Γκουρίν και Αζχάρ

   

   Χαιρετηθήκαμε στην πύλη του στρατοπέδου. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε, με κόπο συγκρατώντας τα δάκρυα. Εκείνοι επέστρεφαν με τα τέσσερα παιδιά τους στο πουθενά του κόσμου και της ιστορίας. Εγώ επέστρεφα στο ομορφοστολισμένο και ασφαλές σπίτι μου.
   Θέλησα να τους σταυρώσω, να τους πω "Ο Θεός να είναι μαζί σας!". Το έκαμα νοερά, αλλά είπα "Allah korosun".
   Στην προσευχή μου θα προσθέσω τα ονόματα έξι ανθρώπων που -διαλεγμένοι στην τύχη μέσα από ένα άπειρο πλήθος ταλαίπωρων προσφύγων- βρέθηκαν για λίγες ημέρες κοντά μας για να προσωποποιήσουν μέσα μας αυτό το αόριστο πρόβλημα που ονομάζουμε "Προσφυγικό", θύματα -κι αυτοί, όπως και οι δολοφονημένοι του Παρισιού και των Βρυξελλών και του Ιράκ και του Πακιστάν και... και... και... της απληστίας που ντύνεται τους μανδύες του θρησκευτικού φανατισμού ή του εθνικισμού και κατατρώει τον κόσμο.
   Γκουρίν, Αζχάρ, Μωχαμέντ, Αντνάν, Μαριάμ, Αμίρα, ώρα σας καλή!

Όλα τα οικονομεί ο Θεός όταν σ' Αυτόν ακουμπάμε!

   

   Ζούσε στο όμορφο Καρπενήσι. Από τα παιδικά της χρόνια την συνώδευε η φτώχεια. Υπανδρεύθη έναν άνδρα σκληρό και αγροίκο. Και μετά τον γάμο της εξακολούθησε να ξενοδουλεύη για να επιβιώσουν, γιατί τα έσοδα του συζύγου δεν επαρκούσαν ούτε για το δικό του ποτήρι. Τα πόδια της κοντόσωμης γυναίκας είχαν στραβώσει από την δουλειά. Έμοιαζαν με τις κουτσούρες του αμπελιού. Έτσι τα είχε χαρακτηρίσει ο μακαριστός πατέρας μου, προσθέτοντας πως αυτή η γυναίκα πρέπει να είναι πολύ τυραννισμένη. Τα βάσανα της ζωής και οι πόνοι της και οι σωματικές της κακώσεις την έκαναν να ταχθή στην Παναγιά την Προυσιώτισσα, να την διακονή κάθε Δεκαπενταύγουστο. Εκεί την γνώρισα και μου εκμυστηρεύθηκε το μεγάλο θαύμα της ζωής της:
   -Δούλευα, Γέροντά μου, από νύχτα σε νύχτα και το βράδυ για το παραμικρό έτρωγα και ξύλο από τον σχωρεμένο τον άνδρα μου. Με χτυπούσε στην γη, όπως τα παιδιά το τόπι στο γήπεδο.
   Μια περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σ' ένα γιατρό. Ήταν καλοπληρωτής, αλλά κι αυτός σκληρός και δύστροπος σαν τον άνδρα μου. Δεν μου επέτρεπε καμμιά κουβέντα να κάνω απ ' όσα άκουγα και έβλεπα στο ιατρείο του.
   Κάποτε πήρα τα σκουπίδια να τα πετάξω. Φορτώθηκα τον κάδο στην πλάτη και προχωρούσα μέσα στο παγερό απόβραδο γα τον σκουπιδότοπο. Όπως βάδιζα, άκουγα ένα σιγανό κλαυθμύρισμα. Γύριζα δεξιά, ζερβά. Δεν έβλεπα κανέναν. Άρχισα να σκιάζωμαι, να σταυροκοπιέμαι. "Πειρασμός θα είναι, λέγω. Κανείς δεν φαίνεται στο δρόμο και το μωρουδίστικο κλάμα με συνοδεύει". Έφθασα στον σκουπιδότοπο, άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα μωρό στα αίματα να κλαίη. "Παναγιά μου, τι να κάνω; Στον γιατρό δεν πρέπει να κάνω λόγο, αφού αυτός το πέταξε. Στον σύζυγό μου πού να το δείξω; Θα με σφάξη σαν λαμπριάτικο αρνί. Άσε και τι θα βάλει στο λογισμό του". Το πήρα στην ποδιά μου. Ήταν ζεστό. Κλαυθμύριζε. "Ζωντανό πλάσμα του Θεού δεν πάει η καρδιά μου να το πετάξω. Θα το πάρω στο σπίτι μου κι ο Θεός βοηθός". Το φίλησα. Τα αίματα τρέχανε από το κεφαλάκι του. Φαίνεται πως το χτύπησε το καπάκι του κάδου. Το 'σφιγξα στην αγκαλιά μου, για να το ζεστάνω, και τράβηξα για το σπίτι μου. Τον κάδο στην πλάτη και το παιδί στην αγκαλιά. Το 'σφιγξα, Γέροντά μου, όπως σου 'πα, όσο μπορούσα περισσότερο για να το ζεστάνω".
   Στο σπίτι δεν βρήκα κανέναν. Είπα μέσα μου: "Ο Θεός είναι μαζί μου". Το έπλυνα από τα αίματα, το τύλιξα στα κουρέλια μου, σε μια παλιά μου πουκαμίσα, το θήλασα (ήμουν μωρομάννα) κι το έβαλα στην σκάφη που ζύμωνα το ψωμί να κουρνιάση το πουλί μου. Το σταύρωσα και είπα: "Παναγιά μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσέ το να μην κλάψη". έγινε, Γέροντά μου, το θαύμα της Προυσιώτισσας. Ποτέ δεν έκλαψε! Το τάιζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο άνδρας μου έτρεμα από τον φόβο. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν το ρολόι, μην κλάψη και πού να σταθώ.
   Πέρασε ο καιρός και άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ένα μεσημέρι, την ώρα που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου, γυάλισαν τα μάτια του σαν του λιονταριού.
   -Τι είναι αυτό; μου λέει.
   Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχτηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό σήμερα είναι νυμφευμένο και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, από τα δικά μου τίποτες...

