Γάμος

«Στον κινηματογράφο και στα περιοδικά, η εικόνα του γάμου είναι πάντα ένα νεαρό ζευγάρι. 

Αλλά μια φορά στο φως και στη θαλπωρή ενός φθινοπωρινού απογεύματος, αντίκρισα στο κάθισμα μιας δημόσιας πλατείας σε ένα φτωχικό προάστιο του Παρισιού ένα γέρικο ζευγάρι, δυο ανθρώπους φτωχούς. Καθόντουσαν πιασμένοι απ' το χέρι, αμίλητοι. Χαιρόντουσαν το χλωμό φως, τη στερνή ζεστασιά της εποχής. Αμίλητοι – όλες οι λέξεις είχανε ειπωθεί, όλο το πάθος είχε ξοδευτεί, όλες οι μπόρες είχανε ειρηνεύσει. Η ζωή ολόκληρη βρισκότανε πίσω τους- και όμως ολόκληρη βρισκότανε τώρα παρούσα, σ' αυτή τη σιωπή, σ' αυτό το φως, σ' αυτό το θάλπος, σ' αυτό το σιωπηλό πιάσιμο των χεριών. Παρούσα και ετοιμασμένη για την αιωνιότητα, ωριμασμένη για τη χαρά. Η εικόνα αυτή στάθηκε για μένα το όραμα του γάμου και της ουράνιας ομορφιάς του". (Αλέξανδρος Σμέμαν)

Αξέχαστο μάθημα ζωής!!!

Τὸ πιὸ σπουδαῖο μάθημα τῆς ζωῆς του

Ο φίλος μου ὁ Θοδωρῆς Κ., γόνος φτωχῆς ἀγροτικῆς οἰκογενείας μὲ καταγωγὴ ἀρβανίτικη, γεννήθηκε τὸ 1934 σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Εὔβοιας. Ἦταν πολὺ ἀτίθασο παιδὶ καὶ ὅταν πῆγε στὸ σχολεῖο ἡ συμπεριφορά του δημιούργησε πολὺ σοβαρὰ προβλήματα, ἀναγκάζοντας τὸν δάσκαλο νὰ τὸν ἀποβάλει ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Οἱ γονεῖς του, προκειμένου νὰ μὴν μείνει ἀγράμματος, τὸν ἔστειλαν στὴν κατοχικὴ  Ἀθήνα σὲ μιὰ φτωχὴ συγγενῆ τους ποὺ ἔμενε κοντὰ στὴν πλατεῖα Βάθης.

Δίπλα στὸ σπίτι ὅπου ἔμενε, ζοῦσε μιὰ χήρα μὲ ἑφτὰ παιδιά. Ἕνα ἀπὸ αὐτά, ὁ Κοκός, συνομήλικος τοῦ Θοδωρῆ, ἔγινε ὁ ἀχώριστος φίλος του. Μαζὶ ἔπαιζαν, σχεδίαζαν σκανταλιές, πήγαιναν στὸ νυκτερινὸ δημοτικὸ σχολεῖο καὶ μαζὶ δούλευαν τὰ πρωινὰ γιὰ νὰ συμπληρώνουν τὸ γλίσχρο εἰσόδημα τῶν οἰκογενειῶν τους. Ἡ δουλειἀ τους ἦταν νὰ μοιράζουν κολῶνες πάγου στὰ σπίτια τῆς γειτονιᾶς. Ὅταν τελείωναν τὴ διανομή, πήγαιναν μὲ τὸ καρότσι σὲ ἕνα τέρμα ὑπεραστικῶν λεωφορείων καὶ ἐξυπηρετοῦσαν –μὲ τὸ ἀζημίωτο– τοὺς ἐπιβάτες ποὺ εἶχαν βαριὲς ἀποσκευές, μεταφέροντάς τες μὲ τὸ καρότσι.

Κάποια μέρα τοὺς ἀγγάρεψε ἕνας γέρος ποὺ ἦρθε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Πελοποννήσου μὲ τὴν κόρη του. Φόρτωσαν στὸ καρότσι ἕναν τενεκὲ λἀδι, μιὰ ἀρμαθιὰ κότες καὶ διάφορα ταγάρια καὶ ξεκίνησαν. Μπρὸς τὸ καρότσι καὶ ἀπὸ κοντὰ ὁ γέρος μὲ τὴ θυγατέρα του. Σὲ κάποια στιγμὴ ἔφτασαν σὲ μιὰ μεγάλη κατηφόρα. Κοίταξαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ συμφωνώντας ὅρμησαν στὴν κατηφόρα, ἐνῶ ὁ ἀτυχὴς γέρος καὶ ἡ κόρη του φώναζαν ἔξαλλοι: “Πίαστε τους! Κλέφτες!” Μάταιο. Αὐτοὶ ἐξαφανίσθηκαν καὶ πῆγαν τὸ καρότσι στὴ γειτονιά τους στὸ σπίτι τοῦ Κοκοῦ. Ἡ μητέρα του μόλις τὸ εἶδε ἔγινε ἔξαλλη. “Τί εἶναι αὐτὰ; Ποῦ τὰ βρήκατε;” Ἅρπάξε ἕνα ξύλο καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς χτυπάει ἀλύπητα στὸ κεφάλι. “Nὰ τὰ πᾶτε πίσω ἀπὸ ᾽κεῖ ποὺ τὰ πήρατε! Ἐγὼ κλεμμένα πράγματα δὲ βάζω στὸ σπίτι μου!” Τὰ πῆραν καὶ τὰ ‘σκότωσαν’ κάπου, ἐξασφαλίζοντας ἕνα γενναῖο χαρτζηλίκι. Ὅμως τὸ ξύλο ποὺ ἔφαγαν δὲν τὸ ξέχασαν.

Ὁ Κοκὸς ἔφυγε μετανάστης στὴ Βενεζουέλα. Ἀπέκτησε μάλιστα σημαντικὴ περιουσία. Ἔχει δικό του ἀγρόκτημα.  Ὁ Θοδωρῆς ἔμεινε στῆς θειᾶς του δύο χρόνια καὶ μετὰ ἔπιασε δουλειὰ σὲ ἕνα μικρὸ μαγαζὶ ποὺ πουλοῦσε χαρτί. Ἀδύνατος, ‘πετσὶ καὶ κόκκαλο’, κουβαλοῦσε τὰ ρολλά, συνέχισε τὸ νυκτερινὸ σχολεῖο καὶ τὰ βράδια κοιμόταν στὸ ὑπόγειο τοῦ μαγαζιοῦ. Τὰ ‘ἔπαιρνε’ τὰ γράμματα. Στὴν τελευταία τάξη τοῦ γυμνασίου κατόρθωσε καὶ γράφτηκε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα γυμνάσια τῆς Ἀθήνας. Πέτυχε στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων καὶ σταδιοδρόμησε ὡς ἀξιωματικός, φοιτώντας παράλληλα στὴ Νομικὴ Σχολή. Ἀποστρατεύθηκε ὡς ὑποστράτηγος τῆς Στρατιωτικῆς Δικαιοσύνης καὶ ἀπέκτησε πολυμελῆ και σπουδαία οἰκογένεια.

Ὅπως λέει, δὲν ξέχασε ποτὲ τὸ μάθημα ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ μητέρα τοῦ παιδικοῦ του φίλου.

*Πολύ διδακτική ιστορία από τον θείο μου Γρηγόριο Σκαμπαρδώνη.

  Κάποτε οι μανάδες είχαν αμετακίνητες αρχές και μ' αυτές μεγάλωναν τα παιδιά τους.

  Και τα παιδιά γινόντουσαν σπουδαίοι ενήλικοι!!!

  Ας ξαναθυμηθούμε αυτά που μας κράτησαν όρθιους στα πιο δύσκολα χρόνια!!!

Γράμμα στον Θανάση

    

