Γίνε σαν το μολύβι, παιδί μου!

 

 Μου άρεσε πολύ η παραβολή που ακολουθεί. Τη δημοσίευσε το "Ζωντανό ιστολόγιο".

Τη βρήκα πολύ έξυπνη και πολύ ωφέλιμη!

"Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.
Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε «Θεό» και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.
Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.
Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.
Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης".

Του Paolo Coelho, που δημοσιεύθηκε πριν χρόνια στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ

Πόσο τέλεια είναι η τελειότητα;

 Έχω κουραστεί από την τελειομανία και τις απαιτήσεις κάποιων ανθρώπων. 

Ακόμα κι αν είναι απαίτηση αρετής.

 Όταν η αρετή γίνεται απαιτητή και ο ασκούμενος σ' αυτήν είναι διαρκώς ελεγχόμενος και "αποτυγχάνων", είναι δυνατόν να θέλει και να έχει κουράγιο να αγωνίζεται; 

Μου άρεσε πολύ το παρακάτω και το παραθέτω:

"Σταματήστε να ψάχνετε τον τέλειο εαυτό, τα τέλεια παιδικά χρόνια, τους τέλειους γονείς, τους τέλειους συζύγους και φίλους, τους τέλειους πνευματικούς και ψυχολόγους. 

Μην βασανίζεστε και μην βασανίζετε τους άλλους. 

Αποδεχθείτε την πραγματικότητα που είναι παράδοξη και ζήστε μαζί της. 

Χειρότερη από την αμαρτία, πιο σκοτεινή και αιμοβόρα, είναι η αλαζονεία της τελειότητας. 

Πρόσεξε, αδελφέ, γιατί πίσω από τη δίψα σου για την τελειότητα ίσως να κρύβεται το πιο βάρβαρο προσωπείο σου. 

Τι ωφελεί να βρεις την «αρετή» χάνοντας την ανθρωπιά σου, την ησυχία και γλυκύτητα σου; Τι να την κάνεις την "αλήθεια" όταν θα έχεις χάσει την αγάπη;

Αποδέχομαι την ανθρωπινότητά μου, δηλαδή τις αδυναμίες και τα λάθη μου, και προσπαθώ μέσα από την θεραπευτική της Εκκλησίας να φωτίσω τα σκοτάδια εντός μου. Απαλά, ήσυχα,γλυκά και αγαπητικά. 

Ανοίγω ένα φως στο υπόγειο δεσμωτήριο του εσώτερου εαυτού μου και περιμένω. Κάθε μέρα, λίγο, ελάχιστα, αλλά σταθερά το Φως εισέρχεται και καθαρίζει.
Εάν ανοίξω απότομα τα παράθυρα θα τρομάξω, θα τρελαθώ από την ακαταστασία του δωματίου. Τι αράχνες, τι σκόνες, τι υγρασίες, τι ακαταστασία!!!
Θεέ μου, μη με αφήσεις να δω απότομα την καρδιά μου, δεν αντέχω όλη την Αλήθεια μου. Γι αυτό κάθε μέρα φεύγω, φεύγω με διάφορους τρόπους μακριά από την καρδιά μου. Φοράω μάσκες και παίζω ρόλους για να μην κοιτάξω μέσα μου. 

Ξέρεις, Εσύ!!
Γι' αυτό σου λέω, Θεέ μου, άνοιγε χαραμάδες, είσελθε ως φως ιλαρό εντός μου και αποκάλυπτε τα συντρίμμια της υπάρξεώς μου. Μέχρι να καθαρίσει όλο το δωμάτιο. 

Δεν βιάζομαι, δεν ανυπομονώ, δεν αγχώνομαι. Εγώ θα περιμένω. Εσύ ξέρεις πώς και πόσο θα χρειαστεί. 

Αφήνομαι στην ροή της ζωής, στα μαθήματα της ύπαρξης που θα φέρει η πρόνοιά Σου. 

