Τι θα ψηφίσω;

Έμαθα το νέο λίγο καθυστερημένα, δηλαδή σήμερα το πρωί. Βρισκόμουν πλάι στην ασθενή μητέρα μας, στην κλινική. Η κυρία που ήρθε να επισκεφθεί τη θεία της στο διπλανό κρεβάτι έφερε το νέο.
Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου!
Κεραυνός εν αιθρία; Δεν το λες κι έτσι. Εδώ και μέρες, μήνες κυοφορούνταν αυτή η εξέλιξη.
Δεν θα μπω καθόλου σε πολιτική κριτική. Ποιος φταίει και τα τοιαύτα, που μας χωρίζουν, μας διχάζουν.
Μόνο θα προσπαθήσω να καταγράψω τις σκέψεις που περνούν απ' το μυαλό μου φευγαλέα κι αλληλοσυγκρούονται και αλληλοαναιρούνται:
1. Καλά κάνει ο πρωθυπουργός και καλεί τον λαό να αναλάβει ευθύνες, προσωπική ευθύνη ο κάθε πολίτης. Επιτέλους να σκεφθούμε χωρίς κομματικά και κοντόφθαλμα οφέλη ποιο είναι το συμφέρον της χώρας μας. Τώρα που τη διαλύσαμε αυτή τη χώρα με ταξικές διεκδικήσεις, με "ιδεολογικούς" αγώνες, με βολέματα ημετέρων, τώρα που τη φτάσαμε στο μηδέν, έστω τώρα, ας σκεφτούμε πιο υπεύθυνα. Κανείς δεν θα μπορεί να πει πλέον, δεν ήξερα, δεν ρωτήθηκα κτλ.
2.(αντίθετη σκέψη) Θα αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων; Είμαστε ικανοί; Είμαστε καλά πληροφορημένοι; Μήπως πάλι μας συνεπάρουν οι ρητορικές των διαφόρων που θα βγουν στα κανάλια και θα λέει ο καθένας τα δικά του; Δεν ξέρουν ποιο είναι το συμφέρον μας οικονομολόγοι και νομικοί, θα ξέρει ο κυρ-Γιάννης στη Σαμαρίνα κι η κυρά-Κατίνα στη Λούτσα;
3.(αντίθετη της αντίθετης) Οι οικονομολόγοι έχουν πτυχία, αλλά μπορεί να μην έχουν τσαγανό για την πατρίδα. Οι σπουδαίοι βασίζονται στη γνώση και επιζητούν τη δόξα και την προσωπική προβολή, ενώ ο κυρ-Γιάννης κι η κυρά-Κατίνα μπορεί ν' αγαπάνε αυτόν τον έρμο τόπο, να τον πονάνε, νάχουν βιώματα φιλοπατρίας αντί για πτυχία! Στο κάτω-κάτω πότισαν με ιδρώτα το χώμα που πατάνε, δεν μεγάλωσαν στα πολιτικά σαλόνια και στα πανεπιστημιακά κουλτουροκαφενεία.
4.Αν πούμε τώρα ΝΑΙ, θα γίνουμε τα σκυλάκια της Ευρώπης και της Αμερικής. Όχι υποτελείς, ...δουλάκια χωρίς αξία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς μέλλον. Θα μας πατήσουν ως εκεί που δεν πάει. Θα είμαστε στο ευρώ χωρίς ευρώ στην τσέπη. Δεν θα σηκώσουν κεφάλι όχι τα εγγόνια, ούτε τα τρισέγγονά μας. Θα μας βλαστημούν γενεές γενεών!!!!
5. Αν πούμε ΟΧΙ θα μείνουμε από τα πάντα, από καύσιμα, από φάρμακα, από πάμπολλα εισαγόμενα που είναι από βασικά έως φανταστικής ανάγκης και πολυτέλειας είδη. Θα πεινάσουμε, θα πονέσουμε, θα ματώσουμε.
Αλλά αν μείνουμε ενωμένοι -  κάτι που δεν είναι το πιο εύκολο για τους Έλληνες- αν οι άρχοντές μας πολιτευθούν με φρόνηση -ούτε γι' αυτό έχουμε αξιόλογα δείγματα- όχι με κομματικά συμφέροντα, αλλά με πρόγραμμα και με στρατηγική, μπορεί σε λίγα χρόνια να βγούμε μπροστά και μάλιστα πολύ μπροστά, γιατί η Ελλάδα μας μπορεί τα πάντα να μας δώσει, αρκεί να την αγαπήσουμε. Να σταματήσουμε να αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τους δικούς μας.
6.(αντίθετη) Αν πούμε ΟΧΙ, θα έχουμε δώσει ένα γερό χαστούκι στους μεγάλους της γης, αλλά αυτοί θα ετοιμάσουν μια πολύ γερή αντεπίθεση (οργής και αντεκδίκησης). Τους έχω ικανούς να μας οδηγήσουν σε εμφύλια ρήξη, να υποδαυλίσουν πολέμους (από Τουρκία και Αλβανία πολύ πιθανόν), να μας πνίξουν στους μετανάστες, να μας αρπάξουν ΑΟΖ πετρέλαια και ό,τι άλλο πολύτιμο έχουμε.
Και πάλι θα μας βλαστημούν γενεές γενεών!!!!
7. Ας είχαμε τουλάχιστον πίστη! Ο Θεός φωτίζει. Εκείνος έχει την ιστορία όλης της ανθρωπότητας ανοιγμένη μπροστά Του σαν μια εικόνα σ' ένα βιβλίο. Τίποτα δεν είναι αδύνατον σ' Εκείνον. Ανατρέπει τους ισχυρούς της γης μ' ένα φύσημα. Τσαλακώνει ηγεμονίες κι αυτοκρατορίες. Αλλά πρέπει να προσπέσουμε, να Τον παρακαλέσουμε, να μετανοήσουμε από τους σκολιούς κι αμαρτωλούς δρόμους μας. Όταν κι εμείς επιμένουμε σε αδικίες - μπορεί να μας στραγγίζουν οι ξένοι, αλλά δεν είμαστε κι αθώες περιστερές- σε ανηθικότητες -αυτά τα gay-pride εδώ ...μου κάθονται- σε σκληροκαρδία και απιστία, μας αφήνει ο Θεός να "χαιρόμαστε" αυτά που επιλέξαμε και κάναμε κέντρο κι ελπίδα της ζωής μας, δηλαδή το χρήμα, την ηδονή και τη φιλαυτία μας. Και φυσικά αυτοί οι ψευτοθεοί ανταποδίδουν τη δική μας αφοσίωση με θάνατο και καταστροφή.
8.Τι θα ψηφίσω; Δεν ξέρω. Θα κάνω πολλή προσευχή, ως την ερχόμενη Κυριακή.

