Αφουγκράζομαι το χρόνο που φεύγει.
Τα βήματά του δύσκολα "σαν να πονούν τ' αρθριτικά του".
Τον φαντάζομαι κυρτό και λευκασμένο.
Έχει σοφία και πόνο.
Κάθε χιλιοστό του κορμιού του έχει πονέσει από την αγωνία,
τις στερήσεις, την οργή των ανθρώπων που έζησαν μαζί του.
Ο πόνος όμως τον έκανε σοφό.
Στη Σιβήρια -γράφει ο Ντοστογιέφσκι - μου ήρθαν οι καλύτερες σκέψεις.
Ήμουν στο κάτεργο και σκεφτόμουν καθαρά, έβλεπα καθαρά.
Κι ο γερο-Χρόνος από τον πόνο απόκτησε σοφία.
Αφουγκράζομαι το χρόνο που έρχεται.
Τι ανάλαφρα βήματα!
Σαν της Δανάης της τρίχρονης που όλο χορεύει.
Ξένοιαστη... άμαθη ...άπραγη ...ευτυχισμένη!
Μόνο αν δεν ξέρεις, είσαι ευτυχισμένος κι ανάλαφρος.
Αν ξέρεις, πονάς κι απ' το φόρτο κουτσαίνεις.
Ώρα καλή, γερο Χρόνε! Αναρωτιέμαι αν τη θέλω τη σοφία σου!
Καλώς ήρθες Καινούργιε! Αναρωτιέμαι αν επιθυμώ την ελαφρότητά σου!
Μα ο χρόνος που φεύγει δεν με ρωτά.
Αποθετεί σε μένα το φορτιό του και φεύγει.
Κι ο καινούργιος γοργά, σαν να μπήκε στ' αλώνι,
την ξεγνοιασιά του σκορπά στων ανέμων τη δίνη κι ολοένα βαραίνει...
Ακόμα μια συμβατική αλλαγή στη ζωή μας.
Πότε θα γίνει η ουσιαστική, η κοσμογονική αλλαγή της βιοτής μας;
Ας πούμε όμως "Καλή χρονιά!"
Κι ας ερμηνεύσει την ευχή ο καθένας όπως θέλει κι όπως μπορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου