Υπάρχει και ο Ιωσήφ!

 


      Συνήθως τον παραβλέπουμε. Η προσοχή μας κι η αγάπη μας προσφέρεται στο Βρέφος το τεχθέν και την Παναγία μητέρα του.
     Κι όμως ο Ιωσήφ είναι πολύ τραγικό αλλά και μεγαλειώδες πρόσωπο.
     Προστατεύει μια νεαρή ανύπαντρη κοπέλα που μόλις γέννησε ένα παιδί που δεν ξέρει την σπορά του. Κι αναλαμβάνει την προστασία αυτού του παιδιού και της μητέρας υπό συνθήκες φτώχειας, διωγμού, προσφυγιάς. Θα μπορούσε να εκθέσει τη Μαρία, την οποία θα περίμενε η κοινωνική κατακραυγή, ίσως και ο θάνατος κατά τα ήθη της εποχής. Θα μπορούσε να τους εγκαταλείψει και θα είχε κάθε δικαιολογία. Κι όμως "ξεβολεύεται" απολύτως και μπαίνει σε μια πρωτοφανή περιπέτεια. Σπήλαιο, φυγή στην Αίγυπτο, επιστροφή όχι στην πατρίδα, αλλά στη Ναζαρέτ, συντήρηση και επιμέλεια δύο επιπλέον ανθρώπων.   
    Έχει θεϊκά σημάδια, έχει αγγελικές προτροπές για όσα κάνει, αλλά σίγουρα έχει και μια εκλεκτή, γλυκύτατη ψυχή. Δεν έχει το απόλυτο και άτεγκτο του ανδρός, δεν έχει προκαταλήψεις και κοινωνικά ταμπού, δεν επιζητεί το δικό του βόλεμα, δεν ακολουθεί τα δικά του πλάνα και σχέδια. Είναι υπέροχο πρότυπο ανδρός. Πράγματι του αξίζει η αφιέρωση της σημερινής ημέρας.

Θαυμάσιοι άνθρωποι!

    Είναι τόσο δυνατό το Φως των Χριστουγέννων! Πολύ δύσκολα διακρίνουμε τους σχετικά πιο χλωμούς, αλλά για μας υπερλάμποντες αστέρες των Αγίων αυτών των ημερών.
    Διαβάζω στο Συναξάρι της 23ης Δεκεμβρίου:
    "Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Παύλου, Αρχιεπισκόπου Νεοκαισαρείας, ενός των τριακοσίων δέκα και οκτώ Αγίων πατέρων των εν Νικαία"
    Αυτός ο άγιος πατήρ έγινε περιβόητος για την αρετή του και η φήμη του έφτασε μέχρι τον Λικίνιο που βασίλευε στο Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος. Διέταξε λοιπόν ο Αυτοκράτορας να παρουσιαστεί ενώπιόν του και να θυσιάσει στα είδωλα. Κι όταν εκείνος με πολύ σθένος και ακλόνητη πίστη αρνήθηκε πρόσταξε ο βασιλιάς να τον χτυπήσουν απάνθρωπα. Όλοι οι παρόντες εξεπλάγησαν από την αξεπέραστη υπομονή του. Τότε αρχίζει η επινόηση των μαρτυρίων. Διατάζεται ο χαλκεύς να πυρώσει ένα κομμάτι σιδήρου και να το βάλει μέσα στην παλάμη του Αγίου. Ύστερα του σφίγγουν την παλάμη πάνω στο καυτό σίδερο και την δένουν μαζί με την άλλη παλάμη που αγκαλιάζει την καιόμενη  μέχρι να κρυώσει η μάζα του σιδήρου. Από το φοβερό έγκαυμα παρέλυσαν τα νεύρα των κάτω χειρών του. Ύστερα ρίφθηκε σε φυλακή κοντά στον Ευφράτη ποταμό.
    Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος ανέλαβε την Αυτοκρατορία ο άγιος ελευθερώθηκε μαζί με όλους τους άλλους Χριστιανούς που βρίσκοντας σε φυλακές και εξορίες.
    Για να αντιμετωπίσει την αίρεση του Αρείου και τις φοβερές ταραχές και διχοστασίες που είχαν ενσκήψει στο κράτος του ο Κωνσταντίνος συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική σύνοδο στη Νίκαια, στην οποία μετέσχον 318 Άγιοι Πατέρες. Δεν ήσαν κατ΄ευφημισμόν Άγιοι, όπως καλούνται σήμερα όλοι οι  επίσκοποι. Είχαν περάσει διά πυρός και σιδήρου κυριολεκτικά. Η πίστη τους στο Χριστό είχε δοκιμαστεί με φριχτά μαρτύρια. "Πάντες τα του Χριστού στίγματα εν τοις σώμασιν βαστάζοντες και τούτοις ωραϊζόμενοι και υποδεικνύοντες αλλήλοις, ο μεν χείρα κεκομμένην, ο δε ώτα, άλλος δε ρίνα, έτερος οφθαλμόν, άλλος άλλον αφηρημένον μέλος, οι δε τυλώματα βουνεύρων ή ροπάλων και συνθλάσματα και καυτήρας τινάς του σώματος, άς βασανιζόμενοι υπέρ Χριστού υπέστησαν. Τότε και ο μακάριος ούτος Παύλος ουκ άμοιρος τούτων ετύγχανεν, είχε γαρ και αυτός ροπάλων συνθλάσματα και τας αγίας χείρας σιδηροκαύστους και ανενεργήτους...".
    Έγινε η Σύνοδος παρόντος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, καταδικάστηκε ο Άρειος μετά από θυελλώδεις και θαυμαστές συνεδριάσεις. Αφού συγκροτήθηκε ο Τόμος με τις αποφάσεις της Συνόδου, σηκώθηκε ο Αυτοκράτορας και χαιρέτησε έναν-έναν προσωπικά τους άγιους Πατέρες, γιατί είχε εντυπωσιαστεί από το σθένος τους, το φωτισμό, την αγιότητα, την παρρησία τους.
    Όταν έφτασε στον Παύλο κράτησε τα παράλυτα και καμένα χέρια του και τα κατεφίλησε με δάκρυα και τα ακούμπησε πάνω στα μάτια του λέγοντας δυνατά: "Δεν χορταίνω να φιλώ αυτά τα χέρια που έμειναν νεκρά κι ακίνητα για τον Χριστό μου!" .
   Θαυμάσιοι άνθρωποι! Ζούσαν εν Χριστώ και πάντα ίσχυον εν τω ενδυναμούντι αυτούς Χριστώ!
   Λίγη από την ανδρεία και την αφοσίωσή τους ας είχαμε...