Άλλωστε η αγάπη πάντα αργεί μια μέρα. Και το θαύμα σου χρόνια ικανά".
π. Λίβυος

Καγώ αναπαύσω υμάς

Άκουγα σήμερα στο Ευαγγέλιο 
τα τόσο παρηγορητικά λόγια του Χριστού: 

"Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι 
καγώ αναπαύσω υμάς. 

Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία ... 

ο ζυγός μου χρηστός εστί και το φορτίο μου ελαφρύ". 

Ποιος άλλος μας καλεί με τόση γλυκύτητα 

και μας υπόσχεται ξεφόρτωμα και ανάπαυση της ψυχής μας; 

Από όλες τις μεριές μας φορτώνουν βάρη. 

Αισθανόμαστε σαν υποζύγια με ανελέητους αφεντάδες.

 Κι όμως Κάποιος μας συμπονά 
και το μόνο που ζητά είναι να πάμε κοντά Του 

κι Αυτός τα αναλαμβάνει όλα. 

Γιατί είμαστε τόσο διστακτικοί; 

Γιατί δεν ανταποκρινόμαστε με ζήλο κι αποφασιστικότητα 
στο κάλεσμά Του; 

Γιατί μένουμε μακριά Του ταλαίπωροι και κουρασμένοι;

Μια απόφαση χρειάζεται, μια αρχή μια κίνηση της ψυχής μας προς τη μετάνοια, 

προς το δρόμο που μας φέρνει κοντά Του...

 

 "Χριστός η Χώρα των ζώντων"

"Η Ζωή και η Ανάστασις ημών"

Του αντρειωμένου ο θάνατος...

"Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται"

Τα φυλακισμένα μνήματα στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας

εδώ είναι θαμμένος ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, 

το αντρειωμένο παλικάρι από την Πάφο 

που απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957 

μένοντας πιστός στην απόφασή του να αντισταθεί 

στην αγγλική κατοχή της αγαπημένης του Κύπρου. 

Ήταν μόνο 17 ετών..
Ένα από τα εγκλήματά του ήταν ότι σκαρφάλωσε στον ιστό και
κατέβασε την αγγλική σημαία που είχαν υψώσει οι κατακτητές 
στην αυλή του σχολείου του
την ημέρα που η Βασίλισσα Ελισάβετ
 -η σημερινή Βασίλισσα της Αγγλίας-
ανέβαινε στο θρόνο και για να την τιμήσουν σημαιοστόλισαν
όλες τις κτήσεις και αποικίες της Βρεττανίας. 

Τιμώντας τη μνήμη του ας διαβάσουμε το γράμμα
που άφησε στους συμμαθητές του 

μια μέρα πριν από τη δίκη του:

"Παλιοί συμμαθηταί, 
αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, 

κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, 

κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. 

Μην κλάψετε στον τάφο του, δεν κάνει να τον κλαίτε. 

Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. 

Του φτάνει αυτό μονάχα.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μες στα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ‘χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ‘ρθει το καλοκαίρι
τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ, θα μπω σ’  ένα παλάτι,
το ξέρω θα ‘ν’ απάτη, δεν θα ‘ν’ αληθινό.
Μες στο παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ’ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί. 

Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. 

Κι όποιος θελήσει για να βρει 
ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, 

ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια 

να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. 

Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. 

