Πόλης και μινιατούρας συνέχεια

Συνεχίζουμε την περιήγηση, λίγο πραγματική, λίγο εικονική, 

στα αξιοθέατα της Πόλης και της Τουρκίας γενικότερα.

Η θέα από το ύψωμα P.Lotti όπου ανεβαίνει κανείς με τελεφερίκ.

Απέναντι το Πέραν.

 Κεράτιος: Κάποτε ήταν τόσο βρώμικος που δεν μπορούσες να πλησιάσεις 

από τη βόχα των νερών και τα άθλια παραθαλάσσια παραπήγματα. 

Τώρα είναι ένα απέραντο πάρκο...

 Στο βάθος οι ουρανοξύστες του νέου υπερσύγχρονου οικονομικού κέντρου της Πόλης.

Σε πρώτο πλάνο παρτέρια, θάμνοι, δέντρα, γαλάζια νερά συμπλέκονται
και φτιάχνουν έναν όμορφο πίνακα.

 Οι μιναρέδες τρυπούν τον ουρανό της Πόλης.

 Αυτοί που μόλις διακρίνονται αριστερά πρέπει να είναι της Αγια-Σοφιάς.

Ulu Τζαμί της Προύσσας του 14ου αιώνα-πρώιμη οθωμανική τέχνη
(βρισκόμαστε στο πάρκο miniaturk)

Ξύλινο yali: χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής παραθαλάσσιο αρχοντικό στο Βόσπορο

Μπλε Τζαμί: το μεγαλύτερο, ίσως και ωραιότερο τζαμί της Πόλης με τους έξι μιναρέδες. 

Λέγεται και Sultan Ahmet από το όνομα του Σουλτάνου που το χρηματοδότησε. 

Αντιγράφει αρχιτεκτονικά την Αγια-Σοφιά -όπως άλλωστε και τα περισσότερα 

μεγάλα τζαμιά που χτίστηκαν μετά την Άλωση.

Το Υδραγωγείο του Ουάλεντος που διασχίζει σήμερα την Πόλη, 

διασταυρώνεται μάλιστα με την μεγάλη λεωφόρο Κεμάλ Αττατούρκ.

Η κατασκευή του ξεκίνησε από τον Μέγα Κωνσταντίνο. 

Η υδροδότηση της Πόλης ήταν και είναι μεγάλος πονοκέφαλος.

Σπίτια κολλημένα πάνω στα τείχη, μάλλον τα παραθαλάσσια, γιατί είναι αρκετά χαμηλά.

Τοπ Καπί, το πρώτο παλάτι των Σουλτάνων στην Πόλη. 

Κατασκευάστηκε από τον Μωάμεθ Β΄ 

στην πιο φανταστική θέση του ιστορικού κέρατος της Πόλης. 

Η θέα από τους εξώστες του είναι ανεπανάληπτη.

Σταθμός τρένων Χαϊντάρ-Πασά στην ασιατική πλευρά της Πόλης, 

στο Kadikoy, την αρχαία Χαλκηδόνα

Το Επταπύργιο, με τους στρογγυλούς και οκταγωνικούς πύργους. 

Αξίζει ο επισκέπτης της Πόλης να βρεθεί στο πραγματικό Επταπύργιο, 

ν' ανεβεί στις πολεμίστρες και τους πύργους 

και να αναλογιστεί τις φοβερές ώρες της πολιορκίας και της Αλώσεως...

Προκόπι, η καρδιά της Καππαδοκίας. 

Υπόσκαφα και χτισμένα  σπίτια, σύγχρονα και παλιά, στη σκιά του χαρακτηριστικού βράχου. 

Μια πολιτεία ονείρου...Αν την επισκεφθείς μια φορά, κερδίζει για πάντα μια θέση στην καρδιά σου.
Και φυσικά αισθάνεσαι ζωντανή την παρουσία του χαριτωμένου Αγίου Ιωάννη του Ρώσου
που έζησε και εκοιμήθη εδώ.