Τηλέμαχος Τσιμιρίκας

   Πέρυσι τέτοιες μέρες είχε σοκαριστεί το πανελλήνιο από τον θάνατο των τριών παιδιών της οικογένειας του Γεωργίου και της Ειρήνης Τσιμιρίκα στη Μεσορρόπη Καβάλας.
   Θρήνος και για τα τρία αγγελούδια...
   Αλλά για τον Τηλέμαχο ήταν θρήνος και θαυμασμός και τιμή και έπαινος που φέτος, ένα χρόνο μετά του τον απένειμε και η Ακαδημία Αθηνών.
   Ένα παλικάρι άγουρο ακόμη στα χρόνια, αλλά τόσο μεστωμένο στην ψυχή! Όρμησε στο φλεγόμενο και καταρρέον σπίτι για να σώσει τ' αδέλφια του κι έφυγε στον ουρανό ...
   Ποιος ξέρει γιατί ο Θεός επέτρεψε αυτή την τραγωδία!
   Ποιος μπορεί να ψελλίσει λόγο παρηγοριάς στους γονείς και στα απομείναντα αδέλφια!
   Μπορούμε μόνο με βεβαιότητα να πιστεύουμε και να πούμε πως γι΄ αυτό το παλικάρι ήταν ανοιχτός ο ουρανός. Τον άνοιξε η αγάπη και η αυτοθυσία του!

Άγιος Θεμιστοκλής, ο βοσκός της αγάπης και του θάρρους

         

" Άκακος σαν τα προβατάκια που φύλαγε ως καλός βοσκός

κι απόλυτα αφοσιωμένος στον Χριστό που αγαπούσε,

αξιώθηκε να μαρτυρήσει γι' Αυτόν 

διασώζοντας κάποιον άλλον Χριστιανό, τον Διοσκορίδη, 

που κρυβόταν κάπου εκεί κοντά, στα βουνά της Λυκίας" .

   Είμαστε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ.. Είναι σε εξέλιξη διωγμός του Δεκίου σ' όλη την έκταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Διωγμός σκληρότατος που οδήγησε στο μαρτύριο χιλιάδες Χριστιανούς και πολύ περισσότερους στα όρη, στις σπηλιές και τις ερημιές για να αποφύγουν το μαρτύριο. Σεβόμενοι τη ζωή τους οι Χριστιανοί έπαιρναν τις στοιχειώδεις προφυλάξεις για να σωθούν, αλλά αν ο Θεός το επέτρεπε και αποκαλύπτονταν στους διώκτες τους, τότε με τη Χάρη του Θεού μαρτυρούσαν για την πίστη τους.
   Ο Διοσκορίδης λοιπόν, Χριστιανός ων, κατέφυγε σε κάποια ερημική σπηλιά για να σωθεί στην περιοχή των Μύρων της Λυκίας. Ο Θεμιστοκλής τον εγνώριζε, όπως εγνώριζε και το καταφύγιό του. Κάποια μέρα που αμέριμνος έβοσκε τα προβατάκια του, είδε ν' ανηφορίζουν στο βουνό στρατιώτες του Δεκίου που έψαχναν για Χριστιανούς, μάλιστα για τον Διοσκορίδη.  Όταν ρωτήθηκε ο Θεμιστοκλής ήξερε πως δεν έπρεπε να πει ψέματα, αλλά δεν μπορούσε και να καταδώσει τον αδελφό του στην πίστη. Απάντησε λοιπόν στους στρατιώτες πως δεν γνωρίζει μεν πού κρύβεται ο Διοσκορίδης, αλλά θα μπορούσαν να συλλάβουν τον ίδιο στη θέση του, μιας και ήταν Χριστιανός. Ομολόγησε την πίστη του, χωρίς να προκληθεί, για να σβήσει τη μανία των διωκτών και για να δείξει στον αγαπημένο του Κύριο πως το ψέμα που είπε ήταν αγάπης και διακρίσεως καρπός.
   Οι στρατιώτες ξεσπούν επάνω του την αντίθεη μανία τους. Τον χτυπούν αλύπητα, τον αλυσοδένουν και τον οδηγούν στο Ρωμαίο διοικητή της περιοχής, τον Ασκληπιό. Του ζητά να θυσιάσει στα είδωλα και του υπόσχεται να του χαρίσει τη ζωή αν μαρτυρήσει πού κρύβεται ο Διοσκορίδης. Ο Θεμιστοκλής με τη χάρη του Θεού μένει σταθερός. Κι αρχίζουν τα μαρτύρια. Πρώτα του τεντώνουν τα άκρα και τον μαστιγώνουν στην κοιλιά ώσπου να ξεσκιστούν οι σάρκες και να φανούν τα εσωτερικά του όργανα κι ύστερα τον κρεμούν ανάποδα για να του ξεσχίσουν και την πλάτη. Ο Θεμιστοκλής κρεμασμένος στο ξύλο φωνάζει στους δημίους του πως διά του ξύλου του Σταυρού ο Κύριός Του έσωσε τον κόσμο κι αυτό του δίνει χαρά και περισσή δύναμη κι υπομονή. Τέλος τον σέρνουν έξω από την πόλη αφού καταταλαιπωρούν ακόμη το ξεσχισμένο σώμα του γδέρνοντάς το πάνω σε θάμνους κι αγκάθια.
   Ο Άγιος παραδίδει την αγιασμένη του ψυχή στον Κύριο στις 21 Δεκεμβρίου του 250. Το τίμιο σώμα του παραλαμβάνουν νύχτα οι Χριστιανοί της πόλης και το θάπτουν. Δίπλα στο μνήμα του "φυτεύουν" τη γκλίτσα του κι αυτή ριζώνει και βλασταίνει. Γίνεται μεγάλη αμυγδαλιά και κάνει καρπούς που είναι ιαματικοί για όσους με πίστη στο Θεό τους τρώγουν.
   Ας έχουμε την ευχή του, το θάρρος του και  την αδελφική του αγάπη, που τον οδήγησε "ίνα θη την ψυχήν αυτού υπέρ του φίλου"  και "τις αγάπη εστίν μείζων αυτής;" .

