Είναι λίγο-πολύ γνωστή η ιστορία επιβίωσης του εβραϊκού λαού στην έρημο, όπως περιγράφεται στο βιβλίο Έξοδος της Παλαιάς Διαθήκης. Σαράντα χρόνια τρέφονταν με το "μάννα", ένα λευκό νόστιμο ψωμί που σαν το χιόνι έπεφτε εξ ουρανού κάθε μέρα στα πόδια τους. Ο Θεός είχε δώσει ρητές εντολές για το μάζεμα του μάννα. Παραθέτω τα σχετικά χωρία σε μετάφραση:
(Εξ. 16,13-20) "'Οταν ήλθε η εσπέρα, έπεσαν πλήθος ορτύκια στην περιοχήν, τόσα πολλά ώστε σκέπασαν την κατασκήνωση των Εβραίων. Το δε πρωί, καθώς έπαυε η πρωινή δροσιά γύρω από την κατασκήνωση,
φάνηκε ξαφνικά απλωμένο στην έρημο κάτι λεπτό, όπως είναι οι σπόροι από το κεχρί, και λευκό όπως ο πάγος επάνω στην γη. Όταν το είδαν οι Ισραηλίτες, ρωτούσαν ο ένας τον άλλον· “Τι είναι τούτο;” Διότι δεν γνώριζαν τι πράγματι ήταν εκείνο. Ο Μωϋσής όμως τους είπε· “Αυτός είναι ο άρτος, τον οποίο ο Κύριος σας έδωσε να φάτε.
Αυτή δε είναι η εντολή, που σας έδωσε ο Κύριος· Συλλέξτε από αυτό ο καθένας τόσο, όσο είναι αρκετό για τα μέλη της οικογένειάς σας. Ένα γομόρ θα συλλέγετε για το κάθε μέλος της οικογένειάς σας, για τον κάθε ομόσκηνό σας”. Έτσι έκαμαν οι Ισραηλίτες και μάζεψαν άλλος πολύ και άλλος λίγο. Όταν όμως μέτρησαν το συλλεγέν ποσόν με το δοχείο, που χωρούσε ένα γομόρ, είδαν ότι όποιος είχε συλλέξει πολύ δεν ξεπέρασε το ένα γομόρ, και όποιος μάζεψεν λίγο δεν είχε λιγότερο από ένα γομόρ. Ο καθένας δηλαδή είχε στη διάθεσή του ένα γομόρ για το κάθε άτομο της οικογένειας. Είπε δε προς αυτούς ο Μωϋσής· “Κανείς δεν θα αφήσει περίσσευμα από αυτό για την επόμενη ημέρα”. Μερικοί όμως δεν υπάκουσαν στον Μωυσή και άφησαν περίσσευμα για το άλλο πρωί. Αυτό όμως έβγαλε σκουλήκια και βρώμισε. Πικράθηκε ο Μωϋσής από την παρακοή τους αυτή...."
Φέρνω στο νου μου αυτό το περιστατικό από την εβραϊκή ιστορία και κάνω έναν παραλληλισμό. Δεν ξέρω πόσο επιτυχημένος είναι. Προσωπικά ελέγχομαι δι' αυτού:
Η γενιά μας -ας μην το ξεχνάμε είναι η ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου με τα οράματα και τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας και όλων αυτών των μεγαλοστομιών- μάζεψε πολύ "μάννα", εκατοντάδες γομόρ, όσα περισσότερα μπορούσε ο καθένας.
"Νοικοκύρηδες άνθρωποι", μαζεύαμε για τα παιδιά μας, για να έχουμε γεμάτες τις αποθήκες μας, για τα γεράματά μας, για να μη μας λείψει τίποτα. Αυτό το περίσσιο μάνα τώρα έβγαλε σκουλήκια και βρόμισε. Το περίσσευμα που θέλαμε να εξασφαλίσουμε για μας και τα παιδιά μας έγινε ένα βρομερό κατακάθι πνευματικής και υλικής φτώχειας, ανεργίας, αδιέξοδων, απελπισίας. Αυτό αφήνει η γενιά μας στην επόμενη. Αυτός είναι ο καρπός της απληστίας μας.