Σαφράμπολη, μια "εργατούπολη" στον δυτικό Πόντο. 

Τα σπιτάκια της θυμίζουν πολύ τα δικά μας πηλιορείτικα.

Αποχαιρετάμε την Πόλη από τη δεύτερη κρεμαστή γέφυρα του Βοσπόρου. 

Δεξιά το Ρούμελη Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ Β΄ο Πορθητής 

μέσα σε τρεις μόνο μήνες για να περισφίξει τον κλοιό πολιορκίας της Πόλης.

Ούτε τα μάτια μας, ούτε η καρδιά μας χορταίνουν το θέαμα και τις ιστορικές μνήμες.

Κι όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε,

 Έλληνες και Τούρκοι είμαστε "καταδικασμένοι" να αγαπάμε πολύ το ίδιο μέρος.

Η ιστορία μας έχει αδιάσπαστα συμπλακεί...

Αγία Παρασκευή, η αγαπημένη...

 

 "Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον εργασαμένη φερώνυμε, 

την ομώνυμόν σου πίστιν εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, 

Παρασκευή αθληφόρε. Όθεν προχέεις ιάματα

και πρασβεύεις υπέρ των ψυχών ημών".

Βιαστικά αλλά και προσεχτικά, όπως το λέει το όνομά σου,

προετοιμαζόσουν και διάλεξες να κάνεις "σπίτι" σου την πίστη σου,

αθληφόρε Παρασκευή.

Γι' αυτό αξιώθηκες να γίνεις πηγή ιαμάτων 

και να προσβεύεις για τις ψυχές μας.

(ελεύθερη μετάφραση του απολυτικίου της Αγίας).

Γέμισαν πάλι οι ναοί και οι αυλόγυροι των εξωκλησιών 

που είναι αφιερωμένοι στην Αγία Παρασκευή. 

Σαν τη δροσιά μέσα στην καλοκαιρινή λάβρα είναι η βιοτή της. 

Δυνατό Φως που μας οδηγεί στην πνευματική μας πορεία 

το απίστευτο μαρτύριό της.

Δύο αυτοκράτορες την συνέλαβαν και την βασάνισαν. 

Ο πρώτος, ο Αντωνίνος, διέταξε να της φορέσουν πυρακτωμένη περικεφαλαία. 

Η Αγία διασώθηκε κατά τρόπο θαυμαστό. 

Νέο μαρτύριο: την έριξαν σε καζάνι όπου έβραζε λάδι και πίσσα. 

Η Αγία, όπως παλιά οι Τρεις Παίδες, έμενε άθικτη. 

Εντυπωσιασμένος ο αυτοκράτορας πλησιάζει το καζάνι για να βεβαιωθεί πως είναι καυτό. 

Πετιέται μικρή ποσότητα από το κοχλάζον υλικό και τον τυφλώνει. 

Ταπεινωμένος παρακαλεί την Αγία Παρασκευή να τον θεραπεύσει.

Η Αγία με τη δύναμη του Θεού τον αποκαθιστά υγιή 

κι εκείνος την ελευθερώνει και της χαρίζει τη ζωή. 

Στο διωγμό του Μάρκου Αυρηλίου συλλαμβάνεται πάλι

 και ρίχνεται σε λάκο με δηλητηριώδη φίδια 

τα οποία όμως την "σέβονται" και κινούνται δίπλα της ήμερα και φιλικά. 

Διατάσσεται ο αποκεφαλισμός της.

Τόσο η θαρραλέα, με ένθερμη πίστη ζωή της όσο κι ο μαρτυρικός της θάνατος 

έγιναν αφορμή για πολλούς εθνικούς να μεταστραφούν 

και να πιστέψουν στο Χριστό και για κάποιους να γίνουν μάρτυρες.

