Κάθε εμπόδιο για καλό

        Ζούσε κάποτε ένας σοφός βασιλιάς. Αγαπούσε πολύ τους υπηκόους του και ήθελε με κάθε τρόπο να τους νουθετεί και να τους διδάσκει το καλό. Σκέφτηκε λοιπόν να κάνει το εξής: Κατρακύλησε έναν αρκετά μεγάλο βράχο στη μέση ενός δρόμου και στη συνέχεια κρύφτηκε στο διπλανό δάσος και παρακολούθησε τις αντιδράσεις των περαστικών.
        Πέρασαν από εκείνον τον δρόμο πλούσιοι έμποροι, αυλικοί, μορφωμένοι και απλοί άνθρωποι. Όλοι κοιτούσαν κάπως περίεργοι και προσπερνούσαν από το πλάι. Κάποιοι κατηγορούσαν το βασιλιά και τους υπηρέτες του οι οποίοι δεν φρόντιζαν να κρατούν το δρόμο καθαρό, αλλά κανένας δεν έκαμε την παραμικρή προσπάθεια να μετακινήσει το βράχο.

        Κόντευε να σουρουπώσει κι ο βασιλιάς ετοιμαζόταν να αφήσει την κρυψώνα του και να επιστρέψει στο παλάτι αρκετά απογοητευμένος. Τότε πέρασε από εκεί ένας χωρικός που κουβαλούσε ένα φορτίο με λαχανικά. Όταν είδε τον βράχο, άφησε κάτω το φορτίο του και προσπάθησε να τον μετακινήσει στην άκρη του δρόμου. Μετά από πολύ κόπο που του πήρε και πολλή ώρα κατάφερε να τον μετακινήσει. Αλλά τότε τον περίμενε μια μεγάλη έκπληξη: Κάτω από το βράχο υπήρχε ένα πορτοφόλι με πολλά χρυσά νομίσματα κι ένα σημείωμα του βασιλιά, το οποίο έγραφε πως το χρυσάφι του πορτοφολιού ανήκει σε όποιον θα μετακινήσει το βράχο από το δρόμο.
      Ο χωρικός ενθουσιάστηκε από το πλούσιο εύρημα, αλλά έμαθε και κάτι πολύ-πολύ πιο ωφέλιμο από τα χρυσά και τα πλούτη του κόσμου, πως δηλαδή κάθε εμπόδιο που παρουσιάζεται στη ζωή μας αποτελεί μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι. Η προσπάθεια που θα κάνουμε για να υπερνικήσουμε το εμπόδιο, αυτή θα μας κάνει πιο δυνατούς, πιο έξυπνους, πιο πιστούς, πιο επίμονους, πιο υπομονετικούς. Όλα αυτά είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, ένα υπέροχο μάθημα ζωής.

Ρητά και παλάτια

     "Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι"
      Βρίσκουμε τη φράση παραλλαγμένη, αλλά με το ίδιο νόημα στον Σοφοκλή (Αντιγόνη στιχ. 620-623) τὸ κακὸν δοκεῖν ποτ᾽ ἐσθλὸν τῷδ᾽ ἔμμεν' ὅτῳ φρένας θεὸς ἄγει πρὸς ἄταν (το κακό φαίνεται για καλό σε αυτόν του oποίου το μυαλό ο θεός οδηγεί προς την άτη - δηλ. σε όποιον του σκοτίζει το μυαλό για να τον οδηγήσει στη συμφορά), αλλά φαίνεται πως ήταν εμπεδωμένη λαϊκή πεποίθηση. 
      Και οι Λατίνοι την χρησιμοποιούσαν ελαφρώς παραλλαγμένη "Stultum facit fortuna, quem vult perdere" (μωραίνει η τύχη όποιον θέλει να καταστρέψει)  και αργότερα καταγράφεται σε ανώνυμο ρητό ως Quem Iuppiter vult perdere, dementat prius (= μωραίνει ο Δίας ...). 
      Με τη διάδοση του χριστιανισμού αντικαταστάθηκε η λέξη Δίας από τον όρο Deus (Θεός, Κύριος) και έτσι εξακολουθεί να λέγεται μέχρι σήμερα.
      Όπως και νάχει η ιστορία της, η φράση βρίσκει την απόλυτη επιβεβαίωσή της στον πρόεδρο της γείτονος χώρας κ. Ερντογάν ο οποίος αφού μόλις προχθές εξέφρασε την πεποίθηση (πού την στηρίζει, μόνο αυτός γνωρίζει) πως οι μουσουλμάνοι ανακάλυψαν την Αμερική και όχι ο Κολόμβος, σήμερα κιόλας ζήτησε από τον Υπουργό Παιδείας να τροποποιηθούν τα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια αναλόγως.
      Τη μωρία την βλέπουμε ολοφάνερη, περιμένουμε να δούμε και την απώλεια...
      Αλλά ίσως επιβεβαιωθεί κι ένα άλλο ρητό -το οποίο απαρέγκλιτα επιβεβαιώνεται στην ιστορία των λαών και των ανθρώπων: "Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται". 
      Δείτε εδώ http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64085414 τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος -πρώτα το προόριζε για πρωθυπουργικό μέγαρο, τώρα για προεδρικό μετά την αντίστοιχη αλλαγή των αξιωμάτων του.
      Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει ο καημένος ο Τσαουσέσκου στη Ρουμανία: προεδρικό Μέγαρο 365 στρεμμάτων (κτισμένων) στο οποίο δεν πρόλαβε ούτε ένα βράδυ να μείνει. Τον πρόλαβε ο βίαιος θάνατος από τους επαναστατημένους συμπατριώτες του.

