Χώρα-κουρέλι

Στο blog Γοργά Παρεστιγμένα διάβασα αναδημοσιευμένη την επιστολή που έστειλε στην Καθημερινή με τον παραπάνω τίτλο μια ηλικιωμένη κυρία από την Ήπειρο.
Αλήθειες -δυστυχώς- με πολλή καθαρό και γλαφυρό τρόπο ειπωμένες!!!

      "Κύριε διευθυντά
     Πριν από τον πόλεμο του ’40 ο Μεταξάς είχε πει να βγάλετε τα λουλούδια από τις γλάστρες και να βάλετε λαχανικά γιατί προμηνυόταν πόλεμος.
     Και ήρθε ο πόλεμος, 10 χρόνια υποφέραμε με Ιταλούς, με Γερμανούς, με Τούρκους και το τελευταίο το χειρότερο με τους αντάρτες. Βγήκαν κάτι παραμορφωμένοι και σήκωσαν τους τεμπέληδες, τους κατσικοκλέφτες, τους έκαναν δολοφόνους και εσκότωσαν την μάνα τους, τον πατέρα τους και τα αδέρφια. Εβγήκε ο Λεωνίδας Κύρκος στην τηλεόραση και τους τα εφώναξε, αλλά δεν μας ωφελούν εμάς τα λόγια του, εμείς τους ανθρώπους μας δεν τους ξαναβλέπουμε.
     Μετά τον πόλεμο εμείς οι παλαιότεροι ριχτήκαμε όλοι στη δουλειά, στο εξωτερικό, στο εσωτερικό, εφτιάσαμε σπίτια, δρόμους, ιδρύματα και τα καταστρέψαν όλα από το ’81 που άλλαξαν οι κυβερνήτες και έγιναν καλοπατέρες.
     Έδωσαν και στις κότες συντάξεις και μισθούς, έβαλαν στο Δημόσιο γραμματισμένους και αγράμματους, με τι θα τα πλήρωναν όλα αυτά; Είχαν καμιά μηχανή να βγάζει χρήματα ή να παίρνουν δανεικά και αγύριστα;
     Γι’ αυτό εφτάσαμε εδώ. Δεν ξέρω γιατί δεν δουλεύει ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, οι Αλβανοί γιατί δουλεύουν; Εμείς περιμένουμε «πέσε μαραγκούλα να σε φάω, δεν προλαβαίνει να γένει, την τρώνε τα πουλιά».
     Ένα εργοστάσιο ήταν στους Φιλιάτες, το έκλεισαν κι αυτό. 
     Το καλοκαίρι αρρώστησα και εγώ στα βαθιά γεράματα, επήγα στο νοσοκομείο 10 μέρες. Είδα καλά και δυσάρεστα, ευτυχώς που έχουμε ένα καλό νοσοκομείο με αξιόλογους γιατρούς και προσωπικό, όλοι τους με ευγένεια, αυτά θέλει ο άρρωστος. Να αγιάσει αυτός που έβαλε τα θεμέλια και σώνεται ο κόσμος. 
     Στον θάλαμο που ήμασταν πέντε γριές, είχαμε το βράδυ πέντε ξένες αποκλειστικές, Αλβανίδες και Ρωσίδες. Οι Ελληνίδες είναι αρχόντισσες. Ερχόταν μία γυναίκα αργά το βράδυ και την ερώτησα πούθε είναι. 
    -Από την Αλβανία είμαι, μου είπε. 
    -Πού μένεις; 
    -Μένω στην Κοκκινιά. 
    -Με τι έρχεσαι εδώ τούτην ώρα; 
    -Με το αυτοκίνητό μου. 
    -Πώς τα βολεύεις; της λέω. 
    -Εκοιτούσα μια γριά και μένουμε εκεί, δεν πληρώνω νοίκι, έχω τα ζωντανά μου, βάζω τα κηπικά μου. 
    -Τι ζωντανά έχεις; της είπα. 
    -Έχω 60 πρόβατα. 
    -Πώς τα θρέφετε, αγοράζετε τροφές; 
    -Όχι, μου είπε, λίγα πράματα. Καθαρίζει ο άνδρας μου τα περιβόλια, τα κλαδεύει  κι εκεί τα βάζομε.
     Εμείς γιατί εφτάσαμε εδώ; Επάει το χρήμα στην Αλβανία, και το λάδι. Οι Ελληνίδες δεν σκύβουν να μάσουν ελιές, χαλάει το μανικιούρι. Κοιτάζουν το πορτοφόλι να βρουν κανένα πενηντάλεπτο, να πάρουν τρία κλωνιά μαϊντανό. Θα μας πάρουν τον τόπο οι Αλβανοί.
     Οι κυβερνήτες δεν ξέρουν να κυβερνήσουν, περιμένουν τα έτοιμα, αλλά αν κοπεί το νερό, θα σταματήσει ο μύλος. Τι θα γίνει ο κόσμος που δεν δουλεύει; Άκουσα στην τηλεόραση πως διορίσαν νέα παιδιά με 500 ευρώ. Πώς θα ζήσουν αυτά τα παιδιά, πώς θα κάνουν οικογένεια;
     Και οι μεγαλύτεροι καρεκλάδες παίρνουν δυο και τρεις χιλιάδες δουλεμένα και αδούλευτα. Εδούλεψαν περισσότερο από τον εργάτη, από τον αγρότη, από τον κτηνοτρόφο; Ή μήπως είχαν διπλές μασέλες και διπλά στομάχια; Η καρέκλα ψωμί δεν βγάζει. Άλλοι σκάβουν και κλαδεύουν, και μετράνε και τη δεκάρα, και άλλοι πίνουν και μεθούνε.
     Κανένας έλεγχος, καμιά πειθαρχία, φάτε λύκοι, φάτε αρκούδες.
     Να τσακιστούν να φέρουν τους μισθούς και τις συντάξεις όλες στα πεντακόσια. Αν θα γίνει αυτό, θα βγει το χρέος και θα ζήσει και ο κόσμος.
     Είχαμε μια χώρα ξακουστή, μια χώρα ξακουσμένη και την εκατάντησαν ένα κουρέλι".
     Αλεξάνδρα Δημητρίου

Ελπίδα

Να είναι όλα μαύρα
κι εσύ να θες να βρεις μια λευκή τελείτσα
να κολλήσεις εκεί το βλέμμα σου
να τη διαστείλεις
να γίνουν όλα λευκά, φωτεινά
να χαθεί η σκοτεινιά, το μαύρο, το μαύρο...

Νά 'χουν όλα μια γεύση πικρή,
το φαρμάκι να στυφιάζει το είναι σου
κι εσύ ν' αναζητάς εναγώνια
μια σταλίτσα, έναν κόκκο γλύκας
να τον κρατήσεις στο στόμα σου για πάντα,
να γλυκάνει το φαρμάκι, η πίκρα, η πίκρα...