Τ’ Αϊ-Γιαννιού

    -Ρίξε κι άλλα ξύλα στη φωτιά, Κώτσο! Να γίνει ψηλή να ξεπεράσουμε τη φωτιά του πάνω μαχαλά! Φέρε πουρνάρια, κάνουν πιο καλή φλόγα!

    -Τα φέρνουν ο Μήτσος κι ο Γιώργης. Εσύ φρόντισε τη φωτιά, μη μας ξεφύγει και μη νοιάζεσαι!

Παραμονή τ’ Αϊ-Γιαννιού απόψε. Μόλις τέλειωσε ο εσπερινός στο ξωκλήσι του χωριού μας. Μ’ όλη του την ψυχή έψαλε ο μπαρμπα-Γιάννης ο ψάλτης μας κι ας είναι πια ογδοντάρης. Ήθελε να τιμήσει τον Άγιό του. Διαβάστηκαν οι άρτοι. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

    Ο παπα-Δημήτρης στο Άγιο Βήμα, όπως κάνει σε κάθε γιορτή, τους μιλάει για τη σημερινή γιορτινή ημέρα: «Σήμερα, χωριανοί μου, γιορτάζουμε το Γενέσιο του Προδρόμου. Τα γενέθλια του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. 

     Η Γέννησή του ήταν ένα θαυμαστό γεγονός, γιατί οι γονείς του ήταν ηλικιωμένοι, είχαν περάσει πια την ηλικία της τεκνογονίας.

.

     Ήταν άνθρωποι πιστοί στον Θεό, αλλά είχαν και τον καημό της ατεκνίας. Ο πατέρας του, Ζαχαρίας, ήταν ιερέας. Κάποια μέρα την ώρα που πρόσφερε θυμίαμα στον Ναό του Σολομώντα, τον μεγάλο ναό των Εβραίων, είδε μέσα στο θυσιαστήριο άγγελο Κυρίου, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο. Μάλιστα του φανέρωσε και ποιο όνομα θα έπρεπε να του δώσει: «Ιωάννης» που θα πει «Δώρο του Θεού»! Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά, αλλά δυσπιστούσε. Πώς να το χωρέσει στο μυαλό του αυτό που άκουγε! Η γυναίκα του, η Ελισάβετ, ήταν ηλικιωμένη και στείρα! Ήταν αδύνατο να κυοφορήσει. Μα όπου θέλει ο Θεός νικιέται η τάξη της φύσης! Αυτό το ξέρει καλά ο άγγελος, ο οποίος του απαντά πως το παιδί θα γεννηθεί γιατί έτσι είναι το θέλημα του Θεού, αυτός όμως, ο Ζαχαρίας, θα μείνει άλαλος μέχρι ν’ ακούσει τ’ όνομά του! Αυτό θα είναι η απόδειξη πως το μήνυμα του Θεού είναι αληθινό, αλλά και μια μικρή τιμωρία για την απιστία του Ζαχαρία. Από εκείνη τη στιγμή ο Ζαχαρίας χάνει τη λαλιά του. Βγαίνει στον μεγάλο περίβολο του Ναού, όπου ο λαός του Θεού περιμένει την ευλογία του θυμιάματος. Με νοήματα τους δίνει να καταλάβουν πως είδε μια οπτασία, έναν άγγελο του Θεού. Ολοκληρώνει τη διακονία του στον Ναό και επιστρέφει στο σπίτι του. Λίγες μέρες αργότερα πληροφορείται από την Ελισάβετ ότι είναι έγκυος. Πράγματι εννιά μήνες αργότερα η Ελισάβετ θα γεννήσει ένα αγόρι. Στις οκτώ ημέρες μετά τη γέννησή του μαζεύονται στο σπίτι του Ζαχαρία και της Ελισάβετ όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι. Θα γίνει η περιτομή του παιδιού και θα του δοθεί το όνομά του. «Ζαχαρίας», έτσι είναι το έθιμο. Να πάρει το πρωτότοκο αγόρι το όνομα του πατέρα του. Μα ο Ζαχαρίας ζητά ένα πινακίδιο και γράφει επάνω το όνομα που του είχε μηνύσει ο άγγελος του Θεού πριν από εννιά μήνες. «Ιωάννης»! Αμέσως λύνεται η γλώσσα του. Αρχίζει να υμνεί και να δοξολογεί τα μεγαλεία του Θεού και να τον ευχαριστεί που καταδέχτηκε να λύσει την ατεκνία του. Αυτή είναι η Γέννηση του Προδρόμου, χωριανοί μου. Γεννήθηκε έξι μήνες πριν από τη Γέννηση του Χριστού μας κι όλη του η ζωή ήταν άσκηση και κήρυγμα και προετοιμασία για τον ερχομό του Μεσσία. Αυτός άνοιξε το δρόμο Του Χριστού. Αυτός μας καλεί συνεχώς σε μετάνοια. Αυτός μας δείχνει, μας φανερώνει τον Μεσσία. Ας ακούσουμε το κήρυγμά του. Ας προετοιμαζόμαστε για τη Βασιλεία του Θεού με νηστεία, με προσευχή, με μετάνοια! Και του χρόνου, χωριανοί μου! Να έχουμε την ευλογία και τις πρεσβείες του Αγίου μας! Να είστε ευλογημένοι!».

        Όλοι οι χωριανοί ευλογημένοι από τον παππούλη τους, χαρούμενοι, χορτασμένοι στην ψυχή βγαίνουν στο προαύλιο κι αρχίζουν τα κεράσματα και τις ευχές. Οι γεροντότεροι κάθονται στα πεζούλια του αυλόγυρου και συζητούν. Η φασολάδα έχει κιόλας βράσει στα καζάνια λίγο πιο κάτω. Ψωμί μοσχοβολιστό, ζυμωτό, και κρασί απ’ τ’ αμπέλια τους φτιαγμένο, δικό τους, πρώτο πράμα!

Σούβλες δε στήνουν. Τους έχει πει ο παπα-Δημήτρης πως ο Άγιος Ιωάννης ήταν νηστευτής. Δε θέλει κοψίδια. Θέλει να νηστέψουν κι αυτοί και να κοινωνήσουν αύριο στη Λειτουργία του. Τον ακούν τον παπα-Δημήτρη ό,τι τους πει. Τον αγαπούν και τον τιμούν, γιατί αυτός εκεί μπροστά στην Άγια Τράπεζα δέεται γι’ αυτούς.

      Θα κεραστούν λοιπόν όλοι τα νηστίσιμα, θα ευχηθούν στους νέους να προκόψουν, στις νιες να καλοπαντρευτούν, στους παλιούς νάχουν καλά γεράματα, στον Πρόεδρο να δουλέψει καλά για το χωριό τους.

     Κι ύστερα θα κρατήσουν γι’ άλλη μια φορά το έθιμο της φωτιάς. Οι δυο μαχαλάδες στήνουν τις φωτιές τους. Τα μεγάλα αγόρια έχουν φέρει κλαδιά και πουρνάρια απ’ τα γύρω υψώματα. Μόλις δοθεί το σύνθημα, αφού τελειώσουν τα κεράσματα και οι ευχές, ανάβουν τις φωτιές και συναγωνίζονται ποιανής η φλόγα θα φτάσει πιο ψηλά. Βάζουν κριτή το δάσκαλο γιατί δεν είναι από τα μέρη τους. Είναι ξένος και δεν θα πάρει το μέρος κανενός. Κι όταν λίγο πέσει η φλόγα, συμμαζεύουν τη φωτιά κι αρχίζουν να πηδούν από πάνω. Πρώτα κάποιοι θαρραλέοι κι ευκίνητοι. Ύστερα παίρνουν θάρρος κι οι πιο διστακτικοί. Παίρνουν φόρα και πηδούν ψηλά συμμαζεύοντας τα ρούχα τους να μην αρπάξουν. Νιάτα φλογερά, δυνατά, άφοβα συνεπαίρνουν όλο το χωριό σε ζητωκραυγές, σε πανηγυρισμούς. Κι οι κοπελιές βρίσκουν την ευκαιρία να πλησιάσουν λίγο τον καλό τους, να του ρίξουν μια ματιά με νόημα κι αγάπη!

     Κι όταν πέσει η φωτιά, περασμένες δέκα, θα φύγουν για τα σπίτια τους οι χωριανοί, χορτάτοι από ευλογίες, από ευχές, από χαρά, απ’ την αγάπη και το δέσιμο που ‘χουν μεταξύ τους. Αύριο πρωί-πρωί με τις καλές τους φορεσιές θα ‘ρθουν στη Λειτουργία. Όλοι! Γιατί εδώ είναι το σπίτι τους, εδώ είναι η οικογένειά τους. Εδώ θα συναντήσουν τον Πατέρα τους και θα νιώσουν αδέρφια! Θα βιώσουν για άλλη μια φορά αυτήν την παρήγορη αίσθηση πως ανήκουν  σ’ ένα σύνολο κοινωνίας και αγάπης και θα πάρουν δύναμη για να συνεχίσουν τη δύσκολη καθημερινότητά τους. 