Αν ζω, θα μέ ‘βρει εκεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης    

Χαρά

Αν η χαρά είναι στάση ζωής, όπως μας είπε ο κ. Δ. Καραγιάννης -βλέπε προηγούμενη ανάρτηση-, πρέπει να ενεργήσουμε για να την αποκτήσουμε, να την ζήσουμε, να την πετύχουμε. Να βρούμε επίσης τρόπους και πηγές να την τροφοδοτήσουμε.
Σκέφτομαι πως η χαρά μας μπορεί να τροφοδοτηθεί από τέσσερις πηγές τις οποίες αναφέρω με αύξουσα "τροφοδοτική ικανότητα":
Πρώτη πηγή είναι η δημιουργία, μάλιστα η χειροπιαστή δημιουργία, ας πούμε ενός εργοχείρου, ενός καλλιτεχνήματος, ενός φαγητού, ενός όμορφου κήπου, ενός συγγραφικού πονήματος κ.τ.λ. Κάτι που δημιουργούμε με λαχτάρα, μεράκι, αγάπη, προσωπικό κόπο και ενδιαφέρον.
Δεύτερη πηγή είναι η κοινωνία με ανθρώπους. Κοινωνία ειρηνική, βαθιά, αλληλοπεριχωρητική,στηρικτική και παρηγορητική. Κοινωνία μ' έναν δικό μας ή και μ' έναν ξένο, με μικρό παιδί ή ηλικιωμένο. Κοινωνία λόγων και σιωπής, κοινωνία ευφροσύνης ακόμη  και πένθους.
Τρίτη πηγή είναι η ανάληψη και επιτυχής διεκπεραίωση ενός επώδυνου έργου ή εγχειρήματος ή μιας διακονίας χάριν της αγάπης.
Τέταρτη πλουσιότερη πηγή είναι η έμπονη κατανυκτική προσευχή που προσκαλεί τη Θεία Χάρη. Κι αυτή έρχεται με όλα τα δώρα Της. Κι ανάμεσά τους είναι η Χαρά "ην ουδείς αίρει αφ' ημών".
Αν υπάρχουν κι άλλες πηγές χαράς, θα ήθελα να τις μάθω...

Χαίρετε!

Μια πρόσκληση της τελευταίας στιγμής μου επεφύλασσε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλία του Δημητρίου Καραγιάννη, πολύ γνωστού παιδοψυχιάτρου και συγγραφέως στην Αίθουσα "Καισάρεια" του Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως. 
Θέμα του "Η χαρά εν καιρώ οικονομικής κρίσης".
Η απίθανη προσέγγιση και ανάπτυξη του θέματος χάρισε σε όλους τους ακροατές πλατύ χαμόγελο, εσωτερική ανακούφιση, απόφαση να κερδίσουμε τη χαρά. 
Σταχυολογώ ελάχιστα από τα πολύ ενδιαφέροντα που ελέχθησαν και επισημαίνω ότι αυτά που ακούσαμε δεν ήταν λόγια φτερωτά. Φαινόταν πως ήταν βίωμα ψυχής γι' αυτό και μπήκαν στην καρδιά μας.

"Άλλο η ευχαρίστηση και άλλο η χαρά. Η ευχαρίστηση είναι αποτέλεσμα, απάντηση σε ευχάριστα ερεθίσματα. Μόλις παύσει το ερέθισμα, παύει και η ευχαρίστηση. Η χαρά είναι εσωτερική πορεία, είναι απόφαση, είναι στάση ζωής. Δεν είναι απροσδιόριστο συναίσθημα.

Στα παιδιά η χαρά είναι έξωθεν προσφερόμενη. Οι γονείς χαρίζουν στο παιδί τη γιορτή. Οι ανώριμοι ενήλικοι περιμένουν επίσης να τους χαριστεί η χαρά -από ποιον; Ο ένας τη περιμένει από τον άλλον. Κι έτσι περνάει η ζωή μας με γκρίνια, με μιζέρια, με απογοήτευση που την φορτώνουμε διαρκώς στους άλλους. Η χαρά κερδίζεται με κόπο, όταν αποφασίσουμε να μη μας ορίσουν τα προβλήματα, να μη μας καταβάλουν οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες, αλλά να αγωνιστούμε για να τις υπερβούμε και να κερδίσουμε έτσι σε δεξιότητες, σε υπομονή, σε χαρά. Κάθε δυσκολία που τη διαπερνώ αγαπώντας την και προσπαθώντας να την υπερβώ με κάνει καλύτερο και πιο χαρούμενο άνθρωπο. Αν ανακυκλώνουμε τη γκρίνια, τα παράπονα, τη μιζέρια, την κούρασή μας, δεν θα χαρούμε ποτέ, δεν θα ζήσουμε ποτέ αληθινά. 