Ας είναι για όλους μας πρότυπο αγιότητος και αφοσίωσης στον Χριστό 

και μεσίτρια για τη σωτηρία μας.

*Οι φωτογραφίες από την πανήγυρη της Αγίας Παρασκευής Παλαιοκάστρου

Μινιατούρες

          Πάντοτε μου άρεζαν οι μακέτες κτιρίων, οι λεπτομερείς και καλοφτιαγμένες μινιατούρες. Γι' αυτό βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το πάρκο MIniaturk στην Πόλη, μια πολύ έξυπνη τουριστική, αλλά και εκπαιδευτική προσέγγιση όλων των αξιοθέατων μνημείων της Τουρκίας. Εκατόν πέντε πολύ πετυχημένες αναπαραστάσεις σε κλίμακα 1 προς 25, συγκεντρωμένες σε ένα καταπράσινο πάρκο με τρεχούμενα νερά και προσπάθεια προσομοίωσης με το φυσικό περιβάλλον της Πόλης δεν είναι μια ευκαταφρόνητη και αδιάφορη προσπάθεια. Ομολογώ μάλιστα πως ζήλεψα. "Γιατί οι Τούρκοι είναι πιο μπροστά από εμάς; Τιμούν τους πολιτιστικούς θησαυρούς που βρίσκονται στην επικράτειά τους, αν και των περισσότερων δεν υπήρξαν δημιουργοί. Τους θεωρούμε "μπουνταλάδες" αλλά σε πολλά αποδεικνύονται και έξυπνοι και δημιουργικοί και πρωτοπόροι και μένουμε εμείς οι πολύ έξυπνοι και γεννήτορες του ευρωπαϊκού πολιτισμού με άδεια χέρια, απλά δαφνοστεφανωμένοι.     
         Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι ανάλογο στην πανέμορφη και πάμπλουτη σε πολιτιστική κληρονομιά Ελλάδα μας; (Αν έχεις την περιέργεια, δες κι εδώ).
         Ας περιηγηθούμε λοιπόν εύκολα και ξεκούραστα στην Πόλη και στην Μικρασία:

  Στο βάθος η Αγια-Σοφιά 

με τα διάφορα προσκτίσματα

 Η Αγία Ειρήνη που δεν έγινε ποτέ τζαμί,

αφιερωμένη στην Ειρήνη του Θεού, 

όπως η Αγια-Σοφιά είναι αφιερωμένη στη Σοφία του Θεού

 Η κινστέρνα του Ιουστινιανού, δίπλα στην Αγια-Σοφιά (Yerebatan Serai)

 Μία από τις κρεμαστές γέφυρες του Βοσπόρου και τα διερχόμενα πλεούμενα

 Η Πλατεία Ταξίμ μπροστά κι ο Πύργος του Γαλατά στο βάθος

 Το Ανάκτορο Τζιραχάν δίπλα στο Βόσπορο

 Το Εθνικό Στάδιο Κεμάλ Αττατούρκ, γεμάτο θεατές

 Pamukkale, το κάστρο του βαμβακιού, στην Ιεράπολη της Φρυγίας

 Οι περίφημοι κώνοι της Καππαδοκίας

 Το ελληνιστικό θέατρο της Ασπένδου, 

ίσως το καλύτερα σωζόμενο αρχαίο θέατρο

 Ο Βωμός του Διός στην Πέργαμο

(που βρίσκεται "ως κλοπιμαία λεία" στο Βερολίνο)

 Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

(το οποίο δεν σώζεται βέβαια)

 Η Παναγία Σουμελά

Είναι και για τους Τούρκους του Πόντου προσκύνημα και τάμα...

Η πανέμορφη Αμάσεια στις όχθες του Ίρη ποταμού

(είναι ολόιδια)

Και αναπαράσταση της μάχης της Καλλίπολης στα στενά των Δαρδανελλίων 

(μια απίστευτη εκατόμβη από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο)

*Συνεχίζεται

Μάνα!!!

