Πρέσπες, το βορειοδυτικό τριεθνές

Μαγευτική άποψη της Μεγάλης Πρέσπας

και της Μικρής με το διαχωριστικό φυσικό φράγμα

Παναγία η Ελεούσα

Η σπηλιά της Παναγίας

Το λιμανάκι στους "Ψαράδες" στη Μεγάλη Πρέσπα

Σούρουπο στον Άγιο Αχίλλειο του 11ου αιώνα

Άγιος Γερμανός, ένα στολίδι στο ομώνυμο,

τελευταίο δίπλα στα σύνορα χωριό μας

Ο τρούλος του Αγίου Γερμανού, ένα κομψοτέχνημα

Ο μεγάλος ψαράς!!!

Με εξαιρετική γαλήνη πληρώνει την ψυχή σου μια ολιγόωρη επίσκεψη και παραμονή στη γειτονιά των Πρεσπών. Σου μιλά γλυκά η απόλυτη ησυχία που την ταράζει ελάχιστα το πέταγμα μιας αγριόπαπιας ή ενός πελεκάνου, το τοπίο που είναι πανέμορφο, τα γήινα χρώματα αυτής της εποχής.
Ζεις για λίγο στο ρυθμό που ζουν και οι ελάχιστοι ακρίτες μας. Λίγοι βαρκάρηδες που θα σε πάνε μια βόλτα στη Μεγάλη Πρέσπα να δεις τις βραχογραφίες και να προσκυνήσεις στην Παναγία την Ελεούσα. Οι ψαράδες που θα βγάλουν τον επιούσιό τους αλιεύοντας γριβάδια και τσιρόνια. Οι αγρότες που αγωνίζονται να επιβιώσουν με την καλλιέργεια των εξαιρετικών φασολιών της περιοχής. Κάποιοι ξενοδόχοι που ευτυχώς τα τελευταία χρόνια δουλεύουν με αρκετή πληρότητα των μικρών τους μονάδων. Και λίγοι νέοι που ενημερώνουν τους τουρίστες για τον υδροβιότοπο που προστατεύεται από τη συνθήκη Ramsar, για τα πουλιά που μεταναστεύουν, για τις καλλιέργειες και τα ζώα τόυ οικοσυστήματος, για τους εξαιρετικούς ναούς του Αγίου Αχιλλείου και του Αγίου Γερμανού.
Πληγώνεσαι ωστόσο από την εγκατάλειψη των πολλών και της πολιτείας και από τα πάρα πολλά προβλήματα που μάταια περιμένουν λύση ή έστω ενδιαφέρον. Κι αγναντεύεις στις απέναντι ακτές της Αλβανίας και των Σκοπίων και βλέπεις μεγάλα πολυπληθή χωριά κι άθελά σου κάνεις τη σύγκριση κι ανατριχιάζεις.
Ακούς και τις ιστορίες των παλιών για τον εμφύλιο, για τη σπηλιά του Ζαχαριάδη, για το νοσοκομείο των ανταρτών, για το παιδομάζωμα, για τις βαθιές πληγές που μόνο πολύ πρόσφατα κάπως έχουν αρχίσει να επουλώνονται αφού βασάνισαν σκληρά μια ολόκληρη γενιά. Και λες, "Δεν υπάρχει πουθενά ολόκληρο δίκιο. Να μπει μια τελεία κι ένα τέλος και να ξεχαστούν όλα και να μην ξανάρθουν τέτοιες συμφορές".
"Όσο έρχεστε εσείς, θα μένουμε κι εμείς εδώ πάνω" μας είπε αποχαιρετώντας μας ο βαρκάρης που μας έκανε μια βόλτα στη λίμνη.
Ναι, έχουμε χρέος να δίνουμε πού και πού το παρόν και την υλική μας υποστήριξη σ' αυτούς που ακόμη ζουν στα σύνορά μας. Αλλιώς δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε δήθεν συμπονετικά γι' αυτούς και επικριτικά για την πολιτεία που τους εγκατέλειψε.