Το ευχαριστιακό βίωμα καταργεί τους τοξικούς παράγοντες. Χωρίς αυτό θα δηλητηριασθούμε, θα πεθάνουμε, πριν πεθάνουμε. 

Ο κόπος είναι κάτι αυτονόητο, συνώνυμο με τη ζωή. Για να παραχθεί έργο πρέπει να καταβάλουμε ενέργεια. Αυτό είναι φυσικός νόμος. Αν μετράμε συνεχώς το ποσό της ενέργειας που καταβάλουμε (:την κούρασή μας δηλαδή), δεν θα χαρούμε ποτέ τη χαρά του έργου, του αποτελέσματος, της δημιουργίας.

Εμείς θα βάλουμε στη ζωή μας το πλαίσιο της χαράς. Δεν θα το βάλουν άλλοι για μας. Δεν μας βοηθάει να φορτώνουμε σε άλλους τη μιζέρια μας, ούτε στους πολιτικούς, ούτε στην κακή κοινωνία. Σύγχρονες μελέτες στη βιολογία αποδεικνύουν ότι ακόμη και το DNA που μας καθορίζει γενετικά μπορεί να ανατραπεί, μπλοκαριστεί από τον ίδιο τον οργανισμό μας. Και το ψυχολογικό DNA μπορούμε να το ανατρέψουμε με μια ισχυρή απόφαση, με ένα άλμα, έναν όρκο. Αλλιώς δεν θα ήμασταν ελεύθεροι και αυτεξούσιοι. Αυτό δεν θα το πετύχουμε με αλαζονεία και υπερηφάνεια, αλλά με ταπείνωση. "Έχουμε τα χάλια μας, αλλά δεν είμαστε μόνο τα χάλια μας, ούτε είμαστε μόνοι με τα χάλια μας".

Ας μην ενοχοποιούμε τη χαρά. Η χαρά είναι σαν το φως. Το σκοτάδι δεν είναι αυθύπαρκτο. Είναι η έλλειψη του φωτός. Και η θλίψη είναι η έλλειψη της χαράς. Αν μείνουμε στον εγωισμό μας, θα βουλιάξουμε στην πίκρα μας και δεν θα χαρούμε κανέναν και τίποτα δίπλα μας. Δεν θα ζήσουμε. Η χαρά είναι το ξεπέρασμα του εγωισμού μας. Μπορεί να πενθούμε και να λυπούμαστε για κάποιο θλιβερό συμβάν, πχ το θάνατο ενός δικού μας. Αυτό δεν αίρει τη χαρά μας, δηλαδή την απόφασή μας να μην μείνουμε μόνοι με τον εγωισμό μας.

Όταν κάποιος σε δυσκολεύει και σου προκαλεί πόνο μη φορτώνεις σ' εκείνον την πικρία σου. Εξέτασε τον εαυτό σου. Γιατί σε πονάει; Ποιο στοιχείο δικό σου θίγεται; Αν δουλέψεις τον εαυτό σου σ' αυτό το σημείο, θα έχεις κερδίσει εσωτερική πρόοδο και χαρά.

Μην ανέχεστε μια δύσκολη κατάσταση. Άλλο η ανοχή και άλλο η υπομονή. Ανέχομαι: δεν αγαπώ τη δυσκολία. Με εσωτερική καταπίεση περιμένω και εύχομαι να τελειώσει. Υπομένω: Παλεύω, επεξεργάζομαι, γρηγορώ, κάνω δουλειά μέσα μου, αγαπώ και χαίρομαι. Ο Ιώβ δεν ανέχθηκε. Πάλεψε με τον Θεό, ζήτησε το λόγο, κατέκτησε την πίστη και συνέχισε να δημιουργεί μετά την δοκιμασία πιο ισχυρός από πριν".

