Ο θέλων πρώτος είναι, έστω πάντων έσχατος

       Η Ακολουθία της Μεγάλης Τετάρτης ...μια γροθιά στο κατεστημένο της αείποτε εξουσίας.
       "Ο δε είπεν αυτοίς: οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτών και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται καλούνται. Υμείς δε ουχ ούτως, αλλ' ο μείζων εν υμίν γενέσθω ως ο νεώτερος και ο ηγούμενος ως ο διακονών...Εγώ δε ειμί εν μέσω υμών ως ο διακονών". (Ματθ. κβ΄)
         Οι βασιλείς και άρχοντες όλων των εποχών ασκούν την εξουσία τους με υπεροψία, με αλαζονία, κυριαρχικά πάνω στους αρχόμενους. Πολλές φορές έχουν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στους υπηκόους. Ακόμα και σε δημοκρατικά καθεστώτα οι άρχοντες περιμένουν τον σεβασμό και την τιμή εκ μέρους των αρχομένων.
         Κι έρχεται ο Χριστός, ο Βασιλεύς του παντός, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, και τα ανατρέπει όλα.  Ζώνεται το λέντιον και γονατίζει μπροστά στους μαθητές και τους πλένει τα πόδια.  "Ο θέλων πρώτος είναι, έστω πάντων έσχατος".

 

    Ιησούς, γλυκύς και ανατρεπτικός!

         Μα δεν είναι μόνο οι άρχοντες εξουσιαστικοί. Καθένας μας, κι ο πιο ασήμαντος, μπορεί να κρύβει την υπερηφάνεια και την αλαζονία της εξουσίας και να την φανερώνει όπου τον παίρνει, στην οικογένειά του, στα παιδιά του, στον μικρόκοσμο που τον περιβάλλει. Κι ο Χριστός μας θυμίζει κάθε Μεγάλη Τετάρτη: "Ο θέλων πρώτος είναι έστω πάντων έσχατος". Κι είναι αυτή η φράση, αν γίνει πράξη και βίωμα, το κλειδί, η λύση των περισσότερων προβλημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις.
         "Αν θέλετε να είστε φίλοι μου, γίνετε μιμητές μου". Αν είμαστε του Χριστού θα το φανερώνουν τα έργα μας. Θα το προδίδει η προθυμία μας για διακονία, η "έσχατη θέση μας". Μπορεί κάποιοι να σκανδαλιστούν, αλλά αυτό είναι ξεκάθαρο στα λόγια και στο παράδειγμα του Χριστού μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την έσχατη ταπείνωση και την διακονία. Μόνο έτσι μένουμε δεμένοι, ριζωμένοι πάνω Του και παράγουμε καρπούς, όπως τα κλήματα που είναι ριζωμένα στο αμπέλι και παράγουν τον γλυκύτατο καρπό τους.

Δοξαστικό Αποστίχων Αίνων Μεγ. Πέμπτης  (Πλ.Α΄)

"Μυσταγωγών σου, Κύριε, τους μαθητάς εδίδασκες λέγων.

Ω φίλοι, οράτε, μηδείς υμάς χωρίσει μου φόβος.

Ει γαρ πάσχω, αλλ' υπέρ του κόσμου.

Μη ουν σκανδαλίζεσθε εν εμοί,

ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλα διακονήσαι

και δούναι την ψυχήν μου λύτρον υπέρ του κόσμου.

Ει ουν υμείς φίλοι μου εστέ, εμέ μιμείσθε.

Ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος,

ο δεσπότης ως ο διάκονος.

Μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε,

εγώ γαρ ειμί της ζωής η άμπελος".