Αϊτή

Στον άπειρο ανθρώπινο πόνο ήρθε να προστεθεί κι άλλος, πολύς, αμέτρητος κι ασήκωτος κι αξεπέραστος: αυτή η καταστροφή στην Αϊτή.
Ποιους να λυπηθεί κανείς περισσότερο, τους σκοτωμένους ή τους επιζήσαντες;
Κάθε βήμα κι ένας τόπος μαρτυρίου.
Καθώς αυτές τις ημέρες αντικρίζουμε καθημερινά μέσα από τα ρεπορτάζ τις πανάθλιες συνθήκες στις οποίες καλούνται να ζήσουν και να αγωνιστούν οι Αϊτινοί, δυο σκέψεις με διακατέχουν:
Οι άνθρωποι είμαστε εξαιρετικά αδύναμοι κι εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης. Βέβαια ένας φτωχός λαός είναι ακόμα πιο ευάλωτος κι αδύναμος, αλλά και συνολικά ως άνθρωποι, παρά την πρόοδο και τα επιτεύγματά μας παραμένουμε αδύναμοι κι ανυπεράσπιστοι. Αν το επιτρέψει ο Θεός, χανόμαστε...
Κι ακόμη ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα αυτονόητο και να πάψουμε να γκρινιάζουμε για τα πάντα.
Το ότι θα κοιμηθούμε απόψε στο κρεβάτι μας κι όχι πάνω στο χώμα, το ότι τα παιδιά μας δεν είναι γυμνά, άσιτα και άποτα ή και με διαλυμένα άκρα ή κάτω από τα ερείπια, το ότι θα πιούμε νερό καθαρό, το ότι η γειτονιά μας δεν είναι σωρός ερειπίων, ότι η ατμόσφαιρα δεν μυρίζει ανθρώπινη σάρκα καμένη ή σε αποσύνθεση, ας τα δούμε σαν δωρεές, σαν ευεργεσίες.
Γιατί εκείνοι κι όχι εμείς; Ειδικά εμείς που έχουμε εγκατασταθεί πάνω σε ρήγμα, που περιμένουμε σεισμούς, δεν θα μπορούσε νά 'μαστε στη θέση των δύστυχων Αϊτινών;
Ας εκτιμήσουμε εκ βαθέων τα αγαθά που έχουμε, ας τα χαρούμε με ευγνωμοσύνη κι ας πάψουμε να ζητούμε συνεχώς τα περισσότερα.
Στο κάτω-κάτω ποιος ξέρει αύριο τι μας περιμένει;