   Είναι το πρωί μιας από τις τελευταίες μέρες του Απρίλη που κάθισα να σου γράψω, προσπαθώντας να θυμηθώ τα χαράματα της ζωής μου, χαράματα που τα μοιράσθηκα μαζί σου και με μια συντροφιά παιδιών από τα οποία το ρεύμα της ζωής σύντομα με ξέκοψε. Μερικοί ξεκινήσαμε μαζί από το Δημοτικό, με άλλους πρωτοανταμώσαμε το 1946 στο Γυμνάσιο περίπου δωδεκάχρονοι, σαν αγουροξυπνημένοι, αντικρίζοντας έκθαμβοι τον κόσμο μας που τότε όρθριζε για μας, τον εωθινό μας κόσμο, στιλπνό και πρόσχαρο, μέσα στα χαλάσματα της μεταπολεμικής και της εμφυλιοπολεμικής Λάρισας και μιας μικρής γύρω περιοχής που υπήρξε το δικό μας Σύμπαν, στα χρόνια τα ευλογημένα του πρωινού της υπάρξεώς μας. Σήμερα θα βλέπαμε στενό αυτόν τον κόσμο, όμως η φρέσκια ματιά και η φαντασία μας τον πλάταιναν απεριόριστα και μέσα μας φύτρωνε σιγά-σιγά η υπόσχεση ενός- όπως το βλέπαμε- ατέλειωτου, σχεδόν θεοτικού μέλλοντος.
   Αυτή η ματιά στον κόσμο δεν υπήρξε δικό μας μόνο κατόρθωμα, αλλά ήταν προϊόν της συνάντησής μας με ξεχωριστούς δασκάλους, που ξελαγάρισαν τα παιδικά και αργότερα τα εφηβικά μας μάτια στη σαγηνευτική θέαση του κόσμου. Ο Θεός ας τους ανταμείψει για πάντα κρατώντας τους στη Μνήμη Του. Ήταν αυτοί που ζύγιασαν ισόμοιρα το πνεύμα μας ανάμεσα στη θετική γνώση και στο όνειρο, που ζύμωσαν το αδιαμόρφωτο ζυμάρι της ύπαρξής μας, που αναγνώρισαν στον καθένα μας τη σφραγίδα της δωρεάς που φέραμε στο μέτωπό μας, που μας μοίρασαν την αγαπητική τους καρδιά εφόδιο για όλη τη ζωή μας.
   Ύστερα ανέβηκε ο ήλιος στα μεσούρανα. Το φωτεινό μεσημέρι της ζωής μας αφιερώθηκε στο έργο του καθενός μας (έργο μικρό κι ασήμαντο κι αν υπήρξε), καθώς υπερνικώντας τις αντιστάσεις του κόσμου, στήσαμε ο καθένας μια δουλειά, ένα σπιτικό, αναστήσαμε οι πιο πολλοί παιδιά (μερικοί παλιοπαππούδες και εγγόνια), γευτήκαμε άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο το μεσημεριάτικο τραπέζι της ευωχίας, τη χαρά, την ηδονή της ύπαρξης και την ικανοποίηση της προσφοράς. Το ζεστό μεσημέρι έφερε μαζί του μια γλυκιά αποκάρωση, μια κάπως αμαρτωλή αίσθηση αυτάρκειας στον καθένα μας, στο πλαίσιο της οικογένειας, του μικρού μας κόσμου, του μικρού προσωπικού μας μύθου. Όμως κάπου εκεί στο απομεσήμερο της ζωής μας, όταν μετά τον υπνάκο της αυτάρκειάς μας πήγαμε να δροσιστούμε στην πηγή, κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη του νερού κι αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τα γκρίζα μας μαλλιά, τις ρυτίδες στο πρόσωπο και στα χέρια μας που ο χρόνος ανεπαισθήτως άφησε. Κάπου εκεί αρχίσαμε να νιώθουμε τον κάματο της ψυχής κι αφουγκρασθήκαμε να ροκανίζει τα σωθικά μας το σαράκι μιας μισοξεχασμένης υπαρξιακής αγωνίας για το "Τι θα γίνει μετά;", για το "Πού πήγαν οι δικοί μας, οι αγαπημένοι φίλοι μας, που τους πήρε το ξαφνικό κύμα απ' τη σχεδία της αυτάρκειάς μας, απ' τη βάρκα μας που κάπου άρχισε να κάνει νερά;...".
   Ο ήλιος χαμηλώνει, οι ίσκιοι των πραγμάτων μακραίνουν, δέσμες σκιάς εναλλάσσονται με του ήλιου το φως. Οι ακτίνες του δεν είναι πια ζεστές, το φως του όμως γίνεται πιο γλυκό, ενώ οι προοπτικές του μέλλοντος σμικρύνονται. Λιγότερα καινούργια συναπαντήματα, περισσότεροι αποχαιρετισμοί σ' αυτούς που το παίρνουν απόφαση να περάσουν στην απέναντι όχθη. Το απόγευμα της ζωής μας.
   Το βράδυ νομοτελειακά μας περιμένει. Και τι μας απόμεινε, Θανάση; Ποιος να ξέρει; ώρες; μέρες; μερικά χρόνια; Και το πιο σημαντικό: "Τι στ' αλήθεια θα απομείνει από μας όταν θάχουμε κι εμείς σαλπάρει;" Θα χαθούν εντελώς στην άπατη απειρία του χρόνου όλα όσα ζήσαμε κι όσα ονειρευτήκαμε, όλα αυτά που συνιστούν την προσωπική μας ύπαρξη, το χνάρι της προσωπικής ζωής μας στη μέρα της ζωής που μας έλαχε, στη μέρα που σιγά-σιγά τελειώνει; Θα περισωθεί κάτι από την περιπέτεια της ύπαρξής μας; Κάτι μου λέει πως δεν θα χαθούν όλα. Πιστεύω πως ό,τι αγαπήσαμε μένει στη Μνήμη του Θεού. Αυτό απ' όλα όσα κάναμε, φαίνεται πως είναι το μόνο που δεν υπήρξε μάταιο. Κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε στην Άλλη Μέρα, τη Μέρα του Θεού την αβασίλευτη.

Με όλη μου την αγάπη
Γρηγόρης

*Θα μπορούσε να επιγραφεί "Η ημέρα της ζωής μου" Ένα υπέροχο κείμενο αντί προλόγου στο αυτοβιογραφικό έργο -πολύ ευχάριστο, πολύ καλογραμμένο- του στρατιωτικού ιατρού ε.α. Γρηγόρη Σκαμπαρδώνη που έχω την ευτυχία να τον έχω θείο αγαπημένο.

Με αγάπη κι απλότη ντυμένα!

Παραθύρια στον ήλιο ανοιγμένα

κουρτινάκια πλεχτά

και λουλούδι' ανθισμένα...

Τι κι αν ήταν παλιά...

κάστρα άπαρτα,

τα σπιτάκια μας φτωχικά

με αγάπη κι απλότη 

ντυμένα!!! (Σ.Κ.)

Ναός Αγίων Αποστόλων

Εδώ και λίγους μήνες έχει ολοκληρωθεί η ανάπλαση-αναβάθμιση της περιοχής γύρω από τον ιστορικό ναό των Αγίων Αποστόλων πίσω από τα Δυτικά τείχη της πόλης μας (ο χάρτης της περιοχής εδώ). Μιας περιοχής πολύ υποβαθμισμένης, εντελώς ξεχασμένης, γεμάτης σκουπίδια και άπειρα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Επιτέλους ο Δήμος Θεσσαλονίκης αποφάσισε να αναδείξει το αληθινό κόσμημα, τον Βυζαντινό Ναό των Αγίων Αποστόλων.

Είναι ο πολυαγαπημένος μου. Ο ναός που κυριαρχεί στις αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών χρόνων. Στον αυλόγυρό του παίζαμε μικρά παιδιά. Ήταν ο μόνος ανοιχτός χώρος στην γεμάτη κίνηση γειτονιά μας. Μεγάλες κωνσταντινουπολίτικες ακακίες, δάφνες, λουλούδια εποχιακά πάντοτε περιποιημένα από τον κ.Λευθέρη τον κηπουρό.... Ο κ.Πασχάλης ο νεωκόρος -  ολίγον αγροίκος- με την Κρουστάλλω-πόσο παράξενο μου ηχούσε το όνομα!- την κόρη του... Γύρω-γύρω τουρκόσπιτα μισοερειπωμένα, ακατάσταστα...

Σ' αυτό το ναό γνωρίσαμε τη λειτουργική ζωή με οδηγό τον πατέρα μας. Λειτουργίες ιδιαίτερες -του Αγίου Γρηγορίου, των Αποστολικών Διαταγών, του Αγίου Ιακώβου-, αγρυπνίες -ιδίως εκείνη της Αγίας Σκέπης με συγκινούσε πάρα πολύ-, ακολουθίες Μεγάλης Εβδομάδας, Ανάσταση, Αγιασμός των Θεοφανίων, Παρακλήσεις...

Και το τέλος, η εξόδιος ακολουθία του πριν δύο χρόνια...

Αφήνω τη συναισθηματική σχέση κατά μέρος.

Θα επιχειρήσω μια μικρή ξενάγηση:

Ερχόμενη προς το κέντρο της πόλης από την οδό Λαγκαδά, στρίβω αριστερά στο ύψος της Αγίου Δημητρίου. 

Το Πάρκο των Εθνών αν και δεν είναι ποτέ ιδιαίτερα περιποιημένο, λόγω εποχής είναι αρκετά όμορφο.

Μπροστά μου σαν δαντέλα, κλιμακωτά κατεβαίνουν τα Δυτικά τείχη. Εδώ ήταν η Ληταία Πύλη, η άγουσα προς την Λητήν και τον κάμπο της Μυγδονίας. Στο κάτω μέρος μεγάλες ορθογώνιες μαρμαρόπλακες και πιο ψηλά το χαρακτηριστικό βυζαντινό τουβλάκι φτιάχνει ημικύκλια. Φυσικά είναι ασυντήρητα. Πάνω τους φύονται και τα καταστρέφουν πάσης λογής αγριόχορτα και αγριόδενδρα!!!

Προχωρώ λίγο στην Αγίου Δημητρίου και αντικρίζω τον Ναό από τη βορεινή του πλευρά. Ο καθαρισμός και η ανάπλαση της περιοχής τον έχουν αναδείξει υπέροχα!

Δεξιά όπως κατεβαίνω, στα βόρεια του ναού ένα σκεπασμένο βυζαντινό τοιχίο. Πρόκειται για κινστέρνα -δεξαμενή- των βυζαντινών χρόνων. Εδώ ήταν και το Αγίασμα του Ναού. Τώρα δεν επιτρέπεται η πρόσβαση γιατί το έχει αναλάβει η Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Φαίνεται πως η κινστέρνα υδροδοτούσε την περιοχή με δροσερό καθαρό νερό, γιατί όταν ο ναός έγινε τζαμί στην Τουρκοκρατία ονομάστηκε Σοούκ Σου Τζαμί, δηλαδή τζαμί του Κρυονερίου.

Δάφνες και πικροδάφνες στεφανώνουν τον πεντάτρουλο σταυροειδή ναό των αρχών του 14ου αιώνα.

Η ανατολική πλευρά με την κόγχη του ιερού είναι ένα "κέντημα" με το τουβλάκι της υπομονής!

Στο εσωτερικό δεν επιτρέπεται το φλας. Το ξεχνώ. Ειλικρινά το ξεχνώ και τραβώ μερικές φωτογραφίες, όσες προλαβαίνω, μέχρι να μου το θυμίσει πολύ ευγενικά ο π.Βασίλειος.
Αυτό είναι το παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέα βόρεια.

Στον τρούλο μια πολύ γλυκιά Πλατυτέρα. Η αγκαλιά της ανοιχτή για τον Υιό της αλλά και για όλον τον κόσμο!

Στον κυρίως ναό το εξαιρετικό ψηφιδωτό, στο βόρειο τόξο, Η εις Άδου Κάθοδος. Ο Χριστός πιάνει από το χέρι και ανιστά τον προπάτορά μας Αδάμ και όλους τους προ Αυτού δικαίους. Στ' αριστερά Του ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. (Η ταπεινή μηχανή μου δεν μπορεί να αποδώσει τις λεπτομέρειες).

Το ωραιότερο ψηφιδωτό, ιδιαίτερα φωτισμένο σαν να λούζεται στο Θαβώρειο φως, η Μεταμόρφωση του Κυρίου στο δυτικό τόξο. Εξαιρετικής τέχνης!!!! Σώζεται και ο πέριξ διάκοσμος ψηφιδωτός κι αυτός.

Στο μαρμάρινο τέμπλο οι εικόνες είναι πολύ μεταγενέστερες.

Κατά πάσαν πιθανότητα ο ναός ήταν το Καθολικό μιας Μονής της οποίας το πρόπυλο κατά το ήμισυ διασώζεται λίγα μέτρα νοτιότερα.

Ο ναός κτίστηκε μεταξύ 1310 και 1314 επί Πατριαρχίας Νίφωνος Α΄. Όπως είπαμε ήταν το Καθολικό, δηλαδή ο κεντρικός ναός, ιεράς Μονής αφιερωμένης κατά πάσα πιθανότητα στην Παναγία την Γοργοϋπήκοο.  Στο υπέρθυρο του κυρίως ναού σώζεται τοιχογραφία του κτήτορος-ηγουμένου Παύλου ο οποίος σε στάση δέησης αφιερώνει το ναό στη Θεοτόκο.

Η ονομασία Άγιοι Απόστολοι είναι πολύ νεότερη, του 19ου αιώνα. 

Η μετατροπή του σε τζαμί είχε ως συνέπεια την επίχριση της εσωτερικής τοιχοποιίας με σοβά για την στερέωση του οποίου χτυπήθηκαν και καταστράφηκαν ως ένα βαθμό οι εξαιρετικές τοιχογραφίες και αφαιρέθηκαν όλες οι χρυσές ψηφίδες. Το 1926 άρχισε ο καθαρισμός τους. Το 1978 μετά τον σεισμό έγιναν εργασίες στερέωσης όλου του οικοδομήματος και μετά το 2002 καθαρίσθηκαν με νέα συστήματα και αναδείχθηκαν ακόμη καλύτερα τα θαυμάσια ψηφιδωτά, τα οποία είναι ισόβαθμα σε καλλιτεχνική αξία με αυτά της Μονής της Χώρας και της Παμμακαρίστου στην Κωνσταντινούπολη.

Από το 1988 έχει ενταχθεί στον Κατάλογο Μνημείων παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Θα προσθέσω στις χρονολογίες το 2015, οπότε επιτέλους ο υπέροχος αυτός ναός, δέχθηκε τη φροντίδα που του άξιζε!!!!