Κυρά-Βασιλικούλα

 

 

 Ένα άλλο θαυμαστό πρότυπο υπομονής είναι η κυρά- Βασιλικούλα, που ήρθε στο Μοναστήρι, προσκυνήτρια της Παναγιάς. Μικροσκοπική, αποστεωμένη, σκεβρωμένη, θαρρείς σαν τα παλιά σκαριά τα θαλασσοδαρμένα, αλλά ανίκητα απ’ τον χρόνο και την ταλαιπωρία, έμοιαζε η γριούλα που ήρθε να λειτουργηθεί την Κυριακή των Μυροφόρων στο μοναστήρι. Τα μάτια της μισοσβησμένα από τον “καταρράκτη” , φαίνονταν να διαθέτουν μία άλλη όραση, πιο οξεία και μακρινή.
Μετά την θεία Λειτουργία άνοιξε την ψυχή της και βγήκαν οι θησαυροί της καρδιάς της.
“Έζησα, είπε, ένα μαρτύριο στη ζωή μου, αλλά ευχαριστώ τον Κύριο! Ήμουν ορφανή και με πάντρεψε ένας θείος μου και μου ‘δωσε έναν Γολγοθά! Μια ζωή ξύλο και καταφρόνια. Έκανα αυτό το παιδί, ανάπηρο στο μυαλό -είπε κι έδειξε καθισμένον σε μια καρέκλα πιο πέρα έναν ανάπηρο πνευματικά με άσπρα μαλλιά. Αυτός είναι ο γιος μου. Προσευχηθείτε γι’ αυτόν. Αυτός θα με τραβήξει πάνω, στην Βασιλεία του Θεού” !
Κάποια μοναχή την ρώτησε:
- Τί να κάνουμε για να σωθούμε, να κερδίσουμε την Βασιλεία του Θεού, γιαγιά;
- Στην έρημο, παιδί μου!
- Ποια είναι η έρημος, γιαγιά;
- Να βλέπεις και να μη βλέπεις, να ακούς και να μην ακούς, και να σιωπάς! Την Βασιλεία του Χριστού μην χάσουμε, την Βασιλεία Του. Να μας τραβήξει επάνω να σωθούμε!...


Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
                           Ουράνια μηνύματα -Θαυμαστά γεγονότα»
                           ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ


*Πόσο θαυμάσιοι άνθρωποι υπάρχουν, Κύριε!!!

Αγία Θεοφανώ

    Η απλή και ταπεινή βασίλισσα, που άφηνε το παλάτι κι έβγαινε να συναντήσει τη δυστυχία του κόσμου, να την αγκαλιάσει, να κλάψει και να προσευχηθεί γι΄αυτήν και να τη θεραπεύσει με τη δύναμη του αγαπημένου Χριστού.
   Απέδειξε με την αγία ζωή της πως δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για κανέναν:
   Ο τρόπος του Χριστού είναι για όλους, για τους μοναχούς και τους νυμφευμένους, για τους ερημίτες και τους ασκητές, αλλά και για τους πλούσιους και τους άρχοντες κι αυτούς που ζουν μέσα στη χλιδή και στο θόρυβο και τις ραδιουργίες και τις κολακείες του παλατιού, αν το θελήσουν.
   "Προελομένη τὰ οὐράνια πόθω, Θεοφανῶ τὴν βιοτὴν διεξῆλθες, ἀγγελικῶς ἐν γῇ περιπολεύουσα• ὅθεν κατηξίωσαι, οὐρανίων χαρίτων, σὺν Ἀγγέλων τόξεσι, καὶ Ἁγίων χορείαις, παριστάμενη τῷ Παμβασιλεῖ ὂν ἐκδυσώπει, εὐρεὶν ἠμᾶς ἔλεος".
   Κι ο Κύριος την τίμησε εν ζωή χαρίζοντάς της δύναμη ιαματική, θαυματουργή, αλλά και μετά θάνατον κρατώντας άφθαρτο το λείψανό της και διασωσμένο στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου, ως ένα εκλεκτό κομμάτι του θησαυρού της ζωντανής μας πίστης.

*τη 16η του αυτού μηνός μνήμη της Αγίας Θεοφανούς, της Βασιλίσσης, συζύγου Λέοντος Στ΄του Σοφού

Προεορτίων ύμνων συνέχεια

 

 "Ἡ ἄμπελος ἡ θεία τὸν ἀκήρατον βότρυν περκάζουσα ἐγγίζει, ἥκει τοῦ τεκεῖν, εὐφροσύνης οἶνον βλύζοντα καὶ ποτίζοντα ἡμᾶς αὐτῷ κραυγάζοντας· ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς, εὐλογητὸς εἶ". 
  
   Το κλήμα το θεϊκό πάνω στο οποίο ωριμάζει το αμόλυντο σταφύλι, έρχεται για να γεννήσει Αυτόν από τον οποίον άφθονα αναβλύζει ο οίνος της ευφροσύνης, Αυτόν που θα μας ποτίσει μ'αυτόν τον οίνο, ενώ εμείς θα του ψάλλουμε δυνατά: Να είσαι ευλογημένος, Θεέ των πατέρων μας!