 

 Η κυρά-Ξανθούλα με τους δυο γιους της, μητροπολίτες Εφραίμ και Αμβρόσιο

     Πόσα παιδιά μπορεί να αναστήσει μια μάνα; ένα, δύο, τρία; Η σύγχρονη λογοκρατούμενη και απόλυτα προγραμματισμένη κοινωνία μας με τον έλεγχο των πάντων -και των γεννήσεων-  λέει ναι το πολύ σε δύο παιδιά, άντε κατά λάθος και στο τρίτο! Κι έχουμε φθάσει σε δείκτη αναπαραγωγής κάτω του 1,2, δηλαδή μειωνόμαστε ραγδαία και μη αναστρέψιμα. (Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την δυτική προοδευμένη κοινωνία οι δείκτες είναι απογοητευτικοί. Αναπαράγονται πλέον μόνο οι μουσουλμάνοι, γι' αυτό και σύμφωνα με έρευνες και στατιστικά δεδομένα σε πολύ λίγα χρόνια, περίπου δεκαπέντε, ακόμη και στα δυτικά κράτη θα είναι πλειοψηφία οι μουσουλμάνοι με ό,τι αυτό συνεπάγεται).
       Η κυρά-Ξανθούλα Ζωγράφου μπόρεσε κι ανέστησε δεκαέξι (!!!) παιδιά, με τη βοήθεια του Θεού, όπως ή ίδια την έζησε και την ομολογεί, και βέβαια την δική της απόλυτη παράδοση στο θέλημά Του. Σε χρόνια φτωχά και δύσκολα (δεκαετίες '50 και '60) στην πάμφτωχη Αίγινα πόνεσε αλλά και ευλογήθηκε. Ανέθρεψε τα παιδιά της με το φόβο του Θεού κι εκείνος την αξίωσε να δει δυο από τα παιδιά της μητροπολίτες, τον π. Εφραίμ στη Μητρόπολη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης και τον π. Αμβρόσιο Μητροπολίτη Κορέας και Έξαρχο Ιαπωνίας, αλλά και όλα τα υπόλοιπα στο δρόμο του Θεού με τις ευλογημένες οικογένειές τους. Παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα της κυρα-Ξανθούλας φθάνουν σε αριθμό τους εκατό ανθρώπους!!!
         Πριν λίγο καιρό (26 Μαρτίου) ο Κύριος την κάλεσε κοντά Του. Στην εξόδιο ακολουθία, στην κατάμεστη εκκλησία, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, στην Κυψέλη της Αίγινας, μνημονεύθηκαν από όλους η ταπείνωση και η διάκρισή της, η αξιοπρέπεια και η καλοσύνη της, η αφοσίωσή της στην οικογένεια αλλά και η αγάπη προς όλους τους συγχωριανούς και συνενορίτες, το γλυκό της χαμόγελο που δεν έλειψε ούτε στις τεράστιες δυσκολίες, ούτε τότε που αποχαιρέτησε τον πρόωρα χαμένο γιο της, τον Νικόλαο, την άφθαστη νοικοκυροσύνη της, που την βοήθησε να κρατήσει το "κοπάδι" της συγκροτημένο, περιποιημένο, αξιοθαύμαστο.
        Μια γυναίκα πρότυπο και γροθιά στο καλοβολεμένο κατεστημένο μας, μια καιόμενη αναστάσιμη λαμπάδα, ολοκάρπωμα και αέναη θυσία.
          Ο Θεός την ανέπαυσε από τον πολύ κόπο της ζωής της που με τόση προθυμία ανέλαβε!
          Ας είναι για όλους μας παράδειγμα αξιοθαύμαστο και αξιομίμητο (έστω κατ' αναλογίαν!) 