Προσωπικά και για λογαριασμό όλης της γενιάς μου αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη πρώτα από τον Θεό κι ύστερα από τα παιδιά μου.
(Εξ. 16,13-20) "'Οταν ήλθε η εσπέρα, έπεσαν πλήθος ορτύκια στην περιοχήν, τόσα πολλά ώστε σκέπασαν την κατασκήνωση των Εβραίων. Το δε πρωί, καθώς έπαυε η πρωινή δροσιά γύρω από την κατασκήνωση,
φάνηκε ξαφνικά απλωμένο στην έρημο κάτι λεπτό, όπως είναι οι σπόροι από το κεχρί, και λευκό όπως ο πάγος επάνω στην γη. Όταν το είδαν οι Ισραηλίτες, ρωτούσαν ο ένας τον άλλον· “Τι είναι τούτο;” Διότι δεν γνώριζαν τι πράγματι ήταν εκείνο. Ο Μωϋσής όμως τους είπε· “Αυτός είναι ο άρτος, τον οποίο ο Κύριος σας έδωσε να φάτε.
Αυτή δε είναι η εντολή, που σας έδωσε ο Κύριος· Συλλέξτε από αυτό ο καθένας τόσο, όσο είναι αρκετό για τα μέλη της οικογένειάς σας. Ένα γομόρ θα συλλέγετε για το κάθε μέλος της οικογένειάς σας, για τον κάθε ομόσκηνό σας”. Έτσι έκαμαν οι Ισραηλίτες και μάζεψαν άλλος πολύ και άλλος λίγο. Όταν όμως μέτρησαν το συλλεγέν ποσόν με το δοχείο, που χωρούσε ένα γομόρ, είδαν ότι όποιος είχε συλλέξει πολύ δεν ξεπέρασε το ένα γομόρ, και όποιος μάζεψεν λίγο δεν είχε λιγότερο από ένα γομόρ. Ο καθένας δηλαδή είχε στη διάθεσή του ένα γομόρ για το κάθε άτομο της οικογένειας. Είπε δε προς αυτούς ο Μωϋσής· “Κανείς δεν θα αφήσει περίσσευμα από αυτό για την επόμενη ημέρα”. Μερικοί όμως δεν υπάκουσαν στον Μωυσή και άφησαν περίσσευμα για το άλλο πρωί. Αυτό όμως έβγαλε σκουλήκια και βρώμισε. Πικράθηκε ο Μωϋσής από την παρακοή τους αυτή...."
Φέρνω στο νου μου αυτό το περιστατικό από την εβραϊκή ιστορία και κάνω έναν παραλληλισμό. Δεν ξέρω πόσο επιτυχημένος είναι. Προσωπικά ελέγχομαι δι' αυτού:
Η γενιά μας -ας μην το ξεχνάμε είναι η ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου με τα οράματα και τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας και όλων αυτών των μεγαλοστομιών- μάζεψε πολύ "μάννα", εκατοντάδες γομόρ, όσα περισσότερα μπορούσε ο καθένας.
"Νοικοκύρηδες άνθρωποι", μαζεύαμε για τα παιδιά μας, για να έχουμε γεμάτες τις αποθήκες μας, για τα γεράματά μας, για να μη μας λείψει τίποτα. Αυτό το περίσσιο μάνα τώρα έβγαλε σκουλήκια και βρόμισε. Το περίσσευμα που θέλαμε να εξασφαλίσουμε για μας και τα παιδιά μας έγινε ένα βρομερό κατακάθι πνευματικής και υλικής φτώχειας, ανεργίας, αδιέξοδων, απελπισίας. Αυτό αφήνει η γενιά μας στην επόμενη. Αυτός είναι ο καρπός της απληστίας μας.
Προσωπικά και για λογαριασμό όλης της γενιάς μου αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη πρώτα από τον Θεό κι ύστερα από τα παιδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου