Ακολουθεί κι άλλη γενιά...

Πάτα στη γη ανάλαφρα, διακριτικά...

Μην τη στραγγίξεις για να πιεις μονάχα εσύ.

Σκέψου πόσοι έζησαν πριν από σένα,

έφαγαν, ήπιαν, ντύθηκαν, χάρηκαν, γέρασαν,

κοιμήθηκαν στο αφράτο χώμα, το ζεστό,

προσμένοντας αθανασία...

Μα τον σεβάστηκαν της γης τον θησαυρό,

τον κληροδότησαν σε σένα και σε μένα.

Εσύ στα εγγόνια, στα πικρά παιδιά σου, τι θ' αφήσεις;

Πάτα στη γη ανάλαφρα, διακριτικά...

Ακολουθεί κι η επόμενη γενιά...

*Αφιερωμένο στη δική μας γενιά 

που δυστυχώς δείχτηκε άπληστη κι αχόρταγη...

Η δοξολογία της 28ης Οκτωβρίου

Χρόνια πολλά για την σημερινή ημέρα! Εύχομαι η πατρίδα μας να ζήσει ελεύθερη και σώφρων!!!!
Μακάρι η Παναγιά μας να μην κωλυθεί από την ασέβεια και τη ραθυμία μας και να συνεχίσει να μας περιφρουρεί και να μας σκεπάζει! Φυσικά η βασικότερη ευχή να συνέλθουμε ως έθνος, αλλά και προσωπικά και να βρούμε πάλι βηματισμό συνετό και φιλόχριστο!
ΑΛΛΑ... τα συμβαίνοντα με απογοητεύουν...
Βρέθηκα σήμερα το πρωί μετά από πολλά χρόνια σε μια εκκλησία του κέντρου της Θεσσαλονίκης για τη Θεία Λειτουργία. Μετά την απόλυση της Θ. Λειτουργίας μάταια περίμενα - ήλπιζα- να τελεσθεί η Δοξολογία για τη σημερινή εθνική μας εορτή! Μαθημένη από τον Άγιο Αθανάσιο Παλαιοκάστρου, όπου εκκλησιάζομαι τα τελευταία 25 χρόνια, θεωρούσα αυτονόητο πως όλη η Ελλάδα ευγνωμονεί και δοξάζει τον Θεό αυτή την ημέρα. Ειλικρινά λυπούμαι!!!! Αν η Εκκλησία δεν θυμάται και δεν τιμά τις επετείους μας με τον μοναδικό ευχαριστιακό τρόπο που αυτή γνωρίζει, οδεύουμε ολοταχώς προς την λήθη και καταστροφή!
Παραθέτω κάποια σημεία της Δοξολογίας, πολύ δυνατά και πολύ διδακτικά, και συγχαίρω και ευχαριστώ θερμά τον π.Εμμανουήλ Κοντάκη, τον ιερέα της ενορίας μας, ο οποίος αν και μόνος του -δεν υπάρχει άλλος εφημέριος στην μεγάλη πλέον ενορία μας-, δεν παραλείπει και δεν προσπερνά καμιά εορτή, και καμιά τελετή μνήμης και ευχαριστίας.

