της Σταυρούλας

Μοναξιά
Θεωρώ ένα από τα δυσκολότερα σ' αυτή τη ζωή το να καταφέρει κανείς να ανοίξει την ψυχή του, να ξεδιπλώσει τη σκέψη του, να εκφράσει τα συναισθήματά του, να βρει κάποιον κοινωνό του ψυχικού του κόσμου.
Μπορεί να συμβιώνει συνεχώς με πολλούς ανθρώπους, να διάγει επί δεκαετίες έγγαμο βίο, να έχει μεγαλώσει δικά του παιδιά, να παιδαγωγεί επί δεκαετίες και να μορφώνει εκατοντάδες μαθητές, να διοργανώνει ομιλίες, σεμινάρια, εκδηλώσεις, να συγχρωτίζεται συνεχώς με πολλούς, να θεωρείται άριστος δημοσιοσχεσίτης κι όμως να μην έχει βρει ποτέ του κάποιον να τον καταλάβει.
Ίσως και να μη χρειάζεται να γίνει αυτό στη ζωή μας. Ίσως να πρέπει να παραμένουμε ιδιαίτεροι και κρύφιοι μέχρι τη φοβερή ώρα που ο μόνος Καρδιογνώστης φανερώσει όλα τα κρυπτά των καρδιών μας.
Πάντως ανθρωπίνως περιμένει κανείς ότι κάποια στιγμή κάποιος θα τον καταλάβει και θα ερμηνεύσει τις συμπεριφορές του, τις αστοχίες του, τα λάθη, τις επιλογές του. Κάποιος θα δει πίσω από το "φαίνεσθαι", το "γίγνεσθαι" της ύπαρξής του. Και θα του μιλήσει με συμπάθεια, με κατανόηση. Όχι δασκαλίστικα και συμβουλευτικά. Οι ατέλειωτες υποδείξεις και τα "πρέπει" δεν μαλακώνουν την ψυχή. Φρονώ ταπεινά, πως για να προκόψει μια ψυχή χρειάζεται πρώτα ν' ανοίξει, να ξεδιπλωθεί, να πει αυτό που αισθάνεται ακόμα κι αν είναι λίγο άστοχο και λίγο ανορθόδοξο. Αυτό το άστοχο, το διαφορετικό εκφράζει καλύτερα την ξεχωριστή προσωπικότητα του καθενός μας.
Μέχρι να γίνει αυτό συνεχίζουμε να βιώνουμε τη μοναξιά μας και απλά να συνυπάρχουμε, να συντυγχάνουμε με τους γύρω μας.