Νά 'ναι όλα του κόσμου τούτου
πονεμένα κι αδύναμα,
φορτωμένα με θλίψη κι απόγνωση,
μα εσύ να βρίσκεις μι' Αχτίδα,
να σηκώνεις τα μάτια ψηλά
και να βρίσκεις, να γεύεσαι
τη Χαρά, την Ελπίδα.
Σ.Κ.

*Με αφορμή τον άπειρο πόνο, την ασύλληπτη καταστροφή από τον φοβερό σεισμό του Νεπάλ, αλλά και όλα τα άλλα δεινά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα, πολέμους, προσφυγιά, φτώχεια, φρικαλεότητες του ISIS.

Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου...

       Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ροκ μουσική και η γιαγιά μου.
Για εκείνην, η ροκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της.
Ήξερε πού πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα
πρόσθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ή όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…
      Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική.
      Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.
      Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πάρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω από τα πάρτι, από την Αγγλία, από…. τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…
      Λίγους μήνες, πριν την αναχώρησή της από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι.
      Σ' ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μία σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…
      Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Κι αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».
      Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.
Πρωτ. Αδαμάντιου Αυγουστίδη,
Αναπλ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής...

Πολυαγαπημένος Άγιος! 

Το Συναξάρι του συναρπαστικό εγγίζει τα όρια του παραμυθιού.

Ίσως -για κάποιους αμφισβητίες- η αγάπη των πιστών γεννάει την υπερβολή...
Αλλά για τους πιστούς υπάρχει η διαβεβαίωση του Κυρίου: 
"Αν έχετε πίστη, θα μετακινήσετε βουνά!".
"Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι!".
Γιατί δεν ζει πια αυτός, μέσα του ζει ο Παντοδύναμος Θεός!

"Οράς τί πεπράχασιν άνομοι, Λόγε!

Οράς κεφαλήν υπέρ Σού τετμημένην!"

Του ξέσχισαν τις σάρκες στον φοβερό τροχό,

τον παράχωσαν στο λάκκο με τον ασβέστη, 

τον πότισαν δηλητηριώδη φαρμάκια.

Ο Θεός τον αποκαθιστούσε ή τον διαφύλασσε αβλαβή.

Με ολόλαμπρη από χαρά όψη αντιμετώπισε τον τελευταίο δήμιό του

που του χάρισε με αποκεφαλισμό

το αμάραντο στεφάνι της δόξας του μαρτυρίου.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Τ’ ΆΪ-ΓΙΩΡΓΗ 

(από το Καταλαγάρι και τα Πεζά Πεδιάδος στη δεκαετία τού 1940)

Άϊ μου Γιώργη, αφέντη μου και ψαροκαβαλλάρη,
αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι·
άγγελος είσαι στη θωριά κι άγιος στη θεότη·
παρακαλώ βοήθα με, άγιε στρατιώτη,
να λυτρωθώ απ’ το θεριό και Δράκοντα μεγάλο,
’π’ ά δε ντού ’πηαίναν άθρωπο κάθε πρωΐ και άλλο,
σταλιά νερό δεν ήφηνε να κατεβή στη Χώρα,
σα δε ντού ’πηαίναν άθρωπο πάντα την ίδιαν ώρα!
Τα μπουλλεθιά ερρίχνανε κι ότινος θέλ’ ας πέση,
ήπεμπε το παιδάκι ντου τού Δράκοντα πεσκέσι.
Τα μπουλλεθιά επέσανε κι εις τη βασιλοπούλλα,
απού την είχ’ η μάνα τζη μοναχορηγοπούλλα.
Κι ο βασιλιάς ως τ’ άκουσε, τούτο το λόγον είπε:
- «Το βιός μου όλο πάρετε και το παιδί μου αφήτε».
Εκεί σπαθιά συρθήκανε, μαχαίρι’ ακονισμένα:
- «Γή δώσ’ μας το παιδάκι σου, γή παίρνομε κι εσένα».
- «Στολίστε το παιδάκι μου και κάμετέ το νύφη
κι αμέτε το στο Δράκοντα, πεσκέσι να δειπνήση».
Πιάνουν και τη στολίζουνε ’πο το ταχύ ως το βράδυ
με δαχτυλίδια ολόχρυσα κι όλο μαργαριτάρι·
και παίρνου ντην οι βάγιες τση να πά’ να σεργιανίση
και πάνε και τη δένουνε στού Δράκοντα τη βρύση·
στα μάρμαρα τού πηγαϊδιού ρίξα ν-την αλυσίδα
κι εκειά την κατεβάσανε, άμοιρη κορασίδα!
Κι ο Άι-Γιώργης τό ’μαθε και τρέχει να τη σώση
κι από το άγριο θεριό να τήνε ’λετευρώση·
καβαλλικεύγει τ’ άλογο και το αντιποδίζει,
στο μάγουλο τού πηγαϊδιού πηγαίνει και καθίζει.
- «Μην το φοβάσαι το θεριό κι εγώ δα το ’ποθάνω,
άφησε ν’ αποκοιμηθώ στα γόνατά σου απάνω·
σίμωσε, κορασίδα μου, κοντά να με ψειρίσης
κι όντεν ακούσης το θεριό να μ’ αλαφροξυπνήσης».
Στα γόνατά τζη ακούμπησε, για νά τονε ψειρίση
κ’ ετρέχανε τα μάθια τζη σα θολωμένη βρύση·
σε λίγην ώραν ήκουσε μιαν ταραχή μεγάλη
κι ήτον ο Δράκος κι ήβγαινε μέσ’ από το πηγάϊ.
- «Ξύπνησ’ αφέντη, ξύπνησε και μη βαροκοιμάσαι
να το σκοτώσης το θεριό, που λες πως δε φοβάσαι·
σήκω, σήκω αφέντη μου και το νερό αφρίζει
κι ο Δράκοντας τ’ αντόδια ντου για μένα τ’ ακονίζει!»
Ο Άϊ-Γιώργης ’ξύπνησε σα μ-παραλοϊσμένος
και τ’ άρματά ντου ήρπαξε, ως ήτο μαθημένος·
γυρίζει στ’ ανατολικά και κάνει το σταυρό ντου
και το κοντάρι ’σήκωσε και μπήγει στο λαιμό ντου·
μια κονταριά τού έδωκε, την τρώει μές το στόμα
κι αμέσως τον εξάπλωσε χάμαι στσή γής το χώμα.
Με μια μπαμπακερή κλωστή πιστάγκωνα το δένει
τσή κορασίδας τό ’δωκε, μέσα στη Χώρα μπαίνει.
- «Νά, βασιλιά, το τέκνο σου· ορίστε το παιδί σου
κι απού τα φύλλα τσή καρδιάς δώσε του την ευκή σου».
- «Να ζήσης, καβαλλάρη μου· πώς λένε τ’ όνομά σου,
ένα μεγάλο χάρισμα να κάμω τσ’ αφεδιάς σου;»
- «Γιώργης στρατιώτης λέγομαι, απ’ την Καππαδοκία·
σα θες να κάμης τάξιμο, χτίσε μιαν εκκλησία
και βάλε και ζωγράφισε Χριστό και Παναγία·
στη δεξιά Ντου τη μ-πλευρά βάλ’ ένα γ-καβαλλάρη,
αρματωμένο με σπαθί και με χρυσό κοντάρι».