Λέει λοιπόν η δοξολογία η οποία ψάλλεται μεγαλειωδώς: "Η δεξιά Σου, Κύριε, δεδόξασται εν ισχύι. Η δεξιά Σου, Κύριε, έθραυσεν εχθρούς.
Εν τω πλήθει της δόξης Σου συνέτριψας τους υπεναντίους.
Ταλαιπωρία εταλαιπωρήσαμεν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής.
Οι αγροί ημών διεμερίσθησαν, οι οίκοι ηρημώθησαν και ημείς περιυβρίσθημεν.
Αυτοί συνεποδίσθησαν και έπεσαν, ημείς δε ανέστημεν και ανωρθώθημεν.
Αλαλάξατε τω Θεώ πάσα η γη, πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας. Αλληλούια..."
Εν συνεχεία διαβάζεται από τον ιερέα η εξής ευχή:
"Εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅτι καὶ αὖθις ἐπὶ τὴν εὔσημον ταύτην ἡμέραν ἤγαγες ἡμᾶς, ἐπινίκιον ᾠδὴν σοὶ ἀναμέλψαι τῷ εὐεργέτῃ καὶ σωτῆρι ἡμῶν. Ἰδοὺ γὰρ οἱ Ἄρχοντες ἡμῶν καὶ πᾶσα συναγωγὴ λαοῦ ἐπὶ ταὐτὸ συναχθέντες ἀνάμνησιν ἐπιτελοῦμεν ἔργου θαυμαστοῦ καὶ μεγάλου, ὃ ἡ δεξιά σου εἰργάσατο ἐν ταῖς ἡμέραις ἡμῶν, εἰς ἔνδειξιν, ὅτι ἡμέρα Κυρίου ἐπὶ πάντα ὑβριστὴν καὶ ὑπερήφανον καὶ ἡμέρα πτώσεως ἐπὶ πάντα ὑψηλὸν καὶ μετέωρον· τοὺς γὰρ ἐνδόξους συνετάραξας μετὰ ἰσχύος καὶ τοὺς ὑψηλοὺς τῇ ὕβρει συνέτριψας μετὰ δυνάμεως, Διὰ τοῦτο, Κύριε, σήμερον τῆς αἰνέσεώς σου πλήρης ἡμῶν πᾶσα ἡ γῆ καὶ ἐν εὐγνωμοσύνῃ καὶ ἀγαλλιάσει βοῶμέν σοι· Τὰς ὁδούς σου, Κύριε, γνώρισον ἡμῖν καὶ τὰς τρίβους σου δίδαξον ἡμᾶς, νομοθέτησον ἡμᾶς ἐν τῇ ὁδῷ σου καὶ ὁδήγησον πάντας, τοὺς Ἄρχοντας καὶ τὸν Λαόν, ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου, ὅτι πολλοὶ κυκλόθεν οἱ ἐχθροὶ ἡμῶν καὶ μακάριος ὁ λαός, οὗ ἐστι βοηθὸς Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ, Ἔτι δὲ καὶ ὑπὲρ τῶν ψυχῶν τῶν μαρτύρων ἀδελφῶν ἡμῶν δεόμεθά σου, τῶν τε ἐν πολέμῳ πεσόντων, τῶν τε ἀναιρεθέντων καὶ τῶν ἐν αἰχμαλωσίᾳ καὶ ἐξορίᾳ τελειωθέντων, ἵνα αὐλισθῶσιν ἐν ἀγαθοῖς καὶ ἀναπαύσωνται μετὰ δικαίων καὶ ἵνα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν ὡς βοτάνη ἀνατείλῃ, ὅπως ἂν οἵ τε ζῶντες καὶ οἱ ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως κεκοιμημένοι εὐχαριστήριον αἶνον καὶ δοξολογίαν σοὶ ἀναπέμπωμεν τῷ κραταιῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Υπάρχει και η εξής εκδοχή της ευχής, ακόμη πιο συγκλονιστική: "Ευχαριστούμεν σοι, Κύριε ο Θεός ημών, ότι τη ση αγαθότητι επί την εύσημον ταύτην ημέραν ήγαγες ημάς αναμέλψαι σοι ωδήν επινίκιον τω Σωτήρι ημών. Ιδού γαρ οι άρχοντες ημών συνήχθησαν επί το αυτό και πάσα συναγωγή λαού ανάμνησιν επιτελούμεν έργου θαυμαστού και μεγάλου, ό η δεξιά Σου ειργάσατο εν ταις ημέραις ημών. Λαός γαρ πόρρωθεν ιταμός και ανελέητος ανέβη ως λέων εκ της μάνδρας αυτού, εξήρε και εξήλθεν εκ του τόπου αυτού εξολοθρεύων έθνη, τιθείς την γην εις ερήμωσιν και πόλεις καθαιρών παρά το μη κατοικείσθαι αυτάς. Εσαλεύθη και έντρομος εγενήθη η γη. Οι κατοικούντες αυτήν είδον τα όρη και ην τρέμοντα και πάσας τας θαλάσσας ταρασσομένας, τον ουρανόν φλεγόμενον και πάσας τας πόλεις εμπεπυρισμένας, και εισέδυσαν εις τα σπήλαια και εκρύβησαν εις τας τάφρους. Και ήκεν εφ΄ημάς το έθνος το οπλομάχον και είπον ημίν. Κύψατε, ίνα παρέλθωμεν. Ο δε λαός σου ανέστη και εν τω ονόματί σου ημύνατο αυτοίς και εδίωξεν οπίσω αυτών, και εδίωξεν είς χιλίους και δύο μετεκίνησαν μυριάδας. Αλλ' έδει πληρωθήναι την βουλήν σου, ο Θεός, και έστρεψας την νίκην ημών εις ήτταν και ήλθον τα έθνη εις την κληρονομίαν σου και εμίαναν την χώραν ημών. Έθεντο τα θνησιμαία των δούλων σου βρώματα τοις πετεινοίς του ουρανού και τας σάρκας των οσίων σου τοις θηρίοις της γης. Εξέχεαν το αίμα αυτών ωσεί ύδωρ  και επί το άλγος των τραυματιών σου προσέθηκαν πληγάς. Έθου ημάς ως λίθον καταπατούμενον και εις χουν θανάτου κατήγαγες ημάς. Οι μισούντες ημάς διήρπαζον εαυτοίς και εγεννήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών. Οι υιοί ημών και αι θυγατέρες ετελεύτησαν εν λιμώ. Επένθησεν η γη και εκ πάσης οικίας ήρθη ευφροσύνη και χαρά. Και εκλαίομεν ου τους τεθνηκότας, ουδέ εθρηνούμεν επ' αυτοίς, αλλ' εκλαίομεν εν κλαυθμώ τους εκπορευομένους, ότι ουκ ην επιστρέψαι έτι και ιδείν την γην της πατρίδος αυτών.
Ότε δε συνετελέσθη η πονηρία των αμαρτωλών και επλήσθη η ταπείνωσις ημών, εβρόντησεν εξ ουρανού ο Κύριος και ο Ύψιστος έδωκε φωνήν αυτού και εξαπέστειλε βέλη και εσκόρπισε τους εχθρούς ημών και αστραπάς επλήθυνε και συνετάραξεν αυτούς. Άμα τω δοξασθήναι αυτούς και επαρθήναι εκλιπόντες ωσεί καπνός εξέλιπον, οι μεγαλορρημονούντες ωνειδίσαντο αισχύνην και εντροπήν και εγενήθησαν αιχμάλωτοι οι αιχμαλωτεύσαντες ημάς, ότι ημέρα Κυρίου επί πάντα υβριστήν και υπερήφανον και επί πάντα υψηλόν και μετέωρον. Ο γαρ Δεσπότης Κύριος Σαβαώθ συνταράσσει τους ενδόξους μετά ισχύος, και οι υψηλοί τη ύβρει συντριβήσονται..
Διά τούτο, Κύριε, σήμερον της αινέσεώς σου πλήρης η γη ημών και αι ψυχαί ημών ευγνωμοσύνης πλήρεις βοώσι προς Σε. Συ βασιλεύς ημών, Συ άρχων, Συ και κριτής, ότι η δικαιοσύνη Σου εις τον αιώνα έσται και το σωτήριόν Σου είς γενεάς γενεών. Τας οδούς Σου, Κύριε, γνώρισον ημίν και τας τρίβους Σου δίδαξον ημάς. Νομοθέτησον ημάς εν τη οδώ Σου και οδήγησον ημάς, τους άρχοντας και τον λαόν, επί την αλήθειάν Σου, ότι έτι πολλοί κυκλόθεν οι εχθροί ημών και μακάριον το έθνος, ού εστί Κύριος ο Θεός αυτού. 
Έτι δε και υπέρ των ψυχών των μαρτύρων αδελφών ημών δεόμεθά Σου, Κύριε, ίνα αυλισθώσιν εν αγαθοίς και αναπαύσωνται εν σκηναίς δικαίων και τα οστά αυτών ως βοτάνη ανατείλη, ίνα οί τε ζώντες και οι επ' ελπίδι αναστάσεως κεκοιμημένοι ευχαριστίαν και δόξαν προσφέρομέν Σοι, τω Κυρίω της ζωής και του θανάτου εις τους αιώνας".

Μεγαλειώδεις ευχές γεμάτες μηνύματα και διδάγματα! Κι όμως τις κλείσαμε κι αυτές στο ντουλάπι των περιττών και των άχρηστων... Αλήθεια τι μας απέμεινε;

*Μνημονεύω και του πατρός μας, ο οποίος τέτοια ημέρα τελούσε στον ιερό ναό των Αγίων Αποστόλων κατανυκτικότατη αγρυπνία!