...Όλα τα οικονομεί ο Θεός όταν σ' Αυτόν ακουμπάμε!

(Από το βιβλίο "Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας" της Ι.Μ. Δοχειαρίου)

Αυτό το εξάστιχο τα λέει όλα!

Άπειρο πλούτο πνευματικό περιέχουν οι ακολουθίες της Μεγάλης Σαρακοστής.
Στην Γ΄Βιβλική Ωδή που στιχολογούμε στον Όρθρο κάθε Τετάρτης διαβάζουμε:

"Μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, 
καὶ μὴ καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ, 
μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ,. 
Ἀλλ' ἐν τούτῳ καυχάσθω ὁ καυχώμενος, 
ἐν τῷ συνιεῖν καὶ γινώσκειν τὸν Κύριον, 
καὶ ποιεῖν κρῖμα καὶ δικαιοσύνην ἐν μέσῳ τῆς γῆς." 

Ας μην καυχιέται ο σοφός για τη σοφία του,
ας μη καυχιέται ο δυνατός για τη δύναμή του,
ας μην καυχιέται ο πλούσιος για τον πλούτο του.
Μόνο για ένα πράγμα ας καυχιέται αυτός που θέλει να καυχηθεί,
για το αν γνωρίζει τον Κύριο κι αν έχει ταυτιστεί με τον νου του Κυρίου
κι αν στο πέρασμά του από αυτή τη γη επέδειξε ευσπλαχνία και έπραξε το δίκαιο.

Αυτό το εξάστιχο τα λέει όλα!!!!

Σε μια μέρα

       Σε μια μέρα, τη σημερινή, Κυριακή της Τυρινής, εκτυλίσσεται όλο το δράμα αλλά και η λυτρωτική πορεία του ανθρώπου.

