαι με κάποιο έργο. Η διαφορά είναι τεράστια. Μεταφέρω τα δύο ρήματα στην πραγματικότητα. Αναρρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι δουλεύουν και πόσοι εργάζονται.
Δουλεύουν όσοι πηγαίνουν το πρωί στη δουλειά και σκέφτονται το σχόλασμα, όσοι ξεκινούν τη Δευτέρα με την ελπίδα της Παρασκευής, όσοι τηρούν σχολαστικά το ωράριό τους, όσοι απεργούν μόνο για οικονομικά αιτήματα κι όσοι μετρούν τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια για τη σύνταξη. Εργάζονται όσοι βάζουν την ψυχή τους σ' αυτό που επιτελούν, αλλά δεν ελαττώνονται, αισθάνονται πλήρεις και ευτυχείς, ξεχνούν την κούραση, υπερβαίνουν το ωράριο, κάνουν όνειρα και σχέδια για την εργασία τους και δεν θέλουν να μάθουν πόσα χρόνια τους μένουν μέχρι τη σύνταξη.
Και νομίζω πως μια αιτία της μιζέριας που βλέπουμε και βιώνουμε στη σημερινή Ελλάδα είναι το ότι μάλλον δουλεύουμε παρά εργαζόμαστε. Θα μπορέσουμε άραγε να αλλάξουμε τα ρήματα στη ζωή μας, όπως τα αλλάξαμε στη γλωσσική μας άσκηση;

Καστοριανές εντυπώσεις

Ένα Σάββατο στην Καστοριά! Πολύ ωραία ιδέα! Την πραγματοποιούμε μια παρέα συναδέλφων από το σχολείο μας. Από την Εγνατία φθάνουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Επίσκεψη στο Δισπηλιό και ξενάγηση στο νεολιθικό λιμναίο οικισμό

και το μουσείο του. Καφεδάκι στη λίμνη. Γαλήνη κι ομορφιά!


Προσκύνημα στη Μητρόπολη στο κενοτάφιο-μνημείο προς τιμήν του Γερμανού Καραβαγγέλη και του Παύλου Μελά. Προσκύνημα και στον τάφο του ήρωα στον ιστορικό ναό των Ταξιαρχών.


Επίσκεψη και ξενάγηση στην Κουμπελίδικη,
το χαρακτηριστικό βυζαντινό εκκλησάκι της πόλης.


Ωραίο φαγητό στο "Κελάρι" στους Αμπελόκηπους και η έκπληξη για το τέλος... το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων, Λαογραφίας και Προϊστορίας στο Μαυροχώρι.



Η ανθρώπινη δημιουργικότητα στο αποκορύφωμά της!

Εύγε και πάλιν εύγε και πολλάκις εύγε στους ακούραστους δημιουργούς.


Κι ένα θερμό "ευχαριστώ" στον πολύ αγαπητό εκ Καστοριάς συνάδελφο κ. Ζήση που μας υποδέχθηκε και μας ξενάγησε και μας αφιέρωσε μια ολόκληρη μέρα.

Αναπηρίες...