Θα συνεχίσω σε μια επόμενη ανάρτηση.

Οι τρεις έλεγχοι των αρχόντων

Κάπου το διάβασα και μου άρεσε πολύ:

"Τριών δει ο άρχων μεμνήσθαι: πρώτον ότι ανθρώπων άρχει, δεύτερον ότι κατά νόμον άρχει και τρίτον ότι ουκ αεί άρχει".

Τέλειος λόγος των ενδόξων ημών προγόνων. Η πράξη και τότε και τώρα απέχει πολύ. Έστω και ως θεωρητικό κανόνα πάντως καλό είναι να τον έχουν κατά νουν οι άρχοντές μας, γιατί "πράξις εστί θεωρίας επίβασις".

Στιγμές κρίσεως και μισθαποδοσίας

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που -πριν να κριθούμε οριστικά από τον Θεό - κρινόμαστε για τη μέχρι τώρα πορεία μας από τους συνανθρώπους μας και από τον εαυτό μας. Στιγμές που έχουν αξία και διάρκεια αιωνιότητας. Κι αν η κρίση είναι ευνοϊκή, η μισθαποδοσία είναι τόσο αφειδώλευτη και πλούσια που σβήνει όλο τον κόπο, τον πόνο και τη θλίψη που έχει προηγηθεί.
Και ομολογεί κανείς και θαυμάζει: "Μακάριοι οι από του χρέους μη κινήσαντες!".
Πέρασε πολλά χρόνια υπηρετώντας τον ασθενή και αργότερα βαριά ασθενή σύζυγό της. Αγόγγυστα, ολοπρόθυμα, ηρωικά, πάντα με χαμόγελο και ειλικρινές ενδιαφέρον για τα προβλήματα των άλλων που κατά κανόνα ήταν πολύ ελαφρότερα από τα δικά της. Οι δυσκολίες που καθημερινά έπρεπε να ξεπεράσει ήταν απίστευτες. Δεν δείλιασε. Δεν παραιτήθηκε. Δεν διάλεξε εύκολη οδό διαφυγής. Ανθρωπίνως κι αυτό θα ήταν συγχωρητέο. Οι περισσότεροι από μας θα είχαμε λυγίσει ή λακίσει. Στάθηκε παλικαρίσια ως το τέλος αυτής της δοκιμασίας, που βέβαια ήταν η εκδημία του ασθενούς συζύγου.
Αυτή ήταν η στιγμή της  κρίσεως και της μισθαποδοσίας. Στεκόταν δίπλα στον κοιμηθέντα απόλυτα "δικαιωμένη και τιμημένη". Είχε πράξει το "χρέος" της στον απόλυτο βαθμό κι αυτό της το αναγνώρισαν όλοι όσοι πέρασαν να χαιρετήσουν το νεκρό. Μπορούσε όμως και η ίδια να το φωνάξει με σιγουριά: "Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι. Τον δρόμον τετέλεκα!".
Δεν μπορώ να ξέρω τη συνέχεια του βίου. Για όλους μας ο αγώνας τελειώνει όταν εμείς οι ίδιοι κλείσουμε τα μάτια μας. Μπορώ όμως να πω για την μέχρι τώρα βιοτή της αγαπημένης Β. πως ήταν εξαιρετικό παράδειγμα αγαπητικής προσφοράς και συζυγικής αφοσίωσης.
Ένα μέτρο, ένας κανόνας  για όλους μας.
Ο Θεός ας αναπαύσει τον άνθρωπο στον οποίον αφοσιώθηκε!

Πρώτοι Χαιρετισμοί

  

Πρώτοι Χαιρετισμοί!

Μια ανάσα άνοιξης κι ελπίδας!

Σε πείσμα της "μούχλας" και της "παγωνιάς" που μας έζωσαν για μήνες, ανέτειλε το έαρ. Πρώτα το γλυκύ έαρ της πίστης μας. Μα είναι κοντά και το έαρ της φύσης.