Στην Μονή Ζωγράφου στο Άγιον Όρος τιμάται ιδιαίτερα ο Άγιος Γεώργιος. 

Τρεις εικόνες του με ιδιαίτερη ιστορία και θαυματουργική δύναμη

βρίσκονται εδώ.

Εικόνες Αγίου Γεωργίου στην Μονή Ζωγράφου

      Η πρώτη εικόνα βρίσκεται στον ανατολικό κίονα του δεξιού χορού και αποδίδεται στους τρεις αυταδέλφους ιδρυτές της Μονής, τον Μωυσή, τον Ααρών και τον Ιωάννη. Όπως αναφέρει η παράδοση, αφού άρχισαν το κτίσιμο του Ναού, ετοίμασαν μια σανίδα και σκέπτονταν ποιον Άγιο να ιστορήσουν, ο οποίος θα ήταν και ο πολιούχος του μοναστηριού. Αφού επικαλέσθηκαν την Θεία αντίληψη και υπόδειξη, τοποθέτησαν τη σανίδα στο Ναό. Επιστρέφοντας την επόμενη μέρα βρήκαν απεικονισμένη την αχειροποίητη εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Τότε έκτισαν τη Μονή, το 919, και την ονόμασαν του Ζωγράφου, από την εικόνα που βρέθηκε ζωγραφισμένη.

    Η δεύτερη αγία εικόνα ήρθε από την Αραβία. Την έβγαλε η θάλασσα στο λιμάνι της Μονής Βατοπεδίου. Η απροσδόκητη άφιξη της εικόνας προκάλεσε ταραχή και θόρυβο στο Άγιο Όρος. Μοναχοί έρχονταν απ' όλα τα μοναστήρια για να προσκυνήσουν την άγια εικόνα που με θαύμα φανερώθηκε στο λιμάνι. Μάλιστα κάθε μοναστήρι επεδίωκε να αποκτήσει το θησαυρό αυτό. Τελικά αποφάσισαν να βάλουν κλήρο και να δεχτούν την απόφαση της άγιας εικόνας. Πήραν ομόφωνα απόφαση όλοι οι γέροντες να φορτώσουν την εικόνα σ' ένα ξένο κι άγριο μουλάρι που δεν ήξερε τους δρόμους και τα Μοναστήρια και αφού το αφήσουν ελεύθερο να το ακολουθήσουν από μακριά. Εκεί που θα σταματούσε θα έπρεπε να μείνει η εικόνα. Έτσι και έγινε. Οδήγησαν το μουλάρι στο δρόμο Θεσσαλονίκης - Αγίου Όρους και το άφησαν ν΄ακολουθήσει όποιον δρόμο ήθελε. Και το μουλάρι με αργό και ισόμετρο περπάτημα σαν να ένοιωθε ότι μετέφερε ιερό φορτίο πέρασε από δύσβατους τόπους, δάση και υψώματα και έφτασε στην Μονή Ζωγράφου και στάθηκε ακίνητο σ' ένα πολύ ωραίο λόφο.

Με τον τρόπο αυτό πληροφορήθηκαν όλοι ότι η θέληση του Αγίου Γεωργίου ήταν να μείνει η ιερή εικόνα στη Μονή Ζωγράφου. Όλοι οι μοναχοί δέχτηκαν στη Μονή με χαρά και με πνευματικό πανηγύρι την ιερή εικόνα και την τοποθέτησαν στον κίονα του αριστερού χορού. 

    Στο βορειοδυτικό κίονα, που στηρίζεται και ο τρούλος, είναι αναρτημένη και τρίτη εικόνα του Αγίου Γεωργίου, για την οποία υπάρχει η πιο κάτω χειρόγραφη διήγηση στην Μονή Ζωγράφου.

    "Ο Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας Στέφανος σ' έναν από τους πολλούς πολέμους που έκαμε εναντίον των Τούρκων βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Με θερμή προσευχή στο Θεό ζήτησε τη βοήθειά Του. Στον ύπνο του εμφανίστηκε ο Άγιος Γεώργιος λουσμένος σε λαμπρό φως. Του είπε να συγκεντρώσει το στρατό του και να τον οδηγήσει με πίστη και θάρρος εναντίον των εχθρών. 

"Με τη δύναμη του Θεού θα νικήσεις  κι εγώ θα σε βοηθήσω στην μάχη αυτή. Θα ανακαινίσεις όμως μετά τη νίκη σου την Μονή Ζωγράφου που είναι αφιερωμένη στο όνομα μου και που τώρα στέκεται έρημη και μισογκρεμισμένη. Στείλε εκεί και την δική μου εικόνα που έχεις τώρα μαζί σου».

Ο Ηγεμόνας Στέφανος πήρε θάρρος από την εμφάνιση του Αγίου 

και την επομένη συνέτριψε τους εχθρούς.

Ύστερα από λίγο καιρό έστειλε και την άγια εικόνα στο Άγιο Όρος 

και ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου, σύμφωνα με την θέληση του Αγίου.

*Χρόνια πολλά κι ευλογημένα στους πολλούς φίλους και φίλες που φέρουν το όνομα του Αγίου.
Και σίγουρα ισχύει η παροιμία "Όπου Γιώργος και μάλαμα!".

Γιατί; γιατί; γιατί;

"Με ρωτούν:

Γιατί πέθανε το παιδί μου;

Γιατί βρίσκομαι στο κρεβάτι με πόνους;

Γιατί έχω αποτυχημένο γάμο;

Γιατί έμεινα χωρίς εργασία;

Γιατί τόσες συνεχείς δοκιμασίες σε μένα;

Γιατί.Γιατί.Γιατί..

Και βέβαια η σιωπή είναι η απάντησή μου!

Τι να πω; Πώς να ερμηνεύσω τα γεγονότα με τα μέσα που διαθέτω; «Τις έγνω νουν Κυρίου;» Ποιος γνωρίζει το νου του Θεού; Ή μήπως να τολμήσω να γίνω δικηγόρος του;

Το 1982, ως διάκονος, παραυρέθηκα στην κηδεία του Αρχιμ. Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη, με το πλούσιο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο. Μετά την ταφή καθίσαμε για ένα καφέ στην αίθουσα του Ιδρύματος Άγιος Νεκτάριος, που ίδρυσε ο ίδιος. Η αδελφή του π. Κωνσταντίνου ρώτησε με πόνο και έννοια το Μητροπολίτη Ύδρας Ιερόθεο:

Γιατί, Σεβασμιότατε, ο Θεός επέτρεψε να φύγει τόσο γρήγορα και να αφήσει το τεράστιο αυτό έργο, που γινόταν "προς δόξαν Θεού;" Ο άγιος Ύδρας, με την άνωθεν σοφία που τον χαρακτήριζε, απάντησε: «Η μεγαλύτερη ταπείνωση είναι να υποτάσσεται ο νους μπροστά στα μυστήρια του Θεού και να μην ρωτά πώς και γιατί;» 

Η απάντηση αυτή μού έμεινε στην καρδιά και νομίζω είναι η βάση για «κατανόηση» των μυστηρίων του Θεού. Αφού η λογική του Θεού διαφέρει από αυτήν του ανθρώπου, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα ανερμήνευτα και να κατανοήσουμε τον Ακατάληπτο;

Διάβασα κάπου, από τα πολλά που γράφονται, ότι ο π. Παΐσιος ο Αγιορείτης είπε πως μετά το θάνατό μας, όταν θ' αντικρίσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο το Χριστό, θα καταλάβουμε το γιατί και το πώς της ζωής μας και θα μας εξηγηθούν όλα όσα περάσαμε στον κόσμο αυτό. Τότε, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μας, θα Του πούμε: «Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου, που επέτρεψες αυτά για μένα!».

Νομίζω ότι μπορεί πιο εύκολα ο άνθρωπος να σηκώσει τον όποιο σταυρό του, αν γνωρίζει γιατί συμβαίνει και ποιο θετικό αποτέλεσμα θα έχει. Όμως, η πίστη - εμπιστοσύνη στο Θεό δεν προϋποθέτει την αποδοχή με υπομονή της δοκιμασίας; Η πίστη ως σχέση δίνει την ασφάλεια της αγάπης του Θεού, που, ως εμπειρική, δεν αμφισβητείται. Γι' αυτό, όταν γευτούμε την αγάπη Του, πιο εύκολα Τον εμπιστευόμαστε και υπομένουμε.

Στα μυστήρια της ζωής, όπου κρίσιμες υπαρξιακές καταστάσεις μάς συγκλονίζουν συθέμελα και διαλύουν κάθε τι το ψεύτικο και επιφανειακό, χρειάζεται να στεκόμαστε με σιωπή και σεβασμό και πίστη. Είναι η ώρα που ο Θεός μας φωνάζει προσωπικά: «Σ' αγαπώ και σε θέλω! Ακολούθει μοι! »

Η κλήση είναι κρίση. Ή αρνούμαστε να πορευτούμε την οδόν του Κυρίου με τα συνεχή «γιατί» που εκφράζουν αντίδραση και απιστία ή ακολουθούμε αυτόν «όπου αν υπάγει», με συνοδοιπόρους τους μάρτυρες και οσίους, με εμπιστοσύνη, υπομονή και προσευχή, που μας αποκαλύπτουν τα μυστήρια του Θεού «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι»."

 

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Υπέρβαση

    "Κάτι που θυμάμαι έντονα από τα παιδικά μου χρόνια είναι το πόσο λάτρευε η μαμά μου να μαγειρεύει για μένα και τον μπαμπά μου.

    Ωστόσο κάποιο βράδυ η μητέρα μου γύρισε στο σπίτι μετά από μια πολύ κουραστική μέρα στη δουλειά. Την ώρα του δείπνου τοποθέτησε μπροστά στον μπαμπά μου ένα πιάτο στο οποίο υπήρχε μέσα μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα και ένα εξαιρετικά καμένο τοστ.

    Εγώ περίμενα πως ο μπαμπάς μου θα της έκανε παρατήρηση για το καμένο τοστ. Εκείνος όμως το πήρε στα χέρια του και τρώγοντάς το με ρώτησε πώς ήταν η μέρα μου στο σχολείο.
    Δεν θυμάμαι τι του απάντησα εκείνο το βράδυ, αλλά θυμάμαι ότι άκουσα τη μαμά μου να ζητά συγγνώμη από τον μπαμπά μου για το καμένο τοστ. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως ήταν η απάντηση του:
    «Αγάπη μου, μου αρέσουν πολύ τα τοστ όταν είναι καμένα».
Αργότερα εκείνο το βράδυ, πήγα να φιλήσω το μπαμπά μου για καληνύχτα και τον ρώτησα αν πράγματι του άρεσε τόσο πολύ το καμένο τοστ. Με τύλιξε στην αγκαλιά του και μου είπε:
    «Η μαμά σου πέρασε μια πολύ δύσκολη μέρα στη δουλειά σήμερα και ήταν πολύ κουρασμένη. Και εκτός αυτού, ένα καμένο τοστ ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Τα σκληρά λόγια όμως πίκραναν πολλούς».

    Ξέρετε, η ζωή είναι γεμάτη από ατελή πράγματα και ατελείς ανθρώπους. 

    Δεν είμαι ο καλύτερος σε τίποτα και ξεχνώ τα γενέθλια και τις επετείους ακριβώς όπως κάνουν όλοι οι άλλοι. Αλλά έχω μάθει, κυρίως από τη στάση του πατέρα μου απέναντι στη μητέρα μου και σε μένα  όλα αυτά τα χρόνια, να αποδέχομαι τα λάθη των άλλων και να γιορτάζω την διαφορετικότητα τους".
    Είναι ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά για τη δημιουργία μιας υγιούς, αναπτυσσόμενης και μεγάλης διάρκειας σχέσης. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να ξυπνάμε μετανιωμένοι για τα πικρά σχόλια που κάναμε. Αγαπήστε τους ανθρώπους που σας αντιμετωπίζουν σωστά και δείξτε ευσπλαχνία σ' αυτούς που δεν το κάνουν. Ζήστε με αγάπη τη ζωή σας τώρα. Έχει ημερομηνία λήξης.»

       Μου έστειλαν αυτή την πολύ συμπαθητική ιστοριούλα με το μήνυμα ευσπλαχνίας, κατανόησης, αποδοχής του άλλου. Πολύ μας συγκινούν κάτι τέτοια μηνύματα. Συνήθως ωστόσο τα διαβάζουμε μονόδρομα! Ευχόμαστε δηλαδή να είχαμε δίπλα μας κάποιον -και μάλιστα τον ή την σύντροφό μας- με μια τέτοια στάση ευχαριστιακής αποδοχής ημών! 

       Θα πάω ωστόσο το θέμα λίγο πιο πέρα. Πρώτον: Αυτό που περιμένουμε από τους άλλους, οφείλουμε να το κάνουμε πράξη πρώτοι εμείς. Αυτός είναι ο Χρυσός Κανόνας συμπεριφοράς του Ευαγγελίου. "Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς". (Ματθ. ζ΄ 12). Μάλιστα οφείλουμε να το κάνουμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόκριση και ανεξάρτητα από το αν κάποια στιγμή θα την έχουμε. "Καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς" (Ματθ. ε΄ 44).

