Αυτές τις ώρες που βλέπω τα φοβερά αποτελέσματα των πλημμυρών στη Δυτική Αττική, φέρνω στο νου μου ένα κεφάλαιο από το πολύ ωραίο αναγνωστικό που κάποτε διδάσκονταν τα παιδιά στη Β΄ Δημοτικού, «Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Ο χείμαρρος
Την άλλη μέρα ο δασάρχης ήρθε. Πέντε παιδιά έμειναν να φυλάξουν τις καλύβες και τ’ άλλα όλα ξεκίνησαν μαζί του για το μέρος που ήταν το νεροπρίονο.
Για να παν εκεί πέρασαν από μέρη γυμνά και τραχιά.
Σε κάθε βήμα τους γκρεμίζονταν χαλίκια. Ο αέρας ήταν κρύος και βούιζε. Ο ήλιος δεν έκαιγε…
«Τώρα, είπε ο δασάρχης, θα δείτε και το μεγαλύτερο θηρίο που μπορεί να βγει από το βουνό. Νάτο!».
Τα παιδιά στάθηκαν και κοίταξαν με περιέργεια. Είδαν όμως πως τους έδειχνε τον ξεροπόταμο, που κατέβαινε την πλαγιά γεμάτο ξερά χαλίκια και λιθάρια.
«Είναι ο χείμαρρος, τους είπε. Οι λύκοι, οι αρκούδες, τα λιοντάρια δεν είναι τίποτα μπροστά στο χείμαρρο. Φέρνουν πολύ μικρή ζημιά και δεν τα βγάζουν πέρα πάντοτε με τον άνθρωπο. Ο χείμαρρος όμως κυνηγά τον άνθρωπο και τον αφανίζει αυτόν και τη γενιά του. Όταν γεμίσει νερό και κατεβάσει στους κάμπους αυτά τα λιθάρια που βλέπετε, πνίγει ανθρώπους, αμπέλια, ζώα και χωριά ολόκληρα. Οι άνθρωποι χτίζουν τοίχους και σηκώνουν φράγματα για να τον εμποδίσουν, μα είναι οι κόποι τους χαμένοι. Ένα μόνο μπορεί να τα βάλει με τέτοιο θηρίο: Το ΔΕΝΤΡΟ!».
Αυτά μάθαιναν κάποτε τα παιδιά στο σχολείο! Τώρα αυτά τα απλά και όμορφα, θεωρήθηκαν παλιομοδίτικα και δεν διδάσκονται πια! Εμείς οι τόσο προοδευτικοί νεοέλληνες μαζί με τα παλιά αναγνωστικά πετάξαμε στα σκουπίδια και τις βασικές εμπειρίες της ανθρώπινης επιβίωσης που εδώ και αιώνες σεβάστηκαν οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. (Όπου και όποτε δεν τα σεβάστηκαν, θρήνησαν πάνω σε ερείπια και νεκρούς). Όχι μόνο κάψαμε τα δάση για να κερδίσουμε οικόπεδα, αλλά κλείσαμε κι όλα τα ρέματα με αυθαίρετες ή και νόμιμες κατασκευές. Τώρα θρηνούμε και κοπτόμαστε! Κι όσο οι κάμερες τριγυρίζουν στους πλημμυρισμένους από λάσπες δρόμους με τα βουνά των φερτών σκουπιδιών, μπάζων, αυτοκινήτων κτλ και τους απελπισμένους ανθρώπους, όλοι βαριαναστενάζουμε και τάχα λυπόμαστε. Ως εκεί. Σε λίγο όλα θα ξεχαστούν και θα συνεχίζουμε τον ανοήτως αμέριμνο και «αυθαίρετο» βίο μας μέχρι την επόμενη καταστροφή!!!!
Ο χείμαρρος
Την άλλη μέρα ο δασάρχης ήρθε. Πέντε παιδιά έμειναν να φυλάξουν τις καλύβες και τ’ άλλα όλα ξεκίνησαν μαζί του για το μέρος που ήταν το νεροπρίονο.
Για να παν εκεί πέρασαν από μέρη γυμνά και τραχιά.
Σε κάθε βήμα τους γκρεμίζονταν χαλίκια. Ο αέρας ήταν κρύος και βούιζε. Ο ήλιος δεν έκαιγε…
«Τώρα, είπε ο δασάρχης, θα δείτε και το μεγαλύτερο θηρίο που μπορεί να βγει από το βουνό. Νάτο!».
Τα παιδιά στάθηκαν και κοίταξαν με περιέργεια. Είδαν όμως πως τους έδειχνε τον ξεροπόταμο, που κατέβαινε την πλαγιά γεμάτο ξερά χαλίκια και λιθάρια.
«Είναι ο χείμαρρος, τους είπε. Οι λύκοι, οι αρκούδες, τα λιοντάρια δεν είναι τίποτα μπροστά στο χείμαρρο. Φέρνουν πολύ μικρή ζημιά και δεν τα βγάζουν πέρα πάντοτε με τον άνθρωπο. Ο χείμαρρος όμως κυνηγά τον άνθρωπο και τον αφανίζει αυτόν και τη γενιά του. Όταν γεμίσει νερό και κατεβάσει στους κάμπους αυτά τα λιθάρια που βλέπετε, πνίγει ανθρώπους, αμπέλια, ζώα και χωριά ολόκληρα. Οι άνθρωποι χτίζουν τοίχους και σηκώνουν φράγματα για να τον εμποδίσουν, μα είναι οι κόποι τους χαμένοι. Ένα μόνο μπορεί να τα βάλει με τέτοιο θηρίο: Το ΔΕΝΤΡΟ!».
Αυτά μάθαιναν κάποτε τα παιδιά στο σχολείο! Τώρα αυτά τα απλά και όμορφα, θεωρήθηκαν παλιομοδίτικα και δεν διδάσκονται πια! Εμείς οι τόσο προοδευτικοί νεοέλληνες μαζί με τα παλιά αναγνωστικά πετάξαμε στα σκουπίδια και τις βασικές εμπειρίες της ανθρώπινης επιβίωσης που εδώ και αιώνες σεβάστηκαν οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. (Όπου και όποτε δεν τα σεβάστηκαν, θρήνησαν πάνω σε ερείπια και νεκρούς). Όχι μόνο κάψαμε τα δάση για να κερδίσουμε οικόπεδα, αλλά κλείσαμε κι όλα τα ρέματα με αυθαίρετες ή και νόμιμες κατασκευές. Τώρα θρηνούμε και κοπτόμαστε! Κι όσο οι κάμερες τριγυρίζουν στους πλημμυρισμένους από λάσπες δρόμους με τα βουνά των φερτών σκουπιδιών, μπάζων, αυτοκινήτων κτλ και τους απελπισμένους ανθρώπους, όλοι βαριαναστενάζουμε και τάχα λυπόμαστε. Ως εκεί. Σε λίγο όλα θα ξεχαστούν και θα συνεχίζουμε τον ανοήτως αμέριμνο και «αυθαίρετο» βίο μας μέχρι την επόμενη καταστροφή!!!!
