Τα δώρα του Θεού

O Νίκος είχε να νοιαστεί για δεκατρείς ψυχές κι ο εαυτός του δεκατέσσερις. Πάλευε να τα φέρει βόλτα μ΄έναν μισθό ιδωτικού υπαλλήλου. Είχε ξεκινήσει τη ζωή του φτωχή και στερημένη σ' ένα χωριό του νομού Σερρών. Για μια καλύτερη τύχη κατέβηκε στην Αθήνα. Βρήκε δουλειά σε μια εταιρεία. Γνώρισε και την Ελένη, μια ευλογημένη ταπεινή χαριτωμένη ψυχούλα. Φτιάξαν οικογένεια. Πιστεύοντας κι οι δυο πως η ζωή τους είναι ασφαλισμένη στου Θεού τα χέρια είπαν, πως όσα παιδιά έρθουν θα είναι καλοδεχούμενα, θα είναι δώρα του Θεού κι Εκείνος θα βοηθήσει στο μεγάλωμά τους. Το πίστευαν  και το ζούσαν. Σαν παραμύθι η ζωή τους. Εκεί που όλα σώνονταν και καραδοκούσε η πενία και η ένδεια, ερχόταν το ένα θαύμα πίσω από το άλλο.
Όλη η ζωή τους ένα θαύμα! Αλλά δυο περιστατικά, δεν μπορώ, θα τα γράψω, να τ΄ακούσουν όλοι, να στηριχθούμε όλοι. Γιατί ο Θεός είναι πλούσιος κι αν θέλει, μάλλον αν εμείς θέλουμε, θα μας πνίξει στις δωρεές Του.
Ο Νίκος επισκεπτόταν τακτικά το Σύλλογο Πολυτέκνων. Όλοι εκεί τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν. Δεν ζούσε για τον εαυτό του, ούτε καν μόνο για την οικογένειά του. Είχε έγνοια για τα προβλήματα όλων των πολυτέκνων κι έτρεχε να βοηθήσει όπου μπορούσε. Εκείνη την μέρα-την ευλογημένη- χτύπησε την πόρτα του προέδρου. Άκουσε ένα βιαστικό "Έλα!" και μπήκε. Ο πρόεδρος, μόλις τον είδε, πριν από την καλημέρα, φώναξε με ενθουσιασμό μιλώντας σε κάποια κυρία που καθόταν απέναντί του: "Νάτος! Αυτόν ζητάτε!". Τι είχε συμβεί; Η κ.Βέρα, μια πλούσια και καλοσυνάτη άτεκνη κυρία, είχε πάει στον σύλλογο πολυτέκνων με την απόφαση να βρει κάποιον πολύτεκνο αξιοπρεπή και έντιμο πατέρα και να του χαρίσει ένα από τα οικόπεδά της για να φτιάξει ένα σπίτι να στεγάσει την οικογένειά του. Μόλις είχε ανακοινώσει την πρόθεσή της στον πρόεδριο κι εκείνος άνοιγε τους καταλόγους του... Μα ο Θεός του έστειλε μπροστά του τον Νίκο! Δεν υπήρχε πιο ταιριαστή επιλογή. Σε λίγες μέρες ένα μεγάλο οικόπεδο στην Πεντέλη περιήλθε στην κυριότητα του Νίκου!
Ο καιρός περνούσε...Το οικόπεδο περίμενε. Ούτε λόγος για χτίσιμο! Τα χρήματα του Νίκου έφθαναν και δεν έφθαναν για τον επιούσιο άρτο, αλλά η καρδιά γεμάτη φλόγα κι αγάπη. Έτρεχε και στο προνοιακό έργο. Έτυχε να συνεργαστεί με μια πολύ άξια γυναίκα που στα νιάτα της ήταν άριστη μοδίστρα υψηλής ραπτικής. Τώρα που στάματησε να δουλεύει η κυρία αυτή, ας την πούμε Μαρία, έβρισκε παλιά ρούχα, τα ανακαίνιζε με το εξαιρετικό ταλέντο της και τα μοίραζε σε πτωχές οικογένειες. Σ' αυτή τη διανομή την βοηθούσε ο Νίκος. Γνωρίστηκαν. Η Μαρία εκτίμησε βαθύτατα τον Νίκο, τον αγώνα του, την πίστη του, την ανιδιοτέλειά του. Γνώρισε και τη γυναίκα του και τα παιδιά του που ήταν το ένα πιο εκλεκτό από το άλλο. Κάποια μέρα του ζήτησε να πάνε μαζί στην τράπεζα. "Θέλω να με βοηθήσεις", του λέει. Ολοπρόθυμος ο Νίκος πήγε μαζί της νομίζοντας πως θα την εξυπηρετήσει σε κάποιο φιλανθρωπικό της έργο. Η κυρία Μαρία, η οποία χωρίς πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις είχε περάσει τη ζωή της σκληρά εργαζόμενη, είχε στην άκρη ένα αξιοσέβαστο χρηματικό ποσό. Χωρίς πολλές κουβέντες ζήτησε από τον υπάλληλο της τράπεζας να ανοίξει ένα βιβλιάριο στο όνομα του Νίκου και να μεταβιβάσει σ' αυτό από τον λογαριασμό της το ποσόν των 20.000.000 δραχμών!!! (πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια ήταν πολύ μεγάλο). Σε λίγους μήνες χτίστηκε το σπίτι στην Πεντέλη.
Το σπίτι-δώρο του Θεού σ΄έναν άνθρωπο του Θεού!!!
Το σπίτι ήταν και είναι μια εστία αγάπης για τα δώδεκα παιδιά, τους γαμπρούς και τις νύφες και τα σαράντα ένα εγγόνια του Νίκου, αλλά και για κάθε τυχερό άνθρωπο που χτυπά την πόρτα τους και έρχεται σε γνωριμία και σχέση μαζί τους. Κι οι ευλογίες του Θεού ατέλειωτες κι ολοφάνερες πλημμυρίζουν τη ζωή τους...

Αν πιστεύαμε αληθινά...
Αν αγαπούσαμε αληθινά...
Θα ζούσαμε ξέγνοιαστοι, ειρηνικοί, γεμάτοι
σαν τα πουλάκια του Θεού
και σαν τα κρίνα του αγρού...

*Η ιστορία είναι αληθινή, τα ονόματα τυχαία, η φωτογραφία άσχετη...