        Δεύτερον: Η ευγενική και ευσπλαχνική στάση των άλλων απέναντί μας μάς αναπαύει, μας τιμά, μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα, μας δικαιώνει. Στον πνευματικό αγώνα όμως ίσως να μη μας βοηθάει. Εδώ χρειάζεται τσάκισμα του εγώ. Δηλαδή υπέρβαση. Δηλαδή να σου μιλήσουν σκληρά, άδικα, πικρά, εξουθενωτικά και να το δεχθείς απλά, ταπεινά, χωρίς πικρία και κρατούμενα και διάθεση αντεκδίκησης. Δύσκολο, ε; Δυσκολότατο! Πιο εύκολα κουβαλάμε ένα βαρύτατο φορτίο παρά έναν βαρύ λόγο! Όμως αυτός είναι ο αγώνας, "στα δύσκολα!".
        *Μπορείτε να δείτε τι μας λέει ο π.Παΐσιος σχετικά στην Ταπείνωση

Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με...

       

       Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τη μεταναστευτική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Μεταφέρονται οι δυστυχείς λαθρομετανάστες από τα νησιά, όπου "ξεβράζονται" θαλασσοπνιγμένοι από τους δουλέμπορους, στον Πειραιά κι από εκεί με λεωφορεία στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια. Εκεί αφήνονται στην τύχη τους. Μήπως, λέει, μπορέσουν και βρουν δικούς τους ανθρώπους που θα τους φιλοξενήσουν ή κάπως θα τους διευκολύνουν. Πάντως για έξι μήνες δεν θα τους ενοχλήσει η αστυνομία, δεν θα απελαθούν κτλ.

        Στο μεταξύ περίπου εκατό χιλιάδες πρόσφυγες-μετανάστες υπολογίζεται πως βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα τουρκικά παράλια και αναζητούν τρόπο να περάσουν απέναντι στα νησιά μας και να τύχουν αυτής της φιλόξενης πολιτικής(!!!).

        Οι κάτοικοι των νησιών αποδεικνύοντας καθημερινά την ανθρωπιά τους και τιμώντας την ελληνική φιλοξενία και τη χριστιανική αγάπη ξεπερνούν τις δυνάμεις τους και ανταποκρίνονται προσφέροντας τρόφιμα και σκεπάσματα και μια ανοιχτή αγκαλιά. Αλλά τι μέλλει γενέσθαι; Υπάρχει κάποιο πιο σοβαρό και μακροπρόθεσμο σχέδιο δράσης εκ μέρους των αρχών; Τα στρατόπεδα ενοχλούσαν και τα άδειασαν (και σίγουρα δεν ήταν ό,τι καλύτερο για τους ταλαίπωρους μετανάστες και πρόσφυγες), αλλά τώρα υπάρχει το τίποτα. 

       Απλές ερωτήσεις: πού αφοδεύουν; πού πλένονται; πού ακουμπούν τα λιγοστά έστω υπάρχοντά τους; τι τρώνε; σε τι ελπίζουν; πώς δεν θα γίνουν ενοχλητικοί στους περιοίκους κατά ποικίλους τρόπους; τι εικόνα παρουσιάζει πλέον το κέντρο της Αθήνας;

     Δεν ισχυρίζομαι ότι το πρόβλημα είναι εύκολο ή ότι δεν υπήρχε και τώρα μας προέκυψε. Είναι δυσκολότατο με πολλές παραμέτρους και σίγουρα υπερβαίνει και τις δυνάμεις και την αρμοδιότητα της όποιας ελληνικής κυβέρνησης. Έχει τεράστια ευθύνη όλη η Ευρώπη, η οποία κλείνει τα μάτια της και νίπτει χείρας, ως άλλος Πόντιος Πιλάτος. Είναι διεθνές πρόβλημα και πρέπει να πάρει θέση η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο ΟΗΕ κι άλλες διεθνείς οργανώσεις.

 Κάτι όμως πρέπει να κινηθεί. Κάποιοι πρέπει να κάνουν το θέμα ενοχλητικά γνωστό και να πιέσουν  τους "βαρήκοοους" τρανούς αυτής της γης. 

Αλήθεια τι κάνει ο Ευρωπαίος επίτροπος Μετανάστευσης, Εσωτερικών υποθέσεων και Ιθαγένειας, ο δικός μας κ.Αβραμόπουλος; Είχαμε πανηγυρίσει όταν ανέλαβε αυτό το πόστο.

Μια πρόταση: Να αναλάβουν οι Μητροπόλεις όλης της Ελλάδας τη φιλοξενία τουλάχιστον των προσφύγων από τη Συρία, οι οποίοι είναι στην πλειονότητά τους Χριστιανοί κι έχουν γίνει στον τόπο τους στόχος των φανατικών μουσουλμάνων. Νομίζω πως πολλοί  Έλληνες Χριστιανοί όχι απλά θα δέχονταν, αλλά θα ήθελαν να φιλοξενήσουν Σύριους αδελφούς στα σπίτια τους. 

Δεν έχει μόνο η πολιτεία ευθύνη. Για όλους μας είναι μια προσωπική πρόκληση αγάπης ο "ξένος, ός ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη".

Ίδε ο τόπος!

"Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς και Κύριος, 

τριήμερος εξανέστης, 

Αδάμ εγείρας εκ φθοράς και καταργήσας θάνατον, 

Πάσχα της αφθαρσίας του κόσμου σωτήριον!"

"Διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι, αλείψωσιν τον Ιησούν.

Και λίαν πρωί της μιάς σαββάτων έρχονται επί το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου. Και έλεγον προς εαυτάς, τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος, ην γαρ μέγας σφόδρα. Και εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν και εξεθαμβήθησαν. Ο δε λέγει αυταίς: Μη εκθαμβείσθε. Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον.

 Ηγέρθη! Ουκ έστιν ώδε!. Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν!"

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Μεγάλη Παρασκευή στον Άγιο Αθανάσιο

"Θάμβος ην κατιδείν τον ουρανού και γης ποιητήν 

επί σταυρού κρεμάμενον,

ήλιον σκοτισθέντα, την ημέραν δε πάλιν εις νύκτα μετελθούσαν

και την γην εκ τάφων αναπέμπουσαν σώματα νεκρών,

μεθ' ών προσκυνούμεν Σε. Σώσον ημάς, Κύριε".

"Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν ο Αριμαθαίος καθείλε,

την των απάντων ζωήν

σμύρνη και σινδόνι σε, Χριστέ, εκήδευσε

και τω πόθω ηπείγετο καρδία και χείλει 

σώμα το ακήρατον σού περιπτύξασθαι,

όμως συστελλόμενος φόβω χαίρων ανεβόα σοι. 

Δόξα τη συγκαταβάσει σου, Φιλάνθρωπε". 

 "Σε τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον 

καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω 

και θεωρήσας γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών οδυρόμενος έλεγεν.

Οίμοι, γλυκύτατε Ιησού, όν προ μικρού ο ήλιος 

εν σταυρώ κρεμάμανον θεασάμενος ζόφον περιεβάλλετο 

και η γη τω φόβω εκυμαίνετο 

και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα. 

Αλλ' ιδού νυν βλέπω σε δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον. 

Πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; Ή πώς σινδόσιν ειλήσω; 

Ποίαις χερσί δε προσψαύσω το σον ακήρατον σώμα; 

Ή ποία άσματα μέλψω τη ση εξόδω, οικτίρμον; 

Μεγαλύνω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφήν σου 

συν τη αναστάσει, κραυγάζων, Κύριε, δόξα σοι".