Τα παλάτια του Τσαουσέσκου

Το παλάτι του Ερντογάν

Οι αλαζόνες παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες και στα έργα  και στην ανοησία.

Εκδρομή Νοεμβρίου

     Μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου έβρεχε σ' όλη τη Β. Ελλάδα, αλλά -για μας, θαρρείς- άνοιξε ο καιρός το Σάββατο 15 Νοεμβρίου και μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε μια ακόμη ημερήσια εκδρομή προς τη Δράμα, πολύ όμορφη και πολύ ωφέλιμη. 

(Για την επίσκεψή μας στη Μονή Αναλήψεως Σήψας και τον Όσιο Γεώργιο Καρσλίδη, όπως και για την Ι.Μ. Αναλήψεως Πρώτης Σερρών θα γράψουμε τις επόμενες μέρες). 

     Σήμερα σας προσκαλώ να απολαύσετε τον Αγγίτη, τον παραπόταμο του Στρυμόνα, στις πηγές του, στο σπήλαιο Μααράς. Στα έγκατα του Μενοίκιου όρους έχει σχηματιστεί μακρότατο και θαυμασιότατο ποτάμιο σπήλαιο σε μήκος απροσδιόριστο -τουλάχιστον 20.000μ. Από εδώ ξεκινά ένα μέρος του Αγγίτη. Άλλος παραπόταμός του ξεκινά από την πόλη της Δράμας, από τις πηγές της Αγίας Βαρβάρας. Τα πεντακάθαρα νερά ενώνονται στη Συμβολή και λίγο πιο κάτω σχηματίζουν το πανέμορφο Φαράγγι του Αγγίτη το οποίο μπορεί κανείς να θαυμάσει από ψηλά στο ύψος της Αλιστράτης. (Υπάρχει και τρενάκι που κάνει μια σύντομη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή απίστευτης θέας).

Ο ποταμός κυλάει πεντακάθαρος με ψάρια και καραβίδες. 

Την άνοιξη η στάθμη των υδάτων ανεβαίνει πολύ.

Παρακολουθώντας την ξενάγηση

Ζωοδόχος Πηγή

Η Παναγιά μας ευλογεί τα ευεργετικά ύδατα του ποταμού.

Θεωρούμε αυτονόητη την ύπαρξη αυτού του πεντακάθαρου ποταμού;

Είναι δώρο Θεού, όπως και κάθε τι όμορφο και ζωογονητικό!

"Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, 

ανά μέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα"!

Υδραγωγικός τροχός που κινούνταν με τη δύναμη των νερών του ποταμού 

και τροφοδοτούσε με καθαρό νερό τρία χωριά της περιοχής.

Χαρακτηριστικό αξιοθέατο στην έξοδο του σπηλαίου.

Φυσικό άνοιγμα-είσοδος στο Σπήλαιο, εντυπωσιακό και μεγαλειώδες!

Στην έξοδο του σπηλαίου τα νερά του ποταμού "βιάζονται να εξέλθουν" στο φως... 

Ο Αγγίτης έξω από το σπήλαιο. Ύδωρ νεαρόν, πηγή ζωής και ομορφιάς!

 Ο χαρακτηριστικός πλάτανος, καμένος από κεραυνό ίσως, αλλά έτι ζων!

Κάποιες από την παρέα μας.

Ευχαριστούμε τον Θεό γι' αυτή την ευλογημένη παρέα-φιλία 

που μετράει αρκετές δεκαετίες -από τα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια.

Επάνω το τρενάκι  και  κάτω το φαράγγι του Αγγίτη 

(φωτογραφίες από άλλη, σχολική εκδρομή)

Η Ελλάδα μας έχει απίστευτες και μοναδικές ομορφιές.
Είναι χρέος μας και πραγματική αναψυχή να τις γνωρίσουμε και να τις απολαύσουμε.
(*Συγχωρέστε μου την ημερομηνία στις φωτογραφίες. Ξεχνώ να τη ρυθμίσω σωστά).

Φθινοπωρινή παλέτα

"Αν ήμουν πουλί θα πετούσα γύρω από τη γη 

αναζητώντας διαδοχικά φθινόπωρα..."

George Elliot 

Γλυκός Νοέμβρης!

Παρά τις καταιγίδες και τις πλημμύρες του 

μας χαρίζει και μέρες θαυμάσιες, όπως η σημερινή.

Πώς θα ήθελα να ήμουν σε κάποιο δάσος οξιάς 

να απολαύσω τους απίστευτους 

κιτρινοκοραλοπορτοκαλοκόκκινους χρωματισμούς των φυλλωμάτων! 

Πέφτουν λίγο μακριά! Κι έτσι αρκούμαι 

στη φθινοπωρινή παλέτα της γειτονιάς μου!

Οι κερασιές στη γειτονική αυλή: στα μισά κλαδιά τα φύλλα κιτρίνισαν, 

Σε άλλα κρατούν ακόμη πράσινο χρώμα.

Η αμπέλοψη παίρνει απίστευτα χρώματα

 και καθώς αναρριχάται πάνω στις αριζόνες 

κάνει εντυπωσιακό κοντράστ με το σταχτοπράσινό τους...

...ή με το πράσινο του κισσού

Με την "επεκτατική της ορμή"

 έχει σκεπάσει και τη σκεπή και χύνεται προς τα κάτω!

Η ροδιά του γείτονά μας, χρυσαφένια!
Θα μπορούσε να είναι και κάποιος ανθισμένος θάμνος -αν ήταν άνοιξη!



Οι κατηφέδες κρατούν ακόμη
και δίνουν χρώμα και ζωή στα παρτέρια μας.

΄

Το σβαρτς σκαρφαλώνει παντού και λειτουργεί 

ως άριστο θερμοπροστατευτικό.

Το καλοκαίρι είναι καταπράσινο,

τώρα χωρίς υπερβολή κάθε φυλλαράκι έχει πάρει κι άλλη απόχρωση, 

όλες στους γλυκούς φθινοπωρινούς τόνους!

Ας χαρούμε αυτή την ομορφιά 

εν αναμονή του άχρωμου χειμώνα!

Ευτυχία!

Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος.

Θέλει να απολαύσει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάσει όλα.
Και γι' αυτό βασανίζεται.
Όποιος, όμως, φτάσει σε μια κατάσταση, πού να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά έστω κι αν μπορεί να τα αποκτήσει , εκείνος λοιπόν εiναι ευτυχισμένος.
Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν πουθενά ευτυχία, γιατί επιχειρούν να ζήσουν χωρίς τον εαυτό τους. Αλλά όποιος χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα, πού δίνουν οι πολυμέριμνες ηδονές και απολαύσεις, αλλά η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς. Γι' αυτό είπε ο Χριστός: «Ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως : ουδέ ερούσιν, ιδού ώδε, ή ιδού εκεί. Ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».
Ξέρω καλά, τι είναι η ζωή που ζούνε οι λεγόμενοι κοσμικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι, δηλαδή, πού διασκεδάζουνε, που ταξιδεύουνε, που ξεγελιούνται με λογής- λογής θεάματα, με ασημαντολογίες, με σκάνδαλα, με τις διάφορες ματαιότητες. Όλα αυτά, από μακριά φαντάζουνε για κάποιο πράγμα σπουδαίο και ζηλευτό! Από κοντά, όμως, απορείς για την φτώχεια που έχουνε, και το πόσο κούφιοι είναι οι άνθρωποι που ξεγελιούνται με αυτά τα γιατροσόφια της ευτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνουνε τον ευτυχισμένο! Κατάδικους, πού κάνουνε τον ελεύθερο! Άδειοι από κάθε ουσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη η ψυχή τους! Kαι γι' αυτό ανύπαρκτη και η «ευτυχία», τους! Τελείως αποξενωμένοι από την Βασιλεία του Θεού!
Αλλά πώς να γίνει ψωμί, σαν δεν υπάρχει προζύμι; Και πώς να μην είναι όλα άνοστα, αφού δεν υπάρχει αλάτι;
Μη φοβάσαι, αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου! Μη καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις! Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου.
Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο από τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων. Περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου. Και μοναχά ΄τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου. Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει: «Εγώ ειμί η οδός».

Από το βιβλίο «ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ»Φώτη Κόντογλου

*Mου το έστειλε η φίλη Θεοπίστη, την οποία θερμά ευχαριστώ. Είναι πολύτιμη πηγή ωφέλιμων μηνυμάτων.