   "Ἡ θεία μυροθήκη τὸ εὐῶδες μύρον ἔνδον φέρουσα, ἐν τῷ Σπηλαίῳ Βηθλεέμ ἐκκενῶσαι τοῦτο ἔρχεται, εὐωδίας μυστικῆς πληροῦν τοὺς μέλποντας· ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητὸς εἶ". 

   Η θεϊκή μυροθήκη που φυλάγει μέσα της το πιο ευωδιαστό άρωμα έρχεται να το αδειάσει μέσα στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ και να γεμίσει μυστική ευωδία όσους ψάλλουν με κατάνυξη: Να είσαι ευλογημένος, Θεέ των πατέρων μας! 

   "Λαβὶς, ἣν Ἡσαΐας ὁ Προφήτης πάλαι ἐθεάσατο, τὸν θεῖον ἄνθρακα Χριστόν ἐν κοιλίᾳ ἥκει φέρουσα, πᾶσαν ὕλην ἁμαρτίας καταφλέγοντα, τῶν δὲ πιστῶν τὰς ψυχάς φωταγωγοῦντα". 

    Η λαβίδα που ο προφήτης Ησαΐας είδε παλιά σε όραμα έρχεται φέρουσα μέσα στην κοιλιά της το θεϊκό κάρβουνο που είναι ο Χριστός, Αυτός που κατακαίει όλο το δάσος της αμαρτίας, αλλά για τις ψυχές των πιστών γίνεται το Φως που τις οδηγεί.

 
   Δυνατές εικόνες με τις οποίες ο μελωδός αγωνίζεται να ζωντανέψει στα μάτια της ψυχής μας το θαύμα της Θείας Γέννησης και να μας εισαγάγει στα θεϊκά μυστήρια.
    Ίσως να ακούμε τους ύμνους στις ακολουθίες, αλλά πόσο συλλαμβάνουμε τα νοήματα πίσω από λέξεις που ή τις πολυσυνηθίσαμε ή δεν καταλαβαίνουμε καθόλου το νόημά τους;

Προεόρτια

    

    Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε φτάσαμε κιόλας στο κατώφλι των Χριστουγέννων.
Μόλις δυο εβδομάδες μας χωρίζουν.
     Δεν θ'αναφερθώ ούτε στις χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, ούτε στην προετοιμασία του σπιτιού, ούτε στα δώρα. Όλα αυτά, λόγω των οικονομικών δυσκολιών, αισθάνομαι πως ατονούν.
Φαίνεται πως επιτέλους -εξ ανάγκης- θα κάνουμε αυτό που έπρεπε και στον καιρό της ευημερίας να είχαμε κάνει: Αντί να ανταλλάσσουμε μεταξύ μας δώρα παραπανίσια, αντί να ντύνουμε χριστουγεννιάτικα τα σπίτια μας, αντί να αλληλοταϊζόμαστε οι χορτάτοι, να προσφέρουμε τα απολύτως αναγκαία σε όσους τα στερούνται.
    Ενόψει λοιπόν των Χριστουγέννων αναζητώ κάτι που θα με προετοιμάσει εσωτερικά για την μεγάλη εορτή. Να με ηρεμήσει, να με παρηγορήσει, να με παρακινήσει να σηκώσω το βλέμμα μου ψηλά προς τα εκεί όπου καλούμαι να πορευθώ και να φθάσω.Τι πιο κατάλληλο από την υμνολογία της εκκλησίας μας, που από την 21η Νοεμβρίου, εορτή των Εισοδίων, άρχισε να γίνεται χριστουγεννιάτικη;
    Θα ψάξω στο Μηναίο του Δεκεμβρίου, στα προεόρτια, να βρω ύμνους χριστουγεννιάτικους να γλυκαθεί η ψυχή μου. Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει. (Η μετάφραση, ως εικός, δεν μπορεί να είναι κατά λέξιν).

    "Ἀχώρητε φύσει, Χριστὲ Βασιλεῦ, πῶς μικρὸν σε εἰσδέξεται Σπήλαιον; πῶς φάτνη σε δυνήσεται χωρῆσαι, Ἰησοῦ; Μητρὸς ἐξ ἀπειράνδρου σαρκὶ ἐπιδημοῦντα εἰς τὰ ἴδια, ὅπως τοὺς ξενωθέντας σώσῃς, Κύριε". 

    Εσένα που εκ της φύσεώς Σου είσαι αχώρητος, Χριστέ Βασιλέα μας, πώς θα σε υποδεχθεί ένα μικρό σπήλαιο; Πώς μια φάτνη μπορεί να Σε χωρέσει, Ιησού; Προερχόμενος από Μητέρα, που δεν εγνώρισε άνδρα, λαμβάνεις την ίδια με μας σάρκα για να μας σώσεις, Κύριε, εμάς που αποξενωθήκαμε από την θεότητα.

 

    "Ἀμνὰς τὸν ποιμένα προῆλθε τεκεῖν, εὐτρεπίζου τὸ ἅγιον Σπήλαιον. Ποιμένες, ἐπισπεύσατε Ποιμένα καὶ Ἀμνὸν τεχθέντα θεωρῆσαι, οἱ Μάγοι μετὰ δώρων, εὐτρεπίσθητε τοῦτον ὡς Βασιλέα προσκυνῆσαι σαρκί". 

    Η προβατίνα έρχεται να γεννήσει τον βοσκό! Άγιο Σπήλαιο, προετοιμάσου, ευτρεπίσου. Εσείς ποιμένες, ελάτε γρήγορα να αντικρύσετε ως νεογέννητο αυτόν που είναι συγχρόνως και βοσκός και πρόβατο! Κι εσείς Μάγοι, ελάτε με τα δώρα σας και προετοιμαστείτε να προσκυνήσετε ως Βασιλέα Αυτόν που καταδέχθηκε να λάβει σάρκα.