Ανάπαυση

 

    Αν υπήρχε ένα μαγικό χέρι να άρει από πάνω μας το φορτίο των θλίψεων, του άγχους, των φόβων, των μεριμνών μας! Να ξαλάφρωνε η ψυχή μας, ν' αναπαυόταν, ν΄ανάσαινε ξέγνοιαστη και ξαλαφρωμένη! Να πέφταμε το βράδυ και να ερχόταν ο ύπνος εύκολα, όπως τότε που ήμασταν μικρά παιδιά και κάποιοι άλλοι αγωνίζονταν και προβληματίζονταν για μας! Να μην έβγαινε ζορισμένος αναστεναγμός από τα χείλη μας, αλλά χαρούμενο τραγούδι και δοξολογία!

    Μήπως υπάρχει αυτό το χέρι, απλωμένο μάλιστα προς εμένα, και περιμένει τη δική μου ανταπόκριση; Μήπως είμαι τόσο κλεισμένη στο εγωιστικό μου καβούκι ώστε δεν βλέπω τίποτα πέρα από τη μύτη μου; Και πώς να δω και το απλωμένο χέρι;
   "Μάθετε απ'εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών".
    Πόσο γλυκιά και παρήγορη διαβεβαίωση! Γνωρίστε με, μάθετε εσωτερικά μέσα στην καρδιά σας, πόσο είμαι πράος και ταπεινός και θα βρείτε κι εσείς ανάπαυση στην ψυχή σας, μας λέει ο γλυκύτατος Ιησούς. Μας μιλάει διακριτικά και μας καλεί να γνωρίσουμε την πραότητα και την ταπείνωσή του. Να γνωρίσουμε βιωματικά, όχι με το μυαλό, αλλά με την καρδιά μας. Κι αυτό το βίωμα θα μας αναπαύσει, θα άρει από πάνω μας όλα τα θλιβερά και αγχωτικά βάρη.
    Και πάλι μας λέει: "Δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς". Ποιος άλλος μας υπόσχεται ξαλάφρωμα από τα βάρη μας; Όλοι μας προσθέτουν βάρη, ακόμη κι αυτοί που μας αγαπούν, οι δικοί μας άνθρωποι. Αν πεις για τους εργοδότες, για το κράτος, για τους δανειστές, όχι μόνο βάρη, αλλά βρόχους και χειροπέδες... Μόνο ο Χριστός μας υπόσχεται κουφισμό χαρίζοντάς μας τη δική του πραότητα και ταπείνωση. Εξωτερικά δεν θα αλλάξουν πολλά πράγματα, ίσως τίποτα. Θα αλλάξουμε όμως τη καρδία, εσωτερικά και θα αντιδρούμε αλλιώς στα εξωτερικά πλήγματα.
    Η παρακάτω ιστορία μας δίνει ένα ισχυρότατο μήνυμα. Και για να προλάβω τις αντιρρήσεις της λογικής, λέω να την αποδεχθούμε για μας κατ' αναλογίαν, όχι κατά γράμμα.

 "Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος κάναμε ένα διάστημα στην Καψάλα, στην έρημο της Καψάλας -είναι περιοχή μεταξύ Καρυών, Μονής Παντοκράτορος και Σταυρονικήτα• μια αγιασμένη περιοχή, έρημος, πανέμορφη. Τότε στην εποχή μου ακόμα πιο γραφική, χωρίς δρόμους, χωρίς τίποτα. Γεμάτη γεροντάκια, ερημίτες. Ήμασταν εκεί πάμφτωχοι, δεν μας ήξερε κανένας, ούτε κι εμείς ξέραμε κανένα.

Καψάλα

Αφού να σκεφτείτε μια φορά πήγα στη Δάφνη να πάρω κάποια γράμματα κι ήρθε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ελλάδος, κι είδαμε αστυνομίες, στρατό και μου λέει ένα γεροντάκι «Πήγαινε, διάκο, ρώτα γιατί είναι αυτή όλη η αστυνομία εδώ». Λέω, «Να πάω». Πάω και λέω «Γιατί είναι η αστυνομία εδώ;» Λέει «Θα ‘ρθει ο Σαρτζετάκης». Λέω, «Ποιος είν’ αυτός;»! Λέω, «Παππού, παππούλη, θα ‘ρθει ο Σαρτζετάκης!». «Ποιος είν’ αυτός;» μου λέει. Λέω, «Πού ξέρω κι εγώ;». Μου λέει, «Πήγαινε ξαναρώτα». Πάω να ξαναρωτήσω τον αστυνομικό, μόνο που δεν με συνέλαβε! Λέω, «Συγγνώμη, ποιος είναι ο Σαρτζετάκης;». Μου λέει, «Τρελός είσαι;». Τίποτα, ιδέα δεν είχαμε!

Τέλος πάντων, κατά διαστήματα, όταν είχαμε κάποια πράγματα στον κήπο μας, λαχανικά ή κάποια άλλα τρόφιμα, ο γέροντας ετοίμαζε κάποιες σακουλίτσες με διάφορα πράγματα και τα παίρναμε στα γεροντάκια. Ένα γεροντάκι ζούσε απέναντί μας, μέσα σε μια χαράδρα, μέσα σε μια καλύβα, μόνος του, ο Σέργιος, τον έβλεπα κάθε βράδυ από το κελί μου που άναβε το καντηλάκι του με το καντηλοκέρι τη νύχτα, θεοσκότεινα, αλλά φαινόταν το κερί του, πήγα λοιπόν να του φέρω τρόφιμα. Μόνος του, γεροντάκι, πανέρημος ο τόπος, το καλύβι του μισογκρεμισμένο, του πήγα λίγα τρόφιμα.  «Γέροντα, μ’ έστειλε ο γέροντας ο δικός μου να σου φέρω αυτά τα πράγματα», του λέω. Ήταν μια σακούλα με ψωμί, λαχανικά, φρούτα. «Αχ, ευχαριστώ πάρα πολύ»! λέει, «να πάρω ό,τι μου χρειάζεται…». Επήρε λίγο ψωμί, ένα μαρούλι, δυο-τρία πράματα, μου λέει, «Φτάνουν αυτά για σήμερα»! Του λέω, «Πάρε και τα υπόλοιπα. Για σένα τα’ φερα!». «Όχι, δεν τα θέλω, δεν μου χρειάζονται! Φτάνουν αυτά για σήμερα!» Του λέω, «Πάρε να’ χεις και για αύριο»! Μου λέει, «Αύριο έχει ο Θεός!» Λέω, «Πάρε γέροντα, έχει ο Θεός, αλλά αφού ο Θεός σού τα’ στειλε!» «Ναι», λέει, «αλλά ο Θεός είπε τον άρτον ημών τον επιούσιον• δεν είπε και τον αυριανόν! Μου φτάνει ο σημερινός άρτος. Αύριο έχει ο Θεός». Του λέω, «Πόσα χρόνια έχεις εδώ;» Μου λέει, «Πενήντα έξι». Πενήντα έξι χρόνια ζούσε σ’ αυτό το καλυβάκι, έχοντας μόνο τον άρτον τον επιούσιον. Κι ο Θεός είχε γι’ αυτόν πάντοτε τον αυριανόν άρτον! Ουδέποτε αισθάνθηκε ο άνθρωπος αυτός την αγωνία της επιβίωσης. Μα τι μου λες τώρα, μέσα σ’ αυτή την έρημο, πώς θα βρεθεί ο αυριανός άρτος; Καμιά μέριμνα περί τούτου!...".