Δυο εικόνες με χίλια μηνύματα.
Η πρώτη είναι παρμένη από κάποια Special Olympics. Νέοι με αναπηρία (άλλος έχει τεχνητό μέλος, άλλος κουτσαίνει πολύ, άλλος δεν έχει χέρια, άλλος βλέπει ελάχιστα κτλ) αγωνίζονται σε κάποιο αγώνισμα δρόμου. Ένας από αυτούς σκοντάφτει και πέφτει. Τον παίρνει το παράπονο. Το αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Κόβουν ταχύτητα. Σταματούν. Γυρίζουν πίσω. Τον βοηθούν να σηκωθεί και όλοι μαζί, ενωμένοι σας ένας, περπατούν προς το τέρμα καταχειροκροτούμενοι από όλους τους θεατές που όρθιοι, με δάκρυα στα μάτια θαυμάζουν και τιμούν το μεγαλείο της ψυχής τους.
Η δεύτερη είναι μια μάλλον συνηθισμένη σκηνή σε σχολείο αρτιμελών παιδιών. Κάποια παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο. Παίζουν με όλο τους το είναι. Δεν καταλαβαίνουν, δεν νοιώθουν τίποτ' άλλο. Ένα παιδί κλοτσά την μπάλα άστοχα. Καρφώνεται στα κλαδιά ενός δέντρου. Το παιχνίδι αναγκαστικά σταματά. Τα παιδιά θυμωμένα ξεσπούν με μανία στον άστοχο σουτέρ. Κανονικό ξυλοφόρτωμα, βρισιές, εκβιασμοί ("Αύριο θα φέρεις λεφτά για καινούργια μπάλα, αλλιώς να μην πατήσεις στο σχολείο"). Ο θυμός και το μίσος ξεχειλίζουν από παιδικές ψυχές που κάποτε τις θεωρούσαμε "αθώες, αγνές".
Αναπηρίες σώματος και μεγαλείο ψυχής. Υγεία σώματος και αναπηρία ψυχής.
Πολλοί γονείς πονούν για τα ανάπηρα παιδιά τους.
Πόσοι θα έπρεπε να θρηνούν για τα θυμώδη, ανεγκρατή και απαιδαγώγητα παιδιά τους;
Και πόσοι γονείς θυμούνται ότι τα παιδιά έχουν ψυχή που χρειάζεται φροντίδα και αγωγή και υγιή τροφή για να μην καταστεί ανάπηρη;

Επαγγελματική εξουθένωση

Μια που μελετώ την "Αδικία που πληγώνει" του Δ. Καραγιάννη ας κλέψω κάτι ακόμη ενδιαφέρον.
Από το κεφάλαιο "Επαγγελματική εξουθένωση":
"Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να σκέφτεται ακραία ανταγωνιστικά στην εργασία του και να είναι συνεργατικός με τη σύντροφό του.
Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να έχει χάσει κάθε έννοια ηθικής στην υπηρεσία του κέρδους και να είναι τίμιος στη συντροφική του σχέση.
Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να στέκεται αδίστακτος στις επαγγελματικές του σχέσεις και να μη μεταφέρει την στάση αυτή και στις σχέσεις με τα παιδιά του.
Δεν είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος να έχει χάσει το ενδιαφέρον στην εργασία του, να νοιώθει ότι σκουριάζει, να μην κάνει κάποια ενέργεια για να επαναπροσδιοριστεί και να μπορεί να γυρνά σπίτι του ευχαριστημένος και να έχει σχέσεις ζωντανές με τους δικούς του.
Δεν μπορεί κάποιος να εθίζεται στην παραίτηση και στην γκρίνια στη διάρκεια της ημέρας στο εργασιακό του περιβάλλον και το βράδυ να μεταβάλλεται σε έναν δημιουργικό άνθρωπο που παράγει λύσεις και που εμπνέει τους αγαπημένους του.
Η διάβρωση εισχωρεί παντού. Είναι ύπουλη. Η μεταφορά της κούρασης και της αίσθησης αδικίας και αποτυχίας από τον επαγγελματικό στον προσωπικό χώρο καθίσταται μοιραία..."

Δεν υπάρχουν στεγανά στον άνθρωπο. Οι ποικίλες σχέσεις μας (συζυγικές, γονεϊκές, επαγγελματικές, κοινωνικές) είναι αλληλένδετες, αλληλοεπηρεαζόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες. Τα βιώματα που αντλούμε από τις μεν, ενθαρρύνουν ή υποσκάπτουν τις δε.
Αν μπορούμε να αντλούμε χαρά και πληρότητα και δικαίωση από την εργασία μας - την όποια εργασία μας, δεν χρειάζεται να είναι κάτι μοναδικό και ξεχωριστό - θα 'μαστε χαρούμενοι και πλήρεις σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας και θα μεταδίδουμε τη χαρά, τη δημιουργικότητα, το ενδιαφέρον μας σε όλους όσοι μας συναναστρέφονται.
Αλλά δυστυχώς και το αντίθετο. Αλλοίμονο στα μικρά παιδιά, στους νέους που στα πρόσωπα των γονέων τους αντικρύζουν την κούραση, την απογοήτευση, τα στίγματα της αξεπέραστης αδικίας που βιώνουν στο εργασιακό τους περιβάλλον. Πριν ακόμη τα ίδια δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, πριν αγαπήσουν την εργασία που θα κληθούν να κάνουν, πικράθηκαν. Οι εργασιακές σχέσεις ζωγραφίστηκαν μέσα τους μαύρες και οδυνηρές. Η σχέση τους με την εργασία προκαθορίστηκε αρνητικά. Τι κρίμα! Πόσο κακή η αρχή της ζωής τους!