*Δεν λέω να διορθώσω την ημερομηνία στη μηχανή μου!!!! 

Τουλάχιστον ας γνωρίζουμε...

Ημέρες μνήμης Γενοκτονιών...

Η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ανθρώπινη ιστορία

δεν συνέβη στη ναζιστική Γερμανία, αλλά σε αμερικανικό έδαφος

100 εκατομμύρια ντόπιοι Αμερικάνοι σφαγιάσθηκαν

και στερήθηκαν την πατρίδα τους

Διαβάζω ένα - εδώ και ημέρες - προωθημένο μήνυμα: Η φοβερότερη γενοκτονία όλων των εποχών δεν έχει ακόμη αναγνωρισθεί. Συνήθως ούτε καν πάει το μυαλό μας, γιατί κανείς δεν μιλάει πια γι' αυτήν!

Σε 100.000.000- ναι, σωστά έγραψα το νούμερο, δεν μπέρδεψα τα μηδενικά!!!- αυτόχθονες Ινδιάνοι δολοφονήθηκαν ή εξοντώθηκαν μέσα σε 40 χρόνια από τους κονκισταδόρες της αμερικανικής ηπείρου με τις ευλογίες της Καθολικής Εκκλησίας η οποία μάλιστα για να καθησυχάσει συνειδήσεις "εφηύρε" την κατωτερότητα των Ινδιάνων, "δεν ήταν ακριβώς ανθρώπινα όντα" !!!!!

Μπορείτε πολλά συγκλονιστικά να βρείτε εδώ.

Κι ύστερα, επειδή έλειπαν τα εργατικά χέρια, άρχισε το δουλεμπόριο και η εξόντωση των εκατομμυρίων Αφρικανών.

Για να στηθεί το καπιταλιστικό "θαύμα" Αμερικής-Ευρώπης, αυτό το οποίο κι εμείς απολαύσαμε και απολαμβάνουμε, αλλά και του οποίου είμαστε πλέον τα επόμενα θύματα, θυσιάστηκαν με μαρτυρικό θάνατο ή μαρτυρική "ζωή" εκατομμύρια άνθρωποι.

Για το χρυσό και το ασήμι, για τα διαμάντια, για τη ζάχαρη και το βαμβάκι, για τον καφέ των Ευρωπαίων χύθηκε πολύ αίμα, προκλήθηκε άπειρος πόνος.... 

Και δυστυχώς η ιστορία συνεχίζεται. Οι υπανάπτυκτες χώρες ζουν σε μια διαρκή σκλαβιά, σε μια διαρκή απόλυτη φτώχεια για να ζουν πλουσιοπάροχα οι προηγμένες. Για να μη λείπει τίποτα από την βολεμένη ζωή τους....

Δεν μπορούμε να ζούμε αμέριμνοι! Δεν μπορούμε να διαγράφουμε τον πόνο τόσων ψυχών! Δεν μπορούμε να ζητούμε συνεχώς περισσότερα για μας αχόρταγα, άπληστα και ανευχαρίστητα! 

Τουλάχιστον ας γνωρίζουμε. Τουλάχιστον ας αναγνωρίζουμε... Τουλάχιστον ας πονούμε λίγο κι εμείς... 

.

Αυτά τα αναπαυτικά κρεβάτια ας τα φέρνουμε λίγο στο νου μας,

όταν θέλουμε να γκρινιάξουμε για τις δικές μας ανάγκες και δυσκολίες....

Γενοκτονίες!

Σας προσκαλώ απόψε να αναλογιστούμε αυτό που έχουμε ως ελληνική κοινωνία έμπρακτα- με προσωπική δική μας συμμετοχή- ή σιωπηρά -ανεχόμενοι αυτό που συμβαίνει γύρω μας- αποδεχθεί:
Σε λίγες μέρες θα θυμηθούμε και θα τιμήσουμε την Γενοκτονία των Ποντίων. Περίπου 400.000 άνθρωποι εξοντώθηκαν με την λεγόμενη Λευκή Σφαγή ή με ξεκάθαρες επιθέσεις στα πλαίσια της εθνοκάθαρσης των Κεμαλικών στις αρχές του 20ού αιώνα. Βέβαια ριγούμε στη σκέψη των μαρτυρίων που πέρασαν τότε οι Πόντιοι και οργιζόμαστε με τους αίτιους αυτών.
Τι θα λέγαμε για μια Γενοκτονία τέτοιου μεγέθους που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο μέσα στη δημοκρατική Ελλάδα, η οποία - υποτίθεται- σέβεται απόλυτα τη ζωή και τα δικαιώματα των πολιτών της και επιπλέον αντιμετωπίζει και σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα;
Σε 400.000 υπολογίζονται οι εκτρώσεις που γίνονται κάθε χρόνο στη χώρα μας.