 

Η Ελλάδα ή η αίσθηση του τραγικού

    ΛΑΤΡΕΙΑ με την Εθνική μας ομάδα έχει ο Γάλλος αθλητικογράφος Θιμπό Λεπλά, ο οποίος υποκλίνεται στο μεγαλείο της, και με ένα άρθρο-ΥΜΝΟ για την Ελληνική ομάδα αλλά και για τη χώρα μας, κάνει διθυραμβικά σχόλια. Το κείμενο δημοσιεύεται στην γαλλική ιστοσελίδα sofoot, έχει τίτλο «Η Ελλάδα ή η αίσθηση του τραγικού», και αναφέρει χαρακτηριστικά στην αρχή του κειμένου του:
    «Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, το ίδιο “ποίημα”. Oι Έλληνες δεν είναι ποτέ φαβορί. Ωστόσο είναι από τους λίγους Ευρωπαίους που κατάφεραν να φτάσουν στις τελικές δύο οχτάδες. Τότε λοιπόν γιατί; Γιατί κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα;»

   (...)Τώρα πρέπει να ζητήσουμε από τον αναγνώστη να περιπλανηθεί στη χώρα των ονείρων. Φανταστείτε ότι γνωρίζετε το αλφάβητό τους και τη γλώσσα τους που είναι οικείο το άκουσμά της —έχει τους συριγμούς των πορτογαλικών, τις αιχμηρότητες των γαλλικών, την ακρίβεια των γερμανικών. Κοιτάξτε τώρα τον κόσμο σαν να είχατε γεννηθεί σ’ ένα νησάκι της Μεσογείου. Ζείτε απέναντι στη Λιβύη και στην Τουρκία αλλά είσαστε η καρδιά της Ευρώπης, το συγκινησιακό της κέντρο. Έχετε επινοήσει όλα εκείνα τα πράγματα που αφήνουν αδιάφορους τους εμπόρους της παγκοσμιοποίησης αλλά αποτελούν τα θεμέλια της ανθρώπινης κοινότητας: το θέατρο, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τους αγώνες.  

   Κάποιοι τα βλέπουν αυτά αφ’ υψηλού όπως βλέπουν αφ’ υψηλού και τη μικρή, φτωχή ομαδούλα σας. Λένε και ξαναλένε ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τα τελευταία είκοσι χρόνια, το δικό σας κατόρθωμα στο Euro του 2004, ήταν ένα από τα περίεργα θλιβερά φαινόμενα της ιστορίας κι ότι το κοντέρ πρέπει να ξεκινήσει απ’ το μηδέν. Σίγουρα πήρατε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, νικήσατε τους καλύτερους, επιδείξατε μια μοναδική και απαράμιλλη ψυχραιμία. Σίγουρα. Αλλά θα προτιμούσαν να αρχειοθετήσουν αυτό το συμβάν κάτω από μια στοίβα αναμνήσεων ώστε να λησμονηθεί με την πιο συνειδητή μέθοδο αποσιώπησης. Ωστόσο νά που το βράδυ της Τρίτης μας δώσατε ένα μάθημα από κείνα που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Σ’ αυτό το Μουντιάλ όπου οι αμυντικές πεντάδες είχαν αποκλείσει κάθε πιθανότητα θεαματικής ανδραγαθίας είχαμε ξεχάσει ότι ο ενθουσιασμός και η αυταπάρνηση μπορούν να κάνουν θαύματα. Τα ευρωπαϊκά έθνη πάτωσαν το ένα μετά το άλλο. Εκτός από την Ελλάδα. Και η Ελλάδα είμαστε εμείς.

   (...)«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος θέλει άντρες με καρδιά», έψαλε ο Πίνδαρος στους Ολυμπιόνικες. Και θέλει άντρες με ασυνήθιστα ονόματα. (...)