      Το πρωί θυμόμαστε την έξωση του Αδάμ από τον παράδεισο. Τον βλέπουμε καθισμένο απέναντι από τον κλειστό πλέον Παράδεισο, να θρηνεί συνειδητοποιώντας την αποστέρηση της δόξας, τη γύμνωση, τη φτώχεια, την καταδίκη του. Εγκαταλείπει την τρυφή και επιστρέφει πάλι σε μιαν άγρια και αφιλόξενη γη. Το φοβερότερο όλων..., στερείται τη θέα του Προσώπου του Κυρίου και Θεού και Πλάστη του! 

      Ωστόσο υπάρχει και μια μικρή ελπίδα, μια σχισμή φωτός: Ζητά το έλεος του οικτίρμονος και ελεήμονος Θεού!

     "Ἐκάθισεν Ἀδάμ, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, 

καὶ τὴν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο. 

Οἴμοι, τὸν ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα καὶ κλαπέντα, 

καὶ δόξης μακρυνθέντα! 

οἴμοι, τὸν ἁπλότητι γυμνόν, νῦν δὲ ἠπορημένον!

Ἀλλ' ὦ Παράδεισε, οὐκέτι σου τῆς τρυφῆς ἀπολαύσω, 

 οὐκέτι ὄψομαι τὸν Κύριον καὶ Θεόν μου καὶ Πλάστην· 

εἰς γῆν γάρ ἀπελεύσομαι, ἐξ ἧς καὶ προσελήφθην. 

Ἐλεῆμον Οἰκτίρμον, βοῶ σοι· Ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα". 

     Το απόγευμα στον πρώτο Κατανυκτικό Εσπερινό που ονομάζεται και Εσπερινός της Συγχώρησης, αυτή η αμυδρή ελπίδα γίνεται ένας δρόμος σίγουρος και ανοιχτός και φωτεινός. Ανοίγει μπροστά μας η ευκαιρία της χάριτος, η δωρεά της Ανάστασης. Μέσα από την μετάνοια, της οποίας ο καιρός επέστη, θα αφήσουμε μακριά τα έργα του σκότους, θα ντυθούμε τα όπλα του φωτός κι αφού διαπλεύσουμε το πέλαγος της νηστείας, δηλαδή του πνευματικού αγώνα, θα φτάσουμε στην απέναντι φωτεινή ακτή, όπου μας περιμένει ο Αναστημένος Κύριος και Σωτήρας των ψυχών μας.

     "Ἔλαμψεν ἡ χάρις σου Κύριε, 

ἔλαμψεν ὁ φωτισμὸς τῶν ψυχῶν ἡμῶν· 

ἰδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος· ἰδοὺ καιρὸς μετανοίας, 

ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους, 

καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, 

ὅπως διαπλεύσαντες τὸ τῆς Νηστείας μέγα πέλαγος, 

εἰς τὴν τριήμερον Ἀνάστασιν καταντήσωμεν, 

τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 

τοῦ σώζοντος τὰς ψυχὰς ἡμῶν". 

     Όλα τα δεινά που επεσώρευσε στον Αδάμ και σ' όλο το ανθρώπινο γένος η παρακοή τελειώνουν με την μετάνοια.  Ο κόσμος γύρω μας θα συνεχίσει να είναι θλιβερός, αλλά η ψυχή που θα ενωθεί με τον Χριστό με την γέφυρα της μετάνοιας θα λούζεται από το φως του Χριστού, θα ζει την Ανάστασή Του, θα γεύεται πάλι τη δόξα του Παραδείσου.

     Έχουμε  ζωντανές αποδείξεις γι' αυτό τα εκατομμύρια των Αγίων μας.

     Μόνο να είμαστε πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Κύριό μας. Μόνο να να μας βλέπει και να μας ακούει... μόνο να προσβλέπουμε προς Αυτόν και να Τον υπακούμε, γιατί μακριά Του υπάρχει θλίψη:

    "Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι, 

ταχὺ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, καὶ λύτρωσαι αὐτήν". 