 

Το κουβούκλιο του επιταφίου μας

Από τη μια πλευρά η Αποκαθήλωση... 

Από την άλλη η Ανάσταση...

"Ηγέρθη! Ουκ έστιν ώδε!" Θα ακούσουμε σε λίγες ώρες

" Ου γαρ καθέξει τύμβος αυτοζωίαν".

Λεπτομέρεια

Η Στέλλα, η πρωτομαστόρισσα, εδώ και χρόνια πολλά αναλαμβάνει 

την κύρια ευθύνη στο στολισμό του επιταφίου. 

Της ευχόμαστε να την αξιώσει ο Θεός μέχρι τα βαθιά γεράματα 

να καταθέτει τον "ολάνθιστο και πανέμορφο" κόπο της 

στον ενταφιαζόμενο Κύριο!

Όλες με κόπο και ευλάβεια εργαστήκαμε 

για τον ευπρεπισμό του Επιταφίου μας

κι άλλες που η φωτογραφία δεν τις συμπεριλαμβάνει,

αλλά νομίζω, πως στη Χρύσα (την νεαρή κυρία με το ροζ μπλουζάκι) 

οφείλουμε ένα πολύ μεγάλο "Εύγε!" κι ένα "Ευχαριστώ!"

Έφερε στην ενορία μας την ξεχωριστή τεχνική 

(κάντε zoom στις φωτογραφίες για να δείτε τις λεπτομέρειες),

και φιλοξενεί κάθε χρόνο επί τρεις-τέσσερις ημέρες στο σπίτι της 

την προετοιμασία του επιταφίου.

Κι ένα ιδιαίτερο "Μπράβο!" στα μικρά κορίτσια μας, 

την ελπίδα μας για το μέλλον!

Με το καλό να φτάσουμε στην Ανάσταση του Χριστού!

Ας είναι τα Άγια Πάθη του Χριστού μας 

που αυτές τις ημέρες με κατάνυξη εορτάζουμε 

διαρκές βίωμα και αφορμή μετανοίας για όλες μας!

Σήμερα, ένας χρόνος....

      

     Δεν μπορώ να μην κάνω μια ελάχιστη αναφορά στον πατέρα μας σήμερα που συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από την εκδημία του. Ένας χρόνος που μας πόνεσε η φυσική του απουσία, αλλά μας παρηγόρησε η αίσθηση της "λειτουργικής" παρουσίας του. (Να σας εξηγήσω αυτόν τον δικής μου επινόησης όρο; Κάθε φορά που μπαίνω στο ναό, αισθάνομαι πως βρίσκεται εκεί. Είναι στο ιερό και συμμετέχει, λειτουργεί ή λειτουργείται. Κάθε φορά που ανοίγω ένα λειτουργικό βιβλίο τον ακούω να διαβάζει ή να ψάλλει. Κι όταν κοινωνώ, ε!, τότε είμαι σίγουρη πως έχουμε ανταμώσει).
     Χθες Μεγάλη Τρίτη πρωί ακούσαμε στο Ευαγγέλιο του Εσπερινού την παραβολή των ταλάντων:
"Πορευθείς ο τα πέντε τάλαντα λαβών ειργάσατο εν αυτοίς και εποίησεν άλλα πέντε τάλαντα. Ωσαύτως και ο τα δύο λαβών εκέρδησε και αυτός άλλα δύο...Και προσελθών ο τα πέντε τάλαντα λαβών προσήνεγκεν άλλα πέντε τάλαντα λέγων. Κύριε, πέντε τάλαντα μοι παρέδωκας. Ίδε άλλα πέντε τάλαντα εκέρδησα επ' αυτοίς. Έφη αυτώ ο κύριος αυτού. Εύ δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου..."
     Αυτή η παραβολή αποδίδει την βιοτή και το έργο του πατέρα μας. Ευεργετήθηκε με πολλά χαρίσματα από τον δωρεοδότη Κύριό μας. Αλλά τον πλούτο των χαρισμάτων τον κατέθεσε στην Εκκλησία. Ολόκληρο! Δεν κράτησε τίποτα για την προσωπική του δόξα ή τον προσωπικό του πλουτισμό. Την απίστευτη μνήμη που του χάρισε ο Θεός, την ευφυΐα, την επιμέλεια, τη λογική και οργανωμένη σκέψη, την αξιοθαύμαστη υπομονή, την δεξιοτεχνία των χειρών, την ευφράδεια, την καλλιφωνία, όλα τα κατέθεσε στην Εκκλησία. Εργάστηκε ακούραστα ως εφημέριος, ως πνευματικός, ως κήρυκας του Θείου Λόγου, ως συγγραφέας, με άπειρο πλήθος εργασιών επιστημονικών και χρηστικών, κυρίως λειτουργικών και μουσικών. (Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει κατάλογο των έργων του εδώ: τα έργα του. Και από περιέργεια αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά). Απλά, ταπεινά κι αθόρυβα  -σαν να μην ήξερε την αξία του έργου του- εργαζόταν μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του. Καταδεκτικός, πρόθυμος να εξηγήσει το κάθε τι και στον πιο αδαή  Πολύ ικανός δάσκαλος. Είχε διαυγέστατη σκέψη και δεν άφηνε σκοτεινά κι αδιευκρίνιστα σημεία στον ερωτώντα. ("Θα ρωτήσω τον πατέρα", έλεγα μόλις συναντούσα κάτι άγνωστο ή δυσνόητο σε κείμενα λειτουργικά ή αγιογραφικά ή αγιοπατερικά. Την ίδια στιγμή έκανα το τηλεφώνημα κι η απάντηση μου δινόταν τεκμηριωμένη, ξεκάθαρη, αξιόπιστη κατά πάντα. Τις τέτοιου είδους απορίες μου δεν ξέρω πλέον σε ποιον να τις απευθύνω). Κι αυτή η παροιμιώδης ηρεμία  και αυτοκυριαρχία, η πραότητα, η γλυκύτητά του! Συνήθως οι ηλικιωμένοι εμφανίζουν παραξενιές και ιδιοτροπίες.  Η υπομονή λιγοστεύει. Όλο και κάποιος γογγυσμός ή αναστεναγμός θα ξεφύγει για να φανερώσει τον πόνο του σώματος ή τη θλίψη της ψυχής του γερασμένου ανθρώπου. Δεν θυμάμαι ούτε έναν αναστεναγμό από τα χείλη του πατέρα μας, ούτε μια κουβέντα που να προδίδει βάρος ψυχής, θυμό, παράπονο, πίκρα!!! (Και ξέρω πολύ καλά τουλάχιστον την σωματική του ταλαιπωρία και τους πόνους).
       Τα θυμάμαι όλα αυτά απόψε και δοξάζω τον Θεό. Θυμάμαι τον πατέρα μας κι ευχαριστώ τον Θεό. Ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω. Κάθε καλό είναι από τον Θεό. Οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι γίνονται ολοπρόθυμοι "δούλοι Κυρίου" και κατά τον λόγο Εκείνου εισέρχονται στη χαρά Του". Θα είναι το δεύτερο Πάσχα που θα κάνει κοντά Του! (Ευχόμαστε κι ελπίζουμε).