Γλωσσολαλιά

Η γλώσσα που μου δώσατε μελώδισε στο στόμα,

ροδόσταμο που άνθισε στο πατρικό μου χώμα,

θαλασσινή η αύρα της, βουνίσια η πνοή της,

τον κόσμο όλο γύρισε, αλάργεψ' η φωνή της.

Η ανατολή τη λάτρεψε, η δύση την καρπώθη

πόθο γλυκό ζωντάνεψε σ' αυτόν που τη ζυγώθη

αθανασία γνώρισε στα έργα των ανθρώπων

φεγγάριασε τη σκοτεινιά ξένων λαών και τόπων.

Γλώσσα μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω

που 'σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώσω

έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω

και αργυρούς θνητούς να βρω, τη γλώσσα ν' αρματώσω

Αίσωπος, Όμηρος, Θαλλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης

Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής, Καβάφης κι Ευριπίδης

Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας, Κάλβος και Καζαντζάκης

Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης

Γκάτσος, Ελύτης, Αξελός, Παπαδιαμάντης, Ζέη

Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης

Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι Αριστοτέλης

Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος, Καμπανέλλης

Μαβίλλης, Σεβαστίκογλου, Ξενόπουλος, Διογένης

και Μυριβίλης, Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης

Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης Καββαδίας

Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Βοργίας

Η γλώσσα που μας δώσατε σμίλεψε το σκαρί μας

το νου με γνώση μπόλιασε, πότισε την ψυχή μας

μάγεψε πλάνητες πολλούς, ξελόγιασε την πέννα

γένος και γης μπερδεύτηκαν, με μιας γενήκαν ένα.

Χαλάλι ήταν οι φθόγγοι της, θέριεψαν μύριες λέξεις

οι λέξεις έβγαλαν φτερά και γέννησαν τις σκέψεις

το γόνυ εκράτησαν ορθό στης λευτεριάς το τάμα

γλωσσολαλιά Ελληνική, της οικουμένης θάμα.

Γλώσσα μου μυριολάλητη μην θαρρείς σε προδώσω,

μην τάχα σε απαρνηθώ, σ' άλλα καλά να ενδώσω

λαλιά μου, εσύ, πεντάμορφη, πάντα θα σε χρυσώνω

που 'σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώνω

έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώνω

και τους χρυσούς θνητούς να πω, την γλώσσα ν' αρματώνω.

Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος, Πρωταγόρας

Ψυχάρης, Τσίρκας, Συκουτρής, Χρυσολωράς, και Ρώτας

Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός, Χορτάτσης

και Μακρυγιάννης, Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης

Αυγέρης, Ουράνης Μαρκοράς, και Ισοκράτης, Θέσπις

Ψαθάς και Χριστιανόπουλος, Μουσούρος, Προβελέγγης

και Θουκυδίδης, Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας

Χ(ε)ίλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας, Χατζής, Σκαρίμπας

Εμπεδοκλής και Πλούταρχος, Κύρος, Πανοπολίτης

Κόραξ, Βοργίας, Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης

Ιορδανίδου, Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου

η Πολυδούρη, η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου

και Ιπποκράτης, Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης

Αισχύλος, Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης.

Μουσική/Στίχοι: Θαλασσινός Παντελής/Αθανασιάδου Σοφία

https://www.youtube.com/watch?v=kXeh6jHelb4&feature=youtu.be

Στο Σπήλαιο Γρεβενών και στο Δρυόβουνο

Σάββατο 20 Οκτωβρίου, αναχωρούμε το πρωί στις 8 παρά τέταρτο για μια ημερήσια εκδρομή. Γνωστή κι αγαπημένη η παρέα κι ο καιρός κάτι παρά πάνω από εξαιρετικός.
Πρώτη μας στάση το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μηλιάς Γρεβενών όπου φτάνουμε σε δυο περίπου ώρες. Στεγάζεται στο σχολείο του χωριού, το οποίο δεν φιλοξενεί πλέον μαθητές -μας τελείωσαν τα παιδιά στα περισσότερα ορεινά χωριά μας!- αλλά παλαιοντολογικά ευρήματα πολύ εντυπωσιακά. Στον ελλαδικό χώρο η χλωρίδα και η πανίδα ήταν πολύ πιο πλούσια από την σημερινή.


Στη συγκεκριμένη περιοχή οι γεωλογικές και ατμοσφαιρικές συνθήκες* ευνόησαν την απολίθωση, άρα και την διατήρηση πολλών ευρημάτων, τεράστιοι χαυλιόδοντες, άκρος πους, σπόνδυλοι, ωμοπλάτες, σιαγόνες, οδόντες κτλ. ελεφάντων και μαμούθ και πολλών άλλων ζώων -ρινόκερου, τάπειρου, χελωνών, άρκτων κτλ-που έζησαν πριν από 200.000 χρόνια έως και 3.000.000 χρόνια!!!

*Πρέπει  ο σκελετός του ζώου να σκεπαστεί από λεπτόκοκκο χώμα σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά το θάνατό του και στο περιβάλλον ταφής να κυκλοφορεί νερό, έστω και σε μικρή ποσότητα. Με την πάροδο του χρόνου γίνεται σταδιακή αντικατάσταση, μόριο προς μόριο, της αρχικής οργανικής ύλης από την οποία αποτελείται το οστό, από ανόργανη ύλη. Η ανόργανη ύλη είναι συνήθως ανθρακικό ασβέστιο CaCO3, που προέρχεται από το άμεσο περιβάλλον, στο οποίο έχει θαφτεί το οστό και δίνει στο απολίθωμα ανάλογη χημική σύσταση και χρώμα. Ο τρόπος της αντικατάστασης επιτρέπει τόσο τη διατήρηση του αρχικού σχήματος του οστού, όσο και τη διατήρηση της εσωτερικής υφής του. Έτσι λοιπόν ένα απολιθωμένο οστό μπορεί να έχει το σχήμα και την υφή ενός μη απολιθωμένου οστού, αλλά η σύστασή του δεν έχει σχεδόν καμία σχέση.


Σ΄όλη την Ελλάδα βρέθηκαν απομεινάρια ελεφάντων!!!!


