1922

Το βλέμμα σου δεν πρόλαβες να στρέψεις στην πόλη τη φλεγόμενη.

Τη γειτονιά σου, που ως χτες ευώδιαζε απ' τους κατηφέδες,
δεν αποχαιρέτησες.

Ο αγώνας σου να φύγεις, να σωθείς... 

να σώσεις και τα δυο μωρά που κρέμονται στις φούστες σου.

Η θάλασσα μπροστά σου σε τρομάζει,
μα μοναχά σ' αυτήν βλέπεις τη λύτρωση.

Ο αέρας δεν σου φτάνει ν΄ αναπνεύσεις. 

Είναι βαρύς απ' τον καπνό και των απελπισμένων τις πικρές ανάσες.

Πεινάς, πονάς, τα σωθικά σου καίγονται κι ούτε το νιώθεις.

Μόνο να φύγεις, να σωθείς ...στο πού; Στο άγνωστο...

Νά 'ξερες ...τι μαρτύριο σε προσμένει...

Είκοσι επτά  Σεπτέμβρηδες η νιότη σου μετράει, 

αρχοντοπούλα μου Σμυρνιά, μ' όλα σου τα καλά!

Σε μια νυχτιά όλα ξεψύχησαν, 

αποκαΐδια που τα πήρε ο άνεμος και του πολέμου η φρίκη... 

Σταυρούλα Κουμενίδου