Αγαπημένη μας, Θεσσαλονίκη, χρόνια σου πολλά!

 

Η Σαλονίκη πού 'σβηνε μες του καιρού του διάβα,

καντήλι που τρεμόφωτο για λάδι λαχταρά

αποβραδίς κοιμήθηκε δυστυχισμένη σκλάβα

και την αυγούλα ξύπνησε αρχόντισσα κυρά.

Τι νά 'βλεπε στον ύπνο της; Ποιο νάταν τ' όνειρό της;

Τον Άη-Δημήτρη έβλεπε στ΄άτι του το γοργό

που ροβολώντας έκραζε με τη φωνή της νιότης:

"Άνοιξε πόρτα της σκλαβιάς η λευτεριά είμ' εγώ!".

Άνοιξ΄εκείνη ορθάνοιχτη μπροστά στον καβαλάρη

και μπήκε κείνος κι έλαμψε σαν τον Αυγερινό

και υψώνοντας και δείχνοντας τ' αστραφτερό κοντάρι

έδειξε με το δάχτυλο του Ολύμπου το βουνό.

Η σκλάβα ξύπνησε μεμιάς πετιέται απ' το κρεβάτι.

Τα θαμπωμένα μάτια της στα κάστρα της γυρνά.

Όχι δεν ήταν όνειρο! Νάτη η Παρθένα νάτη!

Όμορφη, γαλανόλευκη με το σταυρό ψηλά!...