    "Εἶδες τὴν ἡμῶν ὀδύνην καὶ κάκωσιν οἰκτίρμον, Χριστέ, καὶ οὐ παρεῖδες ἡμᾶς· ἀλλ' ἐκένωσας σεαυτὸν μὴ ἐκστὰς τοῦ Γεννήτορος καὶ ἐσκήνωσας εἰς μήτραν ἀπειρόγαμον, ἥτις ἀνωδίνως τέξεσθαι σὲ σαρκὶ ἐν Σπηλαίῳ προέρχεται". 

    Είδες, εύσπλαχνε Κύριε, τον πόνο και την ταλαιπωρία μας και δεν μας προσπέρασες. Αλλά, χωρίς να απομακρυνθείς από τον Πατέρα Σου, άδειασες τον εαυτό Σου από τη θεότητα και εγκαταστάθηκες στη μήτρα παρθένου γυναικός, η οποία πορεύεται και πλησιάζει στο Σπήλαιο για να Σε γεννήσει, χωρίς τις φυσικές ωδίνες της γέννας, ως άνθρωπο με σάρκα. 

    "Ὄρη καὶ βουνοί, πεδία καὶ φάραγγες, λαοὶ καὶ φυλαί, ἔθνη καὶ πᾶσα πνοή, ἀλαλάξατε εὐφροσύνης ἐνθέου πληρούμενα· ἦλθε πάντων, ἐπεδήμησεν ἡ λύτρωσις, Λόγος τοῦ Θεοῦ ὁ ἄχρονος ὑπὸ χρόνον δι' οἶκτον γενόμενος". 

    Ψηλά βουνά και λόφοι, πεδιάδες και φαράγγια, λαοί και φυλές της γης, όλα τα έθνη κι όλες οι ζωντανές υπάρξεις, φωνάξτε από χαρά, όλοι γεμάτοι από θεϊκή ευφροσύνη. Ήλθε, έφτασε η λύτρωση όλων μας. Ο Λόγος του Θεού που είναι άχρονος -δεν έχει αρχή και τέλος, είναι αΐδιος, είναι έξω από το χρόνο - μπήκε στο χρόνο το δικό μας από την πολλή Του ευσπλαχνία και αγάπη για μας. 

   
    Μια μικρή γεύση του μεγαλείου στο οποίο καλούμαστε εκ μέρους της θεϊκής Αγάπης και Μεγαλειότητος να συμμετάσχουμε εμείς οι μικροί και τιποτένιοι...
    Έχουμε πολλά ακόμη θαυμάσια να δούμε μέσα στην χριστουγεννιάτικη υμνολογία μας...

Γέρων Πορφύριος, Άγιος πλέον Πορφύριος

Χθες, 2 Δεκεμβρίου, ἑορτάσθηκε γιὰ πρώτη φορὰ η μνήμη του οσίου πατρός ημών Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου,

του πολυσέβαστου Γέροντος Πορφυρίου.

Ως ελάχιστο αφιέρωμα στη μνήμη του ας ακούσουμε τα θεόπνευστα λόγια του κι ας αγωνιστούμε με τη Χάρη του Θεού να τα βιώσουμε.

«Μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ γινόμαστε ἀνίκανοι πρὸς κάθε ἁμαρτία»

Οἱ κακές μας σκέψεις, ἡ κακή μας διάθεση ἐπηρεάζουν τοὺς ἄλλους. Γι΄ αὐτὸ πρέπει νὰ βροῦμε καὶ τὸν τρόπο νὰ καθαρίσουμε τὸ βάθος τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπὸ κάθε κακία. Ὅταν ἡ ψυχὴ μας εἶναι ἁγιασμένη, ἀκτινοβολεῖ τὸ καλό. Στέλνουμε τότε σιωπηλὰ τὴν ἀγάπη μας χωρὶς νὰ λέμε λόγια.

Βέβαια, αὐτὸ στὴν ἀρχὴ εἶναι λίγο δύσκολο. 

Θυμηθεῖτε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο. Ἔτσι ἦταν ἡ ἀρχὴ καὶ γι΄ αὐτόν. 

Ἔλεγε μὲ πόνο: «Οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω». 

Καὶ στὴ συνέχεια: «Βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! Τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;». 

Ἦταν πολὺ ἀδύνατος τότε καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τὸ καλό, ἐνῶ τὸ ἐπιθυμοῦσε καὶ τὸ ὀρεγότανε.

Αὐτὰ τὰ ἔλεγε στὴν ἀρχή. Κι ὅταν, λοιπόν, ἔτσι σιγὰ σιγὰ δόθηκε στὴν ἀγάπη καὶ στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, βλέποντας τὶς διαθέσεις του ὁ Θεὸς εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸν καὶ ἐσκήνωσεν ἐν αὐτῷ ἡ Θεία Χάρις. Ἔτσι κατόρθωσε νὰ ζεῖ τὸν Χριστό. Μπῆκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μέσα του κι αὐτὸς ποὺ ἔλεγε, «δὲν μπορῶ νὰ κάνω τὸ καλό, ἐνῶ τὸ ἐπιθυμῶ», κατόρθωσε, μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνει...ἀνίκανος γιὰ τὸ κακό. 

Πρῶτα ἦταν ἀνίκανος νὰ κάνει τὸ καλό, μετὰ ποὺ ἦλθε ὁ Χριστὸς μέσα του ἔγινε ἀνίκανος νὰ κάνει τὸ κακό. Καὶ φώναζε μάλιστα: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Τὸ ἔλεγε, τὸ κήρυττε μὲ καύχηση, ὅτι «ἔχω τὸν Χριστὸ μέσα μου», ἐνῶ προτύτερα ἔλεγε: «Ἤθελα νὰ κάνω τὸ καλό, ἀλλὰ δὲν μποροῦσα». 