Αναδημοσίευση από το διαδικτυακό περιοδικό "Πεμπτουσία".

http://www.pemptousia.gr/2015/06/t-ai-gianniou/

Ενώ εσύ μου φώναζες...

Ένα κείμενο αφορμή ελέγχου και αυτοκριτικής! 

Κάποτε -μακάρι νάναι αραιά και πού και να μην είναι μια σκληρή συνήθεια- η κούραση, το άγχος, οι απογοητεύσεις μας, τα αδιέξοδα που έχουμε μπροστά μας μάς κάνουν '"άξεστους και τυφλούς" εμάς τους γονείς. Ξεσπάμε με φωνές στα μικρά μας αγγελούδια που δεν φταίνε σε τίποτα για τις δικές μας στενοχώριες. Ας γίνει το παρακάτω πολύ σοφό κείμενο αφορμή προβληματισμού και διόρθωσης...

της Κατερίνας Μάλλιου.

"Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι...

Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθησή μου...

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός-ή...

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις...

Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος-η και αδύναμος-η...

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι...

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες...

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα...

Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου...

Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν...

Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω...

Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν πού πήγε ο μπαμπάς μου...

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ...

Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος-η μου...

Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ' αγαπάς πια...

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα...

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω...

Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα..."

http://www.ipaideia.gr/eno-esi-mou-fonazes-ena-keimeno-grothia-gia-olous-tous-goneis-1.htm

Αυτό είναι το Δίστομο, αυτή είν' η Ελλάδα!

Η σημερινή ημέρα δεν μπορεί να περάσει χωρίς μια μικρή έστω αναφορά στη σφαγή του Διστόμου.
*Τα ιστορικά γεγονότα εν συντομία παρατίθενται στο τέλος της ανάρτησης.



Το Δίστομο, όπως είναι σήμερα, ένα όμορφο χωριό, ανάμεσα στη Λιβαδειά και την Αράχοβα, προστατευμένο από μαλακές βουνοπλαγιές στις υπώρειες του Παρνασσού.
Πριν από 71 χρόνια το Δίστομο έγινε συνώνυμο της ανθρώπινης αγριότητας και του απόλυτου πένθους. Για πολλά χρόνια, το χωριό έμεινε σχεδόν έρημο, βυθισμένο σε φτώχεια καθθ7ι άπειρο πόνο καθώς καθένας από τους λιγοστούς εναπομείναντες κατοίκους έκλαιγε για πολλά συγγενικά πρόσωπα απάνθρωπα σφαγιασμένα. Δεν φοριόταν άλλο ρούχο εκτός από μαύρο, δεν ακουγόταν τραγούδι, παρά μόνο μοιρολόγια. παντού σταυροί και μνήματα, πίκρα κι ορφάνια.

 

Το γιατί μας το διηγείται ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα Σουηδός Sture Linner στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου":

«Παντρευτήκαμε με την Κλειώ στις 14 Ιουνίου 1944. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής Emil Sanstrom παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές προς μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου διάβασε ένα τηλεγράφημα το οποίο έλεγε πως οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου στην περιοχή των Δελφών και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής, την οποία εκείνη την εποχή ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στη γυναίκα μου Κλειώ να το διαβάσει. Εκείνη έγνεψε καταφατικά κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μια ώρα αργότερα ήμασταν καθ’ οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε χαράματα πια στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο.
Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν να πλησιάζουμε.
Σε κάθε δέντρο κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμα ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο γιατί θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμα φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικοι έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με τη ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη. Άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό.
Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς. Μα, να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει από τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον ακατανόητα…
Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε!»
Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε πως ένας μικρός αριθμός χωριανών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί μ’ εκείνην αρχίσαμε να ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι η γυναίκα είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ.
Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας!!!....."




Η θηριωδία των Ναζί μπορεί να συγκριθεί με όσα βλέπουμε σήμερα να γίνονται στη Συρία και στο Ιράκ από τον ISIS.



Ό,τι βλέπετε "στρωμένο" κάτω είναι δολοφονημένοι κάτοικοι του Διστόμου.



Άντρες, γυναίκες, παιδιά και βρέφη... πέντε, έξι, δέκα άνθρωποι από την ίδια οικογένεια...


Εκείνο ωστόσο που μου προκάλεσε τεράστια συγκίνηση είναι η κατάληξη της διήγησης του Sture Linner. Είναι ένας ύμνος στην ελληνική χριστιανική ψυχή που όσα δεινά κι αν υποφέρει δεν χάνει την ανθρωπιά και την αγάπη της. Μπορεί να συγχωρεί!!!

"...Λίγον καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θα αποκτούσε έναν αξιοσημείωτο επίλογο:
 Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα γι’ αυτούς. Μια γερμανική ομάδα περικυκλώθηκε από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου.
Σκέφθηκα ότι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση. Πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας και τροφίμων.
Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα. Έστειλα στο Δίστομο μήνυμα για την άφιξή μας κι έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί για άλλη μια φορά, η Κλειώ κι εγώ.
Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών με πλήρη εξάρτηση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε:
«Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο κι οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, αν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας. Έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους!».
Σ’ αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει μ΄ αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα…»

Αυτό είναι το Δίστομο, αυτή είναι η Ελλάδα!

*Το πρωί της 10ης Ιουνίου 1944 γερμανική στρατιωτική φάλαγγα των Ες-Ες ξεκίνησε από τη Λιβαδειά για την Αράχοβα, με σκοπό την εκκαθάριση της περιοχής από τις αντάρτικες δυνάμεις. Στο Δίστομο ενώθηκε με άλλη γερμανική ομάδα που είχε ξεκινήσει από την Άμφισσα και προχώρησαν προς το Στείρι. Οι κάτοικοι έλαβαν εντολή να μην απομακρυνθούν από το χωριό, μέχρι την επιστροφή των γερμανικών δυνάμεων.

Στη θέση Καταβόθρα οι Γερμανοί δέχθηκαν επίθεση από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Μετά από σύντομη, αλλά σφοδρή μάχη, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 15 νεκρούς και άλλους τόσους τραυματίες. Οι γερμανικές απώλειες ανήλθαν σε 6 νεκρούς και 15 τραυματίες.

Οι Γερμανοί απέδωσαν την επίθεση του ΕΛΑΣ σε ειδοποίηση των κατοίκων του Διστόμου και επέστρεψαν στο χωριό για να εκδικηθούν. Με διαταγή του διοικητή τους, υπολοχαγού Χανς Ζάμπελ, το Δίστομο πυρπολήθηκε και 218 κάτοικοι (114 γυναίκες και 104 άνδρες) εκτελέστηκαν απάνθρωπα. Μεταξύ των νεκρών, 45 παιδιά και έφηβοι και 20 βρέφη.

**Οι Έλληνες συγχώρεσαν, αλλά δεν ξέχασαν. Οι Γερμανοί ωστόσο φαίνεται πως διέγραψαν από τη μνήμη τους τις θηριωδίες που διέγραψαν. Δεν έχουν καταβάλει μέχρι τώρα ούτε ένα μάρκο, ούτε ένα ευρώ ως αποζημίωση στη χώρα που κατέστρεψαν ή στους ανθρώπους που τους στέρησαν τους γονείς, τα παιδιά, τ' αδέρφια τους.

***Εδώ μπορείτε να δείτε την αφήγηση του Linner https://www.youtube.com/watch?v=xTmHxzK7Dgo 

Ιατρική στο δρόμο!

Ο γιατρός Jim Withers δεν είναι ο συνηθισμένος γιατρός που μπορεί να συναντήσει κανείς. Κάθε βράδυ από την στιγμή που επινόησε την έννοια «ιατρική στους δρόμους» , εδώ και 22 χρόνια δηλαδή, βγαίνει στους δρόμους του Pittsburg προσφέροντας ιατρική φροντίδα στους άστεγους. δωρεάν.

Ενώ οι περισσότεροι γιατροί περιμένουν τους ασθενείς τους στο ιατρείο τους, ο  Withers γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτοί που τον έχουν πραγματικά ανάγκη, είναι απίθανο να απευθυνθούν σε αυτόν. Έτσι πηγαίνει εκείνος σε αυτούς. Ένας πραγματικός ανθρωπιστής με όλη την σημασία της λέξης.

Ο Withers πραγματικά πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις έναν άστεγο είναι να τον φροντίσεις εκεί που ζει. Γι' αυτό κάθε βράδυ ετοιμάζει το σακίδιο του και επισκέπτεται τους άστεγους, πολλές φορές μαζί με φοιτητές ιατρικής ή και εθελοντές.

Ντυμένος και ο ίδιος ως άστεγος, εισβάλλει σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και δρόμους της γενέτειρας πόλης του και φροντίζει όσους έχουν ανάγκη χωρίς καμία χρέωση.

Ο  Withers εξηγεί πώς ξεκίνησε την ιατρική αυτή προσέγγιση:

«Το πρώτο πράγμα που με ταρακούνησε ήταν ο αριθμός των ατόμων που έβρισκαν καταφύγιο κάτω από γέφυρες η σε κάποιο κάμπινγκ. Η δυσαρέσκεια που υπήρχε προς την ιατρική κοινότητα και γενικότερα προς την κοινωνία με προβλημάτισε πολύ. Όταν άρχισα να εξετάζω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με άσχημα τραύματα, έλκη που δεν είχαν θεραπευτεί, καρκίνο και ένα σωρό άλλες παθήσεις που δεν είχαν αντιμετωπιστεί».

Η προσπάθεια του Withers να βοηθήσει τους άστεγους  ξεκίνησε το 1992, όταν ήταν ακόμη ειδικευόμενος γιατρός. Δυστυχώς τότε δεν είχε την εμπειρία  για να βρει τρόπους να προσεγγίσει τους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη.

Όλα όμως βρήκαν τον δρόμο τους όταν συνάντησε και τελικά συνεργάστηκε με έναν πρώην άστεγο άνδρα, ο οποίος τον σύστησε στην κοινότητα των αστέγων και τον βοήθησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η καλύτερη συμβουλή που του έδωσε: Να μην ντύνεται σαν γιατρός και να μην συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος.

Ο Withers λέει: Ξεκίνησα κυριολεκτικά να ντύνομαι σαν άστεγος και να περιφέρομαι κρυφά τις νύχτες στους δρόμους με έναν άνδρα που κάποτε  ήταν άστεγος. Γιατί το έκανα αυτό; Αυτό έχει να κάνει με την ανησυχία μου για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους.

Αρχικά ο Withers δέχτηκε την κριτική των συναδέλφων του οι οποίοι θεώρησαν πως αυτή η περίεργη ιατρική προσέγγιση, θα του στοίχιζε την αξιοπιστία του στην ιατρική κοινότητα. Παρ' όλα αυτά, συνέχισε να ακολουθεί το πάθος του, γεγονός που τελικά είχε τεράστιο αντίκτυπο.

Σήμερα ο Withers, πατέρας τεσσάρων παιδιών, δεν χρειάζεται πια να μεταμφιέζεται  ως άστεγος. Έχει αναγνωριστεί ως ήρωας, είναι πάντα ευπρόσδεκτος και έχει κερδίσει τον σεβασμό της κοινότητας των αστέγων έχοντας αντιμετωπίσει 26.000 περιστατικά αστέγων τα τελευταία 22 χρόνια. Έχει πλέον και μόνιμους ασθενείς που πάντα ενθουσιάζονται όταν τον βλέπουν.

Από το 1992, όταν πρωτοξεκίνησε δηλαδή τις νυχτερινές του εξορμήσεις, ο Withers μετέτρεψε την νυχτερινή του ενασχόληση σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό το «Operation Safety Net» ένα από τα πρώτα προγράμματα ιατρικής περίθαλψης των δρόμων. το «Operation Safety Net» είναι επίσης μέλος του συστήματος υγείας του Pittsburg έχοντας 16 μόνιμους υπάλληλους, κοινωνικούς λειτουργούς νοσηλευτές και γιατρούς. Ο οργανισμός αυτός είναι στην υπηρεσία των άστεγων 5 νύχτες την εβδομάδα.

Ο οργανισμός αυτός δεν έχει βοηθήσει μόνο τους άστεγους σε θέματα υγείας, αλλά βοήθησε επίσης το 75% από αυτούς να αποκτήσουν ασφάλεια υγείας και 500 από αυτούς να βρουν στέγη. Ο Withers απέδειξε πως ένας άνθρωπος μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο σε μια κοινωνία.

Ο γιατρός Withers λέει ταπεινά:

«Είναι μια συνεχής περιπέτεια το να πρέπει όλη την ώρα να βρίσκεις τρόπους για να κάνεις κάτι τέτοιο να λειτουργεί. Η δύναμη της ιατρικής περίθαλψης απλώνεται  πολύ πιο πέρα από την ιατρική. Αλλάζει όλους τους ανθρώπους που είναι αναμεμιγμένοι. Οι άστεγοι γίνονται πιο δυνατοί και βρίσκουν το σθένος να φύγουν από τους δρόμους. Πιστεύω πως η θεραπεία είναι ο πυρήνας του σχηματισμού μιας κοινωνίας που θεωρεί πως ο καθένας από εμάς είναι άνθρωπος με άξια» .

Και καταλήγει: «Για αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.»

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

*Κάποιοι άνθρωποι έχουν πολύ κουράγιο, πολλή τόλμη, πολλή αποφασιστικότητα, μεγάλη ενσυναίσθηση.
Κάποιοι άνθρωποι είναι πραγματικοί άνθρωποι!!!

Πέλλα-Πόζαρ-Αρχάγγελος

Μια ακόμη εκδρομή, μάλλον η τελευταία μας για φέτος, 

πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 6 Ιουνίου.

Πρώτος μας σταθμός ο αρχαιολογικός χώρος της Πέλλας,της γενέθλιας πόλης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της μακεδονικής πρωτεύουσας και μεγαλούπολης του 5ου-1ου αιώνα π.Χ.

Το μικρό μέρος που έχει ανασκαφεί ανέδειξε πλουσιότατο υλικό. 

Οικίες με ψηφιδωτά δάπεδα εξαιρετικής τέχνης, αγορά 75 στρεμμάτων με εργαστήρια, καταστήματα και στοές, ανάκτορο 60 στρεμμάτων, άπειρα μικροαντικείμενα από ταφές αλλά και από τα μαγαζιά της αγοράς, λεωφόρους με αποχετευτικό σύστημα, λουτρά, ναούς και ό,τι άλλο βάζει ο νους.

Και φυσικά ένας άπειρος πλούτος άγνωστος, θαμμένος ακόμα στη φιλόξενη μακεδονική γη περιμένει τη σειρά του να έρθει στο φως και να μας φανερώσει 

την ιστορία, την τέχνη, τον πολιτισμό της εποχής.

Περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο, παρατήρηση και συζήτηση

Κάτι μας εξιστορεί η κ.Φανή...

 

Το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πέλλας είναι εντυπωσιακό. 

Το περίφημο ψηφιδωτό "Αρπαγή της Ελένης από τον Θησέα" παρέμεινε στον Αρχαιολογικό χώρο. 

(Και ο Θησέας και ο Μενέλαος και ο Πάρης άρπαξαν την Ωραία Ελένη!!!)

Στο Μουσείο βλέπουμε αντίγραφό του. 

 Έχουν ωστόσο μεταφερθεί εδώ τρία μικρότερα ψηφιδωτά.

Ένα από αυτά που αναπαριστά σκηνή κυνηγιού βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία. 

Βλέπουμε επίσης στο όρθιο stand αριστερά αναπαράσταση πρόσοψης κτιρίου επιχρισμένου με χρωματισμένα κονιάματα της εποχής -από τα ελάχιστα που έχουν σωθεί σ' όλο τον ελλαδικό χώρο.

Να κι ένα μαγαζάκι με κεραμικά είδη τα οποία βρέθηκαν αυτούσια 

στην Αγορά της Αρχαίας Πέλλας κι έχουν μεταφερθεί στο Μουσείο.

Στο Μουσείο φιλοξενείται και η έκθεση "Μακεδονικοί Θησαυροί" από ανασκαφές στις Αιγές. 

Στο κέντρο της προθήκης όλος ο χρυσός διάκοσμος της νεκρικής στολής της αρχόντισσας που βρέθηκε θαμμένη στον μακεδονικό τάφο. 

Το πορφυρό ιμάτιο το οποίο κοσμούσε έχει φυσικά καταστραφεί ολοσχερώς.

Αριστερά και δεξιά οι κεφαλές των καλών "δαιμόνων" που την συνοδεύουν στο ταξίδι της στον Άδη.

Μετά την Πέλλα και τους θησαυρούς της φθάνουμε στο πανέμορφο Πόζαρ 

στις υπώρειες του Καϊμακτσαλάν.

Υδάτινοι καταρράκτες, αλλά και καταρράκτες ανοιξιάτικων φρέσκων φυλλωμάτων 

συνθέτουν τοπίο άπειρης ομορφιάς. 

 Κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά!!!!

Ο κ. Αναστάσης σε ρόλο εξερευνητή δίπλα στο ποτάμι.

 

Όσοι πήραν το ιαματικό τους λουτρό ουδόλως το μετάνιωσαν (στην ανοιχτή ή την κλειστή πισίνα).

Μάλιστα ετοιμάζονται για συστηματικά λουτρά τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο.

(τα αρθριτικά έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους στις κυρίες κυρίως της παρέας μας!)

Στο εστιατόριο "Ελλήνων Γεύσεις" στη γειτονική  Όρμα απολαύσαμε 

εξαιρετικό φαγητό σε πολύ καλή τιμή και περιποίηση άψογη. 

Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα!!!!

Κι ύστερα η ανάβαση στο Δυτικό Πάικο για τη Μονή Αρχαγγέλου.

Πράσινο, πράσινο, πράσινο....κερασιές, κερασιές, κερασιές...

φαντάσου αυτή τη διαδρομή ένα μήνα πριν όταν όλα αυτά τα δέντρα θα ήταν ανθισμένα!!!

Αριστερά μας απολαμβάνουμε τη θέα της ανατολικής πλευράς του Καϊμακτσαλάν. 

Ορθοπλαγιές πανύψηλες, ένας όγκος συμπαγής και καταπράσινος 

που κλείνει τον ορίζοντα σαν τεράστιο τείχος.

Και την πεδιάδα της Αλμωπίας καταπράσινη, 

αρδευόμενη από τον Μογλενίτσα, παραπόταμο του Αλιάκμονα.

 

Τελευταίος σταθμός μας, το προσκύνημά μας στη Μονή Αρχαγγέλου.

Είναι ο φρουρός των συνόρων μας!

 Μια τεράστια ελληνική σημαία στον περίβολο του Μοναστηριού 

διαμηνύει προς τα Σκόπια:

"Εδώ Μακεδονία, Ελλάδα εδώ!!

Παμπάλαιο το Μοναστήρι, από τον 11ο αιώνα, μετόχι της Μονής Μεγίστης Λαύρας, 

αφιερωμένο αρχικά στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και στη συνέχεια στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, φιλοξενεί σήμερα πέντε μοναχούς, πέντε ακρίτες των συνόρων μας.

Παρακολουθούμε τον Εσπερινό της Κυριακής των Αγίων Πάντων και το Απόδειπνο.

Ο π.Ιλαρίων μας λέει με συντομία το ιστορικό της Μονής. 

Παίρνουμε την ευχή του και φεύγουμε ολοταχώς από την πίσω πλευρά του Πάικου προς Σκρά, Φανό, Ευζώνους Θεσσαλονίκη.

Η διαδρομή είναι πανέμορφη μέσα από πυκνό δάσος δρυός, οξιάς, πεύκης, κτλ.

 Το μαρτύριο της Αγίας Χρυσής (Ζλάτα), νεομάρτυρος από το γειτονικό χωριό 

που σήμερα φέρει το όνομά της, Χρυσή, απεικονίζεται στον δυτικό τοίχο του Καθολικού.

 Η είσοδος της Μονής με εξωτερικές τοιχογραφίες λαϊκής ζωγραφικής.

Το ωραιότατο ξύλινο επιζωγραφισμένο τέμπλο

*Ο καιρός παρά τη γενική αστάθεια δεν μας επεφύλασσε βροχερές εκπλήξεις,

η παρέα όπως πάντα εκλεκτή και κεφάτη...

Ραντεβού στην επόμενη συν Θεώ εκδρομή μας!

Καλή φώτιση, Αλέξη, μ' όλη μου την καρδιά!

Μήπως μπορείτε να καταλάβετε τι απεικονίζει η παραπάνω φωτογραφία;
Πρόκειται για τον Καθεδρικό Ναό του Μάαστριχτ, ένα ιστορικό κτίριο του 13ου αιώνα, ο οποίος έχει μετατραπεί σε πολυτελή καφετέρια. 
Στο Ιερό και μάλιστα γύρω από την Αγία Τράπεζα, πάνω στην οποία παραμένει ο χαραγμένος σταυρός -και η Τράπεζα εξάλλου έχει σχήμα σταυρού- κάθονται οι θαμώνες και απολαμβάνουν τον καφέ τους, συζητούν περί ανέμων και υδάτων, πιθανόν βωμολοχούν, φλερτάρουν... 
Δεν ξέρω γιατί θέλουμε τόσο πολύ να παραμείνουμε σ' αυτήν την Ευρώπη, την αποχριστιανοποιημένη, την άθεη, την νεοταξική.
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης: "Η παπική και η προτεσταντική έκφραση του χριστιανισμού που αποσχίστηκε από την αρχέγονη ορθόδοξη πηγή της, έχει οδηγήσει τους δυτικοευρωπαίους στην αθεΐα και ακόμα χειρότερα σε κάθε λογής θρησκευτικές αιρέσεις με όλες τις ψυχοφθόρες συνέπειες αυτής τη εξέλιξης. Σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Γερμανία ακόμα και η Γαλλία, χριστιανικοί ναοί γίνονται αίθουσες διασκέδασης, αποθήκες, γυμναστήρια ακόμα και…οίκοι ανοχής!!!

Ειδικά στην Γερμανία, σύμφωνα με μια έρευνα του περιοδικού Σπίγκελ, τα κρούσματα μετατροπής ναών σε γυμναστήρια συνεχώς αυξάνονται. Συγκεκριμένα η εκκλησία του Αγίου Παύλου στο Rakvere, του Αγίου Μαρτίνου στο Moringen, περιοχής Göttingen, του Αγίου Νικολάου στο Hameln και του Αγίου Νικολάου στο Heilbronn, έγιναν… γυμναστήρια. Παράλληλα στο Βερολίνο πολλές εκκλησίες καθολικών και διαμαρτυρόμενων έχουν εγκαταλειφθεί, ενώ οι εκκλησίες στις περιοχές Mönchengladbach και Stadtteil Rheydt, έγιναν μουσουλμανικά τεμένη. Εδώ φαίνεται και η ανησυχητική επέλαση του Ισλάμ, καθώς ήδη σε όλη την Γερμανία λειτουργούν επίσημα 159 μουσουλμανικά τεμένη, ενώ την περίοδο αυτή κτίζονται άλλα 128, εκτός από τα μη δεδηλωμένα που είναι χιλιάδες. Παράλληλα υπάρχουν και λειτουργούν 2.500 μετζίτ, δηλαδή αίθουσες προσευχής στο Ισλάμ".

Τα μηνύματα  είναι πολύ ανησυχητικά, εχθρικά θα έλεγα.

 Ίσως γι' αυτό οι "εταίροι" μας μάς στραγγίζουν. Δεν βρίσκω καταλληλότερο ρήμα. Και ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει, χωρίς να το συνειδητοποιεί, ίσως και χωρίς να τον εκφράζει, ο πρωθυπουργός μας, ο Αλέξης Τσίπρας, καλείται να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητα της Ελλάδας που πηγάζει από την ορθόδοξη πίστη μας και είναι σκάνδαλο και κόκκινο πανί για τους Ευρωπαίους.

Χθες πριν φύγει για τις Βρυξέλλες, απηύθυνε μήνυμα στον ελληνικό λαό. Εκείνη την ώρα παρακολουθούσα τηλεόραση και τον είδα. Αυθόρμητα, από καρδιάς, τον σταύρωσα τρεις φορές , και του ευχήθηκα να κάνει το καλύτερο για την Ελλάδα!

Ας τον φωτίσει ο Θεός. Μπορεί ο νεανικός του ενθουσιασμός και το ασυνθηκολόγητο της αριστερής συνειδήσεώς του να γίνουν στο σχέδιο του Θεού θύρες, έξοδοι σωτήριας διαφυγής για τον ορθόδοξο λαό μας.

Καλή φώτιση, Αλέξη, μ' όλη μου την καρδιά!!!