 

    (...)Γιατί λοιπόν αφού μοιάζουμε τόσο πολύ με τους Έλληνες δεν αγαπάμε καθόλου  τουςΈλληνες στο ποδόσφαιρο; Ίσως γιατί μέσα στις λευκές τους στολές και σ΄ αυτό τον τρόπο που νικάνε μόνο και μόνο γιατί δε θέλουν να πεθάνουν, σε αυτό το πείσμα να μην υποκύπτουν στη μόδα και να ζουν πάντα σε καθεστώς καθυστέρησης, βλέπουμε τον πιο αληθινό μας εαυτό, εμείς οι σωστοί. Η ελληνική ομάδα δε θα μας παρουσιάσει κάτι άξιο ζωηρού θαυμασμού ή επευφημίας. Και μόνο η παρουσία της εκφράζει για μας ένα είδος απειλής για τις άψογες διοργανώσεις μας. Αν κάποιες στιγμές οι άλλες ομάδες με τη χάρη μιας κίνησης, ενός γκολ ή μιας σφοδρής συγκίνησης μας κερνάνε ψίχουλα του απόλυτου ή σπίθες ιδιοφυΐας, η Ελλάδα από τη μεριά της δίνει πάντα αυτό μονάχα που υπόσχεται: την αδιαλλαξία και τη θυσία. Ποτέ δεν είχε άλλες φιλοδοξίες από μια μάχη δίχως έλεος. Δίχως κανένα έλεος για τους άλλους ούτε για τον εαυτό της.

    (...)Δύο τραυματισμοί στα είκοσι λεπτά, δύο δοκάρια οριζόντια, ένα κάθετο, η ισοφάριση από την Ακτή Ελεφαντοστού μέσα σε δέκα λεπτά από τη λήξη του αγώνα, μέσος όρος ηλικίας πάνω από 30 χρόνια: η Ελλάδα πήγαινε στα ίσα για αποκλεισμό. Επιτέλους, τι ανακούφιση. Όμως στο βάθος όλοι ξέραμε. Αυτό το παιχνίδι ήταν δικό τους, η Ελλάδα θα κέρδιζε. Έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος, να ακουστεί το «ο κύβος ερρίφθη»! Ενορατικά είχαμε μαντέψει ότι οι συνθήκες αυτής της αναμέτρησης οδηγούσαν στην εποποιία και στην κάθαρση. Όπως στις ραψωδίες του Ομήρου οι θεοί συνεδρίαζαν εκτάκτως και ο Δίας απαιτούσε να μείνουν ουδέτεροι αλλά αυτοί τελικά δεν κατάφερναν να συγκρατηθούν και να μη λάβουν μέρος στη μεγαλειώδη σύρραξη ευνοώντας τους εκλεκτούς τους. Οι Έλληνες θα κέρδιζαν στο τέλος, το ξέραμε. Ένας από μηχανής θεός θα τους λυπόταν στο τέλος αυτής της σκληρής δοκιμασίας και θα κατέβαινε στο γήπεδο στο πλευρό τους. Ήταν ο Δίας. Έλαβε τη μορφή ενός σφυρίγματος. Τότε στο 93ο λεπτό ο Γιώργος Σαμαράς πήρε την μπάλα, την απίθωσε στο σημείο του πέναλτι και ακούμπησε τις παλάμες του στους γοφούς πριν εκτοξεύσει τη χαριστική βολή δίχως ίχνος δισταγμού. Ύστερα σχεδίασε με τα δάχτυλά του το σχήμα μιας καρδιάς για να υπενθυμίσει στο κοινό ότι οι άνθρωποι κερδίζουν τις νίκες κι όχι οι θεοί.
    Όσο κρατάει το Μουντιάλ έχουμε πάντα δυο ομάδες στην καρδιά μας. Τη μία γιατί είναι η δική μας. Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα!!!».

  *Ελπίζω να μην αρχίσουμε πάλι τις γκρίνιες και τη μιζέρια - όπως το συνηθίζουμε -  σχολιάζοντας αρνητικά το εθνικό μας συγκρότημα.
    Είναι αγωνιστές, έχουν ψυχή, τα έδωσαν όλα. Τους οφείλουμε τιμή κι ευγνωμοσύνη.