Ποῦ πῆγε τὸ «ταλαίπωρος ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος…»; Πάει! Ἡ Χάρις μέσα του ἐτελείωσε τὸ ἔργο της. Ἀπὸ ταλαίπωρος ἔγινε χαριτωμένος. Τὸν ἐπλήρωσε ἡ Χάρις, ἀφοῦ πρὶν ταπεινώθηκε.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Βίος καὶ Λόγοι», 

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, 

Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς Χανίων

"Έτι έν σοι λείπει: πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς και ακολούθει μοι"

Πάντα με προβλημάτιζε αυτή η προτροπή του Κυρίου. Και σήμερα την ακούσαμε πάλι στο ευαγγέλιο. Διαβάζω σε μια ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου πάνω σ'αυτή την περικοπή:
"Ώστε ο αγαπών τον πλησίον ως εαυτόν ουδέν περισσότερον κέκτηται του πλησίον, αλλά μην φαίνη (ο ερωτών τον Κύριον νέος) έχων κτήματα πολλά. Πόθεν ταύτα; ή δήλον ότι την οικείαν απόλαυσιν προτιμοτέραν της των πολλών παραμυθίας ποιούμενος. Όσον ουν πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτον ελλείπεις τη αγάπη. Ει γαρ ημφίεσας γυμνόν, ει έδωκας πεινώντι τον άρτον σου, ει η θύρα σου ανέωκτο παντί ξένω, ει εγένου πατήρ ορφανών, ει παντί συνέπασχες αδυνάτω, υπέρ ποίων αν νυν ελυπήθης χρημάτων;
Τι χρήση τω πλούτω; Εσθήτι πολυτιμήτω περιβαλείς σεαυτόν; Ουκούν δύο μεν σοι πηχών χιτωνίσκος αρκέσει, ενός δε ιματίου περιβολή πάσαν  των ενδυμάτων εκπληρώσει την χρείαν. Αλλ' εις τροφήν καταχρήση τω πλούτω; Εις άρτος ικανός αναπληρώσαι γαστέρα.
Πλην αλλά παράδοξον ίσως φανείται σοι ό μέλλω λέγειν, παντός δε εστίν αληθέστερον. Σκορπιζόμενος ο πλούτος, καθ'όν ο Κύριος υποτίθεται τρόπον, πέφυκε παραμένειν, συνεχόμενος δε αλλοτριούσθαι. Εάν φυλάσσης, ουχ έξεις. Εάν σκορπίσεις, ουκ απολείς"...
Και άλλα πολλά θαυμάσια γράφει ο Μέγας Βασίλειος στην ομιλία του προς τους πλουτούντας και βέβαια μπορεί να τα γράφει και να μας τα φωνάζει αιώνες τώρα γιατί ο ίδιος πλουσιότατος ων άκουσε την προτροπή του Κυρίου, "ξεφορτώθηκε" το βάρος του πλούτου του με τον τρόπο που ο Κύριος μας προτείνει και Τον ακολούθησε χαίρων, πανάλαφρος, αποφασισμένος να κερδίσει την αιώνια ζωή μ΄ένα τριμμένο ράσο και λιγοστά βιβλία.
Και μου έρχεται η εξής εικόνα στο νου (κάπου την διάβασα):
"Είμαστε όλοι οι άνθρωποι μπροστά σε μια θάλασσα κι απέναντι στο βάθος υπάρχει μια πολυπόθητη στεριά στην οποία θέλουμε να φτάσουμε με κάθε θυσία. Ένας τρόπος υπάρχει, να κολυμπήσουμε. Μπαίνουμε λοιπόν στο νερό. Άλλοι κουβαλούν μαζί τους μπόγους και βαλίτσες. Αρχίζουν να βυθίζονται. Τους φωνάζουν οι πιο έμπειροι: "Πετάξτε από πάνω σας τα βάρη και κολυμπήστε". Μερικοί, πολύ λίγοι, ακούν την προτροπή, ξελαφρώνουν και κολυμπούν με δύναμη και ευκολία. Άλλοι σφίγγουν επάνω τους τα φορτία τους, μη τυχόν τους ξεφύγουν, αλλά βαρυφορτωμένοι καθώς είναι βυθίζονται και χάνονται στα νερά. Άλλοι ξεκινούν το δύσκολο αυτό πέρασμα με χέρια άδεια και κολυμπούν και φτάνουν εύκολα στην ποθητή στεριά και κάποιοι, ελάχιστοι, σχεδόν πετούν και φτάνουν".
Σκέφτομαι επίσης πως αν είχαμε ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Κυρίου, δεν θα είχε φτάσει η κοινωνία μας στο οικονομικό αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα, αποτέλεσμα της καπιταλιστικής πλεονεξίας και αχορτασιάς, του σφιχταγκαλιάσματος με τον πλούτο.
Αποδεικνύεται έτσι στις μέρες μας περίτρανα η αλήθεια και η πιστότητα και αυτού του λόγου του Κυρίου μας.

Τα έργα των χειρών σου μη παρίδης...

Έτσι λέει ο ψαλμωδός απευθυνόμενος στον Κύριο, ικετεύοντάς Τον να μας ελεήσει, να μη μας παραβλέψει, να μη μας ξεχάσει εμάς που είμαστε τα πλάσματά Του, τα έργα των χειρών Του...
Αυτός ο στίχος μου έρχεται πάντα στο νου, όταν "καμαρώνω" για τα εργόχειρά μου που τα αγαπώ σαν παιδιά μου. Έγιναν με πολύ κόπο. "Με το βελόνι ανοίγεις λάκκο", λέει μια παροιμία και μάλλον έχει δίκιο γιατί με τις εκατομμύρια βελονιές που έβαλα - με λεπτό βελόνι, με χοντρό, με τσιγκελάκι, με βελόνες- σίγουρα θα είχα σκάψει ένα λάκκο - μάλλον τον δικό μου, να τον βρουν και έτοιμο, όταν έρθει η ώρα μου...
Σήμερα σκάλιζα τα συρτάρια μου και καθώς τακτοποιούσα τα κεντήματά μου μού μπήκε η ιδέα να τα φωτογραφίσω και να σας τα παρουσιάσω, έτσι, γιατί τ' αγαπώ, γιατί τα χαίρομαι, γιατί μου φαίνονται πολύ όμορφα

Ολογεμάτο καρρέ με σταυροβελονιά. Ίσως ήταν το πιο απαιτητικό εργόχειρο.

