Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή αναφορά στην ώρα της εξόδου μας, στην ώρα του θανάτου μας.
Ενστικτωδώς οι άνθρωποι επιθυμούμε τη ζωή και απωθούμε την ιδέα του θανάτου. Κι όμως η μόνη βεβαιότητα στη ζωή μας είναι η πραγματικότητα του θανάτου. Άγνωστο το πότε, το πώς, το πού, σίγουρο το αν!
Γι' αυτή τη βεβαιότητα όμως πώς προετοιμαζόμαστε;
Η καλύτερη προετοιμασία για την αντιμετώπιση του θανάτου είναι η μνήμη του θανάτου. Αυτή μας συγκρατεί από την αμαρτία και μας παρακινεί να εργασθούμε τις αρετές. "Δεν είναι δυνατόν να περάσουμε ενάρετα την σημερινή ημέρα, εάν δεν την λογαριάσουμε σαν την τελευταία της ζωής μας". (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος) Οι Άγιοι Πατέρες μας συνιστούν: "Ας θυμούμαστε ακατάπαυστα τον θάνατο. Έτσι γεννιέται μέσα μας η απόρριψη των φροντίδων και κάθε ματαιότητος, η φύλαξη του νου, η ακατάπαυστη δέηση, η απάθεια του σώματος και η αποστροφή της αμαρτίας". "Πνευματικό κλειδί που ανοίγει την θύρα του Παραδείσου είναι η μνήμη του θανάτου".
Για το μακρύ ταξίδι του θανάτου το πολύτιμο εφόδιο είναι η Θεία Κοινωνία, το Άγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας. "Εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον" κοινωνούμε. "Ο αρραβώνας της μελλοντικής απορρήτου και αρρήτου κοινωνίας με τον Ιησού είναι ο Άρτος της ζωής". Εάν φύγουμε από αυτήν τη ζωή έχοντας κοινωνήσει το άγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού, θα παρουσιασθούμε με παρρησία στα πρόθυρα του Ουρανού, προστατευμένοι από παντού σαν με χρυσά όπλα".
Η βεβαιότητα της Ανάστασης του Χριστού θεμελιώνει την πίστη μας στη δική μας Ανάσταση. Ο Κύριος αναστήθηκε και έγινε η αρχή της αναστάσεως όλων των ανθρώπων. Τη ζωή μας δεν την σφραγίζει ένα μνήμα. Η ζωή μας συνεχίζεται μετά τον θάνατο. Όπως η γέννησή μας είναι ένα πέρασμα από την μήτρα στον φυσικό κόσμο που γνωρίζουμε, έτσι κι ο θάνατος είναι ένα πέρασμα σ' έναν άλλο κόσμο, άφθαρτο, άχρονο και άτοπο. Ο άνθρωπος άπαξ δημιουργείται με την σύλληψη και ζει εις τον αιώνα.
Μ' αυτή την πίστη, η οποία είναι βεβαία, θεωρούμε τον θάνατο ως ένα ταξίδι, ως έναν ύπνο. Το νεκρό σώμα "σπείρεται εν φθορά και εγείρεται εν αφθαρσία. Σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη". Ο πιστός Χριστιανός μαζί με τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, ο οποίος βάδιζε προς το μαρτύριο, λέγει: "Για μένα είναι καλύτερο να πεθάνω για τον Ιησού Χριστό, παρά να βασιλεύω στα πέρατα της γης...Εκείνον ζητώ που πέθανε για χάρη μας. Συγχωρέστε με, αδελφοί. Μην με εμποδίσετε να ζήσω, μην θελήσετε να πεθάνω". Και ο ιερός Χρυσόστομος μας λέγει: "Δεν είναι λογικό να τρέμουμε μπρος στον θάνατο. Αντίθετα θα πρέπει να χαιρόμαστε και να ευθυμούμε, διότι αφήνουμε την φθαρτή αυτή ζωή και πηγαίνουμε σε άλλη, πολύ ανώτερη, λαμπρότερη και ατελεύτητη".
Για να έχουμε ωστόσο αυτή την βεβαία πίστη πρέπει να έχουμε σ' αυτή τη ζωή ισχυρό και αμετάθετο βίωμα αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο, με όλα όσα αυτή η αγάπη συνεπάγεται και ντύνει τη ζωή μας, κάθε στιγμή της ζωής μας. Γιατί τούτη η πρόσκαιρη και συντομότατη ζωή -ακόμη κι αν ζήσουμε εκατό χρόνια είναι μια στιγμή μέσα στην αιωνιότητα- μόνο ως προετοιμασία για την αληθινή και αιώνια ζωή μπορεί να λογιστεί!
Μ' αυτές τις σκέψεις παρμένες από το βιβλίο του Ιερομονάχου Γρηγορίου "Η νεκρώσιμος Ακολουθία και τα Ιερά Μνημόσυνα" εύχομαι Καλό Παράδεισο στους κεκοιμημένους μας, χριστιανά και ανεπαίσχυντα τέλη σ' εμάς!