Ουρανού ισοστάσιον και θεία κλίμαξ

Η εύρεση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη

Πώς μ' αρέσει ο εσπερινός και ο όρθρος της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού!
Εκείνο το υπέροχο Εξαποστειλάριο:

"Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης, σταυρός, η ωραιότης της εκκλησίας,
σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα, σταυρός, πιστών το στήριγμα,
σταυρός, αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα".

Και τα τροπάρια των Αίνων,όπως:

"Ω του παραδόξου θαύματος! ως βότρυν πλήρη ζωής ο βαστάσας τον ύψιστον, από γης υψούμενος Σταυρός οράται σήμερον. Δι' ού προς Θεόν πάντες ειλκύσθημεν και κατεπόθη εις τέλος θάνατος. Ω ξύλον άχραντον! υφ' ού απολαύομεντης εν Εδέμ αθανάτου βρώσεως Χριστόν δοξάζοντες"

Καθημερινές δικτατορίες

Μου άρεσαν πάρα πολύ και "κλέβω" από το βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη "Η αδικία που πληγώνει" τα εξής:
"Στην καθημερινότητα των οικογενειών είναι συχνές οι καταστάσεις όπου κάποιο μέλος αγανακτεί για την συμπεριφορά των άλλων και δεν συνειδητοποιεί ότι είναι αυτός που αδικεί με τη συμπεριφορά του ή με τις απόψεις του. Εν ονόματι τέλειων καταστάσεων βασανίζει ψυχές και σώματα (Αυτό είναι δικό μου).
Ας αναφέρουμε μερικές καθημερινές δικτατορίες: η καθαριότητα που μολύνει, η αυτονομημένη αισθητική, η αναίσθητη ευαισθησία, η λογική που σκοτώνει, οι ψευδείς ύπουλες θυσίες, η τυραννία του σωστού.
(Για καθεμιά προχωρεί σε πολύ λεπτές, εύστοχες παρατηρήσεις. Αντιγράφω κάποιες σχετικές με την πρώτη "δικτατορία").

Η μητέρα (υπάρχουν και άνδρες σ' αυτήν την κατηγορία) που ασχολείται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα δεν συνειδητοποιεί το πλήθος των ψυχικών μικροβίων που καλλιεργεί στην καθημερινή ζωή της οικογένειας.
Τη στιγμή που διαμαρτύρεται για το ρόλο της ως υπηρέτριας, που πιστοποιείται από την συνεχή ενασχόλησή της με τον καθαρισμό του σπιτιού, δεν συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει ένας δικτάτορας που ενοχοποιεί τη ζωή. ("Η ζωή και η δημιουργικότητα παράγουν ακαταστασία και σκουπίδια. Η απραξία και η νέκρα διαφυλάττουν την άψογη καθαριότητα" κι αυτό είναι δικό μου).
Θεωρεί ότι ταλαιπωρείται εξαιτίας των παιδιών της και δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή τα ταλαιπωρεί αφόρητα με το να τους στερεί το δικαίωμα να είναι φυσιολογικά παιδιά και όχι προγραμματισμένα ρομπότ.
Αναπτύσσει μια αυτιστική στάση, κατά την οποία τα άψυχα αντικείμενα του σπιτιού έχουν την προτεραιότητα έναντι των έμψυχων όντων. Αντί να είναι η οικοδέσποινα που δημιουργεί το θερμό κλίμα του σπιτικού, περιορίζεται στο να είναι ο φύλακας του άψυχου σπιτιού.
Η μητέρα που ασχολείται διαρκώς με την καθαριότητα και βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τα παιδιά της δεν συνειδητοποιεί ότι το σπίτι κατοικείται από ζωντανές υπάρξεις. Άραγε σκέφτεται ότι πολλές μητέρες παραπληγικών παιδιών θα εύχονταν να μπορούσαν τα παιδιά τους να τους αναστατώνουν το σπίτι;
Εκείνος που εκνευρίζεται με τους άλλους που δεν τηρούν τους κανόνες της καθαριότητας , τους οποίους ο ίδιος έχει θέσει, δεν συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα και αυτός θα επιθυμούσε να δραπετεύσει από την πεντακάθαρη φυλακή του. Γι' αυτό και οργίζεται μ' εκείνους που το τολμούν...".

"Δεύτε πρός με πάντες οι ασθενείς, καγώ θεραπεύσω υμάς"

Σε μια πολύ όμορφη και πλούσια χώρα ενέσκηψε λοιμός, πολύ παράξενος λοιμός. Όλοι οι κάτοικοι της χώρας ασθένησαν. Η αρρώστια αυτή δεν είχε εξωτερικά συμπτώματα πολύ φανερά. Ούτε πυρετό, ούτε καταρροή, ούτε διάρροια, ούτε εξανθήματα, ούτε κάτι τέλος πάντων εξωτερικά εύκολα αναγνωρίσιμο. Αλλά κατέβαλε εσωτερικά τους ανθρώπους και σιγά-σιγά τους οδηγούσε στην παράνοια και ύστερα στον θάνατο.
Στην αρχή οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τι τους συνέβαινε. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί δεν μπορούσαν πια να σκεφθούν, να συνεννοηθούν μεταξύ τους, γιατί δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις δουλειές τους, γιατί ήταν μελαγχολικοί, γιατί αισθάνονταν απελπισμένοι. Κι όταν άρχισαν και οι θάνατοι - πιο συχνοί και σε νεαρές ηλικίες - τότε πια απογοητεύθηκαν. Οι επιστήμονές τους δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Ήταν κι αυτοί θύματα της ίδιας ασθένειας. Κάποιοι νεαροί έστειλαν e-mail σ' όλο τον κόσμο και ζητούσαν βοήθεια από όποιον μπορούσε να προσφέρει.
Πέρασε λίγος καιρός. Σε μια χώρα μακρινή ένας περίφημος επιστήμονας-ερευνητής που είχε αναλώσει τη ζωή του μελετώντας ιώσεις και λοιμώξεις κάθε είδους, κορυφή στο είδος του, ενδιαφέρθηκε για την παράξενη αυτή ασθένεια. Εγκατέλειψε την εξασφαλισμένη του άριστη εργασία, πήρε μαζί του ό,τι βιβλία και φάρμακα θα μπορούσαν να του φανούν χρήσιμα και ταξίδεψε στη χώρα αυτή, ας την πούμε Μάνια (βγαίνει από το man που θα πει άνθρωπος και το μανία που θα πει τρέλα). Φυσικά ήξερε, ήταν σίγουρο ότι κι αυτός θα κολλούσε αργά ή γρήγορα, αλλά αποδέχθηκε το ενδεχόμενο. Ήθελε μόνο να προλάβει πριν τον καταβάλει η ασθένεια να την μελετήσει και να βρει τη λύτρωση.
Μόλις έφτασε στη Μάνια στρώθηκε στη δουλειά. Άνοιξε ένα ιατρείο στο οποίο εξέταζε χιλιάδες ασθενείς και κατέγραφε τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους. Ύστερα άρχισε να δοκιμάζει τα φάρμακά του και ό,τι μπορούσε να σκεφτεί με την τεράστια πείρα του ως πιθανά βοηθητικό. Τρία χρόνια δούλεψε υπερεντατικά. Κατέληξε σε κάποιο τρόπο θεραπείας που αποδείχτηκε σωτήριος. Ήταν μακροχρόνιος και βασιζόταν και σε φάρμακα, αλλά και σε γενικότερη αλλαγή του τρόπου ζωής.Ο διάσημος γιατρός νόσησε και ο ίδιος. Πάνω στον οργανισμό του όμως δοκίμασε εμβόλια και θεραπείες που αποδείχτηκαν σωτήριες. Ο ίδιος οδηγούνταν στο θάνατο αλλά πρόλαβε - με διεθνή βοήθεια - να παραγάγει μεγάλες ποσότητες εμβολίων και φαρμάκων, να χτίσει νοσοκομεία, τα εξόπλισε και κάλεσε όλο το λαό της χώρας να έρθει για να θεραπευτεί. Όσοι αποφάσισαν να μπουν στα νοσοκομεία έπρεπε να εγκαταλείψουν όλες τις παλιές συνήθειες, να απαρνηθούν τον μέχρι τότε τρόπο ζωής και να πιστέψουν στο γιατρό και τη θεραπεία που τους υποσχόταν. Να προσέξουν πολύ τη διατροφή τους, να ησυχάζουν με μελέτη και περισυλλογή, να μη μεριμνούν με άγχος για τη ζωή τους, να συγχωρήσουν όποιον τους είχε βλάψει και να παίρνουν πολύ τακτικά τα φάρμακα που θα τους χορηγούνταν. Αν τα έκαναν όλα αυτά θα γίνονταν καλά. Αν δεν τα έκαναν με συνέπεια δεν θα θεραπεύονταν κι ας ήταν μέσα στα νοσοκομεία. Όσοι τέλος δεν έμπαιναν στα νοσοκομεία δεν θα είχαν καμιά απολύτως πιθανότητα να γιατρευτούν.
Πολλοί κάτοικοι της Μάνια πίστεψαν στο γιατρό και τις επαγγελίες του και ζήτησαν τη θεραπεία στα νοσοκομεία του. Και πάρα πολλοί όμως έμειναν αδιάφοροι και συνέχισαν την ταλαίπωρη ζωή τους. Δεν ήταν κι εύκολο να απαρνηθούν τις μέχρι τώρα συνήθειές τους. Και φυσικά ήταν αδύνατο κάποιος να θέλει να είναι και στο νοσοκομείο και έξω. Αυτό θα ήταν το πιο εξωφρενικό απ' όλα...

Πώς μου ήρθε η ιδέα γι' αυτή την ιστορία το πρωί την ώρα της Θείας Λειτουργίας!
Μάλιστα έμεινα σ' αυτό το τελευταίο: Ή μέσα ή έξω.
Δεν μπορείς να είσαι και του Χριστού και του κόσμου.

Ποιητική αφορμή αυτοκριτκής

Κι είμαστε όλοι μας γονείς
και μεγαλώνουμε παιδιά
και τους χαλάμε τη ζωή
με παλιοπράγματα...

Στίχοι Σώτιας Τσώτου
που τους τραγουδούσε-απάγγελνε ο Κώστας Χατζής
με τον μοναδικό του τρόπο.

Κι ας κάνει ο κάθε γονιός την αυτοκριτική του...
ασυνεπής δική μας ζωή, χαοτικές ή διαλυμένες οικογένειες, ανηθικότητες, έλλειψη στόχων και ιδανικών, κακότητες, μικρότητες, σκληρότητα κι ό,τι άλλο βρει ο καθένας μας στο ενεργητικό του.
Άραγε μπορούμε να διορθώσουμε κάτι;

Αλήθεια και λήθη

-Τι να θυμάμαι; Τι να λησμονώ;
-Θυμήσου την Αγάπη και την Πρόνοια του Θεού.
Θυμήσου τη Θυσία του Υιού.
Θυμήσου τις ουράνιες δωρεές του Πνεύματος του Αγίου.

Λησμόνησε τα λόγια τα πικρά και το θυμό του αδελφού σου.
Λησμόνησε τα λάθη, τα κενά, την απρονοησία των άλλων.

Θυμήσου τις δικές σου αστοχίες.
Θυμήσου τη δική σου αγνωμοσύνη και σκληρότητα.

Λησμόνησε τις άπειρες δικές σου επιθυμίες.
Λησμόνησε για λίγο τα δικά σου.

Θυμήσου τις ανάγκες των φτωχών
και των βασανισμένων αδελφών τον πόνο.

Θυμήσου ό,τι σε ωφελεί και την ψυχή σου ξελαφρώνει.
Λησμόνησε ό,τι σε πονεί ή τον εγωισμό σου γιγαντώνει. (Σ.Κ.)

"Ίνα ώσιν εν"

Λίγες ώρες πριν από τη σύλληψή Του ο Κύριός μας απευθύνει στον Πατέρα Του θερμή, "αιματηρή" προσευχή. Βλέπει τα γεγονότα που έρχονται και παρακαλεί τον Πατέρα Του να τον ενισχύσει. Βλέπει και κάτι άλλο και παρακαλεί και γι' αυτό τρεις φορές: "ίνα ώσιν έν". Βλέπει τις διχόνοιες, τα σχίσματα, τις εμπάθειες που διαιρούν τους ανθρώπους και παρακαλεί για τους μαθητές Του να μείνουν ενωμένοι, να γίνουν ένα.
Πώς μου ήρθε τώρα να γράψω για την ενότητα; Διάβαζα σ΄ένα βιβλίο που εξιστορεί το βίο και τα έργα του Μεγάλου Κωνσταντίνου (Ολυμπιάδος Ντίτορα, ο Πατήρ της Ρωμιοσύνης) ότι ο Κωνσταντίνος είχε πιστέψει πως η αγάπη που διεκήρυττε ο Χριστιανισμός θα κατάφερνε - αν επικρατούσε στο απέραντο κράτος του ο Χριστιανισμός - να βοηθήσει στην ενότητα των λαών της αυτοκρατορίας του. Απογοητεύθηκε βαθύτατα όταν ξέσπασε η πρώτη θύελλα με την αίρεση του Αρείου. Η εκκλησία σπαράχτηκε από εμπαθείς έριδες, όχι μόνο για δογματικά αλλά και για προσωπικά ζητήματα. Επίσκοποι που είχαν ζήσει τους διωγμούς αλληλοκατηγορούνταν για ανηθικότητες. Ο Κωνσταντίνος θέλησε να επαναφέρει την ενότητα της Εκκλησίας. Πίστευε στην ενότητα, ήλπιζε στην ενότητα κι ας ήταν ακόμη ειδωλολάτρης. Για να μην επιβάλει αυθαίρετα τη δική του γνώμη - αν και μπορούσε ως αυτοκράτορας να το πράξει - επειδή είχε επίγνωση ότι δεν γνωρίζει καλά τα της χριστιανικής πίστεως, συγκαλεί την Α΄Οικουμενική Σύνοδο, ώστε οι επίσκοποι να καταλλαγούν μεταξύ τους και να ενωθούν. Συντάσσει ο ίδιος το Διάταγμα με το οποίο συγκροτεί τη Σύνοδο. Το συνοδεύει με προσωπικές επιστολές και το αποστέλλει σε όλους τους επισκόπους στους οποίους διαθέτει μεταφορικά και οικονομικά μέσα για να μεταβούν στη Νίκαια. Η Σύνοδος αρχίζει με ενωτικό λόγο του αυτοκράτορα. Μόλις τελειώνει παίρνουν το λόγο οι επίσκοποι, οι οποίοι δυστυχώς αρχίζουν να αλληλοκατηγορούνται. Πάλι παίρνει το λόγο ο Κωνσταντίνος και τους παρακαλεί να του καταθέσουν γραπτά υπομνήματα με τις κατηγορίες για να τα μελετήσει. Αφού συγκεντρώθηκαν οι λίβελλοι, παρουσιάστηκε πάλι στη Σύνοδο ο Κωνσταντίνος. "Όσα γραπτά μου παραδώσατε υποσχέθηκα να τα εξετάσω. Αλλά δεν θα το κάμω. Θα τα ρίξω στην πυρά που τώρα εδώ μπροστά σας θα αναφθεί και θα παρακαλέσω με τον ίδιο τρόπο να κάψετε κι εσείς στη φωτιά της λήθης τις μεταξύ σας αντιπαλότητες, ώστε να μείνει η εκκλησία ενωμένη και δυνατή". Η Α' Οικουμενική Σύνοδος κατάφερε να κρατήσει την ενότητα της Εκκλησίας χάρη στην επιμονή του Κωνσταντίνου.
Κάποιος πρέπει να πολεμάει για την ενότητα. Δεν είναι αυτονόητη. Αυτονόητη είναι η διαίρεση, η απομάκρυνση, τα σχίσματα, η ψυχρότητα. Η ενότητα είναι κατόρθωμα σε όλα τα επίπεδα, στους μικρόκοσμους και στα έθνη. Κάθε βήμα προς την ενότητα ενέχει αυταπάρνηση και θυσία,την οδύνη της αποποίησης του δικού μας, του εαυτού μας, του βολέματός μας, μιας επιδίωξής μας. Η ενότητα είναι ένας πόνος κι ένας ματωμένος μακρύς δρόμος που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού.