     Καλή Σαρακοστή!

Αδυναμία εις τον κύβον

Για να λυθεί το προσφυγικό πρέπει να συντρέξουν τρεις παράγοντες:
Να συνεννοηθεί η Ευρώπη - Να οργανωθεί η Ελλάδα - Να τηρήσει η Τουρκία τις υποσχέσεις της.

Πρώτος παράγοντας-ενδεικτικά: Η Ουγγαρία δηλώνει πως δεν μπορεί να ορίζουν οι Βρυξέλλες την πολιτική της στο θέμα των προσφύγων. Η Αυστρία κλείνει τα σύνορά της χωρίς προσυνεννοήσεις και μιλάει σκληρότατα. Η Κροατία μόλις από το 2014 μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπλέει με τους αντάρτεςκτλ. Ποιο ευρωπαϊκό όργανο και ποιες ευρωπαϊκές αρχές μπορούν να αναγκάσουν τις χώρες σε κοινή θετική αντιμετώπιση του προσφυγικού; Προφανώς none!! Αλλά και τα κράτη που είχαν κάπως ανοίξει την αγκαλιά τους κατά βάθος ανέπνευσαν ανακουφισμένα από τον περιορισμό των προσφυγικών ροών (Όρα δηλώσεις Τουσκ)!
Πρώτη  αδυναμία!!!
Δεύτερος παράγοντας-ενδεικτικά: Η Ελλάδα είναι τόσο οργανωμένη που δεν ξέρει καν πόσοι πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί στο έδαφός της. Προσπαθεί να τους μετρήσει... πώς, έναν-έναν... Δεν έχουν καταμετρηθεί πόσοι εισήλθαν και πόσοι εξήλθαν. Υποτίθεται ότι υπάρχει έλεγχος και καταγραφή στα σημεία εισόδου και εξόδου. Δεν μπορεί να σταματήσει την προώθηση των δύστυχων ανθρώπων στην Ειδομένη. Τους έχει παραδώσει στους λαθροδιακινητές. Δεν προνοεί να στήσει στοιχειώδεις υποδομές ενώ βλέπει το τσουνάμι να έρχεται. Η τοπική αυτοδιοίκηση και η ιδιωτική συνεισφορά μπαλώνουν κάπως την κατάσταση η οποία παραμένει χαώδης.
Δεύτερη αδυναμία!!!
Τρίτος παράγοντας: Η Τουρκία είναι ο πρύτανης της διπλωματίας, των τσαλιμιών, των εκβιασμών και της ασυνέπειας. Πώς τα καταφέρνει, με οποιονδήποτε Πρόεδρο και Πρωθυπουργό -το σημερινό δίδυμο είναι "αχτύπητο"-, κρατά στο χέρι και Ευρώπη και Αμερική, πάντα κερδίζει, πάντα ξεγλιστράει. Με μοχλό το προσφυγικό θα καταφέρει -να το θυμηθείτε- να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν προλάβει βέβαια, γιατί μπορεί να έχει διαλυθεί η Ε.Ε. ακριβώς λόγω του προσφυγικού. Αλλά οι προσφυγικές ροές θα ελέγχονται αποκλειστικά από το τουρκικά εθνικά συμφέροντα και όχι από συμφωνίες.
Τρίτη αδυναμία!!!
Αδυναμία εις τον κύβο λοιπόν! Ας ετοιμαστούμε για πολύ βαριά κατάσταση! Δεν το λέω με καμιά εμπάθεια. Λυπάμαι βαθύτατα τους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους, τους συμπονάω. Λυπάμαι που έπεσαν θύματα και του πολέμου και της προσφυγιάς και της ανελέητης διπλωματίας. Λυπάμαι ωστόσο πολύ και την πατρίδα μου, η οποία ήδη ασθενής  και ψυχορραγούσα, μπαίνει σε μια φοβερή  και άδηλη περιπέτεια.
Ο Θεός βοηθός!!!
*Υπάρχει κι ένας τέταρτος παράγοντας επίσης στη σφαίρα του αδυνάτου: Να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στα κράτη της Αφρικής!!!!
**Διάλεξα μια φωτογραφία με χαμογελαστά παιδικά προσωπάκια. Δεν αντέχω πια τη φρίκη των εικόνων της εξαθλίωσης των προσφύγων...