Προετοιμάζοντας τον Επιτάφιο

  

Τρία δημιουργικά και γαλήνια βράδια στο φιλόξενο σπίτι της ευλογημένης Χρύσας! Προετοιμάζουμε τον Επιτάφιο που θα στολίσουμε αύριο το βράδυ στον Άγιο Αθανάσιο Παλαιοκάστρου.

     Η τεχνική πολύ ξεχωριστή κι ενδιαφέρουσα. Θα δείτε μεθαύριο το τελικό αποτέλεσμα.

     Αισθάνομαι ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη στο Θεό και στις φίλες συνενορίτισσες Χρύσα, Στέλλα, Ελένη για την ξεχωριστή αυτή ευκαιρία. Τα χέρια δουλεύουν πάνω σε μορφές αγιασμένες κι οι ψυχές ανταλλάσσουν ωφέλιμες και παρήγορες κουβέντες. Αξέχαστη εμπειρία!

   

Ακριβό μας Μεσολόγγι!

«Το χάραμα επήρα του Ήλιου το δρόμο, κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο, κι απ᾿ όπου χαράζει ως όπου βυθά,

Τα μάτια μου δεν είδαν 

τόπον ενδοξότερον

 από τούτο το αλωνάκι.»

"Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει

Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει

Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:

«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ΄έχω γω στο χέρι;

Οπού συ μου ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει"
(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Δ.Σολωμού)

-"Ψυχή μεγάλη και γλυκιά, μετά χαράς σ’ το λέω:

Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομά τους μνέω.

Ιδού, αυτές οι γυναίκες φέρνονται θαυμαστά· 

αυτές είναι μεγαλόψυχες, και λένε ότι μαθαίνουν από μας· 

δε δειλιάζουν, μολονότι τους επάρθηκε η ελπίδα που είχαν 

να γεννήσουν τέκνα για τη δόξα και για την ευτυχία. 

Εμείς λοιπόν μπορούμε να μάθουμε απ' αυτές

και να τες λατρεύουμε έως την ύστερη ώρα".
(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Δ.Σολωμού)

(Η Έξοδος του Θεόδωρου Βρυζάκη)

"Και βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες
γύρου στη φλόγα π' άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν
μ' αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια,
ακίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ·
κι αγγίζ' η σπίθα τα μαλλιά και τα λιωμένα ρούχα.
Γλήγορα, στάχτη, να φανείς, οι φούχτες να γιομίσουν.
Είν' έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων
δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι ελεύθεροι να μείνουν
εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το Χάρο".
(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Δ.Σολωμού)

( Η Ελλάδα εκπνέει πάνω στα ερείπια του Μεσολογγίου)

"Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ' όνειρο, τι χάρ' έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα, να σ' ιδούν μες στο πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ' αθάνατα ποδάρια
(κοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα του Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα·
ατάραχη σαν ουρανός μ' όλα τα κάλλη πόχει,
που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη 'ναι κρυμμένα!
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν' ακούσω τη φωνή σου,
κι ευθύς εγώ τ' ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα 'χ' η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι".
(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Δ.Σολωμού)

"Ιδού, σεισμός καί βροντισμός, κι εβάστουναν ακόμα,

που ο κύκλος φθάνει ο φοβερός με τον αφρό στο στόμα...

τ' απομεινάρια ανέγγιαγα και κατατρομασμένα,

τα γόνατα και τα σπαθιά τα 'ματοκυλισμένα".
(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Δ. Σολωμού)

Στον ήσυχον Κήπον των Ηρώων

σαν μπεις προσκυνητής,

σιώπα...

Θυμήσου την ηρωική αντίσταση

μιας φούχτας πολιορκημένων

πίσω απ΄το τείχος πού 'μοιαζε με φράχτη...

Θυμήσου του πολεμιστή τον όρκο

για τη λευτεριά...

Θυμήσου την πείνα την ακρότατη,

της μάνας της Μεσολογγίτισσας

το στεγνωμένο δάκρυ...

Θυμήσου την απόφαση για Έξοδο,

που πάει να πει για βέβαιο θάνατο...

Θυμήσου τη νύχτα εκείνη την ασέληνη,

πώς έκοβαν των Τούρκων τα σπαθιά,

τα γιαταγάνια, τα τρυφερά παιδιά,

τις δόλιες μάνες...

Θυμήσου του γερο-Καψάλη

την απεγνωσμένη κίνηση

προς το δοχείο με τη μπαρούτη...

Σιώπα...και θυμήσου...

Κι εκεί, στον Τύμβο των Ήρώων,

γονάτισε κι άναψε το κεράκι σου

και πες το "Κύριε ελέησον"

για τους αθάνατους νεκρούς,

τους Πολιορκημένους που κέρδισαν με θάνατο

τη Λευθεριά για να ...μας την χαρίσουν.(Σ.Κ.)

"... από τη δίνη των οπλισμένων εχθρών που με κυκλώνουν,

 πολυάριθμοι, θορυβώδεις, θριαμβευτικοί, 

βρίσκω καταφύγιο σ' αυτόν εδώ το χώρο 

όπου έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι θρόνοι της γης 

- μιλώ για σένα, ω! ευεργετικό όρυγμα 
που θα ανατιναχτείς τα ξημερώματα".
(Από το σχεδίασμα στα ιταλικά του Δ.Σολωμού)

"Ο δρόμος σου γλυκός και μοσχοβολισμένος·

στην κεφαλή σου κρέμεται ο ήλιος μαγεμένος·
παλικαρά και μορφονιέ, γεια σου, καλέ, χαρά σου!
Άκου, νησιά, στεριές της γης, εμάθαν τ' όνομά σου!
Τούτος, αχ, που 'ν' ο δοξαστός κι η θεϊκιά θωριά του;
Η αγκάλη μ' έτρεμ' ανοιχτή κατά τα γόνατά του".
(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Δ.Σολωμού)

(Ο τάφος του Μάρκου Μπότσαρη στο Μεσολόγγι)

Τούτος ο φράχτης δεν έπεσε...
τ' απομεινάρια της πείνας, οι σκιές οι τρισεύγενες
ανεπίστροφα τον αφήσανε πίσω τους...
τα κανόνια εσίγησαν  και στέκουν εδώ
σιωπηλοί κράχτες της δόξας τους
και στολίδια αιώνια της Ιερότατης Πόλης... (Σ.Κ.)

*Ακριβό μας Μεσολόγγι! Ορόσημο της Ιστορίας μας, τίμημα της Ελευθερίας μας. 