Το πρώτο μου πλεχτό με τσιγκελάκι. 

Μου δίδαξε το πλέξιμο με τσιγκελάκι η μακαρία γιαγιά Αρτεμούλα, 

η γλυκύτατη γιαγιά της υπομονής...

 

Η πλεχτή κουρτίνα στο γωνιακό παράθυρο. Πλεχτά και φυτά ταιριάζουν πολύ...

 

 Κεντημένη κουρτίνα σε κουκουλάρικο ύφασμα που κάποτε ήταν πολύ  στη μόδα...

Τώρα αναρρωτιέμαι πώς αποφάσισα να την ξεκινήσω.

 

Τα καδράκια με τα λουλούδια με ριζοβελονιά, ανεβατό και βυζαντινή βελονιά.

 

 

Στο μπουφέ σεμέν με φιλέ τελειώματα ...

ατελείωτα μετρήματα με μια καρφίτσα για οδηγό.

 

 Τα πουλάκια έστησαν συναυλία μουσική πάνω στο ολογιομάτο καρέ.

 

Δικέφαλοι αετοί με χρωματιστά φτερά και πολύ ...βυζαντινοκεντητοί.

 

 

Τι σας λένε οι πιπερίτσες μου;

Ολοζώντανες ανάμεσα στ΄αγριολούλουδα και τα στάχυα! 

Κι άλλη κουρτίνα πλεχτή -φιλέ με πολύ μέτρημα

Οι οχτώ κεντημένοι κοκκινολαίμηδές μου

 

 Μονόχρωμο μετρητό τραπεζομάντηλο με ελάφια και κάνιστρα με λουλούδια και εξωτικά πτηνά

 

Εύκολο κι εντυπωσιακό!

 

Άλλο μετρητό τραπεζομάντηλο σε κουκουλάρικο.

 

 

Η αγαπημένη μου γωνιά

Οι μπονμπονιέρες της Δαναΐτσας μας.

Αρκετά σας κούρασα. Μάλλον θα επανέλθω κάποια άλλη φορά με κάποια άλλα εργόχειρα. Ευγνωμονώ τη μητέρα μου που μας έμαθε να έχουμε ένα χειροτέχνημα στα χέρια μας. 

Μας πρόσφερε την βαθύτατη και αγνή χαρά της δημιουργίας!

Ευχαριστώ για το δώρο Σου!

Νικηφόρου Βρεττάκου

Αν δεν μού 'δινες ποίηση Κύριε


Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Ὅμως,
δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θἄρθει τὸ βράδυ μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
τὸ βράδυ μου, Κύριε, καὶ πρέπει
νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.


Απίστευτα υπέροχο! Τρυφερό κι ουσιαστικό συγχρόνως!
Τα τάλαντα που μου έδωσες, Θεέ μου, 
δεν τα έκρυψα, δεν τα πέταξα...
τα αύξησα, τα τίμησα...
κι ακόμα δουλεύω, ξεχερσώνω...
ν'αυγατίσουν,
να περισσέψουν, 
για όλους τους τσοπάνηδες της αγάπης...

Δειλινό

Στ’ ουρανού την αιθέρινη στόφα

πινελιές χρυσαφιές, ροδαλές, μενεξένιες,

των ματιών μας απόλαυση

της ψυχής μας γαλήνη!

Τ’ αχνό φως σιγοσβήνει…

Πόσοι ετούτη την ώρα

έχουν μάτια να δούνε το δείλι;

Πόσοι ετούτη την ώρα

μπορούν να σταθούν, να σιωπήσουν,

τη γαλήνια ομορφιά στις ψυχές τους να κλείσουν,

μυστικά να ευφρανθούν, να ημερέψουν;

Κάποιοι λίγοι καλότυχοι

το εξαίσιο θαύμα αντικρίζουνε.

Οι πινελιές τ’ ουρανού

απαλά στην ψυχή τους ξεχύνονται.

 Τα σημάδια του πόνου, τα παράπονα σβήνουνε.

Με τα μάτια στραμμένα στη δύση

για τη μέρα που φεύγει μι’ απορία γεννιέται:

«Ήταν άραγε, Θε μου, προσευχή και αγάπη γεμάτη;»

Για τη μέρα που θά ‘ρθει μυστική ευχή ανεβαίνει:

«Νάναι αυτή φωτεινή, λαμπερή,

απ’ του Χριστού μας το φως και την αγάπη λουσμένη!»

Νυμφαίο και Κλεισούρα

Φθινοπωρινή λιακάδα, πρόκληση για εκδρομή στα πανέμορφα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας μας.
Μια ονειρεμένη μέρα στο Νυμφαίο και τη Μονή της Παναγίας στην Κλεισούρα.
Η πρωινή ομίχλη που μας συνόδευε από τον κάμπο της Θεσσαλονίκης ως τα υψώματα της Έδεσσας, του Άγρα, το Αμύνταιο και τον Αετό, σαν να μας έμπασε σ'έναν χώρο παραμυθένιας ομορφιάς.
Την αφήσαμε πίσω μας, μάλλον κάτω από μας, καθώς ανεβαίναμε την ορθοπλαγιά του Βέρνου που κρατάει κρυμμένο κι αθέατο το πανέμορφο βλαχοχώρι -που το ανέδειξαν τόσο πολύ τα παιδιά του, ο Ν.Μέρτζος, ο Γ. Μπουτάρης, ο Τζων Σωσσίδης και πολλοί πολλοί άλλοι που κυριολεκτικά το ανέστησαν τη δεκαετία του '80-'90.

