Ψυχοσάββατο

"Στις νεκρώσιμες ακολουθίες κρατάμε αναμμένες λαμπάδες. Με τον τρόπο αυτό διακηρύσσουμε την Ανάσταση. Κρατάμε αναμμένες λαμπάδες όπως το βράδυ της Ανάστασης.
Πέρα' απ' αυτό μαρτυρούμε ενώπιον του Θεού ότι το πρόσωπο που κηδεύουμε αποτέλεσε μια φλόγα, έστω ασθενική, μέσα στο λυκόφως ή το σκοτάδι αυτού του κόσμου. Μαρτυρούμε πως το πρόσωπο αυτό δεν έζησε μάταια και πως εμείς θα κρατήσουμε, θα προστατέψουμε, θα αυξήσουμε και θα μοιραστούμε αυτή τη φλόγα, ώστε να φωτίζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους και να φέρει καρπόν εκατονταπλασίονα".
"Παρότι η καρδιά μας είναι ραγισμένη, υπάρχει η φωνή της Εκκλησίας: "Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως". Υπάρχει η βεβαιότητα πως ο θάνατος είναι μια γέννηση στην αιωνιότητα, είναι μια αφετηρία, όχι ένα τέρμα. Είναι ένα υπέροχο και άγιο συναπάντημα του Θεού με τη ζωντανή ψυχή που μπορεί να βρει το πλήρωμά της μονάχα σ' Εκείνον".
(Ο Θάνατος ως κέρδος, Anthony Bloom)

Ο Κύριος ας συγχωρεί και αναπαύει τους προαπελθόντας πατέρας και αδελφούς ημών κι ας είναι βοηθός στον δικό μας αγώνα στη ζωή αυτή, για όσο μας χαριστεί.

Η ζωή μας χαρίστηκε ...

Anthony Bloom,ο γνωστός κι αγαπημένος από τα νεανικά μας χρόνια μ' εκείνο το υπέροχο βιβλίο του "Μάθε να προσεύχεσαι".
Σήμερα ξανάπεσε στα χέρια μου ένα άλλο βιβλίο του "Ο θάνατος ως κέρδος" και με άγγιξε βαθιά. Δεν ξέρω πόσο άβολα αισθανόμαστε μπροστά στο θάνατο. Ίσως και μόνο η λέξη μας προκαλεί το λιγότερο "ανατριχίλα". Αυτό το βιβλίο -μικρό σε έκταση, τεράστιο σε αξία- "θέλει να καταρρίψει τη συνηθισμένη στάση που ο σύγχρονος άνθρωπος έχει υιοθετήσει απέναντι στο θάνατο, δηλαδή ένα αίσθημα φόβου και απόρριψης, μια αντίληψη ότι ο θάνατος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον και ότι η επιβίωση είναι κάτι που πρέπει πάση θυσία να κατορθωθεί, ακόμα κι αν αυτή έχει ελάχιστη σχέση με την αληθινή ζωή". Αν η πίστη μας στον πνευματικό κόσμο είναι ισχυρό βίωμα, αν ζούμε ειρηνευμένοι και απλοί μέσα στην Εκκλησία που είναι η ζωντανή απόδειξη της Ανάστασης και της αιωνιότητας, γιατί να φοβόμαστε και να δειλιούμε;
Ο θάνατος μας στέλνει ένα συνεχές μήνυμα ζωής, αληθινής ζωής.
Η μνήμη του θανάτου  είναι εγρήγορση και δίνει άλλο νόημα στη κάθε στιγμή μας, δίνει αξία στη στιγμή μας.
"Σκεφτείτε πώς θα ήταν κάθε στιγμή της ζωής μας αν κάθε στιγμή της είχαμε τη συναίσθηση πως μπορεί να είναι η τελευταία, πως αυτή η στιγμή μας δόθηκε για να πλησιάσουμε με κάποιο τρόπο την τελειότητα, πως τα λόγια που λέμε θα είναι τα στερνά μας κι έτσι θα έπρεπε να εκφράσουν όλη την ομορφιά, όλη τη σοφία, όλη τη γνώση και πάνω απ' όλα, όλη την αγάπη που γνωρίσαμε στο κύλισμα του βίου μας, είτε αυτός ήταν μακρύς, είτε σύντομος. Πώς θα συμπεριφερόμασταν ο ένας στον άλλον, αν η παρούσα στιγμή ήταν η μοναδική που είχαμε στη διάθεσή μας και θα έπρεπε να χωρέσει και να εκφράσει όλη την αγάπη και τη φροντίδα που υπάρχει μέσα μας; Θα ζούσαμε με βάθος και ένταση ακατόρθωτη υπό άλλες συνθήκες. Κι ωστόσο είναι δύσκολο να συναισθανθούμε τι σημαίνει αυτή η παρούσα στιγμή. Κινούμαστε από το παρελθόν προς το μέλλον, χωρίς ποτέ να ζούμε αληθινά με ένταση την παρούσα στιγμή.
Ο Ντοστογιέφσκι στο ημερολόγιό του αναφέρει αυτό που συνέβη μέσα του όταν, καταδικασμένος σε θάνατο, στεκόταν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πώς κοίταξε γύρω του! Πόσο λαμπερό ήταν το φως! Πόσο υπέροχος ο αέρας που ανάσαινε! Πόσο όμορφος ο κόσμος τριγύρω του! Πόσο πολύτιμη η κάθε στιγμή που έμενε ακόμα ζωντανός, ενόσω βρισκόταν ακόμα στο χείλος του θανάτου! "Ω" λέει εκείνη την ώρα "αν μου χαριζόταν η ζωή, ούτε ένα λεπτό της δεν θα πήγαινε χαμένο". Η ζωή χαρίστηκε και τόσο πολύ απ' αυτή χαραμίστηκε...".
Μνήμη θανάτου, αφορμή ζωντανής ζωής!