Κυριακή Βαΐων 1826!
Μπορείτε να ακούσετε το υπέροχο έργο: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (Διονυσίου Σολωμού-Γιάννη Μαρκόπουλου)

Εκδρομή στην Καστοριά (21-3-2015)

Μια εκδρομούλα πού και πού, με όμορφη παρέα, είναι ό,τι καλύτερο για τους χαλεπούς καιρούς μας. Ανανέωση, συντροφικότητα, απόλαυση της όμορφης φύσης, προσκύνημα σε τόπους ιερούς και αγιασμένους, πατριδογνωσία...



Αρχίζουμε με την επίσκεψή μας στην Παναγία Μικροκάστρου, μια Μονή με ιστορία που περιβάλλεται με πολλή αγάπη από τους γείτονες Σιατιστινούς και όχι μόνο. Ιδρύθηκε το 1842 και φιλοξένησε πολύ αξιόλογο Ορφανοτροφείο, Γηροκομείο και Πρεβεντόρειο. Έγινε το στήριγμα των κατοίκων της περιοχής Σιατίστης και Βοΐου στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, των Βαλκανικών Πολέμων, της Κατοχής και της Αντίστασης.



Το εσωτερικό του ναού με το εξαιρετικής τέχνης επιχρυσωμένο τέμπλο και την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας, η οποία με νέα χρονολόγηση τοποθετείται στον 13ο αιώνα. Είναι ο θησαυρός της Μονής. Δέχεται τις προσευχές και παρακλήσεις και τα τάματα χιλιάδων επισκεπτών και χαρίζει ίαση ψυχών και σωμάτων στους πιστούς που έρχονται να την προσκυνήσουν ακόμα και από πολύ μακριά.



Η Ορεστιάδα, η πανέμορφη λίμνη της Καστοριάς, με το Βίτσι ή Βέρνο να την αγκαλιάζει από βορειοανατολικά. Η φύση μόλις ξυπνά από τον παρατεταμένο χειμώνα. Μας χάρισε ο Θεός μια πανέμορφη ημέρα, ένα θαυμαστό διάλειμμα μέσα στον φετινό βροχερό και κρύο Μάρτιο.



Στο Δισπηλιό επισκεπτόμαστε την αναπαράσταση του νεολιθικού λιμναίου οικισμού, ο οποίος χρονολογείται γύρω στα 5.000 π.Χ. και πρέπει να φιλοξενούσε τρεις χιλιάδες ανθρώπους με κοινοτική οργάνωση και πειθαρχία. Αποκαλύφθηκαν οι κορμοί στήριξης των καλυβών, όταν τραβήχτηκαν τα νερά της λίμνης, πακτωμένοι και σωσμένοι επί αιώνες μέσα στην λάσπη. Προτιμήθηκε τότε η λιμναία εγκατάσταση για προστασία από τα θηρία και για την εύκολη πρόσβαση  που χάριζε στους κατοίκους της στο νερό και την τροφή μια που η λίμνη ήταν γεμάτη ψάρια






Στο εσωτερικό των καλυβιών εργαλεία και σκεύη, απομιμήσεις των ανακαλυφθέντων που φυλάσσονται στο γειτονικό πολύ ενδιαφέρον Μουσείο.



Η πρωινή μας βόλτα στο Δισπηλιό ήταν πανέμορφη!



Μας υποδέχεται η λίμνη απαστράπτουσα και σφύζουσα από ζωή!



Καθώς ανηφορίζουμε προς τη Μητρόπολη Καστοριάς απολαμβάνουμε τη γαλήνια θέα της λίμνης.
Τι θα λέγατε γι' αυτόν τον εξώστη!



Το μνημείο-κενοτάφιο του Μητροπολίτου Γερμανού Καραβαγγέλη και του Παύλου Μελά στο προαύλιο της Μητροπόλεως. Τους χρωστάμε την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας. Εκφράσαμε κατ' ελάχιστον τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας με την επίσκεψή μας αυτή και την αναφορά μας στην ιστορία αυτών των "γιγάντων" (!)



Ο ναός των Ταξιαρχών που φιλοξενεί τον τάφο του Παύλου και της Ναταλίας Μελά.



Παναγία Κουμπελίδικη, το σήμα κατατεθέν της Καστοριάς, ο πιο γνωστός και διακεκριμένος από
τους εξήντα έναν σωζόμενους βυζαντινούς ναούς και ναΐσκους της πόλης.





Τα καστοριανά αρχοντικά μαρτυρούν τον παλιό πλούτο, αλλά και το μεράκι των κατοίκων αυτής της πόλης.



Κάποια βέβαια έχουν πέσει θύματα του χρόνου και της εγκατάλειψης.



Το εστιατόριο "Παλιά Πόλη" που μας φιλοξένησε για το μεσημεριανό φαγητό μας (σουπιές κρασάτες, ντολμαδάκια και κολοκυθοκορφάδες, φασόλια φούρνου, πατάτες, ταραμοσαλάτα και μια πεντανόστιμη και δροσερή πράσινη σαλάτα με ρόκα και ρόδι) ήταν άψογο!!



Η επίσκεψή μας στο Λαογραφικό Μουσείο του Μαυροχωρίου με τις καταπληκτικές δημιουργίες του κ.Δημήτρη και της κ.Φανής (αναπαραστάσεις σκηνών του καθημερινού βίου με κέρινα ομοιώματα και άπειρα σωζόμενα αντικείμενα εποχής) μας αφήνει άφωνους.



Ζύμωμα και αργαλειός



Μουχαμπέτι και πλέξιμο στην κουζίνα, ο καφές στο μπρίκι...



Κι ο γάμος, ο παραδοσιακός με το φλάμπουρο και τα κεράσματα και τους χορούς, μαζεύει όλο το χωριό σε γλέντι αγάπης και χαράς. (Όλες οι φιγούρες, αλλά και τα κεράσματα από κερί σε προκαλούν να τα "δοκιμάσεις").



Τα όργανα μας υποδέχονται με γαμήλιους σκοπούς και μας ξεσηκώνουν σε χορό.



Η γιαγιά επωμίζεται το μεγάλο χρέος: να διασώσει την ιστορία του τόπου και την παράδοση μέσα από τις διηγήσεις της προς τα εγγόνια της.
Όταν πολλοί σ' αυτή τη χώρα νοιάζονταν μόνο για το βόλεμα και τον εύκολο πλουτισμό τους, ο Δημήτρης και η Φανή ξόδευαν και το τελευταίο τους ευρώ και τις νύχτες και τον άπειρο κόπο και την υπομονή τους για να στήσουν μπροστά μας και να κρατήσουν ζωντανή την παράδοσή μας. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σ' αυτό το ζευγάρι!
Στην επιστροφή μας η Παράκληση στον αγαπημένο Άγιο Παΐσιο μας χαρίζει γαλήνη και κατάνυξη. Αλλά και λίγα εύθυμα αναγνώσματα  μας χαρίζουν γέλιο και ανάλαφρα σχόλια.
Για όλα ευχαριστούμε θερμά το Θεό και τους διοργανωτές και όλη την παρέα.
Εις το επανιδείν και επανεκδράμειν!!!