Πολύ εντυπωσιακά τα εκθέματα, πολύ κατατοπιστική και η ξενάγηση του γεωλόγου -συγνώμην, ξεχνώ το όνομά του. Οι ανασκαφές δυστυχώς έχουν προ πολλού σταματήσει λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. (Τι πρωτότυπο!)


Αυτοί οι χαυλιόδοντες έχουν μήκος 4,25 μέτρα!!!!


Ο άκρος πους του ίδιου ελέφαντα!!! (τι νούμερο δεν μπορώ να φανταστώ!!!!)


Εντυπωσιασμένοι αναχωρούμε για το χωριό Σπήλαιο. Περνάμε τα Γρεβενά και λίγο πιο πέρα αφήνουμε την Εγνατία κι αρχίζουμε την ανάβαση προς τον Όρλιακα. Πολύστροφος ο δρόμος μας εισάγει σε μια πανέμορφη φθινοπωρινή φύση. Οι πρασινωπές, καφετιές, πορτοκαλιές, χρυσόξανθες, κόκκινες πινελιές συνθέτουν θεϊκές εικόνες.

 Και πιο πάνω τα γυμνά απότομα βράχια.

Περνάμε το χωριό με το όνομα του θρυλικού καπετάνιου Ζιάκα. Αριστερά μας μια όμορφη πετρόκτιστη γέφυρα. Την πέρασε νύφη η πεθερά της κ.Καίτης γύρω στα 1920. Ακολουθούσαν εκατό άλογα με τα προικιά της!!!!

Η γέφυρα του Ζιάκα

Ακούμε πληροφορίες για το Σπήλαιο. Είναι από τα πιο όμορφα χωριά του νομού με πολλά αξιοθέατα, όπως τα πέτρινά του γεφύρια και τα φαράγγια, πιο γνωστό της Πορτίτσας με 300μ. ύψος



Το φαράγγι της Πορτίτσας Να μην πω ψέματα...κανένας μας δεν κατέβηκε ως κάτω...

και της Λιάτισας, αλλά και την Ιερά Μονή κοιμήσεως Θεοτόκου και τα υπολείμματα του βυζαντινού κάστρου. Υπάρχουν στην περιοχή ευρήματα από την πρώιμη εποχή του σιδήρου. Στο Σπήλαιο λειτούργησε το πρώτο σχολείο της περιφέρειας Γρεβενών στα τέλη του 18ου  αιώνα και Βιβλιοθήκη. Σημαντική προσωπικότητα του χωριού είναι ο αγωνιστής Γεώργιος Σπηλαιώτης ο οποίος συμμετείχε στην Επανάσταση του '21 κι αργότερα επί Καποδίστρια υπηρέτησε στον τακτικό στρατό. Και ο Μακεδονομάχος Αδαμάντιος Μάνος, γνωστός ως καπετάν Κόκκινος καταγόταν από το Σπήλαιο.





Λίγο πριν από το Σπήλαιο ο δρόμος φράζεται σχεδόν από κατακόρυφους βράχους. 

Ξυστά περνάει το λεωφορείο, λίγους πόντους απέχει ο δεξιός καθρέφτης του από το βράχο. Σκέψου να διασταυρωθούμε εδώ με κανένα όχημα!!!

Στην είσοδο του χωριού ένα ξερό αλλά όρθιο δέντρο με την επιγραφή να μας λέει πως εδώ στάθηκε και μίλησε ο πατροΚοσμάς.



Αποβιβαζόμαστε κι ανηφορίζουμε αριστερά στο ύψωμα που είναι μια θέση εντυπωσιακής θέας. Κάτω στο βάθος, δεν καλοφαίνεται, κυλάει ο Περιβολιώτικος που πιο κάτω θα σμίξει με τον Σμιξιώτικο για να φτιάξουν τον Βενέτικο, τον μεγάλο παραπόταμο του Αλιάκμονα. Μια σφήκα τσιμπάει τον Γιώργο Κ. στο αυτί και μας χαλάει τη διάθεση. Ο πόνος θα τον συνοδεύει σ΄όλη την εκδρομή, αλλά δεν θα χάσει το κέφι του. Υπάρχουν και τα απρόοπτα! Ευτυχώς ως εδώ!
Κατηφορίζουμε για να μπούμε στον ναό της Παναγίας, ένα εξαιρετικό αξιοθέατο, ένας θησαυρός αληθινός, από αυτούς που βρίσκουμε σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας και της χαρίζουν αυτή την μοναδική αξία.


                      Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου

Εδώ ήταν μοναστήρι ιδρυμένο το 1633 από τον αρχιεπίσκοπο Γαβριήλ, αλλά σώζεται μόνο το καθολικό του αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Θυμίζει αγιορείτικο καθολικό. Οι αγιογραφίες έχουν καθαριστεί. Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ. Ως αγιογράφοι αναφέρονται ο Νικόλαος και ο Ιωάννης κι εργάσθηκαν εδώ από το 1649 ως το 1651. Στο τέμπλο η εικόνα της Παναγίας είναι πολύ ιδιαίτερη. Εικονίζεται ως νεαρή μητέρα όρθια και κρατά τον Χριστό σπαργανωμένο σε φασκιές.

Η Παναγία του τέμπλου

Πολύ όμορφα μας ξεναγεί μια κυρία με πολύ σωστό λόγο. Το μοναστήρι ήταν πολύ πλούσιο. Το σεβάστηκαν και οι μουσουλμάνοι. Είχε τεράστια περιουσία και βοήθησε όλον τον πληθυσμό της περιοχής σε χρόνους ειρηνικούς αλλά και σε καιρό πολέμου. Εδώ λειτούργησε σχολείο αλλά και νοσοκομείο. Στις αρχές του 20ου αιώνα όταν έχασε τον μοναχικό του πληθυσμό τα εξαιρετικά κειμήλιά του μεταφέρθηκαν στη γειτονική Μονή της Ζάβορδας (πριν δυο χρόνια την επισκεφθήκαμε, άλλος θησαυρός!!!!). Στο εσωτερικό απαγορεύεται η φωτογράφιση.
Αναχωρούμε και προχωρούμε προς το κέντρο του χωριού.  Ένας ψηλός συμμετρικός πλάτανος περιζωσμένος κυκλικά με παγκάκια φτιάχνει μια πλατεία.

 Όμορφα πετρόκτιστα νοικοκυρεμένα σπίτια, κλειστά τα πιο πολλά. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι απολαμβάνει την φθινοπωρινή λιακάδα στην αυλή του σπιτιού τους. Οι πλεχτές κουρτίνες κι οι ανθισμένες γλάστρες συνθέτουν την κλασική ωραιότατη εικόνα του ελληνικού χωριού!!!! Ρωτώ την κυρία: "Ποιος έπλεξε αυτά τα αριστουργήματα;" και μου απαντά με καμάρι και σεμνότητα συγχρόνως "Εγώ". " Συγχαρητήρια! της λέω είναι πανέμορφα!!!"

                          

Όμορφη γωνιά δίπλα στην ΠΕΡΔΙΚΑ

Κάποιοι βρίσκουν ευκαιρία για τον καφέ.Οι περισσότεροι διασχίζουμε το χωριό και βγαίνουμε προς την κατηφόρα όπου υπάρχουν δυο πινακίδες "Φαράγγι Πορτίτσας" για τους πεζούς από αριστερά, για τα οχήματα από δεξιά. Ο κ.Κώστας, ο καλός μας οδηγός, προσφέρεται να οδηγήσει όσους θέλουν να κατεβούν προς το φαράγγι ως το σημείο που μπορεί ο καθένας. Απότομη η κατηφόρα είναι σκότωμα για τα γόνατα. Η ανηφόρα γερή δοκιμασία για την αντοχή και την καρδιά. Κάμποσοι ακολουθούν, αλλά στην πορεία εγκαταλείπουν. Φυσικά κανένας δεν φτάνει ως κάτω -είμαστε όλοι ...ψευτολιόνταρα!!! Εγώ λακίζω από τους πρώτους με τη φίλη μου Ευανθία. Δεξιά μας μια όμορφη σύνθεση: το πέτρινο διώροφο σχολείο -άδειο κι αυτό, δεν λειτουργεί πλέον- το χαριτωμένο παρεκκλήσι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ


                                 Το παρεκκλήσι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

 και ο μεγάλος ναός του Αγίου Αθανασίου και μπροστά τους μια όμορφη πλατεία με ψηλά πλατάνια και χοροστάσι κι ένα μικρό θεατράκι. Λίγο πιο πέρα φωτογραφιζόμαστε στα απομεινάρια του βυζαντινού κάστρου.

Καθόμαστε στο πετρόκτιστο πεζούλι και τα λέμε.
Στη 1 έχουμε ραντεβού όλοι στην ταβέρνα ΠΕΡΔΙΚΑ όπου θα γευματίσουμε. Έχουμε προσυμφωνήσει το μενού, κοινό για όλους για να μην καθυστερήσουμε. Βρίσκουμε έτοιμα τα τραπέζια στρωμένα και καθόμαστε παρέες-παρέες. Το τζάκι και το καλοριφέρ καίνε για τα καλά!Γρήγορα σερβιριζόμαστε και συμφωνούμε όλοι πως το φαγητό είναι εξαίσιο, το καλύτερο που έχουμε μέχρι στιγμής γευτεί στις εκδρομές μας: κοντοσούβλι, μπιφτέκι και φιλέτο κότας, όλα καλοψημένα, τρυφερά και νοστιμότατα με ψητές πατάτες και μανιτάρια και σαλάτες και τυρί και νοστιμότατο επιδόρπιο, γλυκό κολοκύθι με γιαούρτι. Με λίγο κρασάκι ή τσιπουράκια το κέφι ανάβει. Ο Παντελής με την κιθάρα δίνει το σύνθημα. Ακολουθεί μουσική πανδαισία. Έχουμε πολλούς καλλίφωνους. Ο κ.Αλέκος μου προτείνει να φτιάξουμε ένα μουσικό στέκι! Θα είναι ο χορηγός!!! Ενθουσιασμένος!!! Όπως κι οι άλλοι φίλοι!!!
Στον καλοκαιρινό χώρο της ΠΕΡΔΙΚΑΣ φωτογραφίζουμε αυτή την εξαιρετική μινιατούρα, όλη φτιαγμένη, χτισμένη με πετρούλες!


                         Μια εξαιρετική μινιατούρα πετρόκτιστη!

Στις 3 αναχωρούμε. Το πρόγραμμά μας τηρείται ακριβώς. Έχουμε περίπου μιάμιση ώρα δρόμο ως τον επόμενο προορισμό μας, το Δρυόβουνο στο Σινιάτσικο ή Άσκιον όρος του Δήμου Βοΐου Κοζάνης. Κατηφορίζουμε από το Σπήλαιο που βρίσκεται στα 900 μέτρα. Απολαμβάνουμε την άγρια θέα και την στενότητα των απότομων βράχων στα αριστερά



και στα δεξιά τον ανοιχτό ορίζοντα με τις άπειρες βουνοκορφές, τις λαγκαδιές, τα ρέματα, και τα χρωματικά παιχνιδίσματα των φυτών.


                  Αυτές οι κόκκινες πινελιές με τρελλαίνουν!!!

Διασχίζουμε τα οροπέδια του Βοΐου, περνάμε το Μικρόκαστρο και το μικρό χωριό Αλιάκμονας. Ακούμε κατατοπιστικές πληροφορίες πρώτα για τον ποταμό Αλιάκμονα και ύστερα για το Δρυόβουνο.
Παλιό χωριό, με αρχαιολογικά ευρήματα που ανάγονται στα ρωμαϊκά, βυζαντινά και οθωμανικά χρόνια.  Την ονομασία του οφείλει στα δάση δρυός που το περιβάλλουν. Είναι πυκνότατα και ωραιότατα. Τα πετυχαίνουμε στην καλύτερή τους εποχή, μ' ένα ποικιλόχρωμο ντύμα! Ο οδηγός μας έχει μια ανησυχία, πώς θα πάρει τη στροφή για το μοναστήρι μέσα στο χωριό και δικαιώνεται. Ένα παλικάρι που συναντάμε ακριβώς στη στροφή, όπου υπάρχει η πινακίδα που μας δείχνει το δρόμο για το μοναστήρι, μας συνιστά να μην μπλέξουμε μέσα στο χωριό, αλλά να πάμε από άλλον δρόμο. Αυτό σημαίνει πως θα κάνουμε έναν μεγάλο γύρο, αλλά θα φτάσουμε χωρίς πρόβλημα. Γύρω στις 4.30 φθάνουμε στην πύλη του Μοναστηριού. Είναι πρόσφατα ανακαινισμένο και το βρίσκουμε πεντακάθαρο και πολύ περιποιημένο, γεμάτο λουλούδια.

                                        

Το καθολικό της Μεταμορφώσεως

                                          Και η πλευρά του ιερού

Κερνιόμαστε λουκουμάκι και δροσερό νερό, αγναντεύουμε μια απίστευτη θέα από το μπαλκόνι του και μπαίνουμε στον κατανυκτικό ναό, στο καθολικό που είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Μας ξεναγεί ένας μοναχός. Η Μονή ιδρύθηκε το 1592. Τότε χτίστηκε το καθολικό και αγιογραφήθηκε το 1652. Πάντως αναφέρεται και μια επιγραφή που όμως δεν διασώζεται η οποία τοποθετεί την ίδρυση της μονής στο 1101. Το 1943 το χωριό πυρπολήθηκε από τους Ιταλούς. Τότε καταστράφηκε και το μοναστήρι, αλλά το καθολικό ως εκ θαύματος διασώθηκε - κι ένα κομμάτι τοιχοποιΐας. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός επισκέφθηκε τη μονή στις περιοδείες του. Το βρήκε σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Οι περισσότεροι μοναχοί ήταν βαριά άρρωστοι. Έφερε νερό από τη διπλανή πηγή. Οι μοναχοί ήπιαν κι έγιναν καλά. Από τότε η πηγή ονομάστηκε Αγίασμα του πατροΚοσμά. Αναβλύζει μέχρι σήμερα. Την επισκεπτόμαστε και πίνουμε αγιασμό.



                        Το Αγίασμα του πατροΚοσμά

Ανεβαίνουμε και στο νεόκτιστο παρεκκλήσι του Αγίου Λουκά του ιατρού. Στον τοίχο πάνω από τη σκάλα μας κινεί το ενδιαφέρον η μορφή του Οσίου Αμφιλοχίου του εν Πάτμω. Αγιογραφήθηκε προφανώς πριν από την πολύ πρόσφατη αγιοκατάταξή του.



Επιστρέφουμε στο καθολικό για τον Εσπερινό. Παίρνουμε την ευχή του πατρός Διονυσίου, μοναχού γνωστού σε πολλούς συνταξιδιώτες από τη θητεία του στο δικαστικό σώμα στη Θεσσαλονίκη.
Μετά τον εσπερινό αποχαιρετούμε τη Μονή και το πανέμορφο δάσος που την περιβάλλει. Μαύρα σύννεφα έχουν μαζευτεί. Ο καιρός φαίνεται πως θ' αλλάξει. Ήδη έχει βγει αρκετή ψύχρα.
Η επιστροφή μας χαρούμενη, με λίγα αναγνώσματα και μουσική χωρίς απρόοπτα γύρω στις 8.30 στο κέντρο της πόλης που μας φαίνεται πολύ θορυβώδες.
Τί όμορφη ανάπαυλα - απόδραση από την καθημερινότητά μας!!! Εις το επανιδείν, αγαπητοί μου! Έχουμε ακόμη πολλά όμορφα να δούμε στην πατρίδα μας, πολλούς θησαυρούς ν' ανακαλύψουμε!!!

Εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ...