Γιατροί που ορκίστηκαν να αγωνίζονται για την θεραπεία και την σωτηρία της ζωής των ασθενών τους δολοφονούν τα πιο ανίσχυρα πλάσματα!!!!
Γονείς προοδευτικοί που έχουν λόγο για κάθε προσβολή ανθρώπινου δικαιώματος στον πλανήτη μας έχουν το δικαίωμα να στερούν το πρωταρχικό δικαίωμα της ζωής στα δικά τους παιδιά!!!!!
Ένα κράτος που δεν διαθέτει τα στοιχειώδη κονδύλια για μια αξιοπρεπή ιατρική φροντίδα των πολιτών του, δαπανά πολλά εκατομμύρια για τις δολοφονίες απροστάτευτων εμβρύων!!!
Ένα κράτος του οποίου ο πληθυσμός γηράσκει ραγδαία, αρνείται τη ζωή σε 400.000 νέους πολίτες κάθε χρόνο!!!
Συνειδητοποιούμε τι κάνουμε;
Έχουμε -η σύγχρονη ελληνική κοινωνία- εξωθήσει τους νέους μας στην πορνεία αποδεχόμενοι γι' αυτούς έναν τρόπο ζωής που οδηγεί εκεί ολοφάνερα (ξενύχτια, ποτά στα μπαράκια, σχέσεις εφήμερες και μόνο σεξουαλικές, απόρριψη κάθε ηθικού φραγμού ως αναχρονισμού). Και για να μην υποστούμε ούτε εμείς ούτε εκείνοι τις συνέπειες, που είναι οι μη επιθυμητές εγκυμοσύνες, τους εξασφαλίσαμε τις εκτρώσεις, δηλαδή τις δολοφονίες. Κάναμε τους νέους μας, τα παιδιά μας, και πόρνους και δολοφόνους!!!!
Μην με αποκαλέσετε υπερβολική ή ηθικολόγο.
Κρατήστε μπροστά σας ένα βρέφος και σκεφτείτε τον εαυτό σας να κρατά ένα μαχαίρι και να το κομματιάζει κι ύστερα να συνεχίζει τη ζωή του σαν να μην έχει συμβεί οτιδήποτε!!!!
Μη μου μιλήσετε για το δικαίωμα της γυναίκας να ορίζει τον εαυτό της. Να τον ορίζει και να τον περιορίζει, όχι όμως γινόμενη δολοφόνος!!!!
Μπορείτε στους παρακάτω συνδέσμους να ακούσετε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Θα ήμουν ευτυχής αν έστω μία κοπέλα καταλάβει τι θα πει έκτρωση και την αποφύγει πάση θυσία.
εδώ 1, εδώ 2,εδώ 3,εδώ 4
Νομίζω πως θα τα ξαναπούμε.

Γιορτή της μητέρας

"Σε ζήτησε η αγάπη μου 

στα πέρατα του κόσμου

και τώρα στην αγκάλη μου

κρατώ τον κόσμον όλον!" (Σ.Κ.)

*Αφιερωμένο σ΄ όλες τις μητέρες,
αλλά και τις μεγάλες εκείνες γυναίκες που έχουν καρδιά μάνας
χωρίς να έχουν αποκτήσει δικά τους παιδιά!

Στην άγρια ομορφιά των Τζουμέρκων (2)

    Λίγο πριν φθάσουμε στα Πράμαντα ή την Πράμαντα βρίσκουμε το βαραθρώδες Σπήλαιο Ανεμότρυπα. Ονομάστηκε έτσι γιατί από μια σχισμή των βράχων έβγαινε ένα δροσερό αεράκι που μαρτυρούσε την ύπαρξη πίσω από αυτούς κάποιου αεριζόμενου χώρου. Δυο παλικάρια από τα Πράμαντα με εντολή του Κοινοτάρχη τους άνοιξαν μια οπή στο βράχο  κι έτσι φανερώθηκε η ύπαρξη του σπηλαίου. Η εξερεύνησή του έγινε από το ζεύγος Πετρόχειλου. Υπάρχουν τρία επίπεδα. Στο χαμηλότερο κυλάει το ποτάμι το οποίο χάνεται λίγο πιο πάνω από το σπήλαιο, εισέρχεται σ' αυτό για να βγει πάλι ορμητικό λίγο πιο κάτω. Η διέλευση του ποταμού δίνει οξυγόνο στο χώρο και δεν αισθάνεσαι καμιά δυσφορία. Τα τοιχώματα του σπηλαίου είναι κατάλευκα. 