Σήμερα μας περίμενε η Παναγιά στην εκκλησία μ' ανοιχτή αγκαλιά. Μας έσφιξε γλυκά στα στήθη της μαζί με τον Υιό της και μας ψιθύρισε στο αυτί: 

"Μη σκιάζεστε! Κάντε κουράγιο! Εγώ θα είμαι δίπλα σας όπως πάντα. 

Όπως ήμουν δίπλα στους Χριστιανούς του Βυζαντίου τότε που οι Άβαροι κι οι Πέρσες κι οι Ρως κι οι Βούλγαροι κι οι Άραβες κι οι Τούρκοι σφυροκοπούσαν την Αυτοκρατορία. Τότε που έκαναν οι Χριστιανοί ολονυκτίες ακάθιστες και συνέθεταν προς τιμήν μου ύμνους, κοντάκια, κανόνες...

Όπως τότε που όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά! Θυμάστε πόσο κοντά ήμασταν τότε! Και πόση δύναμη παίρνατε απ' αυτή την αγαπητική σχέση; Ήμουν σ΄όλα τα σπίτια. Πάντα προστρέχατε στο εικόνισμά μου κι αποθέτατε σε μένα τον πόνο, την απελπισία, τους φόβους σας. Κι εγώ ως Γοργοεπήκοος άκουγα και μετέφερα τις έμπονες προσευχές σας στον Υιό και Θεό μου. Δεν σας πρόδωσα ποτέ! Αλλά κι εσείς μπορεί να μην είχατε λάδι για το φαγητό, αλλά βρίσκατε λάδι για το καντήλι μου. Αξημέρωτα σηκωνόσασταν για να τρέξτε στους ναούς και στα άπειρα ξωκλήσια που αφιερώσατε στη χάρη μου. Με παιδεμούς και βάσανα, αλλά και μια πίστη αξιοθαύμαστη στήσατε μοναστήρια για μένα στις πιο απόκρημνες πλαγιές, σε μέρη απάτητα και τα συντηρήσατε με στερήσεις και κίνδυνο της δικής σας επιβίωσης. Κι όταν ήρθε η ώρα του ξεσηκωμού σας πάνω στον Επιτάφιό μου ορκιστήκατε και την λαμπρή ημέρα του Ευαγγελισμού μου διαλέξατε για τον ιερό σας όρκο «Ελευθεριά ή θάνατος»...

Ήμουν μαζί σας και στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας. Σας σκέπασα και σας φύλαξα από τα ιταλικά βλήματα κι από τις αφάνταστες κακουχίες. Αλλά κι εσείς με τιμήσατε με αγάπη, αφοσίωση, με ύμνους, με ευγνωμοσύνη...

Ελάτε και σήμερα. Ελάτε κοντά μου χωρίς δυσπιστία, χωρίς δισταγμούς. Δώστε μου τις αγωνίες σας και θα πρεσβεύσω για σας στον Υιό μου. Θα σας χαρίσει τη δική Του ειρήνη την υπερέχουσα πάντα νουν. Στην απελπισία σας θα απαντήσω με ελπίδα. Θα διαλύσω τους φόβους σας. «Ει ο Θεός υπέρ ημών, ουδείς καθ΄ημών». Ο Θεός ήρθε. Είναι εδώ στα χέρια μου. Ο Αχώρητος παντί χωρά στην αγκαλιά μου. Και μου έδωσε το δικαίωμα, το αξίωμα, τη χάρη να μεσολαβώ για σας. Είμαι η πρέσβειρά σας, η σύμμαχός σας, η υπέρμαχος στρατηγός...» 

Αυτά μας ψιθύρισε απόψε η Παναγιά, η Μάνα μας, κι η καρδιά μας ζεστάθηκε, ο νους μας φωτίστηκε και τα χείλη μας έψαλαν με νόημα: 

«Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια αναγράφω σοι, Θεοτόκε...»