Συνήθως όταν γράφουμε ή προφορικά υποστηρίζουμε κάποια άποψη θέλουμε να μας δικαιώσουν οι αναγνώστες ή οι ακροατές μας ή τέλος πάντων η εξέλιξη των γεγονότων. Εγώ εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ από τη ροή των γεγονότων και των πραγμάτων, γιατί ό,τι σκέφτομαι και φαντάζομαι είναι μαύρο κι ανέλπιδο ανθρωπίνως.
Ο λόγος για την πατρίδα μας, την Ελλάδα μας, και το άθλιο σημείο στο οποίο την έχουμε οδηγήσει, κρατούντες και "κρατούμενοι", άρχοντες και αρχόμενοι.
Τα δεινά είναι πολλά. Θα επιχειρήσω μερικά να καταγράψω:
1.Απόλυτη αναξιοκρατία και παντελής έλλειψη αξιολόγησης. Κάθε προσπάθεια εισαγωγής της αξιολόγησης στους δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους έχει παντελώς αποτύχει.
2.Περιφρόνηση της αριστείας από το δημοτικό  σχολείο ως τον πρωθυπουργικό θώκο (σε τι είναι άριστος ο νυν πρωθυπουργός;).
3.Έλλειψη στοιχειώδους πολιτισμού: Οι πόλεις μας μες στη βρωμιά και το σκουπίδι, αποτσίγαρα, πλαστικά, κακόγουστα πασαλείμματα (graffities)των τοίχων και των στοριών στα μαγαζιά, σπασμένες στάσεις, πανβρώμικα λεωφορεία κτλ. Την αδυναμία επιβολής του αντικαπνιστικού νόμου θεωρώ ως τρανότατη απόδειξη του χαμηλότατου πολιτιστικού επιπέδου μας. Απότιστα κι αφρόντιστα τα ελάχιστα παρκάκια μας είναι μάλλον χώρος κίνησης εξαθλιωμένων ναρκομανών, λαθρομεταναστών κτλ. Ανικανότητα διαχείρισης των απορριμμάτων, ανυπαρξία ανακύκλωσης
4. Το δημογραφικό στην έσχατη βαθμίδα. Οι αριθμοί δείχνουν πως μέχρι το 2050, δηλαδή σε 31 χρόνια θα έχει μειωθεί ο πληθυσμός κατά 2,5 εκατομμύρια. Και ουδείς από τους άρχοντες νοιάζεται. (Θα το λύσουν με εισαγωγή μεταναστών). Οι πολύτεκνοι έπρεπε να παίρνουν ισχυρά επιδόματα, αντ' αυτών τα παιδιά θεωρούνται τεκμήριο για βαρύτερη φορολογία. Για τις χιλιάδες αμβλώσεις υπάρχουν χρήματα, όχι όμως και για τα νεογέννητα παιδιά. Να δω πώς θα σταθεί το ασφαλιστικό σύστημα με τέτοια υπογεννητικότητα!!!
5. Το κράτος πρόνοιας ανύπαρκτο. Τα νοσοκομεία απίστευτα υποβαθμισμένα. Δεν υπάρχουν δομές για άτομα με ειδικές ανάγκες, για τους ηλικιωμένους. Για τις χήρες δε έχει προβλεφθεί ειδική καταδίκη!!!! Καλύτερα να τις καίνε μαζί με τους άντρες τους όπως στην Ινδία!!!!
6.Η ανεργία αμείωτη. Οι νέοι μας, όσοι δεν πήραν των οματιών τους για το εξωτερικό, έχουν γίνει σύγχρονοι νομάδες. Το ένα καλοκαίρι βρίσκουν δουλειά στη Μύκονο, το άλλο στη Σαντορίνη. Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί κάθε χρόνο σε άλλον τόπο. Πώς θα κάνουν οικογένεια αυτοί οι άνθρωποι; Πού θα έχουν την εστία τους; Πώς θα μεγαλωσουν παιδιά; Δεν μιλάω για το ύψος των αποδοχών που στοιχειωδώς μπορούν να συντηρήσουν ένα άτομο το πολύ... Η οικογένεια πουθενά δεν χωράει!
7.Η ανασφάλεια των πολιτών στο κόκκινο. Ληστές, κλέφτες, κακοποιοί αλωνίζουν με τη βεβαιότητα ότι κι αν κόμη συλληφθούν πολύ εύκολα θα τη γλιτώσουν με μικρές ποινές και σύντομες αποφυλακίσεις. Οι αστυνομικοί μας σε απόγνωση ζητούν για τους εαυτούς τους προστασία. Προστασία εναντίον των κακοποιών και του Υπουργείου τους που τους έχει εντελώς εκθέσει. Η δε πολιτική προστασία σε περίπτωση πλημμυρών, πυρκαγιών, σεισμών κτλ.μακάρι να ήταν απλά ...ανύπαρκτη. Είναι δολοφονική!
8.Η οικονομία μας, δείχνει μια ελάχιστη ανάκαμψη, αλλά είναι τόσο σφιχτοφορολογημένη και γραφειοκρατικά μπλοκαρισμένη που μοιάζει μάλλον με χειροπόδαρα δεμένο κρατούμενο. Και φυσικά ακόμη δεν μπορούμε να κάνουμε έξοδο στις αγορές. Ο μισός πληθυσμός φτωχοποιημένος, οι συνταξιούχοι σε απόγνωση.
9. Οι γείτονές μας είναι αποθρασυμένοι ως γύπες που περιμένουν το θάνατο για να ορμήσουν στο πτώμα. Η Τουρκία χωρίς προσχήματα, οι μικρότερες χώρες, Αλβανία και Σκόπια με πολύ θράσος. Κι εμείς ενδοτικοί, παραδίνουμε με πολλή ευκολία ονόματα, ιστορία, αγώνες αιματόβρεχτους και μιλάμε για επαναπροσδιορισμό συνόρων (!!!!). Ακόμα και την διδασκαλία της ιστορίας μας στα σχολεία μας θα μας την υποδείξουν οι ξένοι!!!!
10. Από παντού εισέρχονται πρόσφυγες και μετανάστες! Για τους Σύριους πριν τρία χρόνια που μαινόταν ο πόλεμος στην πατρίδα τους είχα μια φιλάνθρωπη στάση και μια ανοιχτή αγκαλιά. Αυτό που γίνεται τώρα με την απόλυτη συναίνεση και υποστήριξη των κυβερνητών μας είναι το "μπάτε σκύλοι, αλέστε  κι εμείς θα πληρώσουμε τα αλεστικά". Οι ΜΚΟ αλωνίζουν με το αζημίωτο, πολλές ίσως είναι στο κύκλωμα των διακινητών. Όλοι αυτοί οι νέοι λαθρομετανάστες τι θα κάνουν στην πατρίδα μας; Τι φέρνουν μαζί τους εκτός από τα χέρια στις τσέπες; Τι πίστη; τι κουλτούρα; τι επιδιώξεις;
11. Νομίζω πως θα κάνουν αυτό: Θα ενωθούν με τους δικούς μας προδότες και θα αλώσουν την  Ελλάδα μας εκ των έσω. Η υποθαλπόμενη αναρχία των Εξαρχίων, οι χαϊδεμένοι Ρουβίκωνες που δεν τους αγγίζει κανείς και κάτω από τις κουκούλες κρύβουν κάθε καρυδιάς καρύδι, που χτυπούν όποιο στόχο θέλουν μέρα, νύχτα, πρωί, μεσημέρι και δεν κουνιέται φύλλο, που ρεζιλεύουν τους καθηγητές των Πανεπιστημίων και τη Σύγκλητο -έχουμε και το πανεπιστημιακό άσυλο, μια από τις δέκα πληγές του Φαραώ!!!-, που υποκαθιστούν τη δικαιοσύνη και την αστυνομία με τις προκλητικότατες αναρτήσεις και ενέργειές τους, με πολλή ευκολία θα δεχθούν και θα αφομοιώσουν στις τάξεις τους όλον αυτό το νεαρό λαθροεισαγόμενο πληθυσμό που το αίμα τους βράζει, που είναι περιθωριοποιημένοι και ανέλπιδοι, άρα πολύ θυμωμένοι, που είναι δυνατοί κι ανθεκτικοί και που προφανώς λόγω της ένδειάς τους εύκολα θα χειραγωγηθούν. Ετοιμάζεται ένας στρατός αναρχικών που τώρα κάνει τις πρόβες του, τα γυμνάσιά του!
12. Η σημερινή κυβέρνηση είναι ανίσχυρη, αδιάφορη, ετοιμόρροπη, άπατρις, έχει ανοίξει κι όλους τους υπόλοιπους ασκούς του Αιόλου (όσους δεν είχαν ανοίξει οι προηγούμενοι, για... να μην της φορτώσουμε και αλλότριες αμαρτίες). Αλλά και αν βγει μια άλλη κυβέρνηση με τις καλύτερες προθέσεις και τους καλύτερους ανθρώπους -λέμε τώρα, αν υποτεθεί ότι μπορούν να βρεθούν τέτοιοι- θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως.Θα καεί το πελεκούδι! Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει.
Και οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική!!!! Εκεί πια θα γελάσουν όλοι οι πικραμένοι!!!!
Σας παρακαλώ, ΔΙΑΨΕΥΣΤΕ ΜΕ!!!!

*Δεν ανέφερα τον ηθικό ξεπεσμό μας, ούτε την αφωνία της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος. Τι να πρωτοσκεφτώ!!! Μόνο να βάλει ο Θεός το χέρι Του, αλλά πώς και γιατί, αφού παντελώς Τον λησμονήσαμε;

Η ελευθερία...το αντίδοτο του θανάτου ή...Γονείς, αποφύγετε τον θανάσιμο εναγκαλισμό των παιδιών σας!!!!

Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή. Μας την διηγήθηκε σε ανοιχτή σύναξη ο πατήρ Μ. *Παρατίθεται ελαφρά διασκευασμένη.

"Η Μαρία έφτασε πια τα σαράντα επτά. Πέτυχε αρκετά στο επάγγελμά της, αλλά δεν κατάφερε να βρει σύζυγο. Όχι γιατί η ίδια ήταν δύσκολη ή είχε κάποιο ελάττωμα που την έκανε απωθητική. Το αντίθετο! Ήταν πολύ καλοδιάθετη και πολύ ευχάριστη και πολύ συμπαθητική. Αρκετοί νέοι την είχαν πλησιάσει με σκοπό τη σοβαρή γνωριμία και το γάμο. Κάποιους από αυτούς τους είχε και η ίδια συμπαθήσει και θέλησε να προχωρήσει τη γνωριμία τους. Όλες οι προσπάθειες και οι αποφάσεις της σκάλωναν ...στους γονείς της. Όταν τους παρουσίαζε τον ενδιαφερόμενο, έβρισκαν οπωσδήποτε κάποιο λόγο να τον απορρίψουν. Ο ένας δεν ήταν της ίδιας κοινωνικής τάξης, ο άλλος δεν ήταν πολύ συμπαθητικός, ο τρίτος ήταν υποδεέστερος στη μόρφωση, ο τέταρτος δεν είχε μαλλιά κι ο πέμπτος είχε πολύ μεγάλη μυωπία. Η Μαρία ήταν αυτό που λέμε "καλό παιδί". Δεν ήθελε να παρακούσει τους γονείς της. Ήθελε να έχει την απόλυτη συγκατάθεσή τους. Κι αυτή δεν κατάφερε ποτέ να την κερδίσει για κανέναν υποψήφιο γαμπρό.
Τώρα έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη. Δεν βλέπει στη ζωή της κανένα καλό, μόνο τη μοναξιά και την αποτυχία της. Ωστόσο συνεχίζει να ζει με τους ηλικιωμένους πια γονείς της, που τώρα δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τη μελαγχολία της. Μέρα με τη μέρα βαραίνει. Εγκατέλειψε τη δουλειά της. Την απασχολεί μια σκέψη: Να βάλει τέρμα στη ζωή της. Μάλιστα έχει μηχανευτεί κι έναν τρόπο. Θα πέσει με το μικρό ΙΧ της πάνω σε μια νταλίκα, ώστε να είναι αυτή το θύμα κι όχι κάποιος άλλος αναίτιος οδηγός.
Πριν τολμήσει την απονενοημένη της πράξη εκμυστηρεύεται την απόφασή της σε μια φίλη της κι εκείνη έντρομη την παίρνει μαζί της και την οδηγεί σε κάποιον φωτισμένο πνευματικό.
Ο ιερέας ακούει την ιστορία της Μαρίας και την απόφασή της. Παρόλο που ταράζεται, ζητά τη θεϊκή φώτιση. Μετά από ολιγόλεπτη σιωπή και προσευχή της λέει:
"Σε παρακαλώ, Μαρία, μια που βρέθηκα μπροστά σου αυτή την κρίσιμη ώρα της ζωής σου, υποσχέσου μου ότι θα κάνεις ό,τι σου πω. (Η κοπέλα του δίνει το λόγο της). Ανάβαλε το σχέδιό σου. Βγάλ' το για λίγο τουλάχιστον από το μυαλό σου. Και κάνε το εξής: Σε ό,τι σου λένε οι γονείς σου θα κάνεις το αντίθετο. Μην αισθανθείς καμιά ενοχή, ακόμη κι αν ο πατέρας ή η μητέρα σου στεναχωρηθούν με την ανυπακοή σου. Δείξου ακόμη και σκληρή. Μέχρι να καταλάβουν οι γονείς σου ότι δεν μπορούν να διαφεντεύουν τη ζωή σου".
Η Μαρία απορημένη με την προτροπή του πατρός πήρε την ευχή του κι επέστρεψε στο σπίτι της αποφασισμένη να κάνει ό,τι της είπε. Στο κάτω-κάτω της φάνηκε πιο εύκολο από το να καρφωθεί στη νταλίκα. Ακόμα και στις απλούστερες εντολές ή προτροπές των γονιών της αντιδρούσε αρνητικά. Στην αρχή τους είδε να παραξενεύονται, μετά να θυμώνουν και να πικραίνονται κι ύστερα να παραιτούνται από το θανάσιμο σφιχταγκάλιασμα της ζωής της. Πέρασαν τρεις εβδομάδες. Η Μαρία καταευχαριστήθηκε τη νέα της συμπεριφορά. Άρχισε να βλέπει ότι μπορούσε να πάρει μόνη της αποφάσεις. Άρχισε να κινητοποιεί τη βούληση, την κρίση, την προνοητικότητα ακόμη και το θυμό της. Άρχισε να χτυπά μέσα της ξανά ζωντανά η καρδιά της. Αισθάνθηκε πως ξεκολλάει από ένα βούρκο, πως ξεφεύγει από ένα βρόχο, πως ζει, πως θέλει να ζήσει, πως μπορεί να βάλει η ίδια κάποιον στόχο για τη δική της ζωή.
Έτρεξε μόνη της να βρει τον πατέρα ... . Έβαλε μετάνοια και του φίλησε με ενθουσιασμό τα χέρια.
"Δεν με νοιάζει που δεν παντρεύτηκα, λέει. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημά μου. Είδα καθαρά πως ήθελα να πεθάνω γιατί δεν είχα δικό μου πρόσωπο. Είχα αποποιηθεί την ελευθερία μου. Είχα αναθέσει τη ζωή μου στους γονείς μου. Είχα προ πολλού αυτοκτονήσει. Τώρα νομίζω πως αναστήθηκα..."
Η Μαρία ζει ευλογημένη, υπερδραστήρια, χαριτωμένη και σε άριστη σχέση με τους γονείς της.