 












Το δάσος της οξιάς που το αγκαλιάζει έμεινε με τα λιγοστά κόκκινα φύλλα να περιμένει τις πρώτες παγωμένες ριπές ανέμου και τα χιόνια που θα το σκεπάσουν και θα το κρατήσουν τυλιγμένο στο λευκό τους σάλι ως την άνοιξη.

 
 Τα καινούργια σπίτια σέβονται αυστηρά την παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Όλο το χωριό είναι ένα αξιοθέατο, αλλά δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί με ιδιαίτερο θαυμασμό μπροστά στον παμμέγιστο ναό του Αγίου Νικολάου που συντηρείται ή μάλλον εκ βάθρων ανακαινίζεται - "αναπαλαιώνεται". Μια λεπτομέρεια που είναι ενδεικτική της φροντίδας των Νυμφαιωτών για το ναό τους: το δάπεδο με μαρμάρινες πλάκες ξηλώθηκε, εγκαταστάθηκε υποδαπέδια θέρμανση και ξαναστρώθηκαν οι ίδιες πλάκες.
Τώρα συντηρείται η σκεπή του με τις χοντρές πέτρινες πλάκες.


 Οι τοιχογραφίες του ναού εξαιρετικές, σύγχρονες.
Πάνω σε φόντο μοναδικού χρώματος -μπορντωκαφέ- απεικονίζονται στην κάτω σειρά όλοι οι νεομάρτυρες και οι σύγχρονοι γέροντες.
Ενδεικτικά αναφέρω αυτούς που θυμόμουν κι έψαξα να τους βρω: την Αγία Κυράννα από τη Βυσσώκα (Όσσα), την Αγία Ακυλίνα από το Ζαγκλιβέρι, την Αγία Χρυσή, τον Άγιο Γεώργιο από τη Ραψάνη, την Οσία Σοφία από την Κλεισούρα, τους Γέροντες Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο και δεκάδες άλλους.
Στην επάνω σειρά σκηνές από τη ζωή του Χριστού -Δωδεκάορτο- και της Παναγίας μας.
Το τέμπλο σε σκούρο χρώμα εξαιρετικά αρχοντικό. Τα ιερά σκεύη χαρισμένα από τον χρυσοχόο Ηλία Λαλαούνη. Τίποτα ευτελές. Ακόμα και τα καθίσματα και τα στασίδια μαρτυρούν την αγάπη και το σεβασμό των Νυμφαιωτών για το Ναό τους.







 

Απολαύσαμε πανοραμική θέα του χωριού από το Casa Mare που μας "φίλεψε" κάθε είδους νοστιμιά και ψητά κυδώνια για επιδόρπιο.
Ο δεύτερος προορισμός μας, η Παναγία της Κλεισούρας, ήταν εξίσου συναρπαστικός.
Παραλίμνια διαδρομή νότια από τις λίμνες Ζάζαρη και τη Χειμαδίτιδα, με τους καλαμιώνες και τα άπειρα πουλιά, τυλιγμένες στην αχλύ και είσοδος στα στενά της Κλεισούρας με τα πλατάνια και τις λεύκες, τις δρυς και τις οξιές να παίζουν με απίστευτους χρωματισμούς, αποχρώσεις του κίτρινου και του καφέ και του κόκκινου και του μπορντώ κι αρκετού ακόμα πράσινου.
Ο τόπος που περνάμε μαρτυρικός, διπλά αιματοβαμμένοςτο '41 με την είσοδο των στρατευμάτων κατοχής και το '44 με τη σφαγή 270 γυναικόπαιδων από τους Γερμανούς.


Στα ριζά πανέμορφης πλαγιάς που αποκαλείται "το δάσος της Παναγίας"μας περίμενε το Μοναστήρι της Παναγίας σαν κάστρο καλοχτισμένο με πέτρα γερή και χοντρά ξύλινα δοκάρια.






 Ο περιβάλλων χώρος τόσο διακριτικά περιποιημένος, σαν να μην έπρεπε η ανθρώπινη παρέμβαση να επισκιάσει την ομορφιά του τοπίου






Προσκυνούμε τους δυο θησαυρούς της Μονής:την εφέστια εικόνα της Παναγίας και την κάρα της Αγίας Σοφίας και περνάμε στο αρχονταρίκι. Σαν να ...μπαίνουμε μέσα στην πέτρα.Γευόμαστε τη μοναχική φιλοξενία, τον καφέ με το κουλουράκι, κι ακούμε από την ηγουμένη την ιστορία της Μονής και το συναρπαστικό βίο της Οσίας Σοφίας, εκείνης της ευλογημένης ψυχούλας, της κουκουλωμένης με κουρέλια, που "πέταξε" τον εαυτό της στα πόδια της Παναγίας της Κλεισουριώτισσας κι η Παναγία την "έντυσε" με δόξα θεϊκή κι αιώνια.



Εσπερινός της Κυριακής σε ήχο Β΄ και μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου, του λευίτη που σφάχτηκε από τους Τούρκους ενώ πήγαινε να λειτουργήσει σε διπλανό χωριό στο Νέφσεχίρ της Καππαδοκίας.
Δεν θέλουμε να φύγουμε από τον ευλογημένο αυτό τόπο. Η γαλήνη του διαπερνά το είναι μας.
Ευχαριστούμε θερμά τον κ.Νίκο Νάτση και την κ.Μένη Δρίλε, τους ντόπιους ξεναγούς μας, που μας συνόδευσαν έργω και λόγω όλη την ημέρα. Να είναι καλά! Όσοι ζουν στους ακριτικούς νομούς μας φυλάγουν Θερμοπύλες. Έμειναν λίγοι και πρέπει να συντηρήσουν και να διαφυλάξουν έναν ασύλληπτο πλούτο.
Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να πραγματοποιήσουμε κι άλλες τέτοιες εκδρομές-προσκυνήματα...