Δύο τινά

Ακούω τις ειδήσεις και στέκομαι σε δυο σημεία, τραγικά κατά τη φτωχή μου γνώμη:
Πρώτη είδηση: Σε δυο τμήματα ΤΕΙ, τα οποία δεν κατονομάζονται, εισάγονται υποψήφιοι με ΜΟ βαθμολογίας ...೦,9!!! Προφανώς οι μαθητές αυτοί έδωσαν λευκή κόλλα σχεδόν σε όλα τα μαθήματα κι όμως εισάγονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μάλλον δεν ξέρουν όχι να γράφουν, αλλά ούτε και να διαβάζουν (εννοώ να αναγινώσκουν), πόσο μάλλον να μελετούν επιστημονικά, να ερευνούν κτλ. Δεν ξέρω αν τελικά θα εγγραφούν στο ΤΕΙ για να σπαταλήσουν άσκοπα τις οικονομίες και το υστέρημα των γονιών τους και το χειρότερο τη νιότη τους, τα πιο παραγωγικά τους χρόνια που θα 'πρεπε να κάνουν επιλογές σύμφωνες με τις δυνατότητες και τις κλίσεις τους. Λυπάμαι που η πολιτεία για κάποιες ακατανόητες σκοπιμότητες "παίζει" με τα νέα παιδιά παρέχοντάς τους τάχα πρόσβαση σε μια κάποια σχολή που εκ προοιμίου είναι αδύνατον να τελειώσουν. Δεν είναι όλοι για σπουδές. Δεν είναι όλοι για γράμματα. Κάποιοι θα γίνουν τεχνίτες, εργάτες, αγρότες. Και μπορεί να σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά με επιτυχία και χωρίς πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Οι ώριμοι και νουνεχείς ιθύνοντες πρέπει να βοηθήσουν τα νέα παιδιά προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεύτερη είδηση: Θα γίνει απογραφή των συνταξιούχων, όπως έγινε των δημοσίων υπαλλήλων, με την ελπίδα ότι θα γλιτώσουμε από το φαινόμενο να καταβάλλεται η σύνταξη σε ανθρώπους που έχουν πεθάνει εδώ και ...10 χρόνια! Ανακαλύφθηκε σε κάποιο έλεγχο περίπτωση τεθνεώτος από το 1999 του οποίου η σύνταξη ερχόταν κανονικότατα μέχρι σήμερα. Και δεν είναι ο μόνος. Σε πρόχειρο έλεγχο βρέθηκαν εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις. Μπράβο κράτος! Όλα αυτά τά ποσά δεν πρέπει να ζητηθούν πίσω εκ μέρους του Δημοσίου ως αχρεωστήτως καταβληθέντα συν τους τόκους, συν τα πρόστιμα, συν ποινικές καταδίκες; Κι αν ήταν συντάξεις των 500 ευρώ, μικρότερο το κακό. Αν ήταν παχυλές των 3000 και βάλε;
Ας ελπίσουμε ότι πλησιάζει η ώρα που θα λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι ελεγκτικοί και οι τιμωρητικοί μηχανισμοί στο κράτος μας. Όσο κι αν μας κακοφαίνεται δεν λειτουργούμε έντιμα και με συνέπεια αν δεν κρέμεται πάνω απ΄το κεφάλι μας μια ισχυρή απειλή.