Οι συνήθεις κάτοικοι των σπηλαίων!!!

Ο ξεναγός ο κ.Μανόλης επί το έργον.

Πολύ διαφωτιστικός και κυρίως "μερακλής" στη δουλειά του!

Ενενήντα δύο σκαλοπάτια κατεβήκαμε για να βρούμε την είσοδο του Σπηλαίου 

και φυσικά τα ανεβήκαμε φεύγοντας! 

Μια πολύ καλή γυμναστική για να δικαιολογήσουμε το γεύμα που ακολούθησε,

νηστίσιμο μεν, πεντανόστιμο δε (κάτι ρεβίθια στο φούρνο ανεπανάληπτα)!!!!

 

Για καφέ στο ξενοδοχείο "Ορίζοντες", ένα αληθινό κόσμημα 

εκεί που νομίζεις πως θα βρεις μόνο άγρια βουνά!

Καλόγουστες γωνιές!

Και θέα από τον εξώστη καθηλωτική!

Λίγο πιο πέρα το Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής

Τα κελιά της Μονής

Το τέμπλο της

Στον αυλόγυρο δεξιά πάνω στον τοίχο ξεχωρίζει ένα σιδερόφραχτο κελάκι.

Εδώ κρατούσαν τους ταλαίπωρους ψυχοπαθείς ή δαιμονισμένους 

που έφερναν στη χάρη της για να τους θεραπεύσει.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου στους Μελισσουργούς.

Ο φίλος και κουμπάρος μας μάς διηγείται 

πώς εδώ μοίρασαν την Ελλάδα το 1943 ο ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ.

Οι κορυφές των βουνών φαγωμένες από την διάβρωση

Λίγα χιόνια ακόμη πετρωμένα διασώζονται στις χαράδρες.

Λίγες ημέρες αργότερα θα πέσει πολύ χιόνι αρκετά όψιμο!

"Κι άλλα πλούτη δεν είδα,

κι άλλα πλούτη δεν άκουσα,

παρά βρύσες κρύες να τρέχουνε... "

(Οδ. Ελύτης)

Οι βρύσες με το παγωμένο νερό και η πλατεία από τους Μελισσουργούς

Τα Πράμαντα κάτω από την Στρουγκούλα

Τα Πράμαντα είναι ένα πολύ ξεχωριστό χωριό με φυσική ομορφιά, αλλά και έναν ιδιαίτερο πολιτιστικό πλούτο. Ο Δήμαρχός τους Γιάννης Σεντελές εκλέγεται για τρίτη φορά με ποσοστά πάνω από 80%. Μηχανολόγος-μηχανικός στο επάγγελμα με ιδιαίτερες συγγραφικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις και δημιουργίες έχει αναδείξει την ορεινή και αρκετά δυσπρόσιτη περιοχή του σε κοιτίδα ελληνικού πολιτισμού.

Το γλυπτό, η ιστορία των επαγγελμάτων, απέναντι από την Πλατεία των Πραμάντων

Φυσικά στην πρώτη θέση ο πετράς, ο χτίστης, 

αυτός που με τόσο μεράκι και υπομονή 

έχει φτιάξει τα πανέμορφα ηπειρώτικα χωριά μας!!! 

Η Αγία Παρασκευή, ο ναός των Πραμάντων, χτίστηκε γύρω το 1900 

από Πραμαντιώτες μαστόρους με εισφορές και προσωπική εργασία των κατοίκων.

Πανέμορφο και περιποιημένο και το εσωτερικό του ναού

Μόλις έχει αρχίσει ο Εσπερινός  της Κυριακής των Βαΐων.

Μια πολύ όμορφη γειτονιά στα Πράμαντα

Εδώ είναι η άνοιξη!! στη λαγκαδιά που διασχίζει το χωριό!

Γλυπτό αφιέρωμα στη Γυναίκα της Πράμαντας

Το γνέσιμο του μαλλιού: η χαρακτηριστική ασχολία των γυναικών 

σε περιοχές κτηνοτροφικές.

Το κεφάλι του Αράπη στην βρύση της Πλατείας

Ένας πλάτανος φτιάχνει μια πλατεία!!!

Πράμαντα!

Πρέπει να ξανάρθουμε

για να δοκιμάσουμε και το κατσικάκι σου!!!

"Ελάτια και χιονότριφτες κορφές,

φτενά χωράφια σε πεζούλια

κι άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμνούς,

ετούτ' είν' η πατρίδα μας.

Μα η πούλια δε λάμπει πιο καθάρια

σ' άλλους ουρανούς!!!"