Θαυμάσιοι άνθρωποι!

    Είναι τόσο δυνατό το Φως των Χριστουγέννων! Πολύ δύσκολα διακρίνουμε τους σχετικά πιο χλωμούς, αλλά για μας υπερλάμποντες αστέρες των Αγίων αυτών των ημερών.
    Διαβάζω στο Συναξάρι της 23ης Δεκεμβρίου:
    "Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Παύλου, Αρχιεπισκόπου Νεοκαισαρείας, ενός των τριακοσίων δέκα και οκτώ Αγίων πατέρων των εν Νικαία"
    Αυτός ο άγιος πατήρ έγινε περιβόητος για την αρετή του και η φήμη του έφτασε μέχρι τον Λικίνιο που βασίλευε στο Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος. Διέταξε λοιπόν ο Αυτοκράτορας να παρουσιαστεί ενώπιόν του και να θυσιάσει στα είδωλα. Κι όταν εκείνος με πολύ σθένος και ακλόνητη πίστη αρνήθηκε πρόσταξε ο βασιλιάς να τον χτυπήσουν απάνθρωπα. Όλοι οι παρόντες εξεπλάγησαν από την αξεπέραστη υπομονή του. Τότε αρχίζει η επινόηση των μαρτυρίων. Διατάζεται ο χαλκεύς να πυρώσει ένα κομμάτι σιδήρου και να το βάλει μέσα στην παλάμη του Αγίου. Ύστερα του σφίγγουν την παλάμη πάνω στο καυτό σίδερο και την δένουν μαζί με την άλλη παλάμη που αγκαλιάζει την καιόμενη  μέχρι να κρυώσει η μάζα του σιδήρου. Από το φοβερό έγκαυμα παρέλυσαν τα νεύρα των κάτω χειρών του. Ύστερα ρίφθηκε σε φυλακή κοντά στον Ευφράτη ποταμό.
    Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος ανέλαβε την Αυτοκρατορία ο άγιος ελευθερώθηκε μαζί με όλους τους άλλους Χριστιανούς που βρίσκοντας σε φυλακές και εξορίες.
    Για να αντιμετωπίσει την αίρεση του Αρείου και τις φοβερές ταραχές και διχοστασίες που είχαν ενσκήψει στο κράτος του ο Κωνσταντίνος συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική σύνοδο στη Νίκαια, στην οποία μετέσχον 318 Άγιοι Πατέρες. Δεν ήσαν κατ΄ευφημισμόν Άγιοι, όπως καλούνται σήμερα όλοι οι  επίσκοποι. Είχαν περάσει διά πυρός και σιδήρου κυριολεκτικά. Η πίστη τους στο Χριστό είχε δοκιμαστεί με φριχτά μαρτύρια. "Πάντες τα του Χριστού στίγματα εν τοις σώμασιν βαστάζοντες και τούτοις ωραϊζόμενοι και υποδεικνύοντες αλλήλοις, ο μεν χείρα κεκομμένην, ο δε ώτα, άλλος δε ρίνα, έτερος οφθαλμόν, άλλος άλλον αφηρημένον μέλος, οι δε τυλώματα βουνεύρων ή ροπάλων και συνθλάσματα και καυτήρας τινάς του σώματος, άς βασανιζόμενοι υπέρ Χριστού υπέστησαν. Τότε και ο μακάριος ούτος Παύλος ουκ άμοιρος τούτων ετύγχανεν, είχε γαρ και αυτός ροπάλων συνθλάσματα και τας αγίας χείρας σιδηροκαύστους και ανενεργήτους...".
    Έγινε η Σύνοδος παρόντος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, καταδικάστηκε ο Άρειος μετά από θυελλώδεις και θαυμαστές συνεδριάσεις. Αφού συγκροτήθηκε ο Τόμος με τις αποφάσεις της Συνόδου, σηκώθηκε ο Αυτοκράτορας και χαιρέτησε έναν-έναν προσωπικά τους άγιους Πατέρες, γιατί είχε εντυπωσιαστεί από το σθένος τους, το φωτισμό, την αγιότητα, την παρρησία τους.
    Όταν έφτασε στον Παύλο κράτησε τα παράλυτα και καμένα χέρια του και τα κατεφίλησε με δάκρυα και τα ακούμπησε πάνω στα μάτια του λέγοντας δυνατά: "Δεν χορταίνω να φιλώ αυτά τα χέρια που έμειναν νεκρά κι ακίνητα για τον Χριστό μου!" .
   Θαυμάσιοι άνθρωποι! Ζούσαν εν Χριστώ και πάντα ίσχυον εν τω ενδυναμούντι αυτούς Χριστώ!
   Λίγη από την ανδρεία και την αφοσίωσή τους ας είχαμε...