Τον ληστήν συνοδοιπόρον λαβών...

"Κύριε, ο τον ληστήν συνοδοιπόρον λαβών, 

τον εν αίματι χείρας μολύναντα, 

και ημάς συν αυτώ καταρίθμησον, 

ως αγαθός και φιλάνθρωπος". 

Από όλα τα υπέροχα τροπάρια της Ακολουθίας των Παθών στάθηκα απόψε σ' αυτό.

Ο Χριστός συνοδοιπορεί με τον ληστή.

Τι κοινό έχουν; Γιατί τον διάλεξε για συνοδοιπόρο στο μαρτύριό του αυτόν που τα χέρια του ήταν βουτηγμένα στο αίμα; 

Κι εμείς γιατί ζητάμε να συμμετρηθούμε μαζί μ' αυτόν, 

να βρεθούμε στην ίδια μοίρα μ' εκείνον 

επικαλούμενοι την αγαθότητα και φιλανθρωπία του Θεού μας;

Πόσο μυστήρια είναι λοιπόν η πίστη μας;

Από πόσο παράξενους κι ανέλπιστους δρόμους 

περνάει η σωτηρία μας;

Δεν προηγούνται οι ηθικοί, οι τυπικοί στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, οι "καθωσπρέπει" του κατεστημένου της εποχής.

Προηγείται ο πιο ελεεινός, ο κατάκριτος, αυτός που μόνο με τον θάνατό του θα ωφελούσε την κοινωνία 

γιατί θα την απάλλασσε από τη φρίκη που της προκαλούσε.

Ο αιμοσταγής ληστής γίνεται συνοδοιπόρος Χριστού, 

πρώτος κάτοικος Παραδείσου και το ιδανικό πρότυπό μας.

Όλα όσα έχουν σχέση με το Χριστό και τη σωτηρία μας είναι ανατρεπτικά. Ξεπερνούν κάθε προσδοκία και όριο. 

Καταργούν καθετί γνώριμο και αποδεκτό.

Για να τονιστεί η μεγαλειώδης αλήθεια:

Δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την αγάπη του Χριστού.

Όλα λιώνουν μέσα της: ληστείες, φόνοι, πορνείες, κάθε είδους κακίες και απεχθείς πράξεις.

Μια υψικάμινος αγάπης, ένα σύμπαν αγάπης, ένας ωκεανός αγάπης μας περιμένει για να σβήσει όλους τους ρύπους και τις κηλίδες και τις μαυρίλες της ψυχής μας.

Αρκεί να κάνουμε αυτή την θετική κίνηση προς τον Χριστό. 

Να ακουμπήσουμε πάνω Του.

Να γείρουμε στην ανοιχτή αγκαλιά Του.

Απόψε που είναι πάνω στο Σταυρό.

Απόψε που τα χέρια Του είναι τόσο ανοιχτά, 

ώστε χωρούν όλη την οικουμένη...

Και να ψιθυρίσουμε ή να φωνάξουμε δυνατά το 

"Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου".

Ανώνυμε ληστή, συνώνυμε του Παραδείσου, 

δέξου κι εμάς συνοδοιπόρους 

στο δρόμο της μετάνοιας και της σωτηρίας...