Η Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά: αρχή μιας νέας εποχής;

"Όποιος είναι βέβαιος για την πίστη του δεν φοβάται την ελευθερία της πίστης. Όποιος είναι βέβαιος για τις σκέψεις του, για τις ιδέες του δεν φοβάται την ελευθερία της σκέψης, την ελευθερία των ιδεών".
Ομολογώ πως ο Ερντογάν με εντυπωσίασε. Η γειτονική μας χώρα έχει έναν αξιόλογο ηγέτη.
Η Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά δεν είναι τυχαίο ή ευκαιριακό γεγονός, παρόλο που εξυπηρετεί και σκοπιμότητες. Πιστεύω ότι σηματοδοτεί μια νέα νοοτροπία, ένα άλλο πολιτιστικό και ιδεολογικό είναι και φαίνεσθαι της Τουρκίας.
"Οψόμεθα" ελπίζοντες...

Ω, Παναγιά μου Δέσποινα!

Χρυσοπλοκώτατε πύργε και δωδεκάτειχε πόλις,
ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα του Βασιλέως,
Ακατανόητον θαύμα! Πώς γαλουχείς τον Δεσπότην;

*Υπέροχο βλέμμα πόνου, λατρείας, ελπίδας, γλυκύτητας...
βλέμμα μητρικό.
Τα έχει όλα, όπως τα έχει κι η ψυχή της.
Γι'αυτό τη νιώθουμε πολύ κοντά μας.
Την παρακαλούμε και μας παρακαλεί (παρηγορεί).
Μας συμπονά και πρεσβεύει για μας
χαρίζοντάς μας ελπίδα και θάρρος.

Λίγες ακόμη φωτογραφίες από την Πόλη

Ο τρούλλος της Αγια-Σοφίας, που για δεκαετίες κρυβόταν από τις σκαλωσιές, επιτέλους αποκαλύφθηκε, δυστυχώς με τα αραβουργήματα στο κέντρο. Στα τέσσερα σφαιρικά τρίγωνα τα εξαπτέρυγα Σεραφίμ.


Ο χώρος στέψης των βυζαντινών αυτοκρατόρων περίπου στο κέντρο της Αγια-Σοφιάς. Τιμή και δόξα για όποιον στάθηκε σ' αυτό το σημείο, αλλά και πόσες πλεκτάνες, ραδιουργίες, δολοφονίες, εξορίες και αναγκαστικοί εγκλεισμοί σε μοναστήρια για να κερδηθεί αυτή η θέση!




Μουσείο Πάγου στην Πόλη με αρκετά παγοεκθέματα, όπως αυτό το πλοίο των Βίκινγκς. Το συνιστούμε για τις πολύ θερμές ημέρες. Θα δροσιστείτε με -5ο Kελσίου. (Στο εμπορικό κέντρο Istanbul Forum στην περιοχή Bairampasa).

Εκατοντάδες διακοσμητικά φαναράκια. Μια όμορφη γωνιά στο Καπαλ ι(πολύ κλειστό το ι, σχεδόν άφωνο) Τσαρσί.

Τα χαλιά είναι για πούλημα σ' ένα γραφικό στενό κοντά στο Yerebatan Seray.


Αυτή η φωτογραφία είναι μόνο για το φίλο μας το Νίκο. Νοερά ας απολαύσει το Iskender στο Gelik (το λεγόμενο "Σπίτι της Λωξάντρας").