Τραγωδία τεραστίων διαστάσεων

  

    Αυτή η φρίκη στην Ειδομένη, στο λιμάνι, στην Πλατεία Βικτορίας, στο Ελληνικό, στα νησιά μας και όπου αλλού σ' ολόκληρη πια την Ελλάδα! Μετά από κάθε δελτίο ειδήσεων το στομάχι μας ένας κόμπος κι η θλίψη ανείπωτη...!
   Ως πού θα φθάσει αυτό το χάος! Φοβάμαι πως αυτή η κωλυσιεργία και η δυστοκία στα ευρωπαϊκά όργανα, αλλά και η απίστευτη ανοργανωσιά της δικής μας "διοίκησης" -τρόπος του λέγειν διοίκησης- αποσκοπούν στο να πεθάνουν οι πρόσφυγες από αρρώστιες, πείνα, ταλαιπωρία και μεταξύ τους συγκρούσεις για ένα πιάτο φαγητό.
   Δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση. Το τσουνάμι το βλέπαμε που ερχόταν. Οι πιο απλοί άνθρωποι, ο πιο απλός νους καταλάβαινε ότι κάποια στιγμή θα εγκλωβίζονταν στην Ελλάδα κάποιες χιλιάδες πρόσφυγες. Δεν έπρεπε να είμαστε έτοιμοι με κέντρα φιλοξενίας ώστε να παράσχουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, με πλάνο και σχεδιασμό για το πού θα κατευθυνθούν οι πρόσφυγες και αποτροπή τους με κάθε μέσο από τον να προωθηθούν προς την Ειδομένη, ιδίως τις τελευταίες ημέρες που τα σύνορα είναι κλειστά;
   Άκουσα σήμερα μία κοπέλα-εθελόντρια στην Ειδομένη, όπου οι άνθρωποι λιμοκτονούν και παγώνουν χωρίς ελπίδα διαφυγής και όπου σήμερα χτυπήθηκαν μεταξύ τους για ένα σάντουιτς, να λέει: "Ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα! Δεν υπάρχει καμιά κρατική μέριμνα και οργάνωση!".
   Οι εθελοντές πολλοί, η ανθρωπιά των Ελλήνων δεδηλωμένη και εκφρασμένη με κάθε τρόπο, αλλά τώρα πια το πράγμα θέλει κρατική οργάνωση και επιβολή. Πηγαίνουν ιδιώτες με ό,τι η καλή τους προαίρεση έχει να προσφέρει και φυσικά κινδυνεύει η ακεραιότητά τους από ένα επιθετικό πλέον πλήθος που βρίσκεται σε απόγνωση. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε με στρατό τη ροή προς τα σύνορα, όπου έχουν μαζευτεί πάνω από 13.000 άνθρωποι με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Και να απομακρυνθούν επίσης από τα σύνορα κάποιες χιλιάδες πριν είναι πολύ-πολύ αργά; Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ανθρωπιστική τραγωδία τεραστίων διαστάσεων και ναι μεν θα έχουν ευθύνη οι Βαλκάνιοι που έκλεισαν τα σύνορά τους, αλλά θα έχουμε κι εμείς μεγάλο μέρος ευθύνης εξαιτίας της ανικανότητάς μας.



Στην Πλατεία Βικτορίας δεν υπήρχαν χημικές τουαλέτες-μόλις προχθές άκουσα ότι θα τοποθετηθούν- για να αποτρέπεται η παραμονή των προσφύγων. Πέστε μου πού αποπατούν εδώ και βδομάδες και μήνες οι άνθρωποι που κατά εκατοντάδες παραμένουν ή έστω διέρχονται από εδώ; Και τι κάνουν οι περίοικοι, με όση καλή διάθεση κι αν διαθέτουν, γύρω από μια βρωμερή χαβούζα;